헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́05́

(호메로스, 일리아스, Book 5)

ἔνθ’ αὖ Τυδεί̈δῃ Διομήδεϊ Παλλὰσ Ἀθήνη δῶκε μένοσ καὶ θάρσοσ, ἵν’ ἔκδηλοσ μετὰ πᾶσιν Ἀργείοισι γένοιτο ἰδὲ κλέοσ ἐσθλὸν ἄροιτο· δαῖέ οἱ ἐκ κόρυθόσ τε καὶ ἀσπίδοσ ἀκάματον πῦρ ἀστέρ’ ὀπωρινῷ ἐναλίγκιον, ὅσ τε μάλιστα λαμπρὸν παμφαίνῃσι λελουμένοσ ὠκεανοῖο· τοῖόν οἱ πῦρ δαῖεν ἀπὸ κρατόσ τε καὶ ὤμων, ὦρσε δέ μιν κατὰ μέσσον ὅθι πλεῖστοι κλονέοντο. ἦν δέ τισ ἐν Τρώεσσι Δάρησ ἀφνειὸσ ἀμύμων ἱρεὺσ Ἡφαίστοιο·

δύω δέ οἱ υἱέεσ ἤστην Φηγεὺσ Ἰδαῖόσ τε μάχησ εὖ εἰδότε πάσησ. τώ οἱ ἀποκρινθέντε ἐναντίω ὁρμηθήτην· τὼ μὲν ἀφ’ ἵπποιιν, ὃ δ’ ἀπὸ χθονὸσ ὄρνυτο πεζόσ. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ Φηγεύσ ῥα πρότεροσ προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ· Τυδεί̈δεω δ’ ὑπὲρ ὦμον ἀριστερὸν ἤλυθ’ ἀκωκὴ ἔγχεοσ, οὐδ’ ἔβαλ’ αὐτόν· ὃ δ’ ὕστεροσ ὄρνυτο χαλκῷ Τυδεί̈δησ· τοῦ δ’ οὐχ ἅλιον βέλοσ ἔκφυγε χειρόσ, ἀλλ’ ἔβαλε στῆθοσ μεταμάζιον, ὦσε δ’ ἀφ’ ἵππων. Ἰδαῖοσ δ’ ἀπόρουσε λιπὼν περικαλλέα δίφρον, οὐδ’ ἔτλη περιβῆναι ἀδελφειοῦ κταμένοιο· οὐδὲ γὰρ οὐδέ κεν αὐτὸσ ὑπέκφυγε κῆρα μέλαιναν, ἀλλ’ Ἥφαιστοσ ἔρυτο, σάωσε δὲ νυκτὶ καλύψασ, ὡσ δή οἱ μὴ πάγχυ γέρων ἀκαχήμενοσ εἰή. ἵππουσ δ’ ἐξελάσασ μεγαθύμου Τυδέοσ υἱὸσ δῶκεν ἑταίροισιν κατάγειν κοίλασ ἐπὶ νῆασ. Τρῶεσ δὲ μεγάθυμοι ἐπεὶ ἴδον υἱε͂ Δάρητοσ τὸν μὲν ἀλευάμενον, τὸν δὲ κτάμενον παρ’ ὄχεσφι, πᾶσιν ὀρίνθη θυμόσ· ἀτὰρ γλαυκῶπισ Ἀθήνη χειρὸσ ἑλοῦσ’ ἐπέεσσι προσηύδα θοῦρον Ἄρηα· Ἆρεσ Ἄρεσ βροτολοιγὲ μιαιφόνε τειχεσιπλῆτα οὐκ ἂν δὴ Τρῶασ μὲν ἐάσαιμεν καὶ Ἀχαιοὺσ μάρνασθ’, ὁπποτέροισι πατὴρ Ζεὺσ κῦδοσ ὀρέξῃ, νῶϊ δὲ χαζώμεσθα, Διὸσ δ’ ἀλεώμεθα μῆνιν; ὣσ εἰποῦσα μάχησ ἐξήγαγε θοῦρον Ἄρηα·

τὸν μὲν ἔπειτα καθεῖσεν ἐπ’ ἠϊόεντι Σκαμάνδρῳ, Τρῶασ δ’ ἔκλιναν Δαναοί· ἕλε δ’ ἄνδρα ἕκαστοσ ἡγεμόνων· πρῶτοσ δὲ ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων ἀρχὸν Ἁλιζώνων Ὀδίον μέγαν ἔκβαλε δίφρου· πρώτῳ γὰρ στρεφθέντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πῆξεν ὤμων μεσσηγύσ, διὰ δὲ στήθεσφιν ἔλασσε, δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. Ἰδομενεὺσ δ’ ἄρα Φαῖστον ἐνήρατο Μῄονοσ υἱὸν Βώρου, ὃσ ἐκ Τάρνησ ἐριβώλακοσ εἰληλούθει.

τὸν μὲν ἄρ’ Ἰδομενεὺσ δουρικλυτὸσ ἔγχεϊ μακρῷ νύξ’ ἵππων ἐπιβησόμενον κατὰ δεξιὸν ὦμον· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, στυγερὸσ δ’ ἄρα μιν σκότοσ εἷλε. τὸν μὲν ἄρ’ Ἰδομενῆοσ ἐσύλευον θεράποντεσ·

υἱὸν δὲ Στροφίοιο Σκαμάνδριον αἵμονα θήρησ Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ ἕλ’ ἔγχεϊ ὀξυόεντι ἐσθλὸν θηρητῆρα· δίδαξε γὰρ Ἄρτεμισ αὐτὴ βάλλειν ἄγρια πάντα, τά τε τρέφει οὔρεσιν ὕλη· ἀλλ’ οὔ οἱ τότε γε χραῖσμ’ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα, οὐδὲ ἑκηβολίαι ᾗσιν τὸ πρίν γε κέκαστο· ἀλλά μιν Ἀτρεί̈δησ δουρικλειτὸσ Μενέλαοσ πρόσθεν ἕθεν φεύγοντα μετάφρενον οὔτασε δουρὶ ὤμων μεσσηγύσ, διὰ δὲ στήθεσφιν ἔλασσεν, ἤριπε δὲ πρηνήσ, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. Μηριόνησ δὲ Φέρεκλον ἐνήρατο, τέκτονοσ υἱὸν Ἁρμονίδεω, ὃσ χερσὶν ἐπίστατο δαίδαλα πάντα τεύχειν·

ἔξοχα γάρ μιν ἐφίλατο Παλλὰσ Ἀθήνη· ὃσ καὶ Ἀλεξάνδρῳ τεκτήνατο νῆασ ἐί̈σασ ἀρχεκάκουσ, αἳ πᾶσι κακὸν Τρώεσσι γένοντο οἷ τ’ αὐτῷ, ἐπεὶ οὔ τι θεῶν ἐκ θέσφατα ᾔδη. τὸν μὲν Μηριόνησ ὅτε δὴ κατέμαρπτε διώκων βεβλήκει γλουτὸν κατὰ δεξιόν· ἣ δὲ διαπρὸ ἀντικρὺ κατὰ κύστιν ὑπ’ ὀστέον ἤλυθ’ ἀκωκή· γνὺξ δ’ ἔριπ’ οἰμώξασ, θάνατοσ δέ μιν ἀμφεκάλυψε. Πήδαιον δ’ ἄρ’ ἔπεφνε Μέγησ Ἀντήνοροσ υἱὸν ὅσ ῥα νόθοσ μὲν ἐήν, πύκα δ’ ἔτρεφε δῖα Θεανὼ ἶσα φίλοισι τέκεσσι χαριζομένη πόσεϊ ᾧ.

τὸν μὲν Φυλεί̈δησ δουρὶ κλυτὸσ ἐγγύθεν ἐλθὼν βεβλήκει κεφαλῆσ κατὰ ἰνίον ὀξέϊ δουρί· ἀντικρὺ δ’ ἀν’ ὀδόντασ ὑπὸ γλῶσσαν τάμε χαλκόσ· ἤριπε δ’ ἐν κονίῃ, ψυχρὸν δ’ ἕλε χαλκὸν ὀδοῦσιν. Εὐρύπυλοσ δ’ Εὐαιμονίδησ Ὑψήνορα δῖον υἱὸν ὑπερθύμου Δολοπίονοσ, ὅσ ῥα Σκαμάνδρου ἀρητὴρ ἐτέτυκτο, θεὸσ δ’ ὣσ τίετο δήμῳ, τὸν μὲν ἄρ’ Εὐρύπυλοσ, Εὐαίμονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ, πρόσθεν ἕθεν φεύγοντα μεταδρομάδην ἔλασ’ ὦμον φασγάνῳ ἀί̈ξασ, ἀπὸ δ’ ἔξεσε χεῖρα βαρεῖαν·

αἱματόεσσα δὲ χεὶρ πεδίῳ πέσε· τὸν δὲ κατ’ ὄσσε ἔλλαβε πορφύρεοσ θάνατοσ καὶ μοῖρα κραταιή. ὣσ οἳ μὲν πονέοντο κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην·

Τυδεί̈δην δ’ οὐκ ἂν γνοίησ ποτέροισι μετείη ἠὲ μετὰ Τρώεσσιν ὁμιλέοι ἦ μετ’ Ἀχαιοῖσ. θῦνε γὰρ ἂμ πεδίον ποταμῷ πλήθοντι ἐοικὼσ χειμάρρῳ, ὅσ τ’ ὦκα ῥέων ἐκέδασσε γεφύρασ· τὸν δ’ οὔτ’ ἄρ τε γέφυραι ἐεργμέναι ἰσχανόωσιν, οὔτ’ ἄρα ἑρ́κεα ἴσχει ἀλωάων ἐριθηλέων ἐλθόντ’ ἐξαπίνησ ὅτ’ ἐπιβρίσῃ Διὸσ ὄμβροσ· πολλὰ δ’ ὑπ’ αὐτοῦ ἔργα κατήριπε κάλ’ αἰζηῶν· ὣσ ὑπὸ Τυδεί̈δῃ πυκιναὶ κλονέοντο φάλαγγεσ Τρώων, οὐδ’ ἄρα μιν μίμνον πολέεσ περ ἐόντεσ. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱὸσ θύνοντ’ ἂμ πεδίον πρὸ ἕθεν κλονέοντα φάλαγγασ, αἶψ’ ἐπὶ Τυδεί̈δῃ ἐτιταίνετο καμπύλα τόξα, καὶ βάλ’ ἐπαί̈σσοντα τυχὼν κατὰ δεξιὸν ὦμον θώρηκοσ γύαλον·

διὰ δ’ ἔπτατο πικρὸσ ὀϊστόσ, ἀντικρὺ δὲ διέσχε, παλάσσετο δ’ αἵματι θώρηξ. τῷ δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀύ̈σε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ· ὄρνυσθε Τρῶεσ μεγάθυμοι κέντορεσ ἵππων· βέβληται γὰρ ἄριστοσ Ἀχαιῶν, οὐδέ ἕ φημι δήθ’ ἀνσχήσεσθαι κρατερὸν βέλοσ, εἰ ἐτεόν με ὦρσεν ἄναξ Διὸσ υἱὸσ ἀπορνύμενον Λυκίηθεν. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ·

τὸν δ’ οὐ βέλοσ ὠκὺ δάμασσεν, ἀλλ’ ἀναχωρήσασ πρόσθ’ ἵπποιιν καὶ ὄχεσφιν ἔστη, καὶ Σθένελον προσέφη Καπανήϊον υἱόν· ὄρσο πέπον Καπανηϊάδη, καταβήσεο δίφρου, ὄφρά μοι ἐξ ὤμοιο ἐρύσσῃσ πικρὸν ὀϊστόν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, Σθένελοσ δὲ καθ’ ἵππων ἆλτο χαμᾶζε, πὰρ δὲ στὰσ βέλοσ ὠκὺ διαμπερὲσ ἐξέρυσ’ ὤμου·

αἷμα δ’ ἀνηκόντιζε διὰ στρεπτοῖο χιτῶνοσ. δὴ τότ’ ἔπειτ’ ἠρᾶτο βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· κλῦθί μευ αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ Ἀτρυτώνη, εἴ ποτέ μοι καὶ πατρὶ φίλα φρονέουσα παρέστησ δηί̈ῳ ἐν πολέμῳ, νῦν αὖτ’ ἐμὲ φῖλαι Ἀθήνη· δὸσ δέ τέ μ’ ἄνδρα ἑλεῖν καὶ ἐσ ὁρμὴν ἔγχεοσ ἐλθεῖν ὅσ μ’ ἔβαλε φθάμενοσ καὶ ἐπεύχεται, οὐδέ μέ φησι δηρὸν ἔτ’ ὄψεσθαι λαμπρὸν φάοσ ἠελίοιο. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ·

τοῦ δ’ ἔκλυε Παλλὰσ Ἀθήνη, γυῖα δ’ ἔθηκεν ἐλαφρά, πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθεν· ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· θαρσῶν νῦν Διόμηδεσ ἐπὶ Τρώεσσι μάχεσθαι· ἐν γάρ τοι στήθεσσι μένοσ πατρώϊον ἧκα ἄτρομον, οἱο͂ν ἔχεσκε σακέσπαλοσ ἱππότα Τυδεύσ· ἀχλὺν δ’ αὖ τοι ἀπ’ ὀφθαλμῶν ἕλον ἣ πρὶν ἐπῆεν, ὄφρ’ εὖ γιγνώσκῃσ ἠμὲν θεὸν ἠδὲ καὶ ἄνδρα. τὼ νῦν αἴ κε θεὸσ πειρώμενοσ ἐνθάδ’ ἵκηται μή τι σύ γ’ ἀθανάτοισι θεοῖσ ἀντικρὺ μάχεσθαι τοῖσ ἄλλοισ· ἀτὰρ εἴ κε Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη ἔλθῃσ’ ἐσ πόλεμον, τήν γ’ οὐτάμεν ὀξέϊ χαλκῷ. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη γλαυκῶπισ Ἀθήνη, Τυδεί̈δησ δ’ ἐξαῦτισ ἰὼν προμάχοισιν ἐμίχθη καὶ πρίν περ θυμῷ μεμαὼσ Τρώεσσι μάχεσθαι·

δὴ τότε μιν τρὶσ τόσσον ἕλεν μένοσ ὥσ τε λέοντα ὅν ῥά τε ποιμὴν ἀγρῷ ἐπ’ εἰροπόκοισ ὀί̈εσσι χραύσῃ μέν τ’ αὐλῆσ ὑπεράλμενον οὐδὲ δαμάσσῃ· τοῦ μέν τε σθένοσ ὦρσεν, ἔπειτα δέ τ’ οὐ προσαμύνει, ἀλλὰ κατὰ σταθμοὺσ δύεται, τὰ δ’ ἐρῆμα φοβεῖται· αἳ μέν τ’ ἀγχιστῖναι ἐπ’ ἀλλήλῃσι κέχυνται, αὐτὰρ ὃ ἐμμεμαὼσ βαθέησ ἐξάλλεται αὐλῆσ· ὣσ μεμαὼσ Τρώεσσι μίγη κρατερὸσ Διομήδησ. ἔνθ’ ἕλεν Ἀστύνοον καὶ Ὑπείρονα ποιμένα λαῶν, τὸν μὲν ὑπὲρ μαζοῖο βαλὼν χαλκήρεϊ δουρί, τὸν δ’ ἕτερον ξίφεϊ μεγάλῳ κληῖ̈δα παρ’ ὦμον πλῆξ’, ἀπὸ δ’ αὐχένοσ ὦμον ἐέργαθεν ἠδ’ ἀπὸ νώτου.

τοὺσ μὲν ἐάσ’, ὃ δ’ Ἄβαντα μετῴχετο καὶ Πολύειδον υἱέασ Εὐρυδάμαντοσ ὀνειροπόλοιο γέροντοσ· τοῖσ οὐκ ἐρχομένοισ ὃ γέρων ἐκρίνατ’ ὀνείρουσ, ἀλλά σφεασ κρατερὸσ Διομήδησ ἐξενάριξε· βῆ δὲ μετὰ Ξάνθόν τε Θόωνά τε Φαίνοποσ υἱε͂ ἄμφω τηλυγέτω· ὃ δὲ τείρετο γήραϊ λυγρῷ, υἱὸν δ’ οὐ τέκετ’ ἄλλον ἐπὶ κτεάτεσσι λιπέσθαι. ἔνθ’ ὅ γε τοὺσ ἐνάριζε, φίλον δ’ ἐξαίνυτο θυμὸν ἀμφοτέρω, πατέρι δὲ γόον καὶ κήδεα λυγρὰ λεῖπ’, ἐπεὶ οὐ ζώοντε μάχησ ἐκνοστήσαντε δέξατο· χηρωσταὶ δὲ διὰ κτῆσιν δατέοντο. ἔνθ’ υἱᾶσ Πριάμοιο δύω λάβε Δαρδανίδαο εἰν ἑνὶ δίφρῳ ἐόντασ Ἐχέμμονά τε Χρομίον τε.

ὡσ δὲ λέων ἐν βουσὶ θορὼν ἐξ αὐχένα ἄξῃ πόρτιοσ ἠὲ βοὸσ ξύλοχον κάτα βοσκομενάων, ὣσ τοὺσ ἀμφοτέρουσ ἐξ ἵππων Τυδέοσ υἱὸσ βῆσε κακῶσ ἀέκοντασ, ἔπειτα δὲ τεύχε’ ἐσύλα· ἵππουσ δ’ οἷσ ἑτάροισι δίδου μετὰ νῆασ ἐλαύνειν. τὸν δ’ ἴδεν Αἰνείασ ἀλαπάζοντα στίχασ ἀνδρῶν, βῆ δ’ ἴμεν ἄν τε μάχην καὶ ἀνὰ κλόνον ἐγχειάων Πάνδαρον ἀντίθεον διζήμενοσ εἴ που ἐφεύροι·

εὑρ͂ε Λυκάονοσ υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε, στῆ δὲ πρόσθ’ αὐτοῖο ἔποσ τέ μιν ἀντίον ηὔδα· Πάνδαρε ποῦ τοι τόξον ἰδὲ πτερόεντεσ ὀϊστοὶ καὶ κλέοσ; ᾧ οὔ τίσ τοι ἐρίζεται ἐνθάδε γ’ ἀνήρ, οὐδέ τισ ἐν Λυκίῃ σέο γ’ εὔχεται εἶναι ἀμείνων. ἀλλ’ ἄγε τῷδ’ ἔφεσ ἀνδρὶ βέλοσ Διὶ χεῖρασ ἀνασχὼν ὅσ τισ ὅδε κρατέει καὶ δὴ κακὰ πολλὰ ἐόργε Τρῶασ, ἐπεὶ πολλῶν τε καὶ ἐσθλῶν γούνατ’ ἔλυσεν· εἰ μή τισ θεόσ ἐστι κοτεσσάμενοσ Τρώεσσιν ἱρῶν μηνίσασ· χαλεπὴ δὲ θεοῦ ἔπι μῆνισ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ·

Αἰνεία Τρώων βουληφόρε χαλκοχιτώνων Τυδεί̈δῃ μιν ἔγωγε δαί̈φρονι πάντα ἐί̈σκω, ἀσπίδι γιγνώσκων αὐλώπιδί τε τρυφαλείῃ, ἵππουσ τ’ εἰσορόων· σάφα δ’ οὐκ οἶδ’ εἰ θεόσ ἐστιν. εἰ δ’ ὅ γ’ ἀνὴρ ὅν φημι δαί̈φρων Τυδέοσ υἱὸσ οὐχ ὅ γ’ ἄνευθε θεοῦ τάδε μαίνεται, ἀλλά τισ ἄγχι ἕστηκ’ ἀθανάτων νεφέλῃ εἰλυμένοσ ὤμουσ, ὃσ τούτου βέλοσ ὠκὺ κιχήμενον ἔτραπεν ἄλλῃ. ἤδη γάρ οἱ ἐφῆκα βέλοσ, καί μιν βάλον ὦμον δεξιὸν ἀντικρὺ διὰ θώρηκοσ γυάλοιο· καί μιν ἔγωγ’ ἐφάμην Αἰ̈δωνῆϊ προϊάψειν, ἔμπησ δ’ οὐκ ἐδάμασσα· θεόσ νύ τίσ ἐστι κοτήεισ. ἵπποι δ’ οὐ παρέασι καὶ ἁρ́ματα τῶν κ’ ἐπιβαίην· ἀλλά που ἐν μεγάροισι Λυκάονοσ ἕνδεκα δίφροι καλοὶ πρωτοπαγεῖσ νεοτευχέεσ· ἀμφὶ δὲ πέπλοι πέπτανται· παρὰ δέ σφιν ἑκάστῳ δίζυγεσ ἵπποι ἑστᾶσι κρῖ λευκὸν ἐρεπτόμενοι καὶ ὀλύρασ. ἦ μέν μοι μάλα πολλὰ γέρων αἰχμητὰ Λυκάων ἐρχομένῳ ἐπέτελλε δόμοισ ἔνι ποιητοῖσιν· ἵπποισίν μ’ ἐκέλευε καὶ ἁρ́μασιν ἐμβεβαῶτα ἀρχεύειν Τρώεσσι κατὰ κρατερὰσ ὑσμίνασ· ἀλλ’ ἐγὼ οὐ πιθόμην·

ἦ τ’ ἂν πολὺ κέρδιον ἠε͂ν· ἵππων φειδόμενοσ, μή μοι δευοίατο φορβῆσ ἀνδρῶν εἰλομένων εἰωθότεσ ἔδμεναι ἄδην. ὣσ λίπον, αὐτὰρ πεζὸσ ἐσ Ἴλιον εἰλήλουθα τόξοισιν πίσυνοσ· τὰ δέ μ’ οὐκ ἄρ’ ἔμελλον ὀνήσειν. ἤδη γὰρ δοιοῖσιν ἀριστήεσσιν ἐφῆκα Τυδεί̈δῃ τε καὶ Ἀτρεί̈δῃ, ἐκ δ’ ἀμφοτέροιιν ἀτρεκὲσ αἷμ’ ἔσσευα βαλών, ἤγειρα δὲ μᾶλλον. τώ ῥα κακῇ αἴσῃ ἀπὸ πασσάλου ἀγκύλα τόξα ἤματι τῷ ἑλόμην ὅτε Ἴλιον εἰσ ἐρατεινὴν ἡγεόμην Τρώεσσι φέρων χάριν Ἕκτορι δίῳ. εἰ δέ κε νοστήσω καὶ ἐσόψομαι ὀφθαλμοῖσι πατρίδ’ ἐμὴν ἄλοχόν τε καὶ ὑψερεφὲσ μέγα δῶμα, αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἀπ’ ἐμεῖο κάρη τάμοι ἀλλότριοσ φὼσ εἰ μὴ ἐγὼ τάδε τόξα φαεινῷ ἐν πυρὶ θείην χερσὶ διακλάσσασ· ἀνεμώλια γάρ μοι ὀπηδεῖ. τὸν δ’ αὖτ’ Αἰνείασ Τρώων ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

μὴ δ’ οὕτωσ ἀγόρευε· πάροσ δ’ οὐκ ἔσσεται ἄλλωσ, πρίν γ’ ἐπὶ νὼ τῷδ’ ἀνδρὶ σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν ἀντιβίην ἐλθόντε σὺν ἔντεσι πειρηθῆναι. ἀλλ’ ἄγ’ ἐμῶν ὀχέων ἐπιβήσεο, ὄφρα ἴδηαι οἱοῖ Τρώϊοι ἵπποι ἐπιστάμενοι πεδίοιο κραιπνὰ μάλ’ ἔνθα καὶ ἔνθα διωκέμεν ἠδὲ φέβεσθαι· τὼ καὶ νῶϊ πόλιν δὲ σαώσετον, εἴ περ ἂν αὖτε Ζεὺσ ἐπὶ Τυδεί̈δῃ Διομήδεϊ κῦδοσ ὀρέξῃ. ἀλλ’ ἄγε νῦν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα δέξαι, ἐγὼ δ’ ἵππων ἀποβήσομαι ὄφρα μάχωμαι· ἠὲ σὺ τόνδε δέδεξο, μελήσουσιν δ’ ἐμοὶ ἵπποι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ·

Αἰνεία σὺ μὲν αὐτὸσ ἔχ’ ἡνία καὶ τεὼ ἵππω· μᾶλλον ὑφ’ ἡνιόχῳ εἰωθότι καμπύλον ἁρ́μα οἴσετον, εἴ περ ἂν αὖτε φεβώμεθα Τυδέοσ υἱόν· μὴ τὼ μὲν δείσαντε ματήσετον, οὐδ’ ἐθέλητον ἐκφερέμεν πολέμοιο τεὸν φθόγγον ποθέοντε, νῶϊ δ’ ἐπαί̈ξασ μεγαθύμου Τυδέοσ υἱὸσ αὐτώ τε κτείνῃ καὶ ἐλάσσῃ μώνυχασ ἵππουσ. ἀλλὰ σύ γ’ αὐτὸσ ἔλαυνε τέ’ ἁρ́ματα καὶ τεὼ ἵππω, τὸν δὲ δ’ ἐγὼν ἐπιόντα δεδέξομαι ὀξέϊ δουρί. ὣσ ἄρα φωνήσαντεσ ἐσ ἁρ́ματα ποικίλα βάντεσ ἐμμεμαῶτ’ ἐπὶ Τυδεί̈δῃ ἔχον ὠκέασ ἵππουσ.

τοὺσ δὲ ἴδε Σθένελοσ Καπανήϊοσ ἀγλαὸσ υἱόσ, αἶψα δὲ Τυδεί̈δην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Τυδεί̈δη Διόμηδεσ ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ, ἄνδρ’ ὁρόω κρατερὼ ἐπὶ σοὶ μεμαῶτε μάχεσθαι ἶν’ ἀπέλεθρον ἔχοντασ· ὃ μὲν τόξων ἐὺ̈ εἰδὼσ Πάνδαροσ, υἱὸσ δ’ αὖτε Λυκάονοσ εὔχεται εἶναι· Αἰνείασ δ’ υἱὸσ μὲν ἀμύμονοσ Ἀγχίσαο εὔχεται ἐκγεγάμεν, μήτηρ δέ οἵ ἐστ’ Ἀφροδίτη. ἀλλ’ ἄγε δὴ χαζώμεθ’ ἐφ’ ἵππων, μηδέ μοι οὕτω θῦνε διὰ προμάχων, μή πωσ φίλον ἦτορ ὀλέσσῃσ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

μή τι φόβον δ’ ἀγόρευ’, ἐπεὶ οὐδὲ σὲ πεισέμεν οἰώ. οὐ γάρ μοι γενναῖον ἀλυσκάζοντι μάχεσθαι οὐδὲ καταπτώσσειν· ἔτι μοι μένοσ ἔμπεδόν ἐστιν· ὀκνείω δ’ ἵππων ἐπιβαινέμεν, ἀλλὰ καὶ αὔτωσ ἀντίον εἶμ’ αὐτῶν· τρεῖν μ’ οὐκ ἐᾷ Παλλὰσ Ἀθήνη. τούτω δ’ οὐ πάλιν αὖτισ ἀποίσετον ὠκέεσ ἵπποι ἄμφω ἀφ’ ἡμείων, εἴ γ’ οὖν ἕτερόσ γε φύγῃσιν. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· αἴ κέν μοι πολύβουλοσ Ἀθήνη κῦδοσ ὀρέξῃ ἀμφοτέρω κτεῖναι, σὺ δὲ τούσδε μὲν ὠκέασ ἵππουσ αὐτοῦ ἐρυκακέειν ἐξ ἄντυγοσ ἡνία τείνασ, Αἰνείαο δ’ ἐπαί̈ξαι μεμνημένοσ ἵππων, ἐκ δ’ ἐλάσαι Τρώων μετ’ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ. τῆσ γάρ τοι γενεῆσ ἧσ Τρωί̈ περ εὐρύοπα Ζεὺσ δῶχ’ υἱο͂σ ποινὴν Γανυμήδεοσ, οὕνεκ’ ἄριστοι ἵππων ὅσσοι ἐάσιν ὑπ’ ἠῶ τ’ ἠέλιόν τε, τῆσ γενεῆσ ἔκλεψεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγχίσησ λάθρῃ Λαομέδοντοσ ὑποσχὼν θήλεασ ἵππουσ· τῶν οἱ ἓξ ἐγένοντο ἐνὶ μεγάροισι γενέθλη. τοὺσ μὲν τέσσαρασ αὐτὸσ ἔχων ἀτίταλλ’ ἐπὶ φάτνῃ, τὼ δὲ δύ’ Αἰνείᾳ δῶκεν μήστωρε φόβοιο. εἰ τούτω κε λάβοιμεν, ἀροίμεθά κε κλέοσ ἐσθλόν. ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, τὼ δὲ τάχ’ ἐγγύθεν ἦλθον ἐλαύνοντ’ ὠκέασ ἵππουσ.

τὸν πρότεροσ προσέειπε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ· καρτερόθυμε δαί̈φρον ἀγαυοῦ Τυδέοσ υἱὲ ἦ μάλα σ’ οὐ βέλοσ ὠκὺ δαμάσσατο πικρὸσ ὀϊστόσ· νῦν αὖτ’ ἐγχείῃ πειρήσομαι αἴ κε τύχωμι. ἦ ῥα καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ καὶ βάλε Τυδεί̈δαο κατ’ ἀσπίδα·

τῆσ δὲ διὰ πρὸ αἰχμὴ χαλκείη πταμένη θώρηκι πελάσθη· τῷ δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀύ̈σε Λυκάονοσ ἀγλαὸσ υἱόσ· βέβληαι κενεῶνα διαμπερέσ, οὐδέ σ’ ὀί̈ω δηρὸν ἔτ’ ἀνσχήσεσθαι· ἐμοὶ δὲ μέγ’ εὖχοσ ἔδωκασ. τὸν δ’ οὐ ταρβήσασ προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

ἤμβροτεσ οὐδ’ ἔτυχεσ· ἀτὰρ οὐ μὲν σφῶί̈ γ’ ὀί̈ω πρίν γ’ ἀποπαύσεσθαι πρίν γ’ ἢ ἕτερόν γε πεσόντα αἵματοσ ἆσαι Ἄρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν. ὣσ φάμενοσ προέηκε·

βέλοσ δ’ ἴθυνεν Ἀθήνη ῥῖνα παρ’ ὀφθαλμόν, λευκοὺσ δ’ ἐπέρησεν ὀδόντασ. τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν γλῶσσαν πρυμνὴν τάμε χαλκὸσ ἀτειρήσ, αἰχμὴ δ’ ἐξελύθη παρὰ νείατον ἀνθερεῶνα· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ αἰόλα παμφανόωντα, παρέτρεσσαν δέ οἱ ἵπποι ὠκύποδεσ· τοῦ δ’ αὖθι λύθη ψυχή τε μένοσ τε. Αἰνείασ δ’ ἀπόρουσε σὺν ἀσπίδι δουρί τε μακρῷ δείσασ μή πώσ οἱ ἐρυσαίατο νεκρὸν Ἀχαιοί.

ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αὐτῷ βαῖνε λέων ὣσ ἀλκὶ πεποιθώσ, πρόσθε δέ οἱ δόρυ τ’ ἔσχε καὶ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην, τὸν κτάμεναι μεμαὼσ ὅσ τισ τοῦ γ’ ἀντίοσ ἔλθοι σμερδαλέα ἰάχων· ὃ δὲ χερμάδιον λάβε χειρὶ Τυδεί̈δησ μέγα ἔργον ὃ οὐ δύο γ’ ἄνδρε φέροιεν, οἱοῖ νῦν βροτοί εἰσ’· ὃ δέ μιν ῥέα πάλλε καὶ οἰο͂σ. τῷ βάλεν Αἰνείαο κατ’ ἰσχίον ἔνθά τε μηρὸσ ἰσχίῳ ἐνστρέφεται, κοτύλην δέ τέ μιν καλέουσι· θλάσσε δέ οἱ κοτύλην, πρὸσ δ’ ἄμφω ῥῆξε τένοντε· ὦσε δ’ ἀπὸ ῥινὸν τρηχὺσ λίθοσ· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ ἔστη γνὺξ ἐριπὼν καὶ ἐρείσατο χειρὶ παχείῃ γαίησ· ἀμφὶ δὲ ὄσσε κελαινὴ νὺξ ἐκάλυψε. καί νύ κεν ἔνθ’ ἀπόλοιτο ἄναξ ἀνδρῶν Αἰνείασ, εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη μήτηρ, ἥ μιν ὑπ’ Ἀγχίσῃ τέκε βουκολέοντι·

ἀμφὶ δ’ ἑὸν φίλον υἱὸν ἐχεύατο πήχεε λευκώ, πρόσθε δέ οἱ πέπλοιο φαεινοῦ πτύγμα κάλυψεν ἑρ́κοσ ἔμεν βελέων, μή τισ Δαναῶν ταχυπώλων χαλκὸν ἐνὶ στήθεσσι βαλὼν ἐκ θυμὸν ἕλοιτο. ἣ μὲν ἑὸν φίλον υἱὸν ὑπεξέφερεν πολέμοιο·

οὐδ’ υἱὸσ Καπανῆοσ ἐλήθετο συνθεσιάων τάων ἃσ ἐπέτελλε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ, ἀλλ’ ὅ γε τοὺσ μὲν ἑοὺσ ἠρύκακε μώνυχασ ἵππουσ νόσφιν ἀπὸ φλοίσβου ἐξ ἄντυγοσ ἡνία τείνασ, Αἰνείαο δ’ ἐπαί̈ξασ καλλίτριχασ ἵππουσ ἐξέλασε Τρώων μετ’ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ. δῶκε δὲ Δηϊπύλῳ ἑτάρῳ φίλῳ, ὃν περὶ πάσησ τῖεν ὁμηλικίησ ὅτι οἱ φρεσὶν ἄρτια ᾔδη, νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐλαυνέμεν· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ ὧν ἵππων ἐπιβὰσ ἔλαβ’ ἡνία σιγαλόεντα, αἶψα δὲ Τυδεί̈δην μέθεπε κρατερώνυχασ ἵππουσ ἐμμεμαώσ· ὃ δὲ Κύπριν ἐπῴχετο νηλέϊ χαλκῷ γιγνώσκων ὅ τ’ ἄναλκισ ἐήν θεόσ, οὐδὲ θεάων τάων αἵ τ’ ἀνδρῶν πόλεμον κάτα κοιρανέουσιν, οὔτ’ ἄρ’ Ἀθηναίη οὔτε πτολίπορθοσ Ἐνυώ. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐκίχανε πολὺν καθ’ ὅμιλον ὀπάζων, ἔνθ’ ἐπορεξάμενοσ μεγαθύμου Τυδέοσ υἱὸσ ἄκρην οὔτασε χεῖρα μετάλμενοσ ὀξέϊ δουρὶ ἀβληχρήν· εἶθαρ δὲ δόρυ χροὸσ ἀντετόρησεν ἀμβροσίου διὰ πέπλου, ὅν οἱ Χάριτεσ κάμον αὐταί, πρυμνὸν ὕπερ θέναροσ· ῥέε δ’ ἄμβροτον αἷμα θεοῖο ἰχώρ, οἱο͂́σ πέρ τε ῥέει μακάρεσσι θεοῖσιν· οὐ γὰρ σῖτον ἔδουσ’, οὐ πίνουσ’ αἴθοπα οἶνον, τοὔνεκ’ ἀναίμονέσ εἰσι καὶ ἀθάνατοι καλέονται. ἣ δὲ μέγα ἰάχουσα ἀπὸ ἑό κάββαλεν υἱόν· καὶ τὸν μὲν μετὰ χερσὶν ἐρύσατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων κυανέῃ νεφέλῃ, μή τισ Δαναῶν ταχυπώλων χαλκὸν ἐνὶ στήθεσσι βαλὼν ἐκ θυμὸν ἕλοιτο· τῇ δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀύ̈σε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· εἶκε Διὸσ θύγατερ πολέμου καὶ δηϊοτῆτοσ· ἦ οὐχ ἅλισ ὅττι γυναῖκασ ἀνάλκιδασ ἠπεροπεύεισ; εἰ δὲ σύ γ’ ἐσ πόλεμον πωλήσεαι, ἦ τέ σ’ ὀί̈ω ῥιγήσειν πόλεμόν γε καὶ εἴ χ’ ἑτέρωθι πύθηαι. ὣσ ἔφαθ’, ἣ δ’ ἀλύουσ’ ἀπεβήσετο, τείρετο δ’ αἰνῶσ·

τὴν μὲν ἄρ’ Ἶρισ ἑλοῦσα ποδήνεμοσ ἔξαγ’ ὁμίλου ἀχθομένην ὀδύνῃσι, μελαίνετο δὲ χρόα καλόν. εὑρ͂εν ἔπειτα μάχησ ἐπ’ ἀριστερὰ θοῦρον Ἄρηα ἥμενον· ἠέρι δ’ ἔγχοσ ἐκέκλιτο καὶ ταχέ’ ἵππω· ἣ δὲ γνὺξ ἐριποῦσα κασιγνήτοιο φίλοιο πολλὰ λισσομένη χρυσάμπυκασ ᾔτεεν ἵππουσ· φίλε κασίγνητε κόμισαί τέ με δόσ τέ μοι ἵππουσ, ὄφρ’ ἐσ Ὄλυμπον ἵκωμαι ἵν’ ἀθανάτων ἕδοσ ἐστί. λίην ἄχθομαι ἕλκοσ ὅ με βροτὸσ οὔτασεν ἀνὴρ Τυδεί̈δησ, ὃσ νῦν γε καὶ ἂν Διὶ πατρὶ μάχοιτο. ὣσ φάτο, τῇ δ’ ἄρ’ Ἄρησ δῶκε χρυσάμπυκασ ἵππουσ·

ἣ δ’ ἐσ δίφρον ἔβαινεν ἀκηχεμένη φίλον ἦτορ, πὰρ δέ οἱ Ἶρισ ἔβαινε καὶ ἡνία λάζετο χερσί, μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην. αἶψα δ’ ἔπειθ’ ἵκοντο θεῶν ἕδοσ αἰπὺν Ὄλυμπον· ἔνθ’ ἵππουσ ἔστησε ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ λύσασ’ ἐξ ὀχέων, παρὰ δ’ ἀμβρόσιον βάλεν εἶδαρ· ἣ δ’ ἐν γούνασι πῖπτε Διώνησ δῖ’ Ἀφροδίτη μητρὸσ ἑῆσ· ἣ δ’ ἀγκὰσ ἐλάζετο θυγατέρα ἥν, χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἐκ τ’ ὀνόμαζε· τίσ νύ σε τοιάδ’ ἔρεξε φίλον τέκοσ Οὐρανιώνων μαψιδίωσ, ὡσ εἴ τι κακὸν ῥέζουσαν ἐνωπῇ; τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα φιλομμειδὴσ Ἀφροδίτη·

οὖτά με Τυδέοσ υἱὸσ ὑπέρθυμοσ Διομήδησ, οὕνεκ’ ἐγὼ φίλον υἱὸν ὑπεξέφερον πολέμοιο Αἰνείαν, ὃσ ἐμοὶ πάντων πολὺ φίλτατόσ ἐστιν. οὐ γὰρ ἔτι Τρώων καὶ Ἀχαιῶν φύλοπισ αἰνή, ἀλλ’ ἤδη Δαναοί γε καὶ ἀθανάτοισι μάχονται. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Διώνη, δῖα θεάων·

τέτλαθι τέκνον ἐμόν, καὶ ἀνάσχεο κηδομένη περ· πολλοὶ γὰρ δὴ τλῆμεν Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντεσ ἐξ ἀνδρῶν χαλέπ’ ἄλγε’ ἐπ’ ἀλλήλοισι τιθέντεσ. τλῆ μὲν Ἄρησ ὅτε μιν Ὦτοσ κρατερόσ τ’ Ἐφιάλτησ παῖδεσ Ἀλωῆοσ, δῆσαν κρατερῷ ἐνὶ δεσμῷ· χαλκέῳ δ’ ἐν κεράμῳ δέδετο τρισκαίδεκα μῆνασ· καί νύ κεν ἔνθ’ ἀπόλοιτο Ἄρησ ἆτοσ πολέμοιο, εἰ μὴ μητρυιὴ περικαλλὴσ Ηἐρίβοια Ἑρμέᾳ ἐξήγγειλεν· ὃ δ’ ἐξέκλεψεν Ἄρηα ἤδη τειρόμενον, χαλεπὸσ δέ ἑ δεσμὸσ ἐδάμνα. τλῆ δ’ Ἥρη, ὅτε μιν κρατερὸσ πάϊσ Ἀμφιτρύωνοσ δεξιτερὸν κατὰ μαζὸν ὀϊστῷ τριγλώχινι βεβλήκει· τότε καί μιν ἀνήκεστον λάβεν ἄλγοσ. τλῆ δ’ Αἴ̈δησ ἐν τοῖσι πελώριοσ ὠκὺν ὀϊστόν, εὖτέ μιν ωὐτὸσ ἀνὴρ υἱὸσ Διὸσ αἰγιόχοιο ἐν Πύλῳ ἐν νεκύεσσι βαλὼν ὀδύνῃσιν ἔδωκεν· αὐτὰρ ὃ βῆ πρὸσ δῶμα Διὸσ καὶ μακρὸν Ὄλυμπον κῆρ ἀχέων ὀδύνῃσι πεπαρμένοσ· αὐτὰρ ὀϊστὸσ ὤμῳ ἔνι στιβαρῷ ἠλήλατο, κῆδε δὲ θυμόν. τῷ δ’ ἐπὶ Παιήων ὀδυνήφατα φάρμακα πάσσων ἠκέσατ’· οὐ μὲν γάρ τι καταθνητόσ γε τέτυκτο. σχέτλιοσ ὀβριμοεργὸσ ὃσ οὐκ ὄθετ’ αἴσυλα ῥέζων, ὃσ τόξοισιν ἔκηδε θεοὺσ οἳ Ὄλυμπον ἔχουσι. σοὶ δ’ ἐπὶ τοῦτον ἀνῆκε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· νήπιοσ, οὐδὲ τὸ οἶδε κατὰ φρένα Τυδέοσ υἱὸσ ὅττι μάλ’ οὐ δηναιὸσ ὃσ ἀθανάτοισι μάχηται, οὐδέ τί μιν παῖδεσ ποτὶ γούνασι παππάζουσιν ἐλθόντ’ ἐκ πολέμοιο καὶ αἰνῆσ δηϊοτῆτοσ. τὼ νῦν Τυδεί̈δησ, εἰ καὶ μάλα καρτερόσ ἐστι, φραζέσθω μή τίσ οἱ ἀμείνων σεῖο μάχηται, μὴ δὴν Αἰγιάλεια περίφρων Ἀδρηστίνη ἐξ ὕπνου γοόωσα φίλουσ οἰκῆασ ἐγείρῃ κουρίδιον ποθέουσα πόσιν τὸν ἄριστον Ἀχαιῶν ἰφθίμη ἄλοχοσ Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο. ἦ ῥα καὶ ἀμφοτέρῃσιν ἀπ’ ἰχῶ χειρὸσ ὀμόργνυ·

ἄλθετο χείρ, ὀδύναι δὲ κατηπιόωντο βαρεῖαι. αἳ δ’ αὖτ’ εἰσορόωσαι Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη κερτομίοισ ἐπέεσσι Δία Κρονίδην ἐρέθιζον. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· Ζεῦ πάτερ ἦ ῥά τί μοι κεχολώσεαι ὅττι κεν εἴπω; ἦ μάλα δή τινα Κύπρισ Ἀχαιϊάδων ἀνιεῖσα Τρωσὶν ἅμα σπέσθαι, τοὺσ νῦν ἔκπαγλα φίλησε, τῶν τινα καρρέζουσα Ἀχαιϊάδων ἐϋπέπλων πρὸσ χρυσῇ περόνῃ καταμύξατο χεῖρα ἀραιήν. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, καί ῥα καλεσσάμενοσ προσέφη χρυσῆν Ἀφροδίτην·

οὔ τοι τέκνον ἐμὸν δέδοται πολεμήϊα ἔργα, ἀλλὰ σύ γ’ ἱμερόεντα μετέρχεο ἔργα γάμοιο, ταῦτα δ’ Ἄρηϊ θοῷ καὶ Ἀθήνῃ πάντα μελήσει. ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον, Αἰνείᾳ δ’ ἐπόρουσε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ, γιγνώσκων ὅ οἱ αὐτὸσ ὑπείρεχε χεῖρασ Ἀπόλλων·

ἀλλ’ ὅ γ’ ἄρ’ οὐδὲ θεὸν μέγαν ἅζετο, ἱέτο δ’ αἰεὶ Αἰνείαν κτεῖναι καὶ ἀπὸ κλυτὰ τεύχεα δῦσαι. τρὶσ μὲν ἔπειτ’ ἐπόρουσε κατακτάμεναι μενεαίνων, τρὶσ δέ οἱ ἐστυφέλιξε φαεινὴν ἀσπίδ’ Ἀπόλλων· ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσοσ, δεινὰ δ’ ὁμοκλήσασ προσέφη ἑκάεργοσ Ἀπόλλων· φράζεο Τυδεί̈δη καὶ χάζεο, μηδὲ θεοῖσιν ἶσ’ ἔθελε φρονέειν, ἐπεὶ οὔ ποτε φῦλον ὁμοῖον ἀθανάτων τε θεῶν χαμαὶ ἐρχομένων τ’ ἀνθρώπων. ὣσ φάτο, Τυδεί̈δησ δ’ ἀνεχάζετο τυτθὸν ὀπίσσω μῆνιν ἀλευάμενοσ ἑκατηβόλου Ἀπόλλωνοσ.

Αἰνείαν δ’ ἀπάτερθεν ὁμίλου θῆκεν Ἀπόλλων Περγάμῳ εἰν ἱερῇ, ὅθι οἱ νηόσ γε τέτυκτο. ἤτοι τὸν Λητώ τε καὶ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα ἐν μεγάλῳ ἀδύτῳ ἀκέοντό τε κύδαινόν τε· αὐτὰρ ὃ εἴδωλον τεῦξ’ ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων αὐτῷ τ’ Αἰνείᾳ ἴκελον καὶ τεύχεσι τοῖον, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ εἰδώλῳ Τρῶεσ καὶ δῖοι Ἀχαιοὶ δῄουν ἀλλήλων ἀμφὶ στήθεσσι βοείασ ἀσπίδασ εὐκύκλουσ λαισήϊά τε πτερόεντα. δὴ τότε θοῦρον Ἄρηα προσηύδα Φοῖβοσ Ἀπόλλων· Ἆρεσ Ἄρεσ βροτολοιγὲ μιαιφόνε τειχεσιπλῆτα, οὐκ ἂν δὴ τόνδ’ ἄνδρα μάχησ ἐρύσαιο μετελθὼν Τυδεί̈δην, ὃσ νῦν γε καὶ ἂν Διὶ πατρὶ μάχοιτο; Κύπριδα μὲν πρῶτα σχεδὸν οὔτασε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ, αὐτὰρ ἔπειτ’ αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσοσ. ὣσ εἰπὼν αὐτὸσ μὲν ἐφέζετο Περγάμῳ ἄκρῃ, Τρῳὰσ δὲ στίχασ οὖλοσ Ἄρησ ὄτρυνε μετελθὼν εἰδόμενοσ Ἀκάμαντι θοῷ ἡγήτορι Θρῃκῶν·

υἱάσι δὲ Πριάμοιο διοτρεφέεσσι κέλευεν· ὦ υἱεῖσ Πριάμοιο διοτρεφέοσ βασιλῆοσ ἐσ τί ἔτι κτείνεσθαι ἐάσετε λαὸν Ἀχαιοῖσ; ἦ εἰσ ὅ κεν ἀμφὶ πύλῃσ εὖ ποιητῇσι μάχωνται; κεῖται ἀνὴρ ὃν ἶσον ἐτίομεν Ἕκτορι δίῳ Αἰνείασ υἱὸσ μεγαλήτοροσ Ἀγχίσαο· ἀλλ’ ἄγετ’ ἐκ φλοίσβοιο σαώσομεν ἐσθλὸν ἑταῖρον. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

ἔνθ’ αὖ Σαρπηδὼν μάλα νείκεσεν Ἕκτορα δῖον· Ἕκτορ πῇ δή τοι μένοσ οἴχεται ὃ πρὶν ἔχεσκεσ; φῆσ που ἄτερ λαῶν πόλιν ἑξέμεν ἠδ’ ἐπικούρων οἰο͂σ σὺν γαμβροῖσι κασιγνήτοισί τε σοῖσι. τῶν νῦν οὔ τιν’ ἐγὼ ἰδέειν δύναμ’ οὐδὲ νοῆσαι, ἀλλὰ καταπτώσσουσι κύνεσ ὣσ ἀμφὶ λέοντα· ἡμεῖσ δὲ μαχόμεσθ’ οἵ πέρ τ’ ἐπίκουροι ἔνειμεν. καὶ γὰρ ἐγὼν ἐπίκουροσ ἐὼν μάλα τηλόθεν ἥκω· τηλοῦ γὰρ Λυκίη Ξάνθῳ ἔπι δινήεντι, ἔνθ’ ἄλοχόν τε φίλην ἔλιπον καὶ νήπιον υἱόν, κὰδ δὲ κτήματα πολλά, τὰ ἔλδεται ὅσ κ’ ἐπιδευήσ. ἀλλὰ καὶ ὧσ Λυκίουσ ὀτρύνω καὶ μέμον’ αὐτὸσ ἀνδρὶ μαχήσασθαι· ἀτὰρ οὔ τί μοι ἐνθάδε τοῖον οἱο͂́ν κ’ ἠὲ φέροιεν Ἀχαιοὶ ἤ κεν ἄγοιεν· τύνη δ’ ἕστηκασ, ἀτὰρ οὐδ’ ἄλλοισι κελεύεισ λαοῖσιν μενέμεν καὶ ἀμυνέμεναι ὤρεσσι. μή πωσ ὡσ ἀψῖσι λίνου ἁλόντε πανάγρου ἀνδράσι δυσμενέεσσιν ἕλωρ καὶ κύρμα γένησθε· οἳ δὲ τάχ’ ἐκπέρσουσ’ εὖ ναιομένην πόλιν ὑμήν. σοὶ δὲ χρὴ τάδε πάντα μέλειν νύκτάσ τε καὶ ἦμαρ ἀρχοὺσ λισσομένῳ τηλεκλειτῶν ἐπικούρων νωλεμέωσ ἐχέμεν, κρατερὴν δ’ ἀποθέσθαι ἐνιπήν. ὣσ φάτο Σαρπηδών, δάκε δὲ φρένασ Ἕκτορι μῦθοσ·

αὐτίκα δ’ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε, πάλλων δ’ ὀξέα δοῦρα κατὰ στρατὸν ᾤχετο πάντῃ ὀτρύνων μαχέσασθαι, ἔγειρε δὲ φύλοπιν αἰνήν. οἳ δ’ ἐλελίχθησαν καὶ ἐναντίοι ἔσταν Ἀχαιῶν· Ἀργεῖοι δ’ ὑπέμειναν ἀολλέεσ οὐδὲ φόβηθεν. ὡσ δ’ ἄνεμοσ ἄχνασ φορέει ἱερὰσ κατ’ ἀλωὰσ ἀνδρῶν λικμώντων, ὅτε τε ξανθὴ Δημήτηρ κρίνῃ ἐπειγομένων ἀνέμων καρπόν τε καὶ ἄχνασ, αἳ δ’ ὑπολευκαίνονται ἀχυρμιαί· ὣσ τότ’ Ἀχαιοὶ λευκοὶ ὕπερθε γένοντο κονισάλῳ, ὅν ῥα δι’ αὐτῶν οὐρανὸν ἐσ πολύχαλκον ἐπέπληγον πόδεσ ἵππων ἂψ ἐπιμισγομένων· ὑπὸ δ’ ἔστρεφον ἡνιοχῆεσ. οἳ δὲ μένοσ χειρῶν ἰθὺσ φέρον· ἀμφὶ δὲ νύκτα θοῦροσ Ἄρησ ἐκάλυψε μάχῃ Τρώεσσιν ἀρήγων πάντοσ’ ἐποιχόμενοσ· τοῦ δ’ ἐκραίαινεν ἐφετμὰσ Φοίβου Ἀπόλλωνοσ χρυσαόρου, ὅσ μιν ἀνώγει Τρωσὶν θυμὸν ἐγεῖραι, ἐπεὶ ἴδε Παλλάδ’ Ἀθήνην οἰχομένην· ἣ γάρ ῥα πέλεν Δαναοῖσιν ἀρηγών. αὐτὸσ δ’ Αἰνείαν μάλα πίονοσ ἐξ ἀδύτοιο ἧκε, καὶ ἐν στήθεσσι μένοσ βάλε ποιμένι λαῶν. Αἰνείασ δ’ ἑτάροισι μεθίστατο· τοὶ δὲ χάρησαν, ὡσ εἶδον ζωόν τε καὶ ἀρτεμέα προσιόντα καὶ μένοσ ἐσθλὸν ἔχοντα· μετάλλησάν γε μὲν οὔ τι. οὐ γὰρ ἐά πόνοσ ἄλλοσ, ὃν ἀργυρότοξοσ ἔγειρεν Ἄρησ τε βροτολοιγὸσ Ἔρισ τ’ ἄμοτον μεμαυῖα. τοὺσ δ’ Αἰάντε δύω καὶ Ὀδυσσεὺσ καὶ Διομήδησ ὄτρυνον Δαναοὺσ πολεμιζέμεν·

οἳ δὲ καὶ αὐτοὶ οὔτε βίασ Τρώων ὑπεδείδισαν οὔτε ἰωκάσ, ἀλλ’ ἔμενον νεφέλῃσιν ἐοικότεσ ἅσ τε Κρονίων νηνεμίησ ἔστησεν ἐπ’ ἀκροπόλοισιν ὄρεσσιν ἀτρέμασ, ὄφρ’ εὕδῃσι μένοσ Βορέαο καὶ ἄλλων ζαχρειῶν ἀνέμων, οἵ τε νέφεα σκιόεντα πνοιῇσιν λιγυρῇσι διασκιδνᾶσιν ἀέντεσ· ὣσ Δαναοὶ Τρῶασ μένον ἔμπεδον οὐδὲ φέβοντο. Ἀτρεί̈δησ δ’ ἀν’ ὅμιλον ἐφοίτα πολλὰ κελεύων· ὦ φίλοι ἀνέρεσ ἔστε καὶ ἄλκιμον ἦτορ ἕλεσθε, ἀλλήλουσ τ’ αἰδεῖσθε κατὰ κρατερὰσ ὑσμίνασ· αἰδομένων ἀνδρῶν πλέονεσ σόοι ἠὲ πέφανται· φευγόντων δ’ οὔτ’ ἂρ κλέοσ ὄρνυται οὔτε τισ ἀλκή. ἦ καὶ ἀκόντισε δουρὶ θοῶσ, βάλε δὲ πρόμον ἄνδρα Αἰνείω ἕταρον μεγαθύμου Δηϊκόωντα Περγασίδην, ὃν Τρῶεσ ὁμῶσ Πριάμοιο τέκεσσι τῖον, ἐπεὶ θοὸσ ἔσκε μετὰ πρώτοισι μάχεσθαι.

τόν ῥα κατ’ ἀσπίδα δουρὶ βάλε κρείων Ἀγαμέμνων· ἣ δ’ οὐκ ἔγχοσ ἔρυτο, διὰ πρὸ δὲ εἴσατο χαλκόσ, νειαίρῃ δ’ ἐν γαστρὶ διὰ ζωστῆροσ ἔλασσε· δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. ἔνθ’ αὖτ’ Αἰνείασ Δαναῶν ἕλεν ἄνδρασ ἀρίστουσ υἱε͂ Διοκλῆοσ Κρήθωνά τε Ὀρσίλοχόν τε, τῶν ῥα πατὴρ μὲν ἔναιεν ἐϋκτιμένῃ ἐνὶ Φηρῇ ἀφνειὸσ βιότοιο, γένοσ δ’ ἦν ἐκ ποταμοῖο Ἀλφειοῦ, ὅσ τ’ εὐρὺ ῥέει Πυλίων διὰ γαίησ, ὃσ τέκετ’ Ὀρτίλοχον πολέεσσ’ ἄνδρεσσιν ἄνακτα·

Ὀρτίλοχοσ δ’ ἄρ’ ἔτικτε Διοκλῆα μεγάθυμον, ἐκ δὲ Διοκλῆοσ διδυμάονε παῖδε γενέσθην, Κρήθων Ὀρσίλοχόσ τε μάχησ εὖ εἰδότε πάσησ. τὼ μὲν ἄρ’ ἡβήσαντε μελαινάων ἐπὶ νηῶν Ἴλιον εἰσ εὔπωλον ἅμ’ Ἀργείοισιν ἑπέσθην, τιμὴν Ἀτρεί̈δῃσ Ἀγαμέμνονι καὶ Μενελάῳ ἀρνυμένω· τὼ δ’ αὖθι τέλοσ θανάτοιο κάλυψεν. οἱώ τώ γε λέοντε δύω ὄρεοσ κορυφῇσιν ἐτραφέτην ὑπὸ μητρὶ βαθείησ τάρφεσιν ὕλησ· τὼ μὲν ἄρ’ ἁρπάζοντε βόασ καὶ ἴφια μῆλα σταθμοὺσ ἀνθρώπων κεραί̈ζετον, ὄφρα καὶ αὐτὼ ἀνδρῶν ἐν παλάμῃσι κατέκταθεν ὀξέϊ χαλκῷ· τοίω τὼ χείρεσσιν ὑπ’ Αἰνείαο δαμέντε καππεσέτην, ἐλάτῃσιν ἐοικότεσ ὑψηλῇσι. τὼ δὲ πεσόντ’ ἐλέησεν ἀρηί̈φιλοσ Μενέλαοσ, βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ σείων ἐγχείην·

τοῦ δ’ ὄτρυνεν μένοσ Ἄρησ, τὰ φρονέων ἵνα χερσὶν ὑπ’ Αἰνείαο δαμείη. τὸν δ’ ἴδεν Ἀντίλοχοσ μεγαθύμου Νέστοροσ υἱόσ, βῆ δὲ διὰ προμάχων· περὶ γὰρ δίε ποιμένι λαῶν μή τι πάθοι, μέγα δέ σφασ ἀποσφήλειε πόνοιο. τὼ μὲν δὴ χεῖράσ τε καὶ ἔγχεα ὀξυόεντα ἀντίον ἀλλήλων ἐχέτην μεμαῶτε μάχεσθαι· Ἀντίλοχοσ δὲ μάλ’ ἄγχι παρίστατο ποιμένι λαῶν. Αἰνείασ δ’ οὐ μεῖνε θοόσ περ ἐὼν πολεμιστὴσ ὡσ εἶδεν δύο φῶτε παρ’ ἀλλήλοισι μένοντε. οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν νεκροὺσ ἔρυσαν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν, τὼ μὲν ἄρα δειλὼ βαλέτην ἐν χερσὶν ἑταίρων, αὐτὼ δὲ στρεφθέντε μετὰ πρώτοισι μαχέσθην. ἔνθα Πυλαιμένεα ἑλέτην ἀτάλαντον Ἄρηϊ ἀρχὸν Παφλαγόνων μεγαθύμων ἀσπιστάων.

τὸν μὲν ἄρ’ Ἀτρεί̈δησ δουρικλειτὸσ Μενέλαοσ ἑσταότ’ ἔγχεϊ νύξε κατὰ κληῖ̈δα τυχήσασ· Ἀντίλοχοσ δὲ Μύδωνα βάλ’ ἡνίοχον θεράποντα ἐσθλὸν Ἀτυμνιάδην· ὃ δ’ ὑπέστρεφε μώνυχασ ἵππουσ· χερμαδίῳ ἀγκῶνα τυχὼν μέσον· ἐκ δ’ ἄρα χειρῶν ἡνία λεύκ’ ἐλέφαντι χαμαὶ πέσον ἐν κονίῃσιν. Ἀντίλοχοσ δ’ ἄρ’ ἐπαί̈ξασ ξίφει ἤλασε κόρσην· αὐτὰρ ὅ γ’ ἀσθμαίνων εὐεργέοσ ἔκπεσε δίφρου κύμβαχοσ ἐν κονίῃσιν ἐπὶ βρεχμόν τε καὶ ὤμουσ. δηθὰ μάλ’ ἑστήκει· τύχε γάρ ῥ’ ἀμάθοιο βαθείησ· ὄφρ’ ἵππω πλήξαντε χαμαὶ βάλον ἐν κονίῃσι· τοὺσ ἵμασ’ Ἀντίλοχοσ, μετὰ δὲ στρατὸν ἤλασ’ Ἀχαιῶν. τοὺσ δ’ Ἕκτωρ ἐνόησε κατὰ στίχασ, ὦρτο δ’ ἐπ’ αὐτοὺσ κεκλήγων·

ἅμα δὲ Τρώων εἵποντο φάλαγγεσ καρτεραί· ἦρχε δ’ ἄρα σφιν Ἄρησ καὶ πότνι’ Ἐνυώ, ἣ μὲν ἔχουσα Κυδοιμὸν ἀναιδέα δηϊοτῆτοσ, Ἄρησ δ’ ἐν παλάμῃσι πελώριον ἔγχοσ ἐνώμα, φοίτα δ’ ἄλλοτε μὲν πρόσθ’ Ἕκτοροσ, ἄλλοτ’ ὄπισθε. τὸν δὲ ἰδὼν ῥίγησε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ·

ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ἀπάλαμνοσ ἰὼν πολέοσ πεδίοιο στήῃ ἐπ’ ὠκυρόῳ ποταμῷ ἅλα δὲ προρέοντι ἀφρῷ μορμύροντα ἰδών, ἀνά τ’ ἔδραμ’ ὀπίσσω, ὣσ τότε Τυδεί̈δησ ἀνεχάζετο, εἶπέ τε λαῷ· ὦ φίλοι οἱο͂ν δὴ θαυμάζομεν Ἕκτορα δῖον αἰχμητήν τ’ ἔμεναι καὶ θαρσαλέον πολεμιστήν· τῷ δ’ αἰεὶ πάρα εἷσ γε θεῶν, ὃσ λοιγὸν ἀμύνει· καὶ νῦν οἱ πάρα κεῖνοσ Ἄρησ βροτῷ ἀνδρὶ ἐοικώσ. ἀλλὰ πρὸσ Τρῶασ τετραμμένοι αἰὲν ὀπίσσω εἴκετε, μηδὲ θεοῖσ μενεαινέμεν ἶφι μάχεσθαι. ὣσ ἄρ’ ἔφη, Τρῶεσ δὲ μάλα σχεδὸν ἤλυθον αὐτῶν.

ἔνθ’ Ἕκτωρ δύο φῶτε κατέκτανεν εἰδότε χάρμησ εἰν ἑνὶ δίφρῳ ἐόντε, Μενέσθην Ἀγχίαλόν τε. τὼ δὲ πεσόντ’ ἐλέησε μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ· στῆ δὲ μάλ’ ἐγγὺσ ἰών, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ, καὶ βάλεν Ἄμφιον Σελάγου υἱόν, ὅσ ῥ’ ἐνὶ Παισῷ ναῖε πολυκτήμων πολυλήϊοσ· ἀλλά ἑ μοῖρα ἦγ’ ἐπικουρήσοντα μετὰ Πρίαμόν τε καὶ υἱᾶσ. τόν ῥα κατὰ ζωστῆρα βάλεν Τελαμώνιοσ Αἰάσ, νειαίρῃ δ’ ἐν γαστρὶ πάγη δολιχόσκιον ἔγχοσ, δούπησεν δὲ πεσών· ὃ δ’ ἐπέδραμε φαίδιμοσ Αἰάσ τεύχεα συλήσων· Τρῶεσ δ’ ἐπὶ δούρατ’ ἔχευαν ὀξέα παμφανόωντα· σάκοσ δ’ ἀνεδέξατο πολλά. αὐτὰρ ὃ λὰξ προσβὰσ ἐκ νεκροῦ χάλκεον ἔγχοσ ἐσπάσατ’· οὐδ’ ἄρ’ ἔτ’ ἄλλα δυνήσατο τεύχεα καλὰ ὤμοιιν ἀφελέσθαι· ἐπείγετο γὰρ βελέεσσι. δεῖσε δ’ ὅ γ’ ἀμφίβασιν κρατερὴν Τρώων ἀγερώχων, οἳ πολλοί τε καὶ ἐσθλοὶ ἐφέστασαν ἔγχε’ ἔχοντεσ, οἵ ἑ μέγαν περ ἐόντα καὶ ἴφθιμον καὶ ἀγαυὸν ὦσαν ἀπὸ σφείων· ὃ δὲ χασσάμενοσ πελεμίχθη. ὣσ οἳ μὲν πονέοντο κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην·

Τληπόλεμον δ’ Ἡρακλεί̈δην ἠύ̈ν τε μέγαν τε ὦρσεν ἐπ’ ἀντιθέῳ Σαρπηδόνι μοῖρα κραταιή. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ υἱόσ θ’ υἱωνόσ τε Διὸσ νεφεληγερέταο, τὸν καὶ Τληπόλεμοσ πρότεροσ πρὸσ μῦθον ἐείπε· Σαρπῆδον Λυκίων βουληφόρε, τίσ τοι ἀνάγκη πτώσσειν ἐνθάδ’ ἐόντι μάχησ ἀδαήμονι φωτί; ψευδόμενοι δέ σέ φασι Διὸσ γόνον αἰγιόχοιο εἶναι, ἐπεὶ πολλὸν κείνων ἐπιδεύεαι ἀνδρῶν οἳ Διὸσ ἐξεγένοντο ἐπὶ προτέρων ἀνθρώπων· ἀλλ’ οἱο͂́ν τινά φασι βίην Ἡρακληείην εἶναι, ἐμὸν πατέρα θρασυμέμνονα θυμολέοντα· ὅσ ποτε δεῦρ’ ἐλθὼν ἕνεχ’ ἵππων Λαομέδοντοσ ἓξ οἰῄσ σὺν νηυσὶ καὶ ἀνδράσι παυροτέροισιν Ἰλίου ἐξαλάπαξε πόλιν, χήρωσε δ’ ἀγυιάσ· σοὶ δὲ κακὸσ μὲν θυμόσ, ἀποφθινύθουσι δὲ λαοί. οὐδέ τί σε Τρώεσσιν ὀί̈ομαι ἄλκαρ ἔσεσθαι ἐλθόντ’ ἐκ Λυκίησ, οὐδ’ εἰ μάλα καρτερόσ ἐσσι, ἀλλ’ ὑπ’ ἐμοὶ δμηθέντα πύλασ Αἴ̈δαο περήσειν. τὸν δ’ αὖ Σαρπηδὼν Λυκίων ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

Τληπόλεμ’ ἤτοι κεῖνοσ ἀπώλεσεν Ἴλιον ἱρὴν ἀνέροσ ἀφραδίῃσιν ἀγαυοῦ Λαομέδοντοσ, ὅσ ῥά μιν εὖ ἑρ́ξαντα κακῷ ἠνίπαπε μύθῳ, οὐδ’ ἀπέδωχ’ ἵππουσ, ὧν εἵνεκα τηλόθεν ἦλθε. σοὶ δ’ ἐγὼ ἐνθάδε φημὶ φόνον καὶ κῆρα μέλαιναν ἐξ ἐμέθεν τεύξεσθαι, ἐμῷ δ’ ὑπὸ δουρὶ δαμέντα εὖχοσ ἐμοὶ δώσειν, ψυχὴν δ’ Αἴ̈δι κλυτοπώλῳ. ὣσ φάτο Σαρπηδών, ὃ δ’ ἀνέσχετο μείλινον ἔγχοσ Τληπόλεμοσ·

καὶ τῶν μὲν ἁμαρτῇ δούρατα μακρὰ ἐκ χειρῶν ἠί̈ξαν· ὃ μὲν βάλεν αὐχένα μέσσον Σαρπηδών, αἰχμὴ δὲ διαμπερὲσ ἦλθ’ ἀλεγεινή· τὸν δὲ κατ’ ὀφθαλμῶν ἐρεβεννὴ νὺξ ἐκάλυψε. Τληπόλεμοσ δ’ ἄρα μηρὸν ἀριστερὸν ἔγχεϊ μακρῷ βεβλήκειν, αἰχμὴ δὲ διέσσυτο μαιμώωσα ὀστέω ἐγχριμφθεῖσα, πατὴρ δ’ ἔτι λοιγὸν ἄμυνεν. οἳ μὲν ἄρ’ ἀντίθεον Σαρπηδόνα δῖοι ἑταῖροι ἐξέφερον πολέμοιο·

βάρυνε δέ μιν δόρυ μακρὸν ἑλκόμενον· τὸ μὲν οὔ τισ ἐπεφράσατ’ οὐδὲ νόησε μηροῦ ἐξερύσαι δόρυ μείλινον ὄφρ’ ἐπιβαίη σπευδόντων· τοῖον γὰρ ἔχον πόνον ἀμφιέποντεσ. Τληπόλεμον δ’ ἑτέρωθεν ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ ἐξέφερον πολέμοιο·

νόησε δὲ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ τλήμονα θυμὸν ἔχων, μαίμησε δέ οἱ φίλον ἦτορ· μερμήριξε δ’ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν ἢ προτέρω Διὸσ υἱὸν ἐριγδούποιο διώκοι, ἦ ὅ γε τῶν πλεόνων Λυκίων ἀπὸ θυμὸν ἕλοιτο. οὐδ’ ἄρ’ Ὀδυσσῆϊ μεγαλήτορι μόρσιμον ἠε͂ν ἴφθιμον Διὸσ υἱὸν ἀποκτάμεν ὀξέϊ χαλκῷ· τώ ῥα κατὰ πληθὺν Λυκίων τράπε θυμὸν Ἀθήνη. ἔνθ’ ὅ γε Κοίρανον εἷλεν Ἀλάστορά τε Χρομίον τε Ἄλκανδρόν θ’ Ἅλιόν τε Νοήμονά τε Πρύτανίν τε. καί νύ κ’ ἔτι πλέονασ Λυκίων κτάνε δῖοσ Ὀδυσσεὺσ εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ· βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ δεῖμα φέρων Δαναοῖσι· χάρη δ’ ἄρα οἱ προσιόντι Σαρπηδὼν Διὸσ υἱόσ, ἔποσ δ’ ὀλοφυδνὸν ἐείπε· Πριαμίδη, μὴ δή με ἕλωρ Δαναοῖσιν ἐάσῃσ κεῖσθαι, ἀλλ’ ἐπάμυνον· ἔπειτά με καὶ λίποι αἰὼν ἐν πόλει ὑμετέρῃ, ἐπεὶ οὐκ ἄρ’ ἔμελλον ἔγωγε νοστήσασ οἶκον δὲ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν εὐφρανέειν ἄλοχόν τε φίλην καὶ νήπιον υἱόν. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὔ τι προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ, ἀλλὰ παρήϊξεν λελιημένοσ ὄφρα τάχιστα ὤσαιτ’ Ἀργείουσ, πολέων δ’ ἀπὸ θυμὸν ἕλοιτο.

οἳ μὲν ἄρ’ ἀντίθεον Σαρπηδόνα δῖοι ἑταῖροι εἷσαν ὑπ’ αἰγιόχοιο Διὸσ περικαλλέϊ φηγῷ· ἐκ δ’ ἄρα οἱ μηροῦ δόρυ μείλινον ὦσε θύραζε ἴφθιμοσ Πελάγων, ὅσ οἱ φίλοσ ἠε͂ν ἑταῖροσ. τὸν δ’ ἔλιπε ψυχή, κατὰ δ’ ὀφθαλμῶν κέχυτ’ ἀχλύσ· αὖτισ δ’ ἐμπνύνθη, περὶ δὲ πνοιὴ Βορέαο ζώγρει ἐπιπνείουσα κακῶσ κεκαφηότα θυμόν. Ἀργεῖοι δ’ ὑπ’ Ἄρηϊ καὶ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ οὔτε ποτὲ προτρέποντο μελαινάων ἐπὶ νηῶν οὔτε ποτ’ ἀντεφέροντο μάχῃ, ἀλλ’ αἰὲν ὀπίσσω χάζονθ’, ὡσ ἐπύθοντο μετὰ Τρώεσσιν Ἄρηα.

ἔνθα τίνα πρῶτον τίνα δ’ ὕστατον ἐξενάριξαν Ἕκτωρ τε Πριάμοιο πάϊσ καὶ χάλκεοσ Ἄρησ;

ἀντίθεον Τεύθραντ’, ἐπὶ δὲ πλήξιππον Ὀρέστην, Τρῆχόν τ’ αἰχμητὴν Αἰτώλιον Οἰνόμαόν τε, Οἰνοπίδην θ’ Ἕλενον καὶ Ὀρέσβιον αἰολομίτρην, ὅσ ῥ’ ἐν Ὕλῃ ναίεσκε μέγα πλούτοιο μεμηλώσ, λίμνῃ κεκλιμένοσ Κηφισίδι· πὰρ δέ οἱ ἄλλοι ναῖον Βοιωτοὶ μάλα πίονα δῆμον ἔχοντεσ. τοὺσ δ’ ὡσ οὖν ἐνόησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη Ἀργείουσ ὀλέκοντασ ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ, αὐτίκ’ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ Ἀτρυτώνη, ἦ ῥ’ ἅλιον τὸν μῦθον ὑπέστημεν Μενελάῳ Ἴλιον ἐκπέρσαντ’ εὐτείχεον ἀπονέεσθαι, εἰ οὕτω μαίνεσθαι ἐάσομεν οὖλον Ἄρηα. ἀλλ’ ἄγε δὴ καὶ νῶϊ μεδώμεθα θούριδοσ ἀλκῆσ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη.

ἣ μὲν ἐποιχομένη χρυσάμπυκασ ἔντυεν ἵππουσ Ἥρη πρέσβα θεὰ θυγάτηρ μεγάλοιο Κρόνοιο· Ἥβη δ’ ἀμφ’ ὀχέεσσι θοῶσ βάλε καμπύλα κύκλα χάλκεα ὀκτάκνημα σιδηρέῳ ἄξονι ἀμφίσ. τῶν ἤτοι χρυσέη ἴτυσ ἄφθιτοσ, αὐτὰρ ὕπερθε χάλκε’ ἐπίσσωτρα προσαρηρότα, θαῦμα ἰδέσθαι· πλῆμναι δ’ ἀργύρου εἰσὶ περίδρομοι ἀμφοτέρωθεν· δίφροσ δὲ χρυσέοισι καὶ ἀργυρέοισιν ἱμᾶσιν ἐντέταται, δοιαὶ δὲ περίδρομοι ἄντυγέσ εἰσι. τοῦ δ’ ἐξ ἀργύρεοσ ῥυμὸσ πέλεν· αὐτὰρ ἐπ’ ἄκρῳ δῆσε χρύσειον καλὸν ζυγόν, ἐν δὲ λέπαδνα κάλ’ ἔβαλε χρύσει’· ὑπὸ δὲ ζυγὸν ἤγαγεν Ἥρη ἵππουσ ὠκύποδασ, μεμαυῖ’ ἔριδοσ καὶ ἀϋτῆσ. αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διὸσ αἰγιόχοιο πέπλον μὲν κατέχευεν ἑανὸν πατρὸσ ἐπ’ οὔδει ποικίλον, ὅν ῥ’ αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν·

ἣ δὲ χιτῶν’ ἐνδῦσα Διὸσ νεφεληγερέταο τεύχεσιν ἐσ πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα. ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν δεινήν, ἣν περὶ μὲν πάντῃ Φόβοσ ἐστεφάνωται, ἐν δ’ Ἔρισ, ἐν δ’ Ἀλκή, ἐν δὲ κρυόεσσα Ιὠκή, ἐν δέ τε Γοργείη κεφαλὴ δεινοῖο πελώρου δεινή τε σμερδνή τε, Διὸσ τέρασ αἰγιόχοιο. κρατὶ δ’ ἐπ’ ἀμφίφαλον κυνέην θέτο τετραφάληρον χρυσείην, ἑκατὸν πολίων πρυλέεσσ’ ἀραρυῖαν· ἐσ δ’ ὄχεα φλόγεα ποσὶ βήσετο, λάζετο δ’ ἔγχοσ βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνησι στίχασ ἀνδρῶν ἡρώων, οἷσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη. Ἥρη δὲ μάστιγι θοῶσ ἐπεμαίετ’ ἄρ’ ἵππουσ· αὐτόμαται δὲ πύλαι μύκον οὐρανοῦ ἃσ ἔχον Ὧραι, τῇσ ἐπιτέτραπται μέγασ οὐρανὸσ Οὔλυμπόσ τε ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν νέφοσ ἠδ’ ἐπιθεῖναι. τῇ ῥα δι’ αὐτάων κεντρηνεκέασ ἔχον ἵππουσ· εὑρ͂ον δὲ Κρονίωνα θεῶν ἄτερ ἥμενον ἄλλων ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδοσ Οὐλύμποιο. ἔνθ’ ἵππουσ στήσασα θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη Ζῆν’ ὕπατον Κρονίδην ἐξείρετο καὶ προσέειπε· Ζεῦ πάτερ οὐ νεμεσίζῃ Ἄρῃ τάδε καρτερὰ ἔργα ὁσσάτιόν τε καὶ οἱο͂ν ἀπώλεσε λαὸν Ἀχαιῶν μὰψ ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον ἐμοὶ δ’ ἄχοσ, οἳ δὲ ἕκηλοι τέρπονται Κύπρίσ τε καὶ ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων ἄφρονα τοῦτον ἀνέντεσ, ὃσ οὔ τινα οἶδε θέμιστα; Ζεῦ πάτερ ἦ ῥά τί μοι κεχολώσεαι, αἴ κεν Ἄρηα λυγρῶσ πεπληγυῖα μάχησ ἐξαποδίωμαι; τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

ἄγρει μάν οἱ ἔπορσον Ἀθηναίην ἀγελείην, ἥ ἑ μάλιστ’ εἰώθε κακῇσ ὀδύνῃσι πελάζειν. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, μάστιξεν δ’ ἵππουσ·

τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην μεσσηγὺσ γαίησ τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντοσ. ὅσσον δ’ ἠεροειδὲσ ἀνὴρ ἴδεν ὀφθαλμοῖσιν ἥμενοσ ἐν σκοπιῇ, λεύσσων ἐπὶ οἴνοπα πόντον, τόσσον ἐπιθρῴσκουσι θεῶν ὑψηχέεσ ἵπποι. ἀλλ’ ὅτε δὴ Τροίην ἷξον ποταμώ τε ῥέοντε, ἧχι ῥοὰσ Σιμόεισ συμβάλλετον ἠδὲ Σκάμανδροσ, ἔνθ’ ἵππουσ ἔστησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη λύσασ’ ἐξ ὀχέων, περὶ δ’ ἠέρα πουλὺν ἔχευε· τοῖσιν δ’ ἀμβροσίην Σιμόεισ ἀνέτειλε νέμεσθαι. αἳ δὲ βάτην τρήρωσι πελειάσιν ἴθμαθ’ ὁμοῖαι ἀνδράσιν Ἀργείοισιν ἀλεξέμεναι μεμαυῖαι·

ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκανον ὅθι πλεῖστοι καὶ ἄριστοι ἕστασαν ἀμφὶ βίην Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο εἰλόμενοι λείουσιν ἐοικότεσ ὠμοφάγοισιν ἢ συσὶ κάπροισιν, τῶν τε σθένοσ οὐκ ἀλαπαδνόν, ἔνθα στᾶσ’ ἠύ̈σε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη Στέντορι εἰσαμένη μεγαλήτορι χαλκεοφώνῳ, ὃσ τόσον αὐδήσασχ’ ὅσον ἄλλοι πεντήκοντα· αἰδὼσ Ἀργεῖοι κάκ’ ἐλέγχεα εἶδοσ ἀγητοί· ὄφρα μὲν ἐσ πόλεμον πωλέσκετο δῖοσ Ἀχιλλεύσ, οὐδέ ποτε Τρῶεσ πρὸ πυλάων Δαρδανιάων οἴχνεσκον· κείνου γὰρ ἐδείδισαν ὄβριμον ἔγχοσ· νῦν δὲ ἑκὰσ πόλιοσ κοίλῃσ ἐπὶ νηυσὶ μάχονται. ὣσ εἰποῦσ’ ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

Τυδεί̈δῃ δ’ ἐπόρουσε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη· εὑρ͂ε δὲ τόν γε ἄνακτα παρ’ ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν ἕλκοσ ἀναψύχοντα τό μιν βάλε Πάνδαροσ ἰῷ. ἱδρὼσ γάρ μιν ἔτειρεν ὑπὸ πλατέοσ τελαμῶνοσ ἀσπίδοσ εὐκύκλου· τῷ τείρετο, κάμνε δὲ χεῖρα, ἂν δ’ ἴσχων τελαμῶνα κελαινεφὲσ αἷμ’ ἀπομόργνυ. ἱππείου δὲ θεὰ ζυγοῦ ἥψατο φώνησέν τε· ἦ ὀλίγον οἷ παῖδα ἐοικότα γείνατο Τυδεύσ. Τυδεύσ τοι μικρὸσ μὲν ἐήν δέμασ, ἀλλὰ μαχητήσ· καί ῥ’ ὅτε πέρ μιν ἐγὼ πολεμίζειν οὐκ εἰάσκον οὐδ’ ἐκπαιφάσσειν, ὅτε τ’ ἤλυθε νόσφιν Ἀχαιῶν ἄγγελοσ ἐσ Θήβασ πολέασ μετὰ Καδμείωνασ· δαίνυσθαί μιν ἄνωγον ἐνὶ μεγάροισιν ἕκηλον· αὐτὰρ ὃ θυμὸν ἔχων ὃν καρτερὸν ὡσ τὸ πάροσ περ κούρουσ Καδμείων προκαλίζετο, πάντα δ’ ἐνίκα ῥηϊδίωσ· τοίη οἱ ἐγὼν ἐπιτάρροθοσ ἠᾶ. σοὶ δ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ παρά θ’ ἵσταμαι ἠδὲ φυλάσσω, καί σε προφρονέωσ κέλομαι Τρώεσσι μάχεσθαι· ἀλλά σευ ἢ κάματοσ πολυᾶϊξ γυῖα δέδυκεν ἤ νύ σέ που δέοσ ἴσχει ἀκήριον· οὐ σύ γ’ ἔπειτα Τυδέοσ ἔκγονόσ ἐσσι δαί̈φρονοσ Οἰνεί̈δαο. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

γιγνώσκω σε θεὰ θύγατερ Διὸσ αἰγιόχοιο· τώ τοι προφρονέωσ ἐρέω ἔποσ οὐδ’ ἐπικεύσω. οὔτέ τί με δέοσ ἴσχει ἀκήριον οὔτέ τισ ὄκνοσ, ἀλλ’ ἔτι σέων μέμνημαι ἐφετμέων ἃσ ἐπέτειλασ· οὔ μ’ εἰάσ μακάρεσσι θεοῖσ ἀντικρὺ μάχεσθαι τοῖσ ἄλλοισ· ἀτὰρ εἴ κε Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη ἔλθῃσ’ ἐσ πόλεμον, τήν γ’ οὐτάμεν ὀξέϊ χαλκῷ. τοὔνεκα νῦν αὐτόσ τ’ ἀναχάζομαι ἠδὲ καὶ ἄλλουσ Ἀργείουσ ἐκέλευσα ἀλήμεναι ἐνθάδε πάντασ· γιγνώσκω γὰρ Ἄρηα μάχην ἀνὰ κοιρανέοντα. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·

Τυδεί̈δη Διόμηδεσ ἐμῷ κεχαρισμένε θυμῷ μήτε σύ γ’ Ἄρηα τό γε δείδιθι μήτε τιν’ ἄλλον ἀθανάτων, τοίη τοι ἐγὼν ἐπιτάρροθόσ εἰμι· ἀλλ’ ἄγ’ ἐπ’ Ἄρηϊ πρώτῳ ἔχε μώνυχασ ἵππουσ, τύψον δὲ σχεδίην μηδ’ ἅζεο θοῦρον Ἄρηα τοῦτον μαινόμενον, τυκτὸν κακόν, ἀλλοπρόσαλλον, ὃσ πρῴην μὲν ἐμοί τε καὶ Ἥρῃ στεῦτ’ ἀγορεύων Τρωσὶ μαχήσεσθαι, ἀτὰρ Ἀργείοισιν ἀρήξειν, νῦν δὲ μετὰ Τρώεσσιν ὁμιλεῖ, τῶν δὲ λέλασται. ὣσ φαμένη Σθένελον μὲν ἀφ’ ἵππων ὦσε χαμᾶζε, χειρὶ πάλιν ἐρύσασ’, ὃ δ’ ἄρ’ ἐμμαπέωσ ἀπόρουσεν·

ἣ δ’ ἐσ δίφρον ἔβαινε παραὶ Διομήδεα δῖον ἐμμεμαυῖα θεά· μέγα δ’ ἔβραχε φήγινοσ ἄξων βριθοσύνῃ· δεινὴν γὰρ ἄγεν θεὸν ἄνδρά τ’ ἄριστον. λάζετο δὲ μάστιγα καὶ ἡνία Παλλὰσ Ἀθήνη· αὐτίκ’ ἐπ’ Ἄρηϊ πρώτῳ ἔχε μώνυχασ ἵππουσ. ἤτοι ὃ μὲν Περίφαντα πελώριον ἐξενάριζεν Αἰτωλῶν ὄχ’ ἄριστον Ὀχησίου ἀγλαὸν υἱόν· τὸν μὲν Ἄρησ ἐνάριζε μιαιφόνοσ· αὐτὰρ Ἀθήνη δῦν’ Αἴ̈δοσ κυνέην, μή μιν ἴδοι ὄβριμοσ Ἄρησ. ὡσ δὲ ἴδε βροτολοιγὸσ Ἄρησ Διομήδεα δῖον, ἤτοι ὃ μὲν Περίφαντα πελώριον αὐτόθ’ ἐάσε κεῖσθαι ὅθι πρῶτον κτείνων ἐξαίνυτο θυμόν, αὐτὰρ ὃ βῆ ῥ’ ἰθὺσ Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο.

οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ, πρόσθεν Ἄρησ ὠρέξαθ’ ὑπὲρ ζυγὸν ἡνία θ’ ἵππων ἔγχεϊ χαλκείῳ μεμαὼσ ἀπὸ θυμὸν ἑλέσθαι· καὶ τό γε χειρὶ λαβοῦσα θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη ὦσεν ὑπὲκ δίφροιο ἐτώσιον ἀϊχθῆναι. δεύτεροσ αὖθ’ ὡρμᾶτο βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ ἔγχεϊ χαλκείῳ· ἐπέρεισε δὲ Παλλὰσ Ἀθήνη νείατον ἐσ κενεῶνα ὅθι ζωννύσκετο μίτρῃ· τῇ ῥά μιν οὖτα τυχών, διὰ δὲ χρόα καλὸν ἔδαψεν, ἐκ δὲ δόρυ σπάσεν αὖτισ· ὃ δ’ ἔβραχε χάλκεοσ Ἄρησ ὅσσόν τ’ ἐννεάχιλοι ἐπίαχον ἢ δεκάχιλοι ἀνέρεσ ἐν πολέμῳ ἔριδα ξυνάγοντεσ Ἄρηοσ. τοὺσ δ’ ἄρ’ ὑπὸ τρόμοσ εἷλεν Ἀχαιούσ τε Τρῶάσ τε δείσαντασ· τόσον ἔβραχ’ Ἄρησ ἆτοσ πολέμοιο. οἱή δ’ ἐκ νεφέων ἐρεβεννὴ φαίνεται ἀὴρ καύματοσ ἐξ ἀνέμοιο δυσαέοσ ὀρνυμένοιο, τοῖοσ Τυδεί̈δῃ Διομήδεϊ χάλκεοσ Ἄρησ φαίνεθ’ ὁμοῦ νεφέεσσιν ἰὼν εἰσ οὐρανὸν εὐρύν.

καρπαλίμωσ δ’ ἵκανε θεῶν ἕδοσ αἰπὺν Ὄλυμπον, πὰρ δὲ Διὶ Κρονίωνι καθέζετο θυμὸν ἀχεύων, δεῖξεν δ’ ἄμβροτον αἷμα καταρρέον ἐξ ὠτειλῆσ, καί ῥ’ ὀλοφυρόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ζεῦ πάτερ οὐ νεμεσίζῃ ὁρῶν τάδε καρτερὰ ἔργα; αἰεί τοι ῥίγιστα θεοὶ τετληότεσ εἰμὲν ἀλλήλων ἰότητι, χάριν ἄνδρεσσι φέροντεσ. σοὶ πάντεσ μαχόμεσθα· σὺ γὰρ τέκεσ ἄφρονα κούρην οὐλομένην, ᾗ τ’ αἰὲν ἀήσυλα ἔργα μέμηλεν. ἄλλοι μὲν γὰρ πάντεσ ὅσοι θεοί εἰσ’ ἐν Ὀλύμπῳ σοί τ’ ἐπιπείθονται καὶ δεδμήμεσθα ἕκαστοσ· ταύτην δ’ οὔτ’ ἔπεϊ προτιβάλλεαι οὔτέ τι ἔργῳ, ἀλλ’ ἀνιεῖσ, ἐπεὶ αὐτὸσ ἐγείναο παῖδ’ ἀί̈δηλον· ἣ νῦν Τυδέοσ υἱὸν ὑπερφίαλον Διομήδεα μαργαίνειν ἀνέηκεν ἐπ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι. Κύπριδα μὲν πρῶτον σχεδὸν οὔτασε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ, αὐτὰρ ἔπειτ’ αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσοσ· ἀλλά μ’ ὑπήνεικαν ταχέεσ πόδεσ· ἦ τέ κε δηρὸν αὐτοῦ πήματ’ ἔπασχον ἐν αἰνῇσιν νεκάδεσσιν, ἤ κε ζὼσ ἀμενηνὸσ ἐά χαλκοῖο τυπῇσι. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ.

εἰ δέ τευ ἐξ ἄλλου γε θεῶν γένευ ὧδ’ ἀί̈δηλοσ καί κεν δὴ πάλαι ἦσθα ἐνέρτεροσ Οὐρανιώνων. μή τί μοι ἀλλοπρόσαλλε παρεζόμενοσ μινύριζε. ἔχθιστοσ δέ μοί ἐσσι θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν· αἰεὶ γάρ τοι ἔρισ τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε. μητρόσ τοι μένοσ ἐστὶν ἀάσχετον οὐκ ἐπιεικτὸν Ἥρησ· τὴν μὲν ἐγὼ σπουδῇ δάμνημ’ ἐπέεσσι· τώ σ’ ὀί̈ω κείνησ τάδε πάσχειν ἐννεσίῃσιν. ἀλλ’ οὐ μάν σ’ ἔτι δηρὸν ἀνέξομαι ἄλγε’ ἔχοντα· ἐκ γὰρ ἐμεῦ γένοσ ἐσσί, ἐμοὶ δέ σε γείνατο μήτηρ· ὣσ φάτο, καὶ Παιήον’ ἀνώγειν ἰήσασθαι.

τῷ δ’ ἐπὶ Παιήων ὀδυνήφατα φάρμακα πάσσων ἠκέσατ’· οὐ μὲν γάρ τι καταθνητόσ γ’ ἐτέτυκτο. ὡσ δ’ ὅτ’ ὀπὸσ γάλα λευκὸν ἐπειγόμενοσ συνέπηξεν ὑγρὸν ἐόν, μάλα δ’ ὦκα περιτρέφεται κυκόωντι, ὣσ ἄρα καρπαλίμωσ ἰήσατο θοῦρον Ἄρηα. τὸν δ’ Ἥβη λοῦσεν, χαρίεντα δὲ εἵματα ἕσσε· πὰρ δὲ Διὶ Κρονίωνι καθέζετο κύδεϊ γαίων. αἳ δ’ αὖτισ πρὸσ δῶμα Διὸσ μεγάλοιο νέοντο Ἥρη τ’ Ἀργείη καὶ Ἀλαλκομενηὶ̈σ Ἀθήνη παύσασαι βροτολοιγὸν Ἄρη’ ἀνδροκτασιάων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Iliad, Book 5

(호메로스, 일리아스, Book 5)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION