Homer, Iliad, Book 2 2:

ἄλλοι μέν ῥα θεοί τε καὶ ἀνέρες ἱπποκορυσταὶ εὗδον παννύχιοι, Δία δ οὐκ ἔχε νήδυμος ὕπνος, ἀλλ ὅ γε μερμήριζε κατὰ φρένα ὡς Ἀχιλῆα τιμήσῃ, ὀλέσῃ δὲ πολέας ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν.? ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλή, πέμψαι ἐπ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι οὖλον ὄνειρον: καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα: βάσκ ἴθι οὖλε ὄνειρε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν: ἐλθὼν ἐς κλισίην Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο πάντα μάλ ἀτρεκέως ἀγορευέμεν ὡς ἐπιτέλλω: θωρῆξαί ἑ κέλευε κάρη κομόωντας Ἀχαιοὺς πανσυδίῃ: νῦν γάρ κεν ἕλοι πόλιν εὐρυάγυιαν Τρώων: οὐ γὰρ ἔτ ἀμφὶς Ὀλύμπια δώματ ἔχοντες ἀθάνατοι φράζονται: ἐπέγναμψεν γὰρ ἅπαντας Ἥρη λισσομένη, Τρώεσσι δὲ κήδε ἐφῆπται.?