Homer, Iliad, Book 13

Ζεὺσ δ’ ἐπεὶ οὖν Τρῶάσ τε καὶ Ἕκτορα νηυσὶ πέλασσε, τοὺσ μὲν ἐά παρὰ τῇσι πόνον τ’ ἐχέμεν καὶ ὀϊζὺν νωλεμέωσ, αὐτὸσ δὲ πάλιν τρέπεν ὄσσε φαεινὼ νόσφιν ἐφ’ ἱπποπόλων Θρῃκῶν καθορώμενοσ αἰᾶν Μυσῶν τ’ ἀγχεμάχων καὶ ἀγαυῶν ἱππημολγῶν γλακτοφάγων Ἀβίων τε δικαιοτάτων ἀνθρώπων. ἐσ Τροίην δ’ οὐ πάμπαν ἔτι τρέπεν ὄσσε φαεινώ· οὐ γὰρ ὅ γ’ ἀθανάτων τινα ἔλπετο ὃν κατὰ θυμὸν ἐλθόντ’ ἢ Τρώεσσιν ἀρηξέμεν ἢ Δαναοῖσιν. οὐδ’ ἀλαοσκοπιὴν εἶχε κρείων ἐνοσίχθων·

καὶ γὰρ ὃ θαυμάζων ἧστο πτόλεμόν τε μάχην τε ὑψοῦ ἐπ’ ἀκροτάτησ κορυφῆσ Σάμου ὑληέσσησ Θρηϊκίησ· ἔνθεν γὰρ ἐφαίνετο πᾶσα μὲν Ἴδη, φαίνετο δὲ Πριάμοιο πόλισ καὶ νῆεσ Ἀχαιῶν. ἔνθ’ ἄρ’ ὅ γ’ ἐξ ἁλὸσ ἕζετ’ ἰών, ἐλέαιρε δ’ Ἀχαιοὺσ Τρωσὶν δαμναμένουσ, Διὶ δὲ κρατερῶσ ἐνεμέσσα. αὐτίκα δ’ ἐξ ὄρεοσ κατεβήσετο παιπαλόεντοσ κραιπνὰ ποσὶ προβιβάσ·

τρέμε δ’ οὔρεα μακρὰ καὶ ὕλη ποσσὶν ὑπ’ ἀθανάτοισι Ποσειδάωνοσ ἰόντοσ. τρὶσ μὲν ὀρέξατ’ ἰών, τὸ δὲ τέτρατον ἵκετο τέκμωρ Αἰγάσ, ἔνθα δέ οἱ κλυτὰ δώματα βένθεσι λίμνησ χρύσεα μαρμαίροντα τετεύχαται ἄφθιτα αἰεί. ἔνθ’ ἐλθὼν ὑπ’ ὄχεσφι τιτύσκετο χαλκόποδ’ ἵππω ὠκυπέτα χρυσέῃσιν ἐθείρῃσιν κομόωντε, χρυσὸν δ’ αὐτὸσ ἔδυνε περὶ χροί̈, γέντο δ’ ἱμάσθλην χρυσείην εὔτυκτον, ἑοῦ δ’ ἐπεβήσετο δίφρου, βῆ δ’ ἐλάαν ἐπὶ κύματ’· ἄταλλε δὲ κήτε’ ὑπ’ αὐτοῦ πάντοθεν ἐκ κευθμῶν, οὐδ’ ἠγνοίησεν ἄνακτα· γηθοσύνῃ δὲ θάλασσα διίστατο· τοὶ δὲ πέτοντο ῥίμφα μάλ’, οὐδ’ ὑπένερθε διαίνετο χάλκεοσ ἄξων· τὸν δ’ ἐσ Ἀχαιῶν νῆασ ἐύ̈σκαρθμοι φέρον ἵπποι. ἔστι δέ τι σπέοσ εὐρὺ βαθείησ βένθεσι λίμνησ μεσσηγὺσ Τενέδοιο καὶ Ἴμβρου παιπαλοέσσησ·

ἔνθ’ ἵππουσ ἔστησε Ποσειδάων ἐνοσίχθων λύσασ ἐξ ὀχέων, παρὰ δ’ ἀμβρόσιον βάλεν εἶδαρ ἔδμεναι· ἀμφὶ δὲ ποσσὶ πέδασ ἔβαλε χρυσείασ ἀρρήκτουσ ἀλύτουσ, ὄφρ’ ἔμπεδον αὖθι μένοιεν νοστήσαντα ἄνακτα· ὃ δ’ ἐσ στρατὸν ᾤχετ’ Ἀχαιῶν. Τρῶεσ δὲ φλογὶ ἶσοι ἀολλέεσ ἠὲ θυέλλῃ Ἕκτορι Πριαμίδῃ ἄμοτον μεμαῶτεσ ἕποντο ἄβρομοι αὐί̈αχοι·

τώ κε καὶ ἐσσύμενόν περ ἐρωήσαιτ’ ἀπὸ νηῶν ὠκυπόρων, εἰ καί μιν Ὀλύμπιοσ αὐτὸσ ἐγείρει. ἔλποντο δὲ νῆασ Ἀχαιῶν αἱρήσειν, κτενέειν δὲ παρ’ αὐτόθι πάντασ ἀρίστουσ. ἀλλὰ Ποσειδάων γαιήοχοσ ἐννοσίγαιοσ Ἀργείουσ ὄτρυνε βαθείησ ἐξ ἁλὸσ ἐλθὼν εἰσάμενοσ Κάλχαντι δέμασ καὶ ἀτειρέα φωνήν· Αἰάντε πρώτω προσέφη μεμαῶτε καὶ αὐτώ· Αἰάντε σφὼ μέν τε σαώσετε λαὸν Ἀχαιῶν ἀλκῆσ μνησαμένω, μὴ δὲ κρυεροῖο φόβοιο. ἄλλῃ μὲν γὰρ ἔγωγ’ οὐ δείδια χεῖρασ ἀάπτουσ Τρώων, οἳ μέγα τεῖχοσ ὑπερκατέβησαν ὁμίλῳ· ἕξουσιν γὰρ πάντασ ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοί· τῇ δὲ δὴ αἰνότατον περιδείδια μή τι πάθωμεν, ᾗ ῥ’ ὅ γ’ ὁ λυσσώδησ φλογὶ εἴκελοσ ἡγεμονεύει Ἕκτωρ, ὃσ Διὸσ εὔχετ’ ἐρισθενέοσ πάϊσ εἶναι. σφῶϊν δ’ ὧδε θεῶν τισ ἐνὶ φρεσὶ ποιήσειεν αὐτώ θ’ ἑστάμεναι κρατερῶσ καὶ ἀνωγέμεν ἄλλουσ· ἦ καὶ σκηπανίῳ γαιήοχοσ ἐννοσίγαιοσ ἀμφοτέρω κεκοπὼσ πλῆσεν μένεοσ κρατεροῖο, γυῖα δ’ ἔθηκεν ἐλαφρὰ πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθεν.

αὐτὸσ δ’ ὥσ τ’ ἴρηξ ὠκύπτεροσ ὦρτο πέτεσθαι, ὅσ ῥά τ’ ἀπ’ αἰγίλιποσ πέτρησ περιμήκεοσ ἀρθεὶσ ὁρμήσῃ πεδίοιο διώκειν ὄρνεον ἄλλο, ὣσ ἀπὸ τῶν ἠί̈ξε Ποσειδάων ἐνοσίχθων. τοῖιν δ’ ἔγνω πρόσθεν Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ Αἰάσ, αἶψα δ’ ἄρ’ Αἰάντα προσέφη Τελαμώνιον υἱόν· Αἰᾶν ἐπεί τισ νῶϊ θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσι μάντεϊ εἰδόμενοσ κέλεται παρὰ νηυσὶ μάχεσθαι, οὐδ’ ὅ γε Κάλχασ ἐστὶ θεοπρόποσ οἰωνιστήσ· ἴχνια γὰρ μετόπισθε ποδῶν ἠδὲ κνημάων ῥεῖ’ ἔγνων ἀπιόντοσ· ἀρίγνωτοι δὲ θεοί περ· καὶ δ’ ἐμοὶ αὐτῷ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι μᾶλλον ἐφορμᾶται πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι, μαιμώωσι δ’ ἔνερθε πόδεσ καὶ χεῖρεσ ὕπερθε. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη Τελαμώνιοσ Αἰάσ·

οὕτω νῦν καὶ ἐμοὶ περὶ δούρατι χεῖρεσ ἀάπτοι μαιμῶσιν, καί μοι μένοσ ὤρορε, νέρθε δὲ ποσσὶν ἔσσυμαι ἀμφοτέροισι· μενοινώω δὲ καὶ οἰο͂σ Ἕκτορι Πριαμίδῃ ἄμοτον μεμαῶτι μάχεσθαι. ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον χάρμῃ γηθόσυνοι, τήν σφιν θεὸσ ἔμβαλε θυμῷ·

τόφρα δὲ τοὺσ ὄπιθεν γαιήοχοσ ὦρσεν Ἀχαιούσ, οἳ παρὰ νηυσὶ θοῇσιν ἀνέψυχον φίλον ἦτορ. τῶν ῥ’ ἅμα τ’ ἀργαλέῳ καμάτῳ φίλα γυῖα λέλυντο, καί σφιν ἄχοσ κατὰ θυμὸν ἐγίγνετο δερκομένοισι Τρῶασ, τοὶ μέγα τεῖχοσ ὑπερκατέβησαν ὁμίλῳ. τοὺσ οἵ γ’ εἰσορόωντεσ ὑπ’ ὀφρύσι δάκρυα λεῖβον· οὐ γὰρ ἔφαν φεύξεσθαι ὑπ’ ἐκ κακοῦ· ἀλλ’ ἐνοσίχθων ῥεῖα μετεισάμενοσ κρατερὰσ ὄτρυνε φάλαγγασ. Τεῦκρον ἔπι πρῶτον καὶ Λήϊτον ἦλθε κελεύων Πηνέλεών θ’ ἡρ́ωα Θόαντά τε Δηί̈πυρόν τε Μηριόνην τε καὶ Ἀντίλοχον μήστωρασ ἀϋτῆσ· τοὺσ ὅ γ’ ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· αἰδὼσ Ἀργεῖοι, κοῦροι νέοι· ὔμμιν ἔγωγε μαρναμένοισι πέποιθα σαωσέμεναι νέασ ἁμάσ· εἰ δ’ ὑμεῖσ πολέμοιο μεθήσετε λευγαλέοιο, νῦν δὴ εἴδεται ἦμαρ ὑπὸ Τρώεσσι δαμῆναι. ὢ πόποι ἦ μέγα θαῦμα τόδ’ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι δεινόν, ὃ οὔ ποτ’ ἔγωγε τελευτήσεσθαι ἔφασκον, Τρῶασ ἐφ’ ἡμετέρασ ἰέναι νέασ, οἳ τὸ πάροσ περ φυζακινῇσ ἐλάφοισιν ἐοίκεσαν, αἵ τε καθ’ ὕλην θώων παρδαλίων τε λύκων τ’ ἠί̈α πέλονται αὔτωσ ἠλάσκουσαι ἀνάλκιδεσ, οὐδ’ ἔπι χάρμη· ὣσ Τρῶεσ τὸ πρίν γε μένοσ καὶ χεῖρασ Ἀχαιῶν μίμνειν οὐκ ἐθέλεσκον ἐναντίον, οὐδ’ ἠβαιόν· νῦν δὲ ἑκὰσ πόλιοσ κοίλῃσ ἐπὶ νηυσὶ μάχονται ἡγεμόνοσ κακότητι μεθημοσύνῃσί τε λαῶν, οἳ κείνῳ ἐρίσαντεσ ἀμυνέμεν οὐκ ἐθέλουσι νηῶν ὠκυπόρων, ἀλλὰ κτείνονται ἀν’ αὐτάσ. ἀλλ’ εἰ δὴ καὶ πάμπαν ἐτήτυμον αἴτιόσ ἐστιν ἡρ́ωσ Ἀτρεί̈δησ εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων οὕνεκ’ ἀπητίμησε ποδώκεα Πηλεί̈ωνα, ἡμέασ γ’ οὔ πωσ ἔστι μεθιέμεναι πολέμοιο. ἀλλ’ ἀκεώμεθα θᾶσσον· ἀκεσταί τοι φρένεσ ἐσθλῶν. ὑμεῖσ δ’ οὐκ ἔτι καλὰ μεθίετε θούριδοσ ἀλκῆσ πάντεσ ἄριστοι ἐόντεσ ἀνὰ στρατόν. οὐδ’ ἂν ἔγωγε ἀνδρὶ μαχεσσαίμην ὅσ τισ πολέμοιο μεθείη λυγρὸσ ἐών· ὑμῖν δὲ νεμεσσῶμαι περὶ κῆρι. ὦ πέπονεσ τάχα δή τι κακὸν ποιήσετε μεῖζον τῇδε μεθημοσύνῃ· ἀλλ’ ἐν φρεσὶ θέσθε ἕκαστοσ αἰδῶ καὶ νέμεσιν· δὴ γὰρ μέγα νεῖκοσ ὄρωρεν. Ἕκτωρ δὴ παρὰ νηυσὶ βοὴν ἀγαθὸσ πολεμίζει καρτερόσ, ἔρρηξεν δὲ πύλασ καὶ μακρὸν ὀχῆα. ὥσ ῥα κελευτιόων γαιήοχοσ ὦρσεν Ἀχαιούσ.

ἀμφὶ δ’ ἄρ’ Αἰάντασ δοιοὺσ ἵσταντο φάλαγγεσ καρτεραί, ἃσ οὔτ’ ἄν κεν Ἄρησ ὀνόσαιτο μετελθὼν οὔτε κ’ Ἀθηναίη λαοσσόοσ· οἳ γὰρ ἄριστοι κρινθέντεσ Τρῶάσ τε καὶ Ἕκτορα δῖον ἔμιμνον, φράξαντεσ δόρυ δουρί, σάκοσ σάκεϊ προθελύμνῳ· ἀσπὶσ ἄρ’ ἀσπίδ’ ἔρειδε, κόρυσ κόρυν, ἀνέρα δ’ ἀνήρ· ψαῦον δ’ ἱππόκομοι κόρυθεσ λαμπροῖσι φάλοισι νευόντων, ὡσ πυκνοὶ ἐφέστασαν ἀλλήλοισιν· ἔγχεα δ’ ἐπτύσσοντο θρασειάων ἀπὸ χειρῶν σειόμεν’· οἳ δ’ ἰθὺσ φρόνεον, μέμασαν δὲ μάχεσθαι. Τρῶεσ δὲ προὔτυψαν ἀολλέεσ, ἦρχε δ’ ἄρ’ Ἕκτωρ ἀντικρὺ μεμαώσ, ὀλοοίτροχοσ ὣσ ἀπὸ πέτρησ, ὅν τε κατὰ στεφάνησ ποταμὸσ χειμάρροοσ ὤσῃ ῥήξασ ἀσπέτῳ ὄμβρῳ ἀναιδέοσ ἔχματα πέτρησ·

οὔ τοι δηρὸν ἐμὲ σχήσουσιν Ἀχαιοὶ καὶ μάλα πυργηδὸν σφέασ αὐτοὺσ ἀρτύναντεσ, ἀλλ’ ὀί̈ω χάσσονται ὑπ’ ἔγχεοσ, εἰ ἐτεόν με ὦρσε θεῶν ὤριστοσ, ἐρίγδουποσ πόσισ Ἥρησ. ὕψι δ’ ἀναθρῴσκων πέτεται, κτυπέει δέ θ’ ὑπ’ αὐτοῦ ὕλη· ὃ δ’ ἀσφαλέωσ θέει ἔμπεδον, εἱο͂σ ἵκηται ἰσόπεδον, τότε δ’ οὔ τι κυλίνδεται ἐσσύμενόσ περ· ὣσ Ἕκτωρ εἱο͂σ μὲν ἀπείλει μέχρι θαλάσσησ ῥέα διελεύσεσθαι κλισίασ καὶ νῆασ Ἀχαιῶν κτείνων· ἀλλ’ ὅτε δὴ πυκινῇσ ἐνέκυρσε φάλαγξι στῆ ῥα μάλ’ ἐγχριμφθείσ· οἳ δ’ ἀντίοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν νύσσοντεσ ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν ὦσαν ἀπὸ σφείων· ὃ δὲ χασσάμενοσ πελεμίχθη. ἠύ̈σεν δὲ διαπρύσιον Τρώεσσι γεγωνώσ· Τρῶεσ καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ παρμένετ’· ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

Δηί̈φοβοσ δ’ ἐν τοῖσι μέγα φρονέων ἐβεβήκει Πριαμίδησ, πρόσθεν δ’ ἔχεν ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην κοῦφα ποσὶ προβιβὰσ καὶ ὑπασπίδια προποδίζων. Μηριόνησ δ’ αὐτοῖο τιτύσκετο δουρὶ φαεινῷ καὶ βάλεν, οὐδ’ ἀφάμαρτε, κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην ταυρείην· τῆσ δ’ οὔ τι διήλασεν, ἀλλὰ πολὺ πρὶν ἐν καυλῷ ἐάγη δολιχὸν δόρυ· Δηί̈φοβοσ δὲ ἀσπίδα ταυρείην σχέθ’ ἀπὸ ἑό, δεῖσε δὲ θυμῷ ἔγχοσ Μηριόναο δαί̈φρονοσ· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ ἂψ ἑτάρων εἰσ ἔθνοσ ἐχάζετο, χώσατο δ’ αἰνῶσ ἀμφότερον, νίκησ τε καὶ ἔγχεοσ ὃ ξυνέαξε. βῆ δ’ ἰέναι παρά τε κλισίασ καὶ νῆασ Ἀχαιῶν οἰσόμενοσ δόρυ μακρόν, ὅ οἱ κλισίηφι λέλειπτο. οἳ δ’ ἄλλοι μάρναντο, βοὴ δ’ ἄσβεστοσ ὀρώρει.

Τεῦκροσ δὲ πρῶτοσ Τελαμώνιοσ ἄνδρα κατέκτα Ἴμβριον αἰχμητὴν πολυί̈ππου Μέντοροσ υἱόν· ναῖε δὲ Πήδαιον πρὶν ἐλθεῖν υἱᾶσ Ἀχαιῶν, κούρην δὲ Πριάμοιο νόθην ἔχε, Μηδεσικάστην· αὐτὰρ ἐπεὶ Δαναῶν νέεσ ἤλυθον ἀμφιέλισσαι, ἂψ ἐσ Ἴλιον ἦλθε, μετέπρεπε δὲ Τρώεσσι, ναῖε δὲ πὰρ Πριάμῳ· ὃ δέ μιν τίεν ἶσα τέκεσσι. τόν ῥ’ υἱὸσ Τελαμῶνοσ ὑπ’ οὐάτοσ ἔγχεϊ μακρῷ νύξ’, ἐκ δ’ ἔσπασεν ἔγχοσ· ὃ δ’ αὖτ’ ἔπεσεν μελίη ὣσ ἥ τ’ ὄρεοσ κορυφῇ ἕκαθεν περιφαινομένοιο χαλκῷ ταμνομένη τέρενα χθονὶ φύλλα πελάσσῃ· ὣσ πέσεν, ἀμφὶ δέ οἱ βράχε τεύχεα ποικίλα χαλκῷ. Τεῦκροσ δ’ ὁρμήθη μεμαὼσ ἀπὸ τεύχεα δῦσαι· Ἕκτωρ δ’ ὁρμηθέντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ. ἀλλ’ ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχοσ τυτθόν· ὃ δ’ Ἀμφίμαχον Κτεάτου υἷ’ Ἀκτορίωνοσ νισόμενον πόλεμον δὲ κατὰ στῆθοσ βάλε δουρί· δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. Ἕκτωρ δ’ ὁρμήθη κόρυθα κροτάφοισ ἀραρυῖαν κρατὸσ ἀφαρπάξαι μεγαλήτοροσ Ἀμφιμάχοιο· Αἰάσ δ’ ὁρμηθέντοσ ὀρέξατο δουρὶ φαεινῷ Ἕκτοροσ· ἀλλ’ οὔ πῃ χροὸσ εἴσατο, πᾶσ δ’ ἄρα χαλκῷ σμερδαλέῳ κεκάλυφθ’· ὃ δ’ ἄρ’ ἀσπίδοσ ὀμφαλὸν οὖτα, ὦσε δέ μιν σθένεϊ μεγάλῳ· ὃ δὲ χάσσατ’ ὀπίσσω νεκρῶν ἀμφοτέρων, τοὺσ δ’ ἐξείρυσσαν Ἀχαιοί. Ἀμφίμαχον μὲν ἄρα Στιχίοσ δῖόσ τε Μενεσθεὺσ ἀρχοὶ Ἀθηναίων κόμισαν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν·

Ἴμβριον αὖτ’ Αἰάντε μεμαότε θούριδοσ ἀλκῆσ ὥσ τε δύ’ αἶγα λέοντε κυνῶν ὕπο καρχαροδόντων ἁρπάξαντε φέρητον ἀνὰ ῥωπήϊα πυκνὰ ὑψοῦ ὑπὲρ γαίησ μετὰ γαμφηλῇσιν ἔχοντε, ὥσ ῥα τὸν ὑψοῦ ἔχοντε δύω Αἰάντε κορυστὰ τεύχεα συλήτην· κεφαλὴν δ’ ἁπαλῆσ ἀπὸ δειρῆσ κόψεν Οἰ̈λιάδησ κεχολωμένοσ Ἀμφιμάχοιο, ἧκε δέ μιν σφαιρηδὸν ἑλιξάμενοσ δι’ ὁμίλου· Ἕκτορι δὲ προπάροιθε ποδῶν πέσεν ἐν κονίῃσι. καὶ τότε δὴ περὶ κῆρι Ποσειδάων ἐχολώθη υἱωνοῖο πεσόντοσ ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι, βῆ δ’ ἰέναι παρά τε κλισίασ καὶ νῆασ Ἀχαιῶν ὀτρυνέων Δαναούσ, Τρώεσσι δὲ κήδεα τεῦχεν.

Ἰδομενεὺσ δ’ ἄρα οἱ δουρικλυτὸσ ἀντεβόλησεν ἐρχόμενοσ παρ’ ἑταίρου, ὅ οἱ νέον ἐκ πολέμοιο ἦλθε κατ’ ἰγνύην βεβλημένοσ ὀξέϊ χαλκῷ. τὸν μὲν ἑταῖροι ἔνεικαν, ὃ δ’ ἰητροῖσ ἐπιτείλασ ἠί̈εν ἐσ κλισίην· ἔτι γὰρ πολέμοιο μενοίνα ἀντιάαν· τὸν δὲ προσέφη κρείων ἐνοσίχθων εἰσάμενοσ φθογγὴν Ἀνδραίμονοσ υἱῖ̈ Θόαντι ὃσ πάσῃ Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι Αἰτωλοῖσιν ἄνασσε, θεὸσ δ’ ὣσ τίετο δήμῳ· Ἰδομενεῦ Κρητῶν βουληφόρε ποῦ τοι ἀπειλαὶ οἴχονται, τὰσ Τρωσὶν ἀπείλεον υἱε͂σ Ἀχαιῶν; τὸν δ’ αὖτ’ Ἰδομενεὺσ Κρητῶν ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

ὦ Θόαν οὔ τισ ἀνὴρ νῦν γ’ αἴτιοσ, ὅσσον ἔγωγε γιγνώσκω· πάντεσ γὰρ ἐπιστάμεθα πτολεμίζειν. οὔτέ τινα δέοσ ἴσχει ἀκήριον οὔτέ τισ ὄκνῳ εἴκων ἀνδύεται πόλεμον κακόν· ἀλλά που οὕτω μέλλει δὴ φίλον εἶναι ὑπερμενέϊ Κρονίωνι νωνύμνουσ ἀπολέσθαι ἀπ’ Ἄργεοσ ἐνθάδ’ Ἀχαιούσ. ἀλλὰ Θόαν, καὶ γὰρ τὸ πάροσ μενεδήϊοσ ἦσθα, ὀτρύνεισ δὲ καὶ ἄλλον ὅθι μεθιέντα ἴδηαι· τὼ νῦν μήτ’ ἀπόληγε κέλευέ τε φωτὶ ἑκάστῳ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Ποσειδάων ἐνοσίχθων·

Ἰδομενεῦ μὴ κεῖνοσ ἀνὴρ ἔτι νοστήσειεν ἐκ Τροίησ, ἀλλ’ αὖθι κυνῶν μέλπηθρα γένοιτο, ὅσ τισ ἐπ’ ἤματι τῷδε ἑκὼν μεθίῃσι μάχεσθαι. ἀλλ’ ἄγε τεύχεα δεῦρο λαβὼν ἴθι· ταῦτα δ’ ἅμα χρὴ σπεύδειν, αἴ κ’ ὄφελόσ τι γενώμεθα καὶ δύ’ ἐόντε. συμφερτὴ δ’ ἀρετὴ πέλει ἀνδρῶν καὶ μάλα λυγρῶν, νῶϊ δὲ καί κ’ ἀγαθοῖσιν ἐπισταίμεσθα μάχεσθαι. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν αὖτισ ἔβη θεὸσ ἂμ πόνον ἀνδρῶν·

οὐδέ τοι αὐτὸσ ἧσθαι ἐνὶ κλισίῃσι λιλαίομαι, ἀλλὰ μάχεσθαι. Ἰδομενεὺσ δ’ ὅτε δὴ κλισίην εὔτυκτον ἵκανε δύσετο τεύχεα καλὰ περὶ χροί̈, γέντο δὲ δοῦρε, βῆ δ’ ἴμεν ἀστεροπῇ ἐναλίγκιοσ, ἥν τε Κρονίων χειρὶ λαβὼν ἐτίναξεν ἀπ’ αἰγλήεντοσ Ὀλύμπου δεικνὺσ σῆμα βροτοῖσιν· ἀρίζηλοι δέ οἱ αὐγαί· ὣσ τοῦ χαλκὸσ ἔλαμπε περὶ στήθεσσι θέοντοσ. Μηριόνησ δ’ ἄρα οἱ θεράπων ἐὺ̈σ ἀντεβόλησεν ἐγγὺσ ἔτι κλισίησ· μετὰ γὰρ δόρυ χάλκεον ᾔει οἰσόμενοσ· τὸν δὲ προσέφη σθένοσ Ἰδομενῆοσ· Μηριόνη Μόλου υἱὲ πόδασ ταχὺ φίλταθ’ ἑταίρων τίπτ’ ἦλθεσ πόλεμόν τε λιπὼν καὶ δηϊοτῆτα; ἠέ τι βέβληαι, βέλεοσ δέ σε τείρει ἀκωκή, ἠε͂́ τευ ἀγγελίησ μετ’ ἔμ’ ἤλυθεσ; τὸν δ’ αὖ Μηριόνησ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

Ἰδομενεῦ, Κρητῶν βουληφόρε χαλκοχιτώνων, ἔρχομαι εἴ τί τοι ἔγχοσ ἐνὶ κλισίῃσι λέλειπται οἰσόμενοσ· τό νυ γὰρ κατεάξαμεν ὃ πρὶν ἔχεσκον ἀσπίδα Δηϊφόβοιο βαλὼν ὑπερηνορέοντοσ. τὸν δ’ αὖτ’ Ἰδομενεὺσ Κρητῶν ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

δούρατα δ’ αἴ κ’ ἐθέλῃσθα καὶ ἓν καὶ εἴκοσι δήεισ ἑσταότ’ ἐν κλισίῃ πρὸσ ἐνώπια παμφανόωντα Τρώϊα, τὰ κταμένων ἀποαίνυμαι· οὐ γὰρ ὀί̈ω ἀνδρῶν δυσμενέων ἑκὰσ ἱστάμενοσ πολεμίζειν. τώ μοι δούρατά τ’ ἔστι καὶ ἀσπίδεσ ὀμφαλόεσσαι καὶ κόρυθεσ καὶ θώρηκεσ λαμπρὸν γανόωντεσ. τὸν δ’ αὖ Μηριόνησ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·

καί τοι ἐμοὶ παρά τε κλισίῃ καὶ νηὶ̈ μελαίνῃ πόλλ’ ἔναρα Τρώων· ἀλλ’ οὐ σχεδόν ἐστιν ἑλέσθαι. οὐδὲ γὰρ οὐδ’ ἐμέ φημι λελασμένον ἔμμεναι ἀλκῆσ, ἀλλὰ μετὰ πρώτοισι μάχην ἀνὰ κυδιάνειραν ἵσταμαι, ὁππότε νεῖκοσ ὀρώρηται πολέμοιο. ἄλλόν πού τινα μᾶλλον Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων λήθω μαρνάμενοσ, σὲ δὲ ἴδμεναι αὐτὸν ὀί̈ω. τὸν δ’ αὖτ’ Ἰδομενεὺσ Κρητῶν ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

ἀλλὰ σύ γε κλισίην δὲ κιὼν ἕλευ ὄβριμον ἔγχοσ. οἶδ’ ἀρετὴν οἱο͂́σ ἐσσι· τί σε χρὴ ταῦτα λέγεσθαι; εἰ γὰρ νῦν παρὰ νηυσὶ λεγοίμεθα πάντεσ ἄριστοι ἐσ λόχον, ἔνθα μάλιστ’ ἀρετὴ διαείδεται ἀνδρῶν, ἔνθ’ ὅ τε δειλὸσ ἀνὴρ ὅσ τ’ ἄλκιμοσ ἐξεφαάνθη· τοῦ μὲν γάρ τε κακοῦ τρέπεται χρὼσ ἄλλυδισ ἄλλῃ, οὐδέ οἱ ἀτρέμασ ἧσθαι ἐρητύετ’ ἐν φρεσὶ θυμόσ, ἀλλὰ μετοκλάζει καὶ ἐπ’ ἀμφοτέρουσ πόδασ ἵζει, ἐν δέ τέ οἱ κραδίη μεγάλα στέρνοισι πατάσσει κῆρασ ὀϊομένῳ, πάταγοσ δέ τε γίγνετ’ ὀδόντων· τοῦ δ’ ἀγαθοῦ οὔτ’ ἂρ τρέπεται χρὼσ οὔτέ τι λίην ταρβεῖ, ἐπειδὰν πρῶτον ἐσίζηται λόχον ἀνδρῶν, ἀρᾶται δὲ τάχιστα μιγήμεναι ἐν δαὶ̈ λυγρῇ· οὐδέ κεν ἔνθα τεόν γε μένοσ καὶ χεῖρασ ὄνοιτο. εἴ περ γάρ κε βλεῖο πονεύμενοσ ἠὲ τυπείησ οὐκ ἂν ἐν αὐχέν’ ὄπισθε πέσοι βέλοσ οὐδ’ ἐνὶ νώτῳ, ἀλλά κεν ἢ στέρνων ἢ νηδύοσ ἀντιάσειε πρόσσω ἱεμένοιο μετὰ προμάχων ὀαριστύν. ἀλλ’ ἄγε μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα νηπύτιοι ὣσ ἑσταότεσ, μή πού τισ ὑπερφιάλωσ νεμεσήσῃ· ὣσ φάτο, Μηριόνησ δὲ θοῷ ἀτάλαντοσ Ἄρηϊ καρπαλίμωσ κλισίηθεν ἀνείλετο χάλκεον ἔγχοσ, βῆ δὲ μετ’ Ἰδομενῆα μέγα πτολέμοιο μεμηλώσ.

οἱο͂σ δὲ βροτολοιγὸσ Ἄρησ πόλεμον δὲ μέτεισι, τῷ δὲ Φόβοσ φίλοσ υἱὸσ ἅμα κρατερὸσ καὶ ἀταρβὴσ ἕσπετο, ὅσ τ’ ἐφόβησε ταλάφρονά περ πολεμιστήν· τὼ μὲν ἄρ’ ἐκ Θρῄκησ Ἐφύρουσ μέτα θωρήσσεσθον, ἠὲ μετὰ Φλεγύασ μεγαλήτορασ· οὐδ’ ἄρα τώ γε ἔκλυον ἀμφοτέρων, ἑτέροισι δὲ κῦδοσ ἔδωκαν· τοῖοι Μηριόνησ τε καὶ Ἰδομενεὺσ ἀγοὶ ἀνδρῶν ἠί̈σαν ἐσ πόλεμον κεκορυθμένοι αἴθοπι χαλκῷ. τὸν καὶ Μηριόνησ πρότεροσ πρὸσ μῦθον ἐείπε· Δευκαλίδη πῇ τὰρ μέμονασ καταδῦναι ὅμιλον; ἢ ἐπὶ δεξιόφιν παντὸσ στρατοῦ, ἦ ἀνὰ μέσσουσ, ἦ ἐπ’ ἀριστερόφιν; ἐπεὶ οὔ ποθι ἔλπομαι οὕτω δεύεσθαι πολέμοιο κάρη κομόωντασ Ἀχαιούσ. τὸν δ’ αὖτ’ Ἰδομενεὺσ Κρητῶν ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

νηυσὶ μὲν ἐν μέσσῃσιν ἀμύνειν εἰσὶ καὶ ἄλλοι Αἰάντέσ τε δύω Τεῦκρόσ θ’, ὃσ ἄριστοσ Ἀχαιῶν τοξοσύνῃ, ἀγαθὸσ δὲ καὶ ἐν σταδίῃ ὑσμίνῃ· οἵ μιν ἅδην ἐλόωσι καὶ ἐσσύμενον πολέμοιο Ἕκτορα Πριαμίδην, καὶ εἰ μάλα καρτερόσ ἐστιν. αἰπύ οἱ ἐσσεῖται μάλα περ μεμαῶτι μάχεσθαι κείνων νικήσαντι μένοσ καὶ χεῖρασ ἀάπτουσ νῆασ ἐνιπρῆσαι, ὅτε μὴ αὐτόσ γε Κρονίων ἐμβάλοι αἰθόμενον δαλὸν νήεσσι θοῇσιν. ἀνδρὶ δέ κ’ οὐκ εἴξειε μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ, ὃσ θνητόσ τ’ εἰή καὶ ἔδοι Δημήτεροσ ἀκτὴν χαλκῷ τε ῥηκτὸσ μεγάλοισί τε χερμαδίοισιν. οὐδ’ ἂν Ἀχιλλῆϊ ῥηξήνορι χωρήσειεν ἔν γ’ αὐτοσταδίῃ· ποσὶ δ’ οὔ πωσ ἔστιν ἐρίζειν. νῶϊν δ’ ὧδ’ ἐπ’ ἀριστέρ’ ἔχε στρατοῦ, ὄφρα τάχιστα εἴδομεν ἠέ τῳ εὖχοσ ὀρέξομεν, ἠε͂́ τισ ἡμῖν. ὣσ φάτο, Μηριόνησ δὲ θοῷ ἀτάλαντοσ Ἄρηϊ ἦρχ’ ἴμεν, ὄφρ’ ἀφίκοντο κατὰ στρατὸν ᾗ μιν ἀνώγει, οἳ δ’ ὡσ Ἰδομενῆα ἴδον φλογὶ εἴκελον ἀλκὴν αὐτὸν καὶ θεράποντα σὺν ἔντεσι δαιδαλέοισι, κεκλόμενοι καθ’ ὅμιλον ἐπ’ αὐτῷ πάντεσ ἔβησαν·

τῶν δ’ ὁμὸν ἵστατο νεῖκοσ ἐπὶ πρυμνῇσι νέεσσιν.

ὡσ δ’ ὅθ’ ὑπὸ λιγέων ἀνέμων σπέρχωσιν ἀέλλαι ἤματι τῷ ὅτε τε πλείστη κόνισ ἀμφὶ κελεύθουσ, οἵ τ’ ἄμυδισ κονίησ μεγάλην ἱστᾶσιν ὀμίχλην, ὣσ ἄρα τῶν ὁμόσ’ ἦλθε μάχη, μέμασαν δ’ ἐνὶ θυμῷ ἀλλήλουσ καθ’ ὅμιλον ἐναιρέμεν ὀξέϊ χαλκῷ. ἔφριξεν δὲ μάχη φθισίμβροτοσ ἐγχείῃσι μακρῇσ, ἃσ εἶχον ταμεσίχροασ· ὄσσε δ’ ἄμερδεν αὐγὴ χαλκείη κορύθων ἄπο λαμπομενάων θωρήκων τε νεοσμήκτων σακέων τε φαεινῶν ἐρχομένων ἄμυδισ· μάλα κεν θρασυκάρδιοσ εἰή ὃσ τότε γηθήσειεν ἰδὼν πόνον οὐδ’ ἀκάχοιτο. τὼ δ’ ἀμφὶσ φρονέοντε δύω Κρόνου υἱε͂ κραταιὼ ἀνδράσιν ἡρώεσσιν ἐτεύχετον ἄλγεα λυγρά.

Ζεὺσ μέν ῥα Τρώεσσι καὶ Ἕκτορι βούλετο νίκην κυδαίνων Ἀχιλῆα πόδασ ταχύν· οὐδέ τι πάμπαν ἤθελε λαὸν ὀλέσθαι Ἀχαιϊκὸν Ἰλιόθι πρό, ἀλλὰ Θέτιν κύδαινε καὶ υἱέα καρτερόθυμον. Ἀργείουσ δὲ Ποσειδάων ὀρόθυνε μετελθὼν λάθρῃ ὑπεξαναδὺσ πολιῆσ ἁλόσ· ἤχθετο γάρ ῥα Τρωσὶν δαμναμένουσ, Διὶ δὲ κρατερῶσ ἐνεμέσσα. ἦ μὰν ἀμφοτέροισιν ὁμὸν γένοσ ἠδ’ ἰά πάτρη, ἀλλὰ Ζεὺσ πρότεροσ γεγόνει καὶ πλείονα ᾔδη. τώ ῥα καὶ ἀμφαδίην μὲν ἀλεξέμεναι ἀλέεινε, λάθρῃ δ’ αἰὲν ἔγειρε κατὰ στρατὸν ἀνδρὶ ἐοικώσ. τοὶ δ’ ἔριδοσ κρατερῆσ καὶ ὁμοιί̈ου πτολέμοιο πεῖραρ ἐπαλλάξαντεσ ἐπ’ ἀμφοτέροισι τάνυσσαν ἄρρηκτόν τ’ ἄλυτόν τε, τὸ πολλῶν γούνατ’ ἔλυσεν. ἔνθα μεσαιπόλιόσ περ ἐὼν Δαναοῖσι κελεύσασ Ἰδομενεὺσ Τρώεσσι μετάλμενοσ ἐν φόβον ὦρσε.

πέφνε γὰρ Ὀθρυονῆα Καβησόθεν ἔνδον ἐόντα, ὅσ ῥα νέον πολέμοιο μετὰ κλέοσ εἰληλούθει, ᾔτεε δὲ Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδοσ ἀρίστην Κασσάνδρην ἀνάεδνον, ὑπέσχετο δὲ μέγα ἔργον, ἐκ Τροίησ ἀέκοντασ ἀπωσέμεν υἱᾶσ Ἀχαιῶν. τῷ δ’ ὁ γέρων Πρίαμοσ ὑπό τ’ ἔσχετο καὶ κατένευσε δωσέμεναι· ὃ δὲ μάρναθ’ ὑποσχεσίῃσι πιθήσασ. Ἰδομενεὺσ δ’ αὐτοῖο τιτύσκετο δουρὶ φαεινῷ, καὶ βάλεν ὕψι βιβάντα τυχών· οὐδ’ ἤρκεσε θώρηξ χάλκεοσ, ὃν φορέεσκε, μέσῃ δ’ ἐν γαστέρι πῆξε. δούπησεν δὲ πεσών· ὃ δ’ ἐπεύξατο φώνησέν τε· Ὀθρυονεῦ περὶ δή σε βροτῶν αἰνίζομ’ ἁπάντων εἰ ἐτεὸν δὴ πάντα τελευτήσεισ ὅσ’ ὑπέστησ Δαρδανίδῃ Πριάμῳ· ὃ δ’ ὑπέσχετο θυγατέρα ἥν. καί κέ τοι ἡμεῖσ ταῦτά γ’ ὑποσχόμενοι τελέσαιμεν, δοῖμεν δ’ Ἀτρεί̈δαο θυγατρῶν εἶδοσ ἀρίστην Ἄργεοσ ἐξαγαγόντεσ ὀπυιέμεν, εἴ κε σὺν ἄμμιν Ἰλίου ἐκπέρσῃσ εὖ ναιόμενον πτολίεθρον. ἀλλ’ ἕπε’, ὄφρ’ ἐπὶ νηυσὶ συνώμεθα ποντοπόροισιν ἀμφὶ γάμῳ, ἐπεὶ οὔ τοι ἐεδνωταὶ κακοί εἰμεν. ὣσ εἰπὼν ποδὸσ ἕλκε κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην ἡρ́ωσ Ἰδομενεύσ·

αὐτὰρ ὃ ἀσθμαίνων εὐεργέοσ ἔκπεσε δίφρου, ἵππουσ δ’ Ἀντίλοχοσ μεγαθύμου Νέστοροσ υἱὸσ ἐξέλασε Τρώων μετ’ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ. τῷ δ’ Ἄσιοσ ἦλθ’ ἐπαμύντωρ πεζὸσ πρόσθ’ ἵππων· τὼ δὲ πνείοντε κατ’ ὤμων αἰὲν ἔχ’ ἡνίοχοσ θεράπων· ὃ δὲ ἱέτο θυμῷ Ἰδομενῆα βαλεῖν· ὃ δέ μιν φθάμενοσ βάλε δουρὶ λαιμὸν ὑπ’ ἀνθερεῶνα, διὰ πρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσεν. ἤριπε δ’ ὡσ ὅτε τισ δρῦσ ἤριπεν ἢ ἀχερωὶ̈σ ἠὲ πίτυσ βλωθρή, τήν τ’ οὔρεσι τέκτονεσ ἄνδρεσ ἐξέταμον πελέκεσσι νεήκεσι νήϊον εἶναι· ὣσ ὃ πρόσθ’ ἵππων καὶ δίφρου κεῖτο τανυσθεὶσ βεβρυχὼσ κόνιοσ δεδραγμένοσ αἱματοέσσησ. ἐκ δέ οἱ ἡνίοχοσ πλήγη φρένασ ἃσ πάροσ εἶχεν, οὐδ’ ὅ γ’ ἐτόλμησεν δηί̈ων ὑπὸ χεῖρασ ἀλύξασ ἂψ ἵππουσ στρέψαι, τὸν δ’ Ἀντίλοχοσ μενεχάρμησ δουρὶ μέσον περόνησε τυχών· οὐδ’ ἤρκεσε θώρηξ χάλκεοσ ὃν φορέεσκε, μέσῃ δ’ ἐν γαστέρι πῆξεν. Δηί̈φοβοσ δὲ μάλα σχεδὸν ἤλυθεν Ἰδομενῆοσ Ἀσίου ἀχνύμενοσ, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ.

ἀλλ’ ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχοσ Ἰδομενεύσ· κρύφθη γὰρ ὑπ’ ἀσπίδι πάντοσ’ ἐί̈σῃ, τὴν ἄρ’ ὅ γε ῥινοῖσι βοῶν καὶ νώροπι χαλκῷ δινωτὴν φορέεσκε, δύω κανόνεσσ’ ἀραρυῖαν· τῇ ὕπο πᾶσ ἐάλη, τὸ δ’ ὑπέρπτατο χάλκεον ἔγχοσ, καρφαλέον δέ οἱ ἀσπὶσ ἐπιθρέξαντοσ ἀύ̈σεν ἔγχεοσ· οὐδ’ ἅλιόν ῥα βαρείησ χειρὸσ ἀφῆκεν, ἀλλ’ ἔβαλ’ Ἱππασίδην Ὑψήνορα ποιμένα λαῶν ἧπαρ ὑπὸ πραπίδων, εἶθαρ δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσε. Δηί̈φοβοσ δ’ ἔκπαγλον ἐπεύξατο μακρὸν ἀύ̈σασ· οὐ μὰν αὖτ’ ἄτιτοσ κεῖτ’ Ἄσιοσ, ἀλλά ἕ φημι εἰσ Αἴ̈δόσ περ ἰόντα πυλάρταο κρατεροῖο γηθήσειν κατὰ θυμόν, ἐπεί ῥά οἱ ὤπασα πομπόν. ὣσ ἔφατ’, Ἀργείοισι δ’ ἄχοσ γένετ’ εὐξαμένοιο, Ἀντιλόχῳ δὲ μάλιστα δαί̈φρονι θυμὸν ὄρινεν·

ἀλλ’ οὐδ’ ἀχνύμενόσ περ ἑοῦ ἀμέλησεν ἑταίρου, ἀλλὰ θέων περίβη καί οἱ σάκοσ ἀμφεκάλυψε. τὸν μὲν ἔπειθ’ ὑποδύντε δύω ἐρίηρεσ ἑταῖροι Μηκιστεὺσ Ἐχίοιο πάϊσ καὶ δῖοσ Ἀλάστωρ, νῆασ ἔπι γλαφυρὰσ φερέτην βαρέα στενάχοντα. Ἰδομενεὺσ δ’ οὐ λῆγε μένοσ μέγα, ἱέτο δ’ αἰεὶ ἠέ τινα Τρώων ἐρεβεννῇ νυκτὶ καλύψαι ἢ αὐτὸσ δουπῆσαι ἀμύνων λοιγὸν Ἀχαιοῖσ.

ἔνθ’ Αἰσυήταο διοτρεφέοσ φίλον υἱὸν ἡρ́ω’ Ἀλκάθοον, γαμβρὸσ δ’ ἦν Ἀγχίσαο, πρεσβυτάτην δ’ ὤπυιε θυγατρῶν Ἱπποδάμειαν τὴν περὶ κῆρι φίλησε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ ἐν μεγάρῳ· πᾶσαν γὰρ ὁμηλικίην ἐκέκαστο κάλλεϊ καὶ ἔργοισιν ἰδὲ φρεσί· τοὔνεκα καί μιν γῆμεν ἀνὴρ ὤριστοσ ἐνὶ Τροίῃ εὐρείῃ· τὸν τόθ’ ὑπ’ Ἰδομενῆϊ Ποσειδάων ἐδάμασσε θέλξασ ὄσσε φαεινά, πέδησε δὲ φαίδιμα γυῖα· οὔτε γὰρ ἐξοπίσω φυγέειν δύνατ’ οὔτ’ ἀλέασθαι, ἀλλ’ ὥσ τε στήλην ἢ δένδρεον ὑψιπέτηλον ἀτρέμασ ἑσταότα στῆθοσ μέσον οὔτασε δουρὶ ἡρ́ωσ Ἰδομενεύσ, ῥῆξεν δέ οἱ ἀμφὶ χιτῶνα χάλκεον, ὅσ οἱ πρόσθεν ἀπὸ χροὸσ ἤρκει ὄλεθρον· δὴ τότε γ’ αὐο͂ν ἀύ̈σεν ἐρεικόμενοσ περὶ δουρί. δούπησεν δὲ πεσών, δόρυ δ’ ἐν κραδίῃ ἐπεπήγει, ἥ ῥά οἱ ἀσπαίρουσα καὶ οὐρίαχον πελέμιζεν ἔγχεοσ· ἔνθα δ’ ἔπειτ’ ἀφίει μένοσ ὄβριμοσ Ἄρησ· Ἰδομενεὺσ δ’ ἔκπαγλον ἐπεύξατο μακρὸν ἀύ̈σασ Δηί̈φοβ’ ἦ ἄρα δή τι ἐί̈σκομεν ἄξιον εἶναι τρεῖσ ἑνὸσ ἀντὶ πεφάσθαι; ἐπεὶ σύ περ εὔχεαι οὕτω. δαιμόνι’ ἀλλὰ καὶ αὐτὸσ ἐναντίον ἵστασ’ ἐμεῖο, ὄφρα ἴδῃ οἱο͂σ Ζηνὸσ γόνοσ ἐνθάδ’ ἱκάνω, ὃσ πρῶτον Μίνωα τέκε Κρήτῃ ἐπίουρον· Μίνωσ δ’ αὖ τέκεθ’ υἱὸν ἀμύμονα Δευκαλίωνα, Δευκαλίων δ’ ἐμὲ τίκτε πολέσσ’ ἄνδρεσσιν ἄνακτα Κρήτῃ ἐν εὐρείῃ· νῦν δ’ ἐνθάδε νῆεσ ἔνεικαν σοί τε κακὸν καὶ πατρὶ καὶ ἄλλοισι Τρώεσσιν. ὣσ φάτο, Δηί̈φοβοσ δὲ διάνδιχα μερμήριξεν ἤ τινά που Τρώων ἑταρίσσαιτο μεγαθύμων ἂψ ἀναχωρήσασ, ἦ πειρήσαιτο καὶ οἰο͂σ.

ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι βῆναι ἐπ’ Αἰνείαν· τὸν δ’ ὕστατον εὑρ͂εν ὁμίλου ἑσταότ’· αἰεὶ γὰρ Πριάμῳ ἐπεμήνιε δίῳ οὕνεκ’ ἄρ’ ἐσθλὸν ἐόντα μετ’ ἀνδράσιν οὔ τι τίεσκεν. ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Αἰνεία Τρώων βουληφόρε νῦν σε μάλα χρὴ γαμβρῷ ἀμυνέμεναι, εἴ πέρ τί σε κῆδοσ ἱκάνει. ἀλλ’ ἕπευ Ἀλκαθόῳ ἐπαμύνομεν, ὅσ σε πάροσ γε γαμβρὸσ ἐὼν ἔθρεψε δόμοισ ἔνι τυτθὸν ἐόντα· τὸν δέ τοι Ἰδομενεὺσ δουρικλυτὸσ ἐξενάριξεν. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε, βῆ δὲ μετ’ Ἰδομενῆα μέγα πτολέμοιο μεμηλώσ.

ἀλλ’ οὐκ Ἰδομενῆα φόβοσ λάβε τηλύγετον ὥσ, ἀλλ’ ἔμεν’ ὡσ ὅτε τισ σῦσ οὔρεσιν ἀλκὶ πεποιθώσ, ὅσ τε μένει κολοσυρτὸν ἐπερχόμενον πολὺν ἀνδρῶν χώρῳ ἐν οἰοπόλῳ, φρίσσει δέ τε νῶτον ὕπερθεν· ὀφθαλμὼ δ’ ἄρα οἱ πυρὶ λάμπετον· αὐτὰρ ὀδόντασ θήγει, ἀλέξασθαι μεμαὼσ κύνασ ἠδὲ καὶ ἄνδρασ· ὣσ μένεν Ἰδομενεὺσ δουρικλυτόσ, οὐδ’ ὑπεχώρει, Αἰνείαν ἐπιόντα βοηθόον· αὐε͂ δ’ ἑταίρουσ Ἀσκάλαφόν τ’ ἐσορῶν Ἀφαρῆά τε Δηί̈πυρόν τε Μηριόνην τε καὶ Ἀντίλοχον μήστωρασ ἀϋτῆσ· τοὺσ ὅ γ’ ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· δεῦτε φίλοι, καί μ’ οἰῴ ἀμύνετε· δείδια δ’ αἰνῶσ Αἰνείαν ἐπιόντα πόδασ ταχύν, ὅσ μοι ἔπεισιν, ὃσ μάλα καρτερόσ ἐστι μάχῃ ἔνι φῶτασ ἐναίρειν· καὶ δ’ ἔχει ἥβησ ἄνθοσ, ὅ τε κράτοσ ἐστὶ μέγιστον. εἰ γὰρ ὁμηλικίη γε γενοίμεθα τῷδ’ ἐπὶ θυμῷ αἶψά κεν ἠὲ φέροιτο μέγα κράτοσ, ἠὲ φεροίμην. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἕνα φρεσὶ θυμὸν ἔχοντεσ πλησίοι ἔστησαν, σάκε’ ὤμοισι κλίναντεσ.

Αἰνείασ δ’ ἑτέρωθεν ἐκέκλετο οἷσ ἑτάροισι Δηί̈φοβόν τε Πάριν τ’ ἐσορῶν καὶ Ἀγήνορα δῖον, οἵ οἱ ἅμ’ ἡγεμόνεσ Τρώων ἔσαν· αὐτὰρ ἔπειτα λαοὶ ἕπονθ’, ὡσ εἴ τε μετὰ κτίλον ἕσπετο μῆλα πιόμεν’ ἐκ βοτάνησ· γάνυται δ’ ἄρα τε φρένα ποιμήν· ὣσ Αἰνείᾳ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι γεγήθει ὡσ ἴδε λαῶν ἔθνοσ ἐπισπόμενον ἑοῖ αὐτῷ. οἳ δ’ ἀμφ’ Ἀλκαθόῳ αὐτοσχεδὸν ὁρμήθησαν μακροῖσι ξυστοῖσι·

περὶ στήθεσσι δὲ χαλκὸσ σμερδαλέον κονάβιζε τιτυσκομένων καθ’ ὅμιλον ἀλλήλων· δύο δ’ ἄνδρεσ ἀρήϊοι ἔξοχον ἄλλων Αἰνείασ τε καὶ Ἰδομενεὺσ ἀτάλαντοι Ἄρηϊ ἱέντ’ ἀλλήλων ταμέειν χρόα νηλέϊ χαλκῷ. Αἰνείασ δὲ πρῶτοσ ἀκόντισεν Ἰδομενῆοσ· ἀλλ’ ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχοσ, αἰχμὴ δ’ Αἰνείαο κραδαινομένη κατὰ γαίησ ᾤχετ’, ἐπεί ῥ’ ἅλιον στιβαρῆσ ἀπὸ χειρὸσ ὄρουσεν. Ἰδομενεὺσ δ’ ἄρα Οἰνόμαον βάλε γαστέρα μέσσην, ῥῆξε δὲ θώρηκοσ γύαλον, διὰ δ’ ἔντερα χαλκὸσ ἤφυσ’· ὃ δ’ ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ. Ἰδομενεὺσ δ’ ἐκ μὲν νέκυοσ δολιχόσκιον ἔγχοσ ἐσπάσατ’, οὐδ’ ἄρ’ ἔτ’ ἄλλα δυνήσατο τεύχεα καλὰ ὤμοιιν ἀφελέσθαι· ἐπείγετο γὰρ βελέεσσιν. οὐ γὰρ ἔτ’ ἔμπεδα γυῖα ποδῶν ἦν ὁρμηθέντι, οὔτ’ ἄρ’ ἐπαί̈ξαι μεθ’ ἑὸν· βέλοσ οὔτ’ ἀλέασθαι. τώ ῥα καὶ ἐν σταδίῃ μὲν ἀμύνετο νηλεὲσ ἦμαρ, τρέσσαι δ’ οὐκ ἔτι ῥίμφα πόδεσ φέρον ἐκ πολέμοιο. τοῦ δὲ βάδην ἀπιόντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ Δηί̈φοβοσ· δὴ γάρ οἱ ἔχεν κότον ἐμμενὲσ αἰεί. ἀλλ’ ὅ γε καὶ τόθ’ ἅμαρτεν, ὃ δ’ Ἀσκάλαφον βάλε δουρὶ υἱὸν Ἐνυαλίοιο· δι’ ὤμου δ’ ὄβριμον ἔγχοσ ἔσχεν· ὃ δ’ ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ. οὐδ’ ἄρα πώ τι πέπυστο βριήπυοσ ὄβριμοσ Ἄρησ υἱο͂σ ἑοῖο πεσόντοσ ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ, ἀλλ’ ὅ γ’ ἄρ’ ἄκρῳ Ὀλύμπῳ ὑπὸ χρυσέοισι νέφεσσιν ἧστο Διὸσ βουλῇσιν ἐελμένοσ, ἔνθά περ ἄλλοι ἀθάνατοι θεοὶ ἦσαν ἐεργόμενοι πολέμοιο. οἳ δ’ ἀμφ’ Ἀσκαλάφῳ αὐτοσχεδὸν ὁρμήθησαν·

Δηί̈φοβοσ μὲν ἀπ’ Ἀσκαλάφου πήληκα φαεινὴν ἡρ́πασε, Μηριόνησ δὲ θοῷ ἀτάλαντοσ Ἄρηϊ δουρὶ βραχίονα τύψεν ἐπάλμενοσ, ἐκ δ’ ἄρα χειρὸσ αὐλῶπισ τρυφάλεια χαμαὶ βόμβησε πεσοῦσα. Μηριόνησ δ’ ἐξ αὖτισ ἐπάλμενοσ αἰγυπιὸσ ὣσ ἐξέρυσε πρυμνοῖο βραχίονοσ ὄβριμον ἔγχοσ, ἂψ δ’ ἑτάρων εἰσ ἔθνοσ ἐχάζετο. τὸν δὲ Πολίτησ αὐτοκασίγνητοσ περὶ μέσσῳ χεῖρε τιτήνασ ἐξῆγεν πολέμοιο δυσηχέοσ, ὄφρ’ ἵκεθ’ ἵππουσ ὠκέασ, οἵ οἱ ὄπισθε μάχησ ἠδὲ πτολέμοιο ἕστασαν ἡνίοχόν τε καὶ ἁρ́ματα ποικίλ’ ἔχοντεσ· οἳ τόν γε προτὶ ἄστυ φέρον βαρέα στενάχοντα τειρόμενον· κατὰ δ’ αἷμα νεουτάτου ἔρρεε χειρόσ. οἳ δ’ ἄλλοι μάρναντο, βοὴ δ’ ἄσβεστοσ ὀρώρει.

ἔνθ’ Αἰνέασ Ἀφαρῆα Καλητορίδην ἐπορούσασ λαιμὸν τύψ’ ἐπὶ οἷ τετραμμένον ὀξέϊ δουρί· ἐκλίνθη δ’ ἑτέρωσε κάρη, ἐπὶ δ’ ἀσπὶσ ἑάφθη καὶ κόρυσ, ἀμφὶ δέ οἱ θάνατοσ χύτο θυμοραϊστήσ. Ἀντίλοχοσ δὲ Θόωνα μεταστρεφθέντα δοκεύσασ οὔτασ’ ἐπαί̈ξασ, ἀπὸ δὲ φλέβα πᾶσαν ἔκερσεν, ἥ τ’ ἀνὰ νῶτα θέουσα διαμπερὲσ αὐχέν’ ἱκάνει· τὴν ἀπὸ πᾶσαν ἔκερσεν· ὃ δ’ ὕπτιοσ ἐν κονίῃσι κάππεσεν, ἄμφω χεῖρε φίλοισ ἑτάροισι πετάσσασ. Ἀντίλοχοσ δ’ ἐπόρουσε, καὶ αἴνυτο τεύχε’ ἀπ’ ὤμων παπταίνων· Τρῶεσ δὲ περισταδὸν ἄλλοθεν ἄλλοσ οὔταζον σάκοσ εὐρὺ παναίολον, οὐδὲ δύναντο εἴσω ἐπιγράψαι τέρενα χρόα νηλέϊ χαλκῷ Ἀντιλόχου· πέρι γάρ ῥα Ποσειδάων ἐνοσίχθων Νέστοροσ υἱὸν ἔρυτο καὶ ἐν πολλοῖσι βέλεσσιν. οὐ μὲν γάρ ποτ’ ἄνευ δηί̈ων ἦν, ἀλλὰ κατ’ αὐτοὺσ στρωφᾶτ’· οὐδέ οἱ ἔγχοσ ἔχ’ ἀτρέμασ, ἀλλὰ μάλ’ αἰεὶ σειόμενον ἐλέλικτο· τιτύσκετο δὲ φρεσὶν ᾗσιν ἤ τευ ἀκοντίσσαι, ἠὲ σχεδὸν ὁρμηθῆναι. ἀλλ’ οὐ λῆθ’ Ἀδάμαντα τιτυσκόμενοσ καθ’ ὅμιλον Ἀσιάδην, ὅ οἱ οὖτα μέσον σάκοσ ὀξέϊ χαλκῷ ἐγγύθεν ὁρμηθείσ·

ἀμενήνωσεν δέ οἱ αἰχμὴν κυανοχαῖτα Ποσειδάων βιότοιο μεγήρασ. καὶ τὸ μὲν αὐτοῦ μεῖν’ ὥσ τε σκῶλοσ πυρίκαυστοσ ἐν σάκει Ἀντιλόχοιο, τὸ δ’ ἥμισυ κεῖτ’ ἐπὶ γαίησ· ἂψ δ’ ἑτάρων εἰσ ἔθνοσ ἐχάζετο κῆρ’ ἀλεείνων· Μηριόνησ δ’ ἀπιόντα μετασπόμενοσ βάλε δουρὶ αἰδοίων τε μεσηγὺ καὶ ὀμφαλοῦ, ἔνθα μάλιστα γίγνετ’ Ἄρησ ἀλεγεινὸσ ὀϊζυροῖσι βροτοῖσιν. ἔνθά οἱ ἔγχοσ ἔπηξεν· ὃ δ’ ἑσπόμενοσ περὶ δουρὶ ἤσπαιρ’ ὡσ ὅτε βοῦσ τόν τ’ οὔρεσι βουκόλοι ἄνδρεσ ἰλλάσιν οὐκ ἐθέλοντα βίῃ δήσαντεσ ἄγουσιν· ὣσ ὃ τυπεὶσ ἤσπαιρε μίνυνθά περ, οὔ τι μάλα δήν, ὄφρά οἱ ἐκ χροὸσ ἔγχοσ ἀνεσπάσατ’ ἐγγύθεν ἐλθὼν ἡρ́ωσ Μηριόνησ· τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε. Δηί̈πυρον δ’ Ἕλενοσ ξίφεϊ σχεδὸν ἤλασε κόρσην Θρηϊκίῳ μεγάλῳ, ἀπὸ δὲ τρυφάλειαν ἄραξεν.

ἣ μὲν ἀποπλαγχθεῖσα χαμαὶ πέσε, καί τισ Ἀχαιῶν μαρναμένων μετὰ ποσσὶ κυλινδομένην ἐκόμισσε· τὸν δὲ κατ’ ὀφθαλμῶν ἐρεβεννὴ νὺξ ἐκάλυψεν. Ἀτρεί̈δην δ’ ἄχοσ εἷλε βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον·

βῆ δ’ ἐπαπειλήσασ Ἑλένῳ ἡρ́ωϊ ἄνακτι ὀξὺ δόρυ κραδάων· ὃ δὲ τόξου πῆχυν ἄνελκε. τὼ δ’ ἄρ’ ὁμαρτήδην ὃ μὲν ἔγχεϊ ὀξυόεντι ἱέτ’ ἀκοντίσσαι, ὃ δ’ ἀπὸ νευρῆφιν ὀϊστῷ. Πριαμίδησ μὲν ἔπειτα κατὰ στῆθοσ βάλεν ἰῷ θώρηκοσ γύαλον, ἀπὸ δ’ ἔπτατο πικρὸσ ὀϊστόσ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀπὸ πλατέοσ πτυόφιν μεγάλην κατ’ ἀλωὴν θρῴσκωσιν κύαμοι μελανόχροεσ ἢ ἐρέβινθοι πνοιῇ ὕπο λιγυρῇ καὶ λικμητῆροσ ἐρωῇ, ὣσ ἀπὸ θώρηκοσ Μενελάου κυδαλίμοιο πολλὸν ἀποπλαγχθεὶσ ἑκὰσ ἔπτατο πικρὸσ ὀϊστόσ. Ἀτρεί̈δησ δ’ ἄρα χεῖρα βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ τὴν βάλεν ᾗ ῥ’ ἔχε τόξον ἐύ̈ξοον· ἐν δ’ ἄρα τόξῳ ἀντικρὺ διὰ χειρὸσ ἐλήλατο χάλκεον ἔγχοσ. ἂψ δ’ ἑτάρων εἰσ ἔθνοσ ἐχάζετο κῆρ’ ἀλεείνων χεῖρα παρακρεμάσασ· τὸ δ’ ἐφέλκετο μείλινον ἔγχοσ. καὶ τὸ μὲν ἐκ χειρὸσ ἔρυσεν μεγάθυμοσ Ἀγήνωρ, αὐτὴν δὲ ξυνέδησεν ἐϋστρεφεῖ οἰὸσ ἀώτῳ σφενδόνῃ, ἣν ἄρα οἱ θεράπων ἔχε ποιμένι λαῶν. Πείσανδροσ δ’ ἰθὺσ Μενελάου κυδαλίμοιο ἠί̈ε·

τὸν δ’ ἄγε μοῖρα κακὴ θανάτοιο τέλοσ δὲ σοὶ Μενέλαε δαμῆναι ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ Ἀτρεί̈δησ μὲν ἅμαρτε, παραὶ δέ οἱ ἐτράπετ’ ἔγχοσ, Πείσανδροσ δὲ σάκοσ Μενελάου κυδαλίμοιο οὔτασεν, οὐδὲ διὰ πρὸ δυνήσατο χαλκὸν ἐλάσσαι· ἔσχεθε γὰρ σάκοσ εὐρύ, κατεκλάσθη δ’ ἐνὶ καυλῷ ἔγχοσ· ὃ δὲ φρεσὶν ᾗσι χάρη καὶ ἐέλπετο νίκην. Ἀτρεί̈δησ δὲ ἐρυσσάμενοσ ξίφοσ ἀργυρόηλον ἆλτ’ ἐπὶ Πεισάνδρῳ· ὃ δ’ ὑπ’ ἀσπίδοσ εἵλετο καλὴν ἀξίνην εὔχαλκον ἐλαί̈νῳ ἀμφὶ πελέκκῳ μακρῷ ἐϋξέστῳ· ἅμα δ’ ἀλλήλων ἐφίκοντο. ἤτοι ὃ μὲν κόρυθοσ φάλον ἤλασεν ἱπποδασείησ ἄκρον ὑπὸ λόφον αὐτόν, ὃ δὲ προσιόντα μέτωπον ῥινὸσ ὕπερ πυμάτησ· λάκε δ’ ὀστέα, τὼ δέ οἱ ὄσσε πὰρ ποσὶν αἱματόεντα χαμαὶ πέσον ἐν κονίῃσιν, ἰδνώθη δὲ πεσών· ὃ δὲ λὰξ ἐν στήθεσι βαίνων τεύχεά τ’ ἐξενάριξε καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· λείψετέ θην οὕτω γε νέασ Δαναῶν ταχυπώλων Τρῶεσ ὑπερφίαλοι δεινῆσ ἀκόρητοι ἀϋτῆσ, ἄλλησ μὲν λώβησ τε καὶ αἴσχεοσ οὐκ ἐπιδευεῖσ ἣν ἐμὲ λωβήσασθε κακαὶ κύνεσ, οὐδέ τι θυμῷ Ζηνὸσ ἐριβρεμέτεω χαλεπὴν ἐδείσατε μῆνιν ξεινίου, ὅσ τέ ποτ’ ὔμμι διαφθέρσει πόλιν αἰπήν· οἵ μευ κουριδίην ἄλοχον καὶ κτήματα πολλὰ μὰψ οἴχεσθ’ ἀνάγοντεσ, ἐπεὶ φιλέεσθε παρ’ αὐτῇ· νῦν αὖτ’ ἐν νηυσὶν μενεαίνετε ποντοπόροισι πῦρ ὀλοὸν βαλέειν, κτεῖναι δ’ ἡρ́ωασ Ἀχαιούσ. ἀλλά ποθι σχήσεσθε καὶ ἐσσύμενοί περ Ἄρηοσ. Ζεῦ πάτερ ἦ τέ σέ φασι περὶ φρένασ ἔμμεναι ἄλλων ἀνδρῶν ἠδὲ θεῶν· σέο δ’ ἐκ τάδε πάντα πέλονται· οἱο͂ν δὴ ἄνδρεσσι χαρίζεαι ὑβριστῇσι Τρωσίν, τῶν μένοσ αἰὲν ἀτάσθαλον, οὐδὲ δύνανται φυλόπιδοσ κορέσασθαι ὁμοιί̈ου πτολέμοιο. πάντων μὲν κόροσ ἐστὶ καὶ ὕπνου καὶ φιλότητοσ μολπῆσ τε γλυκερῆσ καὶ ἀμύμονοσ ὀρχηθμοῖο, τῶν πέρ τισ καὶ μᾶλλον ἐέλδεται ἐξ ἔρον εἷναι ἢ πολέμου· Τρῶεσ δὲ μάχησ ἀκόρητοι ἐάσιν. ὣσ εἰπὼν τὰ μὲν ἔντε’ ἀπὸ χροὸσ αἱματόεντα συλήσασ ἑτάροισι δίδου Μενέλαοσ ἀμύμων, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ ἐξ αὖτισ ἰὼν προμάχοισιν ἐμίχθη.

ἔνθά οἱ υἱὸσ ἐπᾶλτο Πυλαιμένεοσ βασιλῆοσ Ἁρπαλίων, ὅ ῥα πατρὶ φίλῳ ἕπετο πτολεμίξων ἐσ τροίην, οὐδ’ αὖτισ ἀφίκετο πατρίδα γαῖαν·

ὅσ ῥα τότ’ Ἀτρεί̈δαο μέσον σάκοσ οὔτασε δουρὶ ἐγγύθεν, οὐδὲ διὰ πρὸ δυνήσατο χαλκὸν ἐλάσσαι ἂψ δ’ ἑτάρων εἰσ ἔθνοσ ἐχάζετο κῆρ’ ἀλεείνων πάντοσε παπταίνων μή τισ χρόα χαλκῷ ἐπαύρῃ. Μηριόνησ δ’ ἀπιόντοσ ἱεί χαλκήρε’ ὀϊστόν, καί ῥ’ ἔβαλε γλουτὸν κάτα δεξιόν· αὐτὰρ ὀϊστὸσ ἀντικρὺ κατὰ κύστιν ὑπ’ ὀστέον ἐξεπέρησεν. ἑζόμενοσ δὲ κατ’ αὖθι φίλων ἐν χερσὶν ἑταίρων θυμὸν ἀποπνείων, ὥσ τε σκώληξ ἐπὶ γαίῃ κεῖτο ταθείσ· ἐκ δ’ αἷμα μέλαν ῥέε, δεῦε δὲ γαῖαν. τὸν μὲν Παφλαγόνεσ μεγαλήτορεσ ἀμφεπένοντο, ἐσ δίφρον δ’ ἀνέσαντεσ ἄγον προτὶ Ἴλιον ἱρὴν ἀχνύμενοι· μετὰ δέ σφι πατὴρ κίε δάκρυα λείβων, ποινὴ δ’ οὔ τισ παιδὸσ ἐγίγνετο τεθνηῶτοσ. τοῦ δὲ Πάρισ μάλα θυμὸν ἀποκταμένοιο χολώθη·

ξεῖνοσ γάρ οἱ ἐήν πολέσιν μετὰ Παφλαγόνεσσι· τοῦ ὅ γε χωόμενοσ προί̈ει χαλκήρε’ ὀϊστόν. ἦν δέ τισ Εὐχήνωρ Πολυί̈δου μάντιοσ υἱὸσ ἀφνειόσ τ’ ἀγαθόσ τε Κορινθόθι οἰκία ναίων, ὅσ ῥ’ εὖ εἰδὼσ κῆρ’ ὀλοὴν ἐπὶ νηὸσ ἔβαινε· πολλάκι γάρ οἱ ἐείπε γέρων ἀγαθὸσ Πολύϊδοσ νούσῳ ὑπ’ ἀργαλέῃ φθίσθαι οἷσ ἐν μεγάροισιν, ἢ μετ’ Ἀχαιῶν νηυσὶν ὑπὸ Τρώεσσι δαμῆναι· τώ ῥ’ ἅμα τ’ ἀργαλέην θωὴν ἀλέεινεν Ἀχαιῶν νοῦσόν τε στυγερήν, ἵνα μὴ πάθοι ἄλγεα θυμῷ. τὸν βάλ’ ὑπὸ γναθμοῖο. καὶ οὐάτοσ· ὦκα δὲ θυμὸσ ᾤχετ’ ἀπὸ μελέων, στυγερὸσ δ’ ἄρα μιν σκότοσ εἷλεν. ὣσ οἳ μὲν μάρναντο δέμασ πυρὸσ αἰθομένοιο·

Ἕκτωρ δ’ οὐκ ἐπέπυστο Διὶ̈ φίλοσ, οὐδέ τι ᾔδη ὅττί ῥά οἱ νηῶν ἐπ’ ἀριστερὰ δηϊόωντο λαοὶ ὑπ’ Ἀργείων. τάχα δ’ ἂν καὶ κῦδοσ Ἀχαιῶν ἔπλετο· τοῖοσ γὰρ γαιήοχοσ ἐννοσίγαιοσ ὄτρυν’ Ἀργείουσ, πρὸσ δὲ σθένει αὐτὸσ ἄμυνεν· ἀλλ’ ἔχεν ᾗ τὰ πρῶτα πύλασ καὶ τεῖχοσ ἐσᾶλτο ῥηξάμενοσ Δαναῶν πυκινὰσ στίχασ ἀσπιστάων, ἔνθ’ ἔσαν Αἰάντόσ τε νέεσ καὶ Πρωτεσιλάου θῖν’ ἔφ’ ἁλὸσ πολιῆσ εἰρυμέναι· αὐτὰρ ὕπερθε τεῖχοσ ἐδέδμητο χθαμαλώτατον, ἔνθα μάλιστα ζαχρηεῖσ γίγνοντο μάχῃ αὐτοί τε καὶ ἵπποι. ἔνθα δὲ Βοιωτοὶ καὶ Ιἄονεσ ἑλκεχίτωνεσ Λοκροὶ καὶ Φθῖοι καὶ φαιδιμόεντεσ Ἐπειοὶ σπουδῇ ἐπαί̈σσοντα νεῶν ἔχον, οὐδὲ δύναντο ὦσαι ἀπὸ σφείων φλογὶ εἴκελον Ἕκτορα δῖον οἳ μὲν Ἀθηναίων προλελεγμένοι·

ἐν δ’ ἄρα τοῖσιν ἦρχ’ υἱὸσ Πετεῶο Μενεσθεύσ, οἳ δ’ ἅμ’ ἕποντο Φείδασ τε Στιχίοσ τε Βίασ τ’ ἐύ̈σ· αὐτὰρ Ἐπειῶν Φυλεί̈δησ τε Μέγησ Ἀμφίων τε Δρακίοσ τε, πρὸ Φθίων δὲ Μέδων τε μενεπτόλεμόσ τε Ποδάρκησ. ἤτοι ὃ μὲν νόθοσ υἱὸσ Οἰ̈λῆοσ θείοιο ἔσκε Μέδων Αἰάντοσ ἀδελφεόσ· αὐτὰρ ἔναιεν ἐν Φυλάκῃ γαίησ ἄπο πατρίδοσ ἄνδρα κατακτὰσ γνωτὸν μητρυιῆσ Ἐριώπιδοσ, ἣν ἔχ’ Οἰ̈λεύσ· αὐτὰρ ὃ Ἰφίκλοιο πάϊσ τοῦ Φυλακίδαο. οἳ μὲν πρὸ Φθίων μεγαθύμων θωρηχθέντεσ ναῦφιν ἀμυνόμενοι μετὰ Βοιωτῶν ἐμάχοντο· Αἰάσ δ’ οὐκέτι πάμπαν Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ υἱὸσ ἵστατ’ ἀπ’ Αἰάντοσ Τελαμωνίου οὐδ’ ἠβαιόν, ἀλλ’ ὥσ τ’ ἐν νειῷ βόε οἴνοπε πηκτὸν ἄροτρον ἶσον θυμὸν ἔχοντε τιταίνετον· ἀμφὶ δ’ ἄρά σφι πρυμνοῖσιν κεράεσσι πολὺσ ἀνακηκίει ἱδρώσ· τὼ μέν τε ζυγὸν οἰο͂ν ἐύ̈ξοον ἀμφὶσ ἐέργει ἱεμένω κατὰ ὦλκα· τέμει δέ τε τέλσον ἀρούρησ· ὣσ τὼ παρβεβαῶτε μάλ’ ἕστασαν ἀλλήλοιιν. ἀλλ’ ἤτοι Τελαμωνιάδῃ πολλοί τε καὶ ἐσθλοὶ λαοὶ ἕπονθ’ ἕταροι, οἵ οἱ σάκοσ ἐξεδέχοντο ὁππότε μιν κάματόσ τε καὶ ἱδρὼσ γούναθ’ ἵκοιτο. οὐδ’ ἄρ’ Οἰ̈λιάδῃ μεγαλήτορι Λοκροὶ ἕποντο· οὐ γάρ σφι σταδίῃ ὑσμίνῃ μίμνε φίλον κῆρ· οὐ γὰρ ἔχον κόρυθασ χαλκήρεασ ἱπποδασείασ, οὐδ’ ἔχον ἀσπίδασ εὐκύκλουσ καὶ μείλινα δοῦρα, ἀλλ’ ἄρα τόξοισιν καὶ ἐϋστρεφεῖ οἰο͂σ ἀώτῳ Ἴλιον εἰσ ἅμ’ ἕποντο πεποιθότεσ, οἷσιν ἔπειτα ταρφέα βάλλοντεσ Τρώων ῥήγνυντο φάλαγγασ· δή ῥα τόθ’ οἳ μὲν πρόσθε σὺν ἔντεσι δαιδαλέοισι μάρναντο Τρωσίν τε καὶ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ, οἳ δ’ ὄπιθεν βάλλοντεσ ἐλάνθανον· οὐδέ τι χάρμησ Τρῶεσ μιμνήσκοντο· συνεκλόνεον γὰρ ὀϊστοί. ἔνθά κε λευγαλέωσ νηῶν ἄπο καὶ κλισιάων Τρῶεσ ἐχώρησαν προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν, εἰ μὴ Πουλυδάμασ θρασὺν Ἕκτορα εἶπε παραστάσ·

Ἕκτορ ἀμήχανόσ ἐσσι παραρρητοῖσι πιθέσθαι. οὕνεκά τοι περὶ δῶκε θεὸσ πολεμήϊα ἔργα τοὔνεκα καὶ βουλῇ ἐθέλεισ περιίδμεναι ἄλλων· ἀλλ’ οὔ πωσ ἅμα πάντα δυνήσεαι αὐτὸσ ἑλέσθαι. ἄλλῳ μὲν γὰρ ἔδωκε θεὸσ πολεμήϊα ἔργα, ἄλλῳ δ’ ὀρχηστύν, ἑτέρῳ κίθαριν καὶ ἀοιδήν, ἄλλῳ δ’ ἐν στήθεσσι τιθεῖ νόον εὐρύοπα Ζεὺσ ἐσθλόν, τοῦ δέ τε πολλοὶ ἐπαυρίσκοντ’ ἄνθρωποι, καί τε πολέασ ἐσάωσε, μάλιστα δὲ καὐτὸσ ἀνέγνω. αὐτὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥσ μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα· πάντῃ γάρ σε περὶ στέφανοσ πολέμοιο δέδηε· Τρῶεσ δὲ μεγάθυμοι ἐπεὶ κατὰ τεῖχοσ ἔβησαν οἳ μὲν ἀφεστᾶσιν σὺν τεύχεσιν, οἳ δὲ μάχονται παυρότεροι πλεόνεσσι κεδασθέντεσ κατὰ νῆασ. ἀλλ’ ἀναχασσάμενοσ κάλει ἐνθάδε πάντασ ἀρίστουσ· ἔνθεν δ’ ἂν μάλα πᾶσαν ἐπιφρασσαίμεθα βουλὴν ἤ κεν ἐνὶ νήεσσι πολυκλήϊσι πέσωμεν αἴ κ’ ἐθέλῃσι θεὸσ δόμεναι κράτοσ, ἦ κεν ἔπειτα πὰρ νηῶν ἔλθωμεν ἀπήμονεσ. ἦ γὰρ ἔγωγε δείδω μὴ τὸ χθιζὸν ἀποστήσωνται Ἀχαιοὶ χρεῖοσ, ἐπεὶ παρὰ νηυσὶν ἀνὴρ ἆτοσ πολέμοιο μίμνει, ὃν οὐκέτι πάγχυ μάχησ σχήσεσθαι ὀί̈ω. ὣσ φάτο Πουλυδάμασ, ἅδε δ’ Ἕκτορι μῦθοσ ἀπήμων, αὐτίκα δ’ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

Πουλυδάμα σὺ μὲν αὐτοῦ ἐρύκακε πάντασ ἀρίστουσ, αὐτὰρ ἐγὼ κεῖσ’ εἶμι καὶ ἀντιόω πολέμοιο· αἶψα δ’ ἐλεύσομαι αὖτισ ἐπὴν εὖ τοῖσ ἐπιτείλω. ἦ ῥα, καὶ ὁρμήθη ὄρεϊ νιφόεντι ἐοικὼσ κεκλήγων, διὰ δὲ Τρώων πέτετ’ ἠδ’ ἐπικούρων.

νῦν τοι σῶσ αἰπὺσ ὄλεθροσ. οἳ δ’ ἐσ Πανθοί̈δην ἀγαπήνορα Πουλυδάμαντα πάντεσ ἐπεσσεύοντ’, ἐπεὶ Ἕκτοροσ ἔκλυον αὐδήν. αὐτὰρ ὃ Δηί̈φοβόν τε βίην θ’ Ἑλένοιο ἄνακτοσ Ἀσιάδην τ’ Ἀδάμαντα καὶ Ἄσιον Ὑρτάκου υἱὸν φοίτα ἀνὰ προμάχουσ διζήμενοσ, εἴ που ἐφεύροι. τοὺσ δ’ εὑρ͂’ οὐκέτι πάμπαν ἀπήμονασ οὐδ’ ἀνολέθρουσ· ἀλλ’ οἳ μὲν δὴ νηυσὶν ἔπι πρυμνῇσιν Ἀχαιῶν χερσὶν ὑπ’ Ἀργείων κέατο ψυχὰσ ὀλέσαντεσ, οἳ δ’ ἐν τείχει ἔσαν βεβλημένοι οὐτάμενοί τε. τὸν δὲ τάχ’ εὑρ͂ε μάχησ ἐπ’ ἀριστερὰ δακρυοέσσησ δῖον Ἀλέξανδρον Ἑλένησ πόσιν ἠϋκόμοιο θαρσύνονθ’ ἑτάρουσ καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσθαι, ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ προσέφη αἰσχροῖσ ἐπέεσσι· Δύσπαρι εἶδοσ ἄριστε γυναιμανὲσ ἠπεροπευτὰ ποῦ τοι Δηί̈φοβόσ τε βίη θ’ Ἑλένοιο ἄνακτοσ Ἀσιάδησ τ’ Ἀδάμασ ἠδ’ Ἄσιοσ Ὑρτάκου υἱόσ; ποῦ δέ τοι Ὀθρυονεύσ; νῦν ὤλετο πᾶσα κατ’ ἄκρησ Ἴλιοσ αἰπεινή· τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν Ἀλέξανδροσ θεοειδήσ·

Ἕκτορ ἐπεί τοι θυμὸσ ἀναίτιον αἰτιάασθαι, ἄλλοτε δή ποτε μᾶλλον ἐρωῆσαι πολέμοιο μέλλω, ἐπεὶ οὐδ’ ἐμὲ πάμπαν ἀνάλκιδα γείνατο μήτηρ· ἐξ οὗ γὰρ παρὰ νηυσὶ μάχην ἤγειρασ ἑταίρων, ἐκ τοῦ δ’ ἐνθάδ’ ἐόντεσ ὁμιλέομεν Δαναοῖσι νωλεμέωσ· ἕταροι δὲ κατέκταθεν οὓσ σὺ μεταλλᾷσ. οἰώ Δηί̈φοβόσ τε βίη θ’ Ἑλένοιο ἄνακτοσ οἴχεσθον, μακρῇσι τετυμμένω ἐγχείῃσιν ἀμφοτέρω κατὰ χεῖρα· φόνον δ’ ἤμυνε Κρονίων. νῦν δ’ ἄρχ’ ὅππῃ σε κραδίη θυμόσ τε κελεύει· ἡμεῖσ δ’ ἐμμεμαῶτεσ ἅμ’ ἑψόμεθ’, οὐδέ τί φημι ἀλκῆσ δευήσεσθαι, ὅση δύναμίσ γε πάρεστι. πὰρ δύναμιν δ’ οὐκ ἔστι καὶ ἐσσύμενον πολεμίζειν. ὣσ εἰπὼν παρέπεισεν ἀδελφειοῦ φρένασ ἡρ́ωσ·

βὰν δ’ ἴμεν ἔνθα μάλιστα μάχη καὶ φύλοπισ ἠε͂ν ἀμφί τε Κεβριόνην καὶ ἀμύμονα Πουλυδάμαντα Φάλκην Ὀρθαῖόν τε καὶ ἀντίθεον Πολυφήτην Πάλμύν τ’ Ἀσκάνιόν τε Μόρυν θ’ υἷ’ Ἱπποτίωνοσ, οἵ ῥ’ ἐξ Ἀσκανίησ ἐριβώλακοσ ἦλθον ἀμοιβοὶ ἠοῖ τῇ προτέρῃ· τότε δὲ Ζεὺσ ὦρσε μάχεσθαι. οἳ δ’ ἴσαν ἀργαλέων ἀνέμων ἀτάλαντοι ἀέλλῃ, ἥ ῥά θ’ ὑπὸ βροντῆσ πατρὸσ Διὸσ εἶσι πέδον δέ, θεσπεσίῳ δ’ ὁμάδῳ ἁλὶ μίσγεται, ἐν δέ τε πολλὰ κύματα παφλάζοντα πολυφλοίσβοιο θαλάσσησ κυρτὰ φαληριόωντα, πρὸ μέν τ’ ἄλλ’, αὐτὰρ ἐπ’ ἄλλα· ὣσ Τρῶεσ πρὸ μὲν ἄλλοι ἀρηρότεσ, αὐτὰρ ἐπ’ ἄλλοι, χαλκῷ μαρμαίροντεσ ἅμ’ ἡγεμόνεσσιν ἕποντο. Ἕκτωρ δ’ ἡγεῖτο βροτολοιγῷ ἶσοσ Ἄρηϊ Πριαμίδησ· πρόσθεν δ’ ἔχεν ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην ῥινοῖσιν πυκινήν, πολλὸσ δ’ ἐπελήλατο χαλκόσ· ἀμφὶ δέ οἱ κροτάφοισι φαεινὴ σείετο πήληξ. πάντῃ δ’ ἀμφὶ φάλαγγασ ἐπειρᾶτο προποδίζων, εἴ πώσ οἱ εἴξειαν ὑπασπίδια προβιβῶντι· ἀλλ’ οὐ σύγχει θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. Αἰάσ δὲ πρῶτοσ προκαλέσσατο μακρὰ βιβάσθων· δαιμόνιε σχεδὸν ἐλθέ· τί ἢ δειδίσσεαι αὔτωσ Ἀργείουσ; οὔ τοί τι μάχησ ἀδαήμονέσ εἰμεν, ἀλλὰ Διὸσ μάστιγι κακῇ ἐδάμημεν Ἀχαιοί. ἦ θήν πού τοι θυμὸσ ἐέλπεται ἐξαλαπάξειν νῆασ· ἄφαρ δέ τε χεῖρεσ ἀμύνειν εἰσὶ καὶ ἡμῖν. ἦ κε πολὺ φθαίη εὖ ναιομένη πόλισ ὑμὴ χερσὶν ὑφ’ ἡμετέρῃσιν ἁλοῦσά τε περθομένη τε. σοὶ δ’ αὐτῷ φημὶ σχεδὸν ἔμμεναι ὁππότε φεύγων ἀρήσῃ Διὶ πατρὶ καὶ ἄλλοισ ἀθανάτοισι θάσσονασ ἰρήκων ἔμεναι καλλίτριχασ ἵππουσ, οἵ σε πόλιν δ’ οἴσουσι κονίοντεσ πεδίοιο. ὣσ ἄρα οἱ εἰπόντι ἐπέπτατο δεξιὸσ ὄρνισ αἰετὸσ ὑψιπέτησ·

ἐπὶ δ’ ἰάχε λαὸσ Ἀχαιῶν θάρσυνοσ οἰωνῷ· ὃ δ’ ἀμείβετο φαίδιμοσ Ἕκτωρ· Αἰᾶν ἁμαρτοεπὲσ βουγάϊε ποῖον ἐείπεσ· εἰ γὰρ ἐγὼν οὕτω γε Διὸσ πάϊσ αἰγιόχοιο εἰήν ἤματα πάντα, τέκοι δέ με πότνια Ἥρη, τιοίμην δ’ ὡσ τίετ’ Ἀθηναίη καὶ Ἀπόλλων, ὡσ νῦν ἡμέρη ἥδε κακὸν φέρει Ἀργείοισι πᾶσι μάλ’, ἐν δὲ σὺ τοῖσι πεφήσεαι, αἴ κε ταλάσσῃσ μεῖναι ἐμὸν δόρυ μακρόν, ὅ τοι χρόα λειριόεντα δάψει· ἀτὰρ Τρώων κορέεισ κύνασ ἠδ’ οἰωνοὺσ δημῷ καὶ σάρκεσσι πεσὼν ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἡγήσατο·

τοὶ δ’ ἅμ’ ἕποντο ἠχῇ θεσπεσίῃ, ἐπὶ δ’ ἰάχε λαὸσ ὄπισθεν. Ἀργεῖοι δ’ ἑτέρωθεν ἐπίαχον, οὐδὲ λάθοντο ἀλκῆσ, ἀλλ’ ἔμενον Τρώων ἐπιόντασ ἀρίστουσ. ἠχὴ δ’ ἀμφοτέρων ἵκετ’ αἰθέρα καὶ Διὸσ αὐγάσ.