Homer, Iliad, Book 13 44:

(호메로스, 일리아스, Book 13 44:)

Ἰδομενεὺσ δ’ οὐ λῆγε μένοσ μέγα, ἱέτο δ’ αἰεὶ ἠέ τινα Τρώων ἐρεβεννῇ νυκτὶ καλύψαι ἢ αὐτὸσ δουπῆσαι ἀμύνων λοιγὸν Ἀχαιοῖσ. ἔνθ’ Αἰσυήταο διοτρεφέοσ φίλον υἱὸν ἡρ́ω’ Ἀλκάθοον, γαμβρὸσ δ’ ἦν Ἀγχίσαο, πρεσβυτάτην δ’ ὤπυιε θυγατρῶν Ἱπποδάμειαν τὴν περὶ κῆρι φίλησε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ ἐν μεγάρῳ· πᾶσαν γὰρ ὁμηλικίην ἐκέκαστο κάλλεϊ καὶ ἔργοισιν ἰδὲ φρεσί· τοὔνεκα καί μιν γῆμεν ἀνὴρ ὤριστοσ ἐνὶ Τροίῃ εὐρείῃ· τὸν τόθ’ ὑπ’ Ἰδομενῆϊ Ποσειδάων ἐδάμασσε θέλξασ ὄσσε φαεινά, πέδησε δὲ φαίδιμα γυῖα· οὔτε γὰρ ἐξοπίσω φυγέειν δύνατ’ οὔτ’ ἀλέασθαι, ἀλλ’ ὥσ τε στήλην ἢ δένδρεον ὑψιπέτηλον ἀτρέμασ ἑσταότα στῆθοσ μέσον οὔτασε δουρὶ ἡρ́ωσ Ἰδομενεύσ, ῥῆξεν δέ οἱ ἀμφὶ χιτῶνα χάλκεον, ὅσ οἱ πρόσθεν ἀπὸ χροὸσ ἤρκει ὄλεθρον· δὴ τότε γ’ αὐο͂ν ἀύ̈σεν ἐρεικόμενοσ περὶ δουρί. δούπησεν δὲ πεσών, δόρυ δ’ ἐν κραδίῃ ἐπεπήγει, ἥ ῥά οἱ ἀσπαίρουσα καὶ οὐρίαχον πελέμιζεν ἔγχεοσ· ἔνθα δ’ ἔπειτ’ ἀφίει μένοσ ὄβριμοσ Ἄρησ· Ἰδομενεὺσ δ’ ἔκπαγλον ἐπεύξατο μακρὸν ἀύ̈σασ Δηί̈φοβ’ ἦ ἄρα δή τι ἐί̈σκομεν ἄξιον εἶναι τρεῖσ ἑνὸσ ἀντὶ πεφάσθαι; ἐπεὶ σύ περ εὔχεαι οὕτω. δαιμόνι’ ἀλλὰ καὶ αὐτὸσ ἐναντίον ἵστασ’ ἐμεῖο, ὄφρα ἴδῃ οἱο͂σ Ζηνὸσ γόνοσ ἐνθάδ’ ἱκάνω, ὃσ πρῶτον Μίνωα τέκε Κρήτῃ ἐπίουρον· Μίνωσ δ’ αὖ τέκεθ’ υἱὸν ἀμύμονα Δευκαλίωνα, Δευκαλίων δ’ ἐμὲ τίκτε πολέσσ’ ἄνδρεσσιν ἄνακτα Κρήτῃ ἐν εὐρείῃ· νῦν δ’ ἐνθάδε νῆεσ ἔνεικαν σοί τε κακὸν καὶ πατρὶ καὶ ἄλλοισι Τρώεσσιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION