Homer, Iliad, Book 6 40:

ἦ ῥα γυνὴ ταμίη, ὃ δ ἀπέσσυτο δώματος Ἕκτωρ τὴν αὐτὴν ὁδὸν αὖτις ἐϋκτιμένας κατ ἀγυιάς.? εὖτε πύλας ἵκανε διερχόμενος μέγα ἄστυ Σκαιάς, τῇ ἄρ ἔμελλε διεξίμεναι πεδίον δέ, ἔνθ ἄλοχος πολύδωρος ἐναντίη ἦλθε θέουσα Ἀνδρομάχη θυγάτηρ μεγαλήτορος Ηἐτίωνος Ηἐτίων ὃς ἔναιεν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ Θήβῃ Ὑποπλακίῃ Κιλίκεσς ἄνδρεσσιν ἀνάσσων: τοῦ περ δὴ θυγάτηρ ἔχεθ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ. ἥ οἱ ἔπειτ ἤντης, ἅμα δ ἀμφίπολος κίεν αὐτῇ παῖδ ἐπὶ κόλπῳ ἔχους ἀταλάφρονα νήπιον αὔτως Ἑκτορίδην ἀγαπητὸν ἀλίγκιον ἀστέρι καλῷ, τόν ῥ Ἕκτωρ καλέεσκε Σκαμάνδριον, αὐτὰρ οἱ ἄλλοι Ἀστυάνακτ: οἰο῀ς γὰρ ἐρύετο Ἴλιον Ἕκτωρ. ἤτοι ὃ μὲν μείδησεν ἰδὼν ἐς παῖδα σιωπῇ: Ἀνδρομάχη δέ οἱ ἄγχι παρίστατο δάκρυ χέουσα, ἔν τ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔπος τ ἔφατ ἔκ τ ὀνόμαζε: δαιμόνιε φθίσει σε τὸ σὸν μένος, οὐδ ἐλεαίρεις παῖδά τε νηπίαχον καὶ ἔμ ἄμμορον, ἣ τάχα χήρη σεῦ ἔσομαι: τάχα γάρ σε κατακτανέουσιν Ἀχαιοὶ πάντες ἐφορμηθέντες: ἐμοὶ δέ κε κέρδιον εἰή σεῦ ἀφαμαρτούσῃ χθόνα δύμεναι: οὐ γὰρ ἔτ ἄλλη ἔσται θαλπωρὴ ἐπεὶ ἂν σύ γε πότμον ἐπίσπῃς ἀλλ ἄχε: οὐδέ μοι ἔστι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ.?