Homer, Iliad, Book 9 26:

τῇ πιθόμην καὶ ἔρεξα· πατὴρ δ’ ἐμὸσ αὐτίκ’ ὀϊσθεὶσ πολλὰ κατηρᾶτο, στυγερὰσ δ’ ἐπεκέκλετ’ Ἐρινῦσ, μή ποτε γούνασιν οἷσιν ἐφέσσεσθαι φίλον υἱὸν ἐξ ἐμέθεν γεγαῶτα· θεοὶ δ’ ἐτέλειον ἐπαρὰσ Ζεύσ τε καταχθόνιοσ καὶ ἐπαινὴ Περσεφόνεια. ἔνθ’ ἐμοὶ οὐκέτι πάμπαν ἐρητύετ’ ἐν φρεσὶ θυμὸσ πατρὸσ χωομένοιο κατὰ μέγαρα στρωφᾶσθαι. ἦ μὲν πολλὰ ἔται καὶ ἀνεψιοὶ ἀμφὶσ ἐόντεσ αὐτοῦ λισσόμενοι κατερήτυον ἐν μεγάροισι, πολλὰ δὲ ἴφια μῆλα καὶ εἰλίποδασ ἕλικασ βοῦσ ἔσφαζον, πολλοὶ δὲ σύεσ θαλέθοντεσ ἀλοιφῇ εὑόμενοι τανύοντο διὰ φλογὸσ Ἡφαίστοιο, πολλὸν δ’ ἐκ κεράμων μέθυ πίνετο τοῖο γέροντοσ. εἰνάνυχεσ δέ μοι ἀμφ’ αὐτῷ παρὰ νύκτασ ἰαυόν· οἳ μὲν ἀμειβόμενοι φυλακὰσ ἔχον, οὐδέ ποτ’ ἔσβη πῦρ, ἕτερον μὲν ὑπ’ αἰθούσῃ εὐερκέοσ αὐλῆσ, ἄλλο δ’ ἐνὶ προδόμῳ, πρόσθεν θαλάμοιο θυράων. ἀλλ’ ὅτε δὴ δεκάτη μοι ἐπήλυθε νὺξ ἐρεβεννή, καὶ τότ’ ἐγὼ θαλάμοιο θύρασ πυκινῶσ ἀραρυίασ ῥήξασ ἐξῆλθον, καὶ ὑπέρθορον ἑρκίον αὐλῆσ ῥεῖα, λαθὼν φύλακάσ τ’ ἄνδρασ δμῳάσ τε γυναῖκασ. φεῦγον ἔπειτ’ ἀπάνευθε δι’ Ἑλλάδοσ εὐρυχόροιο, Φθίην δ’ ἐξικόμην ἐριβώλακα μητέρα μήλων ἐσ Πηλῆα ἄναχθ’· ὃ δέ με πρόφρων ὑπέδεκτο, καί μ’ ἐφίλησ’ ὡσ εἴ τε πατὴρ ὃν παῖδα φιλήσῃ μοῦνον τηλύγετον πολλοῖσιν ἐπὶ κτεάτεσσι, καί μ’ ἀφνειὸν ἔθηκε, πολὺν δέ μοι ὤπασε λαόν· ναῖον δ’ ἐσχατιὴν Φθίησ Δολόπεσσιν ἀνάσσων. καί σε τοσοῦτον ἔθηκα θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ, ἐκ θυμοῦ φιλέων, ἐπεὶ οὐκ ἐθέλεσκεσ ἅμ’ ἄλλῳ οὔτ’ ἐσ δαῖτ’ ἰέναι οὔτ’ ἐν μεγάροισι πάσασθαι, πρίν γ’ ὅτε δή σ’ ἐπ’ ἐμοῖσιν ἐγὼ γούνεσσι καθίσσασ ὄψου τ’ ἄσαιμι προταμὼν καὶ οἶνον ἐπισχών. πολλάκι μοι κατέδευσασ ἐπὶ στήθεσσι χιτῶνα οἴνου ἀποβλύζων ἐν νηπιέῃ ἀλεγεινῇ.