Homer, Iliad, Book 7 24:

ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ, καὶ βάλεν Αἰάντοσ δεινὸν σάκοσ ἑπταβόειον ἀκρότατον κατὰ χαλκόν, ὃσ ὄγδοοσ ἠε͂ν ἐπ’ αὐτῷ. ἓξ δὲ διὰ πτύχασ ἦλθε δαί̈ζων χαλκὸσ ἀτειρήσ, ἐν τῇ δ’ ἑβδομάτῃ ῥινῷ σχέτο· δεύτεροσ αὖτε Αἰάσ διογενὴσ προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ, καὶ βάλε Πριαμίδαο κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην. διὰ μὲν ἀσπίδοσ ἦλθε φαεινῆσ ὄβριμον ἔγχοσ, καὶ διὰ θώρηκοσ πολυδαιδάλου ἠρήρειστο· ἀντικρὺ δὲ παραὶ λαπάρην διάμησε χιτῶνα ἔγχοσ· ὃ δ’ ἐκλίνθη καὶ ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν. τὼ δ’ ἐκσπασσαμένω δολίχ’ ἔγχεα χερσὶν ἅμ’ ἄμφω σύν ῥ’ ἔπεσον λείουσιν ἐοικότεσ ὠμοφάγοισιν ἢ συσὶ κάπροισιν, τῶν τε σθένοσ οὐκ ἀλαπαδνόν. Πριαμίδησ μὲν ἔπειτα μέσον σάκοσ οὔτασε δουρί, οὐδ’ ἔρρηξεν χαλκόσ, ἀνεγνάμφθη δέ οἱ αἰχμή. Αἰάσ δ’ ἀσπίδα νύξεν ἐπάλμενοσ· ἣ δὲ διαπρὸ ἤλυθεν ἐγχείη, στυφέλιξε δέ μιν μεμαῶτα, τμήδην δ’ αὐχέν’ ἐπῆλθε, μέλαν δ’ ἀνεκήκιεν αἷμα, ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ ἀπέληγε μάχησ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ, ἀλλ’ ἀναχασσάμενοσ λίθον εἵλετο χειρὶ παχείῃ κείμενον ἐν πεδίῳ μέλανα τρηχύν τε μέγαν τε· τῷ βάλεν Αἰάντοσ δεινὸν σάκοσ ἑπταβόειον μέσσον ἐπομφάλιον· περιήχησεν δ’ ἄρα χαλκόσ. δεύτεροσ αὖτ’ Αἰάσ πολὺ μείζονα λᾶαν ἀείρασ ἧκ’ ἐπιδινήσασ, ἐπέρεισε δὲ ἶν’ ἀπέλεθρον, εἴσω δ’ ἀσπίδ’ ἐάξε βαλὼν μυλοειδέϊ πέτρῳ, βλάψε δέ οἱ φίλα γούναθ’· ὃ δ’ ὕπτιοσ ἐξετανύσθη ἀσπίδι ἐγχριμφθείσ· τὸν δ’ αἶψ’ ὤρθωσεν Ἀπόλλων. καί νύ κε δὴ ξιφέεσσ’ αὐτοσχεδὸν οὐτάζοντο, εἰ μὴ κήρυκεσ Διὸσ ἄγγελοι ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν ἦλθον, ὃ μὲν Τρώων, ὃ δ’ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων, Ταλθύβιόσ τε καὶ Ἰδαῖοσ πεπνυμένω ἄμφω· μέσσῳ δ’ ἀμφοτέρων σκῆπτρα σχέθον, εἶπέ τε μῦθον κῆρυξ Ἰδαῖοσ πεπνυμένα μήδεα εἰδώσ· μηκέτι παῖδε φίλω πολεμίζετε μηδὲ μάχεσθον· ἀμφοτέρω γὰρ σφῶϊ φιλεῖ νεφεληγερέτα Ζεύσ, ἄμφω δ’ αἰχμητά· τό γε δὴ καὶ ἴδμεν ἅπαντεσ. νὺξ δ’ ἤδη τελέθει· ἀγαθὸν καὶ νυκτὶ πιθέσθαι.