헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́14́

(호메로스, 일리아스, Book 14)

Νέστορα δ’ οὐκ ἔλαθεν ἰαχὴ πίνοντά περ ἔμπησ, ἀλλ’ Ἀσκληπιάδην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· φράζεο δῖε Μαχᾶον ὅπωσ ἔσται τάδε ἔργα· μείζων δὴ παρὰ νηυσὶ βοὴ θαλερῶν αἰζηῶν. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν πῖνε καθήμενοσ αἴθοπα οἶνον εἰσ ὅ κε θερμὰ λοετρὰ ἐϋπλόκαμοσ Ἑκαμήδη θερμήνῃ καὶ λούσῃ ἄπο βρότον αἱματόεντα· αὐτὰρ ἐγὼν ἐλθὼν τάχα εἴσομαι ἐσ περιωπήν. ὣσ εἰπὼν σάκοσ εἷλε τετυγμένον υἱο͂σ ἑοῖο κείμενον ἐν κλισίῃ Θρασυμήδεοσ ἱπποδάμοιο χαλκῷ παμφαῖνον·

ὃ δ’ ἔχ’ ἀσπίδα πατρὸσ ἑοῖο. εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ, στῆ δ’ ἐκτὸσ κλισίησ, τάχα δ’ εἴσιδεν ἔργον ἀεικὲσ τοὺσ μὲν ὀρινομένουσ, τοὺσ δὲ κλονέοντασ ὄπισθε Τρῶασ ὑπερθύμουσ· ἐρέριπτο δὲ τεῖχοσ Ἀχαιῶν. ὡσ δ’ ὅτε πορφύρῃ πέλαγοσ μέγα κύματι κωφῷ ὀσσόμενον λιγέων ἀνέμων λαιψηρὰ κέλευθα αὔτωσ, οὐδ’ ἄρα τε προκυλίνδεται οὐδετέρωσε, πρίν τινα κεκριμένον καταβήμεναι ἐκ Διὸσ οὖρον, ὣσ ὃ γέρων ὁρ́μαινε δαϊζόμενοσ κατὰ θυμὸν διχθάδι’, ἢ μεθ’ ὅμιλον ἰοί Δαναῶν ταχυπώλων, ἠε͂ μετ’ Ἀτρεί̈δην Ἀγαμέμνονα ποιμένα λαῶν. ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι βῆναι ἐπ’ Ἀτρεί̈δην. οἳ δ’ ἀλλήλουσ ἐνάριζον μαρνάμενοι· λάκε δέ σφι περὶ χροὶ̈ χαλκὸσ ἀτειρὴσ νυσσομένων ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισι. Νέστορι δὲ ξύμβληντο διοτρεφέεσ βασιλῆεσ πὰρ νηῶν ἀνιόντεσ ὅσοι βεβλήατο χαλκῷ Τυδεί̈δησ Ὀδυσεύσ τε καὶ Ἀτρεί̈δησ Ἀγαμέμνων.

πολλὸν γάρ ῥ’ ἀπάνευθε μάχησ εἰρύατο νῆεσ θῖν’ ἔφ’ ἁλὸσ πολιῆσ· τὰσ γὰρ πρώτασ πεδίον δὲ εἴρυσαν, αὐτὰρ τεῖχοσ ἐπὶ πρύμνῃσιν ἔδειμαν. οὐδὲ γὰρ οὐδ’ εὐρύσ περ ἐὼν ἐδυνήσατο πάσασ αἰγιαλὸσ νῆασ χαδέειν, στείνοντο δὲ λαοί· τώ ῥα προκρόσσασ ἔρυσαν, καὶ πλῆσαν ἁπάσησ ἠϊόνοσ στόμα μακρόν, ὅσον συνεέργαθον ἄκραι. τώ ῥ’ οἵ γ’ ὀψείοντεσ ἀϋτῆσ καὶ πολέμοιο ἔγχει ἐρειδόμενοι κίον ἀθρόοι· ἄχνυτο δέ σφι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν. ὃ δὲ ξύμβλητο γεραιὸσ Νέστωρ, πτῆξε δὲ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. τὸν καὶ φωνήσασ προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων· ὦ Νέστορ Νηληϊάδη μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν τίπτε λιπὼν πόλεμον φθισήνορα δεῦρ’ ἀφικάνεισ; δείδω μὴ δή μοι τελέσῃ ἔποσ ὄβριμοσ Ἕκτωρ, ὥσ ποτ’ ἐπηπείλησεν ἐνὶ Τρώεσσ’ ἀγορεύων μὴ πρὶν πὰρ νηῶν προτὶ Ἴλιον ἀπονέεσθαι πρὶν πυρὶ νῆασ ἐνιπρῆσαι, κτεῖναι δὲ καὶ αὐτούσ. κεῖνοσ τὼσ ἀγόρευε· τὰ δὴ νῦν πάντα τελεῖται. ὢ πόποι ἦ ῥα καὶ ἄλλοι ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ ἐν θυμῷ βάλλονται ἐμοὶ χόλον ὥσ περ Ἀχιλλεὺσ οὐδ’ ἐθέλουσι μάχεσθαι ἐπὶ πρυμνῇσι νέεσσι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

ἦ δὴ ταῦτά γ’ ἑτοῖμα τετεύχαται, οὐδέ κεν ἄλλωσ Ζεὺσ ὑψιβρεμέτησ αὐτὸσ παρατεκτήναιτο. τεῖχοσ μὲν γὰρ δὴ κατερήριπεν, ᾧ ἐπέπιθμεν ἄρρηκτον νηῶν τε καὶ αὐτῶν εἶλαρ ἔσεσθαι· οἳ δ’ ἐπὶ νηυσὶ θοῇσι μάχην ἀλίαστον ἔχουσι νωλεμέσ· οὐδ’ ἂν ἔτι γνοίησ μάλα περ σκοπιάζων ὁπποτέρωθεν Ἀχαιοὶ ὀρινόμενοι κλονέονται, ὡσ ἐπιμὶξ κτείνονται, ἀϋτὴ δ’ οὐρανὸν ἵκει. ἡμεῖσ δὲ φραζώμεθ’ ὅπωσ ἔσται τάδε ἔργα εἴ τι νόοσ ῥέξει· πόλεμον δ’ οὐκ ἄμμε κελεύω δύμεναι· οὐ γάρ πωσ βεβλημένον ἐστὶ μάχεσθαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·

Νέστορ ἐπεὶ δὴ νηυσὶν ἔπι πρυμνῇσι μάχονται, τεῖχοσ δ’ οὐκ ἔχραισμε τετυγμένον, οὐδέ τι τάφροσ, ᾗ ἔπι πολλὰ πάθον Δαναοί, ἔλποντο δὲ θυμῷ ἄρρηκτον νηῶν τε καὶ αὐτῶν εἶλαρ ἔσεσθαι· οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέϊ φίλον εἶναι νωνύμνουσ ἀπολέσθαι ἀπ’ Ἄργεοσ ἐνθάδ’ Ἀχαιούσ. ᾔδεα μὲν γὰρ ὅτε πρόφρων Δαναοῖσιν ἄμυνεν, οἶδα δὲ νῦν ὅτε τοὺσ μὲν ὁμῶσ μακάρεσσι θεοῖσι κυδάνει, ἡμέτερον δὲ μένοσ καὶ χεῖρασ ἔδησεν. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὡσ ἂν ἐγὼν εἴπω πειθώμεθα πάντεσ. νῆεσ ὅσαι πρῶται εἰρύαται ἄγχι θαλάσσησ ἕλκωμεν, πάσασ δὲ ἐρύσσομεν εἰσ ἅλα δῖαν, ὕψι δ’ ἐπ’ εὐνάων ὁρμίσσομεν, εἰσ ὅ κεν ἔλθῃ νὺξ ἀβρότη, ἢν καὶ τῇ ἀπόσχωνται πολέμοιο Τρῶεσ· ἔπειτα δέ κεν ἐρυσαίμεθα νῆασ ἁπάσασ. οὐ γάρ τισ νέμεσισ φυγέειν κακόν, οὐδ’ ἀνὰ νύκτα. βέλτερον ὃσ φεύγων προφύγῃ κακὸν ἠὲ ἁλώῃ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

Ἀτρεί̈δη ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων· οὐλόμεν’ αἴθ’ ὤφελλεσ ἀεικελίου στρατοῦ ἄλλου σημαίνειν, μὴ δ’ ἄμμιν ἀνασσέμεν, οἷσιν ἄρα Ζεὺσ ἐκ νεότητοσ ἔδωκε καὶ ἐσ γῆρασ τολυπεύειν ἀργαλέουσ πολέμουσ, ὄφρα φθιόμεσθα ἕκαστοσ. οὕτω δὴ μέμονασ Τρώων πόλιν εὐρυάγυιαν καλλείψειν, ἧσ εἵνεκ’ ὀϊζύομεν κακὰ πολλά; σίγα, μή τίσ τ’ ἄλλοσ Ἀχαιῶν τοῦτον ἀκούσῃ μῦθον, ὃν οὔ κεν ἀνήρ γε διὰ στόμα πάμπαν ἄγοιτο ὅσ τισ ἐπίσταιτο ᾗσι φρεσὶν ἄρτια βάζειν σκηπτοῦχόσ τ’ εἰή, καί οἱ πειθοίατο λαοὶ τοσσοίδ’ ὅσσοισιν σὺ μετ’ Ἀργείοισιν ἀνάσσεισ· νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένασ, οἱο͂ν ἐείπεσ· ὃσ κέλεαι πολέμοιο συνεσταότοσ καὶ ἀϋτῆσ νῆασ ἐϋσσέλμουσ ἅλαδ’ ἑλκέμεν, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον Τρωσὶ μὲν εὐκτὰ γένηται ἐπικρατέουσί περ ἔμπησ, ἡμῖν δ’ αἰπὺσ ὄλεθροσ ἐπιρρέπῃ. οὐ γὰρ Ἀχαιοὶ σχήσουσιν πόλεμον νηῶν ἅλα δ’ ἑλκομενάων, ἀλλ’ ἀποπαπτανέουσιν, ἐρωήσουσι δὲ χάρμησ. ἔνθά κε σὴ βουλὴ δηλήσεται ὄρχαμε λαῶν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·

ὦ Ὀδυσεῦ μάλα πώσ με καθίκεο θυμὸν ἐνιπῇ ἀργαλέῃ· ἀτὰρ οὐ μὲν ἐγὼν ἀέκοντασ ἄνωγα νῆασ ἐϋσσέλμουσ ἅλα δ’ ἑλκέμεν υἱᾶσ Ἀχαιῶν. νῦν δ’ εἰή ὃσ τῆσδέ γ’ ἀμείνονα μῆτιν ἐνίσποι ἢ νέοσ ἠὲ παλαιόσ· ἐμοὶ δέ κεν ἀσμένῳ εἰή. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ·

ἐγγὺσ ἀνήρ· οὐ δηθὰ ματεύσομεν· αἴ κ’ ἐθέλητε πείθεσθαι, καὶ μή τι κότῳ ἀγάσησθε ἕκαστοσ οὕνεκα δὴ γενεῆφι νεώτατόσ εἰμι μεθ’ ὑμῖν· πατρὸσ δ’ ἐξ ἀγαθοῦ καὶ ἐγὼ γένοσ εὔχομαι εἶναι Τυδέοσ, ὃν Θήβῃσι χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτει. πορθεῖ γὰρ τρεῖσ παῖδεσ ἀμύμονεσ ἐξεγένοντο, οἴκεον δ’ ἐν Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι Ἄγριοσ ἠδὲ Μέλασ, τρίτατοσ δ’ ἦν ἱππότα Οἰνεὺσ πατρὸσ ἐμοῖο πατήρ· ἀρετῇ δ’ ἦν ἔξοχοσ αὐτῶν. ἀλλ’ ὃ μὲν αὐτόθι μεῖνε, πατὴρ δ’ ἐμὸσ Ἄργεϊ νάσθη πλαγχθείσ· ὡσ γάρ που Ζεὺσ ἤθελε καὶ θεοὶ ἄλλοι. Ἀδρήστοιο δ’ ἔγημε θυγατρῶν, ναῖε δὲ δῶμα ἀφνειὸν βιότοιο, ἅλισ δέ οἱ ἦσαν ἄρουραι πυροφόροι, πολλοὶ δὲ φυτῶν ἔσαν ὄρχατοι ἀμφίσ, πολλὰ δέ οἱ πρόβατ’ ἔσκε· κέκαστο δὲ πάντασ Ἀχαιοὺσ ἐγχείῃ· τὰ δὲ μέλλετ’ ἀκουέμεν, εἰ ἐτεόν περ. τὼ οὐκ ἄν με γένοσ γε κακὸν καὶ ἀνάλκιδα φάντεσ μῦθον ἀτιμήσαιτε πεφασμένον ὅν κ’ ἐὺ̈ εἴπω. δεῦτ’ ἰόμεν πόλεμον δὲ καὶ οὐτάμενοί περ ἀνάγκῃ. ἔνθα δ’ ἔπειτ’ αὐτοὶ μὲν ἐχώμεθα δηϊοτῆτοσ ἐκ βελέων, μή πού τισ ἐφ’ ἕλκεϊ ἕλκοσ ἄρηται· ἄλλουσ δ’ ὀτρύνοντεσ ἐνήσομεν, οἳ τὸ πάροσ περ θυμῷ ἦρα φέροντεσ ἀφεστᾶσ’ οὐδὲ μάχονται. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο·

βὰν δ’ ἴμεν, ἦρχε δ’ ἄρά σφιν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων. οὐδ’ ἀλαοσκοπιὴν εἶχε κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ, ἀλλὰ μετ’ αὐτοὺσ ἦλθε παλαιῷ φωτὶ ἐοικώσ, δεξιτερὴν δ’ ἕλε χεῖρ’ Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

Ἀτρεί̈δη νῦν δή που Ἀχιλλῆοσ ὀλοὸν κῆρ γηθεῖ ἐνὶ στήθεσσι φόνον καὶ φύζαν Ἀχαιῶν δερκομένῳ, ἐπεὶ οὔ οἱ ἔνι φρένεσ οὐδ’ ἠβαιαί. ἀλλ’ ὃ μὲν ὣσ ἀπόλοιτο, θεὸσ δέ ἑ σιφλώσειε· σοὶ δ’ οὔ πω μάλα πάγχυ θεοὶ μάκαρεσ κοτέουσιν, ἀλλ’ ἔτι που Τρώων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ εὐρὺ κονίσουσιν πεδίον, σὺ δ’ ἐπόψεαι αὐτὸσ φεύγοντασ προτὶ ἄστυ νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων. ὣσ εἰπὼν μέγ’ ἀύ̈σεν ἐπεσσύμενοσ πεδίοιο.

ὅσσόν τ’ ἐννεάχιλοι ἐπίαχον ἢ δεκάχιλοι ἀνέρεσ ἐν πολέμῳ ἔριδα ξυνάγοντεσ Ἄρηοσ, τόσσην ἐκ στήθεσφιν ὄπα κρείων ἐνοσίχθων ἧκεν· Ἀχαιοῖσιν δὲ μέγα σθένοσ ἔμβαλ’ ἑκάστῳ καρδίῃ, ἄληκτον πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι. Ἥρη δ’ εἰσεῖδε χρυσόθρονοσ ὀφθαλμοῖσι στᾶσ’ ἐξ Οὐλύμποιο ἀπὸ ῥίου·

αὐτίκα δ’ ἔγνω τὸν μὲν ποιπνύοντα μάχην ἀνὰ κυδιάνειραν αὐτοκασίγνητον καὶ δαέρα, χαῖρε δὲ θυμῷ· Ζῆνα δ’ ἐπ’ ἀκροτάτησ κορυφῆσ πολυπίδακοσ Ἴδησ ἥμενον εἰσεῖδε, στυγερὸσ δέ οἱ ἔπλετο θυμῷ. μερμήριξε δ’ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη ὅππωσ ἐξαπάφοιτο Διὸσ νόον αἰγιόχοιο· ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλὴ ἐλθεῖν εἰσ Ἴδην εὖ ἐντύνασαν ἓ αὐτήν, εἴ πωσ ἱμείραιτο παραδραθέειν φιλότητι ᾗ χροιῇ, τῷ δ’ ὕπνον ἀπήμονά τε λιαρόν τε χεύῃ ἐπὶ βλεφάροισιν ἰδὲ φρεσὶ πευκαλίμῃσι. βῆ δ’ ἴμεν ἐσ θάλαμον, τόν οἱ φίλοσ υἱὸσ ἔτευξεν Ἥφαιστοσ, πυκινὰσ δὲ θύρασ σταθμοῖσιν ἐπῆρσε κληῖ̈δι κρυπτῇ, τὴν δ’ οὐ θεὸσ ἄλλοσ ἀνῷγεν· ἔνθ’ ἥ γ’ εἰσελθοῦσα θύρασ ἐπέθηκε φαεινάσ. ἀμβροσίῃ μὲν πρῶτον ἀπὸ χροὸσ ἱμερόεντοσ λύματα πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο δὲ λίπ’ ἐλαίῳ ἀμβροσίῳ ἑδανῷ, τό ῥά οἱ τεθυωμένον ἠε͂ν· τοῦ καὶ κινυμένοιο Διὸσ κατὰ χαλκοβατὲσ δῶ ἔμπησ ἐσ γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἵκετ’ ἀϋτμή. τῷ ῥ’ ἥ γε χρόα καλὸν ἀλειψαμένη ἰδὲ χαίτασ πεξαμένη χερσὶ πλοκάμουσ ἔπλεξε φαεινοὺσ καλοὺσ ἀμβροσίουσ ἐκ κράατοσ ἀθανάτοιο. ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἀμβρόσιον ἑανὸν ἕσαθ’, ὅν οἱ Ἀθήνη ἔξυσ’ ἀσκήσασα, τίθει δ’ ἐνὶ δαίδαλα πολλά· χρυσείῃσ δ’ ἐνετῇσι κατὰ στῆθοσ περονᾶτο. ζώσατο δὲ ζώνῃ ἑκατὸν θυσάνοισ ἀραρυίῃ, ἐν δ’ ἄρα ἑρ́ματα ἧκεν ἐϋτρήτοισι λοβοῖσι τρίγληνα μορόεντα· χάρισ δ’ ἀπελάμπετο πολλή. κρηδέμνῳ δ’ ἐφύπερθε καλύψατο δῖα θεάων καλῷ νηγατέῳ· λευκὸν δ’ ἦν ἠέλιοσ ὥσ· ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα περὶ χροὶ̈ θήκατο κόσμον βῆ ῥ’ ἴμεν ἐκ θαλάμοιο, καλεσσαμένη δ’ Ἀφροδίτην τῶν ἄλλων ἀπάνευθε θεῶν πρὸσ μῦθον ἐείπε· ἦ ῥά νύ μοί τι πίθοιο φίλον τέκοσ ὅττί κεν εἴπω, ἠε͂́ κεν ἀρνήσαιο κοτεσσαμένη τό γε θυμῷ, οὕνεκ’ ἐγὼ Δαναοῖσι, σὺ δὲ Τρώεσσιν ἀρήγεισ; τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη·

Ἥρη πρέσβα θεὰ θύγατερ μεγάλοιο Κρόνοιο αὔδα ὅ τι φρονέεισ· τελέσαι δέ με θυμὸσ ἄνωγεν, εἰ δύναμαι τελέσαι γε καὶ εἰ τετελεσμένον ἐστίν. τὴν δὲ δολοφρονέουσα προσηύδα πότνια Ἥρη·

δὸσ νῦν μοι φιλότητα καὶ ἵμερον, ᾧ τε σὺ πάντασ δαμνᾷ ἀθανάτουσ ἠδὲ θνητοὺσ ἀνθρώπουσ. εἶμι γὰρ ὀψομένη πολυφόρβου πείρατα γαίησ, Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσιν καὶ μητέρα Τηθύν, οἵ μ’ ἐν σφοῖσι δόμοισιν ἐὺ̈ τρέφον ἠδ’ ἀτίταλλον δεξάμενοι Ῥείασ, ὅτε τε Κρόνον εὐρύοπα Ζεὺσ γαίησ νέρθε καθεῖσε καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσησ· τοὺσ εἶμ’ ὀψομένη, καί σφ’ ἄκριτα νείκεα λύσω· ἤδη γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆσ καὶ φιλότητοσ, ἐπεὶ χόλοσ ἔμπεσε θυμῷ. εἰ κείνω ἐπέεσσι παραιπεπιθοῦσα φίλον κῆρ εἰσ εὐνὴν ἀνέσαιμι ὁμωθῆναι φιλότητι, αἰεί κέ σφι φίλη τε καὶ αἰδοίη καλεοίμην. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε φιλομειδὴσ Ἀφροδίτη·

οὐκ ἔστ’ οὐδὲ ἐοίκε τεὸν ἔποσ ἀρνήσασθαι· Ζηνὸσ γὰρ τοῦ ἀρίστου ἐν ἀγκοίνῃσιν ἰαύεισ. ἦ, καὶ ἀπὸ στήθεσφιν ἐλύσατο κεστὸν ἱμάντα ποικίλον, ἔνθα δέ οἱ θελκτήρια πάντα τέτυκτο·

ἔνθ’ ἔνι μὲν φιλότησ, ἐν δ’ ἵμεροσ, ἐν δ’ ὀαριστὺσ πάρφασισ, ἥ τ’ ἔκλεψε νόον πύκα περ φρονεόντων. τόν ῥά οἱ ἔμβαλε χερσὶν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τῆ νῦν τοῦτον ἱμάντα τεῷ ἐγκάτθεο κόλπῳ ποικίλον, ᾧ ἔνι πάντα τετεύχαται· οὐδέ σέ φημι ἄπρηκτόν γε νέεσθαι, ὅ τι φρεσὶ σῇσι μενοινᾷσ. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ βοῶπισ πότνια Ἥρη, μειδήσασα δ’ ἔπειτα ἑῷ ἐγκάτθετο κόλπῳ.

ἣ μὲν ἔβη πρὸσ δῶμα Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη, Ἥρη δ’ ἀί̈ξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο, Πιερίην δ’ ἐπιβᾶσα καὶ Ἠμαθίην ἐρατεινὴν σεύατ’ ἐφ’ ἱπποπόλων Θρῃκῶν ὄρεα νιφόεντα ἀκροτάτασ κορυφάσ·

οὐδὲ χθόνα μάρπτε ποδοῖιν· ἐξ Ἀθόω δ’ ἐπὶ πόντον ἐβήσετο κυμαίνοντα, Λῆμνον δ’ εἰσαφίκανε πόλιν θείοιο Θόαντοσ. ἔνθ’ Ὕπνῳ ξύμβλητο κασιγνήτῳ Θανάτοιο, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· Ὕπνε ἄναξ πάντων τε θεῶν πάντων τ’ ἀνθρώπων, ἠμὲν δή ποτ’ ἐμὸν ἔποσ ἔκλυεσ, ἠδ’ ἔτι καὶ νῦν πείθευ· ἐγὼ δέ κέ τοι ἰδέω χάριν ἤματα πάντα. κοίμησόν μοι Ζηνὸσ ὑπ’ ὀφρύσιν ὄσσε φαεινὼ αὐτίκ’ ἐπεί κεν ἐγὼ παραλέξομαι ἐν φιλότητι. δῶρα δέ τοι δώσω καλὸν θρόνον ἄφθιτον αἰεὶ χρύσεον· Ἥφαιστοσ δέ κ’ ἐμὸσ πάϊσ ἀμφιγυήεισ τεύξει’ ἀσκήσασ, ὑπὸ δὲ θρῆνυν ποσὶν ἥσει, τῷ κεν ἐπισχοίησ λιπαροὺσ πόδασ εἰλαπινάζων. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσεφώνεε νήδυμοσ Ὕπνοσ·

Ἥρη πρέσβα θεὰ θύγατερ μεγάλοιο Κρόνοιο ἄλλον μέν κεν ἔγωγε θεῶν αἰειγενετάων ῥεῖα κατευνήσαιμι, καὶ ἂν ποταμοῖο ῥέεθρα Ὠκεανοῦ, ὅσ περ γένεσισ πάντεσσι τέτυκται· Ζηνὸσ δ’ οὐκ ἂν ἔγωγε Κρονίονοσ ἆσσον ἱκοίμην οὐδὲ κατευνήσαιμ’, ὅτε μὴ αὐτόσ γε κελεύοι. ἤδη γάρ με καὶ ἄλλο τεὴ ἐπίνυσσεν ἐφετμὴ ἤματι τῷ ὅτε κεῖνοσ ὑπέρθυμοσ Διὸσ υἱὸσ ἔπλεεν Ἰλιόθεν Τρώων πόλιν ἐξαλαπάξασ. ἤτοι ἐγὼ μὲν ἔλεξα Διὸσ νόον αἰγιόχοιο νήδυμοσ ἀμφιχυθείσ· σὺ δέ οἱ κακὰ μήσαο θυμῷ ὄρσασ’ ἀργαλέων ἀνέμων ἐπὶ πόντον ἀήτασ, καί μιν ἔπειτα Κόων δ’ εὖ ναιομένην ἀπένεικασ νόσφι φίλων πάντων. ὃ δ’ ἐπεγρόμενοσ χαλέπαινε ῥιπτάζων κατὰ δῶμα θεούσ, ἐμὲ δ’ ἔξοχα πάντων ζήτει· καί κέ μ’ ἀί̈στον ἀπ’ αἰθέροσ ἔμβαλε πόντῳ, εἰ μὴ Νὺξ δμήτειρα θεῶν ἐσάωσε καὶ ἀνδρῶν· τὴν ἱκόμην φεύγων, ὃ δ’ ἐπαύσατο χωόμενόσ περ. ἅζετο γὰρ μὴ Νυκτὶ θοῇ ἀποθύμια ἑρ́δοι. νῦν αὖ τοῦτό μ’ ἄνωγασ ἀμήχανον ἄλλο τελέσσαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε βοῶπισ πότνια Ἥρη·

Ὕπνε τί ἢ δὲ σὺ ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μενοινᾷσ; ἦ φῂσ ὣσ Τρώεσσιν ἀρηξέμεν εὐρύοπα Ζῆν ὡσ Ἡρακλῆοσ περιχώσατο παῖδοσ ἑοῖο; ἀλλ’ ἴθ’, ἐγὼ δέ κέ τοι Χαρίτων μίαν ὁπλοτεράων δώσω ὀπυιέμεναι καὶ σὴν κεκλῆσθαι ἄκοιτιν. ὣσ φάτο, χήρατο δ’ Ὕπνοσ, ἀμειβόμενοσ δὲ προσηύδα·

ἄγρει νῦν μοι ὄμοσσον ἀάατον Στυγὸσ ὕδωρ, χειρὶ δὲ τῇ ἑτέρῃ μὲν ἕλε χθόνα πουλυβότειραν, τῇ δ’ ἑτέρῃ ἅλα μαρμαρέην, ἵνα νῶϊν ἅπαντεσ μάρτυροι ὦσ’ οἳ ἔνερθε θεοὶ Κρόνον ἀμφὶσ ἐόντεσ, ἦ μὲν ἐμοὶ δώσειν Χαρίτων μίαν ὁπλοτεράων Πασιθέην, ἧσ τ’ αὐτὸσ ἐέλδομαι ἤματα πάντα. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, ὄμνυε δ’ ὡσ ἐκέλευε, θεοὺσ δ’ ὀνόμηνεν ἅπαντασ τοὺσ ὑποταρταρίουσ οἳ Τιτῆνεσ καλέονται.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὄμοσέν τε τελεύτησέν τε τὸν ὁρ́κον, τὼ βήτην Λήμνου τε καὶ Ἴμβρου ἄστυ λιπόντε ἠέρα ἑσσαμένω ῥίμφα πρήσσοντε κέλευθον. Ἴδην δ’ ἱκέσθην πολυπίδακα μητέρα θηρῶν Λεκτόν, ὅθι πρῶτον λιπέτην ἅλα· τὼ δ’ ἐπὶ χέρσου βήτην, ἀκροτάτη δὲ ποδῶν ὕπο σείετο ὕλη. ἔνθ’ Ὕπνοσ μὲν ἔμεινε πάροσ Διὸσ ὄσσε ἰδέσθαι εἰσ ἐλάτην ἀναβὰσ περιμήκετον, ἣ τότ’ ἐν Ἴδῃ μακροτάτη πεφυυῖα δι’ ἠέροσ αἰθέρ’ ἵκανεν· ἔνθ’ ἧστ’ ὄζοισιν πεπυκασμένοσ εἰλατίνοισιν ὄρνιθι λιγυρῇ ἐναλίγκιοσ, ἥν τ’ ἐν ὄρεσσι χαλκίδα κικλήσκουσι θεοί, ἄνδρεσ δὲ κύμινδιν. Ἥρη δὲ κραιπνῶσ προσεβήσετο Γάργαρον ἄκρον Ἴδησ ὑψηλῆσ·

ἴδε δὲ νεφεληγερέτα Ζεύσ. ὡσ δ’ ἴδεν, ὥσ μιν ἔρωσ πυκινὰσ φρένασ ἀμφεκάλυψεν, οἱο͂ν ὅτε πρῶτόν περ ἐμισγέσθην φιλότητι εἰσ εὐνὴν φοιτῶντε, φίλουσ λήθοντε τοκῆασ. στῆ δ’ αὐτῆσ προπάροιθεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· Ἥρη πῇ μεμαυῖα κατ’ Οὐλύμπου τόδ’ ἱκάνεισ; ἵπποι δ’ οὐ παρέασι καὶ ἁρ́ματα τῶν κ’ ἐπιβαίησ. τὸν δὲ δολοφρονέουσα προσηύδα πότνια Ἥρη·

ἔρχομαι ὀψομένη πολυφόρβου πείρατα γαίησ, Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσιν καὶ μητέρα Τηθύν, οἵ με σφοῖσι δόμοισιν ἐὺ̈ τρέφον ἠδ’ ἀτίταλλον· τοὺσ εἶμ’ ὀψομένη, καί σφ’ ἄκριτα νείκεα λύσω· ἤδη γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆσ καὶ φιλότητοσ, ἐπεὶ χόλοσ ἔμπεσε θυμῷ. ἵπποι δ’ ἐν πρυμνωρείῃ πολυπίδακοσ Ἴδησ ἑστᾶσ’, οἵ μ’ οἴσουσιν ἐπὶ τραφερήν τε καὶ ὑγρήν. νῦν δὲ σεῦ εἵνεκα δεῦρο κατ’ Οὐλύμπου τόδ’ ἱκάνω, μή πώσ μοι μετέπειτα χολώσεαι, αἴ κε σιωπῇ οἴχωμαι πρὸσ δῶμα βαθυρρόου Ὠκεανοῖο. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

Ἥρη κεῖσε μὲν ἔστι καὶ ὕστερον ὁρμηθῆναι, νῶϊ δ’ ἄγ’ ἐν φιλότητι τραπείομεν εὐνηθέντε. οὐ γάρ πώ ποτέ μ’ ὧδε θεᾶσ ἔροσ οὐδὲ γυναικὸσ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι περιπροχυθεὶσ ἐδάμασσεν, οὐδ’ ὁπότ’ ἠρασάμην Ἰξιονίησ ἀλόχοιο, ἣ τέκε Πειρίθοον θεόφιν μήστωρ’ ἀτάλαντον· οὐδ’ ὅτε περ Δανάησ καλλισφύρου Ἀκρισιώνησ, ἣ τέκε Περσῆα πάντων ἀριδείκετον ἀνδρῶν· οὐδ’ ὅτε Φοίνικοσ κούρησ τηλεκλειτοῖο, ἣ τέκε μοι Μίνων τε καὶ ἀντίθεον Ῥαδάμανθυν· οὐδ’ ὅτε περ Σεμέλησ οὐδ’ Ἀλκμήνησ ἐνὶ Θήβῃ, ἥ ῥ’ Ἡρακλῆα κρατερόφρονα γείνατο παῖδα· ἣ δὲ Διώνυσον Σεμέλη τέκε χάρμα βροτοῖσιν· οὐδ’ ὅτε Δήμητροσ καλλιπλοκάμοιο ἀνάσσησ, οὐδ’ ὁπότε Λητοῦσ ἐρικυδέοσ, οὐδὲ σεῦ αὐτῆσ, ὡσ σέο νῦν ἔραμαι καί με γλυκὺσ ἵμεροσ αἱρεῖ. τὸν δὲ δολοφρονέουσα προσηύδα πότνια Ἥρη·

αἰνότατε Κρονίδη ποῖον τὸν μῦθον ἐείπεσ. εἰ νῦν ἐν φιλότητι λιλαίεαι εὐνηθῆναι Ἴδησ ἐν κορυφῇσι, τὰ δὲ προπέφανται ἅπαντα· πῶσ κ’ ἐοί εἴ τισ νῶϊ θεῶν αἰειγενετάων εὕδοντ’ ἀθρήσειε, θεοῖσι δὲ πᾶσι μετελθὼν πεφράδοι; οὐκ ἂν ἔγωγε τεὸν πρὸσ δῶμα νεοίμην ἐξ εὐνῆσ ἀνστᾶσα, νεμεσσητὸν δέ κεν εἰή. ἀλλ’ εἰ δή ῥ’ ἐθέλεισ καί τοι φίλον ἔπλετο θυμῷ, ἔστιν τοι θάλαμοσ, τόν τοι φίλοσ υἱὸσ ἔτευξεν Ἥφαιστοσ, πυκινὰσ δὲ θύρασ σταθμοῖσιν ἐπῆρσεν· ἔνθ’ ἰόμεν κείοντεσ, ἐπεί νύ τοι εὐάδεν εὐνή. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

Ἥρη μήτε θεῶν τό γε δείδιθι μήτέ τιν’ ἀνδρῶν ὄψεσθαι· τοῖόν τοι ἐγὼ νέφοσ ἀμφικαλύψω χρύσεον· οὐδ’ ἂν νῶϊ διαδράκοι Ηἔλιόσ περ, οὗ τε καὶ ὀξύτατον πέλεται φάοσ εἰσοράασθαι. ἦ ῥα καὶ ἀγκὰσ ἔμαρπτε Κρόνου παῖσ ἣν παράκοιτιν·

τοῖσι δ’ ὑπὸ χθὼν δῖα φύεν νεοθηλέα ποίην, λωτόν θ’ ἑρσήεντα ἰδὲ κρόκον ἠδ’ ὑάκινθον πυκνὸν καὶ μαλακόν, ὃσ ἀπὸ χθονὸσ ὑψόσ’ ἐέργε. τῷ ἔνι λεξάσθην, ἐπὶ δὲ νεφέλην ἕσσαντο καλὴν χρυσείην· στιλπναὶ δ’ ἀπέπιπτον ἐέρσαι. ὣσ ὃ μὲν ἀτρέμασ εὗδε πατὴρ ἀνὰ Γαργάρῳ ἄκρῳ, ὕπνῳ καὶ φιλότητι δαμείσ, ἔχε δ’ ἀγκὰσ ἄκοιτιν·

βῆ δὲ θέειν ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν νήδυμοσ Ὕπνοσ ἀγγελίην ἐρέων γαιηόχῳ ἐννοσιγαίῳ· ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· πρόφρων νῦν Δαναοῖσι Ποσείδαον ἐπάμυνε, καί σφιν κῦδοσ ὄπαζε μίνυνθά περ, ὄφρ’ ἔτι εὕδει Ζεύσ, ἐπεὶ αὐτῷ ἐγὼ μαλακὸν περὶ κῶμ’ ἐκάλυψα· Ἥρη δ’ ἐν φιλότητι παρήπαφεν εὐνηθῆναι. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν ᾤχετ’ ἐπὶ κλυτὰ φῦλ’ ἀνθρώπων, τὸν δ’ ἔτι μᾶλλον ἀνῆκεν ἀμυνέμεναι Δαναοῖσιν.

αὐτίκα δ’ ἐν πρώτοισι μέγα προθορὼν ἐκέλευσεν· Ἀργεῖοι καὶ δ’ αὖτε μεθίεμεν Ἕκτορι νίκην Πριαμίδῃ, ἵνα νῆασ ἕλῃ καὶ κῦδοσ ἄρηται; ἀλλ’ ὃ μὲν οὕτω φησὶ καὶ εὔχεται οὕνεκ’ Ἀχιλλεὺσ νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσι μένει κεχολωμένοσ ἦτορ· κείνου δ’ οὔ τι λίην ποθὴ ἔσσεται, εἴ κεν οἳ ἄλλοι ἡμεῖσ ὀτρυνώμεθ’ ἀμυνέμεν ἀλλήλοισιν. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὡσ ἂν ἐγὼ εἴπω πειθώμεθα πάντεσ· ἀσπίδεσ ὅσσαι ἄρισται ἐνὶ στρατῷ ἠδὲ μέγισται ἑσσάμενοι, κεφαλὰσ δὲ παναίθῃσιν κορύθεσσι κρύψαντεσ, χερσίν τε τὰ μακρότατ’ ἔγχε’ ἑλόντεσ ἰόμεν· αὐτὰρ ἐγὼν ἡγήσομαι, οὐδ’ ἔτι φημὶ Ἕκτορα Πριαμίδην μενέειν μάλα περ μεμαῶτα. ὃσ δέ κ’ ἀνὴρ μενέχαρμοσ, ἔχει δ’ ὀλίγον σάκοσ ὤμῳ, χείρονι φωτὶ δότω, ὃ δ’ ἐν ἀσπίδι μείζονι δύτω. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο·

τοὺσ δ’ αὐτοὶ βασιλῆεσ ἐκόσμεον οὐτάμενοί περ Τυδεί̈δησ Ὀδυσεύσ τε καὶ Ἀτρεί̈δησ Ἀγαμέμνων· οἰχόμενοι δ’ ἐπὶ πάντασ ἀρήϊα τεύχε’ ἄμειβον· ἐσθλὰ μὲν ἐσθλὸσ ἔδυνε, χέρεια δὲ χείρονι δόσκεν. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἕσσαντο περὶ χροὶ̈ νώροπα χαλκὸν βάν ῥ’ ἴμεν· ἦρχε δ’ ἄρά σφι Ποσειδάων ἐνοσίχθων δεινὸν ἀόρ τανύηκεσ ἔχων ἐν χειρὶ παχείῃ εἴκελον ἀστεροπῇ· τῷ δ’ οὐ θέμισ ἐστὶ μιγῆναι ἐν δαὶ̈ λευγαλέῃ, ἀλλὰ δέοσ ἰσχάνει ἄνδρασ. Τρῶασ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἐκόσμει φαίδιμοσ Ἕκτωρ.

δή ῥα τότ’ αἰνοτάτην ἔριδα πτολέμοιο τάνυσσαν κυανοχαῖτα Ποσειδάων καὶ φαίδιμοσ Ἕκτωρ, ἤτοι ὃ μὲν Τρώεσσιν, ὃ δ’ Ἀργείοισιν ἀρήγων. ἐκλύσθη δὲ θάλασσα ποτὶ κλισίασ τε νέασ τε Ἀργείων· οἳ δὲ ξύνισαν μεγάλῳ ἀλαλητῷ. οὔτε θαλάσσησ κῦμα τόσον βοάᾳ ποτὶ χέρσον ποντόθεν ὀρνύμενον πνοιῇ Βορέω ἀλεγεινῇ· οὔτε πυρὸσ τόσσόσ γε ποτὶ βρόμοσ αἰθομένοιο οὔρεοσ ἐν βήσσῃσ, ὅτε τ’ ὤρετο καιέμεν ὕλην· οὔτ’ ἄνεμοσ τόσσόν γε περὶ δρυσὶν ὑψικόμοισι ἠπύει, ὅσ τε μάλιστα μέγα βρέμεται χαλεπαίνων, ὅσση ἄρα Τρώων καὶ Ἀχαιῶν ἔπλετο φωνὴ δεινὸν ἀϋσάντων, ὅτ’ ἐπ’ ἀλλήλοισιν ὄρουσαν. Αἰάντοσ δὲ πρῶτοσ ἀκόντισε φαίδιμοσ Ἕκτωρ ἔγχει, ἐπεὶ τέτραπτο πρὸσ ἰθύ οἱ, οὐδ’ ἀφάμαρτε, τῇ ῥα δύω τελαμῶνε περὶ στήθεσσι τετάσθην, ἤτοι ὃ μὲν σάκεοσ, ὃ δὲ φασγάνου ἀργυροήλου·

τώ οἱ ῥυσάσθην τέρενα χρόα. χώσατο δ’ Ἕκτωρ, ὅττί ῥά οἱ βέλοσ ὠκὺ ἐτώσιον ἔκφυγε χειρόσ, ἂψ δ’ ἑτάρων εἰσ ἔθνοσ ἐχάζετο κῆρ’ ἀλεείνων. τὸν μὲν ἔπειτ’ ἀπιόντα μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ χερμαδίῳ, τά ῥα πολλὰ θοάων ἔχματα νηῶν πὰρ ποσὶ μαρναμένων ἐκυλίνδετο, τῶν ἓν ἀείρασ στῆθοσ βεβλήκει ὑπὲρ ἄντυγοσ ἀγχόθι δειρῆσ, στρόμβον δ’ ὣσ ἔσσευε βαλών, περὶ δ’ ἔδραμε πάντῃ. ὡσ δ’ ὅθ’ ὑπὸ πληγῆσ πατρὸσ Διὸσ ἐξερίπῃ δρῦσ πρόρριζοσ, δεινὴ δὲ θεείου γίγνεται ὀδμὴ ἐξ αὐτῆσ, τὸν δ’ οὔ περ ἔχει θράσοσ ὅσ κεν ἴδηται ἐγγὺσ ἐών, χαλεπὸσ δὲ Διὸσ μεγάλοιο κεραυνόσ, ὣσ ἔπεσ’ Ἕκτοροσ ὦκα χαμαὶ μένοσ ἐν κονίῃσι· χειρὸσ δ’ ἔκβαλεν ἔγχοσ, ἐπ’ αὐτῷ δ’ ἀσπὶσ ἑάφθη καὶ κόρυσ, ἀμφὶ δέ οἱ βράχε τεύχεα ποικίλα χαλκῷ. οἳ δὲ μέγα ἰάχοντεσ ἐπέδραμον υἱε͂σ Ἀχαιῶν ἐλπόμενοι ἐρύεσθαι, ἀκόντιζον δὲ θαμειὰσ αἰχμάσ· ἀλλ’ οὔ τισ ἐδυνήσατο ποιμένα λαῶν οὐτάσαι οὐδὲ βαλεῖν· πρὶν γὰρ περίβησαν ἄριστοι Πουλυδάμασ τε καὶ Αἰνείασ καὶ δῖοσ Ἀγήνωρ Σαρπηδών τ’ ἀρχὸσ Λυκίων καὶ Γλαῦκοσ ἀμύμων. τῶν δ’ ἄλλων οὔ τίσ εὑ ἀκήδεσεν, ἀλλὰ πάροιθεν ἀσπίδασ εὐκύκλουσ σχέθον αὐτοῦ. τὸν δ’ ἄρ’ ἑταῖροι χερσὶν ἀείραντεσ φέρον ἐκ πόνου, ὄφρ’ ἵκεθ’ ἵππουσ ὠκέασ, οἵ οἱ ὄπισθε μάχησ ἠδὲ πτολέμοιο ἕστασαν ἡνίοχόν τε καὶ ἁρ́ματα ποικίλ’ ἔχοντεσ· οἳ τόν γε προτὶ ἄστυ φέρον βαρέα στενάχοντα. ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖοσ ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντοσ, ὃν ἀθάνατοσ τέκετο Ζεύσ, ἔνθά μιν ἐξ ἵππων πέλασαν χθονί, κὰδ δέ οἱ ὕδωρ χεῦαν·

ὃ δ’ ἀμπνύνθη καὶ ἀνέδρακεν ὀφθαλμοῖσιν, ἑζόμενοσ δ’ ἐπὶ γοῦνα κελαινεφὲσ αἷμ’ ἀπέμεσσεν· αὖτισ δ’ ἐξοπίσω πλῆτο χθονί, τὼ δέ οἱ ὄσσε νὺξ ἐκάλυψε μέλαινα· βέλοσ δ’ ἔτι θυμὸν ἐδάμνα. Ἀργεῖοι δ’ ὡσ οὖν ἴδον Ἕκτορα νόσφι κιόντα μᾶλλον ἐπὶ Τρώεσσι θόρον, μνήσαντο δὲ χάρμησ.

ἔνθα πολὺ πρώτιστοσ Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ Αἰάσ Σάτνιον οὔτασε δουρὶ μετάλμενοσ ὀξυόεντι Ἠνοπίδην, ὃν ἄρα νύμφη τέκε νηὶ̈σ ἀμύμων Ἤνοπι βουκολέοντι παρ’ ὄχθασ Σατνιόεντοσ. τὸν μὲν Οἰ̈λιάδησ δουρὶ κλυτὸσ ἐγγύθεν ἐλθὼν οὖτα κατὰ λαπάρην· ὃ δ’ ἀνετράπετ’, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αὐτῷ Τρῶεσ καὶ Δαναοὶ σύναγον κρατερὴν ὑσμίνην. τῷ δ’ ἐπὶ Πουλυδάμασ ἐγχέσπαλοσ ἦλθεν ἀμύντωρ Πανθοί̈δησ, βάλε δὲ Προθοήνορα δεξιὸν ὦμον υἱὸν Ἀρηϊλύκοιο, δι’ ὤμου δ’ ὄβριμον ἔγχοσ ἔσχεν, ὃ δ’ ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ. Πουλυδάμασ δ’ ἔκπαγλον ἐπεύξατο μακρὸν ἀύ̈σασ· οὐ μὰν αὖτ’ ὀί̈ω μεγαθύμου Πανθοί̈δαο χειρὸσ ἄπο στιβαρῆσ ἅλιον πηδῆσαι ἄκοντα, ἀλλά τισ Ἀργείων κόμισε χροί̈, καί μιν ὀί̈ω αὐτῷ σκηπτόμενον κατίμεν δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω. ὣσ ἔφατ’, Ἀργείοισι δ’ ἄχοσ γένετ’ εὐξαμένοιο·

Αἰάντι δὲ μάλιστα δαί̈φρονι θυμὸν ὄρινε τῷ Τελαμωνιάδῃ· τοῦ γὰρ πέσεν ἄγχι μάλιστα. καρπαλίμωσ δ’ ἀπιόντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ. Πουλυδάμασ δ’ αὐτὸσ μὲν ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν λικριφὶσ ἀί̈ξασ, κόμισεν δ’ Ἀντήνοροσ υἱὸσ Ἀρχέλοχοσ· τῷ γάρ ῥα θεοὶ βούλευσαν ὄλεθρον. τόν ῥ’ ἔβαλεν κεφαλῆσ τε καὶ αὐχένοσ ἐν συνεοχμῷ, νείατον ἀστράγαλον, ἀπὸ δ’ ἄμφω κέρσε τένοντε· τοῦ δὲ πολὺ προτέρη κεφαλὴ στόμα τε ῥῖνέσ τε οὔδεϊ πλῆντ’ ἤ περ κνῆμαι καὶ γοῦνα πεσόντοσ. Αἰάσ δ’ αὖτ’ ἐγέγωνεν ἀμύμονι Πουλυδάμαντι· φράζεο Πουλυδάμα καί μοι νημερτὲσ ἐνίσπεσ ἦ ῥ’ οὐχ οὗτοσ ἀνὴρ Προθοήνοροσ ἀντὶ πεφάσθαι ἄξιοσ; οὐ μέν μοι κακὸσ εἴδεται οὐδὲ κακῶν ἔξ, ἀλλὰ κασίγνητοσ Ἀντήνοροσ ἱπποδάμοιο ἢ πάϊσ· αὐτῷ γὰρ γενεὴν ἄγχιστα ἐῴκει. ἦ ῥ’ εὖ γιγνώσκων, Τρῶασ δ’ ἄχοσ ἔλλαβε θυμόν.

ἔνθ’ Ἀκάμασ Πρόμαχον Βοιώτιον οὔτασε δουρὶ ἀμφὶ κασιγνήτῳ βεβαώσ· ὃ δ’ ὕφελκε ποδοῖιν. τῷ δ’ Ἀκάμασ ἔκπαγλον ἐπεύξατο μακρὸν ἀύ̈σασ· Ἀργεῖοι ἰόμωροι ἀπειλάων ἀκόρητοι οὔ θην οἰοίσίν γε πόνοσ τ’ ἔσεται καὶ ὀϊζὺσ ἡμῖν, ἀλλά ποθ’ ὧδε κατακτενέεσθε καὶ ὔμμεσ. φράζεσθ’ ὡσ ὑμῖν Πρόμαχοσ δεδμημένοσ εὕδει ἔγχει ἐμῷ, ἵνα μή τι κασιγνήτοιό γε ποινὴ δηρὸν ἄτιτοσ ἐῄ· τὼ καί κέ τισ εὔχεται ἀνὴρ γνωτὸν ἐνὶ μεγάροισιν ἀρῆσ ἀλκτῆρα λιπέσθαι. ὣσ ἔφατ’, Ἀργείοισι δ’ ἄχοσ γένετ’ εὐξαμένοιο·

Πηνέλεῳ δὲ μάλιστα δαί̈φρονι θυμὸν ὄρινεν· ὁρμήθη δ’ Ἀκάμαντοσ· ὃ δ’ οὐχ ὑπέμεινεν ἐρωὴν Πηνελέωο ἄνακτοσ· ὃ δ’ οὔτασεν Ἰλιονῆα υἱὸν Φόρβαντοσ πολυμήλου, τόν ῥα μάλιστα Ἑρμείασ Τρώων ἐφίλει καὶ κτῆσιν ὄπασσε· τῷ δ’ ἄρ’ ὑπὸ μήτηρ μοῦνον τέκεν Ἰλιονῆα. τὸν τόθ’ ὑπ’ ὀφρύοσ οὖτα κατ’ ὀφθαλμοῖο θέμεθλα, ἐκ δ’ ὦσε γλήνην· δόρυ δ’ ὀφθαλμοῖο διὰ πρὸ καὶ διὰ ἰνίου ἦλθεν, ὃ δ’ ἕζετο χεῖρε πετάσσασ ἄμφω· Πηνέλεωσ δὲ ἐρυσσάμενοσ ξίφοσ ὀξὺ αὐχένα μέσσον ἔλασσεν, ἀπήραξεν δὲ χαμᾶζε αὐτῇ σὺν πήληκι κάρη· ἔτι δ’ ὄβριμον ἔγχοσ ἠε͂ν ἐν ὀφθαλμῷ· ὃ δὲ φὴ κώδειαν ἀνασχὼν πέφραδέ τε Τρώεσσι καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· εἰπέμεναί μοι Τρῶεσ ἀγαυοῦ Ἰλιονῆοσ πατρὶ φίλῳ καὶ μητρὶ γοήμεναι ἐν μεγάροισιν· οὐδὲ γὰρ ἣ Προμάχοιο δάμαρ Ἀλεγηνορίδαο ἀνδρὶ φίλῳ ἐλθόντι γανύσσεται, ὁππότε κεν δὴ ἐκ Τροίησ σὺν νηυσὶ νεώμεθα κοῦροι Ἀχαιῶν. ὣσ φάτο, τοὺσ δ’ ἄρα πάντασ ὑπὸ τρόμοσ ἔλλαβε γυῖα, πάπτηνεν δὲ ἕκαστοσ ὅπῃ φύγοι αἰπὺν ὄλεθρον.

ἔσπετε νῦν μοι Μοῦσαι Ὀλύμπια δώματ’ ἔχουσαι ὅσ τισ δὴ πρῶτοσ βροτόεντ’ ἀνδράγρι’ Ἀχαιῶν ἤρατ’, ἐπεί ῥ’ ἔκλινε μάχην κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ.

Αἰάσ ῥα πρῶτοσ Τελαμώνιοσ Ὕρτιον οὖτα Γυρτιάδην Μυσῶν ἡγήτορα καρτεροθύμων· Φάλκην δ’ Ἀντίλοχοσ καὶ Μέρμερον ἐξενάριξε· Μηριόνησ δὲ Μόρυν τε καὶ Ἱπποτίωνα κατέκτα, Τεῦκροσ δὲ Προθόωνά τ’ ἐνήρατο καὶ Περιφήτην· Ἀτρεί̈δησ δ’ ἄρ’ ἔπειθ’ Ὑπερήνορα ποιμένα λαῶν οὖτα κατὰ λαπάρην, διὰ δ’ ἔντερα χαλκὸσ ἄφυσσε δῃώσασ· ψυχὴ δὲ κατ’ οὐταμένην ὠτειλὴν ἔσσυτ’ ἐπειγομένη, τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε. πλείστουσ δ’ Αἰάσ εἷλεν Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ υἱόσ· οὐ γάρ οἵ τισ ὁμοῖοσ ἐπισπέσθαι ποσὶν ἠε͂ν ἀνδρῶν τρεσσάντων, ὅτε τε Ζεὺσ ἐν φόβον ὄρσῃ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Iliad, Book 14

(호메로스, 일리아스, Book 14)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION