Homer, Iliad, Book 1 42:

(호메로스, 일리아스, Book 1 42:)

τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Θέτισ κατὰ δάκρυ χέουσα· ὤ μοι τέκνον ἐμόν, τί νύ σ’ ἔτρεφον αἰνὰ τεκοῦσα; αἴθ’ ὄφελεσ παρὰ νηυσὶν ἀδάκρυτοσ καὶ ἀπήμων ἧσθαι, ἐπεί νύ τοι αἶσα μίνυνθά περ οὔ τι μάλα δήν· νῦν δ’ ἅμα τ’ ὠκύμοροσ καὶ ὀϊζυρὸσ περὶ πάντων ἔπλεο· τώ σε κακῇ αἴσῃ τέκον ἐν μεγάροισι. τοῦτο δέ τοι ἐρέουσα ἔποσ Διὶ τερπικεραύνῳ εἶμ’ αὐτὴ πρὸσ Ὄλυμπον ἀγάννιφον αἴ κε πίθηται. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν νηυσὶ παρήμενοσ ὠκυπόροισι μήνι’ Ἀχαιοῖσιν, πολέμου δ’ ἀποπαύεο πάμπαν· Ζεὺσ γὰρ ἐσ Ὠκεανὸν μετ’ ἀμύμονασ Αἰθιοπῆασ χθιζὸσ ἔβη κατὰ δαῖτα, θεοὶ δ’ ἅμα πάντεσ ἕποντο· δωδεκάτῃ δέ τοι αὖτισ ἐλεύσεται Οὔλυμπον δέ, καὶ τότ’ ἔπειτά τοι εἶμι Διὸσ ποτὶ χαλκοβατὲσ δῶ, καί μιν γουνάσομαι καί μιν πείσεσθαι ὀί̈ω.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION