Homer, Iliad, Book 5 13:

τὸν δ ὡς οὖν ἐνόησε Λυκάονος ἀγλαὸς υἱὸς θύνοντ ἂμ πεδίον πρὸ ἕθεν κλονέοντα φάλαγγας, αἶψ ἐπὶ Τυδεΐδῃ ἐτιταίνετο καμπύλα τόξα, καὶ βάλ ἐπαΐσσοντα τυχὼν κατὰ δεξιὸν ὦμον θώρηκος γύαλον:? διὰ δ ἔπτατο πικρὸς ὀϊστός, ἀντικρὺ δὲ διέσχε, παλάσσετο δ αἵματι θώρηξ. τῷ δ ἐπὶ μακρὸν ἀΰσε Λυκάονος ἀγλαὸς υἱός: ὄρνυσθε Τρῶες μεγάθυμοι κέντορες ἵππων: βέβληται γὰρ ἄριστος Ἀχαιῶν, οὐδέ ἕ φημι δήθ ἀνσχήσεσθαι κρατερὸν βέλος, εἰ ἐτεόν με ὦρσεν ἄναξ Διὸς υἱὸς ἀπορνύμενον Λυκίηθεν.?