헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́08́

(호메로스, 일리아스, Book 8)

Ηὢσ μὲν κροκόπεπλοσ ἐκίδνατο πᾶσαν ἐπ’ αἰᾶν, Ζεὺσ δὲ θεῶν ἀγορὴν ποιήσατο τερπικέραυνοσ ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδοσ Οὐλύμποιο· αὐτὸσ δέ σφ’ ἀγόρευε, θεοὶ δ’ ὑπὸ πάντεσ ἄκουον· κέκλυτέ μευ πάντέσ τε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι, ὄφρ’ εἴπω τά με θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι κελεύει. μήτέ τισ οὖν θήλεια θεὸσ τό γε μήτέ τισ ἄρσην πειράτω διακέρσαι ἐμὸν ἔποσ, ἀλλ’ ἅμα πάντεσ αἰνεῖτ’, ὄφρα τάχιστα τελευτήσω τάδε ἔργα. ὃν δ’ ἂν ἐγὼν ἀπάνευθε θεῶν ἐθέλοντα νοήσω ἐλθόντ’ ἢ Τρώεσσιν ἀρηγέμεν ἢ Δαναοῖσι πληγεὶσ οὐ κατὰ κόσμον ἐλεύσεται Οὔλυμπον δέ· ἤ μιν ἑλὼν ῥίψω ἐσ Τάρταρον ἠερόεντα τῆλε μάλ’, ἧχι βάθιστον ὑπὸ χθονόσ ἐστι βέρεθρον, ἔνθα σιδήρειαί τε πύλαι καὶ χάλκεοσ οὐδόσ, τόσσον ἔνερθ’ Αἴ̈δεω ὅσον οὐρανόσ ἐστ’ ἀπὸ γαίησ· γνώσετ’ ἔπειθ’ ὅσον εἰμὶ θεῶν κάρτιστοσ ἁπάντων. εἰ δ’ ἄγε πειρήσασθε θεοὶ ἵνα εἴδετε πάντεσ· σειρὴν χρυσείην ἐξ οὐρανόθεν κρεμάσαντεσ πάντέσ τ’ ἐξάπτεσθε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι· ἀλλ’ οὐκ ἂν ἐρύσαιτ’ ἐξ οὐρανόθεν πεδίον δὲ Ζῆν’ ὕπατον μήστωρ’, οὐδ’ εἰ μάλα πολλὰ κάμοιτε. ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ ἐγὼ πρόφρων ἐθέλοιμι ἐρύσσαι, αὐτῇ κεν γαίῃ ἐρύσαιμ’ αὐτῇ τε θαλάσσῃ· σειρὴν μέν κεν ἔπειτα περὶ ῥίον Οὐλύμποιο δησαίμην, τὰ δέ κ’ αὖτε μετήορα πάντα γένοιτο. τόσσον ἐγὼ περί τ’ εἰμὶ θεῶν περί τ’ εἴμ’ ἀνθρώπων. ὣσ ἔφαθ’, οἱ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ μῦθον ἀγασσάμενοι·

μάλα γὰρ κρατερῶσ ἀγόρευσεν. ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· ὦ πάτερ ἡμέτερε Κρονίδη ὕπατε κρειόντων εὖ νυ καὶ ἡμεῖσ ἴδμεν ὅ τοι σθένοσ οὐκ ἐπιεικτόν· ἀλλ’ ἔμπησ Δαναῶν ὀλοφυρόμεθ’ αἰχμητάων, οἵ κεν δὴ κακὸν οἶτον ἀναπλήσαντεσ ὄλωνται. ἀλλ’ ἤτοι πολέμου μὲν ἀφεξόμεθ’ ὡσ σὺ κελεύεισ· βουλὴν δ’ Ἀργείοισ ὑποθησόμεθ’ ἥ τισ ὀνήσει, ὡσ μὴ πάντεσ ὄλωνται ὀδυσσαμένοιο τεοῖο. τὴν δ’ ἐπιμειδήσασ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

θάρσει Τριτογένεια φίλον τέκοσ· οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιοσ εἶναι. ὣσ εἰπὼν ὑπ’ ὄχεσφι τιτύσκετο χαλκόποδ’ ἵππω ὠκυπέτα χρυσέῃσιν ἐθείρῃσιν κομόωντε, χρυσὸν δ’ αὐτὸσ ἔδυνε περὶ χροί̈, γέντο δ’ ἱμάσθλην χρυσείην εὔτυκτον, ἑοῦ δ’ ἐπεβήσετο δίφρου, μάστιξεν δ’ ἐλάαν·

τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην μεσσηγὺσ γαίησ τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντοσ. Ἴδην δ’ ἵκανεν πολυπίδακα μητέρα θηρῶν Γάργαρον, ἔνθά τέ οἱ τέμενοσ βωμόσ τε θυήεισ. ἔνθ’ ἵππουσ ἔστησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε λύσασ ἐξ ὀχέων, κατὰ δ’ ἠέρα πουλὺν ἔχευεν. αὐτὸσ δ’ ἐν κορυφῇσι καθέζετο κύδεϊ γαίων εἰσορόων Τρώων τε πόλιν καὶ νῆασ Ἀχαιῶν. οἳ δ’ ἄρα δεῖπνον ἕλοντο κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ ῥίμφα κατὰ κλισίασ, ἀπὸ δ’ αὐτοῦ θωρήσσοντο.

Τρῶεσ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἀνὰ πτόλιν ὁπλίζοντο παυρότεροι· μέμασαν δὲ καὶ ὧσ ὑσμῖνι μάχεσθαι χρειοῖ ἀναγκαίῃ, πρό τε παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν. πᾶσαι δ’ ὠί̈γνυντο πύλαι, ἐκ δ’ ἔσσυτο λαόσ, πεζοί θ’ ἱππῆέσ τε· πολὺσ δ’ ὀρυμαγδὸσ ὀρώρει. οἳ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἐσ χῶρον ἕνα ξυνιόντεσ ἵκοντο σύν ῥ’ ἔβαλον ῥινούσ, σὺν δ’ ἔγχεα καὶ μένε’ ἀνδρῶν χαλκεοθωρήκων·

ἀτὰρ ἀσπίδεσ ὀμφαλόεσσαι ἔπληντ’ ἀλλήλῃσι, πολὺσ δ’ ὀρυμαγδὸσ ὀρώρει. ἔνθα δ’ ἅμ’ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων, ῥέε δ’ αἵματι γαῖα. ὄφρα μὲν ἠὼσ ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ, τόφρα μάλ’ ἀμφοτέρων βέλε’ ἥπτετο, πῖπτε δὲ λαόσ.

ἦμοσ δ’ Ηἔλιοσ μέσον οὐρανὸν ἀμφιβεβήκει, καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα· ἐν δ’ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέοσ θανάτοιο Τρώων θ’ ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων, ἕλκε δὲ μέσσα λαβών· ῥέπε δ’ αἴσιμον ἦμαρ Ἀχαιῶν. αἳ μὲν Ἀχαιῶν κῆρεσ ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ ἑζέσθην, Τρώων δὲ πρὸσ οὐρανὸν εὐρὺν ἀέρθεν· αὐτὸσ δ’ ἐξ Ἴδησ μεγάλ’ ἔκτυπε, δαιόμενον δὲ ἧκε σέλασ μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν· οἳ δὲ ἰδόντεσ θάμβησαν, καὶ πάντασ ὑπὸ χλωρὸν δέοσ εἷλεν. ἔνθ’ οὔτ’ Ἰδομενεὺσ τλῆ μίμνειν οὔτ’ Ἀγαμέμνων, οὔτε δύ’ Αἰάντεσ μενέτην θεράποντεσ Ἄρηοσ·

Νέστωρ οἰο͂σ ἔμιμνε Γερήνιοσ οὖροσ Ἀχαιῶν οὔ τι ἑκών, ἀλλ’ ἵπποσ ἐτείρετο, τὸν βάλεν ἰῷ δῖοσ Ἀλέξανδροσ Ἑλένησ πόσισ ἠϋκόμοιο ἄκρην κὰκ κορυφήν, ὅθι τε πρῶται τρίχεσ ἵππων κρανίῳ ἐμπεφύασι, μάλιστα δὲ καίριόν ἐστιν. ἀλγήσασ δ’ ἀνέπαλτο, βέλοσ δ’ εἰσ ἐγκέφαλον δῦ, σὺν δ’ ἵππουσ ἐτάραξε κυλινδόμενοσ περὶ χαλκῷ. ὄφρ’ ὁ γέρων ἵπποιο παρηορίασ ἀπέταμνε φασγάνῳ ἀί̈σσων, τόφρ’ Ἕκτοροσ ὠκέεσ ἵπποι ἦλθον ἀν’ ἰωχμὸν θρασὺν ἡνίοχον φορέοντεσ Ἕκτορα· καί νύ κεν ἔνθ’ ὁ γέρων ἀπὸ θυμὸν ὄλεσσεν εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· σμερδαλέον δ’ ἐβόησεν ἐποτρύνων Ὀδυσῆα· διογενὲσ Λαερτιάδη πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ πῇ φεύγεισ μετὰ νῶτα βαλὼν κακὸσ ὣσ ἐν ὁμίλῳ; μή τίσ τοι φεύγοντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πήξῃ· ἀλλὰ μέν’ ὄφρα γέροντοσ ἀπώσομεν ἄγριον ἄνδρα. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἐσάκουσε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ἀλλὰ παρήϊξεν κοίλασ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν.

Τυδεί̈δησ δ’ αὐτόσ περ ἐὼν προμάχοισιν ἐμίχθη, στῆ δὲ πρόσθ’ ἵππων Νηληϊάδαο γέροντοσ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὦ γέρον ἦ μάλα δή σε νέοι τείρουσι μαχηταί, σὴ δὲ βίη λέλυται, χαλεπὸν δέ σε γῆρασ ὀπάζει, ἠπεδανὸσ δέ νύ τοι θεράπων, βραδέεσ δέ τοι ἵπποι. ἀλλ’ ἄγ’ ἐμῶν ὀχέων ἐπιβήσεο, ὄφρα ἴδηαι οἱοῖ Τρώϊοι ἵπποι ἐπιστάμενοι πεδίοιο κραιπνὰ μάλ’ ἔνθα καὶ ἔνθα διωκέμεν ἠδὲ φέβεσθαι, οὕσ ποτ’ ἀπ’ Αἰνείαν ἑλόμην μήστωρε φόβοιο. τούτω μὲν θεράποντε κομείτων, τώδε δὲ νῶϊ Τρωσὶν ἐφ’ ἱπποδάμοισ ἰθύνομεν, ὄφρα καὶ Ἕκτωρ εἴσεται εἰ καὶ ἐμὸν δόρυ μαίνεται ἐν παλάμῃσιν. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ.

Νεστορέασ μὲν ἔπειθ’ ἵππουσ θεράποντε κομείτην ἴφθιμοι Σθένελόσ τε καὶ Εὐρυμέδων ἀγαπήνωρ. τὼ δ’ εἰσ ἀμφοτέρω Διομήδεοσ ἁρ́ματα βήτην· Νέστωρ δ’ ἐν χείρεσσι λάβ’ ἡνία σιγαλόεντα, μάστιξεν δ’ ἵππουσ· τάχα δ’ Ἕκτοροσ ἄγχι γένοντο. τοῦ δ’ ἰθὺσ μεμαῶτοσ ἀκόντισε Τυδέοσ υἱόσ· καὶ τοῦ μέν ῥ’ ἀφάμαρτεν, ὃ δ’ ἡνίοχον θεράποντα υἱὸν ὑπερθύμου Θηβαίου Ἠνιοπῆα ἵππων ἡνί’ ἔχοντα βάλε στῆθοσ παρὰ μαζόν. ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ὑπερώησαν δέ οἱ ἵπποι ὠκύποδεσ· τοῦ δ’ αὖθι λύθη ψυχή τε μένοσ τε. Ἕκτορα δ’ αἰνὸν ἄχοσ πύκασε φρένασ ἡνιόχοιο· τὸν μὲν ἔπειτ’ εἰάσε καὶ ἀχνύμενόσ περ ἑταίρου κεῖσθαι, ὃ δ’ ἡνίοχον μέθεπε θρασύν· οὐδ’ ἄρ’ ἔτι δὴν ἵππω δευέσθην σημάντοροσ· αἶψα γὰρ εὑρ͂εν Ἰφιτίδην Ἀρχεπτόλεμον θρασύν, ὅν ῥα τόθ’ ἵππων ὠκυπόδων ἐπέβησε, δίδου δέ οἱ ἡνία χερσίν. ἔνθά κε λοιγὸσ ἐήν καὶ ἀμήχανα ἔργα γένοντο, καί νύ κε σήκασθεν κατὰ Ἴλιον ἠύ̈τε ἄρνεσ, εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε·

βροντήσασ δ’ ἄρα δεινὸν ἀφῆκ’ ἀργῆτα κεραυνόν, κὰδ δὲ πρόσθ’ ἵππων Διομήδεοσ ἧκε χαμᾶζε· δεινὴ δὲ φλὸξ ὦρτο θεείου καιομένοιο, τὼ δ’ ἵππω δείσαντε καταπτήτην ὑπ’ ὄχεσφι· Νέστορα δ’ ἐκ χειρῶν φύγον ἡνία σιγαλόεντα, δεῖσε δ’ ὅ γ’ ἐν θυμῷ, Διομήδεα δὲ προσέειπε· Τυδεί̈δη ἄγε δ’ αὖτε φόβον δ’ ἔχε μώνυχασ ἵππουσ. ἦ οὐ γιγνώσκεισ ὅ τοι ἐκ Διὸσ οὐχ ἕπετ’ ἀλκή; νῦν μὲν γὰρ τούτῳ Κρονίδησ Ζεὺσ κῦδοσ ὀπάζει σήμερον· ὕστερον αὖτε καὶ ἡμῖν, αἴ κ’ ἐθέλῃσι, δώσει· ἀνὴρ δέ κεν οὔ τι Διὸσ νόον εἰρύσσαιτο οὐδὲ μάλ’ ἴφθιμοσ, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόσ ἐστι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ·

ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα γέρον κατὰ μοῖραν ἐείπεσ· ἀλλὰ τόδ’ αἰνὸν ἄχοσ κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει· Ἕκτωρ γάρ ποτε φήσει ἐνὶ Τρώεσσ’ ἀγορεύων· Τυδεί̈δησ ὑπ’ ἐμεῖο φοβεύμενοσ ἵκετο νῆασ. ὥσ ποτ’ ἀπειλήσει· τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

ὤ μοι Τυδέοσ υἱὲ δαί̈φρονοσ, οἱο͂ν ἐείπεσ. εἴ περ γάρ σ’ Ἕκτωρ γε κακὸν καὶ ἀνάλκιδα φήσει, ἀλλ’ οὐ πείσονται Τρῶεσ καὶ Δαρδανίωνεσ καὶ Τρώων ἄλοχοι μεγαθύμων ἀσπιστάων, τάων ἐν κονίῃσι βάλεσ θαλεροὺσ παρακοίτασ. ὣσ ἄρα φωνήσασ φύγαδε τράπε μώνυχασ ἵππουσ αὖτισ ἀν’ ἰωχμόν·

ἐπὶ δὲ Τρῶέσ τε καὶ Ἕκτωρ ἠχῇ θεσπεσίῃ βέλεα στονόεντα χέοντο. τῷ δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀύ̈σε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ· Τυδεί̈δη περὶ μέν σε τίον Δαναοὶ ταχύπωλοι ἕδρῃ τε κρέασίν τε ἰδὲ πλείοισ δεπάεσσι· νῦν δέ σ’ ἀτιμήσουσι· γυναικὸσ ἄρ’ ἀντὶ τέτυξο. ἔρρε κακὴ γλήνη, ἐπεὶ οὐκ εἴξαντοσ ἐμεῖο πύργων ἡμετέρων ἐπιβήσεαι, οὐδὲ γυναῖκασ ἄξεισ ἐν νήεσσι· πάροσ τοι δαίμονα δώσω. ὣσ φάτο, Τυδεί̈δησ δὲ διάνδιχα μερμήριξεν ἵππουσ τε στρέψαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι.

τρὶσ μὲν μερμήριξε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, τρὶσ δ’ ἄρ’ ἀπ’ Ἰδαίων ὀρέων κτύπε μητίετα Ζεὺσ σῆμα τιθεὶσ Τρώεσσι μάχησ ἑτεραλκέα νίκην. Ἕκτωρ δὲ Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ· Τρῶεσ καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ. γιγνώσκω δ’ ὅτι μοι πρόφρων κατένευσε Κρονίων νίκην καὶ μέγα κῦδοσ, ἀτὰρ Δαναοῖσί γε πῆμα· νήπιοι οἳ ἄρα δὴ τάδε τείχεα μηχανόωντο ἀβλήχρ’ οὐδενόσωρα· τὰ δ’ οὐ μένοσ ἁμὸν ἐρύξει· ἵπποι δὲ ῥέα τάφρον ὑπερθορέονται ὀρυκτήν. ἀλλ’ ὅτε κεν δὴ νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσι γένωμαι, μνημοσύνη τισ ἔπειτα πυρὸσ δηί̈οιο γενέσθω, ὡσ πυρὶ νῆασ ἐνιπρήσω, κτείνω δὲ καὶ αὐτοὺσ Ἀργείουσ παρὰ νηυσὶν ἀτυζομένουσ ὑπὸ καπνοῦ. ὣσ εἰπὼν ἵπποισιν ἐκέκλετο φώνησέν τε·

Ξάνθέ τε καὶ σὺ Πόδαργε καὶ Αἴθων Λάμπέ τε δῖε νῦν μοι τὴν κομιδὴν ἀποτίνετον, ἣν μάλα πολλὴν Ἀνδρομάχη θυγάτηρ μεγαλήτοροσ Ηἐτίωνοσ ὑμῖν πὰρ προτέροισι μελίφρονα πυρὸν ἔθηκεν οἶνόν τ’ ἐγκεράσασα πιεῖν, ὅτε θυμὸσ ἀνώγοι, ἢ ἐμοί, ὅσ πέρ οἱ θαλερὸσ πόσισ εὔχομαι εἶναι. ἀλλ’ ἐφομαρτεῖτον καὶ σπεύδετον ὄφρα λάβωμεν ἀσπίδα Νεστορέην, τῆσ νῦν κλέοσ οὐρανὸν ἵκει πᾶσαν χρυσείην ἔμεναι, κανόνασ τε καὶ αὐτήν, αὐτὰρ ἀπ’ ὤμοιιν Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο δαιδάλεον θώρηκα, τὸν Ἥφαιστοσ κάμε τεύχων. εἰ τούτω κε λάβοιμεν, ἐελποίμην κεν Ἀχαιοὺσ αὐτονυχὶ νηῶν ἐπιβησέμεν ὠκειάων. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, νεμέσησε δὲ πότνια Ἥρη, σείσατο δ’ εἰνὶ θρόνῳ, ἐλέλιξε δὲ μακρὸν Ὄλυμπον, καί ῥα Ποσειδάωνα μέγαν θεὸν ἀντίον ηὔδα·

ὢ πόποι ἐννοσίγαι’ εὐρυσθενέσ, οὐδέ νυ σοί περ ὀλλυμένων Δαναῶν ὀλοφύρεται ἐν φρεσὶ θυμόσ. οἳ δέ τοι εἰσ Ἑλίκην τε καὶ Αἰγὰσ δῶρ’ ἀνάγουσι πολλά τε καὶ χαρίεντα· σὺ δέ σφισι βούλεο νίκην. εἴ περ γάρ κ’ ἐθέλοιμεν, ὅσοι Δαναοῖσιν ἀρωγοί, Τρῶασ ἀπώσασθαι καὶ ἐρυκέμεν εὐρύοπα Ζῆν, αὐτοῦ κ’ ἔνθ’ ἀκάχοιτο καθήμενοσ οἰο͂σ ἐν Ἴδῃ. τὴν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη κρείων ἐνοσίχθων·

Ἥρη ἀπτοεπὲσ ποῖον τὸν μῦθον ἐείπεσ. οὐκ ἂν ἔγωγ’ ἐθέλοιμι Διὶ Κρονίωνι μάχεσθαι ἡμέασ τοὺσ ἄλλουσ, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόσ ἐστιν. ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον·

τῶν δ’ ὅσον ἐκ νηῶν ἀπὸ πύργου τάφροσ ἐέργε πλῆθεν ὁμῶσ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν ἀσπιστάων εἰλομένων· εἴλει δὲ θοῷ ἀτάλαντοσ Ἄρηϊ Ἕκτωρ Πριαμίδησ, ὅτε οἱ Ζεὺσ κῦδοσ ἔδωκε. καί νύ κ’ ἐνέπρησεν πυρὶ κηλέῳ νῆασ ἐί̈σασ, εἰ μὴ ἐπὶ φρεσὶ θῆκ’ Ἀγαμέμνονι πότνια Ἥρη αὐτῷ ποιπνύσαντι θοῶσ ὀτρῦναι Ἀχαιούσ. βῆ δ’ ἰέναι παρά τε κλισίασ καὶ νῆασ Ἀχαιῶν πορφύρεον μέγα φᾶροσ ἔχων ἐν χειρὶ παχείῃ, στῆ δ’ ἐπ’ Ὀδυσσῆοσ μεγακήτεϊ νηὶ̈ μελαίνῃ, ἥ ῥ’ ἐν μεσσάτῳ ἔσκε γεγωνέμεν ἀμφοτέρωσε, ἠμὲν ἐπ’ Αἰάντοσ κλισίασ Τελαμωνιάδαο ἠδ’ ἐπ’ Ἀχιλλῆοσ, τοί ῥ’ ἔσχατα νῆασ ἐί̈σασ εἴρυσαν, ἠνορέῃ πίσυνοι καὶ κάρτεϊ χειρῶν· ἠύ̈σεν δὲ διαπρύσιον Δαναοῖσι γεγωνώσ· αἰδὼσ Ἀργεῖοι, κάκ’ ἐλέγχεα, εἶδοσ ἀγητοί· πῇ ἔβαν εὐχωλαί, ὅτε δὴ φάμεν εἶναι ἄριστοι, ἃσ ὁπότ’ ἐν Λήμνῳ κενεαυχέεσ ἠγοράασθε, ἔσθοντεσ κρέα πολλὰ βοῶν ὀρθοκραιράων πίνοντεσ κρητῆρασ ἐπιστεφέασ οἴνοιο, Τρώων ἄνθ’ ἑκατόν τε διηκοσίων τε ἕκαστοσ στήσεσθ’ ἐν πολέμῳ· νῦν δ’ οὐδ’ ἑνὸσ ἄξιοί εἰμεν Ἕκτοροσ, ὃσ τάχα νῆασ ἐνιπρήσει πυρὶ κηλέῳ. Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥά τιν’ ἤδη ὑπερμενέων βασιλήων τῇδ’ ἄτῃ ἀάσασ καί μιν μέγα κῦδοσ ἀπηύρασ; οὐ μὲν δή ποτέ φημι τεὸν περικαλλέα βωμὸν νηὶ̈ πολυκλήϊδι παρελθέμεν ἐνθάδε ἔρρων, ἀλλ’ ἐπὶ πᾶσι βοῶν δημὸν καὶ μηρί’ ἔκηα ἱέμενοσ Τροίην εὐτείχεον ἐξαλαπάξαι. ἀλλὰ Ζεῦ τόδε πέρ μοι ἐπικρήηνον ἐέλδωρ· αὐτοὺσ δή περ ἐάσον ὑπεκφυγέειν καὶ ἀλύξαι, μηδ’ οὕτω Τρώεσσιν ἐά δάμνασθαι Ἀχαιούσ. ὣσ φάτο, τὸν δὲ πατὴρ ὀλοφύρατο δάκρυ χέοντα, νεῦσε δέ οἱ λαὸν σόον ἔμμεναι οὐδ’ ἀπολέσθαι.

αὐτίκα δ’ αἰετὸν ἧκε τελειότατον πετεηνῶν, νεβρὸν ἔχοντ’ ὀνύχεσσι τέκοσ ἐλάφοιο ταχείησ· πὰρ δὲ Διὸσ βωμῷ περικαλλέϊ κάββαλε νεβρόν, ἔνθα πανομφαίῳ Ζηνὶ ῥέζεσκον Ἀχαιοί. οἳ δ’ ὡσ οὖν εἴδονθ’ ὅ τ’ ἄρ’ ἐκ Διὸσ ἤλυθεν ὄρνισ, μᾶλλον ἐπὶ Τρώεσσι θόρον, μνήσαντο δὲ χάρμησ. ἔνθ’ οὔ τισ πρότεροσ Δαναῶν πολλῶν περ ἐόντων εὔξατο Τυδεί̈δαο πάροσ σχέμεν ὠκέασ ἵππουσ τάφρου τ’ ἐξελάσαι καὶ ἐναντίβιον μαχέσασθαι, ἀλλὰ πολὺ πρῶτοσ Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυστὴν Φραδμονίδην Ἀγέλαον·

ὃ μὲν φύγαδ’ ἔτραπεν ἵππουσ· τῷ δὲ μεταστρεφθέντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πῆξεν ὤμων μεσσηγύσ, διὰ δὲ στήθεσφιν ἔλασσεν· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. τὸν δὲ μετ’ Ἀτρεί̈δαι Ἀγαμέμνων καὶ Μενέλαοσ, τοῖσι δ’ ἐπ’ Αἰάντεσ θοῦριν ἐπιειμένοι ἀλκήν, τοῖσι δ’ ἐπ’ Ἰδομενεὺσ καὶ ὀπάων Ἰδομενῆοσ Μηριόνησ ἀτάλαντοσ Ἐνυαλίῳ ἀνδρειφόντῃ, τοῖσι δ’ ἐπ’ Εὐρύπυλοσ Εὐαίμονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ·

Τεῦκροσ δ’ εἴνατοσ ἦλθε παλίντονα τόξα τιταίνων, στῆ δ’ ἄρ’ ὑπ’ Αἰάντοσ σάκεϊ Τελαμωνιάδαο. ἔνθ’ Αἰάσ μὲν ὑπεξέφερεν σάκοσ· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ παπτήνασ, ἐπεὶ ἄρ τιν’ ὀϊστεύσασ ἐν ὁμίλῳ βεβλήκοι, ὃ μὲν αὖθι πεσὼν ἀπὸ θυμὸν ὄλεσσεν, αὐτὰρ ὃ αὖτισ ἰὼν πάϊσ ὣσ ὑπὸ μητέρα δύσκεν εἰσ Αἰάνθ’· ὃ δέ μιν σάκεϊ κρύπτασκε φαεινῷ. ἔνθα τίνα πρῶτον Τρώων ἕλε Τεῦκροσ ἀμύμων;

Ὀρσίλοχον μὲν πρῶτα καὶ Ὄρμενον ἠδ’ Ὀφελέστην Δαίτορά τε Χρομίον τε καὶ ἀντίθεον Λυκοφόντην καὶ Πολυαιμονίδην Ἀμοπάονα καὶ Μελάνιππον, πάντασ ἐπασσυτέρουσ πέλασε χθονὶ πουλυβοτείρῃ. τὸν δὲ ἰδὼν γήθησεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων τόξου ἄπο κρατεροῦ Τρώων ὀλέκοντα φάλαγγασ· στῆ δὲ παρ’ αὐτὸν ἰὼν καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπε· Τεῦκρε φίλη κεφαλή, Τελαμώνιε κοίρανε λαῶν βάλλ’ οὕτωσ, αἴ κέν τι φόωσ Δαναοῖσι γένηαι πατρί τε σῷ Τελαμῶνι, ὅ σ’ ἔτρεφε τυτθὸν ἐόντα, καί σε νόθον περ ἐόντα κομίσσατο ᾧ ἐνὶ οἴκῳ· τὸν καὶ τηλόθ’ ἐόντα ἐϋκλείησ ἐπίβησον. σοὶ δ’ ἐγὼ ἐξερέω ὡσ καὶ τετελεσμένον ἔσται· αἴ κέν μοι δώῃ Ζεύσ τ’ αἰγίοχοσ καὶ Ἀθήνη Ἰλίου ἐξαλαπάξαι ἐϋκτίμενον πτολίεθρον, πρώτῳ τοι μετ’ ἐμὲ πρεσβήϊον ἐν χερὶ θήσω, ἢ τρίποδ’ ἠὲ δύω ἵππουσ αὐτοῖσιν ὄχεσφιν ἠὲ γυναῖχ’, ἥ κέν τοι ὁμὸν λέχοσ εἰσαναβαίνοι. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσεφώνεε Τεῦκροσ ἀμύμων·

Ἀτρεί̈δη κύδιστε τί με σπεύδοντα καὶ αὐτὸν ὀτρύνεισ; οὐ μέν τοι ὅση δύναμίσ γε πάρεστι παύομαι, ἀλλ’ ἐξ οὗ προτὶ Ἴλιον ὠσάμεθ’ αὐτοὺσ ἐκ τοῦ δὴ τόξοισι δεδεγμένοσ ἄνδρασ ἐναίρω. ὀκτὼ δὴ προέηκα τανυγλώχινασ ὀϊστούσ, πάντεσ δ’ ἐν χροὶ̈ πῆχθεν ἀρηϊθόων αἰζηῶν· τοῦτον δ’ οὐ δύναμαι βαλέειν κύνα λυσσητῆρα. ἦ ῥα καὶ ἄλλον ὀϊστὸν ἀπὸ νευρῆφιν ἰάλλεν Ἕκτοροσ ἀντικρύ, βαλέειν δέ ἑ ἱέτο θυμόσ·

καὶ τοῦ μέν ῥ’ ἀφάμαρθ’, ὃ δ’ ἀμύμονα Γοργυθίωνα υἱὸν ἐὺ̈ν Πριάμοιο κατὰ στῆθοσ βάλεν ἰῷ, τόν ῥ’ ἐξ Αἰσύμηθεν ὀπυιομένη τέκε μήτηρ καλὴ Καστιάνειρα δέμασ ἐϊκυῖα θεῇσι. μήκων δ’ ὡσ ἑτέρωσε κάρη βάλεν, ἥ τ’ ἐνὶ κήπῳ καρπῷ βριθομένη νοτίῃσί τε εἰαρινῇσιν, ὣσ ἑτέρωσ’ ἤμυσε κάρη πήληκι βαρυνθέν. Τεῦκροσ δ’ ἄλλον ὀϊστὸν ἀπὸ νευρῆφιν ἰάλλεν Ἕκτοροσ ἀντικρύ, βαλέειν δέ ἑ ἱέτο θυμόσ.

ἀλλ’ ὅ γε καὶ τόθ’ ἅμαρτε· παρέσφηλεν γὰρ Ἀπόλλων· ἀλλ’ Ἀρχεπτόλεμον θρασὺν Ἕκτοροσ ἡνιοχῆα ἱέμενον πόλεμον δὲ βάλε στῆθοσ παρὰ μαζόν· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ὑπερώησαν δέ οἱ ἵπποι ὠκύποδεσ· τοῦ δ’ αὖθι λύθη ψυχή τε μένοσ τε. Ἕκτορα δ’ αἰνὸν ἄχοσ πύκασε φρένασ ἡνιόχοιο· τὸν μὲν ἔπειτ’ εἰάσε καὶ ἀχνύμενόσ περ ἑταίρου, Κεβριόνην δ’ ἐκέλευσεν ἀδελφεὸν ἐγγὺσ ἐόντα ἵππων ἡνί’ ἑλεῖν· ὃ δ’ ἄρ’ οὐκ ἀπίθησεν ἀκούσασ. αὐτὸσ δ’ ἐκ δίφροιο χαμαὶ θόρε παμφανόωντοσ σμερδαλέα ἰάχων· ὃ δὲ χερμάδιον λάβε χειρί, βῆ δ’ ἰθὺσ Τεύκρου, βαλέειν δέ ἑ θυμὸσ ἀνώγει. ἤτοι ὃ μὲν φαρέτρησ ἐξείλετο πικρὸν ὀϊστόν, θῆκε δ’ ἐπὶ νευρῇ· τὸν δ’ αὖ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ αὐερύοντα παρ’ ὦμον, ὅθι κληὶ̈σ ἀποέργει αὐχένα τε στῆθόσ τε, μάλιστα δὲ καίριόν ἐστι, τῇ ῥ’ ἐπὶ οἷ μεμαῶτα βάλεν λίθῳ ὀκριόεντι, ῥῆξε δέ οἱ νευρήν· νάρκησε δὲ χεὶρ ἐπὶ καρπῷ, στῆ δὲ γνὺξ ἐριπών, τόξον δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. Αἰάσ δ’ οὐκ ἀμέλησε κασιγνήτοιο πεσόντοσ, ἀλλὰ θέων περίβη καί οἱ σάκοσ ἀμφεκάλυψε. τὸν μὲν ἔπειθ’ ὑποδύντε δύω ἐρίηρεσ ἑταῖροι Μηκιστεὺσ Ἐχίοιο πάϊσ καὶ δῖοσ Ἀλάστωρ νῆασ ἔπι γλαφυρὰσ φερέτην βαρέα στενάχοντα. ἂψ δ’ αὖτισ Τρώεσσιν Ὀλύμπιοσ ἐν μένοσ ὦρσεν·

οἳ δ’ ἰθὺσ τάφροιο βαθείησ ὦσαν Ἀχαιούσ· Ἕκτωρ δ’ ἐν πρώτοισι κίε σθένεϊ βλεμεαίνων. ὡσ δ’ ὅτε τίσ τε κύων συὸσ ἀγρίου ἠὲ λέοντοσ ἅπτηται κατόπισθε ποσὶν ταχέεσσι διώκων ἰσχία τε γλουτούσ τε, ἑλισσόμενόν τε δοκεύει, ὣσ Ἕκτωρ ὤπαζε κάρη κομόωντασ Ἀχαιούσ, αἰὲν ἀποκτείνων τὸν ὀπίστατον· οἳ δὲ φέβοντο. αὐτὰρ ἐπεὶ διά τε σκόλοπασ καὶ τάφρον ἔβησαν φεύγοντεσ, πολλοὶ δὲ δάμεν Τρώων ὑπὸ χερσίν, οἳ μὲν δὴ παρὰ νηυσὶν ἐρητύοντο μένοντεσ, ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσι χεῖρασ ἀνίσχοντεσ μεγάλ’ εὐχετόωντο ἕκαστοσ· Ἕκτωρ δ’ ἀμφιπεριστρώφα καλλίτριχασ ἵππουσ Γοργοῦσ ὄμματ’ ἔχων ἠδὲ βροτολοιγοῦ Ἄρηοσ. τοὺσ δὲ ἰδοῦσ’ ἐλέησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, αἶψα δ’ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ οὐκέτι νῶϊ ὀλλυμένων Δαναῶν κεκαδησόμεθ’ ὑστάτιόν περ; οἵ κεν δὴ κακὸν οἶτον ἀναπλήσαντεσ ὄλωνται ἀνδρὸσ ἑνὸσ ῥιπῇ, ὃ δὲ μαίνεται οὐκέτ’ ἀνεκτῶσ Ἕκτωρ Πριαμίδησ, καὶ δὴ κακὰ πολλὰ ἐόργε. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

καὶ λίην οὗτόσ γε μένοσ θυμόν τ’ ὀλέσειε χερσὶν ὑπ’ Ἀργείων φθίμενοσ ἐν πατρίδι γαίῃ· ἀλλὰ πατὴρ οὑμὸσ φρεσὶ μαίνεται οὐκ ἀγαθῇσι σχέτλιοσ, αἰὲν ἀλιτρόσ, ἐμῶν μενέων ἀπερωεύσ· οὐδέ τι τῶν μέμνηται, ὅ οἱ μάλα πολλάκισ υἱὸν τειρόμενον σώεσκον ὑπ’ Εὐρυσθῆοσ ἀέθλων. ἤτοι ὃ μὲν κλαίεσκε πρὸσ οὐρανόν, αὐτὰρ ἐμὲ Ζεὺσ τῷ ἐπαλεξήσουσαν ἀπ’ οὐρανόθεν προί̈αλλεν. εἰ γὰρ ἐγὼ τάδε ᾔδε’ ἐνὶ φρεσὶ πευκαλίμῃσιν εὖτέ μιν εἰσ Αἴ̈δαο πυλάρταο προὔπεμψεν ἐξ Ἐρέβευσ ἄξοντα κύνα στυγεροῦ Αἴ̈δαο, οὐκ ἂν ὑπεξέφυγε Στυγὸσ ὕδατοσ αἰπὰ ῥέεθρα. νῦν δ’ ἐμὲ μὲν στυγέει, Θέτιδοσ δ’ ἐξήνυσε βουλάσ, ἥ οἱ γούνατ’ ἔκυσσε καὶ ἔλλαβε χειρὶ γενείου, λισσομένη τιμῆσαι Ἀχιλλῆα πτολίπορθον. ἔσται μὰν ὅτ’ ἂν αὖτε φίλην γλαυκώπιδα εἴπῃ. ἀλλὰ σὰ μὲν νῦν νῶϊν ἐπέντυε μώνυχασ ἵππουσ, ὄφρ’ ἂν ἐγὼ καταδῦσα Διὸσ δόμον αἰγιόχοιο τεύχεσιν ἐσ πόλεμον θωρήξομαι, ὄφρα ἴδωμαι ἢ νῶϊ Πριάμοιο πάϊσ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ γηθήσει προφανέντε ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρασ, ἦ τισ καὶ Τρώων κορέει κύνασ ἠδ’ οἰωνοὺσ δημῷ καὶ σάρκεσσι, πεσὼν ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη.

ἣ μὲν ἐποιχομένη χρυσάμπυκασ ἔντυεν ἵππουσ Ἥρη πρέσβα θεὰ θυγάτηρ μεγάλοιο Κρόνοιο· αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διὸσ αἰγιόχοιο πέπλον μὲν κατέχευεν ἑανὸν πατρὸσ ἐπ’ οὔδει ποικίλον, ὅν ῥ’ αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν, ἣ δὲ χιτῶν’ ἐνδῦσα Διὸσ νεφεληγερέταο τεύχεσιν ἐσ πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα. ἐσ δ’ ὄχεα φλόγεα ποσὶ βήσετο, λάζετο δ’ ἔγχοσ βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνησι στίχασ ἀνδρῶν ἡρώων, τοῖσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη. Ἥρη δὲ μάστιγι θοῶσ ἐπεμαίετ’ ἄρ’ ἵππουσ· αὐτόμαται δὲ πύλαι μύκον οὐρανοῦ ἃσ ἔχον Ὧραι, τῇσ ἐπιτέτραπται μέγασ οὐρανὸσ Οὔλυμπόσ τε ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν νέφοσ ἠδ’ ἐπιθεῖναι. τῇ ῥα δι’ αὐτάων κεντρηνεκέασ ἔχον ἵππουσ. Ζεὺσ δὲ πατὴρ Ἴδηθεν ἐπεὶ ἴδε χώσατ’ ἄρ’ αἰνῶσ, Ἶριν δ’ ὄτρυνε χρυσόπτερον ἀγγελέουσαν·

βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα, πάλιν τρέπε μηδ’ ἐά ἄντην ἔρχεσθ’· οὐ γὰρ καλὰ συνοισόμεθα πτόλεμον δέ. ὧδε γὰρ ἐξερέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· γυιώσω μέν σφωϊν ὑφ’ ἁρ́μασιν ὠκέασ ἵππουσ, αὐτὰσ δ’ ἐκ δίφρου βαλέω κατά θ’ ἁρ́ματα ἄξω· οὐδέ κεν ἐσ δεκάτουσ περιτελλομένουσ ἐνιαυτοὺσ ἕλκε’ ἀπαλθήσεσθον, ἅ κεν μάρπτῃσι κεραυνόσ· ὄφρα ἰδῇ γλαυκῶπισ ὅτ’ ἂν ᾧ πατρὶ μάχηται. Ἥρῃ δ’ οὔ τι τόσον νεμεσίζομαι οὐδὲ χολοῦμαι· αἰεὶ γάρ μοι ἐώθεν ἐνικλᾶν ὅττί κεν εἴπω. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δὲ Ἶρισ ἀελλόποσ ἀγγελέουσα, βῆ δ’ ἐξ Ἰδαίων ὀρέων ἐσ μακρὸν Ὄλυμπον.

πρώτῃσιν δὲ πύλῃσι πολυπτύχου Οὐλύμποιο ἀντομένη κατέρυκε, Διὸσ δέ σφ’ ἔννεπε μῦθον· πῇ μέματον; τί σφῶϊν ἐνὶ φρεσὶ μαίνεται ἦτορ; οὐκ ἐάᾳ Κρονίδησ ἐπαμυνέμεν Ἀργείοισιν. ὧδε γὰρ ἠπείλησε Κρόνου πάϊσ, ᾗ τελέει περ, γυιώσειν μὲν σφῶϊν ὑφ’ ἁρ́μασιν ὠκέασ ἵππουσ, αὐτὰσ δ’ ἐκ δίφρου βαλέειν κατά θ’ ἁρ́ματα ἄξειν· οὐδέ κεν ἐσ δεκάτουσ περιτελλομένουσ ἐνιαυτοὺσ ἕλκε’ ἀπαλθήσεσθον, ἅ κεν μάρπτῃσι κεραυνόσ· ὄφρα ἰδῇσ γλαυκῶπι ὅτ’ ἂν σῷ πατρὶ μάχηαι. Ἥρῃ δ’ οὔ τι τόσον νεμεσίζεται οὐδὲ χολοῦται· αἰεὶ γάρ οἱ ἐώθεν ἐνικλᾶν ὅττι κεν εἴπῃ· ἀλλὰ σύ γ’ αἰνοτάτη κύον ἀδεὲσ εἰ ἐτεόν γε τολμήσεισ Διὸσ ἄντα πελώριον ἔγχοσ ἀεῖραι. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πόδασ ὠκέα Ἶρισ, αὐτὰρ Ἀθηναίην Ἥρη πρὸσ μῦθον ἐείπεν·

ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ, οὐκέτ’ ἔγωγε νῶϊ ἐῶ Διὸσ ἄντα βροτῶν ἕνεκα πτολεμίζειν· τῶν ἄλλοσ μὲν ἀποφθίσθω, ἄλλοσ δὲ βιώτω, ὅσ κε τύχῃ· κεῖνοσ δὲ τὰ ἃ φρονέων ἐνὶ θυμῷ Τρωσί τε καὶ Δαναοῖσι δικαζέτω, ὡσ ἐπιεικέσ. ὣσ ἄρα φωνήσασα πάλιν τρέπε μώνυχασ ἵππουσ·

τῇσιν δ’ Ὧραι μὲν λῦσαν καλλίτριχασ ἵππουσ, καὶ τοὺσ μὲν κατέδησαν ἐπ’ ἀμβροσίῃσι κάπῃσιν, ἁρ́ματα δ’ ἔκλιναν πρὸσ ἐνώπια παμφανόωντα· αὐταὶ δὲ χρυσέοισιν ἐπὶ κλισμοῖσι κάθιζον μίγδ’ ἄλλοισι θεοῖσι, φίλον τετιημέναι ἦτορ. Ζεὺσ δὲ πατὴρ Ἴδηθεν ἐύ̈τροχον ἁρ́μα καὶ ἵππουσ Οὔλυμπον δὲ δίωκε, θεῶν δ’ ἐξίκετο θώκουσ.

τῷ δὲ καὶ ἵππουσ μὲν λῦσε κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ, ἁρ́ματα δ’ ἂμ βωμοῖσι τίθει κατὰ λῖτα πετάσσασ· αὐτὸσ δὲ χρύσειον ἐπὶ θρόνον εὐρύοπα Ζεὺσ ἕζετο, τῷ δ’ ὑπὸ ποσσὶ μέγασ πελεμίζετ’ Ὄλυμποσ. αἳ δ’ οἰαῖ Διὸσ ἀμφὶσ Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη ἥσθην, οὐδέ τί μιν προσεφώνεον οὐδ’ ἐρέοντο· αὐτὰρ ὃ ἔγνω ᾗσιν ἐνὶ φρεσὶ φώνησέν τε· τίφθ’ οὕτω τετίησθον Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη; οὐ μέν θην κάμετόν γε μάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ ὀλλῦσαι Τρῶασ, τοῖσιν κότον αἰνὸν ἔθεσθε. πάντωσ, οἱο͂ν ἐμόν γε μένοσ καὶ χεῖρεσ ἀάπτοι, οὐκ ἄν με τρέψειαν ὅσοι θεοί εἰσ’ ἐν Ὀλύμπῳ. σφῶϊν δὲ πρίν περ τρόμοσ ἔλλαβε φαίδιμα γυῖα πρὶν πόλεμόν τε ἰδεῖν πολέμοιό τε μέρμερα ἔργα. ὧδε γὰρ ἐξερέω, τὸ δέ κεν τετελεσμένον ἠε͂ν· οὐκ ἂν ἐφ’ ὑμετέρων ὀχέων πληγέντε κεραυνῷ ἂψ ἐσ Ὄλυμπον ἵκεσθον, ἵν’ ἀθανάτων ἕδοσ ἐστίν. ὣσ ἔφαθ’, αἳ δ’ ἐπέμυξαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη·

πλησίαι αἵ γ’ ἥσθην, κακὰ δὲ Τρώεσσι μεδέσθην. ἤτοι Ἀθηναίη ἀκέων ἦν οὐδέ τι εἶπε σκυζομένη Διὶ πατρί, χόλοσ δέ μιν ἄγριοσ ᾕρει· Ἥρῃ δ’ οὐκ ἔχαδε στῆθοσ χόλον, ἀλλὰ προσηύδα· αἰνότατε Κρονίδη ποῖον τὸν μῦθον ἐείπεσ. εὖ νυ καὶ ἡμεῖσ ἴδμεν ὅ τοι σθένοσ οὐκ ἀλαπαδνόν· ἀλλ’ ἔμπησ Δαναῶν ὀλοφυρόμεθ’ αἰχμητάων, οἵ κεν δὴ κακὸν οἶτον ἀναπλήσαντεσ ὄλωνται. ἀλλ’ ἤτοι πολέμου μὲν ἀφεξόμεθ’, εἰ σὺ κελεύεισ· βουλὴν δ’ Ἀργείοισ ὑποθησόμεθ’ ἥ τισ ὀνήσει, ὡσ μὴ πάντεσ ὄλωνται ὀδυσσαμένοιο τεοῖο. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

ἠοῦσ δὴ καὶ μᾶλλον ὑπερμενέα Κρονίωνα ὄψεαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα, βοῶπισ πότνια Ἥρη ὀλλύντ’ Ἀργείων πουλὺν στρατὸν αἰχμητάων· οὐ γὰρ πρὶν πολέμου ἀποπαύσεται ὄβριμοσ Ἕκτωρ πρὶν ὄρθαι παρὰ ναῦφι ποδώκεα Πηλεί̈ωνα, ἤματι τῷ ὅτ’ ἂν οἳ μὲν ἐπὶ πρύμνῃσι μάχωνται στείνει ἐν αἰνοτάτῳ περὶ Πατρόκλοιο θανόντοσ· ὣσ γὰρ θέσφατόν ἐστι· σέθεν δ’ ἐγὼ οὐκ ἀλεγίζω χωομένησ, οὐδ’ εἴ κε τὰ νείατα πείραθ’ ἵκηαι γαίησ καὶ πόντοιο, ἵν’ Ιἄπετόσ τε Κρόνοσ τε ἥμενοι οὔτ’ αὐγῇσ Ὑπερίονοσ Ηἐλίοιο τέρποντ’ οὔτ’ ἀνέμοισι, βαθὺσ δέ τε Τάρταροσ ἀμφίσ· οὐδ’ ἢν ἔνθ’ ἀφίκηαι ἀλωμένη, οὔ σευ ἔγωγε σκυζομένησ ἀλέγω, ἐπεὶ οὐ σέο κύντερον ἄλλο. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὔ τι προσέφη λευκώλενοσ Ἥρη.

ἐν δ’ ἔπεσ’ Ὠκεανῷ λαμπρὸν φάοσ ἠελίοιο ἕλκον νύκτα μέλαιναν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν. Τρωσὶν μέν ῥ’ ἀέκουσιν ἔδυ φάοσ, αὐτὰρ Ἀχαιοῖσ ἀσπασίη τρίλλιστοσ ἐπήλυθε νὺξ ἐρεβεννή. Τρώων αὖτ’ ἀγορὴν ποιήσατο φαίδιμοσ Ἕκτωρ νόσφι νεῶν ἀγαγὼν ποταμῷ ἔπι δινήεντι, ἐν καθαρῷ ὅθι δὴ νεκύων διεφαίνετο χῶροσ.

ἐκ πόλιοσ δ’ ἄξεσθε βόασ καὶ ἴφια μῆλα καρπαλίμωσ, οἶνον δὲ μελίφρονα οἰνίζεσθε σῖτόν τ’ ἐκ μεγάρων, ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγεσθε, ὥσ κεν παννύχιοι μέσφ’ ἠοῦσ ἠριγενείησ καίωμεν πυρὰ πολλά, σέλασ δ’ εἰσ οὐρανὸν ἵκῃ, μή πωσ καὶ διὰ νύκτα κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ φεύγειν ὁρμήσωνται ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσησ. ἐξ ἵππων δ’ ἀποβάντεσ ἐπὶ χθόνα μῦθον ἄκουον τόν ῥ’ Ἕκτωρ ἀγόρευε Διὶ̈ φίλοσ· ἐν δ’ ἄρα χειρὶ ἔγχοσ ἔχ’ ἑνδεκάπηχυ· πάροιθε δὲ λάμπετο δουρὸσ αἰχμὴ χαλκείη, περὶ δὲ χρύσεοσ θέε πόρκησ, τῷ ὅ γ’ ἐρεισάμενοσ ἔπεα Τρώεσσι μετηύδα· κέκλυτέ μευ Τρῶεσ καὶ Δάρδανοι ἠδ’ ἐπίκουροι· νῦν ἐφάμην νῆάσ τ’ ὀλέσασ καὶ πάντασ Ἀχαιοὺσ ἂψ ἀπονοστήσειν προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν· ἀλλὰ πρὶν κνέφασ ἦλθε, τὸ νῦν ἐσάωσε μάλιστα Ἀργείουσ καὶ νῆασ ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσησ. ἀλλ’ ἤτοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃ δόρπά τ’ ἐφοπλισόμεσθα· ἀτὰρ καλλίτριχασ ἵππουσ λύσαθ’ ὑπὲξ ὀχέων, παρὰ δέ σφισι βάλλετ’ ἐδωδήν· μὴ μὰν ἀσπουδί γε νεῶν ἐπιβαῖεν ἕκηλοι, ἀλλ’ ὥσ τισ τούτων γε βέλοσ καὶ οἴκοθι πέσσῃ βλήμενοσ ἢ ἰῷ ἢ ἔγχεϊ ὀξυόεντι νηὸσ ἐπιθρῴσκων, ἵνα τισ στυγέῃσι καὶ ἄλλοσ Τρωσὶν ἐφ’ ἱπποδάμοισι φέρειν πολύδακρυν Ἄρηα.

κήρυκεσ δ’ ἀνὰ ἄστυ Διὶ̈ φίλοι ἀγγελλόντων παῖδασ πρωθήβασ πολιοκροτάφουσ τε γέροντασ λέξασθαι περὶ ἄστυ θεοδμήτων ἐπὶ πύργων· θηλύτεραι δὲ γυναῖκεσ ἐνὶ μεγάροισιν ἑκάστη πῦρ μέγα καιόντων· φυλακὴ δέ τισ ἔμπεδοσ ἔστω μὴ λόχοσ εἰσέλθῃσι πόλιν λαῶν ἀπεόντων. ὧδ’ ἔστω Τρῶεσ μεγαλήτορεσ ὡσ ἀγορεύω· μῦθοσ δ’ ὃσ μὲν νῦν ὑγιὴσ εἰρημένοσ ἔστω, τὸν δ’ ἠοῦσ Τρώεσσι μεθ’ ἱπποδάμοισ ἀγορεύσω. ἔλπομαι εὐχόμενοσ Διί τ’ ἄλλοισίν τε θεοῖσιν ἐξελάαν ἐνθένδε κύνασ κηρεσσιφορήτουσ, οὓσ κῆρεσ φορέουσι μελαινάων ἐπὶ νηῶν. ἀλλ’ ἤτοι ἐπὶ νυκτὶ φυλάξομεν ἡμέασ αὐτούσ, πρῶϊ δ’ ὑπηοῖοι σὺν τεύχεσι θωρηχθέντεσ νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα. εἴσομαι εἴ κέ μ’ ὁ Τυδεί̈δησ κρατερὸσ Διομήδησ πὰρ νηῶν πρὸσ τεῖχοσ ἀπώσεται, ἤ κεν ἐγὼ τὸν χαλκῷ δῃώσασ ἔναρα βροτόεντα φέρωμαι. αὔριον ἣν ἀρετὴν διαείσεται, εἴ κ’ ἐμὸν ἔγχοσ μείνῃ ἐπερχόμενον· ἀλλ’ ἐν πρώτοισιν ὀί̈ω κείσεται οὐτηθείσ, πολέεσ δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι ἠελίου ἀνιόντοσ ἐσ αὔριον· εἰ γὰρ ἐγὼν ὣσ εἰήν ἀθάνατοσ καὶ ἀγήρωσ ἤματα πάντα, τιοίμην δ’ ὡσ τίετ’ Ἀθηναίη καὶ Ἀπόλλων, ὡσ νῦν ἡμέρη ἥδε κακὸν φέρει Ἀργείοισιν. ὣσ Ἕκτωρ ἀγόρευ’, ἐπὶ δὲ Τρῶεσ κελάδησαν.

οἳ δ’ ἵππουσ μὲν λῦσαν ὑπὸ ζυγοῦ ἱδρώοντασ, δῆσαν δ’ ἱμάντεσσι παρ’ ἁρ́μασιν οἷσιν ἕκαστοσ· ἐκ πόλιοσ δ’ ἄξοντο βόασ καὶ ἴφια μῆλα καρπαλίμωσ, οἶνον δὲ μελίφρονα οἰνίζοντο, σῖτόν τ’ ἐκ μεγάρων, ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγοντο. κνίσην δ’ ἐκ πεδίου ἄνεμοι φέρον οὐρανὸν εἴσω. οἳ δὲ μέγα φρονέοντεσ ἐπὶ πτολέμοιο γεφύρασ εἰάτο παννύχιοι, πυρὰ δέ σφισι καίετο πολλά.

ὡσ δ’ ὅτ’ ἐν οὐρανῷ ἄστρα φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην φαίνετ’ ἀριπρεπέα, ὅτε τ’ ἔπλετο νήνεμοσ αἰθήρ· ἔκ τ’ ἔφανεν πᾶσαι σκοπιαὶ καὶ πρώονεσ ἄκροι καὶ νάπαι· οὐρανόθεν δ’ ἄρ’ ὑπερράγη ἄσπετοσ αἰθήρ, πάντα δὲ εἴδεται ἄστρα, γέγηθε δέ τε φρένα ποιμήν· τόσσα μεσηγὺ νεῶν ἠδὲ Ξάνθοιο ῥοάων Τρώων καιόντων πυρὰ φαίνετο Ἰλιόθι πρό. χίλι’ ἄρ’ ἐν πεδίῳ πυρὰ καίετο, πὰρ δὲ ἑκάστῳ εἰάτο πεντήκοντα σέλᾳ πυρὸσ αἰθομένοιο. ἵπποι δὲ κρῖ λευκὸν ἐρεπτόμενοι καὶ ὀλύρασ ἑσταότεσ παρ’ ὄχεσφιν ἐύ̈θρονον Ηὦ μίμνον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Iliad, Book 8

(호메로스, 일리아스, Book 8)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION