헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́04́

(호메로스, 일리아스, Book 4)

οἳ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ καθήμενοι ἠγορόωντο χρυσέῳ ἐν δαπέδῳ, μετὰ δέ σφισι πότνια Ἥβη νέκταρ ἐοινοχόει· εἰ δ’ αὖ πωσ τόδε πᾶσι φίλον καὶ ἡδὺ γένοιτο, ἤτοι μὲν οἰκέοιτο πόλισ Πριάμοιο ἄνακτοσ, αὖτισ δ’ Ἀργείην Ἑλένην Μενέλαοσ ἄγοιτο. τοὶ δὲ χρυσέοισ δεπάεσσι δειδέχατ’ ἀλλήλουσ, Τρώων πόλιν εἰσορόωντεσ· αὐτίκ’ ἐπειρᾶτο Κρονίδησ ἐρεθιζέμεν Ἥρην κερτομίοισ ἐπέεσσι παραβλήδην ἀγορεύων· δοιαὶ μὲν Μενελάῳ ἀρηγόνεσ εἰσὶ θεάων Ἥρη τ’ Ἀργείη καὶ Ἀλαλκομενηὶ̈σ Ἀθήνη. ἀλλ’ ἤτοι ταὶ νόσφι καθήμεναι εἰσορόωσαι τέρπεσθον· τῷ δ’ αὖτε φιλομειδὴσ Ἀφροδίτη αἰεὶ παρμέμβλωκε καὶ αὐτοῦ κῆρασ ἀμύνει· καὶ νῦν ἐξεσάωσεν ὀϊόμενον θανέεσθαι. ἀλλ’ ἤτοι νίκη μὲν ἀρηϊφίλου Μενελάου· ἡμεῖσ δὲ φραζώμεθ’ ὅπωσ ἔσται τάδε ἔργα, ἤ ῥ’ αὖτισ πόλεμόν τε κακὸν καὶ φύλοπιν αἰνὴν ὄρσομεν, ἦ φιλότητα μετ’ ἀμφοτέροισι βάλωμεν. ὣσ ἔφαθ’, αἳ δ’ ἐπέμυξαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη·

πλησίαι αἵ γ’ ἥσθην, κακὰ δὲ Τρώεσσι μεδέσθην. ἤτοι Ἀθηναίη ἀκέων ἦν οὐδέ τι εἶπε σκυζομένη Διὶ πατρί, χόλοσ δέ μιν ἄγριοσ ᾕρει· Ἥρῃ δ’ οὐκ ἔχαδε στῆθοσ χόλον, ἀλλὰ προσηύδα· αἰνότατε Κρονίδη ποῖον τὸν μῦθον ἐείπεσ· πῶσ ἐθέλεισ ἅλιον θεῖναι πόνον ἠδ’ ἀτέλεστον, ἱδρῶ θ’ ὃν ἵδρωσα μόγῳ, καμέτην δέ μοι ἵπποι λαὸν ἀγειρούσῃ, Πριάμῳ κακὰ τοῖό τε παισίν. ἑρ́δ’· ἀτὰρ οὔ τοι πάντεσ ἐπαινέομεν θεοὶ ἄλλοι. τὴν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

δαιμονίη τί νύ σε Πρίαμοσ Πριάμοιό τε παῖδεσ τόσσα κακὰ ῥέζουσιν, ὅ τ’ ἀσπερχὲσ μενεαίνεισ Ἰλίου ἐξαλαπάξαι ἐϋκτίμενον πτολίεθρον; εἰ δὲ σύ γ’ εἰσελθοῦσα πύλασ καὶ τείχεα μακρὰ ὠμὸν βεβρώθοισ Πρίαμον Πριάμοιό τε παῖδασ ἄλλουσ τε Τρῶασ, τότε κεν χόλον ἐξακέσαιο. ἑρ́ξον ὅπωσ ἐθέλεισ· μὴ τοῦτό γε νεῖκοσ ὀπίσσω σοὶ καὶ ἐμοὶ μέγ’ ἔρισμα μετ’ ἀμφοτέροισι γένηται. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· ὁππότε κεν καὶ ἐγὼ μεμαὼσ πόλιν ἐξαλαπάξαι τὴν ἐθέλω ὅθι τοι φίλοι ἀνέρεσ ἐγγεγάασι, μή τι διατρίβειν τὸν ἐμὸν χόλον, ἀλλά μ’ ἐᾶσαι· καὶ γὰρ ἐγὼ σοὶ δῶκα ἑκὼν ἀέκοντί γε θυμῷ· αἳ γὰρ ὑπ’ ἠελίῳ τε καὶ οὐρανῷ ἀστερόεντι ναιετάουσι πόληεσ ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, τάων μοι περὶ κῆρι τιέσκετο Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ Πρίαμοσ καὶ λαὸσ ἐϋμμελίω Πριάμοιο. οὐ γάρ μοί ποτε βωμὸσ ἐδεύετο δαιτὸσ ἐί̈σησ λοιβῆσ τε κνίσησ τε· τὸ γὰρ λάχομεν γέρασ ἡμεῖσ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη·

σὺ δὲ θᾶσσον Ἀθηναίῃ ἐπιτεῖλαι ἐλθεῖν ἐσ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν φύλοπιν αἰνήν, πειρᾶν δ’ ὥσ κε Τρῶεσ ὑπερκύδαντασ Ἀχαιοὺσ ἄρξωσι πρότεροι ὑπὲρ ὁρ́κια δηλήσασθαι. ἤτοι ἐμοὶ τρεῖσ μὲν πολὺ φίλταταί εἰσι πόληεσ Ἄργόσ τε Σπάρτη τε καὶ εὐρυάγυια Μυκήνη· τὰσ διαπέρσαι ὅτ’ ἄν τοι ἀπέχθωνται περὶ κῆρι· τάων οὔ τοι ἐγὼ πρόσθ’ ἵσταμαι οὐδὲ μεγαίρω. εἴ περ γὰρ φθονέω τε καὶ οὐκ εἰῶ διαπέρσαι, οὐκ ἀνύω φθονέουσ’ ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόσ ἐσσι. ἀλλὰ χρὴ καὶ ἐμὸν θέμεναι πόνον οὐκ ἀτέλεστον· καὶ γὰρ ἐγὼ θεόσ εἰμι, γένοσ δέ μοι ἔνθεν ὅθεν σοί, καί με πρεσβυτάτην τέκετο Κρόνοσ ἀγκυλομήτησ, ἀμφότερον γενεῇ τε καὶ οὕνεκα σὴ παράκοιτισ κέκλημαι, σὺ δὲ πᾶσι μετ’ ἀθανάτοισιν ἀνάσσεισ. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦθ’ ὑποείξομεν ἀλλήλοισι, σοὶ μὲν ἐγώ, σὺ δ’ ἐμοί· ἐπὶ δ’ ἕψονται θεοὶ ἄλλοι ἀθάνατοι· ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε·

αὐτίκ’ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· αἶψα μάλ’ ἐσ στρατὸν ἐλθὲ μετὰ Τρῶασ καὶ Ἀχαιούσ, πειρᾶν δ’ ὥσ κε Τρῶεσ ὑπερκύδαντασ Ἀχαιοὺσ ἄρξωσι πρότεροι ὑπὲρ ὁρ́κια δηλήσασθαι. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε πάροσ μεμαυῖαν Ἀθήνην, βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀί̈ξασα.

οἱο͂ν δ’ ἀστέρα ἧκε Κρόνου πάϊσ ἀγκυλομήτεω ἢ ναύτῃσι τέρασ ἠὲ στρατῷ εὐρέϊ λαῶν λαμπρόν· τοῦ δέ τε πολλοὶ ἀπὸ σπινθῆρεσ ἱένται· τῷ ἐϊκυῖ’ ἠί̈ξεν ἐπὶ χθόνα Παλλὰσ Ἀθήνη, κὰδ δ’ ἔθορ’ ἐσ μέσσον· θάμβοσ δ’ ἔχεν εἰσορόωντασ Τρῶάσ θ’ ἱπποδάμουσ καὶ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ· ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· ἦ ῥ’ αὖτισ πόλεμόσ τε κακὸσ καὶ φύλοπισ αἰνὴ ἔσσεται, ἢ φιλότητα μετ’ ἀμφοτέροισι τίθησι Ζεύσ, ὅσ τ’ ἀνθρώπων ταμίησ πολέμοιο τέτυκται. ὣσ ἄρα τισ εἴπεσκεν Ἀχαιῶν τε Τρώων τε.

ἣ δ’ ἀνδρὶ ἰκέλη Τρώων κατεδύσεθ’ ὅμιλον Λαοδόκῳ Ἀντηνορίδῃ κρατερῷ αἰχμητῇ, Πάνδαρον ἀντίθεον διζημένη εἴ που ἐφεύροι. εὑρ͂ε Λυκάονοσ υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε ἑσταότ’· ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ στίχεσ ἀσπιστάων λαῶν, οἵ οἱ ἕποντο ἀπ’ Αἰσήποιο ῥοάων· ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἦ ῥά νύ μοί τι πίθοιο Λυκάονοσ υἱὲ δαί̈φρον. τλαίησ κεν Μενελάῳ ἐπιπροέμεν ταχὺν ἰόν, πᾶσι δέ κε Τρώεσσι χάριν καὶ κῦδοσ ἄροιο, ἐκ πάντων δὲ μάλιστα Ἀλεξάνδρῳ βασιλῆϊ. τοῦ κεν δὴ πάμπρωτα παρ’ ἀγλαὰ δῶρα φέροιο, αἴ κεν ἴδῃ Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέοσ υἱὸν σῷ βέλεϊ δμηθέντα πυρῆσ ἐπιβάντ’ ἀλεγεινῆσ. ἀλλ’ ἄγ’ ὀί̈στευσον Μενελάου κυδαλίμοιο, εὔχεο δ’ Ἀπόλλωνι Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ ἀρνῶν πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην οἴκαδε νοστήσασ ἱερῆσ εἰσ ἄστυ Ζελείησ. ὣσ φάτ’ Ἀθηναίη, τῷ δὲ φρένασ ἄφρονι πεῖθεν·

αὐτίκ’ ἐσύλα τόξον ἐύ̈ξοον ἰξάλου αἰγὸσ ἀγρίου, ὅν ῥά ποτ’ αὐτὸσ ὑπὸ στέρνοιο τυχήσασ πέτρησ ἐκβαίνοντα δεδεγμένοσ ἐν προδοκῇσι βεβλήκει πρὸσ στῆθοσ· ὃ δ’ ὕπτιοσ ἔμπεσε πέτρῃ. τοῦ κέρα ἐκ κεφαλῆσ ἑκκαιδεκάδωρα πεφύκει· καὶ τὰ μὲν ἀσκήσασ κεραοξόοσ ἤραρε τέκτων, πᾶν δ’ εὖ λειήνασ χρυσέην ἐπέθηκε κορώνην. καὶ τὸ μὲν εὖ κατέθηκε τανυσσάμενοσ ποτὶ γαίῃ ἀγκλίνασ· πρόσθεν δὲ σάκεα σχέθον ἐσθλοὶ ἑταῖροι μὴ πρὶν ἀναί̈ξειαν ἀρήϊοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν πρὶν βλῆσθαι Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέοσ υἱόν. αὐτὰρ ὁ σύλα πῶμα φαρέτρησ, ἐκ δ’ ἕλετ’ ἰὸν ἀβλῆτα πτερόεντα μελαινέων ἑρ́μ’ ὀδυνάων· αἶψα δ’ ἐπὶ νευρῇ κατεκόσμει πικρὸν ὀϊστόν, εὔχετο δ’ Ἀπόλλωνι Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ ἀρνῶν πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην οἴκαδε νοστήσασ ἱερῆσ εἰσ ἄστυ Ζελείησ. ἕλκε δ’ ὁμοῦ γλυφίδασ τε λαβὼν καὶ νεῦρα βόεια· νευρὴν μὲν μαζῷ πέλασεν, τόξῳ δὲ σίδηρον. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ κυκλοτερὲσ μέγα τόξον ἔτεινε, λίγξε βιόσ, νευρὴ δὲ μέγ’ ἰάχεν, ἆλτο δ’ ὀϊστὸσ ὀξυβελὴσ καθ’ ὅμιλον ἐπιπτέσθαι μενεαίνων. οὐδὲ σέθεν Μενέλαε θεοὶ μάκαρεσ λελάθοντο ἀθάνατοι, πρώτη δὲ Διὸσ θυγάτηρ ἀγελείη, ἥ τοι πρόσθε στᾶσα βέλοσ ἐχεπευκὲσ ἄμυνεν.

ἣ δὲ τόσον μὲν ἐέργεν ἀπὸ χροὸσ ὡσ ὅτε μήτηρ παιδὸσ ἐέργῃ μυῖαν ὅθ’ ἡδέϊ λέξεται ὕπνῳ, αὐτὴ δ’ αὖτ’ ἴθυνεν ὅθι ζωστῆροσ ὀχῆεσ χρύσειοι σύνεχον καὶ διπλόοσ ἤντετο θώρηξ. ἐν δ’ ἔπεσε ζωστῆρι ἀρηρότι πικρὸσ ὀϊστόσ· διὰ μὲν ἂρ ζωστῆροσ ἐλήλατο δαιδαλέοιο, καὶ διὰ θώρηκοσ πολυδαιδάλου ἠρήρειστο μίτρησ θ’, ἣν ἐφόρει ἔρυμα χροὸσ ἑρ́κοσ ἀκόντων, ἥ οἱ πλεῖστον ἔρυτο· διὰ πρὸ δὲ εἴσατο καὶ τῆσ. ἀκρότατον δ’ ἄρ’ ὀϊστὸσ ἐπέγραψε χρόα φωτόσ· αὐτίκα δ’ ἔρρεεν αἷμα κελαινεφὲσ ἐξ ὠτειλῆσ. ὡσ δ’ ὅτε τίσ τ’ ἐλέφαντα γυνὴ φοίνικι μιήνῃ Μῃονὶσ ἠὲ Κάειρα παρήϊον ἔμμεναι ἵππων·

κεῖται δ’ ἐν θαλάμῳ, πολέεσ τέ μιν ἠρήσαντο ἱππῆεσ φορέειν· βασιλῆϊ δὲ κεῖται ἄγαλμα, ἀμφότερον κόσμόσ θ’ ἵππῳ ἐλατῆρί τε κῦδοσ· τοῖοί τοι Μενέλαε μιάνθην αἵματι μηροὶ εὐφυέεσ κνῆμαί τε ἰδὲ σφυρὰ κάλ’ ὑπένερθε. ῥίγησεν δ’ ἄρ’ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων ὡσ εἶδεν μέλαν αἷμα καταρρέον ἐξ ὠτειλῆσ·

ῥίγησεν δὲ καὶ αὐτὸσ ἀρηί̈φιλοσ Μενέλαοσ. ὡσ δὲ ἴδεν νεῦρόν τε καὶ ὄγκουσ ἐκτὸσ ἐόντασ ἄψορρόν οἱ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἀγέρθη. τοῖσ δὲ βαρὺ στενάχων μετέφη κρείων Ἀγαμέμνων χειρὸσ ἔχων Μενέλαον, ἐπεστενάχοντο δ’ ἑταῖροι· φίλε κασίγνητε θάνατόν νύ τοι ὁρ́κι’ ἔταμνον οἰο͂ν προστήσασ πρὸ Ἀχαιῶν Τρωσὶ μάχεσθαι, ὥσ σ’ ἔβαλον Τρῶεσ, κατὰ δ’ ὁρ́κια πιστὰ πάτησαν. οὐ μέν πωσ ἅλιον πέλει ὁρ́κιον αἷμά τε ἀρνῶν σπονδαί τ’ ἄκρητοι καὶ δεξιαὶ ᾗσ ἐπέπιθμεν. εἴ περ γάρ τε καὶ αὐτίκ’ Ὀλύμπιοσ οὐκ ἐτέλεσσεν, ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ, σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν σὺν σφῇσιν κεφαλῇσι γυναιξί τε καὶ τεκέεσσιν. εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν· ἔσσεται ἦμαρ ὅτ’ ἄν ποτ’ ὀλώλῃ Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ Πρίαμοσ καὶ λαὸσ ἐϋμμελίω Πριάμοιο, Ζεὺσ δέ σφι Κρονίδησ ὑψίζυγοσ αἰθέρι ναίων αὐτὸσ ἐπισσείῃσιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶσι τῆσδ’ ἀπάτησ κοτέων· τὰ μὲν ἔσσεται οὐκ ἀτέλεστα· ἀλλά μοι αἰνὸν ἄχοσ σέθεν ἔσσεται ὦ Μενέλαε αἴ κε θάνῃσ καὶ πότμον ἀναπλήσῃσ βιότοιο. καί κεν ἐλέγχιστοσ πολυδίψιον Ἄργοσ ἱκοίμην· αὐτίκα γὰρ μνήσονται Ἀχαιοὶ πατρίδοσ αἰήσ· κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιμεν Ἀργείην Ἑλένην· σέο δ’ ὀστέα πύσει ἄρουρα κειμένου ἐν Τροίῃ ἀτελευτήτῳ ἐπὶ ἔργῳ. καί κέ τισ ὧδ’ ἐρέει Τρώων ὑπερηνορεόντων τύμβῳ ἐπιθρῴσκων Μενελάου κυδαλίμοιο· αἴθ’ οὕτωσ ἐπὶ πᾶσι χόλον τελέσει’ Ἀγαμέμνων, ὡσ καὶ νῦν ἅλιον στρατὸν ἤγαγεν ἐνθάδ’ Ἀχαιῶν, καὶ δὴ ἔβη οἶκον δὲ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν σὺν κεινῇσιν νηυσὶ λιπὼν ἀγαθὸν Μενέλαον. ὥσ ποτέ τισ ἐρέει· τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. τὸν δ’ ἐπιθαρσύνων προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ·

θάρσει, μηδέ τί πω δειδίσσεο λαὸν Ἀχαιῶν· οὐκ ἐν καιρίῳ ὀξὺ πάγη βέλοσ, ἀλλὰ πάροιθεν εἰρύσατο ζωστήρ τε παναίολοσ ἠδ’ ὑπένερθε ζῶμά τε καὶ μίτρη, τὴν χαλκῆεσ κάμον ἄνδρεσ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων·

αἲ γὰρ δὴ οὕτωσ εἰή φίλοσ ὦ Μενέλαε· ἕλκοσ δ’ ἰητὴρ ἐπιμάσσεται ἠδ’ ἐπιθήσει φάρμαχ’ ἅ κεν παύσῃσι μελαινάων ὀδυνάων. ἦ καὶ Ταλθύβιον θεῖον κήρυκα προσηύδα·

Ταλθύβι’ ὅττι τάχιστα Μαχάονα δεῦρο κάλεσσον φῶτ’ Ἀσκληπιοῦ υἱὸν ἀμύμονοσ ἰητῆροσ, ὄφρα ἴδῃ Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέοσ υἱόν, ὅν τισ ὀϊστεύσασ ἔβαλεν τόξων ἐὺ̈ εἰδὼσ Τρώων ἢ Λυκίων, τῷ μὲν κλέοσ, ἄμμι δὲ πένθοσ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἄρα οἱ κῆρυξ ἀπίθησεν ἀκούσασ, βῆ δ’ ἰέναι κατὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων παπταίνων ἡρ́ωα Μαχάονα·

τὸν δὲ νόησεν ἑσταότ’· ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ στίχεσ ἀσπιστάων λαῶν, οἵ οἱ ἕποντο Τρίκησ ἐξ ἱπποβότοιο. ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὄρσ’ Ἀσκληπιάδη, καλέει κρείων Ἀγαμέμνων, ὄφρα ἴδῃσ Μενέλαον ἀρήϊον ἀρχὸν Ἀχαιῶν, ὅν τισ ὀϊστεύσασ ἔβαλεν τόξων ἐὺ̈ εἰδὼσ Τρώων ἢ Λυκίων, τῷ μὲν κλέοσ, ἄμμι δὲ πένθοσ. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε·

βὰν δ’ ἰέναι καθ’ ὅμιλον ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκανον ὅθι ξανθὸσ Μενέλαοσ βλήμενοσ ἦν, περὶ δ’ αὐτὸν ἀγηγέραθ’ ὅσσοι ἄριστοι κυκλόσ’, ὃ δ’ ἐν μέσσοισι παρίστατο ἰσόθεοσ φώσ, αὐτίκα δ’ ἐκ ζωστῆροσ ἀρηρότοσ ἕλκεν ὀϊστόν· τοῦ δ’ ἐξελκομένοιο πάλιν ἄγεν ὀξέεσ ὄγκοι. λῦσε δέ οἱ ζωστῆρα παναίολον ἠδ’ ὑπένερθε ζῶμά τε καὶ μίτρην, τὴν χαλκῆεσ κάμον ἄνδρεσ. αὐτὰρ ἐπεὶ ἴδεν ἕλκοσ ὅθ’ ἔμπεσε πικρὸσ ὀϊστόσ, αἷμ’ ἐκμυζήσασ ἐπ’ ἄρ’ ἤπια φάρμακα εἰδὼσ πάσσε, τά οἵ ποτε πατρὶ φίλα φρονέων πόρε Χείρων. ὄφρα τοὶ ἀμφεπένοντο βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον, τόφρα δ’ ἐπὶ Τρώων στίχεσ ἤλυθον ἀσπιστάων·

οἳ δ’ αὖτισ κατὰ τεύχε’ ἔδυν, μνήσαντο δὲ χάρμησ. ἔνθ’ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοισ Ἀγαμέμνονα δῖον οὐδὲ καταπτώσσοντ’ οὐδ’ οὐκ ἐθέλοντα μάχεσθαι, ἀλλὰ μάλα σπεύδοντα μάχην ἐσ κυδιάνειραν.

ἵππουσ μὲν γὰρ ἐάσε καὶ ἁρ́ματα ποικίλα χαλκῷ· καὶ τοὺσ μὲν θεράπων ἀπάνευθ’ ἔχε φυσιόωντασ Εὐρυμέδων υἱὸσ Πτολεμαίου Πειραί̈δαο· τῷ μάλα πόλλ’ ἐπέτελλε παρισχέμεν ὁππότε κέν μιν γυῖα λάβῃ κάματοσ πολέασ διὰ κοιρανέοντα· αὐτὰρ ὃ πεζὸσ ἐὼν ἐπεπωλεῖτο στίχασ ἀνδρῶν· καί ῥ’ οὓσ μὲν σπεύδοντασ ἴδοι Δαναῶν ταχυπώλων, τοὺσ μάλα θαρσύνεσκε παριστάμενοσ ἐπέεσσιν· Ἀργεῖοι μή πώ τι μεθίετε θούριδοσ ἀλκῆσ· οὐ γὰρ ἐπὶ ψευδέσσι πατὴρ Ζεὺσ ἔσσετ’ ἀρωγόσ, ἀλλ’ οἵ περ πρότεροι ὑπὲρ ὁρ́κια δηλήσαντο τῶν ἤτοι αὐτῶν τέρενα χρόα γῦπεσ ἔδονται, ἡμεῖσ αὖτ’ ἀλόχουσ τε φίλασ καὶ νήπια τέκνα ἄξομεν ἐν νήεσσιν, ἐπὴν πτολίεθρον ἕλωμεν. οὕσ τινασ αὖ μεθιέντασ ἴδοι στυγεροῦ πολέμοιο, τοὺσ μάλα νεικείεσκε χολωτοῖσιν ἐπέεσσιν·

Ἀργεῖοι ἰόμωροι ἐλεγχέεσ οὔ νυ σέβεσθε;

τίφθ’ οὕτωσ ἔστητε τεθηπότεσ ἠύ̈τε νεβροί, αἵ τ’ ἐπεὶ οὖν ἔκαμον πολέοσ πεδίοιο θέουσαι ἑστᾶσ’, οὐδ’ ἄρα τίσ σφι μετὰ φρεσὶ γίγνεται ἀλκή· ὣσ ὑμεῖσ ἔστητε τεθηπότεσ οὐδὲ μάχεσθε. ἦ μένετε Τρῶασ σχεδὸν ἐλθέμεν ἔνθά τε νῆεσ εἰρύατ’ εὔπρυμνοι πολιῆσ ἐπὶ θινὶ θαλάσσησ, ὄφρα ἴδητ’ αἴ κ’ ὔμμιν ὑπέρσχῃ χεῖρα Κρονίων; ὣσ ὅ γε κοιρανέων ἐπεπωλεῖτο στίχασ ἀνδρῶν·

ἦλθε δ’ ἐπὶ Κρήτεσσι κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν. οἳ δ’ ἀμφ’ Ἰδομενῆα δαί̈φρονα θωρήσσοντο· Ἰδομενεὺσ μὲν ἐνὶ προμάχοισ συὶ̈ εἴκελοσ ἀλκήν, Μηριόνησ δ’ ἄρα οἱ πυμάτασ ὄτρυνε φάλαγγασ. τοὺσ δὲ ἰδὼν γήθησεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων, αὐτίκα δ’ Ἰδομενῆα προσηύδα μειλιχίοισιν· Ἰδομενεῦ περὶ μέν σε τίω Δαναῶν ταχυπώλων ἠμὲν ἐνὶ πτολέμῳ ἠδ’ ἀλλοίῳ ἐπὶ ἔργῳ ἠδ’ ἐν δαίθ’, ὅτε πέρ τε γερούσιον αἴθοπα οἶνον Ἀργείων οἳ ἄριστοι ἐνὶ κρητῆρι κέρωνται. εἴ περ γάρ τ’ ἄλλοι γε κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ δαιτρὸν πίνωσιν, σὸν δὲ πλεῖον δέπασ αἰεὶ ἕστηχ’, ὥσ περ ἐμοί, πιέειν ὅτε θυμὸσ ἀνώγοι. ἀλλ’ ὄρσευ πόλεμον δ’ οἱο͂σ πάροσ εὔχεαι εἶναι. τὸν δ’ αὖτ’ Ἰδομενεὺσ Κρητῶν ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·

Ἀτρεί̈δη μάλα μέν τοι ἐγὼν ἐρίηροσ ἑταῖροσ ἔσσομαι, ὡσ τὸ πρῶτον ὑπέστην καὶ κατένευσα· ἀλλ’ ἄλλουσ ὄτρυνε κάρη κομόωντασ Ἀχαιοὺσ ὄφρα τάχιστα μαχώμεθ’, ἐπεὶ σύν γ’ ὁρ́κι’ ἔχευαν Τρῶεσ· τοῖσιν δ’ αὖ θάνατοσ καὶ κήδε’ ὀπίσσω ἔσσετ’ ἐπεὶ πρότεροι ὑπὲρ ὁρ́κια δηλήσαντο. ὣσ ἔφατ’, Ἀτρεί̈δησ δὲ παρῴχετο γηθόσυνοσ κῆρ·

ἦλθε δ’ ἐπ’ Αἰάντεσσι κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν· τὼ δὲ κορυσσέσθην, ἅμα δὲ νέφοσ εἵπετο πεζῶν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀπὸ σκοπιῆσ εἶδεν νέφοσ αἰπόλοσ ἀνὴρ ἐρχόμενον κατὰ πόντον ὑπὸ Ζεφύροιο ἰωῆσ· τῷ δέ τ’ ἄνευθεν ἐόντι μελάντερον ἠύ̈τε πίσσα φαίνετ’ ἰὸν κατὰ πόντον, ἄγει δέ τε λαίλαπα πολλήν, ῥίγησέν τε ἰδών, ὑπό τε σπέοσ ἤλασε μῆλα· τοῖαι ἅμ’ Αἰάντεσσι διοτρεφέων αἰζηῶν δήϊον ἐσ πόλεμον πυκιναὶ κίνυντο φάλαγγεσ κυάνεαι, σάκεσίν τε καὶ ἔγχεσι πεφρικυῖαι. καὶ τοὺσ μὲν γήθησεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, καί σφεασ φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Αἰάντ’ Ἀργείων ἡγήτορε χαλκοχιτώνων, σφῶϊ μέν· οὐ γὰρ ἐοίκ’ ὀτρυνέμεν· οὔ τι κελεύω· αὐτὼ γὰρ μάλα λαὸν ἀνώγετον ἶφι μάχεσθαι. αἲ γὰρ Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον τοῖοσ πᾶσιν θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι γένοιτο· τώ κε τάχ’ ἠμύσειε πόλισ Πριάμοιο ἄνακτοσ χερσὶν ὑφ’ ἡμετέρῃσιν ἁλοῦσά τε περθομένη τε. ὣσ εἰπὼν τοὺσ μὲν λίπεν αὐτοῦ, βῆ δὲ μετ’ ἄλλουσ·

ὧδε καὶ οἱ πρότεροι πόλεασ καὶ τείχε’ ἐπόρθεον τόνδε νόον καὶ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔχοντεσ. ἔνθ’ ὅ γε Νέστορ’ ἔτετμε λιγὺν Πυλίων ἀγορητὴν οὓσ ἑτάρουσ στέλλοντα καὶ ὀτρύνοντα μάχεσθαι ἀμφὶ μέγαν Πελάγοντα Ἀλάστορά τε Χρομίον τε Αἵμονά τε κρείοντα Βίαντά τε ποιμένα λαῶν· ἱππῆασ μὲν πρῶτα σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφι, πεζοὺσ δ’ ἐξόπιθε στῆσεν πολέασ τε καὶ ἐσθλοὺσ ἑρ́κοσ ἔμεν πολέμοιο· κακοὺσ δ’ ἐσ μέσσον ἔλασσεν, ὄφρα καὶ οὐκ ἐθέλων τισ ἀναγκαίῃ πολεμίζοι. ἱππεῦσιν μὲν πρῶτ’ ἐπετέλλετο· τοὺσ γὰρ ἀνώγει σφοὺσ ἵππουσ ἐχέμεν μηδὲ κλονέεσθαι ὁμίλῳ· μηδέ τισ ἱπποσύνῃ τε καὶ ἠνορέηφι πεποιθὼσ οἰο͂σ πρόσθ’ ἄλλων μεμάτω Τρώεσσι μάχεσθαι, μηδ’ ἀναχωρείτω· ἀλαπαδνότεροι γὰρ ἔσεσθε. ὃσ δέ κ’ ἀνὴρ ἀπὸ ὧν ὀχέων ἕτερ’ ἁρ́μαθ’ ἵκηται ἔγχει ὀρεξάσθω, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερον οὕτω. ὣσ ὃ γέρων ὄτρυνε πάλαι πολέμων ἐὺ̈ εἰδώσ·

καὶ τὸν μὲν γήθησεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὦ γέρον εἴθ’ ὡσ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν ὥσ τοι γούναθ’ ἕποιτο, βίη δέ τοι ἔμπεδοσ εἰή· ἀλλά σε γῆρασ τείρει ὁμοίϊον· ὡσ ὄφελέν τισ ἀνδρῶν ἄλλοσ ἔχειν, σὺ δὲ κουροτέροισι μετεῖναι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

Ἀτρεί̈δη μάλα μέν τοι ἐγὼν ἐθέλοιμι καὶ αὐτὸσ ὣσ ἔμεν ὡσ ὅτε δῖον Ἐρευθαλίωνα κατέκταν. ἀλλ’ οὔ πωσ ἅμα πάντα θεοὶ δόσαν ἀνθρώποισιν· εἰ τότε κοῦροσ ἐά νῦν αὖτέ με γῆρασ ὀπάζει. ἀλλὰ καὶ ὧσ ἱππεῦσι μετέσσομαι ἠδὲ κελεύσω βουλῇ καὶ μύθοισι· τὸ γὰρ γέρασ ἐστὶ γερόντων. αἰχμὰσ δ’ αἰχμάσσουσι νεώτεροι, οἵ περ ἐμεῖο ὁπλότεροι γεγάασι πεποίθασίν τε βίηφιν. ὣσ ἔφατ’, Ἀτρεί̈δησ δὲ παρῴχετο γηθόσυνοσ κῆρ.

εὑρ͂’ υἱὸν Πετεῶο Μενεσθῆα πλήξιππον ἑσταότ’· ἀμφὶ δ’ Ἀθηναῖοι μήστωρεσ ἀϋτῆσ· αὐτὰρ ὃ πλησίον ἑστήκει πολύμητισ Ὀδυσσεύσ, πὰρ δὲ Κεφαλλήνων ἀμφὶ στίχεσ οὐκ ἀλαπαδναὶ ἕστασαν· οὐ γάρ πώ σφιν ἀκούετο λαὸσ ἀϋτῆσ, ἀλλὰ νέον συνορινόμεναι κίνυντο φάλαγγεσ Τρώων ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν· οἳ δὲ μένοντεσ ἕστασαν ὁππότε πύργοσ Ἀχαιῶν ἄλλοσ ἐπελθὼν Τρώων ὁρμήσειε καὶ ἄρξειαν πολέμοιο. τοὺσ δὲ ἰδὼν νείκεσσεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων, καί σφεασ φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὦ υἱὲ Πετεῶο διοτρεφέοσ βασιλῆοσ, καὶ σὺ κακοῖσι δόλοισι κεκασμένε κερδαλεόφρον τίπτε καταπτώσσοντεσ ἀφέστατε, μίμνετε δ’ ἄλλουσ; σφῶϊν μέν τ’ ἐπέοικε μετὰ πρώτοισιν ἐόντασ ἑστάμεν ἠδὲ μάχησ καυστείρησ ἀντιβολῆσαι· πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸσ ἀκουάζεσθον ἐμεῖο, ὁππότε δαῖτα γέρουσιν ἐφοπλίζωμεν Ἀχαιοί. ἔνθα φίλ’ ὀπταλέα κρέα ἔδμεναι ἠδὲ κύπελλα οἴνου πινέμεναι μελιηδέοσ ὄφρ’ ἐθέλητον· νῦν δὲ φίλωσ χ’ ὁρόῳτε καὶ εἰ δέκα πύργοι Ἀχαιῶν ὑμείων προπάροιθε μαχοίατο νηλέϊ χαλκῷ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

Ἀτρεί̈δη ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων;

πῶσ δὴ φῂσ πολέμοιο μεθιέμεν ὁππότ’ Ἀχαιοὶ Τρωσὶν ἐφ’ ἱπποδάμοισιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα; ὄψεαι αἴ κ’ ἐθέλῃσθα καὶ αἴ κέν τοι τὰ μεμήλῃ Τηλεμάχοιο φίλον πατέρα προμάχοισι μιγέντα Τρώων ἱπποδάμων· σὺ δὲ ταῦτ’ ἀνεμώλια βάζεισ. τὸν δ’ ἐπιμειδήσασ προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων ὡσ γνῶ χωομένοιο·

πάλιν δ’ ὅ γε λάζετο μῦθον· διογενὲσ Λαερτιάδη πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ οὔτέ σε νεικείω περιώσιον οὔτε κελεύω· οἶδα γὰρ ὥσ τοι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν ἤπια δήνεα οἶδε· τὰ γὰρ φρονέεισ ἅ τ’ ἐγώ περ. ἀλλ’ ἴθι ταῦτα δ’ ὄπισθεν ἀρεσσόμεθ’ εἴ τι κακὸν νῦν εἴρηται, τὰ δὲ πάντα θεοὶ μεταμώνια θεῖεν. ὣσ εἰπὼν τοὺσ μὲν λίπεν αὐτοῦ, βῆ δὲ μετ’ ἄλλουσ.

εὑρ͂ε δὲ Τυδέοσ υἱὸν ὑπέρθυμον Διομήδεα ἑσταότ’ ἔν θ’ ἵπποισι καὶ ἁρ́μασι κολλητοῖσι· πὰρ δέ οἱ ἑστήκει Σθένελοσ Καπανήϊοσ υἱόσ. καὶ τὸν μὲν νείκεσσεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὤ μοι Τυδέοσ υἱὲ δαί̈φρονοσ ἱπποδάμοιο τί πτώσσεισ, τί δ’ ὀπιπεύεισ πολέμοιο γεφύρασ; οὐ μὲν Τυδέϊ γ’ ὧδε φίλον πτωσκαζέμεν ἠε͂ν, ἀλλὰ πολὺ πρὸ φίλων ἑτάρων δηί̈οισι μάχεσθαι, ὡσ φάσαν οἵ μιν ἴδοντο πονεύμενον· οὐ γὰρ ἔγωγε ἤντησ’ οὐδὲ ἴδον· περὶ δ’ ἄλλων φασὶ γενέσθαι. ἤτοι μὲν γὰρ ἄτερ πολέμου εἰσῆλθε Μυκήνασ ξεῖνοσ ἅμ’ ἀντιθέῳ Πολυνείκεϊ λαὸν ἀγείρων· οἳ δὲ τότ’ ἐστρατόωνθ’ ἱερὰ πρὸσ τείχεα Θήβησ, καί ῥα μάλα λίσσοντο δόμεν κλειτοὺσ ἐπικούρουσ· οἳ δ’ ἔθελον δόμεναι καὶ ἐπῄνεον ὡσ ἐκέλευον· ἀλλὰ Ζεὺσ ἔτρεψε παραίσια σήματα φαίνων. οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν ᾤχοντο ἰδὲ πρὸ ὁδοῦ ἐγένοντο, Ἀσωπὸν δ’ ἵκοντο βαθύσχοινον λεχεποίην, ἔνθ’ αὖτ’ ἀγγελίην ἐπὶ Τυδῆ στεῖλαν Ἀχαιοί. αὐτὰρ ὃ βῆ, πολέασ δὲ κιχήσατο Καδμεί̈ωνασ δαινυμένουσ κατὰ δῶμα βίησ Ἐτεοκληείησ. ἔνθ’ οὐδὲ ξεῖνόσ περ ἐὼν ἱππηλάτα Τυδεὺσ τάρβει, μοῦνοσ ἐὼν πολέσιν μετὰ Καδμείοισιν, ἀλλ’ ὅ γ’ ἀεθλεύειν προκαλίζετο, πάντα δ’ ἐνίκα ῥηϊδίωσ· τοίη οἱ ἐπίρροθοσ ἠε͂ν Ἀθήνη. οἳ δὲ χολωσάμενοι Καδμεῖοι κέντορεσ ἵππων ἂψ ἄρ’ ἀνερχομένῳ πυκινὸν λόχον εἷσαν ἄγοντεσ κούρουσ πεντήκοντα· δύω δ’ ἡγήτορεσ ἦσαν, Μαίων Αἱμονίδησ ἐπιείκελοσ ἀθανάτοισιν, υἱόσ τ’ Αὐτοφόνοιο μενεπτόλεμοσ Πολυφόντησ. Τυδεὺσ μὲν καὶ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκε· πάντασ ἔπεφν’, ἕνα δ’ οἰο͂ν ἱεί οἶκον δὲ νέεσθαι· Μαίον’ ἄρα προέηκε θεῶν τεράεσσι πιθήσασ. τοῖοσ ἐήν Τυδεὺσ Αἰτώλιοσ· ἀλλὰ τὸν υἱὸν γείνατο εἱο͂ χέρεια μάχῃ, ἀγορῇ δέ τ’ ἀμείνω. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὔ τι προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ αἰδεσθεὶσ βασιλῆοσ ἐνιπὴν αἰδοίοιο·

τὸν δ’ υἱὸσ Καπανῆοσ ἀμείψατο κυδαλίμοιο· Ἀτρεί̈δη μὴ ψεύδε’ ἐπιστάμενοσ σάφα εἰπεῖν· ἡμεῖσ τοι πατέρων μέγ’ ἀμείνονεσ εὐχόμεθ’ εἶναι· ἡμεῖσ καὶ Θήβησ ἕδοσ εἵλομεν ἑπταπύλοιο παυρότερον λαὸν ἀγαγόνθ’ ὑπὸ τεῖχοσ ἄρειον, πειθόμενοι τεράεσσι θεῶν καὶ Ζηνὸσ ἀρωγῇ· κεῖνοι δὲ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο· τὼ μή μοι πατέρασ ποθ’ ὁμοίῃ ἔνθεο τιμῇ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κρατερὸσ Διομήδησ·

τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ δ’ ἐπιπείθεο μύθῳ· οὐ γὰρ ἐγὼ νεμεσῶ Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν ὀτρύνοντι μάχεσθαι ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ· τούτῳ μὲν γὰρ κῦδοσ ἅμ’ ἕψεται εἴ κεν Ἀχαιοὶ Τρῶασ δῃώσωσιν ἕλωσί τε Ἴλιον ἱρήν, τούτῳ δ’ αὖ μέγα πένθοσ Ἀχαιῶν δῃωθέντων. ἀλλ’ ἄγε δὴ καὶ νῶϊ μεδώμεθα θούριδοσ ἀλκῆσ. ἦ ῥα καὶ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε·

δεινὸν δ’ ἔβραχε χαλκὸσ ἐπὶ στήθεσσιν ἄνακτοσ ὀρνυμένου· ὑπό κεν ταλασίφρονά περ δέοσ εἷλεν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἐν αἰγιαλῷ πολυηχέϊ κῦμα θαλάσσησ ὄρνυτ’ ἐπασσύτερον Ζεφύρου ὕπο κινήσαντοσ·

ἥ σφιν καὶ τότε νεῖκοσ ὁμοίϊον ἔμβαλε μέσσῳ ἐρχομένη καθ’ ὅμιλον ὀφέλλουσα στόνον ἀνδρῶν. πόντῳ μέν τε πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα χέρσῳ ῥηγνύμενον μεγάλα βρέμει, ἀμφὶ δέ τ’ ἄκρασ κυρτὸν ἐὸν κορυφοῦται, ἀποπτύει δ’ ἁλὸσ ἄχνην· ὣσ τότ’ ἐπασσύτεραι Δαναῶν κίνυντο φάλαγγεσ νωλεμέωσ πόλεμον δέ· κέλευε δὲ οἷσιν ἕκαστοσ ἡγεμόνων· οἳ δ’ ἄλλοι ἀκὴν ἴσαν, οὐδέ κε φαίησ τόσσον λαὸν ἕπεσθαι ἔχοντ’ ἐν στήθεσιν αὐδήν, σιγῇ δειδιότεσ σημάντορασ· ἀμφὶ δὲ πᾶσι τεύχεα ποικίλ’ ἔλαμπε, τὰ εἱμένοι ἐστιχόωντο. Τρῶεσ δ’, ὥσ τ’ ὀί̈εσ πολυπάμονοσ ἀνδρὸσ ἐν αὐλῇ μυρίαι ἑστήκασιν ἀμελγόμεναι γάλα λευκὸν ἀζηχὲσ μεμακυῖαι ἀκούουσαι ὄπα ἀρνῶν, ὣσ Τρώων ἀλαλητὸσ ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν ὀρώρει· οὐ γὰρ πάντων ἠε͂ν ὁμὸσ θρόοσ οὐδ’ ἰά γῆρυσ, ἀλλὰ γλῶσσα μέμικτο, πολύκλητοι δ’ ἔσαν ἄνδρεσ. ὄρσε δὲ τοὺσ μὲν Ἄρησ, τοὺσ δὲ γλαυκῶπισ Ἀθήνη Δεῖμόσ τ’ ἠδὲ Φόβοσ καὶ Ἔρισ ἄμοτον μεμαυῖα, Ἄρεοσ ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη ἑτάρη τε, ἥ τ’ ὀλίγη μὲν πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα οὐρανῷ ἐστήριξε κάρη καὶ ἐπὶ χθονὶ βαίνει· οἳ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἐσ χῶρον ἕνα ξυνιόντεσ ἵκοντο, σύν ῥ’ ἔβαλον ῥινούσ, σὺν δ’ ἔγχεα καὶ μένε’ ἀνδρῶν χαλκεοθωρήκων·

ἀτὰρ ἀσπίδεσ ὀμφαλόεσσαι ἔπληντ’ ἀλλήλῃσι, πολὺσ δ’ ὀρυμαγδὸσ ὀρώρει. ἔνθα δ’ ἅμ’ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων, ῥέε δ’ αἵματι γαῖα. ὡσ δ’ ὅτε χείμαρροι ποταμοὶ κατ’ ὄρεσφι ῥέοντεσ ἐσ μισγάγκειαν συμβάλλετον ὄβριμον ὕδωρ κρουνῶν ἐκ μεγάλων κοίλησ ἔντοσθε χαράδρησ, τῶν δέ τε τηλόσε δοῦπον ἐν οὔρεσιν ἔκλυε ποιμήν· ὣσ τῶν μισγομένων γένετο ἰαχή τε πόνοσ τε. πρῶτοσ δ’ Ἀντίλοχοσ Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυστὴν ἐσθλὸν ἐνὶ προμάχοισι Θαλυσιάδην Ἐχέπωλον·

τόν ῥ’ ἔβαλε πρῶτοσ κόρυθοσ φάλον ἱπποδασείησ, ἐν δὲ μετώπῳ πῆξε, πέρησε δ’ ἄρ’ ὀστέον εἴσω αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψεν, ἤριπε δ’ ὡσ ὅτε πύργοσ ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ. τὸν δὲ πεσόντα ποδῶν ἔλαβε κρείων Ἐλεφήνωρ Χαλκωδοντιάδησ μεγαθύμων ἀρχὸσ Ἀβάντων, ἕλκε δ’ ὑπ’ ἐκ βελέων, λελιημένοσ ὄφρα τάχιστα τεύχεα συλήσειε· μίνυνθα δέ οἱ γένεθ’ ὁρμή. νεκρὸν γὰρ ἐρύοντα ἰδὼν μεγάθυμοσ Ἀγήνωρ πλευρά, τά οἱ κύψαντι παρ’ ἀσπίδοσ ἐξεφαάνθη, οὔτησε ξυστῷ χαλκήρεϊ, λῦσε δὲ γυῖα. ὣσ τὸν μὲν λίπε θυμόσ, ἐπ’ αὐτῷ δ’ ἔργον ἐτύχθη ἀργαλέον Τρώων καὶ Ἀχαιῶν· οἳ δὲ λύκοι ὣσ ἀλλήλοισ ἐπόρουσαν, ἀνὴρ δ’ ἄνδρ’ ἐδνοπάλιζεν. ἔνθ’ ἔβαλ’ Ἀνθεμίωνοσ υἱὸν Τελαμώνιοσ Αἰάσ ἠί̈θεον θαλερὸν Σιμοείσιον, ὅν ποτε μήτηρ Ἴδηθεν κατιοῦσα παρ’ ὄχθῃσιν Σιμόεντοσ γείνατ’, ἐπεί ῥα τοκεῦσιν ἅμ’ ἕσπετο μῆλα ἰδέσθαι·

τοὔνεκά μιν κάλεον Σιμοείσιον· οὐδὲ τοκεῦσι θρέπτρα φίλοισ ἀπέδωκε, μινυνθάδιοσ δέ οἱ αἰὼν ἔπλεθ’ ὑπ’ Αἰάντοσ μεγαθύμου δουρὶ δαμέντι. πρῶτον γάρ μιν ἰόντα βάλε στῆθοσ παρὰ μαζὸν δεξιόν· ἀντικρὺ δὲ δι’ ὤμου χάλκεον ἔγχοσ ἦλθεν· ὃ δ’ ἐν κονίῃσι χαμαὶ πέσεν αἴγειροσ ὣσ ἥ ῥά τ’ ἐν εἱαμενῇ ἕλεοσ μεγάλοιο πεφύκει λείη, ἀτάρ τέ οἱ ὄζοι ἐπ’ ἀκροτάτῃ πεφύασι· τὴν μέν θ’ ἁρματοπηγὸσ ἀνὴρ αἴθωνι σιδήρῳ ἐξέταμ’, ὄφρα ἴτυν κάμψῃ περικαλλέϊ δίφρῳ· ἣ μέν τ’ ἀζομένη κεῖται ποταμοῖο παρ’ ὄχθασ. τοῖον ἄρ’ Ἀνθεμίδην Σιμοείσιον ἐξενάριξεν Αἰάσ διογενήσ·

τοῦ δ’ Ἄντιφοσ αἰολοθώρηξ Πριαμίδησ καθ’ ὅμιλον ἀκόντισεν ὀξέϊ δουρί. τοῦ μὲν ἅμαρθ’, ὃ δὲ Λεῦκον Ὀδυσσέοσ ἐσθλὸν ἑταῖρον βεβλήκει βουβῶνα, νέκυν ἑτέρωσ’ ἐρύοντα· ἤριπε δ’ ἀμφ’ αὐτῷ, νεκρὸσ δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. τοῦ δ’ Ὀδυσεὺσ μάλα θυμὸν ἀποκταμένοιο χολώθη, βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ, στῆ δὲ μάλ’ ἐγγὺσ ἰὼν καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ ἀμφὶ ἓ παπτήνασ· ὑπὸ δὲ Τρῶεσ κεκάδοντο ἀνδρὸσ ἀκοντίσσαντοσ· ὃ δ’ οὐχ ἅλιον βέλοσ ἧκεν, ἀλλ’ υἱὸν Πριάμοιο νόθον βάλε Δημοκόωντα ὅσ οἱ Ἀβυδόθεν ἦλθε παρ’ ἵππων ὠκειάων. τόν ῥ’ Ὀδυσεὺσ ἑτάροιο χολωσάμενοσ βάλε δουρὶ κόρσην· ἣ δ’ ἑτέροιο διὰ κροτάφοιο πέρησεν αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε, δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. χώρησαν δ’ ὑπό τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμοσ Ἕκτωρ· Ἀργεῖοι δὲ μέγα ἰάχον, ἐρύσαντο δὲ νεκρούσ, ἴθυσαν δὲ πολὺ προτέρω· νεμέσησε δ’ Ἀπόλλων Περγάμου ἐκκατιδών, Τρώεσσι δὲ κέκλετ’ ἀύ̈σασ· ὄρνυσθ’ ἱππόδαμοι Τρῶεσ μηδ’ εἴκετε χάρμησ Ἀργείοισ, ἐπεὶ οὔ σφι λίθοσ χρὼσ οὐδὲ σίδηροσ χαλκὸν ἀνασχέσθαι ταμεσίχροα βαλλομένοισιν· οὐ μὰν οὐδ’ Ἀχιλεὺσ Θέτιδοσ πάϊσ ἠϋκόμοιο μάρναται, ἀλλ’ ἐπὶ νηυσὶ χόλον θυμαλγέα πέσσει. ὣσ φάτ’ ἀπὸ πτόλιοσ δεινὸσ θεόσ·

αὐτὰρ Ἀχαιοὺσ ὦρσε Διὸσ θυγάτηρ κυδίστη Τριτογένεια ἐρχομένη καθ’ ὅμιλον, ὅθι μεθιέντασ ἴδοιτο. ἔνθ’ Ἀμαρυγκείδην Διώρεα μοῖρα πέδησε·

χερμαδίῳ γὰρ βλῆτο παρὰ σφυρὸν ὀκριόεντι κνήμην δεξιτερήν· βάλε δὲ Θρῃκῶν ἀγὸσ ἀνδρῶν Πείρωσ Ἰμβρασίδησ ὃσ ἄρ’ Αἰνόθεν εἰληλούθει. ἀμφοτέρω δὲ τένοντε καὶ ὀστέα λᾶασ ἀναιδὴσ ἄχρισ ἀπηλοίησεν· ὃ δ’ ὕπτιοσ ἐν κονίῃσι κάππεσεν ἄμφω χεῖρε φίλοισ ἑτάροισι πετάσσασ θυμὸν ἀποπνείων· ὃ δ’ ἐπέδραμεν ὅσ ῥ’ ἔβαλέν περ Πείροοσ, οὖτα δὲ δουρὶ παρ’ ὀμφαλόν· ἐκ δ’ ἄρα πᾶσαι χύντο χαμαὶ χολάδεσ, τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε. τὸν δὲ Θόασ Αἰτωλὸσ ἀπεσσύμενον βάλε δουρὶ στέρνον ὑπὲρ μαζοῖο, πάγη δ’ ἐν πνεύμονι χαλκόσ·

ἀγχίμολον δέ οἱ ἦλθε Θόασ, ἐκ δ’ ὄβριμον ἔγχοσ ἐσπάσατο στέρνοιο, ἐρύσσατο δὲ ξίφοσ ὀξύ, τῷ ὅ γε γαστέρα τύψε μέσην, ἐκ δ’ αἴνυτο θυμόν. τεύχεα δ’ οὐκ ἀπέδυσε· περίστησαν γὰρ ἑταῖροι Θρήϊκεσ ἀκρόκομοι δολίχ’ ἔγχεα χερσὶν ἔχοντεσ, οἵ ἑ μέγαν περ ἐόντα καὶ ἴφθιμον καὶ ἀγαυὸν ὦσαν ἀπὸ σφείων· ὃ δὲ χασσάμενοσ πελεμίχθη. ὣσ τώ γ’ ἐν κονίῃσι παρ’ ἀλλήλοισι τετάσθην, ἤτοι ὃ μὲν Θρῃκῶν, ὃ δ’ Ἐπειῶν χαλκοχιτώνων ἡγεμόνεσ· πολλοὶ δὲ περὶ κτείνοντο καὶ ἄλλοι. ἔνθά κεν οὐκέτι ἔργον ἀνὴρ ὀνόσαιτο μετελθών, ὅσ τισ ἔτ’ ἄβλητοσ καὶ ἀνούτατοσ ὀξέϊ χαλκῷ δινεύοι κατὰ μέσσον, ἄγοι δέ ἑ Παλλὰσ Ἀθήνη χειρὸσ ἑλοῦσ’, αὐτὰρ βελέων ἀπερύκοι ἐρωήν·

πολλοὶ γὰρ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν ἤματι κείνῳ πρηνέεσ ἐν κονίῃσι παρ’ ἀλλήλοισι τέταντο.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Iliad, Book 4

(호메로스, 일리아스, Book 4)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION