Homer, Iliad, Book 5

(호메로스, 일리아스, Book 5)

ἔνθ’ αὖ Τυδεί̈δῃ Διομήδεϊ Παλλὰσ Ἀθήνη δῶκε μένοσ καὶ θάρσοσ, ἵν’ ἔκδηλοσ μετὰ πᾶσιν Ἀργείοισι γένοιτο ἰδὲ κλέοσ ἐσθλὸν ἄροιτο· δαῖέ οἱ ἐκ κόρυθόσ τε καὶ ἀσπίδοσ ἀκάματον πῦρ ἀστέρ’ ὀπωρινῷ ἐναλίγκιον, ὅσ τε μάλιστα λαμπρὸν παμφαίνῃσι λελουμένοσ ὠκεανοῖο· τοῖόν οἱ πῦρ δαῖεν ἀπὸ κρατόσ τε καὶ ὤμων, ὦρσε δέ μιν κατὰ μέσσον ὅθι πλεῖστοι κλονέοντο. ἦν δέ τισ ἐν Τρώεσσι Δάρησ ἀφνειὸσ ἀμύμων ἱρεὺσ Ἡφαίστοιο·

δύω δέ οἱ υἱέεσ ἤστην Φηγεὺσ Ἰδαῖόσ τε μάχησ εὖ εἰδότε πάσησ. τώ οἱ ἀποκρινθέντε ἐναντίω ὁρμηθήτην· τὼ μὲν ἀφ’ ἵπποιιν, ὃ δ’ ἀπὸ χθονὸσ ὄρνυτο πεζόσ. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ Φηγεύσ ῥα πρότεροσ προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ· Τυδεί̈δεω δ’ ὑπὲρ ὦμον ἀριστερὸν ἤλυθ’ ἀκωκὴ ἔγχεοσ, οὐδ’ ἔβαλ’ αὐτόν· ὃ δ’ ὕστεροσ ὄρνυτο χαλκῷ Τυδεί̈δησ· τοῦ δ’ οὐχ ἅλιον βέλοσ ἔκφυγε χειρόσ, ἀλλ’ ἔβαλε στῆθοσ μεταμάζιον, ὦσε δ’ ἀφ’ ἵππων. Ἰδαῖοσ δ’ ἀπόρουσε λιπὼν περικαλλέα δίφρον, οὐδ’ ἔτλη περιβῆναι ἀδελφειοῦ κταμένοιο· οὐδὲ γὰρ οὐδέ κεν αὐτὸσ ὑπέκφυγε κῆρα μέλαιναν, ἀλλ’ Ἥφαιστοσ ἔρυτο, σάωσε δὲ νυκτὶ καλύψασ, ὡσ δή οἱ μὴ πάγχυ γέρων ἀκαχήμενοσ εἰή. ἵππουσ δ’ ἐξελάσασ μεγαθύμου Τυδέοσ υἱὸσ δῶκεν ἑταίροισιν κατάγειν κοίλασ ἐπὶ νῆασ. Τρῶεσ δὲ μεγάθυμοι ἐπεὶ ἴδον υἱε͂ Δάρητοσ τὸν μὲν ἀλευάμενον, τὸν δὲ κτάμενον παρ’ ὄχεσφι, πᾶσιν ὀρίνθη θυμόσ· ἀτὰρ γλαυκῶπισ Ἀθήνη χειρὸσ ἑλοῦσ’ ἐπέεσσι προσηύδα θοῦρον Ἄρηα· Ἆρεσ Ἄρεσ βροτολοιγὲ μιαιφόνε τειχεσιπλῆτα οὐκ ἂν δὴ Τρῶασ μὲν ἐάσαιμεν καὶ Ἀχαιοὺσ μάρνασθ’, ὁπποτέροισι πατὴρ Ζεὺσ κῦδοσ ὀρέξῃ, νῶϊ δὲ χαζώμεσθα, Διὸσ δ’ ἀλεώμεθα μῆνιν; ὣσ εἰποῦσα μάχησ ἐξήγαγε θοῦρον Ἄρηα·

τὸν μὲν ἔπειτα καθεῖσεν ἐπ’ ἠϊόεντι Σκαμάνδρῳ, Τρῶασ δ’ ἔκλιναν Δαναοί· ἕλε δ’ ἄνδρα ἕκαστοσ ἡγεμόνων· πρῶτοσ δὲ ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων ἀρχὸν Ἁλιζώνων Ὀδίον μέγαν ἔκβαλε δίφρου· πρώτῳ γὰρ στρεφθέντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πῆξεν ὤμων μεσσηγύσ, διὰ δὲ στήθεσφιν ἔλασσε, δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. Ἰδομενεὺσ δ’ ἄρα Φαῖστον ἐνήρατο Μῄονοσ υἱὸν Βώρου, ὃσ ἐκ Τάρνησ ἐριβώλακοσ εἰληλούθει.

τὸν μὲν ἄρ’ Ἰδομενεὺσ δουρικλυτὸσ ἔγχεϊ μακρῷ νύξ’ ἵππων ἐπιβησόμενον κατὰ δεξιὸν ὦμον· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, στυγερὸσ δ’ ἄρα μιν σκότοσ εἷλε. τὸν μὲν ἄρ’ Ἰδομενῆοσ ἐσύλευον θεράποντεσ·

υἱὸν δὲ Στροφίοιο Σκαμάνδριον αἵμονα θήρησ Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ ἕλ’ ἔγχεϊ ὀξυόεντι ἐσθλὸν θηρητῆρα· δίδαξε γὰρ Ἄρτεμισ αὐτὴ βάλλειν ἄγρια πάντα, τά τε τρέφει οὔρεσιν ὕλη· ἀλλ’ οὔ οἱ τότε γε χραῖσμ’ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα, οὐδὲ ἑκηβολίαι ᾗσιν τὸ πρίν γε κέκαστο· ἀλλά μιν Ἀτρεί̈δησ δουρικλειτὸσ Μενέλαοσ πρόσθεν ἕθεν φεύγοντα μετάφρενον οὔτασε δουρὶ ὤμων μεσσηγύσ, διὰ δὲ στήθεσφιν ἔλασσεν, ἤριπε δὲ πρηνήσ, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. Μηριόνησ δὲ Φέρεκλον ἐνήρατο, τέκτονοσ υἱὸν Ἁρμονίδεω, ὃσ χερσὶν ἐπίστατο δαίδαλα πάντα τεύχειν·

ἔξοχα γάρ μιν ἐφίλατο Παλλὰσ Ἀθήνη· ὃσ καὶ Ἀλεξάνδρῳ τεκτήνατο νῆασ ἐί̈σασ ἀρχεκάκουσ, αἳ πᾶσι κακὸν Τρώεσσι γένοντο οἷ τ’ αὐτῷ, ἐπεὶ οὔ τι θεῶν ἐκ θέσφατα ᾔδη. τὸν μὲν Μηριόνησ ὅτε δὴ κατέμαρπτε διώκων βεβλήκει γλουτὸν κατὰ δεξιόν· ἣ δὲ διαπρὸ ἀντικρὺ κατὰ κύστιν ὑπ’ ὀστέον ἤλυθ’ ἀκωκή· γνὺξ δ’ ἔριπ’ οἰμώξασ, θάνατοσ δέ μιν ἀμφεκάλυψε. Πήδαιον δ’ ἄρ’ ἔπεφνε Μέγησ Ἀντήνοροσ υἱὸν ὅσ ῥα νόθοσ μὲν ἐήν, πύκα δ’ ἔτρεφε δῖα Θεανὼ ἶσα φίλοισι τέκεσσι χαριζομένη πόσεϊ ᾧ.

τὸν μὲν Φυλεί̈δησ δουρὶ κλυτὸσ ἐγγύθεν ἐλθὼν βεβλήκει κεφαλῆσ κατὰ ἰνίον ὀξέϊ δουρί· ἀντικρὺ δ’ ἀν’ ὀδόντασ ὑπὸ γλῶσσαν τάμε χαλκόσ· ἤριπε δ’ ἐν κονίῃ, ψυχρὸν δ’ ἕλε χαλκὸν ὀδοῦσιν. Εὐρύπυλοσ δ’ Εὐαιμονίδησ Ὑψήνορα δῖον υἱὸν ὑπερθύμου Δολοπίονοσ, ὅσ ῥα Σκαμάνδρου ἀρητὴρ ἐτέτυκτο, θεὸσ δ’ ὣσ τίετο δήμῳ, τὸν μὲν ἄρ’ Εὐρύπυλοσ, Εὐαίμονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ, πρόσθεν ἕθεν φεύγοντα μεταδρομάδην ἔλασ’ ὦμον φασγάνῳ ἀί̈ξασ, ἀπὸ δ’ ἔξεσε χεῖρα βαρεῖαν·

αἱματόεσσα δὲ χεὶρ πεδίῳ πέσε· τὸν δὲ κατ’ ὄσσε ἔλλαβε πορφύρεοσ θάνατοσ καὶ μοῖρα κραταιή. ὣσ οἳ μὲν πονέοντο κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην·

Τυδεί̈δην δ’ οὐκ ἂν γνοίησ ποτέροισι μετείη ἠὲ μετὰ Τρώεσσιν ὁμιλέοι ἦ μετ’ Ἀχαιοῖσ. θῦνε γὰρ ἂμ πεδίον ποταμῷ πλήθοντι ἐοικὼσ χειμάρρῳ, ὅσ τ’ ὦκα ῥέων ἐκέδασσε γεφύρασ· τὸν δ’ οὔτ’ ἄρ τε γέφυραι ἐεργμέναι ἰσχανόωσιν, οὔτ’ ἄρα ἑρ́κεα ἴσχει ἀλωάων ἐριθηλέων ἐλθόντ’ ἐξαπίνησ ὅτ’ ἐπιβρίσῃ Διὸσ ὄμβροσ· πολλὰ δ’ ὑπ’ αὐτοῦ ἔργα κατήριπε κάλ’ αἰζηῶν· ὣσ ὑπὸ Τυδεί̈δῃ πυκιναὶ κλονέοντο φάλαγγεσ Τρώων, οὐδ’ ἄρα μιν μίμνον πολέεσ περ ἐόντεσ. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱὸσ θύνοντ’ ἂμ πεδίον πρὸ ἕθεν κλονέοντα φάλαγγασ, αἶψ’ ἐπὶ Τυδεί̈δῃ ἐτιταίνετο καμπύλα τόξα, καὶ βάλ’ ἐπαί̈σσοντα τυχὼν κατὰ δεξιὸν ὦμον θώρηκοσ γύαλον·

διὰ δ’ ἔπτατο πικρὸσ ὀϊστόσ, ἀντικρὺ δὲ διέσχε, παλάσσετο δ’ αἵματι θώρηξ. τῷ δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀύ̈σε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ· ὄρνυσθε Τρῶεσ μεγάθυμοι κέντορεσ ἵππων· βέβληται γὰρ ἄριστοσ Ἀχαιῶν, οὐδέ ἕ φημι δήθ’ ἀνσχήσεσθαι κρατερὸν βέλοσ, εἰ ἐτεόν με ὦρσεν ἄναξ Διὸσ υἱὸσ ἀπορνύμενον Λυκίηθεν. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ·

τὸν δ’ οὐ βέλοσ ὠκὺ δάμασσεν, ἀλλ’ ἀναχωρήσασ πρόσθ’ ἵπποιιν καὶ ὄχεσφιν ἔστη, καὶ Σθένελον προσέφη Καπανήϊον υἱόν· ὄρσο πέπον Καπανηϊάδη, καταβήσεο δίφρου, ὄφρά μοι ἐξ ὤμοιο ἐρύσσῃσ πικρὸν ὀϊστόν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, Σθένελοσ δὲ καθ’ ἵππων ἆλτο χαμᾶζε, πὰρ δὲ στὰσ βέλοσ ὠκὺ διαμπερὲσ ἐξέρυσ’ ὤμου·

αἷμα δ’ ἀνηκόντιζε διὰ στρεπτοῖο χιτῶνοσ. δὴ τότ’ ἔπειτ’ ἠρᾶτο βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· κλῦθί μευ αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ Ἀτρυτώνη, εἴ ποτέ μοι καὶ πατρὶ φίλα φρονέουσα παρέστησ δηί̈ῳ ἐν πολέμῳ, νῦν αὖτ’ ἐμὲ φῖλαι Ἀθήνη· δὸσ δέ τέ μ’ ἄνδρα ἑλεῖν καὶ ἐσ ὁρμὴν ἔγχεοσ ἐλθεῖν ὅσ μ’ ἔβαλε φθάμενοσ καὶ ἐπεύχεται, οὐδέ μέ φησι δηρὸν ἔτ’ ὄψεσθαι λαμπρὸν φάοσ ἠελίοιο. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ·

τοῦ δ’ ἔκλυε Παλλὰσ Ἀθήνη, γυῖα δ’ ἔθηκεν ἐλαφρά, πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθεν· ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· θαρσῶν νῦν Διόμηδεσ ἐπὶ Τρώεσσι μάχεσθαι· ἐν γάρ τοι στήθεσσι μένοσ πατρώϊον ἧκα ἄτρομον, οἱο͂ν ἔχεσκε σακέσπαλοσ ἱππότα Τυδεύσ· ἀχλὺν δ’ αὖ τοι ἀπ’ ὀφθαλμῶν ἕλον ἣ πρὶν ἐπῆεν, ὄφρ’ εὖ γιγνώσκῃσ ἠμὲν θεὸν ἠδὲ καὶ ἄνδρα. τὼ νῦν αἴ κε θεὸσ πειρώμενοσ ἐνθάδ’ ἵκηται μή τι σύ γ’ ἀθανάτοισι θεοῖσ ἀντικρὺ μάχεσθαι τοῖσ ἄλλοισ· ἀτὰρ εἴ κε Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη ἔλθῃσ’ ἐσ πόλεμον, τήν γ’ οὐτάμεν ὀξέϊ χαλκῷ. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη γλαυκῶπισ Ἀθήνη, Τυδεί̈δησ δ’ ἐξαῦτισ ἰὼν προμάχοισιν ἐμίχθη καὶ πρίν περ θυμῷ μεμαὼσ Τρώεσσι μάχεσθαι·

δὴ τότε μιν τρὶσ τόσσον ἕλεν μένοσ ὥσ τε λέοντα ὅν ῥά τε ποιμὴν ἀγρῷ ἐπ’ εἰροπόκοισ ὀί̈εσσι χραύσῃ μέν τ’ αὐλῆσ ὑπεράλμενον οὐδὲ δαμάσσῃ· τοῦ μέν τε σθένοσ ὦρσεν, ἔπειτα δέ τ’ οὐ προσαμύνει, ἀλλὰ κατὰ σταθμοὺσ δύεται, τὰ δ’ ἐρῆμα φοβεῖται· αἳ μέν τ’ ἀγχιστῖναι ἐπ’ ἀλλήλῃσι κέχυνται, αὐτὰρ ὃ ἐμμεμαὼσ βαθέησ ἐξάλλεται αὐλῆσ· ὣσ μεμαὼσ Τρώεσσι μίγη κρατερὸσ Διομήδησ. ἔνθ’ ἕλεν Ἀστύνοον καὶ Ὑπείρονα ποιμένα λαῶν, τὸν μὲν ὑπὲρ μαζοῖο βαλὼν χαλκήρεϊ δουρί, τὸν δ’ ἕτερον ξίφεϊ μεγάλῳ κληῖ̈δα παρ’ ὦμον πλῆξ’, ἀπὸ δ’ αὐχένοσ ὦμον ἐέργαθεν ἠδ’ ἀπὸ νώτου.

τοὺσ μὲν ἐάσ’, ὃ δ’ Ἄβαντα μετῴχετο καὶ Πολύειδον υἱέασ Εὐρυδάμαντοσ ὀνειροπόλοιο γέροντοσ· τοῖσ οὐκ ἐρχομένοισ ὃ γέρων ἐκρίνατ’ ὀνείρουσ, ἀλλά σφεασ κρατερὸσ Διομήδησ ἐξενάριξε· βῆ δὲ μετὰ Ξάνθόν τε Θόωνά τε Φαίνοποσ υἱε͂ ἄμφω τηλυγέτω· ὃ δὲ τείρετο γήραϊ λυγρῷ, υἱὸν δ’ οὐ τέκετ’ ἄλλον ἐπὶ κτεάτεσσι λιπέσθαι. ἔνθ’ ὅ γε τοὺσ ἐνάριζε, φίλον δ’ ἐξαίνυτο θυμὸν ἀμφοτέρω, πατέρι δὲ γόον καὶ κήδεα λυγρὰ λεῖπ’, ἐπεὶ οὐ ζώοντε μάχησ ἐκνοστήσαντε δέξατο· χηρωσταὶ δὲ διὰ κτῆσιν δατέοντο. ἔνθ’ υἱᾶσ Πριάμοιο δύω λάβε Δαρδανίδαο εἰν ἑνὶ δίφρῳ ἐόντασ Ἐχέμμονά τε Χρομίον τε.

ὡσ δὲ λέων ἐν βουσὶ θορὼν ἐξ αὐχένα ἄξῃ πόρτιοσ ἠὲ βοὸσ ξύλοχον κάτα βοσκομενάων, ὣσ τοὺσ ἀμφοτέρουσ ἐξ ἵππων Τυδέοσ υἱὸσ βῆσε κακῶσ ἀέκοντασ, ἔπειτα δὲ τεύχε’ ἐσύλα· ἵππουσ δ’ οἷσ ἑτάροισι δίδου μετὰ νῆασ ἐλαύνειν. τὸν δ’ ἴδεν Αἰνείασ ἀλαπάζοντα στίχασ ἀνδρῶν, βῆ δ’ ἴμεν ἄν τε μάχην καὶ ἀνὰ κλόνον ἐγχειάων Πάνδαρον ἀντίθεον διζήμενοσ εἴ που ἐφεύροι·

εὑρ͂ε Λυκάονοσ υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε, στῆ δὲ πρόσθ’ αὐτοῖο ἔποσ τέ μιν ἀντίον ηὔδα· Πάνδαρε ποῦ τοι τόξον ἰδὲ πτερόεντεσ ὀϊστοὶ καὶ κλέοσ; ᾧ οὔ τίσ τοι ἐρίζεται ἐνθάδε γ’ ἀνήρ, οὐδέ τισ ἐν Λυκίῃ σέο γ’ εὔχεται εἶναι ἀμείνων. ἀλλ’ ἄγε τῷδ’ ἔφεσ ἀνδρὶ βέλοσ Διὶ χεῖρασ ἀνασχὼν ὅσ τισ ὅδε κρατέει καὶ δὴ κακὰ πολλὰ ἐόργε Τρῶασ, ἐπεὶ πολλῶν τε καὶ ἐσθλῶν γούνατ’ ἔλυσεν· εἰ μή τισ θεόσ ἐστι κοτεσσάμενοσ Τρώεσσιν ἱρῶν μηνίσασ· χαλεπὴ δὲ θεοῦ ἔπι μῆνισ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ·

Αἰνεία Τρώων βουληφόρε χαλκοχιτώνων Τυδεί̈δῃ μιν ἔγωγε δαί̈φρονι πάντα ἐί̈σκω, ἀσπίδι γιγνώσκων αὐλώπιδί τε τρυφαλείῃ, ἵππουσ τ’ εἰσορόων· σάφα δ’ οὐκ οἶδ’ εἰ θεόσ ἐστιν. εἰ δ’ ὅ γ’ ἀνὴρ ὅν φημι δαί̈φρων Τυδέοσ υἱὸσ οὐχ ὅ γ’ ἄνευθε θεοῦ τάδε μαίνεται, ἀλλά τισ ἄγχι ἕστηκ’ ἀθανάτων νεφέλῃ εἰλυμένοσ ὤμουσ, ὃσ τούτου βέλοσ ὠκὺ κιχήμενον ἔτραπεν ἄλλῃ. ἤδη γάρ οἱ ἐφῆκα βέλοσ, καί μιν βάλον ὦμον δεξιὸν ἀντικρὺ διὰ θώρηκοσ γυάλοιο· καί μιν ἔγωγ’ ἐφάμην Αἰ̈δωνῆϊ προϊάψειν, ἔμπησ δ’ οὐκ ἐδάμασσα· θεόσ νύ τίσ ἐστι κοτήεισ. ἵπποι δ’ οὐ παρέασι καὶ ἁρ́ματα τῶν κ’ ἐπιβαίην· ἀλλά που ἐν μεγάροισι Λυκάονοσ ἕνδεκα δίφροι καλοὶ πρωτοπαγεῖσ νεοτευχέεσ· ἀμφὶ δὲ πέπλοι πέπτανται· παρὰ δέ σφιν ἑκάστῳ δίζυγεσ ἵπποι ἑστᾶσι κρῖ λευκὸν ἐρεπτόμενοι καὶ ὀλύρασ. ἦ μέν μοι μάλα πολλὰ γέρων αἰχμητὰ Λυκάων ἐρχομένῳ ἐπέτελλε δόμοισ ἔνι ποιητοῖσιν· ἵπποισίν μ’ ἐκέλευε καὶ ἁρ́μασιν ἐμβεβαῶτα ἀρχεύειν Τρώεσσι κατὰ κρατερὰσ ὑσμίνασ· ἀλλ’ ἐγὼ οὐ πιθόμην·

ἦ τ’ ἂν πολὺ κέρδιον ἠε͂ν· ἵππων φειδόμενοσ, μή μοι δευοίατο φορβῆσ ἀνδρῶν εἰλομένων εἰωθότεσ ἔδμεναι ἄδην. ὣσ λίπον, αὐτὰρ πεζὸσ ἐσ Ἴλιον εἰλήλουθα τόξοισιν πίσυνοσ· τὰ δέ μ’ οὐκ ἄρ’ ἔμελλον ὀνήσειν. ἤδη γὰρ δοιοῖσιν ἀριστήεσσιν ἐφῆκα Τυδεί̈δῃ τε καὶ Ἀτρεί̈δῃ, ἐκ δ’ ἀμφοτέροιιν ἀτρεκὲσ αἷμ’ ἔσσευα βαλών, ἤγειρα δὲ μᾶλλον. τώ ῥα κακῇ αἴσῃ ἀπὸ πασσάλου ἀγκύλα τόξα ἤματι τῷ ἑλόμην ὅτε Ἴλιον εἰσ ἐρατεινὴν ἡγεόμην Τρώεσσι φέρων χάριν Ἕκτορι δίῳ. εἰ δέ κε νοστήσω καὶ ἐσόψομαι ὀφθαλμοῖσι πατρίδ’ ἐμὴν ἄλοχόν τε καὶ ὑψερεφὲσ μέγα δῶμα, αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἀπ’ ἐμεῖο κάρη τάμοι ἀλλότριοσ φὼσ εἰ μὴ ἐγὼ τάδε τόξα φαεινῷ ἐν πυρὶ θείην χερσὶ διακλάσσασ· ἀνεμώλια γάρ μοι ὀπηδεῖ. τὸν δ’ αὖτ’ Αἰνείασ Τρώων ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

μὴ δ’ οὕτωσ ἀγόρευε· πάροσ δ’ οὐκ ἔσσεται ἄλλωσ, πρίν γ’ ἐπὶ νὼ τῷδ’ ἀνδρὶ σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν ἀντιβίην ἐλθόντε σὺν ἔντεσι πειρηθῆναι. ἀλλ’ ἄγ’ ἐμῶν ὀχέων ἐπιβήσεο, ὄφρα ἴδηαι οἱοῖ Τρώϊοι ἵπποι ἐπιστάμενοι πεδίοιο κραιπνὰ μάλ’ ἔνθα καὶ ἔνθα διωκέμεν ἠδὲ φέβεσθαι· τὼ καὶ νῶϊ πόλιν δὲ σαώσετον, εἴ περ ἂν αὖτε Ζεὺσ ἐπὶ Τυδεί̈δῃ Διομήδεϊ κῦδοσ ὀρέξῃ. ἀλλ’ ἄγε νῦν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα δέξαι, ἐγὼ δ’ ἵππων ἀποβήσομαι ὄφρα μάχωμαι· ἠὲ σὺ τόνδε δέδεξο, μελήσουσιν δ’ ἐμοὶ ἵπποι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ·

Αἰνεία σὺ μὲν αὐτὸσ ἔχ’ ἡνία καὶ τεὼ ἵππω· μᾶλλον ὑφ’ ἡνιόχῳ εἰωθότι καμπύλον ἁρ́μα οἴσετον, εἴ περ ἂν αὖτε φεβώμεθα Τυδέοσ υἱόν· μὴ τὼ μὲν δείσαντε ματήσετον, οὐδ’ ἐθέλητον ἐκφερέμεν πολέμοιο τεὸν φθόγγον ποθέοντε, νῶϊ δ’ ἐπαί̈ξασ μεγαθύμου Τυδέοσ υἱὸσ αὐτώ τε κτείνῃ καὶ ἐλάσσῃ μώνυχασ ἵππουσ. ἀλλὰ σύ γ’ αὐτὸσ ἔλαυνε τέ’ ἁρ́ματα καὶ τεὼ ἵππω, τὸν δὲ δ’ ἐγὼν ἐπιόντα δεδέξομαι ὀξέϊ δουρί. ὣσ ἄρα φωνήσαντεσ ἐσ ἁρ́ματα ποικίλα βάντεσ ἐμμεμαῶτ’ ἐπὶ Τυδεί̈δῃ ἔχον ὠκέασ ἵππουσ.

τοὺσ δὲ ἴδε Σθένελοσ Καπανήϊοσ ἀγλαὸσ υἱόσ, αἶψα δὲ Τυδεί̈δην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Τυδεί̈δη Διόμηδεσ ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ, ἄνδρ’ ὁρόω κρατερὼ ἐπὶ σοὶ μεμαῶτε μάχεσθαι ἶν’ ἀπέλεθρον ἔχοντασ· ὃ μὲν τόξων ἐὺ̈ εἰδὼσ Πάνδαροσ, υἱὸσ δ’ αὖτε Λυκάονοσ εὔχεται εἶναι· Αἰνείασ δ’ υἱὸσ μὲν ἀμύμονοσ Ἀγχίσαο εὔχεται ἐκγεγάμεν, μήτηρ δέ οἵ ἐστ’ Ἀφροδίτη. ἀλλ’ ἄγε δὴ χαζώμεθ’ ἐφ’ ἵππων, μηδέ μοι οὕτω θῦνε διὰ προμάχων, μή πωσ φίλον ἦτορ ὀλέσσῃσ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

μή τι φόβον δ’ ἀγόρευ’, ἐπεὶ οὐδὲ σὲ πεισέμεν οἰώ. οὐ γάρ μοι γενναῖον ἀλυσκάζοντι μάχεσθαι οὐδὲ καταπτώσσειν· ἔτι μοι μένοσ ἔμπεδόν ἐστιν· ὀκνείω δ’ ἵππων ἐπιβαινέμεν, ἀλλὰ καὶ αὔτωσ ἀντίον εἶμ’ αὐτῶν· τρεῖν μ’ οὐκ ἐᾷ Παλλὰσ Ἀθήνη. τούτω δ’ οὐ πάλιν αὖτισ ἀποίσετον ὠκέεσ ἵπποι ἄμφω ἀφ’ ἡμείων, εἴ γ’ οὖν ἕτερόσ γε φύγῃσιν. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· αἴ κέν μοι πολύβουλοσ Ἀθήνη κῦδοσ ὀρέξῃ ἀμφοτέρω κτεῖναι, σὺ δὲ τούσδε μὲν ὠκέασ ἵππουσ αὐτοῦ ἐρυκακέειν ἐξ ἄντυγοσ ἡνία τείνασ, Αἰνείαο δ’ ἐπαί̈ξαι μεμνημένοσ ἵππων, ἐκ δ’ ἐλάσαι Τρώων μετ’ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ. τῆσ γάρ τοι γενεῆσ ἧσ Τρωί̈ περ εὐρύοπα Ζεὺσ δῶχ’ υἱο͂σ ποινὴν Γανυμήδεοσ, οὕνεκ’ ἄριστοι ἵππων ὅσσοι ἐάσιν ὑπ’ ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε, τῆσ γενεῆσ ἔκλεψεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγχίσησ λάθρῃ Λαομέδοντοσ ὑποσχὼν θήλεασ ἵππουσ· τῶν οἱ ἓξ ἐγένοντο ἐνὶ μεγάροισι γενέθλη. τοὺσ μὲν τέσσαρασ αὐτὸσ ἔχων ἀτίταλλ’ ἐπὶ φάτνῃ, τὼ δὲ δύ’ Αἰνείᾳ δῶκεν μήστωρε φόβοιο. εἰ τούτω κε λάβοιμεν, ἀροίμεθά κε κλέοσ ἐσθλόν. ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, τὼ δὲ τάχ’ ἐγγύθεν ἦλθον ἐλαύνοντ’ ὠκέασ ἵππουσ.

τὸν πρότεροσ προσέειπε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ· καρτερόθυμε δαί̈φρον ἀγαυοῦ Τυδέοσ υἱὲ ἦ μάλα σ’ οὐ βέλοσ ὠκὺ δαμάσσατο πικρὸσ ὀϊστόσ· νῦν αὖτ’ ἐγχείῃ πειρήσομαι αἴ κε τύχωμι. ἦ ῥα καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ καὶ βάλε Τυδεί̈δαο κατ’ ἀσπίδα·

τῆσ δὲ διὰ πρὸ αἰχμὴ χαλκείη πταμένη θώρηκι πελάσθη· τῷ δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀύ̈σε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ· βέβληαι κενεῶνα διαμπερέσ, οὐδέ σ’ ὀί̈ω δηρὸν ἔτ’ ἀνσχήσεσθαι· ἐμοὶ δὲ μέγ’ εὖχοσ ἔδωκασ. τὸν δ’ οὐ ταρβήσασ προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

ἤμβροτεσ οὐδ’ ἔτυχεσ· ἀτὰρ οὐ μὲν σφῶί̈ γ’ ὀί̈ω πρίν γ’ ἀποπαύσεσθαι πρίν γ’ ἢ ἕτερόν γε πεσόντα αἵματοσ ἆσαι Ἄρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν. ὣσ φάμενοσ προέηκε·

βέλοσ δ’ ἴθυνεν Ἀθήνη ῥῖνα παρ’ ὀφθαλμόν, λευκοὺσ δ’ ἐπέρησεν ὀδόντασ. τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν γλῶσσαν πρυμνὴν τάμε χαλκὸσ ἀτειρήσ, αἰχμὴ δ’ ἐξελύθη παρὰ νείατον ἀνθερεῶνα· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ αἰόλα παμφανόωντα, παρέτρεσσαν δέ οἱ ἵπποι ὠκύποδεσ· τοῦ δ’ αὖθι λύθη ψυχή τε μένοσ τε. Αἰνείασ δ’ ἀπόρουσε σὺν ἀσπίδι δουρί τε μακρῷ δείσασ μή πώσ οἱ ἐρυσαίατο νεκρὸν Ἀχαιοί.

ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αὐτῷ βαῖνε λέων ὣσ ἀλκὶ πεποιθώσ, πρόσθε δέ οἱ δόρυ τ’ ἔσχε καὶ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην, τὸν κτάμεναι μεμαὼσ ὅσ τισ τοῦ γ’ ἀντίοσ ἔλθοι σμερδαλέα ἰάχων· ὃ δὲ χερμάδιον λάβε χειρὶ Τυδεί̈δησ μέγα ἔργον ὃ οὐ δύο γ’ ἄνδρε φέροιεν, οἱοῖ νῦν βροτοί εἰσ’· ὃ δέ μιν ῥέα πάλλε καὶ οἰο͂σ. τῷ βάλεν Αἰνείαο κατ’ ἰσχίον ἔνθά τε μηρὸσ ἰσχίῳ ἐνστρέφεται, κοτύλην δέ τέ μιν καλέουσι· θλάσσε δέ οἱ κοτύλην, πρὸσ δ’ ἄμφω ῥῆξε τένοντε· ὦσε δ’ ἀπὸ ῥινὸν τρηχὺσ λίθοσ· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ ἔστη γνὺξ ἐριπὼν καὶ ἐρείσατο χειρὶ παχείῃ γαίησ· ἀμφὶ δὲ ὄσσε κελαινὴ νὺξ ἐκάλυψε. καί νύ κεν ἔνθ’ ἀπόλοιτο ἄναξ ἀνδρῶν Αἰνείασ, εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη μήτηρ, ἥ μιν ὑπ’ Ἀγχίσῃ τέκε βουκολέοντι·

ἀμφὶ δ’ ἑὸν φίλον υἱὸν ἐχεύατο πήχεε λευκώ, πρόσθε δέ οἱ πέπλοιο φαεινοῦ πτύγμα κάλυψεν ἑρ́κοσ ἔμεν βελέων, μή τισ Δαναῶν ταχυπώλων χαλκὸν ἐνὶ στήθεσσι βαλὼν ἐκ θυμὸν ἕλοιτο. ἣ μὲν ἑὸν φίλον υἱὸν ὑπεξέφερεν πολέμοιο·

οὐδ’ υἱὸσ Καπανῆοσ ἐλήθετο συνθεσιάων τάων ἃσ ἐπέτελλε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ, ἀλλ’ ὅ γε τοὺσ μὲν ἑοὺσ ἠρύκακε μώνυχασ ἵππουσ νόσφιν ἀπὸ φλοίσβου ἐξ ἄντυγοσ ἡνία τείνασ, Αἰνείαο δ’ ἐπαί̈ξασ καλλίτριχασ ἵππουσ ἐξέλασε Τρώων μετ’ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ. δῶκε δὲ Δηϊπύλῳ ἑτάρῳ φίλῳ, ὃν περὶ πάσησ τῖεν ὁμηλικίησ ὅτι οἱ φρεσὶν ἄρτια ᾔδη, νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐλαυνέμεν· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ ὧν ἵππων ἐπιβὰσ ἔλαβ’ ἡνία σιγαλόεντα, αἶψα δὲ Τυδεί̈δην μέθεπε κρατερώνυχασ ἵππουσ ἐμμεμαώσ· ὃ δὲ Κύπριν ἐπῴχετο νηλέϊ χαλκῷ γιγνώσκων ὅ τ’ ἄναλκισ ἐήν θεόσ, οὐδὲ θεάων τάων αἵ τ’ ἀνδρῶν πόλεμον κάτα κοιρανέουσιν, οὔτ’ ἄρ’ Ἀθηναίη οὔτε πτολίπορθοσ Ἐνυώ. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐκίχανε πολὺν καθ’ ὅμιλον ὀπάζων, ἔνθ’ ἐπορεξάμενοσ μεγαθύμου Τυδέοσ υἱὸσ ἄκρην οὔτασε χεῖρα μετάλμενοσ ὀξέϊ δουρὶ ἀβληχρήν· εἶθαρ δὲ δόρυ χροὸσ ἀντετόρησεν ἀμβροσίου διὰ πέπλου, ὅν οἱ Χάριτεσ κάμον αὐταί, πρυμνὸν ὕπερ θέναροσ· ῥέε δ’ ἄμβροτον αἷμα θεοῖο ἰχώρ, οἱο͂́σ πέρ τε ῥέει μακάρεσσι θεοῖσιν· οὐ γὰρ σῖτον ἔδουσ’, οὐ πίνουσ’ αἴθοπα οἶνον, τοὔνεκ’ ἀναίμονέσ εἰσι καὶ ἀθάνατοι καλέονται. ἣ δὲ μέγα ἰάχουσα ἀπὸ ἑό κάββαλεν υἱόν· καὶ τὸν μὲν μετὰ χερσὶν ἐρύσατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων κυανέῃ νεφέλῃ, μή τισ Δαναῶν ταχυπώλων χαλκὸν ἐνὶ στήθεσσι βαλὼν ἐκ θυμὸν ἕλοιτο· τῇ δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀύ̈σε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· εἶκε Διὸσ θύγατερ πολέμου καὶ δηϊοτῆτοσ· ἦ οὐχ ἅλισ ὅττι γυναῖκασ ἀνάλκιδασ ἠπεροπεύεισ; εἰ δὲ σύ γ’ ἐσ πόλεμον πωλήσεαι, ἦ τέ σ’ ὀί̈ω ῥιγήσειν πόλεμόν γε καὶ εἴ χ’ ἑτέρωθι πύθηαι. ὣσ ἔφαθ’, ἣ δ’ ἀλύουσ’ ἀπεβήσετο, τείρετο δ’ αἰνῶσ·

τὴν μὲν ἄρ’ Ἶρισ ἑλοῦσα ποδήνεμοσ ἔξαγ’ ὁμίλου ἀχθομένην ὀδύνῃσι, μελαίνετο δὲ χρόα καλόν. εὑρ͂εν ἔπειτα μάχησ ἐπ’ ἀριστερὰ θοῦρον Ἄρηα ἥμενον· ἠέρι δ’ ἔγχοσ ἐκέκλιτο καὶ ταχέ’ ἵππω· ἣ δὲ γνὺξ ἐριποῦσα κασιγνήτοιο φίλοιο πολλὰ λισσομένη χρυσάμπυκασ ᾔτεεν ἵππουσ· φίλε κασίγνητε κόμισαί τέ με δόσ τέ μοι ἵππουσ, ὄφρ’ ἐσ Ὄλυμπον ἵκωμαι ἵν’ ἀθανάτων ἕδοσ ἐστί. λίην ἄχθομαι ἕλκοσ ὅ με βροτὸσ οὔτασεν ἀνὴρ Τυδεί̈δησ, ὃσ νῦν γε καὶ ἂν Διὶ πατρὶ μάχοιτο. ὣσ φάτο, τῇ δ’ ἄρ’ Ἄρησ δῶκε χρυσάμπυκασ ἵππουσ·

ἣ δ’ ἐσ δίφρον ἔβαινεν ἀκηχεμένη φίλον ἦτορ, πὰρ δέ οἱ Ἶρισ ἔβαινε καὶ ἡνία λάζετο χερσί, μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην. αἶψα δ’ ἔπειθ’ ἵκοντο θεῶν ἕδοσ αἰπὺν Ὄλυμπον· ἔνθ’ ἵππουσ ἔστησε ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ λύσασ’ ἐξ ὀχέων, παρὰ δ’ ἀμβρόσιον βάλεν εἶδαρ· ἣ δ’ ἐν γούνασι πῖπτε Διώνησ δῖ’ Ἀφροδίτη μητρὸσ ἑῆσ· ἣ δ’ ἀγκὰσ ἐλάζετο θυγατέρα ἥν, χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἐκ τ’ ὀνόμαζε· τίσ νύ σε τοιάδ’ ἔρεξε φίλον τέκοσ Οὐρανιώνων μαψιδίωσ, ὡσ εἴ τι κακὸν ῥέζουσαν ἐνωπῇ; τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα φιλομμειδὴσ Ἀφροδίτη·

οὖτά με Τυδέοσ υἱὸσ ὑπέρθυμοσ Διομήδησ, οὕνεκ’ ἐγὼ φίλον υἱὸν ὑπεξέφερον πολέμοιο Αἰνείαν, ὃσ ἐμοὶ πάντων πολὺ φίλτατόσ ἐστιν. οὐ γὰρ ἔτι Τρώων καὶ Ἀχαιῶν φύλοπισ αἰνή, ἀλλ’ ἤδη Δαναοί γε καὶ ἀθανάτοισι μάχονται. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Διώνη, δῖα θεάων·

τέτλαθι τέκνον ἐμόν, καὶ ἀνάσχεο κηδομένη περ· πολλοὶ γὰρ δὴ τλῆμεν Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντεσ ἐξ ἀνδρῶν χαλέπ’ ἄλγε’ ἐπ’ ἀλλήλοισι τιθέντεσ. τλῆ μὲν Ἄρησ ὅτε μιν Ὦτοσ κρατερόσ τ’ Ἐφιάλτησ παῖδεσ Ἀλωῆοσ, δῆσαν κρατερῷ ἐνὶ δεσμῷ· χαλκέῳ δ’ ἐν κεράμῳ δέδετο τρισκαίδεκα μῆνασ· καί νύ κεν ἔνθ’ ἀπόλοιτο Ἄρησ ἆτοσ πολέμοιο, εἰ μὴ μητρυιὴ περικαλλὴσ Ηἐρίβοια Ἑρμέᾳ ἐξήγγειλεν· ὃ δ’ ἐξέκλεψεν Ἄρηα ἤδη τειρόμενον, χαλεπὸσ δέ ἑ δεσμὸσ ἐδάμνα. τλῆ δ’ Ἥρη, ὅτε μιν κρατερὸσ πάϊσ Ἀμφιτρύωνοσ δεξιτερὸν κατὰ μαζὸν ὀϊστῷ τριγλώχινι βεβλήκει· τότε καί μιν ἀνήκεστον λάβεν ἄλγοσ. τλῆ δ’ Αἴ̈δησ ἐν τοῖσι πελώριοσ ὠκὺν ὀϊστόν, εὖτέ μιν ωὐτὸσ ἀνὴρ υἱὸσ Διὸσ αἰγιόχοιο ἐν Πύλῳ ἐν νεκύεσσι βαλὼν ὀδύνῃσιν ἔδωκεν· αὐτὰρ ὃ βῆ πρὸσ δῶμα Διὸσ καὶ μακρὸν Ὄλυμπον κῆρ ἀχέων ὀδύνῃσι πεπαρμένοσ· αὐτὰρ ὀϊστὸσ ὤμῳ ἔνι στιβαρῷ ἠλήλατο, κῆδε δὲ θυμόν. τῷ δ’ ἐπὶ Παιήων ὀδυνήφατα φάρμακα πάσσων ἠκέσατ’· οὐ μὲν γάρ τι καταθνητόσ γε τέτυκτο. σχέτλιοσ ὀβριμοεργὸσ ὃσ οὐκ ὄθετ’ αἴσυλα ῥέζων, ὃσ τόξοισιν ἔκηδε θεοὺσ οἳ Ὄλυμπον ἔχουσι. σοὶ δ’ ἐπὶ τοῦτον ἀνῆκε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· νήπιοσ, οὐδὲ τὸ οἶδε κατὰ φρένα Τυδέοσ υἱὸσ ὅττι μάλ’ οὐ δηναιὸσ ὃσ ἀθανάτοισι μάχηται, οὐδέ τί μιν παῖδεσ ποτὶ γούνασι παππάζουσιν ἐλθόντ’ ἐκ πολέμοιο καὶ αἰνῆσ δηϊοτῆτοσ. τὼ νῦν Τυδεί̈δησ, εἰ καὶ μάλα καρτερόσ ἐστι, φραζέσθω μή τίσ οἱ ἀμείνων σεῖο μάχηται, μὴ δὴν Αἰγιάλεια περίφρων Ἀδρηστίνη ἐξ ὕπνου γοόωσα φίλουσ οἰκῆασ ἐγείρῃ κουρίδιον ποθέουσα πόσιν τὸν ἄριστον Ἀχαιῶν ἰφθίμη ἄλοχοσ Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο. ἦ ῥα καὶ ἀμφοτέρῃσιν ἀπ’ ἰχῶ χειρὸσ ὀμόργνυ·

ἄλθετο χείρ, ὀδύναι δὲ κατηπιόωντο βαρεῖαι. αἳ δ’ αὖτ’ εἰσορόωσαι Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη κερτομίοισ ἐπέεσσι Δία Κρονίδην ἐρέθιζον. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· Ζεῦ πάτερ ἦ ῥά τί μοι κεχολώσεαι ὅττι κεν εἴπω; ἦ μάλα δή τινα Κύπρισ Ἀχαιϊάδων ἀνιεῖσα Τρωσὶν ἅμα σπέσθαι, τοὺσ νῦν ἔκπαγλα φίλησε, τῶν τινα καρρέζουσα Ἀχαιϊάδων ἐϋπέπλων πρὸσ χρυσῇ περόνῃ καταμύξατο χεῖρα ἀραιήν. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, καί ῥα καλεσσάμενοσ προσέφη χρυσῆν Ἀφροδίτην·

οὔ τοι τέκνον ἐμὸν δέδοται πολεμήϊα ἔργα, ἀλλὰ σύ γ’ ἱμερόεντα μετέρχεο ἔργα γάμοιο, ταῦτα δ’ Ἄρηϊ θοῷ καὶ Ἀθήνῃ πάντα μελήσει. ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, Αἰνείᾳ δ’ ἐπόρουσε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ, γιγνώσκων ὅ οἱ αὐτὸσ ὑπείρεχε χεῖρασ Ἀπόλλων·

ἀλλ’ ὅ γ’ ἄρ’ οὐδὲ θεὸν μέγαν ἅζετο, ἱέτο δ’ αἰεὶ Αἰνείαν κτεῖναι καὶ ἀπὸ κλυτὰ τεύχεα δῦσαι. τρὶσ μὲν ἔπειτ’ ἐπόρουσε κατακτάμεναι μενεαίνων, τρὶσ δέ οἱ ἐστυφέλιξε φαεινὴν ἀσπίδ’ Ἀπόλλων· ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσοσ, δεινὰ δ’ ὁμοκλήσασ προσέφη ἑκάεργοσ Ἀπόλλων· φράζεο Τυδεί̈δη καὶ χάζεο, μηδὲ θεοῖσιν ἶσ’ ἔθελε φρονέειν, ἐπεὶ οὔ ποτε φῦλον ὁμοῖον ἀθανάτων τε θεῶν χαμαὶ ἐρχομένων τ’ ἀνθρώπων. ὣσ φάτο, Τυδεί̈δησ δ’ ἀνεχάζετο τυτθὸν ὀπίσσω μῆνιν ἀλευάμενοσ ἑκατηβόλου Ἀπόλλωνοσ.

Αἰνείαν δ’ ἀπάτερθεν ὁμίλου θῆκεν Ἀπόλλων Περγάμῳ εἰν ἱερῇ, ὅθι οἱ νηόσ γε τέτυκτο. ἤτοι τὸν Λητώ τε καὶ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα ἐν μεγάλῳ ἀδύτῳ ἀκέοντό τε κύδαινόν τε· αὐτὰρ ὃ εἴδωλον τεῦξ’ ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων αὐτῷ τ’ Αἰνείᾳ ἴκελον καὶ τεύχεσι τοῖον, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ εἰδώλῳ Τρῶεσ καὶ δῖοι Ἀχαιοὶ δῄουν ἀλλήλων ἀμφὶ στήθεσσι βοείασ ἀσπίδασ εὐκύκλουσ λαισήϊά τε πτερόεντα. δὴ τότε θοῦρον Ἄρηα προσηύδα Φοῖβοσ Ἀπόλλων· Ἆρεσ Ἄρεσ βροτολοιγὲ μιαιφόνε τειχεσιπλῆτα, οὐκ ἂν δὴ τόνδ’ ἄνδρα μάχησ ἐρύσαιο μετελθὼν Τυδεί̈δην, ὃσ νῦν γε καὶ ἂν Διὶ πατρὶ μάχοιτο; Κύπριδα μὲν πρῶτα σχεδὸν οὔτασε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ, αὐτὰρ ἔπειτ’ αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσοσ. ὣσ εἰπὼν αὐτὸσ μὲν ἐφέζετο Περγάμῳ ἄκρῃ, Τρῳὰσ δὲ στίχασ οὖλοσ Ἄρησ ὄτρυνε μετελθὼν εἰδόμενοσ Ἀκάμαντι θοῷ ἡγήτορι Θρῃκῶν·

υἱάσι δὲ Πριάμοιο διοτρεφέεσσι κέλευεν· ὦ υἱεῖσ Πριάμοιο διοτρεφέοσ βασιλῆοσ ἐσ τί ἔτι κτείνεσθαι ἐάσετε λαὸν Ἀχαιοῖσ; ἦ εἰσ ὅ κεν ἀμφὶ πύλῃσ εὖ ποιητῇσι μάχωνται; κεῖται ἀνὴρ ὃν ἶσον ἐτίομεν Ἕκτορι δίῳ Αἰνείασ υἱὸσ μεγαλήτοροσ Ἀγχίσαο· ἀλλ’ ἄγετ’ ἐκ φλοίσβοιο σαώσομεν ἐσθλὸν ἑταῖρον. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

ἔνθ’ αὖ Σαρπηδὼν μάλα νείκεσεν Ἕκτορα δῖον· Ἕκτορ πῇ δή τοι μένοσ οἴχεται ὃ πρὶν ἔχεσκεσ; φῆσ που ἄτερ λαῶν πόλιν ἑξέμεν ἠδ’ ἐπικούρων οἰο͂σ σὺν γαμβροῖσι κασιγνήτοισί τε σοῖσι. τῶν νῦν οὔ τιν’ ἐγὼ ἰδέειν δύναμ’ οὐδὲ νοῆσαι, ἀλλὰ καταπτώσσουσι κύνεσ ὣσ ἀμφὶ λέοντα· ἡμεῖσ δὲ μαχόμεσθ’ οἵ πέρ τ’ ἐπίκουροι ἔνειμεν. καὶ γὰρ ἐγὼν ἐπίκουροσ ἐὼν μάλα τηλόθεν ἥκω· τηλοῦ γὰρ Λυκίη Ξάνθῳ ἔπι δινήεντι, ἔνθ’ ἄλοχόν τε φίλην ἔλιπον καὶ νήπιον υἱόν, κὰδ δὲ κτήματα πολλά, τὰ ἔλδεται ὅσ κ’ ἐπιδευήσ. ἀλλὰ καὶ ὧσ Λυκίουσ ὀτρύνω καὶ μέμον’ αὐτὸσ ἀνδρὶ μαχήσασθαι· ἀτὰρ οὔ τί μοι ἐνθάδε τοῖον οἱο͂́ν κ’ ἠὲ φέροιεν Ἀχαιοὶ ἤ κεν ἄγοιεν· τύνη δ’ ἕστηκασ, ἀτὰρ οὐδ’ ἄλλοισι κελεύεισ λαοῖσιν μενέμεν καὶ ἀμυνέμεναι ὤρεσσι. μή πωσ ὡσ ἀψῖσι λίνου ἁλόντε πανάγρου ἀνδράσι δυσμενέεσσιν ἕλωρ καὶ κύρμα γένησθε· οἳ δὲ τάχ’ ἐκπέρσουσ’ εὖ ναιομένην πόλιν ὑμήν. σοὶ δὲ χρὴ τάδε πάντα μέλειν νύκτάσ τε καὶ ἦμαρ ἀρχοὺσ λισσομένῳ τηλεκλειτῶν ἐπικούρων νωλεμέωσ ἐχέμεν, κρατερὴν δ’ ἀποθέσθαι ἐνιπήν. ὣσ φάτο Σαρπηδών, δάκε δὲ φρένασ Ἕκτορι μῦθοσ·

αὐτίκα δ’ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε, πάλλων δ’ ὀξέα δοῦρα κατὰ στρατὸν ᾤχετο πάντῃ ὀτρύνων μαχέσασθαι, ἔγειρε δὲ φύλοπιν αἰνήν. οἳ δ’ ἐλελίχθησαν καὶ ἐναντίοι ἔσταν Ἀχαιῶν· Ἀργεῖοι δ’ ὑπέμειναν ἀολλέεσ οὐδὲ φόβηθεν. ὡσ δ’ ἄνεμοσ ἄχνασ φορέει ἱερὰσ κατ’ ἀλωὰσ ἀνδρῶν λικμώντων, ὅτε τε ξανθὴ Δημήτηρ κρίνῃ ἐπειγομένων ἀνέμων καρπόν τε καὶ ἄχνασ, αἳ δ’ ὑπολευκαίνονται ἀχυρμιαί· ὣσ τότ’ Ἀχαιοὶ λευκοὶ ὕπερθε γένοντο κονισάλῳ, ὅν ῥα δι’ αὐτῶν οὐρανὸν ἐσ πολύχαλκον ἐπέπληγον πόδεσ ἵππων ἂψ ἐπιμισγομένων· ὑπὸ δ’ ἔστρεφον ἡνιοχῆεσ. οἳ δὲ μένοσ χειρῶν ἰθὺσ φέρον· ἀμφὶ δὲ νύκτα θοῦροσ Ἄρησ ἐκάλυψε μάχῃ Τρώεσσιν ἀρήγων πάντοσ’ ἐποιχόμενοσ· τοῦ δ’ ἐκραίαινεν ἐφετμὰσ Φοίβου Ἀπόλλωνοσ χρυσαόρου, ὅσ μιν ἀνώγει Τρωσὶν θυμὸν ἐγεῖραι, ἐπεὶ ἴδε Παλλάδ’ Ἀθήνην οἰχομένην· ἣ γάρ ῥα πέλεν Δαναοῖσιν ἀρηγών. αὐτὸσ δ’ Αἰνείαν μάλα πίονοσ ἐξ ἀδύτοιο ἧκε, καὶ ἐν στήθεσσι μένοσ βάλε ποιμένι λαῶν. Αἰνείασ δ’ ἑτάροισι μεθίστατο· τοὶ δὲ χάρησαν, ὡσ εἶδον ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα προσιόντα καὶ μένοσ ἐσθλὸν ἔχοντα· μετάλλησάν γε μὲν οὔ τι. οὐ γὰρ ἐά πόνοσ ἄλλοσ, ὃν ἀργυρότοξοσ ἔγειρεν Ἄρησ τε βροτολοιγὸσ Ἔρισ τ’ ἄμοτον μεμαυῖα. τοὺσ δ’ Αἰάντε δύω καὶ Ὀδυσσεὺσ καὶ Διομήδησ ὄτρυνον Δαναοὺσ πολεμιζέμεν·

οἳ δὲ καὶ αὐτοὶ οὔτε βίασ Τρώων ὑπεδείδισαν οὔτε ἰωκάσ, ἀλλ’ ἔμενον νεφέλῃσιν ἐοικότεσ ἅσ τε Κρονίων νηνεμίησ ἔστησεν ἐπ’ ἀκροπόλοισιν ὄρεσσιν ἀτρέμασ, ὄφρ’ εὕδῃσι μένοσ Βορέαο καὶ ἄλλων ζαχρειῶν ἀνέμων, οἵ τε νέφεα σκιόεντα πνοιῇσιν λιγυρῇσι διασκιδνᾶσιν ἀέντεσ· ὣσ Δαναοὶ Τρῶασ μένον ἔμπεδον οὐδὲ φέβοντο. Ἀτρεί̈δησ δ’ ἀν’ ὅμιλον ἐφοίτα πολλὰ κελεύων· ὦ φίλοι ἀνέρεσ ἔστε καὶ ἄλκιμον ἦτορ ἕλεσθε, ἀλλήλουσ τ’ αἰδεῖσθε κατὰ κρατερὰσ ὑσμίνασ· αἰδομένων ἀνδρῶν πλέονεσ σόοι ἠὲ πέφανται· φευγόντων δ’ οὔτ’ ἂρ κλέοσ ὄρνυται οὔτε τισ ἀλκή. ἦ καὶ ἀκόντισε δουρὶ θοῶσ, βάλε δὲ πρόμον ἄνδρα Αἰνείω ἕταρον μεγαθύμου Δηϊκόωντα Περγασίδην, ὃν Τρῶεσ ὁμῶσ Πριάμοιο τέκεσσι τῖον, ἐπεὶ θοὸσ ἔσκε μετὰ πρώτοισι μάχεσθαι.

τόν ῥα κατ’ ἀσπίδα δουρὶ βάλε κρείων Ἀγαμέμνων· ἣ δ’ οὐκ ἔγχοσ ἔρυτο, διὰ πρὸ δὲ εἴσατο χαλκόσ, νειαίρῃ δ’ ἐν γαστρὶ διὰ ζωστῆροσ ἔλασσε· δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. ἔνθ’ αὖτ’ Αἰνείασ Δαναῶν ἕλεν ἄνδρασ ἀρίστουσ υἱε͂ Διοκλῆοσ Κρήθωνά τε Ὀρσίλοχόν τε, τῶν ῥα πατὴρ μὲν ἔναιεν ἐϋκτιμένῃ ἐνὶ Φηρῇ ἀφνειὸσ βιότοιο, γένοσ δ’ ἦν ἐκ ποταμοῖο Ἀλφειοῦ, ὅσ τ’ εὐρὺ ῥέει Πυλίων διὰ γαίησ, ὃσ τέκετ’ Ὀρτίλοχον πολέεσσ’ ἄνδρεσσιν ἄνακτα·

Ὀρτίλοχοσ δ’ ἄρ’ ἔτικτε Διοκλῆα μεγάθυμον, ἐκ δὲ Διοκλῆοσ διδυμάονε παῖδε γενέσθην, Κρήθων Ὀρσίλοχόσ τε μάχησ εὖ εἰδότε πάσησ. τὼ μὲν ἄρ’ ἡβήσαντε μελαινάων ἐπὶ νηῶν Ἴλιον εἰσ εὔπωλον ἅμ’ Ἀργείοισιν ἑπέσθην, τιμὴν Ἀτρεί̈δῃσ Ἀγαμέμνονι καὶ Μενελάῳ ἀρνυμένω· τὼ δ’ αὖθι τέλοσ θανάτοιο κάλυψεν. οἱώ τώ γε λέοντε δύω ὄρεοσ κορυφῇσιν ἐτραφέτην ὑπὸ μητρὶ βαθείησ τάρφεσιν ὕλησ· τὼ μὲν ἄρ’ ἁρπάζοντε βόασ καὶ ἴφια μῆλα σταθμοὺσ ἀνθρώπων κεραί̈ζετον, ὄφρα καὶ αὐτὼ ἀνδρῶν ἐν παλάμῃσι κατέκταθεν ὀξέϊ χαλκῷ· τοίω τὼ χείρεσσιν ὑπ’ Αἰνείαο δαμέντε καππεσέτην, ἐλάτῃσιν ἐοικότεσ ὑψηλῇσι. τὼ δὲ πεσόντ’ ἐλέησεν ἀρηί̈φιλοσ Μενέλαοσ, βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ σείων ἐγχείην·

τοῦ δ’ ὄτρυνεν μένοσ Ἄρησ, τὰ φρονέων ἵνα χερσὶν ὑπ’ Αἰνείαο δαμείη. τὸν δ’ ἴδεν Ἀντίλοχοσ μεγαθύμου Νέστοροσ υἱόσ, βῆ δὲ διὰ προμάχων· περὶ γὰρ δίε ποιμένι λαῶν μή τι πάθοι, μέγα δέ σφασ ἀποσφήλειε πόνοιο. τὼ μὲν δὴ χεῖράσ τε καὶ ἔγχεα ὀξυόεντα ἀντίον ἀλλήλων ἐχέτην μεμαῶτε μάχεσθαι· Ἀντίλοχοσ δὲ μάλ’ ἄγχι παρίστατο ποιμένι λαῶν. Αἰνείασ δ’ οὐ μεῖνε θοόσ περ ἐὼν πολεμιστὴσ ὡσ εἶδεν δύο φῶτε παρ’ ἀλλήλοισι μένοντε. οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν νεκροὺσ ἔρυσαν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν, τὼ μὲν ἄρα δειλὼ βαλέτην ἐν χερσὶν ἑταίρων, αὐτὼ δὲ στρεφθέντε μετὰ πρώτοισι μαχέσθην. ἔνθα Πυλαιμένεα ἑλέτην ἀτάλαντον Ἄρηϊ ἀρχὸν Παφλαγόνων μεγαθύμων ἀσπιστάων.

τὸν μὲν ἄρ’ Ἀτρεί̈δησ δουρικλειτὸσ Μενέλαοσ ἑσταότ’ ἔγχεϊ νύξε κατὰ κληῖ̈δα τυχήσασ· Ἀντίλοχοσ δὲ Μύδωνα βάλ’ ἡνίοχον θεράποντα ἐσθλὸν Ἀτυμνιάδην· ὃ δ’ ὑπέστρεφε μώνυχασ ἵππουσ· χερμαδίῳ ἀγκῶνα τυχὼν μέσον· ἐκ δ’ ἄρα χειρῶν ἡνία λεύκ’ ἐλέφαντι χαμαὶ πέσον ἐν κονίῃσιν. Ἀντίλοχοσ δ’ ἄρ’ ἐπαί̈ξασ ξίφει ἤλασε κόρσην· αὐτὰρ ὅ γ’ ἀσθμαίνων εὐεργέοσ ἔκπεσε δίφρου κύμβαχοσ ἐν κονίῃσιν ἐπὶ βρεχμόν τε καὶ ὤμουσ. δηθὰ μάλ’ ἑστήκει· τύχε γάρ ῥ’ ἀμάθοιο βαθείησ· ὄφρ’ ἵππω πλήξαντε χαμαὶ βάλον ἐν κονίῃσι· τοὺσ ἵμασ’ Ἀντίλοχοσ, μετὰ δὲ στρατὸν ἤλασ’ Ἀχαιῶν. τοὺσ δ’ Ἕκτωρ ἐνόησε κατὰ στίχασ, ὦρτο δ’ ἐπ’ αὐτοὺσ κεκλήγων·

ἅμα δὲ Τρώων εἵποντο φάλαγγεσ καρτεραί· ἦρχε δ’ ἄρα σφιν Ἄρησ καὶ πότνι’ Ἐνυώ, ἣ μὲν ἔχουσα Κυδοιμὸν ἀναιδέα δηϊοτῆτοσ, Ἄρησ δ’ ἐν παλάμῃσι πελώριον ἔγχοσ ἐνώμα, φοίτα δ’ ἄλλοτε μὲν πρόσθ’ Ἕκτοροσ, ἄλλοτ’ ὄπισθε. τὸν δὲ ἰδὼν ῥίγησε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ·

ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ἀπάλαμνοσ ἰὼν πολέοσ πεδίοιο στήῃ ἐπ’ ὠκυρόῳ ποταμῷ ἅλα δὲ προρέοντι ἀφρῷ μορμύροντα ἰδών, ἀνά τ’ ἔδραμ’ ὀπίσσω, ὣσ τότε Τυδεί̈δησ ἀνεχάζετο, εἶπέ τε λαῷ· ὦ φίλοι οἱο͂ν δὴ θαυμάζομεν Ἕκτορα δῖον αἰχμητήν τ’ ἔμεναι καὶ θαρσαλέον πολεμιστήν· τῷ δ’ αἰεὶ πάρα εἷσ γε θεῶν, ὃσ λοιγὸν ἀμύνει· καὶ νῦν οἱ πάρα κεῖνοσ Ἄρησ βροτῷ ἀνδρὶ ἐοικώσ. ἀλλὰ πρὸσ Τρῶασ τετραμμένοι αἰὲν ὀπίσσω εἴκετε, μηδὲ θεοῖσ μενεαινέμεν ἶφι μάχεσθαι. ὣσ ἄρ’ ἔφη, Τρῶεσ δὲ μάλα σχεδὸν ἤλυθον αὐτῶν.

ἔνθ’ Ἕκτωρ δύο φῶτε κατέκτανεν εἰδότε χάρμησ εἰν ἑνὶ δίφρῳ ἐόντε, Μενέσθην Ἀγχίαλόν τε. τὼ δὲ πεσόντ’ ἐλέησε μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ· στῆ δὲ μάλ’ ἐγγὺσ ἰών, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ, καὶ βάλεν Ἄμφιον Σελάγου υἱόν, ὅσ ῥ’ ἐνὶ Παισῷ ναῖε πολυκτήμων πολυλήϊοσ· ἀλλά ἑ μοῖρα ἦγ’ ἐπικουρήσοντα μετὰ Πρίαμόν τε καὶ υἱᾶσ. τόν ῥα κατὰ ζωστῆρα βάλεν Τελαμώνιοσ Αἰάσ, νειαίρῃ δ’ ἐν γαστρὶ πάγη δολιχόσκιον ἔγχοσ, δούπησεν δὲ πεσών· ὃ δ’ ἐπέδραμε φαίδιμοσ Αἰάσ τεύχεα συλήσων· Τρῶεσ δ’ ἐπὶ δούρατ’ ἔχευαν ὀξέα παμφανόωντα· σάκοσ δ’ ἀνεδέξατο πολλά. αὐτὰρ ὃ λὰξ προσβὰσ ἐκ νεκροῦ χάλκεον ἔγχοσ ἐσπάσατ’· οὐδ’ ἄρ’ ἔτ’ ἄλλα δυνήσατο τεύχεα καλὰ ὤμοιιν ἀφελέσθαι· ἐπείγετο γὰρ βελέεσσι. δεῖσε δ’ ὅ γ’ ἀμφίβασιν κρατερὴν Τρώων ἀγερώχων, οἳ πολλοί τε καὶ ἐσθλοὶ ἐφέστασαν ἔγχε’ ἔχοντεσ, οἵ ἑ μέγαν περ ἐόντα καὶ ἴφθιμον καὶ ἀγαυὸν ὦσαν ἀπὸ σφείων· ὃ δὲ χασσάμενοσ πελεμίχθη. ὣσ οἳ μὲν πονέοντο κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην·

Τληπόλεμον δ’ Ἡρακλεί̈δην ἠύ̈ν τε μέγαν τε ὦρσεν ἐπ’ ἀντιθέῳ Σαρπηδόνι μοῖρα κραταιή. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ υἱόσ θ’ υἱωνόσ τε Διὸσ νεφεληγερέταο, τὸν καὶ Τληπόλεμοσ πρότεροσ πρὸσ μῦθον ἐείπε· Σαρπῆδον Λυκίων βουληφόρε, τίσ τοι ἀνάγκη πτώσσειν ἐνθάδ’ ἐόντι μάχησ ἀδαήμονι φωτί; ψευδόμενοι δέ σέ φασι Διὸσ γόνον αἰγιόχοιο εἶναι, ἐπεὶ πολλὸν κείνων ἐπιδεύεαι ἀνδρῶν οἳ Διὸσ ἐξεγένοντο ἐπὶ προτέρων ἀνθρώπων· ἀλλ’ οἱο͂́ν τινά φασι βίην Ἡρακληείην εἶναι, ἐμὸν πατέρα θρασυμέμνονα θυμολέοντα· ὅσ ποτε δεῦρ’ ἐλθὼν ἕνεχ’ ἵππων Λαομέδοντοσ ἓξ οἰῄσ σὺν νηυσὶ καὶ ἀνδράσι παυροτέροισιν Ἰλίου ἐξαλάπαξε πόλιν, χήρωσε δ’ ἀγυιάσ· σοὶ δὲ κακὸσ μὲν θυμόσ, ἀποφθινύθουσι δὲ λαοί. οὐδέ τί σε Τρώεσσιν ὀί̈ομαι ἄλκαρ ἔσεσθαι ἐλθόντ’ ἐκ Λυκίησ, οὐδ’ εἰ μάλα καρτερόσ ἐσσι, ἀλλ’ ὑπ’ ἐμοὶ δμηθέντα πύλασ Αἴ̈δαο περήσειν. τὸν δ’ αὖ Σαρπηδὼν Λυκίων ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

Τληπόλεμ’ ἤτοι κεῖνοσ ἀπώλεσεν Ἴλιον ἱρὴν ἀνέροσ ἀφραδίῃσιν ἀγαυοῦ Λαομέδοντοσ, ὅσ ῥά μιν εὖ ἑρ́ξαντα κακῷ ἠνίπαπε μύθῳ, οὐδ’ ἀπέδωχ’ ἵππουσ, ὧν εἵνεκα τηλόθεν ἦλθε. σοὶ δ’ ἐγὼ ἐνθάδε φημὶ φόνον καὶ κῆρα μέλαιναν ἐξ ἐμέθεν τεύξεσθαι, ἐμῷ δ’ ὑπὸ δουρὶ δαμέντα εὖχοσ ἐμοὶ δώσειν, ψυχὴν δ’ Αἴ̈δι κλυτοπώλῳ. ὣσ φάτο Σαρπηδών, ὃ δ’ ἀνέσχετο μείλινον ἔγχοσ Τληπόλεμοσ·

καὶ τῶν μὲν ἁμαρτῇ δούρατα μακρὰ ἐκ χειρῶν ἠί̈ξαν· ὃ μὲν βάλεν αὐχένα μέσσον Σαρπηδών, αἰχμὴ δὲ διαμπερὲσ ἦλθ’ ἀλεγεινή· τὸν δὲ κατ’ ὀφθαλμῶν ἐρεβεννὴ νὺξ ἐκάλυψε. Τληπόλεμοσ δ’ ἄρα μηρὸν ἀριστερὸν ἔγχεϊ μακρῷ βεβλήκειν, αἰχμὴ δὲ διέσσυτο μαιμώωσα ὀστέω ἐγχριμφθεῖσα, πατὴρ δ’ ἔτι λοιγὸν ἄμυνεν. οἳ μὲν ἄρ’ ἀντίθεον Σαρπηδόνα δῖοι ἑταῖροι ἐξέφερον πολέμοιο·

βάρυνε δέ μιν δόρυ μακρὸν ἑλκόμενον· τὸ μὲν οὔ τισ ἐπεφράσατ’ οὐδὲ νόησε μηροῦ ἐξερύσαι δόρυ μείλινον ὄφρ’ ἐπιβαίη σπευδόντων· τοῖον γὰρ ἔχον πόνον ἀμφιέποντεσ. Τληπόλεμον δ’ ἑτέρωθεν ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ ἐξέφερον πολέμοιο·

νόησε δὲ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ τλήμονα θυμὸν ἔχων, μαίμησε δέ οἱ φίλον ἦτορ· μερμήριξε δ’ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν ἢ προτέρω Διὸσ υἱὸν ἐριγδούποιο διώκοι, ἦ ὅ γε τῶν πλεόνων Λυκίων ἀπὸ θυμὸν ἕλοιτο. οὐδ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆϊ μεγαλήτορι μόρσιμον ἠε͂ν ἴφθιμον Διὸσ υἱὸν ἀποκτάμεν ὀξέϊ χαλκῷ· τώ ῥα κατὰ πληθὺν Λυκίων τράπε θυμὸν Ἀθήνη. ἔνθ’ ὅ γε Κοίρανον εἷλεν Ἀλάστορά τε Χρομίον τε Ἄλκανδρόν θ’ Ἅλιόν τε Νοήμονά τε Πρύτανίν τε. καί νύ κ’ ἔτι πλέονασ Λυκίων κτάνε δῖοσ Ὀδυσσεὺσ εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ· βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ δεῖμα φέρων Δαναοῖσι· χάρη δ’ ἄρα οἱ προσιόντι Σαρπηδὼν Διὸσ υἱόσ, ἔποσ δ’ ὀλοφυδνὸν ἐείπε· Πριαμίδη, μὴ δή με ἕλωρ Δαναοῖσιν ἐάσῃσ κεῖσθαι, ἀλλ’ ἐπάμυνον· ἔπειτά με καὶ λίποι αἰὼν ἐν πόλει ὑμετέρῃ, ἐπεὶ οὐκ ἄρ’ ἔμελλον ἔγωγε νοστήσασ οἶκον δὲ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν εὐφρανέειν ἄλοχόν τε φίλην καὶ νήπιον υἱόν. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὔ τι προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ, ἀλλὰ παρήϊξεν λελιημένοσ ὄφρα τάχιστα ὤσαιτ’ Ἀργείουσ, πολέων δ’ ἀπὸ θυμὸν ἕλοιτο.

οἳ μὲν ἄρ’ ἀντίθεον Σαρπηδόνα δῖοι ἑταῖροι εἷσαν ὑπ’ αἰγιόχοιο Διὸσ περικαλλέϊ φηγῷ· ἐκ δ’ ἄρα οἱ μηροῦ δόρυ μείλινον ὦσε θύραζε ἴφθιμοσ Πελάγων, ὅσ οἱ φίλοσ ἠε͂ν ἑταῖροσ. τὸν δ’ ἔλιπε ψυχή, κατὰ δ’ ὀφθαλμῶν κέχυτ’ ἀχλύσ· αὖτισ δ’ ἐμπνύνθη, περὶ δὲ πνοιὴ Βορέαο ζώγρει ἐπιπνείουσα κακῶσ κεκαφηότα θυμόν. Ἀργεῖοι δ’ ὑπ’ Ἄρηϊ καὶ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ οὔτε ποτὲ προτρέποντο μελαινάων ἐπὶ νηῶν οὔτε ποτ’ ἀντεφέροντο μάχῃ, ἀλλ’ αἰὲν ὀπίσσω χάζονθ’, ὡσ ἐπύθοντο μετὰ Τρώεσσιν Ἄρηα.

ἔνθα τίνα πρῶτον τίνα δ’ ὕστατον ἐξενάριξαν Ἕκτωρ τε Πριάμοιο πάϊσ καὶ χάλκεοσ Ἄρησ;

ἀντίθεον Τεύθραντ’, ἐπὶ δὲ πλήξιππον Ὀρέστην, Τρῆχόν τ’ αἰχμητὴν Αἰτώλιον Οἰνόμαόν τε, Οἰνοπίδην θ’ Ἕλενον καὶ Ὀρέσβιον αἰολομίτρην, ὅσ ῥ’ ἐν Ὕλῃ ναίεσκε μέγα πλούτοιο μεμηλώσ, λίμνῃ κεκλιμένοσ Κηφισίδι· πὰρ δέ οἱ ἄλλοι ναῖον Βοιωτοὶ μάλα πίονα δῆμον ἔχοντεσ. τοὺσ δ’ ὡσ οὖν ἐνόησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη Ἀργείουσ ὀλέκοντασ ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ, αὐτίκ’ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ Ἀτρυτώνη, ἦ ῥ’ ἅλιον τὸν μῦθον ὑπέστημεν Μενελάῳ Ἴλιον ἐκπέρσαντ’ εὐτείχεον ἀπονέεσθαι, εἰ οὕτω μαίνεσθαι ἐάσομεν οὖλον Ἄρηα. ἀλλ’ ἄγε δὴ καὶ νῶϊ μεδώμεθα θούριδοσ ἀλκῆσ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη.

ἣ μὲν ἐποιχομένη χρυσάμπυκασ ἔντυεν ἵππουσ Ἥρη πρέσβα θεὰ θυγάτηρ μεγάλοιο Κρόνοιο· Ἥβη δ’ ἀμφ’ ὀχέεσσι θοῶσ βάλε καμπύλα κύκλα χάλκεα ὀκτάκνημα σιδηρέῳ ἄξονι ἀμφίσ. τῶν ἤτοι χρυσέη ἴτυσ ἄφθιτοσ, αὐτὰρ ὕπερθε χάλκε’ ἐπίσσωτρα προσαρηρότα, θαῦμα ἰδέσθαι· πλῆμναι δ’ ἀργύρου εἰσὶ περίδρομοι ἀμφοτέρωθεν· δίφροσ δὲ χρυσέοισι καὶ ἀργυρέοισιν ἱμᾶσιν ἐντέταται, δοιαὶ δὲ περίδρομοι ἄντυγέσ εἰσι. τοῦ δ’ ἐξ ἀργύρεοσ ῥυμὸσ πέλεν· αὐτὰρ ἐπ’ ἄκρῳ δῆσε χρύσειον καλὸν ζυγόν, ἐν δὲ λέπαδνα κάλ’ ἔβαλε χρύσει’· ὑπὸ δὲ ζυγὸν ἤγαγεν Ἥρη ἵππουσ ὠκύποδασ, μεμαυῖ’ ἔριδοσ καὶ ἀϋτῆσ. αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διὸσ αἰγιόχοιο πέπλον μὲν κατέχευεν ἑανὸν πατρὸσ ἐπ’ οὔδει ποικίλον, ὅν ῥ’ αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν·

ἣ δὲ χιτῶν’ ἐνδῦσα Διὸσ νεφεληγερέταο τεύχεσιν ἐσ πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα. ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν δεινήν, ἣν περὶ μὲν πάντῃ Φόβοσ ἐστεφάνωται, ἐν δ’ Ἔρισ, ἐν δ’ Ἀλκή, ἐν δὲ κρυόεσσα Ιὠκή, ἐν δέ τε Γοργείη κεφαλὴ δεινοῖο πελώρου δεινή τε σμερδνή τε, Διὸσ τέρασ αἰγιόχοιο. κρατὶ δ’ ἐπ’ ἀμφίφαλον κυνέην θέτο τετραφάληρον χρυσείην, ἑκατὸν πολίων πρυλέεσσ’ ἀραρυῖαν· ἐσ δ’ ὄχεα φλόγεα ποσὶ βήσετο, λάζετο δ’ ἔγχοσ βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνησι στίχασ ἀνδρῶν ἡρώων, οἷσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη. Ἥρη δὲ μάστιγι θοῶσ ἐπεμαίετ’ ἄρ’ ἵππουσ· αὐτόμαται δὲ πύλαι μύκον οὐρανοῦ ἃσ ἔχον Ὧραι, τῇσ ἐπιτέτραπται μέγασ οὐρανὸσ Οὔλυμπόσ τε ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν νέφοσ ἠδ’ ἐπιθεῖναι. τῇ ῥα δι’ αὐτάων κεντρηνεκέασ ἔχον ἵππουσ· εὑρ͂ον δὲ Κρονίωνα θεῶν ἄτερ ἥμενον ἄλλων ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδοσ Οὐλύμποιο. ἔνθ’ ἵππουσ στήσασα θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη Ζῆν’ ὕπατον Κρονίδην ἐξείρετο καὶ προσέειπε· Ζεῦ πάτερ οὐ νεμεσίζῃ Ἄρῃ τάδε καρτερὰ ἔργα ὁσσάτιόν τε καὶ οἱο͂ν ἀπώλεσε λαὸν Ἀχαιῶν μὰψ ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον ἐμοὶ δ’ ἄχοσ, οἳ δὲ ἕκηλοι τέρπονται Κύπρίσ τε καὶ ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων ἄφρονα τοῦτον ἀνέντεσ, ὃσ οὔ τινα οἶδε θέμιστα; Ζεῦ πάτερ ἦ ῥά τί μοι κεχολώσεαι, αἴ κεν Ἄρηα λυγρῶσ πεπληγυῖα μάχησ ἐξαποδίωμαι; τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

ἄγρει μάν οἱ ἔπορσον Ἀθηναίην ἀγελείην, ἥ ἑ μάλιστ’ εἰώθε κακῇσ ὀδύνῃσι πελάζειν. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, μάστιξεν δ’ ἵππουσ·

τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην μεσσηγὺσ γαίησ τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντοσ. ὅσσον δ’ ἠεροειδὲσ ἀνὴρ ἴδεν ὀφθαλμοῖσιν ἥμενοσ ἐν σκοπιῇ, λεύσσων ἐπὶ οἴνοπα πόντον, τόσσον ἐπιθρῴσκουσι θεῶν ὑψηχέεσ ἵπποι. ἀλλ’ ὅτε δὴ Τροίην ἷξον ποταμώ τε ῥέοντε, ἧχι ῥοὰσ Σιμόεισ συμβάλλετον ἠδὲ Σκάμανδροσ, ἔνθ’ ἵππουσ ἔστησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη λύσασ’ ἐξ ὀχέων, περὶ δ’ ἠέρα πουλὺν ἔχευε· τοῖσιν δ’ ἀμβροσίην Σιμόεισ ἀνέτειλε νέμεσθαι. αἳ δὲ βάτην τρήρωσι πελειάσιν ἴθμαθ’ ὁμοῖαι ἀνδράσιν Ἀργείοισιν ἀλεξέμεναι μεμαυῖαι·

ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκανον ὅθι πλεῖστοι καὶ ἄριστοι ἕστασαν ἀμφὶ βίην Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο εἰλόμενοι λείουσιν ἐοικότεσ ὠμοφάγοισιν ἢ συσὶ κάπροισιν, τῶν τε σθένοσ οὐκ ἀλαπαδνόν, ἔνθα στᾶσ’ ἠύ̈σε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη Στέντορι εἰσαμένη μεγαλήτορι χαλκεοφώνῳ, ὃσ τόσον αὐδήσασχ’ ὅσον ἄλλοι πεντήκοντα· αἰδὼσ Ἀργεῖοι κάκ’ ἐλέγχεα εἶδοσ ἀγητοί· ὄφρα μὲν ἐσ πόλεμον πωλέσκετο δῖοσ Ἀχιλλεύσ, οὐδέ ποτε Τρῶεσ πρὸ πυλάων Δαρδανιάων οἴχνεσκον· κείνου γὰρ ἐδείδισαν ὄβριμον ἔγχοσ· νῦν δὲ ἑκὰσ πόλιοσ κοίλῃσ ἐπὶ νηυσὶ μάχονται. ὣσ εἰποῦσ’ ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

Τυδεί̈δῃ δ’ ἐπόρουσε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· εὑρ͂ε δὲ τόν γε ἄνακτα παρ’ ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν ἕλκοσ ἀναψύχοντα τό μιν βάλε Πάνδαροσ ἰῷ. ἱδρὼσ γάρ μιν ἔτειρεν ὑπὸ πλατέοσ τελαμῶνοσ ἀσπίδοσ εὐκύκλου· τῷ τείρετο, κάμνε δὲ χεῖρα, ἂν δ’ ἴσχων τελαμῶνα κελαινεφὲσ αἷμ’ ἀπομόργνυ. ἱππείου δὲ θεὰ ζυγοῦ ἥψατο φώνησέν τε· ἦ ὀλίγον οἷ παῖδα ἐοικότα γείνατο Τυδεύσ. Τυδεύσ τοι μικρὸσ μὲν ἐήν δέμασ, ἀλλὰ μαχητήσ· καί ῥ’ ὅτε πέρ μιν ἐγὼ πολεμίζειν οὐκ εἰάσκον οὐδ’ ἐκπαιφάσσειν, ὅτε τ’ ἤλυθε νόσφιν Ἀχαιῶν ἄγγελοσ ἐσ Θήβασ πολέασ μετὰ Καδμείωνασ· δαίνυσθαί μιν ἄνωγον ἐνὶ μεγάροισιν ἕκηλον· αὐτὰρ ὃ θυμὸν ἔχων ὃν καρτερὸν ὡσ τὸ πάροσ περ κούρουσ Καδμείων προκαλίζετο, πάντα δ’ ἐνίκα ῥηϊδίωσ· τοίη οἱ ἐγὼν ἐπιτάρροθοσ ἠᾶ. σοὶ δ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ παρά θ’ ἵσταμαι ἠδὲ φυλάσσω, καί σε προφρονέωσ κέλομαι Τρώεσσι μάχεσθαι· ἀλλά σευ ἢ κάματοσ πολυᾶϊξ γυῖα δέδυκεν ἤ νύ σέ που δέοσ ἴσχει ἀκήριον· οὐ σύ γ’ ἔπειτα Τυδέοσ ἔκγονόσ ἐσσι δαί̈φρονοσ Οἰνεί̈δαο. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

γιγνώσκω σε θεὰ θύγατερ Διὸσ αἰγιόχοιο· τώ τοι προφρονέωσ ἐρέω ἔποσ οὐδ’ ἐπικεύσω. οὔτέ τί με δέοσ ἴσχει ἀκήριον οὔτέ τισ ὄκνοσ, ἀλλ’ ἔτι σέων μέμνημαι ἐφετμέων ἃσ ἐπέτειλασ· οὔ μ’ εἰάσ μακάρεσσι θεοῖσ ἀντικρὺ μάχεσθαι τοῖσ ἄλλοισ· ἀτὰρ εἴ κε Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη ἔλθῃσ’ ἐσ πόλεμον, τήν γ’ οὐτάμεν ὀξέϊ χαλκῷ. τοὔνεκα νῦν αὐτόσ τ’ ἀναχάζομαι ἠδὲ καὶ ἄλλουσ Ἀργείουσ ἐκέλευσα ἀλήμεναι ἐνθάδε πάντασ· γιγνώσκω γὰρ Ἄρηα μάχην ἀνὰ κοιρανέοντα. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

Τυδεί̈δη Διόμηδεσ ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ μήτε σύ γ’ Ἄρηα τό γε δείδιθι μήτε τιν’ ἄλλον ἀθανάτων, τοίη τοι ἐγὼν ἐπιτάρροθόσ εἰμι· ἀλλ’ ἄγ’ ἐπ’ Ἄρηϊ πρώτῳ ἔχε μώνυχασ ἵππουσ, τύψον δὲ σχεδίην μηδ’ ἅζεο θοῦρον Ἄρηα τοῦτον μαινόμενον, τυκτὸν κακόν, ἀλλοπρόσαλλον, ὃσ πρῴην μὲν ἐμοί τε καὶ Ἥρῃ στεῦτ’ ἀγορεύων Τρωσὶ μαχήσεσθαι, ἀτὰρ Ἀργείοισιν ἀρήξειν, νῦν δὲ μετὰ Τρώεσσιν ὁμιλεῖ, τῶν δὲ λέλασται. ὣσ φαμένη Σθένελον μὲν ἀφ’ ἵππων ὦσε χαμᾶζε, χειρὶ πάλιν ἐρύσασ’, ὃ δ’ ἄρ’ ἐμμαπέωσ ἀπόρουσεν·

ἣ δ’ ἐσ δίφρον ἔβαινε παραὶ Διομήδεα δῖον ἐμμεμαυῖα θεά· μέγα δ’ ἔβραχε φήγινοσ ἄξων βριθοσύνῃ· δεινὴν γὰρ ἄγεν θεὸν ἄνδρά τ’ ἄριστον. λάζετο δὲ μάστιγα καὶ ἡνία Παλλὰσ Ἀθήνη· αὐτίκ’ ἐπ’ Ἄρηϊ πρώτῳ ἔχε μώνυχασ ἵππουσ. ἤτοι ὃ μὲν Περίφαντα πελώριον ἐξενάριζεν Αἰτωλῶν ὄχ’ ἄριστον Ὀχησίου ἀγλαὸν υἱόν· τὸν μὲν Ἄρησ ἐνάριζε μιαιφόνοσ· αὐτὰρ Ἀθήνη δῦν’ Αἴ̈δοσ κυνέην, μή μιν ἴδοι ὄβριμοσ Ἄρησ. ὡσ δὲ ἴδε βροτολοιγὸσ Ἄρησ Διομήδεα δῖον, ἤτοι ὃ μὲν Περίφαντα πελώριον αὐτόθ’ ἐάσε κεῖσθαι ὅθι πρῶτον κτείνων ἐξαίνυτο θυμόν, αὐτὰρ ὃ βῆ ῥ’ ἰθὺσ Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο.

οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ, πρόσθεν Ἄρησ ὠρέξαθ’ ὑπὲρ ζυγὸν ἡνία θ’ ἵππων ἔγχεϊ χαλκείῳ μεμαὼσ ἀπὸ θυμὸν ἑλέσθαι· καὶ τό γε χειρὶ λαβοῦσα θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη ὦσεν ὑπὲκ δίφροιο ἐτώσιον ἀϊχθῆναι. δεύτεροσ αὖθ’ ὡρμᾶτο βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ ἔγχεϊ χαλκείῳ· ἐπέρεισε δὲ Παλλὰσ Ἀθήνη νείατον ἐσ κενεῶνα ὅθι ζωννύσκετο μίτρῃ· τῇ ῥά μιν οὖτα τυχών, διὰ δὲ χρόα καλὸν ἔδαψεν, ἐκ δὲ δόρυ σπάσεν αὖτισ· ὃ δ’ ἔβραχε χάλκεοσ Ἄρησ ὅσσόν τ’ ἐννεάχιλοι ἐπίαχον ἢ δεκάχιλοι ἀνέρεσ ἐν πολέμῳ ἔριδα ξυνάγοντεσ Ἄρηοσ. τοὺσ δ’ ἄρ’ ὑπὸ τρόμοσ εἷλεν Ἀχαιούσ τε Τρῶάσ τε δείσαντασ· τόσον ἔβραχ’ Ἄρησ ἆτοσ πολέμοιο. οἱή δ’ ἐκ νεφέων ἐρεβεννὴ φαίνεται ἀὴρ καύματοσ ἐξ ἀνέμοιο δυσαέοσ ὀρνυμένοιο, τοῖοσ Τυδεί̈δῃ Διομήδεϊ χάλκεοσ Ἄρησ φαίνεθ’ ὁμοῦ νεφέεσσιν ἰὼν εἰσ οὐρανὸν εὐρύν.

καρπαλίμωσ δ’ ἵκανε θεῶν ἕδοσ αἰπὺν Ὄλυμπον, πὰρ δὲ Διὶ Κρονίωνι καθέζετο θυμὸν ἀχεύων, δεῖξεν δ’ ἄμβροτον αἷμα καταρρέον ἐξ ὠτειλῆσ, καί ῥ’ ὀλοφυρόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ζεῦ πάτερ οὐ νεμεσίζῃ ὁρῶν τάδε καρτερὰ ἔργα; αἰεί τοι ῥίγιστα θεοὶ τετληότεσ εἰμὲν ἀλλήλων ἰότητι, χάριν ἄνδρεσσι φέροντεσ. σοὶ πάντεσ μαχόμεσθα· σὺ γὰρ τέκεσ ἄφρονα κούρην οὐλομένην, ᾗ τ’ αἰὲν ἀήσυλα ἔργα μέμηλεν. ἄλλοι μὲν γὰρ πάντεσ ὅσοι θεοί εἰσ’ ἐν Ὀλύμπῳ σοί τ’ ἐπιπείθονται καὶ δεδμήμεσθα ἕκαστοσ· ταύτην δ’ οὔτ’ ἔπεϊ προτιβάλλεαι οὔτέ τι ἔργῳ, ἀλλ’ ἀνιεῖσ, ἐπεὶ αὐτὸσ ἐγείναο παῖδ’ ἀί̈δηλον· ἣ νῦν Τυδέοσ υἱὸν ὑπερφίαλον Διομήδεα μαργαίνειν ἀνέηκεν ἐπ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι. Κύπριδα μὲν πρῶτον σχεδὸν οὔτασε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ, αὐτὰρ ἔπειτ’ αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσοσ· ἀλλά μ’ ὑπήνεικαν ταχέεσ πόδεσ· ἦ τέ κε δηρὸν αὐτοῦ πήματ’ ἔπασχον ἐν αἰνῇσιν νεκάδεσσιν, ἤ κε ζὼσ ἀμενηνὸσ ἐά χαλκοῖο τυπῇσι. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ.

εἰ δέ τευ ἐξ ἄλλου γε θεῶν γένευ ὧδ’ ἀί̈δηλοσ καί κεν δὴ πάλαι ἦσθα ἐνέρτεροσ Οὐρανιώνων. μή τί μοι ἀλλοπρόσαλλε παρεζόμενοσ μινύριζε. ἔχθιστοσ δέ μοί ἐσσι θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν· αἰεὶ γάρ τοι ἔρισ τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε. μητρόσ τοι μένοσ ἐστὶν ἀάσχετον οὐκ ἐπιεικτὸν Ἥρησ· τὴν μὲν ἐγὼ σπουδῇ δάμνημ’ ἐπέεσσι· τώ σ’ ὀί̈ω κείνησ τάδε πάσχειν ἐννεσίῃσιν. ἀλλ’ οὐ μάν σ’ ἔτι δηρὸν ἀνέξομαι ἄλγε’ ἔχοντα· ἐκ γὰρ ἐμεῦ γένοσ ἐσσί, ἐμοὶ δέ σε γείνατο μήτηρ· ὣσ φάτο, καὶ Παιήον’ ἀνώγειν ἰήσασθαι.

τῷ δ’ ἐπὶ Παιήων ὀδυνήφατα φάρμακα πάσσων ἠκέσατ’· οὐ μὲν γάρ τι καταθνητόσ γ’ ἐτέτυκτο. ὡσ δ’ ὅτ’ ὀπὸσ γάλα λευκὸν ἐπειγόμενοσ συνέπηξεν ὑγρὸν ἐόν, μάλα δ’ ὦκα περιτρέφεται κυκόωντι, ὣσ ἄρα καρπαλίμωσ ἰήσατο θοῦρον Ἄρηα. τὸν δ’ Ἥβη λοῦσεν, χαρίεντα δὲ εἵματα ἕσσε· πὰρ δὲ Διὶ Κρονίωνι καθέζετο κύδεϊ γαίων. αἳ δ’ αὖτισ πρὸσ δῶμα Διὸσ μεγάλοιο νέοντο Ἥρη τ’ Ἀργείη καὶ Ἀλαλκομενηὶ̈σ Ἀθήνη παύσασαι βροτολοιγὸν Ἄρη’ ἀνδροκτασιάων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION