Homer, Iliad, Book 5 41:

ὣσ φάτο, τῇ δ’ ἄρ’ Ἄρησ δῶκε χρυσάμπυκασ ἵππουσ· ἣ δ’ ἐσ δίφρον ἔβαινεν ἀκηχεμένη φίλον ἦτορ, πὰρ δέ οἱ Ἶρισ ἔβαινε καὶ ἡνία λάζετο χερσί, μάστιξεν δ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην. αἶψα δ’ ἔπειθ’ ἵκοντο θεῶν ἕδοσ αἰπὺν Ὄλυμπον· ἔνθ’ ἵππουσ ἔστησε ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ λύσασ’ ἐξ ὀχέων, παρὰ δ’ ἀμβρόσιον βάλεν εἶδαρ· ἣ δ’ ἐν γούνασι πῖπτε Διώνησ δῖ’ Ἀφροδίτη μητρὸσ ἑῆσ· ἣ δ’ ἀγκὰσ ἐλάζετο θυγατέρα ἥν, χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἐκ τ’ ὀνόμαζε· τίσ νύ σε τοιάδ’ ἔρεξε φίλον τέκοσ Οὐρανιώνων μαψιδίωσ, ὡσ εἴ τι κακὸν ῥέζουσαν ἐνωπῇ;