Homer, Iliad, Book 4

(호메로스, 일리아스, Book 4)

οἳ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ καθήμενοι ἠγορόωντο χρυσέῳ ἐν δαπέδῳ, μετὰ δέ σφισι πότνια Ἥβη νέκταρ ἐοινοχόει· εἰ δ’ αὖ πωσ τόδε πᾶσι φίλον καὶ ἡδὺ γένοιτο, ἤτοι μὲν οἰκέοιτο πόλισ Πριάμοιο ἄνακτοσ, αὖτισ δ’ Ἀργείην Ἑλένην Μενέλαοσ ἄγοιτο. τοὶ δὲ χρυσέοισ δεπάεσσι δειδέχατ’ ἀλλήλουσ, Τρώων πόλιν εἰσορόωντεσ· αὐτίκ’ ἐπειρᾶτο Κρονίδησ ἐρεθιζέμεν Ἥρην κερτομίοισ ἐπέεσσι παραβλήδην ἀγορεύων· δοιαὶ μὲν Μενελάῳ ἀρηγόνεσ εἰσὶ θεάων Ἥρη τ’ Ἀργείη καὶ Ἀλαλκομενηὶ̈σ Ἀθήνη. ἀλλ’ ἤτοι ταὶ νόσφι καθήμεναι εἰσορόωσαι τέρπεσθον· τῷ δ’ αὖτε φιλομειδὴσ Ἀφροδίτη αἰεὶ παρμέμβλωκε καὶ αὐτοῦ κῆρασ ἀμύνει· καὶ νῦν ἐξεσάωσεν ὀϊόμενον θανέεσθαι. ἀλλ’ ἤτοι νίκη μὲν ἀρηϊφίλου Μενελάου· ἡμεῖσ δὲ φραζώμεθ’ ὅπωσ ἔσται τάδε ἔργα, ἤ ῥ’ αὖτισ πόλεμόν τε κακὸν καὶ φύλοπιν αἰνὴν ὄρσομεν, ἦ φιλότητα μετ’ ἀμφοτέροισι βάλωμεν. ὣσ ἔφαθ’, αἳ δ’ ἐπέμυξαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη·

πλησίαι αἵ γ’ ἥσθην, κακὰ δὲ Τρώεσσι μεδέσθην. ἤτοι Ἀθηναίη ἀκέων ἦν οὐδέ τι εἶπε σκυζομένη Διὶ πατρί, χόλοσ δέ μιν ἄγριοσ ᾕρει· Ἥρῃ δ’ οὐκ ἔχαδε στῆθοσ χόλον, ἀλλὰ προσηύδα· αἰνότατε Κρονίδη ποῖον τὸν μῦθον ἐείπεσ· πῶσ ἐθέλεισ ἅλιον θεῖναι πόνον ἠδ’ ἀτέλεστον, ἱδρῶ θ’ ὃν ἵδρωσα μόγῳ, καμέτην δέ μοι ἵπποι λαὸν ἀγειρούσῃ, Πριάμῳ κακὰ τοῖό τε παισίν. ἑρ́δ’· ἀτὰρ οὔ τοι πάντεσ ἐπαινέομεν θεοὶ ἄλλοι. τὴν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

δαιμονίη τί νύ σε Πρίαμοσ Πριάμοιό τε παῖδεσ τόσσα κακὰ ῥέζουσιν, ὅ τ’ ἀσπερχὲσ μενεαίνεισ Ἰλίου ἐξαλαπάξαι ἐϋκτίμενον πτολίεθρον; εἰ δὲ σύ γ’ εἰσελθοῦσα πύλασ καὶ τείχεα μακρὰ ὠμὸν βεβρώθοισ Πρίαμον Πριάμοιό τε παῖδασ ἄλλουσ τε Τρῶασ, τότε κεν χόλον ἐξακέσαιο. ἑρ́ξον ὅπωσ ἐθέλεισ· μὴ τοῦτό γε νεῖκοσ ὀπίσσω σοὶ καὶ ἐμοὶ μέγ’ ἔρισμα μετ’ ἀμφοτέροισι γένηται. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· ὁππότε κεν καὶ ἐγὼ μεμαὼσ πόλιν ἐξαλαπάξαι τὴν ἐθέλω ὅθι τοι φίλοι ἀνέρεσ ἐγγεγάασι, μή τι διατρίβειν τὸν ἐμὸν χόλον, ἀλλά μ’ ἐᾶσαι· καὶ γὰρ ἐγὼ σοὶ δῶκα ἑκὼν ἀέκοντί γε θυμῷ· αἳ γὰρ ὑπ’ ἠελίῳ τε καὶ οὐρανῷ ἀστερόεντι ναιετάουσι πόληεσ ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, τάων μοι περὶ κῆρι τιέσκετο Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ Πρίαμοσ καὶ λαὸσ ἐϋμμελίω Πριάμοιο. οὐ γάρ μοί ποτε βωμὸσ ἐδεύετο δαιτὸσ ἐί̈σησ λοιβῆσ τε κνίσησ τε· τὸ γὰρ λάχομεν γέρασ ἡμεῖσ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη·

σὺ δὲ θᾶσσον Ἀθηναίῃ ἐπιτεῖλαι ἐλθεῖν ἐσ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν φύλοπιν αἰνήν, πειρᾶν δ’ ὥσ κε Τρῶεσ ὑπερκύδαντασ Ἀχαιοὺσ ἄρξωσι πρότεροι ὑπὲρ ὁρ́κια δηλήσασθαι. ἤτοι ἐμοὶ τρεῖσ μὲν πολὺ φίλταταί εἰσι πόληεσ Ἄργόσ τε Σπάρτη τε καὶ εὐρυάγυια Μυκήνη· τὰσ διαπέρσαι ὅτ’ ἄν τοι ἀπέχθωνται περὶ κῆρι· τάων οὔ τοι ἐγὼ πρόσθ’ ἵσταμαι οὐδὲ μεγαίρω. εἴ περ γὰρ φθονέω τε καὶ οὐκ εἰῶ διαπέρσαι, οὐκ ἀνύω φθονέουσ’ ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόσ ἐσσι. ἀλλὰ χρὴ καὶ ἐμὸν θέμεναι πόνον οὐκ ἀτέλεστον· καὶ γὰρ ἐγὼ θεόσ εἰμι, γένοσ δέ μοι ἔνθεν ὅθεν σοί, καί με πρεσβυτάτην τέκετο Κρόνοσ ἀγκυλομήτησ, ἀμφότερον γενεῇ τε καὶ οὕνεκα σὴ παράκοιτισ κέκλημαι, σὺ δὲ πᾶσι μετ’ ἀθανάτοισιν ἀνάσσεισ. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦθ’ ὑποείξομεν ἀλλήλοισι, σοὶ μὲν ἐγώ, σὺ δ’ ἐμοί· ἐπὶ δ’ ἕψονται θεοὶ ἄλλοι ἀθάνατοι· ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε·

αὐτίκ’ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· αἶψα μάλ’ ἐσ στρατὸν ἐλθὲ μετὰ Τρῶασ καὶ Ἀχαιούσ, πειρᾶν δ’ ὥσ κε Τρῶεσ ὑπερκύδαντασ Ἀχαιοὺσ ἄρξωσι πρότεροι ὑπὲρ ὁρ́κια δηλήσασθαι. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε πάροσ μεμαυῖαν Ἀθήνην, βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀί̈ξασα.

οἱο͂ν δ’ ἀστέρα ἧκε Κρόνου πάϊσ ἀγκυλομήτεω ἢ ναύτῃσι τέρασ ἠὲ στρατῷ εὐρέϊ λαῶν λαμπρόν· τοῦ δέ τε πολλοὶ ἀπὸ σπινθῆρεσ ἱένται· τῷ ἐϊκυῖ’ ἠί̈ξεν ἐπὶ χθόνα Παλλὰσ Ἀθήνη, κὰδ δ’ ἔθορ’ ἐσ μέσσον· θάμβοσ δ’ ἔχεν εἰσορόωντασ Τρῶάσ θ’ ἱπποδάμουσ καὶ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ· ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· ἦ ῥ’ αὖτισ πόλεμόσ τε κακὸσ καὶ φύλοπισ αἰνὴ ἔσσεται, ἢ φιλότητα μετ’ ἀμφοτέροισι τίθησι Ζεύσ, ὅσ τ’ ἀνθρώπων ταμίησ πολέμοιο τέτυκται. ὣσ ἄρα τισ εἴπεσκεν Ἀχαιῶν τε Τρώων τε.

ἣ δ’ ἀνδρὶ ἰκέλη Τρώων κατεδύσεθ’ ὅμιλον Λαοδόκῳ Ἀντηνορίδῃ κρατερῷ αἰχμητῇ, Πάνδαρον ἀντίθεον διζημένη εἴ που ἐφεύροι. εὑρ͂ε Λυκάονοσ υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε ἑσταότ’· ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ στίχεσ ἀσπιστάων λαῶν, οἵ οἱ ἕποντο ἀπ’ Αἰσήποιο ῥοάων· ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἦ ῥά νύ μοί τι πίθοιο Λυκάονοσ υἱὲ δαί̈φρον. τλαίησ κεν Μενελάῳ ἐπιπροέμεν ταχὺν ἰόν, πᾶσι δέ κε Τρώεσσι χάριν καὶ κῦδοσ ἄροιο, ἐκ πάντων δὲ μάλιστα Ἀλεξάνδρῳ βασιλῆϊ. τοῦ κεν δὴ πάμπρωτα παρ’ ἀγλαὰ δῶρα φέροιο, αἴ κεν ἴδῃ Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέοσ υἱὸν σῷ βέλεϊ δμηθέντα πυρῆσ ἐπιβάντ’ ἀλεγεινῆσ. ἀλλ’ ἄγ’ ὀί̈στευσον Μενελάου κυδαλίμοιο, εὔχεο δ’ Ἀπόλλωνι Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ ἀρνῶν πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην οἴκαδε νοστήσασ ἱερῆσ εἰσ ἄστυ Ζελείησ. ὣσ φάτ’ Ἀθηναίη, τῷ δὲ φρένασ ἄφρονι πεῖθεν·

αὐτίκ’ ἐσύλα τόξον ἐύ̈ξοον ἰξάλου αἰγὸσ ἀγρίου, ὅν ῥά ποτ’ αὐτὸσ ὑπὸ στέρνοιο τυχήσασ πέτρησ ἐκβαίνοντα δεδεγμένοσ ἐν προδοκῇσι βεβλήκει πρὸσ στῆθοσ· ὃ δ’ ὕπτιοσ ἔμπεσε πέτρῃ. τοῦ κέρα ἐκ κεφαλῆσ ἑκκαιδεκάδωρα πεφύκει· καὶ τὰ μὲν ἀσκήσασ κεραοξόοσ ἤραρε τέκτων, πᾶν δ’ εὖ λειήνασ χρυσέην ἐπέθηκε κορώνην. καὶ τὸ μὲν εὖ κατέθηκε τανυσσάμενοσ ποτὶ γαίῃ ἀγκλίνασ· πρόσθεν δὲ σάκεα σχέθον ἐσθλοὶ ἑταῖροι μὴ πρὶν ἀναί̈ξειαν ἀρήϊοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν πρὶν βλῆσθαι Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέοσ υἱόν. αὐτὰρ ὁ σύλα πῶμα φαρέτρησ, ἐκ δ’ ἕλετ’ ἰὸν ἀβλῆτα πτερόεντα μελαινέων ἑρ́μ’ ὀδυνάων· αἶψα δ’ ἐπὶ νευρῇ κατεκόσμει πικρὸν ὀϊστόν, εὔχετο δ’ Ἀπόλλωνι Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ ἀρνῶν πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην οἴκαδε νοστήσασ ἱερῆσ εἰσ ἄστυ Ζελείησ. ἕλκε δ’ ὁμοῦ γλυφίδασ τε λαβὼν καὶ νεῦρα βόεια· νευρὴν μὲν μαζῷ πέλασεν, τόξῳ δὲ σίδηρον. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ κυκλοτερὲσ μέγα τόξον ἔτεινε, λίγξε βιόσ, νευρὴ δὲ μέγ’ ἰάχεν, ἆλτο δ’ ὀϊστὸσ ὀξυβελὴσ καθ’ ὅμιλον ἐπιπτέσθαι μενεαίνων. οὐδὲ σέθεν Μενέλαε θεοὶ μάκαρεσ λελάθοντο ἀθάνατοι, πρώτη δὲ Διὸσ θυγάτηρ ἀγελείη, ἥ τοι πρόσθε στᾶσα βέλοσ ἐχεπευκὲσ ἄμυνεν.

ἣ δὲ τόσον μὲν ἐέργεν ἀπὸ χροὸσ ὡσ ὅτε μήτηρ παιδὸσ ἐέργῃ μυῖαν ὅθ’ ἡδέϊ λέξεται ὕπνῳ, αὐτὴ δ’ αὖτ’ ἴθυνεν ὅθι ζωστῆροσ ὀχῆεσ χρύσειοι σύνεχον καὶ διπλόοσ ἤντετο θώρηξ. ἐν δ’ ἔπεσε ζωστῆρι ἀρηρότι πικρὸσ ὀϊστόσ· διὰ μὲν ἂρ ζωστῆροσ ἐλήλατο δαιδαλέοιο, καὶ διὰ θώρηκοσ πολυδαιδάλου ἠρήρειστο μίτρησ θ’, ἣν ἐφόρει ἔρυμα χροὸσ ἑρ́κοσ ἀκόντων, ἥ οἱ πλεῖστον ἔρυτο· διὰ πρὸ δὲ εἴσατο καὶ τῆσ. ἀκρότατον δ’ ἄρ’ ὀϊστὸσ ἐπέγραψε χρόα φωτόσ· αὐτίκα δ’ ἔρρεεν αἷμα κελαινεφὲσ ἐξ ὠτειλῆσ. ὡσ δ’ ὅτε τίσ τ’ ἐλέφαντα γυνὴ φοίνικι μιήνῃ Μῃονὶσ ἠὲ Κάειρα παρήϊον ἔμμεναι ἵππων·

κεῖται δ’ ἐν θαλάμῳ, πολέεσ τέ μιν ἠρήσαντο ἱππῆεσ φορέειν· βασιλῆϊ δὲ κεῖται ἄγαλμα, ἀμφότερον κόσμόσ θ’ ἵππῳ ἐλατῆρί τε κῦδοσ· τοῖοί τοι Μενέλαε μιάνθην αἵματι μηροὶ εὐφυέεσ κνῆμαί τε ἰδὲ σφυρὰ κάλ’ ὑπένερθε. ῥίγησεν δ’ ἄρ’ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων ὡσ εἶδεν μέλαν αἷμα καταρρέον ἐξ ὠτειλῆσ·

ῥίγησεν δὲ καὶ αὐτὸσ ἀρηί̈φιλοσ Μενέλαοσ. ὡσ δὲ ἴδεν νεῦρόν τε καὶ ὄγκουσ ἐκτὸσ ἐόντασ ἄψορρόν οἱ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἀγέρθη. τοῖσ δὲ βαρὺ στενάχων μετέφη κρείων Ἀγαμέμνων χειρὸσ ἔχων Μενέλαον, ἐπεστενάχοντο δ’ ἑταῖροι· φίλε κασίγνητε θάνατόν νύ τοι ὁρ́κι’ ἔταμνον οἰο͂ν προστήσασ πρὸ Ἀχαιῶν Τρωσὶ μάχεσθαι, ὥσ σ’ ἔβαλον Τρῶεσ, κατὰ δ’ ὁρ́κια πιστὰ πάτησαν. οὐ μέν πωσ ἅλιον πέλει ὁρ́κιον αἷμά τε ἀρνῶν σπονδαί τ’ ἄκρητοι καὶ δεξιαὶ ᾗσ ἐπέπιθμεν. εἴ περ γάρ τε καὶ αὐτίκ’ Ὀλύμπιοσ οὐκ ἐτέλεσσεν, ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ, σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν σὺν σφῇσιν κεφαλῇσι γυναιξί τε καὶ τεκέεσσιν. εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν· ἔσσεται ἦμαρ ὅτ’ ἄν ποτ’ ὀλώλῃ Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ Πρίαμοσ καὶ λαὸσ ἐϋμμελίω Πριάμοιο, Ζεὺσ δέ σφι Κρονίδησ ὑψίζυγοσ αἰθέρι ναίων αὐτὸσ ἐπισσείῃσιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶσι τῆσδ’ ἀπάτησ κοτέων· τὰ μὲν ἔσσεται οὐκ ἀτέλεστα· ἀλλά μοι αἰνὸν ἄχοσ σέθεν ἔσσεται ὦ Μενέλαε αἴ κε θάνῃσ καὶ πότμον ἀναπλήσῃσ βιότοιο. καί κεν ἐλέγχιστοσ πολυδίψιον Ἄργοσ ἱκοίμην· αὐτίκα γὰρ μνήσονται Ἀχαιοὶ πατρίδοσ αἰήσ· κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιμεν Ἀργείην Ἑλένην· σέο δ’ ὀστέα πύσει ἄρουρα κειμένου ἐν Τροίῃ ἀτελευτήτῳ ἐπὶ ἔργῳ. καί κέ τισ ὧδ’ ἐρέει Τρώων ὑπερηνορεόντων τύμβῳ ἐπιθρῴσκων Μενελάου κυδαλίμοιο· αἴθ’ οὕτωσ ἐπὶ πᾶσι χόλον τελέσει’ Ἀγαμέμνων, ὡσ καὶ νῦν ἅλιον στρατὸν ἤγαγεν ἐνθάδ’ Ἀχαιῶν, καὶ δὴ ἔβη οἶκον δὲ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν σὺν κεινῇσιν νηυσὶ λιπὼν ἀγαθὸν Μενέλαον. ὥσ ποτέ τισ ἐρέει· τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. τὸν δ’ ἐπιθαρσύνων προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ·

θάρσει, μηδέ τί πω δειδίσσεο λαὸν Ἀχαιῶν· οὐκ ἐν καιρίῳ ὀξὺ πάγη βέλοσ, ἀλλὰ πάροιθεν εἰρύσατο ζωστήρ τε παναίολοσ ἠδ’ ὑπένερθε ζῶμά τε καὶ μίτρη, τὴν χαλκῆεσ κάμον ἄνδρεσ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων·

αἲ γὰρ δὴ οὕτωσ εἰή φίλοσ ὦ Μενέλαε· ἕλκοσ δ’ ἰητὴρ ἐπιμάσσεται ἠδ’ ἐπιθήσει φάρμαχ’ ἅ κεν παύσῃσι μελαινάων ὀδυνάων. ἦ καὶ Ταλθύβιον θεῖον κήρυκα προσηύδα·

Ταλθύβι’ ὅττι τάχιστα Μαχάονα δεῦρο κάλεσσον φῶτ’ Ἀσκληπιοῦ υἱὸν ἀμύμονοσ ἰητῆροσ, ὄφρα ἴδῃ Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέοσ υἱόν, ὅν τισ ὀϊστεύσασ ἔβαλεν τόξων ἐὺ̈ εἰδὼσ Τρώων ἢ Λυκίων, τῷ μὲν κλέοσ, ἄμμι δὲ πένθοσ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἄρα οἱ κῆρυξ ἀπίθησεν ἀκούσασ, βῆ δ’ ἰέναι κατὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων παπταίνων ἡρ́ωα Μαχάονα·

τὸν δὲ νόησεν ἑσταότ’· ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ στίχεσ ἀσπιστάων λαῶν, οἵ οἱ ἕποντο Τρίκησ ἐξ ἱπποβότοιο. ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὄρσ’ Ἀσκληπιάδη, καλέει κρείων Ἀγαμέμνων, ὄφρα ἴδῃσ Μενέλαον ἀρήϊον ἀρχὸν Ἀχαιῶν, ὅν τισ ὀϊστεύσασ ἔβαλεν τόξων ἐὺ̈ εἰδὼσ Τρώων ἢ Λυκίων, τῷ μὲν κλέοσ, ἄμμι δὲ πένθοσ. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε·

βὰν δ’ ἰέναι καθ’ ὅμιλον ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκανον ὅθι ξανθὸσ Μενέλαοσ βλήμενοσ ἦν, περὶ δ’ αὐτὸν ἀγηγέραθ’ ὅσσοι ἄριστοι κυκλόσ’, ὃ δ’ ἐν μέσσοισι παρίστατο ἰσόθεοσ φώσ, αὐτίκα δ’ ἐκ ζωστῆροσ ἀρηρότοσ ἕλκεν ὀϊστόν· τοῦ δ’ ἐξελκομένοιο πάλιν ἄγεν ὀξέεσ ὄγκοι. λῦσε δέ οἱ ζωστῆρα παναίολον ἠδ’ ὑπένερθε ζῶμά τε καὶ μίτρην, τὴν χαλκῆεσ κάμον ἄνδρεσ. αὐτὰρ ἐπεὶ ἴδεν ἕλκοσ ὅθ’ ἔμπεσε πικρὸσ ὀϊστόσ, αἷμ’ ἐκμυζήσασ ἐπ’ ἄρ’ ἤπια φάρμακα εἰδὼσ πάσσε, τά οἵ ποτε πατρὶ φίλα φρονέων πόρε Χείρων. ὄφρα τοὶ ἀμφεπένοντο βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον, τόφρα δ’ ἐπὶ Τρώων στίχεσ ἤλυθον ἀσπιστάων·

οἳ δ’ αὖτισ κατὰ τεύχε’ ἔδυν, μνήσαντο δὲ χάρμησ. ἔνθ’ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοισ Ἀγαμέμνονα δῖον οὐδὲ καταπτώσσοντ’ οὐδ’ οὐκ ἐθέλοντα μάχεσθαι, ἀλλὰ μάλα σπεύδοντα μάχην ἐσ κυδιάνειραν.

ἵππουσ μὲν γὰρ ἐάσε καὶ ἁρ́ματα ποικίλα χαλκῷ· καὶ τοὺσ μὲν θεράπων ἀπάνευθ’ ἔχε φυσιόωντασ Εὐρυμέδων υἱὸσ Πτολεμαίου Πειραί̈δαο· τῷ μάλα πόλλ’ ἐπέτελλε παρισχέμεν ὁππότε κέν μιν γυῖα λάβῃ κάματοσ πολέασ διὰ κοιρανέοντα· αὐτὰρ ὃ πεζὸσ ἐὼν ἐπεπωλεῖτο στίχασ ἀνδρῶν· καί ῥ’ οὓσ μὲν σπεύδοντασ ἴδοι Δαναῶν ταχυπώλων, τοὺσ μάλα θαρσύνεσκε παριστάμενοσ ἐπέεσσιν· Ἀργεῖοι μή πώ τι μεθίετε θούριδοσ ἀλκῆσ· οὐ γὰρ ἐπὶ ψευδέσσι πατὴρ Ζεὺσ ἔσσετ’ ἀρωγόσ, ἀλλ’ οἵ περ πρότεροι ὑπὲρ ὁρ́κια δηλήσαντο τῶν ἤτοι αὐτῶν τέρενα χρόα γῦπεσ ἔδονται, ἡμεῖσ αὖτ’ ἀλόχουσ τε φίλασ καὶ νήπια τέκνα ἄξομεν ἐν νήεσσιν, ἐπὴν πτολίεθρον ἕλωμεν. οὕσ τινασ αὖ μεθιέντασ ἴδοι στυγεροῦ πολέμοιο, τοὺσ μάλα νεικείεσκε χολωτοῖσιν ἐπέεσσιν·

Ἀργεῖοι ἰόμωροι ἐλεγχέεσ οὔ νυ σέβεσθε;

τίφθ’ οὕτωσ ἔστητε τεθηπότεσ ἠύ̈τε νεβροί, αἵ τ’ ἐπεὶ οὖν ἔκαμον πολέοσ πεδίοιο θέουσαι ἑστᾶσ’, οὐδ’ ἄρα τίσ σφι μετὰ φρεσὶ γίγνεται ἀλκή· ὣσ ὑμεῖσ ἔστητε τεθηπότεσ οὐδὲ μάχεσθε. ἦ μένετε Τρῶασ σχεδὸν ἐλθέμεν ἔνθά τε νῆεσ εἰρύατ’ εὔπρυμνοι πολιῆσ ἐπὶ θινὶ θαλάσσησ, ὄφρα ἴδητ’ αἴ κ’ ὔμμιν ὑπέρσχῃ χεῖρα Κρονίων; ὣσ ὅ γε κοιρανέων ἐπεπωλεῖτο στίχασ ἀνδρῶν·

ἦλθε δ’ ἐπὶ Κρήτεσσι κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν. οἳ δ’ ἀμφ’ Ἰδομενῆα δαί̈φρονα θωρήσσοντο· Ἰδομενεὺσ μὲν ἐνὶ προμάχοισ συὶ̈ εἴκελοσ ἀλκήν, Μηριόνησ δ’ ἄρα οἱ πυμάτασ ὄτρυνε φάλαγγασ. τοὺσ δὲ ἰδὼν γήθησεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων, αὐτίκα δ’ Ἰδομενῆα προσηύδα μειλιχίοισιν· Ἰδομενεῦ περὶ μέν σε τίω Δαναῶν ταχυπώλων ἠμὲν ἐνὶ πτολέμῳ ἠδ’ ἀλλοίῳ ἐπὶ ἔργῳ ἠδ’ ἐν δαίθ’, ὅτε πέρ τε γερούσιον αἴθοπα οἶνον Ἀργείων οἳ ἄριστοι ἐνὶ κρητῆρι κέρωνται. εἴ περ γάρ τ’ ἄλλοι γε κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ δαιτρὸν πίνωσιν, σὸν δὲ πλεῖον δέπασ αἰεὶ ἕστηχ’, ὥσ περ ἐμοί, πιέειν ὅτε θυμὸσ ἀνώγοι. ἀλλ’ ὄρσευ πόλεμον δ’ οἱο͂σ πάροσ εὔχεαι εἶναι. τὸν δ’ αὖτ’ Ἰδομενεὺσ Κρητῶν ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

Ἀτρεί̈δη μάλα μέν τοι ἐγὼν ἐρίηροσ ἑταῖροσ ἔσσομαι, ὡσ τὸ πρῶτον ὑπέστην καὶ κατένευσα· ἀλλ’ ἄλλουσ ὄτρυνε κάρη κομόωντασ Ἀχαιοὺσ ὄφρα τάχιστα μαχώμεθ’, ἐπεὶ σύν γ’ ὁρ́κι’ ἔχευαν Τρῶεσ· τοῖσιν δ’ αὖ θάνατοσ καὶ κήδε’ ὀπίσσω ἔσσετ’ ἐπεὶ πρότεροι ὑπὲρ ὁρ́κια δηλήσαντο. ὣσ ἔφατ’, Ἀτρεί̈δησ δὲ παρῴχετο γηθόσυνοσ κῆρ·

ἦλθε δ’ ἐπ’ Αἰάντεσσι κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν· τὼ δὲ κορυσσέσθην, ἅμα δὲ νέφοσ εἵπετο πεζῶν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀπὸ σκοπιῆσ εἶδεν νέφοσ αἰπόλοσ ἀνὴρ ἐρχόμενον κατὰ πόντον ὑπὸ Ζεφύροιο ἰωῆσ· τῷ δέ τ’ ἄνευθεν ἐόντι μελάντερον ἠύ̈τε πίσσα φαίνετ’ ἰὸν κατὰ πόντον, ἄγει δέ τε λαίλαπα πολλήν, ῥίγησέν τε ἰδών, ὑπό τε σπέοσ ἤλασε μῆλα· τοῖαι ἅμ’ Αἰάντεσσι διοτρεφέων αἰζηῶν δήϊον ἐσ πόλεμον πυκιναὶ κίνυντο φάλαγγεσ κυάνεαι, σάκεσίν τε καὶ ἔγχεσι πεφρικυῖαι. καὶ τοὺσ μὲν γήθησεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, καί σφεασ φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Αἰάντ’ Ἀργείων ἡγήτορε χαλκοχιτώνων, σφῶϊ μέν· οὐ γὰρ ἐοίκ’ ὀτρυνέμεν· οὔ τι κελεύω· αὐτὼ γὰρ μάλα λαὸν ἀνώγετον ἶφι μάχεσθαι. αἲ γὰρ Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον τοῖοσ πᾶσιν θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι γένοιτο· τώ κε τάχ’ ἠμύσειε πόλισ Πριάμοιο ἄνακτοσ χερσὶν ὑφ’ ἡμετέρῃσιν ἁλοῦσά τε περθομένη τε. ὣσ εἰπὼν τοὺσ μὲν λίπεν αὐτοῦ, βῆ δὲ μετ’ ἄλλουσ·

ὧδε καὶ οἱ πρότεροι πόλεασ καὶ τείχε’ ἐπόρθεον τόνδε νόον καὶ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔχοντεσ. ἔνθ’ ὅ γε Νέστορ’ ἔτετμε λιγὺν Πυλίων ἀγορητὴν οὓσ ἑτάρουσ στέλλοντα καὶ ὀτρύνοντα μάχεσθαι ἀμφὶ μέγαν Πελάγοντα Ἀλάστορά τε Χρομίον τε Αἵμονά τε κρείοντα Βίαντά τε ποιμένα λαῶν· ἱππῆασ μὲν πρῶτα σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφι, πεζοὺσ δ’ ἐξόπιθε στῆσεν πολέασ τε καὶ ἐσθλοὺσ ἑρ́κοσ ἔμεν πολέμοιο· κακοὺσ δ’ ἐσ μέσσον ἔλασσεν, ὄφρα καὶ οὐκ ἐθέλων τισ ἀναγκαίῃ πολεμίζοι. ἱππεῦσιν μὲν πρῶτ’ ἐπετέλλετο· τοὺσ γὰρ ἀνώγει σφοὺσ ἵππουσ ἐχέμεν μηδὲ κλονέεσθαι ὁμίλῳ· μηδέ τισ ἱπποσύνῃ τε καὶ ἠνορέηφι πεποιθὼσ οἰο͂σ πρόσθ’ ἄλλων μεμάτω Τρώεσσι μάχεσθαι, μηδ’ ἀναχωρείτω· ἀλαπαδνότεροι γὰρ ἔσεσθε. ὃσ δέ κ’ ἀνὴρ ἀπὸ ὧν ὀχέων ἕτερ’ ἁρ́μαθ’ ἵκηται ἔγχει ὀρεξάσθω, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερον οὕτω. ὣσ ὃ γέρων ὄτρυνε πάλαι πολέμων ἐὺ̈ εἰδώσ·

καὶ τὸν μὲν γήθησεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὦ γέρον εἴθ’ ὡσ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν ὥσ τοι γούναθ’ ἕποιτο, βίη δέ τοι ἔμπεδοσ εἰή· ἀλλά σε γῆρασ τείρει ὁμοίϊον· ὡσ ὄφελέν τισ ἀνδρῶν ἄλλοσ ἔχειν, σὺ δὲ κουροτέροισι μετεῖναι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

Ἀτρεί̈δη μάλα μέν τοι ἐγὼν ἐθέλοιμι καὶ αὐτὸσ ὣσ ἔμεν ὡσ ὅτε δῖον Ἐρευθαλίωνα κατέκταν. ἀλλ’ οὔ πωσ ἅμα πάντα θεοὶ δόσαν ἀνθρώποισιν· εἰ τότε κοῦροσ ἐά νῦν αὖτέ με γῆρασ ὀπάζει. ἀλλὰ καὶ ὧσ ἱππεῦσι μετέσσομαι ἠδὲ κελεύσω βουλῇ καὶ μύθοισι· τὸ γὰρ γέρασ ἐστὶ γερόντων. αἰχμὰσ δ’ αἰχμάσσουσι νεώτεροι, οἵ περ ἐμεῖο ὁπλότεροι γεγάασι πεποίθασίν τε βίηφιν. ὣσ ἔφατ’, Ἀτρεί̈δησ δὲ παρῴχετο γηθόσυνοσ κῆρ.

εὑρ͂’ υἱὸν Πετεῶο Μενεσθῆα πλήξιππον ἑσταότ’· ἀμφὶ δ’ Ἀθηναῖοι μήστωρεσ ἀϋτῆσ· αὐτὰρ ὃ πλησίον ἑστήκει πολύμητισ Ὀδυσσεύσ, πὰρ δὲ Κεφαλλήνων ἀμφὶ στίχεσ οὐκ ἀλαπαδναὶ ἕστασαν· οὐ γάρ πώ σφιν ἀκούετο λαὸσ ἀϋτῆσ, ἀλλὰ νέον συνορινόμεναι κίνυντο φάλαγγεσ Τρώων ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν· οἳ δὲ μένοντεσ ἕστασαν ὁππότε πύργοσ Ἀχαιῶν ἄλλοσ ἐπελθὼν Τρώων ὁρμήσειε καὶ ἄρξειαν πολέμοιο. τοὺσ δὲ ἰδὼν νείκεσσεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων, καί σφεασ φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὦ υἱὲ Πετεῶο διοτρεφέοσ βασιλῆοσ, καὶ σὺ κακοῖσι δόλοισι κεκασμένε κερδαλεόφρον τίπτε καταπτώσσοντεσ ἀφέστατε, μίμνετε δ’ ἄλλουσ; σφῶϊν μέν τ’ ἐπέοικε μετὰ πρώτοισιν ἐόντασ ἑστάμεν ἠδὲ μάχησ καυστείρησ ἀντιβολῆσαι· πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸσ ἀκουάζεσθον ἐμεῖο, ὁππότε δαῖτα γέρουσιν ἐφοπλίζωμεν Ἀχαιοί. ἔνθα φίλ’ ὀπταλέα κρέα ἔδμεναι ἠδὲ κύπελλα οἴνου πινέμεναι μελιηδέοσ ὄφρ’ ἐθέλητον· νῦν δὲ φίλωσ χ’ ὁρόῳτε καὶ εἰ δέκα πύργοι Ἀχαιῶν ὑμείων προπάροιθε μαχοίατο νηλέϊ χαλκῷ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

Ἀτρεί̈δη ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων;

πῶσ δὴ φῂσ πολέμοιο μεθιέμεν ὁππότ’ Ἀχαιοὶ Τρωσὶν ἐφ’ ἱπποδάμοισιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα; ὄψεαι αἴ κ’ ἐθέλῃσθα καὶ αἴ κέν τοι τὰ μεμήλῃ Τηλεμάχοιο φίλον πατέρα προμάχοισι μιγέντα Τρώων ἱπποδάμων· σὺ δὲ ταῦτ’ ἀνεμώλια βάζεισ. τὸν δ’ ἐπιμειδήσασ προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων ὡσ γνῶ χωομένοιο·

πάλιν δ’ ὅ γε λάζετο μῦθον· διογενὲσ Λαερτιάδη πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ οὔτέ σε νεικείω περιώσιον οὔτε κελεύω· οἶδα γὰρ ὥσ τοι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν ἤπια δήνεα οἶδε· τὰ γὰρ φρονέεισ ἅ τ’ ἐγώ περ. ἀλλ’ ἴθι ταῦτα δ’ ὄπισθεν ἀρεσσόμεθ’ εἴ τι κακὸν νῦν εἴρηται, τὰ δὲ πάντα θεοὶ μεταμώνια θεῖεν. ὣσ εἰπὼν τοὺσ μὲν λίπεν αὐτοῦ, βῆ δὲ μετ’ ἄλλουσ.

εὑρ͂ε δὲ Τυδέοσ υἱὸν ὑπέρθυμον Διομήδεα ἑσταότ’ ἔν θ’ ἵπποισι καὶ ἁρ́μασι κολλητοῖσι· πὰρ δέ οἱ ἑστήκει Σθένελοσ Καπανήϊοσ υἱόσ. καὶ τὸν μὲν νείκεσσεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὤ μοι Τυδέοσ υἱὲ δαί̈φρονοσ ἱπποδάμοιο τί πτώσσεισ, τί δ’ ὀπιπεύεισ πολέμοιο γεφύρασ; οὐ μὲν Τυδέϊ γ’ ὧδε φίλον πτωσκαζέμεν ἠε͂ν, ἀλλὰ πολὺ πρὸ φίλων ἑτάρων δηί̈οισι μάχεσθαι, ὡσ φάσαν οἵ μιν ἴδοντο πονεύμενον· οὐ γὰρ ἔγωγε ἤντησ’ οὐδὲ ἴδον· περὶ δ’ ἄλλων φασὶ γενέσθαι. ἤτοι μὲν γὰρ ἄτερ πολέμου εἰσῆλθε Μυκήνασ ξεῖνοσ ἅμ’ ἀντιθέῳ Πολυνείκεϊ λαὸν ἀγείρων· οἳ δὲ τότ’ ἐστρατόωνθ’ ἱερὰ πρὸσ τείχεα Θήβησ, καί ῥα μάλα λίσσοντο δόμεν κλειτοὺσ ἐπικούρουσ· οἳ δ’ ἔθελον δόμεναι καὶ ἐπῄνεον ὡσ ἐκέλευον· ἀλλὰ Ζεὺσ ἔτρεψε παραίσια σήματα φαίνων. οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν ᾤχοντο ἰδὲ πρὸ ὁδοῦ ἐγένοντο, Ἀσωπὸν δ’ ἵκοντο βαθύσχοινον λεχεποίην, ἔνθ’ αὖτ’ ἀγγελίην ἐπὶ Τυδῆ στεῖλαν Ἀχαιοί. αὐτὰρ ὃ βῆ, πολέασ δὲ κιχήσατο Καδμεί̈ωνασ δαινυμένουσ κατὰ δῶμα βίησ Ἐτεοκληείησ. ἔνθ’ οὐδὲ ξεῖνόσ περ ἐὼν ἱππηλάτα Τυδεὺσ τάρβει, μοῦνοσ ἐὼν πολέσιν μετὰ Καδμείοισιν, ἀλλ’ ὅ γ’ ἀεθλεύειν προκαλίζετο, πάντα δ’ ἐνίκα ῥηϊδίωσ· τοίη οἱ ἐπίρροθοσ ἠε͂ν Ἀθήνη. οἳ δὲ χολωσάμενοι Καδμεῖοι κέντορεσ ἵππων ἂψ ἄρ’ ἀνερχομένῳ πυκινὸν λόχον εἷσαν ἄγοντεσ κούρουσ πεντήκοντα· δύω δ’ ἡγήτορεσ ἦσαν, Μαίων Αἱμονίδησ ἐπιείκελοσ ἀθανάτοισιν, υἱόσ τ’ Αὐτοφόνοιο μενεπτόλεμοσ Πολυφόντησ. Τυδεὺσ μὲν καὶ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκε· πάντασ ἔπεφν’, ἕνα δ’ οἰο͂ν ἱεί οἶκον δὲ νέεσθαι· Μαίον’ ἄρα προέηκε θεῶν τεράεσσι πιθήσασ. τοῖοσ ἐήν Τυδεὺσ Αἰτώλιοσ· ἀλλὰ τὸν υἱὸν γείνατο εἱο͂ χέρεια μάχῃ, ἀγορῇ δέ τ’ ἀμείνω. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὔ τι προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ αἰδεσθεὶσ βασιλῆοσ ἐνιπὴν αἰδοίοιο·

τὸν δ’ υἱὸσ Καπανῆοσ ἀμείψατο κυδαλίμοιο· Ἀτρεί̈δη μὴ ψεύδε’ ἐπιστάμενοσ σάφα εἰπεῖν· ἡμεῖσ τοι πατέρων μέγ’ ἀμείνονεσ εὐχόμεθ’ εἶναι· ἡμεῖσ καὶ Θήβησ ἕδοσ εἵλομεν ἑπταπύλοιο παυρότερον λαὸν ἀγαγόνθ’ ὑπὸ τεῖχοσ ἄρειον, πειθόμενοι τεράεσσι θεῶν καὶ Ζηνὸσ ἀρωγῇ· κεῖνοι δὲ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο· τὼ μή μοι πατέρασ ποθ’ ὁμοίῃ ἔνθεο τιμῇ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ δ’ ἐπιπείθεο μύθῳ· οὐ γὰρ ἐγὼ νεμεσῶ Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν ὀτρύνοντι μάχεσθαι ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ· τούτῳ μὲν γὰρ κῦδοσ ἅμ’ ἕψεται εἴ κεν Ἀχαιοὶ Τρῶασ δῃώσωσιν ἕλωσί τε Ἴλιον ἱρήν, τούτῳ δ’ αὖ μέγα πένθοσ Ἀχαιῶν δῃωθέντων. ἀλλ’ ἄγε δὴ καὶ νῶϊ μεδώμεθα θούριδοσ ἀλκῆσ. ἦ ῥα καὶ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε·

δεινὸν δ’ ἔβραχε χαλκὸσ ἐπὶ στήθεσσιν ἄνακτοσ ὀρνυμένου· ὑπό κεν ταλασίφρονά περ δέοσ εἷλεν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἐν αἰγιαλῷ πολυηχέϊ κῦμα θαλάσσησ ὄρνυτ’ ἐπασσύτερον Ζεφύρου ὕπο κινήσαντοσ·

ἥ σφιν καὶ τότε νεῖκοσ ὁμοίϊον ἔμβαλε μέσσῳ ἐρχομένη καθ’ ὅμιλον ὀφέλλουσα στόνον ἀνδρῶν. πόντῳ μέν τε πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα χέρσῳ ῥηγνύμενον μεγάλα βρέμει, ἀμφὶ δέ τ’ ἄκρασ κυρτὸν ἐὸν κορυφοῦται, ἀποπτύει δ’ ἁλὸσ ἄχνην· ὣσ τότ’ ἐπασσύτεραι Δαναῶν κίνυντο φάλαγγεσ νωλεμέωσ πόλεμον δέ· κέλευε δὲ οἷσιν ἕκαστοσ ἡγεμόνων· οἳ δ’ ἄλλοι ἀκὴν ἴσαν, οὐδέ κε φαίησ τόσσον λαὸν ἕπεσθαι ἔχοντ’ ἐν στήθεσιν αὐδήν, σιγῇ δειδιότεσ σημάντορασ· ἀμφὶ δὲ πᾶσι τεύχεα ποικίλ’ ἔλαμπε, τὰ εἱμένοι ἐστιχόωντο. Τρῶεσ δ’, ὥσ τ’ ὀί̈εσ πολυπάμονοσ ἀνδρὸσ ἐν αὐλῇ μυρίαι ἑστήκασιν ἀμελγόμεναι γάλα λευκὸν ἀζηχὲσ μεμακυῖαι ἀκούουσαι ὄπα ἀρνῶν, ὣσ Τρώων ἀλαλητὸσ ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν ὀρώρει· οὐ γὰρ πάντων ἠε͂ν ὁμὸσ θρόοσ οὐδ’ ἰά γῆρυσ, ἀλλὰ γλῶσσα μέμικτο, πολύκλητοι δ’ ἔσαν ἄνδρεσ. ὄρσε δὲ τοὺσ μὲν Ἄρησ, τοὺσ δὲ γλαυκῶπισ Ἀθήνη Δεῖμόσ τ’ ἠδὲ Φόβοσ καὶ Ἔρισ ἄμοτον μεμαυῖα, Ἄρεοσ ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη ἑτάρη τε, ἥ τ’ ὀλίγη μὲν πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα οὐρανῷ ἐστήριξε κάρη καὶ ἐπὶ χθονὶ βαίνει· οἳ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἐσ χῶρον ἕνα ξυνιόντεσ ἵκοντο, σύν ῥ’ ἔβαλον ῥινούσ, σὺν δ’ ἔγχεα καὶ μένε’ ἀνδρῶν χαλκεοθωρήκων·

ἀτὰρ ἀσπίδεσ ὀμφαλόεσσαι ἔπληντ’ ἀλλήλῃσι, πολὺσ δ’ ὀρυμαγδὸσ ὀρώρει. ἔνθα δ’ ἅμ’ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων, ῥέε δ’ αἵματι γαῖα. ὡσ δ’ ὅτε χείμαρροι ποταμοὶ κατ’ ὄρεσφι ῥέοντεσ ἐσ μισγάγκειαν συμβάλλετον ὄβριμον ὕδωρ κρουνῶν ἐκ μεγάλων κοίλησ ἔντοσθε χαράδρησ, τῶν δέ τε τηλόσε δοῦπον ἐν οὔρεσιν ἔκλυε ποιμήν· ὣσ τῶν μισγομένων γένετο ἰαχή τε πόνοσ τε. πρῶτοσ δ’ Ἀντίλοχοσ Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυστὴν ἐσθλὸν ἐνὶ προμάχοισι Θαλυσιάδην Ἐχέπωλον·

τόν ῥ’ ἔβαλε πρῶτοσ κόρυθοσ φάλον ἱπποδασείησ, ἐν δὲ μετώπῳ πῆξε, πέρησε δ’ ἄρ’ ὀστέον εἴσω αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψεν, ἤριπε δ’ ὡσ ὅτε πύργοσ ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ. τὸν δὲ πεσόντα ποδῶν ἔλαβε κρείων Ἐλεφήνωρ Χαλκωδοντιάδησ μεγαθύμων ἀρχὸσ Ἀβάντων, ἕλκε δ’ ὑπ’ ἐκ βελέων, λελιημένοσ ὄφρα τάχιστα τεύχεα συλήσειε· μίνυνθα δέ οἱ γένεθ’ ὁρμή. νεκρὸν γὰρ ἐρύοντα ἰδὼν μεγάθυμοσ Ἀγήνωρ πλευρά, τά οἱ κύψαντι παρ’ ἀσπίδοσ ἐξεφαάνθη, οὔτησε ξυστῷ χαλκήρεϊ, λῦσε δὲ γυῖα. ὣσ τὸν μὲν λίπε θυμόσ, ἐπ’ αὐτῷ δ’ ἔργον ἐτύχθη ἀργαλέον Τρώων καὶ Ἀχαιῶν· οἳ δὲ λύκοι ὣσ ἀλλήλοισ ἐπόρουσαν, ἀνὴρ δ’ ἄνδρ’ ἐδνοπάλιζεν. ἔνθ’ ἔβαλ’ Ἀνθεμίωνοσ υἱὸν Τελαμώνιοσ Αἰάσ ἠί̈θεον θαλερὸν Σιμοείσιον, ὅν ποτε μήτηρ Ἴδηθεν κατιοῦσα παρ’ ὄχθῃσιν Σιμόεντοσ γείνατ’, ἐπεί ῥα τοκεῦσιν ἅμ’ ἕσπετο μῆλα ἰδέσθαι·

τοὔνεκά μιν κάλεον Σιμοείσιον· οὐδὲ τοκεῦσι θρέπτρα φίλοισ ἀπέδωκε, μινυνθάδιοσ δέ οἱ αἰὼν ἔπλεθ’ ὑπ’ Αἰάντοσ μεγαθύμου δουρὶ δαμέντι. πρῶτον γάρ μιν ἰόντα βάλε στῆθοσ παρὰ μαζὸν δεξιόν· ἀντικρὺ δὲ δι’ ὤμου χάλκεον ἔγχοσ ἦλθεν· ὃ δ’ ἐν κονίῃσι χαμαὶ πέσεν αἴγειροσ ὣσ ἥ ῥά τ’ ἐν εἱαμενῇ ἕλεοσ μεγάλοιο πεφύκει λείη, ἀτάρ τέ οἱ ὄζοι ἐπ’ ἀκροτάτῃ πεφύασι· τὴν μέν θ’ ἁρματοπηγὸσ ἀνὴρ αἴθωνι σιδήρῳ ἐξέταμ’, ὄφρα ἴτυν κάμψῃ περικαλλέϊ δίφρῳ· ἣ μέν τ’ ἀζομένη κεῖται ποταμοῖο παρ’ ὄχθασ. τοῖον ἄρ’ Ἀνθεμίδην Σιμοείσιον ἐξενάριξεν Αἰάσ διογενήσ·

τοῦ δ’ Ἄντιφοσ αἰολοθώρηξ Πριαμίδησ καθ’ ὅμιλον ἀκόντισεν ὀξέϊ δουρί. τοῦ μὲν ἅμαρθ’, ὃ δὲ Λεῦκον Ὀδυσσέοσ ἐσθλὸν ἑταῖρον βεβλήκει βουβῶνα, νέκυν ἑτέρωσ’ ἐρύοντα· ἤριπε δ’ ἀμφ’ αὐτῷ, νεκρὸσ δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. τοῦ δ’ Ὀδυσεὺσ μάλα θυμὸν ἀποκταμένοιο χολώθη, βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ, στῆ δὲ μάλ’ ἐγγὺσ ἰὼν καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ ἀμφὶ ἓ παπτήνασ· ὑπὸ δὲ Τρῶεσ κεκάδοντο ἀνδρὸσ ἀκοντίσσαντοσ· ὃ δ’ οὐχ ἅλιον βέλοσ ἧκεν, ἀλλ’ υἱὸν Πριάμοιο νόθον βάλε Δημοκόωντα ὅσ οἱ Ἀβυδόθεν ἦλθε παρ’ ἵππων ὠκειάων. τόν ῥ’ Ὀδυσεὺσ ἑτάροιο χολωσάμενοσ βάλε δουρὶ κόρσην· ἣ δ’ ἑτέροιο διὰ κροτάφοιο πέρησεν αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε, δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. χώρησαν δ’ ὑπό τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμοσ Ἕκτωρ· Ἀργεῖοι δὲ μέγα ἰάχον, ἐρύσαντο δὲ νεκρούσ, ἴθυσαν δὲ πολὺ προτέρω· νεμέσησε δ’ Ἀπόλλων Περγάμου ἐκκατιδών, Τρώεσσι δὲ κέκλετ’ ἀύ̈σασ· ὄρνυσθ’ ἱππόδαμοι Τρῶεσ μηδ’ εἴκετε χάρμησ Ἀργείοισ, ἐπεὶ οὔ σφι λίθοσ χρὼσ οὐδὲ σίδηροσ χαλκὸν ἀνασχέσθαι ταμεσίχροα βαλλομένοισιν· οὐ μὰν οὐδ’ Ἀχιλεὺσ Θέτιδοσ πάϊσ ἠϋκόμοιο μάρναται, ἀλλ’ ἐπὶ νηυσὶ χόλον θυμαλγέα πέσσει. ὣσ φάτ’ ἀπὸ πτόλιοσ δεινὸσ θεόσ·

αὐτὰρ Ἀχαιοὺσ ὦρσε Διὸσ θυγάτηρ κυδίστη Τριτογένεια ἐρχομένη καθ’ ὅμιλον, ὅθι μεθιέντασ ἴδοιτο. ἔνθ’ Ἀμαρυγκείδην Διώρεα μοῖρα πέδησε·

χερμαδίῳ γὰρ βλῆτο παρὰ σφυρὸν ὀκριόεντι κνήμην δεξιτερήν· βάλε δὲ Θρῃκῶν ἀγὸσ ἀνδρῶν Πείρωσ Ἰμβρασίδησ ὃσ ἄρ’ Αἰνόθεν εἰληλούθει. ἀμφοτέρω δὲ τένοντε καὶ ὀστέα λᾶασ ἀναιδὴσ ἄχρισ ἀπηλοίησεν· ὃ δ’ ὕπτιοσ ἐν κονίῃσι κάππεσεν ἄμφω χεῖρε φίλοισ ἑτάροισι πετάσσασ θυμὸν ἀποπνείων· ὃ δ’ ἐπέδραμεν ὅσ ῥ’ ἔβαλέν περ Πείροοσ, οὖτα δὲ δουρὶ παρ’ ὀμφαλόν· ἐκ δ’ ἄρα πᾶσαι χύντο χαμαὶ χολάδεσ, τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε. τὸν δὲ Θόασ Αἰτωλὸσ ἀπεσσύμενον βάλε δουρὶ στέρνον ὑπὲρ μαζοῖο, πάγη δ’ ἐν πνεύμονι χαλκόσ·

ἀγχίμολον δέ οἱ ἦλθε Θόασ, ἐκ δ’ ὄβριμον ἔγχοσ ἐσπάσατο στέρνοιο, ἐρύσσατο δὲ ξίφοσ ὀξύ, τῷ ὅ γε γαστέρα τύψε μέσην, ἐκ δ’ αἴνυτο θυμόν. τεύχεα δ’ οὐκ ἀπέδυσε· περίστησαν γὰρ ἑταῖροι Θρήϊκεσ ἀκρόκομοι δολίχ’ ἔγχεα χερσὶν ἔχοντεσ, οἵ ἑ μέγαν περ ἐόντα καὶ ἴφθιμον καὶ ἀγαυὸν ὦσαν ἀπὸ σφείων· ὃ δὲ χασσάμενοσ πελεμίχθη. ὣσ τώ γ’ ἐν κονίῃσι παρ’ ἀλλήλοισι τετάσθην, ἤτοι ὃ μὲν Θρῃκῶν, ὃ δ’ Ἐπειῶν χαλκοχιτώνων ἡγεμόνεσ· πολλοὶ δὲ περὶ κτείνοντο καὶ ἄλλοι. ἔνθά κεν οὐκέτι ἔργον ἀνὴρ ὀνόσαιτο μετελθών, ὅσ τισ ἔτ’ ἄβλητοσ καὶ ἀνούτατοσ ὀξέϊ χαλκῷ δινεύοι κατὰ μέσσον, ἄγοι δέ ἑ Παλλὰσ Ἀθήνη χειρὸσ ἑλοῦσ’, αὐτὰρ βελέων ἀπερύκοι ἐρωήν·

πολλοὶ γὰρ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν ἤματι κείνῳ πρηνέεσ ἐν κονίῃσι παρ’ ἀλλήλοισι τέταντο.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION