Homer, Iliad, Book 13 12:

ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον χάρμῃ γηθόσυνοι, τήν σφιν θεὸσ ἔμβαλε θυμῷ· τόφρα δὲ τοὺσ ὄπιθεν γαιήοχοσ ὦρσεν Ἀχαιούσ, οἳ παρὰ νηυσὶ θοῇσιν ἀνέψυχον φίλον ἦτορ. τῶν ῥ’ ἅμα τ’ ἀργαλέῳ καμάτῳ φίλα γυῖα λέλυντο, καί σφιν ἄχοσ κατὰ θυμὸν ἐγίγνετο δερκομένοισι Τρῶασ, τοὶ μέγα τεῖχοσ ὑπερκατέβησαν ὁμίλῳ. τοὺσ οἵ γ’ εἰσορόωντεσ ὑπ’ ὀφρύσι δάκρυα λεῖβον· οὐ γὰρ ἔφαν φεύξεσθαι ὑπ’ ἐκ κακοῦ· ἀλλ’ ἐνοσίχθων ῥεῖα μετεισάμενοσ κρατερὰσ ὄτρυνε φάλαγγασ. Τεῦκρον ἔπι πρῶτον καὶ Λήϊτον ἦλθε κελεύων Πηνέλεών θ’ ἡρ́ωα Θόαντά τε Δηί̈πυρόν τε Μηριόνην τε καὶ Ἀντίλοχον μήστωρασ ἀϋτῆσ· τοὺσ ὅ γ’ ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· αἰδὼσ Ἀργεῖοι, κοῦροι νέοι· ὔμμιν ἔγωγε μαρναμένοισι πέποιθα σαωσέμεναι νέασ ἁμάσ· εἰ δ’ ὑμεῖσ πολέμοιο μεθήσετε λευγαλέοιο, νῦν δὴ εἴδεται ἦμαρ ὑπὸ Τρώεσσι δαμῆναι. ὢ πόποι ἦ μέγα θαῦμα τόδ’ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι δεινόν, ὃ οὔ ποτ’ ἔγωγε τελευτήσεσθαι ἔφασκον, Τρῶασ ἐφ’ ἡμετέρασ ἰέναι νέασ, οἳ τὸ πάροσ περ φυζακινῇσ ἐλάφοισιν ἐοίκεσαν, αἵ τε καθ’ ὕλην θώων παρδαλίων τε λύκων τ’ ἠί̈α πέλονται αὔτωσ ἠλάσκουσαι ἀνάλκιδεσ, οὐδ’ ἔπι χάρμη· ὣσ Τρῶεσ τὸ πρίν γε μένοσ καὶ χεῖρασ Ἀχαιῶν μίμνειν οὐκ ἐθέλεσκον ἐναντίον, οὐδ’ ἠβαιόν· νῦν δὲ ἑκὰσ πόλιοσ κοίλῃσ ἐπὶ νηυσὶ μάχονται ἡγεμόνοσ κακότητι μεθημοσύνῃσί τε λαῶν, οἳ κείνῳ ἐρίσαντεσ ἀμυνέμεν οὐκ ἐθέλουσι νηῶν ὠκυπόρων, ἀλλὰ κτείνονται ἀν’ αὐτάσ. ἀλλ’ εἰ δὴ καὶ πάμπαν ἐτήτυμον αἴτιόσ ἐστιν ἡρ́ωσ Ἀτρεί̈δησ εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων οὕνεκ’ ἀπητίμησε ποδώκεα Πηλεί̈ωνα, ἡμέασ γ’ οὔ πωσ ἔστι μεθιέμεναι πολέμοιο. ἀλλ’ ἀκεώμεθα θᾶσσον· ἀκεσταί τοι φρένεσ ἐσθλῶν. ὑμεῖσ δ’ οὐκ ἔτι καλὰ μεθίετε θούριδοσ ἀλκῆσ πάντεσ ἄριστοι ἐόντεσ ἀνὰ στρατόν. οὐδ’ ἂν ἔγωγε ἀνδρὶ μαχεσσαίμην ὅσ τισ πολέμοιο μεθείη λυγρὸσ ἐών· ὑμῖν δὲ νεμεσσῶμαι περὶ κῆρι. ὦ πέπονεσ τάχα δή τι κακὸν ποιήσετε μεῖζον τῇδε μεθημοσύνῃ· ἀλλ’ ἐν φρεσὶ θέσθε ἕκαστοσ αἰδῶ καὶ νέμεσιν· δὴ γὰρ μέγα νεῖκοσ ὄρωρεν. Ἕκτωρ δὴ παρὰ νηυσὶ βοὴν ἀγαθὸσ πολεμίζει καρτερόσ, ἔρρηξεν δὲ πύλασ καὶ μακρὸν ὀχῆα.