헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́11́

(호메로스, 일리아스, Book 11)

ἠὼσ δ’ ἐκ λεχέων παρ’ ἀγαυοῦ Τιθωνοῖο ὄρνυθ’, ἵν’ ἀθανάτοισι φόωσ φέροι ἠδὲ βροτοῖσι· Ζεὺσ δ’ Ἔριδα προί̈αλλε θοὰσ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ἀργαλέην, πολέμοιο τέρασ μετὰ χερσὶν ἔχουσαν. στῆ δ’ ἐπ’ Ὀδυσσῆοσ μεγακήτεϊ νηὶ̈ μελαίνῃ, ἥ ῥ’ ἐν μεσσάτῳ ἔσκε γεγωνέμεν ἀμφοτέρωσε, ἠμὲν ἐπ’ Αἰάντοσ κλισίασ Τελαμωνιάδαο ἠδ’ ἐπ’ Ἀχιλλῆοσ, τοί ῥ’ ἔσχατα νῆασ ἐί̈σασ εἴρυσαν ἠνορέῃ πίσυνοι καὶ κάρτεϊ χειρῶν ἔνθα στᾶσ’ ἠύ̈σε θεὰ μέγα τε δεινόν τε ὄρθι’, Ἀχαιοῖσιν δὲ μέγα σθένοσ ἔμβαλ’ ἑκάστῳ καρδίῃ ἄληκτον πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι. τοῖσι δ’ ἄφαρ πόλεμοσ γλυκίων γένετ’ ἠὲ νέεσθαι ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν. Ἀτρεί̈δησ δ’ ἐβόησεν ἰδὲ ζώννυσθαι ἄνωγεν Ἀργείουσ·

ἐν δ’ αὐτὸσ ἐδύσετο νώροπα χαλκόν. κνημῖδασ μὲν πρῶτα περὶ κνήμῃσιν ἔθηκε καλὰσ ἀργυρέοισιν ἐπισφυρίοισ ἀραρυίασ· δεύτερον αὖ θώρηκα περὶ στήθεσσιν ἔδυνε, τόν ποτέ οἱ Κινύρησ δῶκε ξεινήϊον εἶναι. πεύθετο γὰρ Κύπρον δὲ μέγα κλέοσ οὕνεκ’ Ἀχαιοὶ ἐσ Τροίην νήεσσιν ἀναπλεύσεσθαι ἔμελλον· τοὔνεκά οἱ τὸν δῶκε χαριζόμενοσ βασιλῆϊ. τοῦ δ’ ἤτοι δέκα οἶμοι ἔσαν μέλανοσ κυάνοιο, δώδεκα δὲ χρυσοῖο καὶ εἴκοσι κασσιτέροιο· κυάνεοι δὲ δράκοντεσ ὀρωρέχατο προτὶ δειρὴν τρεῖσ ἑκάτερθ’ ἴρισσιν ἐοικότεσ, ἅσ τε Κρονίων ἐν νέφεϊ στήριξε, τέρασ μερόπων ἀνθρώπων. ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετο ξίφοσ· ἐν δέ οἱ ἧλοι χρύσειοι πάμφαινον, ἀτὰρ περὶ κουλεὸν ἠε͂ν ἀργύρεον χρυσέοισιν ἀορτήρεσσιν ἀρηρόσ. ἂν δ’ ἕλετ’ ἀμφιβρότην πολυδαίδαλον ἀσπίδα θοῦριν καλήν, ἣν πέρι μὲν κύκλοι δέκα χάλκεοι ἦσαν, ἐν δέ οἱ ὀμφαλοὶ ἦσαν ἐείκοσι κασσιτέροιο λευκοί, ἐν δὲ μέσοισιν ἐήν μέλανοσ κυάνοιο. τῇ δ’ ἐπὶ μὲν Γοργὼ βλοσυρῶπισ ἐστεφάνωτο δεινὸν δερκομένη, περὶ δὲ Δεῖμόσ τε Φόβοσ τε. τῆσ δ’ ἐξ ἀργύρεοσ τελαμὼν ἦν· αὐτὰρ ἐπ’ αὐτοῦ κυάνεοσ ἐλέλικτο δράκων, κεφαλαὶ δέ οἱ ἦσαν τρεῖσ ἀμφιστρεφέεσ ἑνὸσ αὐχένοσ ἐκπεφυυῖαι. κρατὶ δ’ ἐπ’ ἀμφίφαλον κυνέην θέτο τετραφάληρον ἵππουριν· δεινὸν δὲ λόφοσ καθύπερθεν ἔνευεν. εἵλετο δ’ ἄλκιμα δοῦρε δύω κεκορυθμένα χαλκῷ ὀξέα· τῆλε δὲ χαλκὸσ ἀπ’ αὐτόφιν οὐρανὸν εἴσω λάμπ’· ἐπὶ δ’ ἐγδούπησαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη τιμῶσαι βασιλῆα πολυχρύσοιο Μυκήνησ. ἡνιόχῳ μὲν ἔπειτα ἑῷ ἐπέτελλεν ἕκαστοσ ἵππουσ εὖ κατὰ κόσμον ἐρυκέμεν αὖθ’ ἐπὶ τάφρῳ, αὐτοὶ δὲ πρυλέεσ σὺν τεύχεσι θωρηχθέντεσ ῥώοντ’·

ἄσβεστοσ δὲ βοὴ γένετ’ ἠῶθι πρό. φθὰν δὲ μέγ’ ἱππήων ἐπὶ τάφρῳ κοσμηθέντεσ, ἱππῆεσ δ’ ὀλίγον μετεκίαθον· ἐν δὲ κυδοιμὸν ὦρσε κακὸν Κρονίδησ, κατὰ δ’ ὑψόθεν ἧκεν ἐέρσασ αἵματι μυδαλέασ ἐξ αἰθέροσ, οὕνεκ’ ἔμελλε πολλὰσ ἰφθίμουσ κεφαλὰσ Αἴ̈δι προϊάψειν. Τρῶεσ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἐπὶ θρωσμῷ πεδίοιο Ἕκτορά τ’ ἀμφὶ μέγαν καὶ ἀμύμονα Πουλυδάμαντα Αἰνείαν θ’, ὃσ Τρωσὶ θεὸσ ὣσ τίετο δήμῳ, τρεῖσ τ’ Ἀντηνορίδασ Πόλυβον καὶ Ἀγήνορα δῖον ἠί̈θεόν τ’ Ἀκάμαντ’ ἐπιείκελον ἀθανάτοισιν.

Ἕκτωρ δ’ ἐν πρώτοισι φέρ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην, οἱο͂σ δ’ ἐκ νεφέων ἀναφαίνεται οὔλιοσ ἀστὴρ παμφαίνων, τοτὲ δ’ αὖτισ ἔδυ νέφεα σκιόεντα, ὣσ Ἕκτωρ ὁτὲ μέν τε μετὰ πρώτοισι φάνεσκεν, ἄλλοτε δ’ ἐν πυμάτοισι κελεύων· πᾶσ δ’ ἄρα χαλκῷ λάμφ’ ὥσ τε στεροπὴ πατρὸσ Διὸσ αἰγιόχοιο. οἳ δ’, ὥσ τ’ ἀμητῆρεσ ἐναντίοι ἀλλήλοισιν ὄγμον ἐλαύνωσιν ἀνδρὸσ μάκαροσ κατ’ ἄρουραν πυρῶν ἢ κριθῶν·

τὰ δὲ δράγματα ταρφέα πίπτει· ὣσ Τρῶεσ καὶ Ἀχαιοὶ ἐπ’ ἀλλήλοισι θορόντεσ δῄουν, οὐδ’ ἕτεροι μνώοντ’ ὀλοοῖο φόβοιο. ἴσασ δ’ ὑσμίνη κεφαλὰσ ἔχεν, οἳ δὲ λύκοι ὣσ θῦνον· Ἔρισ δ’ ἄρ’ ἔχαιρε πολύστονοσ εἰσορόωσα· οἰή γάρ ῥα θεῶν παρετύγχανε μαρναμένοισιν, οἳ δ’ ἄλλοι οὔ σφιν πάρεσαν θεοί, ἀλλὰ ἕκηλοι σφοῖσιν ἐνὶ μεγάροισι καθήατο, ἧχι ἑκάστῳ δώματα καλὰ τέτυκτο κατὰ πτύχασ Οὐλύμποιο. πάντεσ δ’ ᾐτιόωντο κελαινεφέα Κρονίωνα οὕνεκ’ ἄρα Τρώεσσιν ἐβούλετο κῦδοσ ὀρέξαι. τῶν μὲν ἄρ’ οὐκ ἀλέγιζε πατήρ· ὃ δὲ νόσφι λιασθεὶσ τῶν ἄλλων ἀπάνευθε καθέζετο κύδεϊ γαίων εἰσορόων Τρώων τε πόλιν καὶ νῆασ Ἀχαιῶν χαλκοῦ τε στεροπήν, ὀλλύντάσ τ’ ὀλλυμένουσ τε. ὄφρα μὲν ἠὼσ ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ, τόφρα μάλ’ ἀμφοτέρων βέλε’ ἥπτετο, πῖπτε δὲ λαόσ·

ἦμοσ δὲ δρυτόμοσ περ ἀνὴρ ὁπλίσσατο δεῖπνον οὔρεοσ ἐν βήσσῃσιν, ἐπεί τ’ ἐκορέσσατο χεῖρασ τάμνων δένδρεα μακρά, ἅδοσ τέ μιν ἵκετο θυμόν, σίτου τε γλυκεροῖο περὶ φρένασ ἵμεροσ αἱρεῖ, τῆμοσ σφῇ ἀρετῇ Δαναοὶ ῥήξαντο φάλαγγασ κεκλόμενοι ἑτάροισι κατὰ στίχασ·

ἐν δ’ Ἀγαμέμνων πρῶτοσ ὄρουσ’, ἕλε δ’ ἄνδρα Βιάνορα ποιμένα λαῶν αὐτόν, ἔπειτα δ’ ἑταῖρον Οἰ̈λῆα πλήξιππον. ἤτοι ὅ γ’ ἐξ ἵππων κατεπάλμενοσ ἀντίοσ ἔστη· τὸν δ’ ἰθὺσ μεμαῶτα μετώπιον ὀξέϊ δουρὶ νύξ’, οὐδὲ στεφάνη δόρυ οἱ σχέθε χαλκοβάρεια, ἀλλὰ δι’ αὐτῆσ ἦλθε καὶ ὀστέου, ἐγκέφαλοσ δὲ ἔνδον ἅπασ πεπάλακτο· δάμασσε δέ μιν μεμαῶτα. καὶ τοὺσ μὲν λίπεν αὖθι ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων στήθεσι παμφαίνοντασ, ἐπεὶ περίδυσε χιτῶνασ· αὐτὰρ ὃ βῆ Ἶσόν τε καὶ Ἄντιφον ἐξεναρίξων υἱε͂ δύω Πριάμοιο νόθον καὶ γνήσιον ἄμφω εἰν ἑνὶ δίφρῳ ἐόντασ· ὃ μὲν νόθοσ ἡνιόχευεν, Ἄντιφοσ αὖ παρέβασκε περικλυτόσ· ὥ ποτ’ Ἀχιλλεὺσ Ἴδησ ἐν κνημοῖσι δίδη μόσχοισι λύγοισι, ποιμαίνοντ’ ἐπ’ ὀέσσι λαβών, καὶ ἔλυσεν ἀποίνων. δὴ τότε γ’ Ἀτρεί̈δησ εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων τὸν μὲν ὑπὲρ μαζοῖο κατὰ στῆθοσ βάλε δουρί, Ἄντιφον αὖ παρὰ οὖσ ἔλασε ξίφει, ἐκ δ’ ἔβαλ’ ἵππων. σπερχόμενοσ δ’ ἀπὸ τοῖιν ἐσύλα τεύχεα καλὰ γιγνώσκων· καὶ γάρ σφε πάροσ παρὰ νηυσὶ θοῇσιν εἶδεν, ὅτ’ ἐξ Ἴδησ ἄγαγεν πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ. ὡσ δὲ λέων ἐλάφοιο ταχείησ νήπια τέκνα ῥηϊδίωσ συνέαξε λαβὼν κρατεροῖσιν ὀδοῦσιν ἐλθὼν εἰσ εὐνήν, ἁπαλόν τέ σφ’ ἦτορ ἀπηύρα· ἣ δ’ εἴ πέρ τε τύχῃσι μάλα σχεδόν, οὐ δύναταί σφι χραισμεῖν· αὐτὴν γάρ μιν ὑπὸ τρόμοσ αἰνὸσ ἱκάνει· καρπαλίμωσ δ’ ἠί̈ξε διὰ δρυμὰ πυκνὰ καὶ ὕλην σπεύδουσ’ ἱδρώουσα κραταιοῦ θηρὸσ ὑφ’ ὁρμῆσ· ὣσ ἄρα τοῖσ οὔ τισ δύνατο χραισμῆσαι ὄλεθρον Τρώων, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ὑπ’ Ἀργείοισι φέβοντο. αὐτὰρ ὃ Πείσανδρόν τε καὶ Ἱππόλοχον μενεχάρμην υἱέασ Ἀντιμάχοιο δαί̈φρονοσ, ὅσ ῥα μάλιστα χρυσὸν Ἀλεξάνδροιο δεδεγμένοσ ἀγλαὰ δῶρα οὐκ εἰάσχ’ Ἑλένην δόμεναι ξανθῷ Μενελάῳ, τοῦ περ δὴ δύο παῖδε λάβε κρείων Ἀγαμέμνων εἰν ἑνὶ δίφρῳ ἐόντασ, ὁμοῦ δ’ ἔχον ὠκέασ ἵππουσ·

ἐκ γάρ σφεασ χειρῶν φύγον ἡνία σιγαλόεντα, τὼ δὲ κυκηθήτην· ὃ δ’ ἐναντίον ὦρτο λέων ὣσ Ἀτρεί̈δησ· τὼ δ’ αὖτ’ ἐκ δίφρου γουναζέσθην· ζώγρει Ἀτρέοσ υἱέ, σὺ δ’ ἄξια δέξαι ἄποινα· πολλὰ δ’ ἐν Ἀντιμάχοιο δόμοισ κειμήλια κεῖται χαλκόσ τε χρυσόσ τε πολύκμητόσ τε σίδηροσ, τῶν κέν τοι χαρίσαιτο πατὴρ ἀπερείσι’ ἄποινα, εἰ νῶϊ ζωοὺσ πεπύθοιτ’ ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν. ὣσ τώ γε κλαίοντε προσαυδήτην βασιλῆα μειλιχίοισ ἐπέεσσιν·

ἀμείλικτον δ’ ὄπ’ ἄκουσαν· εἰ μὲν δὴ Ἀντιμάχοιο δαί̈φρονοσ υἱέεσ ἐστόν, ὅσ ποτ’ ἐνὶ Τρώων ἀγορῇ Μενέλαον ἄνωγεν ἀγγελίην ἐλθόντα σὺν ἀντιθέῳ Ὀδυσῆϊ αὖθι κατακτεῖναι μηδ’ ἐξέμεν ἂψ ἐσ Ἀχαιούσ, νῦν μὲν δὴ τοῦ πατρὸσ ἀεικέα τίσετε λώβην. ἦ, καὶ Πείσανδρον μὲν ἀφ’ ἵππων ὦσε χαμᾶζε δουρὶ βαλὼν πρὸσ στῆθοσ·

ὃ δ’ ὕπτιοσ οὔδει ἐρείσθη. Ἱππόλοχοσ δ’ ἀπόρουσε, τὸν αὖ χαμαὶ ἐξενάριξε χεῖρασ ἀπὸ ξίφεϊ τμήξασ ἀπό τ’ αὐχένα κόψασ, ὅλμον δ’ ὣσ ἔσσευε κυλίνδεσθαι δι’ ὁμίλου. τοὺσ μὲν ἐάσ’· ὃ δ’ ὅθι πλεῖσται κλονέοντο φάλαγγεσ, τῇ ῥ’ ἐνόρουσ’, ἅμα δ’ ἄλλοι ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοί. πεζοὶ μὲν πεζοὺσ ὄλεκον φεύγοντασ ἀνάγκῃ, ἱππεῖσ δ’ ἱππῆασ· ὑπὸ δέ σφισιν ὦρτο κονίη ἐκ πεδίου, τὴν ὦρσαν ἐρίγδουποι πόδεσ ἵππων χαλκῷ δηϊόωντεσ· ἀτὰρ κρείων Ἀγαμέμνων αἰὲν ἀποκτείνων ἕπετ’ Ἀργείοισι κελεύων. ὡσ δ’ ὅτε πῦρ ἀί̈δηλον ἐν ἀξύλῳ ἐμπέσῃ ὕλῃ, πάντῃ τ’ εἰλυφόων ἄνεμοσ φέρει, οἳ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι πίπτουσιν ἐπειγόμενοι πυρὸσ ὁρμῇ· ὣσ ἄρ’ ὑπ’ Ἀτρεί̈δῃ Ἀγαμέμνονι πῖπτε κάρηνα Τρώων φευγόντων, πολλοὶ δ’ ἐριαύχενεσ ἵπποι κείν’ ὄχεα κροτάλιζον ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρασ ἡνιόχουσ ποθέοντεσ ἀμύμονασ· οἳ δ’ ἐπὶ γαίῃ κείατο, γύπεσσιν πολὺ φίλτεροι ἢ ἀλόχοισιν. Ἕκτορα δ’ ἐκ βελέων ὕπαγε Ζεὺσ ἔκ τε κονίησ ἔκ τ’ ἀνδροκτασίησ ἔκ θ’ αἵματοσ ἔκ τε κυδοιμοῦ·

Ἀτρεί̈δησ δ’ ἕπετο σφεδανὸν Δαναοῖσι κελεύων. οἳ δὲ παρ’ Ἴλου σῆμα παλαιοῦ Δαρδανίδαο μέσσον κὰπ πεδίον παρ’ ἐρινεὸν ἐσσεύοντο ἱέμενοι πόλιοσ· ὃ δὲ κεκλήγων ἕπετ’ αἰεὶ Ἀτρεί̈δησ, λύθρῳ δὲ παλάσσετο χεῖρασ ἀάπτουσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ Σκαιάσ τε πύλασ καὶ φηγὸν ἵκοντο, ἔνθ’ ἄρα δὴ ἵσταντο καὶ ἀλλήλουσ ἀνέμιμνον. οἳ δ’ ἔτι κὰμ μέσσον πεδίον φοβέοντο βόεσ ὥσ, ἅσ τε λέων ἐφόβησε μολὼν ἐν νυκτὸσ ἀμολγῷ πάσασ· τῇ δέ τ’ ἰῇ ἀναφαίνεται αἰπὺσ ὄλεθροσ· τῆσ δ’ ἐξ αὐχέν’ ἐάξε λαβὼν κρατεροῖσιν ὀδοῦσι πρῶτον, ἔπειτα δέ θ’ αἷμα καὶ ἔγκατα πάντα λαφύσσει· ὣσ τοὺσ Ἀτρεί̈δησ ἔφεπε κρείων Ἀγαμέμνων αἰὲν ἀποκτείνων τὸν ὀπίστατον· οἳ δ’ ἐφέβοντο. πολλοὶ δὲ πρηνεῖσ τε καὶ ὕπτιοι ἔκπεσον ἵππων Ἀτρεί̈δεω ὑπὸ χερσί· περὶ πρὸ γὰρ ἔγχεϊ θῦεν. ἀλλ’ ὅτε δὴ τάχ’ ἔμελλεν ὑπὸ πτόλιν αἰπύ τε τεῖχοσ ἵξεσθαι, τότε δή ῥα πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε Ἴδησ ἐν κορυφῇσι καθέζετο πιδηέσσησ οὐρανόθεν καταβάσ· ἔχε δ’ ἀστεροπὴν μετὰ χερσίν. Ἶριν δ’ ὄτρυνε χρυσόπτερον ἀγγελέουσαν· βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα, τὸν Ἕκτορι μῦθον ἐνίσπεσ· ὄφρ’ ἂν μέν κεν ὁρᾷ Ἀγαμέμνονα ποιμένα λαῶν θύνοντ’ ἐν προμάχοισιν ἐναίροντα στίχασ ἀνδρῶν, τόφρ’ ἀναχωρείτω, τὸν δ’ ἄλλον λαὸν ἀνώχθω μάρνασθαι δηί̈οισι κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην. αὐτὰρ ἐπεί κ’ ἢ δουρὶ τυπεὶσ ἢ βλήμενοσ ἰῷ εἰσ ἵππουσ ἅλεται, τότε οἱ κράτοσ ἐγγυαλίξω κτείνειν εἰσ ὅ κε νῆασ ἐϋσσέλμουσ ἀφίκηται δύῃ τ’ ἠέλιοσ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἱερὸν ἔλθῃ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ, βῆ δὲ κατ’ Ἰδαίων ὀρέων εἰσ Ἴλιον ἱρήν.

εὑρ͂’ υἱὸν Πριάμοιο δαί̈φρονοσ Ἕκτορα δῖον ἑσταότ’ ἔν θ’ ἵπποισι καὶ ἁρ́μασι κολλητοῖσιν· ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσέφη πόδασ ὠκέα Ἶρισ· Ἕκτορ υἱὲ Πριάμοιο Διὶ μῆτιν ἀτάλαντε Ζεύσ με πατὴρ προέηκε τεὶ̈ν τάδε μυθήσασθαι. ὄφρ’ ἂν μέν κεν ὁρᾷσ Ἀγαμέμνονα ποιμένα λαῶν θύνοντ’ ἐν προμάχοισιν, ἐναίροντα στίχασ ἀνδρῶν, τόφρ’ ὑπόεικε μάχησ, τὸν δ’ ἄλλον λαὸν ἄνωχθι μάρνασθαι δηί̈οισι κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην. αὐτὰρ ἐπεί κ’ ἢ δουρὶ τυπεὶσ ἢ βλήμενοσ ἰῷ εἰσ ἵππουσ ἅλεται, τότε τοι κράτοσ ἐγγυαλίξει κτείνειν, εἰσ ὅ κε νῆασ ἐϋσσέλμουσ ἀφίκηαι δύῃ τ’ ἠέλιοσ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἱερὸν ἔλθῃ. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πόδασ ὠκέα Ἶρισ, Ἕκτωρ δ’ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε, πάλλων δ’ ὀξέα δοῦρα κατὰ στρατὸν ᾤχετο πάντῃ ὀτρύνων μαχέσασθαι, ἔγειρε δὲ φύλοπιν αἰνήν.

οἳ δ’ ἐλελίχθησαν καὶ ἐναντίοι ἔσταν Ἀχαιῶν, Ἀργεῖοι δ’ ἑτέρωθεν ἐκαρτύναντο φάλαγγασ. ἀρτύνθη δὲ μάχη, στὰν δ’ ἀντίοι· ἐν δ’ Ἀγαμέμνων πρῶτοσ ὄρουσ’, ἔθελεν δὲ πολὺ προμάχεσθαι ἁπάντων. ἔσπετε νῦν μοι Μοῦσαι Ὀλύμπια δώματ’ ἔχουσαι ὅσ τισ δὴ πρῶτοσ Ἀγαμέμνονοσ ἀντίον ἦλθεν ἢ αὐτῶν Τρώων ἠὲ κλειτῶν ἐπικούρων.

Ἰφιδάμασ Ἀντηνορίδησ ἠύ̈σ τε μέγασ τε ὃσ τράφη ἐν Θρῄκῃ ἐριβώλακι μητέρι μήλων·

Κισσῆσ τόν γ’ ἔθρεψε δόμοισ ἔνι τυτθὸν ἐόντα μητροπάτωρ, ὃσ τίκτε Θεανὼ καλλιπάρῃον· αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἥβησ ἐρικυδέοσ ἵκετο μέτρον, αὐτοῦ μιν κατέρυκε, δίδου δ’ ὅ γε θυγατέρα ἥν· γήμασ δ’ ἐκ θαλάμοιο μετὰ κλέοσ ἵκετ’ Ἀχαιῶν σὺν δυοκαίδεκα νηυσὶ κορωνίσιν, αἵ οἱ ἕποντο. τὰσ μὲν ἔπειτ’ ἐν Περκώτῃ λίπε νῆασ ἐί̈σασ, αὐτὰρ ὃ πεζὸσ ἐὼν ἐσ Ἴλιον εἰληλούθει· ὅσ ῥα τότ’ Ἀτρεί̈δεω Ἀγαμέμνονοσ ἀντίον ἦλθεν. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ, Ἀτρεί̈δησ μὲν ἅμαρτε, παραὶ δέ οἱ ἐτράπετ’ ἔγχοσ, Ἰφιδάμασ δὲ κατὰ ζώνην θώρηκοσ ἔνερθε νύξ’, ἐπὶ δ’ αὐτὸσ ἔρεισε βαρείῃ χειρὶ πιθήσασ· οὐδ’ ἔτορε ζωστῆρα παναίολον, ἀλλὰ πολὺ πρὶν ἀργύρῳ ἀντομένη μόλιβοσ ὣσ ἐτράπετ’ αἰχμή. καὶ τό γε χειρὶ λαβὼν εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων ἕλκ’ ἐπὶ οἷ μεμαὼσ ὥσ τε λίσ, ἐκ δ’ ἄρα χειρὸσ σπάσσατο· τὸν δ’ ἀόρι πλῆξ’ αὐχένα, λῦσε δὲ γυῖα. ὣσ ὃ μὲν αὖθι πεσὼν κοιμήσατο χάλκεον ὕπνον οἰκτρὸσ ἀπὸ μνηστῆσ ἀλόχου, ἀστοῖσιν ἀρήγων, κουριδίησ, ἧσ οὔ τι χάριν ἴδε, πολλὰ δ’ ἔδωκε· πρῶθ’ ἑκατὸν βοῦσ δῶκεν, ἔπειτα δὲ χίλι’ ὑπέστη αἶγασ ὁμοῦ καὶ ὀί̈σ, τά οἱ ἄσπετα ποιμαίνοντο. δὴ τότε γ’ Ἀτρεί̈δησ Ἀγαμέμνων ἐξενάριξε, βῆ δὲ φέρων ἀν’ ὅμιλον Ἀχαιῶν τεύχεα καλά. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησε Κόων ἀριδείκετοσ ἀνδρῶν πρεσβυγενὴσ Ἀντηνορίδησ, κρατερόν ῥά ἑ πένθοσ ὀφθαλμοὺσ ἐκάλυψε κασιγνήτοιο πεσόντοσ.

στῆ δ’ εὐρὰξ σὺν δουρὶ λαθὼν Ἀγαμέμνονα δῖον, νύξε δέ μιν κατὰ χεῖρα μέσην ἀγκῶνοσ ἔνερθε, ἀντικρὺ δὲ διέσχε φαεινοῦ δουρὸσ ἀκωκή. ῥίγησέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ ἀπέληγε μάχησ ἠδὲ πτολέμοιο, ἀλλ’ ἐπόρουσε Κόωνι ἔχων ἀνεμοτρεφὲσ ἔγχοσ. ἤτοι ὃ Ἰφιδάμαντα κασίγνητον καὶ ὄπατρον ἕλκε ποδὸσ μεμαώσ, καὶ ἀύ̈τει πάντασ ἀρίστουσ· τὸν δ’ ἕλκοντ’ ἀν’ ὅμιλον ὑπ’ ἀσπίδοσ ὀμφαλοέσσησ οὔτησε ξυστῷ χαλκήρεϊ, λῦσε δὲ γυῖα· τοῖο δ’ ἐπ’ Ἰφιδάμαντι κάρη ἀπέκοψε παραστάσ. ἔνθ’ Ἀντήνοροσ υἱε͂σ ὑπ’ Ἀτρεί̈δῃ βασιλῆϊ πότμον ἀναπλήσαντεσ ἔδυν δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω. αὐτὰρ ὃ τῶν ἄλλων ἐπεπωλεῖτο στίχασ ἀνδρῶν ἔγχεί̈ τ’ ἀόρί τε μεγάλοισί τε χερμαδίοισιν, ὄφρά οἱ αἷμ’ ἔτι θερμὸν ἀνήνοθεν ἐξ ὠτειλῆσ.

αὐτὰρ ἐπεὶ τὸ μὲν ἕλκοσ ἐτέρσετο, παύσατο δ’ αἷμα, ὀξεῖαι δ’ ὀδύναι δῦνον μένοσ Ἀτρεί̈δαο. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ὠδίνουσαν ἔχῃ βέλοσ ὀξὺ γυναῖκα δριμύ, τό τε προϊεῖσι μογοστόκοι Εἰλείθυιαι Ἥρησ θυγατέρεσ πικρὰσ ὠδῖνασ ἔχουσαι, ὣσ ὀξεῖ’ ὀδύναι δῦνον μένοσ Ἀτρεί̈δαο. ἐσ δίφρον δ’ ἀνόρουσε, καὶ ἡνιόχῳ ἐπέτελλε νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐλαυνέμεν· ἤχθετο γὰρ κῆρ. ἠύ̈σεν δὲ διαπρύσιον Δαναοῖσι γεγωνώσ· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ ὑμεῖσ μὲν νῦν νηυσὶν ἀμύνετε ποντοπόροισι φύλοπιν ἀργαλέην, ἐπεὶ οὐκ ἐμὲ μητίετα Ζεὺσ εἰάσε Τρώεσσι πανημέριον πολεμίζειν. ὣσ ἔφαθ’, ἡνίοχοσ δ’ ἵμασεν καλλίτριχασ ἵππουσ νῆασ ἔπι γλαφυράσ·

τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην· ἄφρεον δὲ στήθεα, ῥαίνοντο δὲ νέρθε κονίῃ τειρόμενον βασιλῆα μάχησ ἀπάνευθε φέροντεσ. Ἕκτωρ δ’ ὡσ ἐνόησ’ Ἀγαμέμνονα νόσφι κιόντα Τρωσί τε καὶ Λυκίοισιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ·

Τρῶεσ καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ. οἴχετ’ ἀνὴρ ὤριστοσ, ἐμοὶ δὲ μέγ’ εὖχοσ ἔδωκε Ζεὺσ Κρονίδησ· ἀλλ’ ἰθὺσ ἐλαύνετε μώνυχασ ἵππουσ ἰφθίμων Δαναῶν, ἵν’ ὑπέρτερον εὖχοσ ἄρησθε. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

ὡσ δ’ ὅτε πού τισ θηρητὴρ κύνασ ἀργιόδοντασ σεύῃ ἐπ’ ἀγροτέρῳ συὶ̈ καπρίῳ ἠὲ λέοντι, ὣσ ἐπ’ Ἀχαιοῖσιν σεῦε Τρῶασ μεγαθύμουσ Ἕκτωρ Πριαμίδησ βροτολοιγῷ ἶσοσ Ἄρηϊ. αὐτὸσ δ’ ἐν πρώτοισι μέγα φρονέων ἐβεβήκει, ἐν δ’ ἔπεσ’ ὑσμίνῃ ὑπεραέϊ ἶσοσ ἀέλλῃ, ἥ τε καθαλλομένη ἰοειδέα πόντον ὀρίνει. ἔνθα τίνα πρῶτον, τίνα δ’ ὕστατον ἐξενάριξεν Ἕκτωρ Πριαμίδησ, ὅτε οἱ Ζεὺσ κῦδοσ ἔδωκεν;

Ἀσαῖον μὲν πρῶτα καὶ Αὐτόνοον καὶ Ὀπίτην καὶ Δόλοπα Κλυτίδην καὶ Ὀφέλτιον ἠδ’ Ἀγέλαον Αἴσυμνόν τ’ Ὦρόν τε καὶ Ἱππόνοον μενεχάρμην. τοὺσ ἄρ’ ὅ γ’ ἡγεμόνασ Δαναῶν ἕλεν, αὐτὰρ ἔπειτα πληθύν, ὡσ ὁπότε νέφεα Ζέφυροσ στυφελίξῃ ἀργεστᾶο Νότοιο βαθείῃ λαίλαπι τύπτων· πολλὸν δὲ τρόφι κῦμα κυλίνδεται, ὑψόσε δ’ ἄχνη σκίδναται ἐξ ἀνέμοιο πολυπλάγκτοιο ἰωῆσ· ὣσ ἄρα πυκνὰ καρήαθ’ ὑφ’ Ἕκτορι δάμνατο λαῶν. ἔνθά κε λοιγὸσ ἐήν καὶ ἀμήχανα ἔργα γένοντο, καί νύ κεν ἐν νήεσσι πέσον φεύγοντεσ Ἀχαιοί, εἰ μὴ Τυδεί̈δῃ Διομήδεϊ κέκλετ’ Ὀδυσσεύσ·

Τυδεί̈δη τί παθόντε λελάσμεθα θούριδοσ ἀλκῆσ; ἀλλ’ ἄγε δεῦρο πέπον, παρ’ ἔμ’ ἵσταο· δὴ γὰρ ἔλεγχοσ ἔσσεται εἴ κεν νῆασ ἕλῃ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

ἤτοι ἐγὼ μενέω καὶ τλήσομαι· ἀλλὰ μίνυνθα ἡμέων ἔσσεται ἦδοσ, ἐπεὶ νεφεληγερέτα Ζεὺσ Τρωσὶν δὴ βόλεται δοῦναι κράτοσ ἠέ περ ἡμῖν. ἦ καὶ Θυμβραῖον μὲν ἀφ’ ἵππων ὦσε χαμᾶζε δουρὶ βαλὼν κατὰ μαζὸν ἀριστερόν·

αὐτὰρ Ὀδυσσεὺσ ἀντίθεον θεράποντα Μολίονα τοῖο ἄνακτοσ. τοὺσ μὲν ἔπειτ’ εἰάσαν, ἐπεὶ πολέμου ἀπέπαυσαν· τὼ δ’ ἀν’ ὅμιλον ἰόντε κυδοίμεον, ὡσ ὅτε κάπρω ἐν κυσὶ θηρευτῇσι μέγα φρονέοντε πέσητον· ὣσ ὄλεκον Τρῶασ πάλιν ὀρμένω· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ ἀσπασίωσ φεύγοντεσ ἀνέπνεον Ἕκτορα δῖον. ἔνθ’ ἑλέτην δίφρόν τε καὶ ἀνέρε δήμου ἀρίστω υἱε͂ δύω Μέροποσ Περκωσίου, ὃσ περὶ πάντων ᾔδεε μαντοσύνασ, οὐδὲ οὓσ παῖδασ ἐάσκε στείχειν ἐσ πόλεμον φθισήνορα·

τὼ δέ οἱ οὔ τι πειθέσθην· κῆρεσ γὰρ ἄγον μέλανοσ θανάτοιο. τοὺσ μὲν Τυδεί̈δησ δουρικλειτὸσ Διομήδησ θυμοῦ καὶ ψυχῆσ κεκαδὼν κλυτὰ τεύχε’ ἀπηύρα· Ἱππόδαμον δ’ Ὀδυσεὺσ καὶ Ὑπείροχον ἐξενάριξεν. ἔνθά σφιν κατὰ ἶσα μάχην ἐτάνυσσε Κρονίων ἐξ Ἴδησ καθορῶν·

ἀλλ’ ἄγε δὴ στέωμεν καὶ ἀλεξώμεσθα μένοντεσ. τοὶ δ’ ἀλλήλουσ ἐνάριζον. ἤτοι Τυδέοσ υἱὸσ Ἀγάστροφον οὔτασε δουρὶ Παιονίδην ἡρ́ωα κατ’ ἰσχίον· οὐ δέ οἱ ἵπποι ἐγγὺσ ἔσαν προφυγεῖν, ἀάσατο δὲ μέγα θυμῷ. τοὺσ μὲν γὰρ θεράπων ἀπάνευθ’ ἔχεν, αὐτὰρ ὃ πεζὸσ θῦνε διὰ προμάχων, εἱο͂σ φίλον ὤλεσε θυμόν. Ἕκτωρ δ’ ὀξὺ νόησε κατὰ στίχασ, ὦρτο δ’ ἐπ’ αὐτοὺσ κεκλήγων· ἅμα δὲ Τρώων εἵποντο φάλαγγεσ. τὸν δὲ ἰδὼν ῥίγησε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ, αἶψα δ’ Ὀδυσσῆα προσεφώνεεν ἐγγὺσ ἐόντα· νῶϊν δὴ τόδε πῆμα κυλίνδεται ὄβριμοσ Ἕκτωρ· ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ καὶ βάλεν, οὐδ’ ἀφάμαρτε τιτυσκόμενοσ κεφαλῆφιν, ἄκρην κὰκ κόρυθα·

πλάγχθη δ’ ἀπὸ χαλκόφι χαλκόσ, οὐδ’ ἵκετο χρόα καλόν· ἐρύκακε γὰρ τρυφάλεια τρίπτυχοσ αὐλῶπισ, τήν οἱ πόρε Φοῖβοσ Ἀπόλλων. Ἕκτωρ δ’ ὦκ’ ἀπέλεθρον ἀνέδραμε, μίκτο δ’ ὁμίλῳ, στῆ δὲ γνὺξ ἐριπὼν καὶ ἐρείσατο χειρὶ παχείῃ γαίησ· ἀμφὶ δὲ ὄσσε κελαινὴ νὺξ ἐκάλυψεν. ὄφρα δὲ Τυδεί̈δησ μετὰ δούρατοσ ᾤχετ’ ἐρωὴν τῆλε διὰ προμάχων, ὅθι οἱ καταείσατο γαίησ τόφρ’ Ἕκτωρ ἔμπνυτο, καὶ ἂψ ἐσ δίφρον ὀρούσασ ἐξέλασ’ ἐσ πληθύν, καὶ ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν. δουρὶ δ’ ἐπαί̈σσων προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ· ἐξ αὖ νῦν ἔφυγεσ θάνατον κύον· ἦ τέ τοι ἄγχι ἦλθε κακόν· νῦν αὖτέ σ’ ἐρύσατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων ᾧ μέλλεισ εὔχεσθαι ἰὼν ἐσ δοῦπον ἀκόντων. ἦ θήν σ’ ἐξανύω γε καὶ ὕστερον ἀντιβολήσασ, εἴ πού τισ καὶ ἔμοιγε θεῶν ἐπιτάρροθόσ ἐστι. νῦν αὖ τοὺσ ἄλλουσ ἐπιείσομαι, ὅν κε κιχείω. ἦ, καὶ Παιονίδην δουρὶ κλυτὸν ἐξενάριζεν.

αὐτὰρ Ἀλέξανδροσ Ἑλένησ πόσισ ἠϋκόμοιο Τυδεί̈δῃ ἔπι τόξα τιταίνετο ποιμένι λαῶν, στήλῃ κεκλιμένοσ ἀνδροκμήτῳ ἐπὶ τύμβῳ Ἴλου Δαρδανίδαο, παλαιοῦ δημογέροντοσ. ἤτοι ὃ μὲν θώρηκα Ἀγαστρόφου ἰφθίμοιο αἴνυτ’ ἀπὸ στήθεσφι παναίολον ἀσπίδα τ’ ὤμων καὶ κόρυθα βριαρήν· ὃ δὲ τόξου πῆχυν ἄνελκε καὶ βάλεν, οὐδ’ ἄρα μιν ἅλιον βέλοσ ἔκφυγε χειρόσ, ταρσὸν δεξιτεροῖο ποδόσ· διὰ δ’ ἀμπερὲσ ἰὸσ ἐν γαίῃ κατέπηκτο· ὃ δὲ μάλα ἡδὺ γελάσσασ ἐκ λόχου ἀμπήδησε καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· βέβληαι οὐδ’ ἅλιον βέλοσ ἔκφυγεν· ὡσ ὄφελόν τοι νείατον ἐσ κενεῶνα βαλὼν ἐκ θυμὸν ἑλέσθαι. οὕτω κεν καὶ Τρῶεσ ἀνέπνευσαν κακότητοσ, οἵ τέ σε πεφρίκασι λέονθ’ ὡσ μηκάδεσ αἶγεσ. τὸν δ’ οὐ ταρβήσασ προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

τοξότα λωβητὴρ κέρᾳ ἀγλαὲ παρθενοπῖπα εἰ μὲν δὴ ἀντίβιον σὺν τεύχεσι πειρηθείησ, οὐκ ἄν τοι χραίσμῃσι βιὸσ καὶ ταρφέεσ ἰοί· νῦν δέ μ’ ἐπιγράψασ ταρσὸν ποδὸσ εὔχεαι αὔτωσ. οὐκ ἀλέγω, ὡσ εἴ με γυνὴ βάλοι ἢ πάϊσ ἄφρων· κωφὸν γὰρ βέλοσ ἀνδρὸσ ἀνάλκιδοσ οὐτιδανοῖο. ἦ τ’ ἄλλωσ ὑπ’ ἐμεῖο, καὶ εἴ κ’ ὀλίγον περ ἐπαύρῃ, ὀξὺ βέλοσ πέλεται, καὶ ἀκήριον αἶψα τίθησι. τοῦ δὲ γυναικὸσ μέν τ’ ἀμφίδρυφοί εἰσι παρειαί, παῖδεσ δ’ ὀρφανικοί· ὃ δέ θ’ αἵματι γαῖαν ἐρεύθων πύθεται, οἰωνοὶ δὲ περὶ πλέεσ ἠὲ γυναῖκεσ. ὣσ φάτο, τοῦ δ’ Ὀδυσεὺσ δουρικλυτὸσ ἐγγύθεν ἐλθὼν ἔστη πρόσθ’·

ὃ δ’ ὄπισθε καθεζόμενοσ βέλοσ ὠκὺ ἐκ ποδὸσ ἕλκ’, ὀδύνη δὲ διὰ χροὸσ ἦλθ’ ἀλεγεινή. ἐσ δίφρον δ’ ἀνόρουσε, καὶ ἡνιόχῳ ἐπέτελλε νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐλαυνέμεν· ἤχθετο γὰρ κῆρ. οἰώθη δ’ Ὀδυσεὺσ δουρὶ κλυτόσ, οὐδέ τισ αὐτῷ Ἀργείων παρέμεινεν, ἐπεὶ φόβοσ ἔλλαβε πάντασ·

ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὤ μοι ἐγὼ τί πάθω; μέγα μὲν κακὸν αἴ κε φέβωμαι πληθὺν ταρβήσασ· τὸ δὲ ῥίγιον αἴ κεν ἁλώω μοῦνοσ· τοὺσ δ’ ἄλλουσ Δαναοὺσ ἐφόβησε Κρονίων. ἀλλὰ τί ἤ μοι ταῦτα φίλοσ διελέξατο θυμόσ; οἶδα γὰρ ὅττι κακοὶ μὲν ἀποίχονται πολέμοιο, ὃσ δέ κ’ ἀριστεύῃσι μάχῃ ἔνι τὸν δὲ μάλα χρεὼ ἑστάμεναι κρατερῶσ, ἤ τ’ ἔβλητ’ ἤ τ’ ἔβαλ’ ἄλλον. εἱο͂σ ὃ ταῦθ’ ὡρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, τόφρα δ’ ἐπὶ Τρώων στίχεσ ἤλυθον ἀσπιστάων, ἔλσαν δ’ ἐν μέσσοισι, μετὰ σφίσι πῆμα τιθέντεσ.

ὡσ δ’ ὅτε κάπριον ἀμφὶ κύνεσ θαλεροί τ’ αἰζηοὶ σεύωνται, ὃ δέ τ’ εἶσι βαθείησ ἐκ ξυλόχοιο θήγων λευκὸν ὀδόντα μετὰ γναμπτῇσι γένυσσιν, ἀμφὶ δέ τ’ ἀί̈σσονται, ὑπαὶ δέ τε κόμποσ ὀδόντων γίγνεται, οἳ δὲ μένουσιν ἄφαρ δεινόν περ ἐόντα, ὥσ ῥα τότ’ ἀμφ’ Ὀδυσῆα Διὶ̈ φίλον ἐσσεύοντο Τρῶεσ· ὃ δὲ πρῶτον μὲν ἀμύμονα Δηϊοπίτην οὔτασεν ὦμον ὕπερθεν ἐπάλμενοσ ὀξέϊ δουρί, αὐτὰρ ἔπειτα Θόωνα καὶ Ἔννομον ἐξενάριξε. Χερσιδάμαντα δ’ ἔπειτα καθ’ ἵππων ἀί̈ξαντα δουρὶ κατὰ πρότμησιν ὑπ’ ἀσπίδοσ ὀμφαλοέσσησ νύξεν· ὃ δ’ ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ. τοὺσ μὲν ἐάσ’, ὃ δ’ ἄρ’ Ἱππασίδην Χάροπ’ οὔτασε δουρὶ αὐτοκασίγνητον εὐηφενέοσ Σώκοιο. τῷ δ’ ἐπαλεξήσων Σῶκοσ κίεν ἰσόθεοσ φώσ, στῆ δὲ μάλ’ ἐγγὺσ ἰὼν καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν ὦ Ὀδυσεῦ πολύαινε δόλων ἆτ’ ἠδὲ πόνοιο σήμερον ἢ δοιοῖσιν ἐπεύξεαι Ἱππασίδῃσι τοιώδ’ ἄνδρε κατακτείνασ καὶ τεύχε’ ἀπούρασ, ἤ κεν ἐμῷ ὑπὸ δουρὶ τυπεὶσ ἀπὸ θυμὸν ὀλέσσῃσ. ὣσ εἰπὼν οὔτησε κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην.

διὰ μὲν ἀσπίδοσ ἦλθε φαεινῆσ ὄβριμον ἔγχοσ, καὶ διὰ θώρηκοσ πολυδαιδάλου ἠρήρειστο, πάντα δ’ ἀπὸ πλευρῶν χρόα ἔργαθεν, οὐδ’ ἔτ’ ἐάσε Παλλὰσ Ἀθηναίη μιχθήμεναι ἔγκασι φωτόσ. γνῶ δ’ Ὀδυσεὺσ ὅ οἱ οὔ τι τέλοσ κατακαίριον ἦλθεν, ἂψ δ’ ἀναχωρήσασ Σῶκον πρὸσ μῦθον ἐείπεν· ἆ δείλ’ ἦ μάλα δή σε κιχάνεται αἰπὺσ ὄλεθροσ. ἤτοι μέν ῥ’ ἔμ’ ἔπαυσασ ἐπὶ Τρώεσσι μάχεσθαι· σοὶ δ’ ἐγὼ ἐνθάδε φημὶ φόνον καὶ κῆρα μέλαιναν ἤματι τῷδ’ ἔσσεσθαι, ἐμῷ δ’ ὑπὸ δουρὶ δαμέντα εὖχοσ ἐμοὶ δώσειν, ψυχὴν δ’ Αἴ̈δι κλυτοπώλῳ. ἦ, καὶ ὃ μὲν φύγαδ’ αὖτισ ὑποστρέψασ ἐβεβήκει, τῷ δὲ μεταστρεφθέντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πῆξεν ὤμων μεσσηγύσ, διὰ δὲ στήθεσφιν ἔλασσε, δούπησεν δὲ πεσών·

ὃ δ’ ἐπεύξατο δῖοσ Ὀδυσσεύσ· ὦ Σῶχ’ Ἱππάσου υἱὲ δαί̈φρονοσ ἱπποδάμοιο φθῆ σε τέλοσ θανάτοιο κιχήμενον, οὐδ’ ὑπάλυξασ. ἆ δείλ’ οὐ μὲν σοί γε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ ὄσσε καθαιρήσουσι θανόντι περ, ἀλλ’ οἰωνοὶ ὠμησταὶ ἐρύουσι, περὶ πτερὰ πυκνὰ βαλόντεσ. αὐτὰρ ἔμ’, εἴ κε θάνω, κτεριοῦσί γε δῖοι Ἀχαιοί. ὣσ εἰπὼν Σώκοιο δαί̈φρονοσ ὄβριμον ἔγχοσ ἔξω τε χροὸσ ἕλκε καὶ ἀσπίδοσ ὀμφαλοέσσησ·

δείδω μή τι πάθῃσιν ἐνὶ Τρώεσσι μονωθεὶσ ἐσθλὸσ ἐών, μεγάλη δὲ ποθὴ Δαναοῖσι γένηται. αἷμα δέ οἱ σπασθέντοσ ἀνέσσυτο, κῆδε δὲ θυμόν. Τρῶεσ δὲ μεγάθυμοι ὅπωσ ἴδον αἷμ’ Ὀδυσῆοσ κεκλόμενοι καθ’ ὅμιλον ἐπ’ αὐτῷ πάντεσ ἔβησαν. αὐτὰρ ὅ γ’ ἐξοπίσω ἀνεχάζετο, αὐε͂ δ’ ἑταίρουσ. τρὶσ μὲν ἔπειτ’ ἠύ̈σεν ὅσον κεφαλὴ χάδε φωτόσ, τρὶσ δ’ ἀί̈εν ἰάχοντοσ ἄρηι φίλοσ Μενέλαοσ. αἶψα δ’ ἄρ’ Αἰάντα προσεφώνεεν ἐγγὺσ ἐόντα· Αἰᾶν διογενὲσ Τελαμώνιε κοίρανε λαῶν ἀμφί μ’ Ὀδυσσῆοσ ταλασίφρονοσ ἵκετ’ ἀϋτὴ τῷ ἰκέλη ὡσ εἴ ἑ βιῴατο μοῦνον ἐόντα Τρῶεσ ἀποτμήξαντεσ ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ. ἀλλ’ ἰόμεν καθ’ ὅμιλον· ἀλεξέμεναι γὰρ ἄμεινον. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν ἦρχ’, ὃ δ’ ἅμ’ ἕσπετο ἰσόθεοσ φώσ.

εὑρ͂ον ἔπειτ’ Ὀδυσῆα Διὶ̈ φίλον· ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αὐτὸν Τρῶεσ ἕπονθ’ ὡσ εἴ τε δαφοινοὶ θῶεσ ὄρεσφιν ἀμφ’ ἔλαφον κεραὸν βεβλημένον, ὅν τ’ ἔβαλ’ ἀνὴρ ἰῷ ἀπὸ νευρῆσ· τὸν μέν τ’ ἤλυξε πόδεσσι φεύγων, ὄφρ’ αἷμα λιαρὸν καὶ γούνατ’ ὀρώρῃ· αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τόν γε δαμάσσεται ὠκὺσ ὀϊστόσ, ὠμοφάγοι μιν θῶεσ ἐν οὔρεσι δαρδάπτουσιν ἐν νέμεϊ σκιερῷ· ἐπί τε λῖν ἤγαγε δαίμων σίντην· θῶεσ μέν τε διέτρεσαν, αὐτὰρ ὃ δάπτει· ὥσ ῥα τότ’ ἀμφ’ Ὀδυσῆα δαί̈φρονα ποικιλομήτην Τρῶεσ ἕπον πολλοί τε καὶ ἄλκιμοι, αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ ἀί̈σσων ᾧ ἔγχει ἀμύνετο νηλεὲσ ἦμαρ. Αἰάσ δ’ ἐγγύθεν ἦλθε φέρων σάκοσ ἠύ̈τε πύργον, στῆ δὲ παρέξ· Τρῶεσ δὲ διέτρεσαν ἄλλυδισ ἄλλοσ. ἤτοι τὸν Μενέλαοσ ἀρήϊοσ ἔξαγ’ ὁμίλου χειρὸσ ἔχων, εἱο͂σ θεράπων σχεδὸν ἤλασεν ἵππουσ. Αἰάσ δὲ Τρώεσσιν ἐπάλμενοσ εἷλε Δόρυκλον Πριαμίδην νόθον υἱόν, ἔπειτα δὲ Πάνδοκον οὖτα, οὖτα δὲ Λύσανδρον καὶ Πύρασον ἠδὲ Πυλάρτην.

ὡσ δ’ ὁπότε πλήθων ποταμὸσ πεδίον δὲ κάτεισι χειμάρρουσ κατ’ ὄρεσφιν ὀπαζόμενοσ Διὸσ ὄμβρῳ, πολλὰσ δὲ δρῦσ ἀζαλέασ, πολλὰσ δέ τε πεύκασ ἐσφέρεται, πολλὸν δέ τ’ ἀφυσγετὸν εἰσ ἅλα βάλλει, ὣσ ἔφεπε κλονέων πεδίον τότε φαίδιμοσ Αἰάσ, δαί̈ζων ἵππουσ τε καὶ ἀνέρασ· οὐδέ πω Ἕκτωρ πεύθετ’, ἐπεί ῥα μάχησ ἐπ’ ἀριστερὰ μάρνατο πάσησ ὄχθασ πὰρ ποταμοῖο Σκαμάνδρου, τῇ ῥα μάλιστα ἀνδρῶν πῖπτε κάρηνα, βοὴ δ’ ἄσβεστοσ ὀρώρει Νέστορά τ’ ἀμφὶ μέγαν καὶ ἀρήϊον Ἰδομενῆα. Ἕκτωρ μὲν μετὰ τοῖσιν ὁμίλει μέρμερα ῥέζων ἔγχεί̈ θ’ ἱπποσύνῃ τε, νέων δ’ ἀλάπαζε φάλαγγασ· οὐδ’ ἄν πω χάζοντο κελεύθου δῖοι Ἀχαιοὶ εἰ μὴ Ἀλέξανδροσ Ἑλένησ πόσισ ἠϋκόμοιο παῦσεν ἀριστεύοντα Μαχάονα ποιμένα λαῶν, ἰῷ τριγλώχινι βαλὼν κατὰ δεξιὸν ὦμον. τῷ ῥα περίδεισαν μένεα πνείοντεσ Ἀχαιοὶ μή πώσ μιν πολέμοιο μετακλινθέντοσ ἕλοιεν. αὐτίκα δ’ Ἰδομενεὺσ προσεφώνεε Νέστορα δῖον· ὦ Νέστορ Νηληϊάδη μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν ἄγρει σῶν ὀχέων ἐπιβήσεο, πὰρ δὲ Μαχάων βαινέτω, ἐσ νῆασ δὲ τάχιστ’ ἔχε μώνυχασ ἵππουσ· ἰητρὸσ γὰρ ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιοσ ἄλλων ἰούσ τ’ ἐκτάμνειν ἐπί τ’ ἤπια φάρμακα πάσσειν. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ.

αὐτίκα δ’ ὧν ὀχέων ἐπεβήσετο, πὰρ δὲ Μαχάων βαῖν’ Ἀσκληπιοῦ υἱὸσ ἀμύμονοσ ἰητῆροσ· μάστιξεν δ’ ἵππουσ, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην νῆασ ἔπι γλαφυράσ· τῇ γὰρ φίλον ἔπλετο θυμῷ. Κεβριόνησ δὲ Τρῶασ ὀρινομένουσ ἐνόησεν Ἕκτορι παρβεβαώσ, καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν·

Ἕκτορ νῶϊ μὲν ἐνθάδ’ ὁμιλέομεν Δαναοῖσιν ἐσχατιῇ πολέμοιο δυσηχέοσ· οἳ δὲ δὴ ἄλλοι Τρῶεσ ὀρίνονται ἐπιμὶξ ἵπποι τε καὶ αὐτοί. Αἰάσ δὲ κλονέει Τελαμώνιοσ· εὖ δέ μιν ἔγνων· εὐρὺ γὰρ ἀμφ’ ὤμοισιν ἔχει σάκοσ· ἀλλὰ καὶ ἡμεῖσ κεῖσ’ ἵππουσ τε καὶ ἁρ́μ’ ἰθύνομεν, ἔνθα μάλιστα ἱππῆεσ πεζοί τε κακὴν ἔριδα προβαλόντεσ ἀλλήλουσ ὀλέκουσι, βοὴ δ’ ἄσβεστοσ ὄρωρεν. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἵμασεν καλλίτριχασ ἵππουσ μάστιγι λιγυρῇ·

τοὶ δὲ πληγῆσ ἀί̈οντεσ ῥίμφ’ ἔφερον θοὸν ἁρ́μα μετὰ Τρῶασ καὶ Ἀχαιοὺσ στείβοντεσ νέκυάσ τε καὶ ἀσπίδασ· αἵματι δ’ ἄξων νέρθεν ἅπασ πεπάλακτο καὶ ἄντυγεσ αἳ περὶ δίφρον, ἃσ ἄρ’ ἀφ’ ἱππείων ὁπλέων ῥαθάμιγγεσ ἔβαλλον αἵ τ’ ἀπ’ ἐπισσώτρων. ὃ δὲ ἱέτο δῦναι ὅμιλον ἀνδρόμεον ῥῆξαί τε μετάλμενοσ· ἐν δὲ κυδοιμὸν ἧκε κακὸν Δαναοῖσι, μίνυνθα δὲ χάζετο δουρόσ. αὐτὰρ ὃ τῶν ἄλλων ἐπεπωλεῖτο στίχασ ἀνδρῶν ἔγχεί̈ τ’ ἀόρί τε μεγάλοισί τε χερμαδίοισιν, Αἰάντοσ δ’ ἀλέεινε μάχην Τελαμωνιάδαο. Ζεὺσ δὲ πατὴρ Αἰάνθ’ ὑψίζυγοσ ἐν φόβον ὦρσε·

στῆ δὲ ταφών, ὄπιθεν δὲ σάκοσ βάλεν ἑπταβόειον, τρέσσε δὲ παπτήνασ ἐφ’ ὁμίλου θηρὶ ἐοικὼσ ἐντροπαλιζόμενοσ ὀλίγον γόνυ γουνὸσ ἀμείβων. ὡσ δ’ αἴθωνα λέοντα βοῶν ἀπὸ μεσσαύλοιο ἐσσεύαντο κύνεσ τε καὶ ἀνέρεσ ἀγροιῶται, οἵ τέ μιν οὐκ εἰῶσι βοῶν ἐκ πῖαρ ἑλέσθαι πάννυχοι ἐγρήσσοντεσ· ὃ δὲ κρειῶν ἐρατίζων ἰθύει, ἀλλ’ οὔ τι πρήσσει· θαμέεσ γὰρ ἄκοντεσ ἀντίον ἀί̈σσουσι θρασειάων ἀπὸ χειρῶν καιόμεναί τε δεταί, τάσ τε τρεῖ ἐσσύμενόσ περ· ἠῶθεν δ’ ἀπὸ νόσφιν ἔβη τετιηότι θυμῷ· ὣσ Αἰάσ τότ’ ἀπὸ Τρώων τετιημένοσ ἦτορ ἠί̈ε πόλλ’ ἀέκων· περὶ γὰρ δίε νηυσὶν Ἀχαιῶν. ὡσ δ’ ὅτ’ ὄνοσ παρ’ ἄρουραν ἰὼν ἐβιήσατο παῖδασ νωθήσ, ᾧ δὴ πολλὰ περὶ ῥόπαλ’ ἀμφὶσ ἐάγῃ, κείρει τ’ εἰσελθὼν βαθὺ λήϊον· οἳ δέ τε παῖδεσ τύπτουσιν ῥοπάλοισι· βίη δέ τε νηπίη αὐτῶν· σπουδῇ τ’ ἐξήλασσαν, ἐπεί τ’ ἐκορέσσατο φορβῆσ· ὣσ τότ’ ἔπειτ’ Αἰάντα μέγαν Τελαμώνιον υἱὸν Τρῶεσ ὑπέρθυμοι πολυηγερέεσ τ’ ἐπίκουροι νύσσοντεσ ξυστοῖσι μέσον σάκοσ αἰὲν ἕποντο. Αἰάσ δ’ ἄλλοτε μὲν μνησάσκετο θούριδοσ ἀλκῆσ αὖτισ ὑποστρεφθείσ, καὶ ἐρητύσασκε φάλαγγασ Τρώων ἱπποδάμων· ὁτὲ δὲ τρωπάσκετο φεύγειν. πάντασ δὲ προέεργε θοὰσ ἐπὶ νῆασ ὁδεύειν, αὐτὸσ δὲ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν θῦνε μεσηγὺ ἱστάμενοσ· τὰ δὲ δοῦρα θρασειάων ἀπὸ χειρῶν ἄλλα μὲν ἐν σάκεϊ μεγάλῳ πάγεν ὄρμενα πρόσσω, πολλὰ δὲ καὶ μεσσηγύ, πάροσ χρόα λευκὸν ἐπαυρεῖν, ἐν γαίῃ ἵσταντο λιλαιόμενα χροὸσ ἆσαι. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησ’ Εὐαίμονοσ ἀγλαὸσ υἱὸσ Εὐρύπυλοσ πυκινοῖσι βιαζόμενον βελέεσσι, στῆ ῥα παρ’ αὐτὸν ἰών, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ, καὶ βάλε Φαυσιάδην Ἀπισάονα ποιμένα λαῶν ἧπαρ ὑπὸ πραπίδων, εἶθαρ δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσεν·

Εὐρύπυλοσ δ’ ἐπόρουσε καὶ αἴνυτο τεύχε’ ἀπ’ ὤμων. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησεν Ἀλέξανδροσ θεοειδὴσ τεύχε’ ἀπαινύμενον Ἀπισάονοσ, αὐτίκα τόξον ἕλκετ’ ἐπ’ Εὐρυπύλῳ, καί μιν βάλε μηρὸν ὀϊστῷ δεξιόν· ἐκλάσθη δὲ δόναξ, ἐβάρυνε δὲ μηρόν. ἂψ δ’ ἑτάρων εἰσ ἔθνοσ ἐχάζετο κῆρ’ ἀλεείνων, ἠύ̈σεν δὲ διαπρύσιον Δαναοῖσι γεγωνώσ· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ στῆτ’ ἐλελιχθέντεσ καὶ ἀμύνετε νηλεὲσ ἦμαρ Αἰάνθ’, ὃσ βελέεσσι βιάζεται, οὐδέ ἕ φημι φεύξεσθ’ ἐκ πολέμοιο δυσηχέοσ· ἀλλὰ μάλ’ ἄντην ἵστασθ’ ἀμφ’ Αἰάντα μέγαν Τελαμώνιον υἱόν. ὣσ ἔφατ’ Εὐρύπυλοσ βεβλημένοσ·

οἳ δὲ παρ’ αὐτὸν πλησίοι ἔστησαν σάκε’ ὤμοισι κλίναντεσ δούρατ’ ἀνασχόμενοι· τῶν δ’ ἀντίοσ ἤλυθεν Αἰάσ. στῆ δὲ μεταστρεφθείσ, ἐπεὶ ἵκετο ἔθνοσ ἑταίρων. ὣσ οἳ μὲν μάρναντο δέμασ πυρὸσ αἰθομένοιο·

Νέστορα δ’ ἐκ πολέμοιο φέρον Νηλήϊαι ἵπποι ἱδρῶσαι, ἦγον δὲ Μαχάονα ποιμένα λαῶν. τὸν δὲ ἰδὼν ἐνόησε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ· ἑστήκει γὰρ ἐπὶ πρυμνῇ μεγακήτεϊ νηὶ̈ εἰσορόων πόνον αἰπὺν ἰῶκά τε δακρυόεσσαν. αἶψα δ’ ἑταῖρον ἑὸν Πατροκλῆα προσέειπε φθεγξάμενοσ παρὰ νηόσ· ὃ δὲ κλισίηθεν ἀκούσασ ἔκμολεν ἶσοσ Ἄρηϊ, κακοῦ δ’ ἄρα οἱ πέλεν ἀρχή. τὸν πρότεροσ προσέειπε Μενοιτίου ἄλκιμοσ υἱόσ· τίπτέ με κικλήσκεισ Ἀχιλεῦ; τί δέ σε χρεὼ ἐμεῖο; τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ· δῖε Μενοιτιάδη τῷ ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ νῦν ὀί̈ω περὶ γούνατ’ ἐμὰ στήσεσθαι Ἀχαιοὺσ λισσομένουσ· χρειὼ γὰρ ἱκάνεται οὐκέτ’ ἀνεκτόσ. ἀλλ’ ἴθι νῦν Πάτροκλε Διὶ̈ φίλε Νέστορ’ ἔρειο ὅν τινα τοῦτον ἄγει βεβλημένον ἐκ πολέμοιο· ἤτοι μὲν τά γ’ ὄπισθε Μαχάονι πάντα ἐοίκε τῷ Ἀσκληπιάδῃ, ἀτὰρ οὐκ ἴδον ὄμματα φωτόσ· ἵπποι γάρ με παρήϊξαν πρόσσω μεμαυῖαι. ὣσ φάτο, Πάτροκλοσ δὲ φίλῳ ἐπεπείθεθ’ ἑταίρῳ, βῆ δὲ θέειν παρά τε κλισίασ καὶ νῆασ Ἀχαιῶν.

οἳ δ’ ὅτε δὴ κλισίην Νηληϊάδεω ἀφίκοντο, αὐτοὶ μέν ῥ’ ἀπέβησαν ἐπὶ χθόνα πουλυβότειραν, ἵππουσ δ’ Εὐρυμέδων θεράπων λύε τοῖο γέροντοσ ἐξ ὀχέων·

τοὶ δ’ ἱδρῶ ἀπεψύχοντο χιτώνων στάντε ποτὶ πνοιὴν παρὰ θῖν’ ἁλόσ· αὐτὰρ ἔπειτα ἐσ κλισίην ἐλθόντεσ ἐπὶ κλισμοῖσι κάθιζον. τοῖσι δὲ τεῦχε κυκειῶ ἐϋπλόκαμοσ Ἑκαμήδη, τὴν ἄρετ’ ἐκ Τενέδοιο γέρων, ὅτε πέρσεν Ἀχιλλεύσ, θυγατέρ’ Ἀρσινόου μεγαλήτοροσ, ἥν οἱ Ἀχαιοὶ ἔξελον οὕνεκα βουλῇ ἀριστεύεσκεν ἁπάντων. ἥ σφωϊν πρῶτον μὲν ἐπιπροί̈ηλε τράπεζαν καλὴν κυανόπεζαν ἐύ̈ξοον, αὐτὰρ ἐπ’ αὐτῆσ χάλκειον κάνεον, ἐπὶ δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον, ἠδὲ μέλι χλωρόν, παρὰ δ’ ἀλφίτου ἱεροῦ ἀκτήν, πὰρ δὲ δέπασ περικαλλέσ, ὃ οἴκοθεν ἦγ’ ὁ γεραιόσ, χρυσείοισ ἥλοισι πεπαρμένον· οὐάτα δ’ αὐτοῦ τέσσαρ’ ἔσαν, δοιαὶ δὲ πελειάδεσ ἀμφὶσ ἕκαστον χρύσειαι νεμέθοντο, δύω δ’ ὑπὸ πυθμένεσ ἦσαν. ἄλλοσ μὲν μογέων ἀποκινήσασκε τραπέζησ πλεῖον ἐόν, Νέστωρ δ’ ὁ γέρων ἀμογητὶ ἀείρεν. ἐν τῷ ῥά σφι κύκησε γυνὴ ἐϊκυῖα θεῇσιν οἴνῳ Πραμνείῳ, ἐπὶ δ’ αἴγειον κνῆ τυρὸν κνήστι χαλκείῃ, ἐπὶ δ’ ἄλφιτα λευκὰ πάλυνε, πινέμεναι δ’ ἐκέλευσεν, ἐπεί ῥ’ ὥπλισσε κυκειῶ. τὼ δ’ ἐπεὶ οὖν πίνοντ’ ἀφέτην πολυκαγκέα δίψαν μύθοισιν τέρποντο πρὸσ ἀλλήλουσ ἐνέποντεσ, Πάτροκλοσ δὲ θύρῃσιν ἐφίστατο ἰσόθεοσ φώσ. τὸν δὲ ἰδὼν ὁ γεραιὸσ ἀπὸ θρόνου ὦρτο φαεινοῦ, ἐσ δ’ ἄγε χειρὸσ ἑλών, κατὰ δ’ ἑδριάασθαι ἄνωγε. Πάτροκλοσ δ’ ἑτέρωθεν ἀναίνετο εἶπέ τε μῦθον· οὐχ ἕδοσ ἐστὶ γεραιὲ διοτρεφέσ, οὐδέ με πείσεισ. αἰδοῖοσ νεμεσητὸσ ὅ με προέηκε πυθέσθαι ὅν τινα τοῦτον ἄγεισ βεβλημένον· ἀλλὰ καὶ αὐτὸσ γιγνώσκω, ὁρόω δὲ Μαχάονα ποιμένα λαῶν. νῦν δὲ ἔποσ ἐρέων πάλιν ἄγγελοσ εἶμ’ Ἀχιλῆϊ. εὖ δὲ σὺ οἶσθα γεραιὲ διοτρεφέσ, οἱο͂σ ἐκεῖνοσ δεινὸσ ἀνήρ· τάχα κεν καὶ ἀναίτιον αἰτιόῳτο. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

τίπτε τὰρ ὧδ’ Ἀχιλεὺσ ὀλοφύρεται υἱᾶσ Ἀχαιῶν, ὅσσοι δὴ βέλεσιν βεβλήαται; οὐδέ τι οἶδε πένθεοσ, ὅσσον ὄρωρε κατὰ στρατόν· οἳ γὰρ ἄριστοι ἐν νηυσὶν κέαται βεβλημένοι οὐτάμενοί τε. βέβληται μὲν ὃ Τυδεί̈δησ κρατερὸσ Διομήδησ, οὔτασται δ’ Ὀδυσεὺσ δουρὶ κλυτὸσ ἠδ’ Ἀγαμέμνων· βέβληται δὲ καὶ Εὐρύπυλοσ κατὰ μηρὸν ὀϊστῷ· τοῦτον δ’ ἄλλον ἐγὼ νέον ἤγαγον ἐκ πολέμοιο ἰῷ ἀπὸ νευρῆσ βεβλημένον. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ ἐσθλὸσ ἐὼν Δαναῶν οὐ κήδεται οὐδ’ ἐλεαίρει. ἦ μένει εἰσ ὅ κε δὴ νῆεσ θοαὶ ἄγχι θαλάσσησ Ἀργείων ἀέκητι πυρὸσ δηί̈οιο θέρωνται, αὐτοί τε κτεινώμεθ’ ἐπισχερώ; οὐ γὰρ ἐμὴ ἲσ ἔσθ’ οἱή πάροσ ἔσκεν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσιν. εἴθ’ ὣσ ἡβώοιμι βίη δέ μοι ἔμπεδοσ εἰή ὡσ ὁπότ’ Ἠλείοισι καὶ ἡμῖν νεῖκοσ ἐτύχθη ἀμφὶ βοηλασίῃ, ὅτ’ ἐγὼ κτάνον Ἰτυμονῆα ἐσθλὸν Ὑπειροχίδην, ὃσ ἐν Ἤλιδι ναιετάασκε, ῥύσι’ ἐλαυνόμενοσ· ὃ δ’ ἀμύνων ᾗσι βόεσσιν ἔβλητ’ ἐν πρώτοισιν ἐμῆσ ἀπὸ χειρὸσ ἄκοντι, κὰδ δ’ ἔπεσεν, λαοὶ δὲ περίτρεσαν ἀγροιῶται. ληί̈δα δ’ ἐκ πεδίου συνελάσσαμεν ἤλιθα πολλὴν πεντήκοντα βοῶν ἀγέλασ, τόσα πώεα οἰῶν, τόσσα συῶν συβόσια, τόσ’ αἰπόλια πλατέ’ αἰγῶν, ἵππουσ δὲ ξανθὰσ ἑκατὸν καὶ πεντήκοντα πάσασ θηλείασ, πολλῇσι δὲ πῶλοι ὑπῆσαν. καὶ τὰ μὲν ἠλασάμεσθα Πύλον Νηλήϊον εἴσω ἐννύχιοι προτὶ ἄστυ· γεγήθει δὲ φρένα Νηλεύσ, οὕνεκά μοι τύχε πολλὰ νέῳ πόλεμον δὲ κιόντι. κήρυκεσ δ’ ἐλίγαινον ἅμ’ ἠοῖ φαινομένηφι τοὺσ ἴμεν οἷσι χρεῖοσ ὀφείλετ’ ἐν Ἤλιδι δίῃ· οἳ δὲ συναγρόμενοι Πυλίων ἡγήτορεσ ἄνδρεσ δαίτρευον· πολέσιν γὰρ Ἐπειοὶ χρεῖοσ ὄφειλον, ὡσ ἡμεῖσ παῦροι κεκακωμένοι ἐν Πύλῳ ἦμεν· ἐλθὼν γάρ ῥ’ ἐκάκωσε βίη Ἡρακληείη τῶν προτέρων ἐτέων, κατὰ δ’ ἔκταθεν ὅσσοι ἄριστοι· δώδεκα γὰρ Νηλῆοσ ἀμύμονοσ υἱέεσ ἦμεν· τῶν οἰο͂σ λιπόμην, οἳ δ’ ἄλλοι πάντεσ ὄλοντο. ταῦθ’ ὑπερηφανέοντεσ Ἐπειοὶ χαλκοχίτωνεσ ἡμέασ ὑβρίζοντεσ ἀτάσθαλα μηχανόωντο. ἐκ δ’ ὃ γέρων ἀγέλην τε βοῶν καὶ πῶϋ μέγ’ οἰῶν εἵλετο κρινάμενοσ τριηκόσι’ ἠδὲ νομῆασ.

καὶ γὰρ τῷ χρεῖοσ μέγ’ ὀφείλετ’ ἐν Ἤλιδι δίῃ τέσσαρεσ ἀθλοφόροι ἵπποι αὐτοῖσιν ὄχεσφιν ἐλθόντεσ μετ’ ἀέθλα· περὶ τρίποδοσ γὰρ ἔμελλον θεύσεσθαι· τοὺσ δ’ αὖθι ἄναξ ἀνδρῶν Αὐγείασ κάσχεθε, τὸν δ’ ἐλατῆρ’ ἀφίει ἀκαχήμενον ἵππων. τῶν ὃ γέρων ἐπέων κεχολωμένοσ ἠδὲ καὶ ἔργων ἐξέλετ’ ἄσπετα πολλά· τὰ δ’ ἄλλ’ ἐσ δῆμον ἔδωκε δαιτρεύειν, μή τίσ οἱ ἀτεμβόμενοσ κίοι ἴσησ. ἡμεῖσ μὲν τὰ ἕκαστα διείπομεν, ἀμφί τε ἄστυ ἑρ́δομεν ἱρὰ θεοῖσ· οἳ δὲ τρίτῳ ἤματι πάντεσ ἦλθον ὁμῶσ αὐτοί τε πολεῖσ καὶ μώνυχεσ ἵπποι πανσυδίῃ· μετὰ δέ σφι Μολίονε θωρήσσοντο παῖδ’ ἔτ’ ἐόντ’, οὔ πω μάλα εἰδότε θούριδοσ ἀλκῆσ. ἔστι δέ τισ Θρυόεσσα πόλισ αἰπεῖα κολώνη τηλοῦ ἐπ’ Ἀλφειῷ, νεάτη Πύλου ἠμαθόεντοσ· τὴν ἀμφεστρατόωντο διαρραῖσαι μεμαῶτεσ. ἀλλ’ ὅτε πᾶν πεδίον μετεκίαθον, ἄμμι δ’ Ἀθήνη ἄγγελοσ ἦλθε θέουσ’ ἀπ’ Ὀλύμπου θωρήσσεσθαι ἔννυχοσ, οὐδ’ ἀέκοντα Πύλον κάτα λαὸν ἄγειρεν ἀλλὰ μάλ’ ἐσσυμένουσ πολεμίζειν. οὐδέ με Νηλεὺσ εἰά θωρήσσεσθαι, ἀπέκρυψεν δέ μοι ἵππουσ· οὐ γάρ πώ τί μ’ ἔφη ἴδμεν πολεμήϊα ἔργα. ἀλλὰ καὶ ὧσ ἱππεῦσι μετέπρεπον ἡμετέροισι καὶ πεζόσ περ ἐών, ἐπεὶ ὧσ ἄγε νεῖκοσ Ἀθήνη. ἔστι δέ τισ ποταμὸσ Μινυήϊοσ εἰσ ἅλα βάλλων ἐγγύθεν Ἀρήνησ, ὅθι μείναμεν Ηὦ δῖαν ἱππῆεσ Πυλίων, τὰ δ’ ἐπέρρεον ἔθνεα πεζῶν. ἔνθεν πανσυδίῃ σὺν τεύχεσι θωρηχθέντεσ ἔνδιοι ἱκόμεσθ’ ἱερὸν ῥόον Ἀλφειοῖο. ἔνθα Διὶ ῥέξαντεσ ὑπερμενεῖ ἱερὰ καλά, ταῦρον δ’ Ἀλφειῷ, ταῦρον δὲ Ποσειδάωνι, αὐτὰρ Ἀθηναίη γλαυκώπιδι βοῦν ἀγελαίην, δόρπον ἔπειθ’ ἑλόμεσθα κατὰ στρατὸν ἐν τελέεσσι, καὶ κατεκοιμήθημεν ἐν ἔντεσιν οἷσιν ἕκαστοσ ἀμφὶ ῥοὰσ ποταμοῖο. ἀτὰρ μεγάθυμοι Ἐπειοὶ ἀμφέσταν δὴ ἄστυ διαρραῖσαι μεμαῶτεσ· ἀλλά σφι προπάροιθε φάνη μέγα ἔργον Ἄρηοσ· εὖτε γὰρ ἠέλιοσ φαέθων ὑπερέσχεθε γαίησ, συμφερόμεσθα μάχῃ Διί τ’ εὐχόμενοι καὶ Ἀθήνῃ. ἀλλ’ ὅτε δὴ Πυλίων καὶ Ἐπειῶν ἔπλετο νεῖκοσ, πρῶτοσ ἐγὼν ἕλον ἄνδρα, κόμισσα δὲ μώνυχασ ἵππουσ, Μούλιον αἰχμητήν·

γαμβρὸσ δ’ ἦν Αὐγείαο, πρεσβυτάτην δὲ θύγατρ’ εἶχε ξανθὴν Ἀγαμήδην, ἣ τόσα φάρμακα ᾔδη ὅσα τρέφει εὐρεῖα χθών. τὸν μὲν ἐγὼ προσιόντα βάλον χαλκήρεϊ δουρί, ἤριπε δ’ ἐν κονίῃσιν· ἐγὼ δ’ ἐσ δίφρον ὀρούσασ στῆν ῥα μετὰ προμάχοισιν· ἀτὰρ μεγάθυμοι Ἐπειοὶ ἔτρεσαν ἄλλυδισ ἄλλοσ, ἐπεὶ ἴδον ἄνδρα πεσόντα ἡγεμόν’ ἱππήων, ὃσ ἀριστεύεσκε μάχεσθαι. αὐτὰρ ἐγὼν ἐπόρουσα κελαινῇ λαίλαπι ἶσοσ, πεντήκοντα δ’ ἕλον δίφρουσ, δύο δ’ ἀμφὶσ ἕκαστον φῶτεσ ὀδὰξ ἕλον οὖδασ ἐμῷ ὑπὸ δουρὶ δαμέντεσ. καί νύ κεν Ἀκτορίωνε Μολίονε παῖδ’ ἀλάπαξα, εἰ μή σφωε πατὴρ εὐρὺ κρείων ἐνοσίχθων ἐκ πολέμου ἐσάωσε καλύψασ ἠέρι πολλῇ. ἔνθα Ζεὺσ Πυλίοισι μέγα κράτοσ ἐγγυάλιξε· τόφρα γὰρ οὖν ἑπόμεσθα διὰ σπιδέοσ πεδίοιο κτείνοντέσ τ’ αὐτοὺσ ἀνά τ’ ἔντεα καλὰ λέγοντεσ, ὄφρ’ ἐπὶ Βουπρασίου πολυπύρου βήσαμεν ἵππουσ πέτρησ τ’ Ὠλενίησ, καὶ Ἀλησίου ἔνθα κολώνη κέκληται· ὅθεν αὖτισ ἀπέτραπε λαὸν Ἀθήνη. ἔνθ’ ἄνδρα κτείνασ πύματον λίπον· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ ἂψ ἀπὸ Βουπρασίοιο Πύλονδ’ ἔχον ὠκέασ ἵππουσ, πάντεσ δ’ εὐχετόωντο θεῶν Διὶ Νέστορί τ’ ἀνδρῶν. ὣσ ἐόν, εἴ ποτ’ ἐόν γε, μετ’ ἀνδράσιν. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ οἰο͂σ τῆσ ἀρετῆσ ἀπονήσεται· ἦ τέ μιν οἰώ πολλὰ μετακλαύσεσθαι ἐπεί κ’ ἀπὸ λαὸσ ὄληται. ὦ πέπον ἦ μὲν σοί γε Μενοίτιοσ ὧδ’ ἐπέτελλεν ἤματι τῷ ὅτε σ’ ἐκ Φθίησ Ἀγαμέμνονι πέμπε, νῶϊ δέ τ’ ἔνδον ἐόντεσ ἐγὼ καὶ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ πάντα μάλ’ ἐν μεγάροισ ἠκούομεν ὡσ ἐπέτελλε. Πηλῆοσ δ’ ἱκόμεσθα δόμουσ εὖ ναιετάοντασ λαὸν ἀγείροντεσ κατ’ Ἀχαιί̈δα πουλυβότειραν. ἔνθα δ’ ἔπειθ’ ἡρ́ωα Μενοίτιον εὑρ́ομεν ἔνδον ἠδὲ σέ, πὰρ δ’ Ἀχιλῆα· γέρων δ’ ἱππηλάτα Πηλεὺσ πίονα μηρία καῖε βοὸσ Διὶ τερπικεραύνῳ αὐλῆσ ἐν χόρτῳ· ἔχε δὲ χρύσειον ἄλεισον σπένδων αἴθοπα οἶνον ἐπ’ αἰθομένοισ ἱεροῖσι. σφῶϊ μὲν ἀμφὶ βοὸσ ἕπετον κρέα, νῶϊ δ’ ἔπειτα στῆμεν ἐνὶ προθύροισι· ταφὼν δ’ ἀνόρουσεν Ἀχιλλεύσ, ἐσ δ’ ἄγε χειρὸσ ἑλών, κατὰ δ’ ἑδριάασθαι ἄνωγε, ξείνιά τ’ εὖ παρέθηκεν, ἅ τε ξείνοισ θέμισ ἐστίν. αὐτὰρ ἐπεὶ τάρπημεν ἐδητύοσ ἠδὲ ποτῆτοσ, ἦρχον ἐγὼ μύθοιο κελεύων ὔμμ’ ἅμ’ ἕπεσθαι·

σφὼ δὲ μάλ’ ἠθέλετον, τὼ δ’ ἄμφω πόλλ’ ἐπέτελλον. Πηλεὺσ μὲν ᾧ παιδὶ γέρων ἐπέτελλ’ Ἀχιλῆϊ αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων· σοὶ δ’ αὖθ’ ὧδ’ ἐπέτελλε Μενοίτιοσ Ἄκτοροσ υἱόσ· τέκνον ἐμὸν γενεῇ μὲν ὑπέρτερόσ ἐστιν Ἀχιλλεύσ, πρεσβύτεροσ δὲ σύ ἐσσι· βίῃ δ’ ὅ γε πολλὸν ἀμείνων. ἀλλ’ εὖ οἱ φάσθαι πυκινὸν ἔποσ ἠδ’ ὑποθέσθαι καί οἱ σημαίνειν· ὃ δὲ πείσεται εἰσ ἀγαθόν περ. ὣσ ἐπέτελλ’ ὃ γέρων, σὺ δὲ λήθεαι· ἀλλ’ ἔτι καὶ νῦν ταῦτ’ εἴποισ Ἀχιλῆϊ δαί̈φρονι αἴ κε πίθηται. τίσ δ’ οἶδ’ εἴ κέν οἱ σὺν δαίμονι θυμὸν ὀρίναισ παρειπών; ἀγαθὴ δὲ παραίφασίσ ἐστιν ἑταίρου. εἰ δέ τινα φρεσὶν ᾗσι θεοπροπίην ἀλεείνει καί τινά οἱ πὰρ Ζηνὸσ ἐπέφραδε πότνια μήτηρ, ἀλλὰ σέ περ προέτω, ἅμα δ’ ἄλλοσ λαὸσ ἑπέσθω Μυρμιδόνων, αἴ κέν τι φόωσ Δαναοῖσι γένηαι· καί τοι τεύχεα καλὰ δότω πόλεμον δὲ φέρεσθαι, αἴ κέ σε τῷ εἴσκοντεσ ἀπόσχωνται πολέμοιο Τρῶεσ, ἀναπνεύσωσι δ’ ἀρήϊοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν τειρόμενοι· ὀλίγη δέ τ’ ἀνάπνευσισ πολέμοιο. ῥεῖα δέ κ’ ἀκμῆτεσ κεκμηότασ ἄνδρασ ἀϋτῇ ὤσαισθε προτὶ ἄστυ νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε, βῆ δὲ θέειν παρὰ νῆασ ἐπ’ Αἰακίδην Ἀχιλῆα.

ἀλλ’ ὅτε δὴ κατὰ νῆασ Ὀδυσσῆοσ θείοιο ἷξε θέων Πάτροκλοσ, ἵνά σφ’ ἀγορή τε θέμισ τε ἠήν, τῇ δὴ καί σφι θεῶν ἐτετεύχατο βωμοί, ἔνθά οἱ Εὐρύπυλοσ βεβλημένοσ ἀντεβόλησε διογενὴσ Εὐαιμονίδησ κατὰ μηρὸν ὀϊστῷ σκάζων ἐκ πολέμου· κατὰ δὲ νότιοσ ῥέεν ἱδρὼσ ὤμων καὶ κεφαλῆσ, ἀπὸ δ’ ἕλκεοσ ἀργαλέοιο αἷμα μέλαν κελάρυζε· νόοσ γε μὲν ἔμπεδοσ ἠε͂ν. τὸν δὲ ἰδὼν ᾤκτειρε Μενοιτίου ἄλκιμοσ υἱόσ, καί ῥ’ ὀλοφυρόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἆ δειλοὶ Δαναῶν ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ ὣσ ἄρ’ ἐμέλλετε τῆλε φίλων καὶ πατρίδοσ αἰήσ ἄσειν ἐν Τροίῃ ταχέασ κύνασ ἀργέτι δημῷ. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ διοτρεφὲσ Εὐρύπυλ’ ἡρ́ωσ, ἤ ῥ’ ἔτι που σχήσουσι πελώριον Ἕκτορ’ Ἀχαιοί, ἦ ἤδη φθίσονται ὑπ’ αὐτοῦ δουρὶ δαμέντεσ; τὸν δ’ αὖτ’ Εὐρύπυλοσ βεβλημένοσ ἀντίον ηὔδα·

οὐκέτι διογενὲσ Πατρόκλεεσ ἄλκαρ Ἀχαιῶν ἔσσεται, ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέονται. οἳ μὲν γὰρ δὴ πάντεσ, ὅσοι πάροσ ἦσαν ἄριστοι, ἐν νηυσὶν κέαται βεβλημένοι οὐτάμενοί τε χερσὶν ὕπο Τρώων· τῶν δὲ σθένοσ ὄρνυται αἰέν. ἀλλ’ ἐμὲ μὲν σὺ σάωσον ἄγων ἐπὶ νῆα μέλαιναν, μηροῦ δ’ ἔκταμ’ ὀϊστόν, ἀπ’ αὐτοῦ δ’ αἷμα κελαινὸν νίζ’ ὕδατι λιαρῷ, ἐπὶ δ’ ἤπια φάρμακα πάσσε ἐσθλά, τά σε προτί φασιν Ἀχιλλῆοσ δεδιδάχθαι, ὃν Χείρων ἐδίδαξε δικαιότατοσ Κενταύρων. ἰητροὶ μὲν γὰρ Ποδαλείριοσ ἠδὲ Μαχάων τὸν μὲν ἐνὶ κλισίῃσιν ὀί̈ομαι ἕλκοσ ἔχοντα χρηί̈ζοντα καὶ αὐτὸν ἀμύμονοσ ἰητῆροσ κεῖσθαι· ὃ δ’ ἐν πεδίῳ Τρώων μένει ὀξὺν Ἄρηα. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Μενοιτίου ἄλκιμοσ υἱόσ·

πῶσ τὰρ ἐοί τάδε ἔργα; τί ῥέξομεν Εὐρύπυλ’ ἡρ́ωσ; ἔρχομαι ὄφρ’ Ἀχιλῆϊ δαί̈φρονι μῦθον ἐνίσπω ὃν Νέστωρ ἐπέτελλε Γερήνιοσ οὖροσ Ἀχαιῶν· ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ περ σεῖο μεθήσω τειρομένοιο. ἦ, καὶ ὑπὸ στέρνοιο λαβὼν ἄγε ποιμένα λαῶν ἐσ κλισίην·

θεράπων δὲ ἰδὼν ὑπέχευε βοείασ. ἔνθά μιν ἐκτανύσασ ἐκ μηροῦ τάμνε μαχαίρῃ ὀξὺ βέλοσ περιπευκέσ, ἀπ’ αὐτοῦ δ’ αἷμα κελαινὸν νίζ’ ὕδατι λιαρῷ, ἐπὶ δὲ ῥίζαν βάλε πικρὴν χερσὶ διατρίψασ ὀδυνήφατον, ἥ οἱ ἁπάσασ ἔσχ’ ὀδύνασ· τὸ μὲν ἕλκοσ ἐτέρσετο, παύσατο δ’ αἷμα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Iliad, Book 11

(호메로스, 일리아스, Book 11)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION