Hippocrates, Oeuvres Completes D'Hippocrate., AFORISMOI., 54.

(히포크라테스, Oeuvres Completes D'Hippocrate., AFORISMOI., 54.)

Ἐν ᾧ νοσήματι ὕπνοσ πόνον ποιέει, θανάσιμον‧ ἢν δὲ ὕπνοσ ὠφελέῃ, οὐ θανάσιμον. Ὅκου παραφροσύνην ὕπνοσ παύει, ἀγαθόν. Ὕπνοσ, ἀγρυπνίη, ἀμφότερα τοῦ μετρίου μᾶλλον γενόμενα, κακόν. Οὐ πλησμονὴ, οὐ λιμὸσ, οὐδ’ ἄλλο οὐδὲν ἀγαθὸν, ὅ τι ἂν μᾶλλον τῆσ φύσιοσ ᾖ. Κόποι αὐτόματοι φράζουσι νούσουσ. Ὁκόσοι, πονέοντέσ τι τοῦ σώματοσ, τὰ πολλὰ τῶν πόνων οὐκ αἰσθάνονται, τουτέοισιν ἡ γνώμη νοσέεει. Τὰ ἐν πολλῷ χρόνῳ λεπτυνόμενα σώματα νωθρῶσ ἐπανατρέφειν, τὰ δὲ ἐν ὀλίγῳ, ὀλίγωσ. Ἢν ἐκ νούσου τροφὴν λαμβάνων τισ μὴ ἰσχύῃ, σημαίνει ὅτι πλείονι τροφῇ τὸ σῶμα χρέεται‧ ἢν δὲ, τροφὴν μὴ λαμβάνοντοσ, τοῦτο γίγνηται, χρὴ εἰδέναι, ὅτι κενώσιοσ δεῖται. Τὰ σώματα χρὴ, ὅκου τισ βούλεται καθαίρειν, εὔροα ποιέειν. Τὰ μὴ καθαρὰ τῶν σωμάτων, ὁκόσῳ ἂν θρέψῃσ μᾶλλον, βλάψεισ. Ῥᾷον πληροῦσθαι ποτοῦ, ἢ σιτίου. Τὰ ἐγκαταλιμπανόμενα ἐν τῇσι νούσοισι μετὰ κρίσιν, ὑποστροφὰσ ποιέειν εἰώθεν. Ὁκόσοισι κρίσισ γίνεται, τουτέοισιν ἡ νὺξ δύσφοροσ, ἡ πρὸ τοῦ παροξυσμοῦ, ἡ δὲ ἐπιοῦσα εὐφορωτέρη ὡσ ἐπὶ τὸ πουλύ. Ἐν τῇσι τῆσ κοιλίησ Ῥύσεσιν αἱ μεταβολαὶ τῶν διαχωρημάτων ὠφελέουσιν, ἢν μὴ ἐσ τὰ πονηρὰ μεταβάλλῃ. Ὅκου φάρυγξ νοσέει, ἢ φύματα ἐν τῷ σώματι ἐκφύεται, τὰσ ἐκκρίσιασ σκέπτεσθαι‧ ἢν γὰρ χολώδεεσ ἐώσι, τὸ σῶμα ξυννοσέει‧ ἢν δὲ ὅμοιαι τοῖσιν ὑγιαίνουσι γίγνωνται, ἀσφαλὲσ τὸ σῶμα τρέφειν. Ὅκου λιμὸσ, οὐ δεῖ πονέειν. Ὅκου ἂν τροφὴ πλείων παρὰ φύσιν ἐσέλθῃ, τοῦτο νοῦσον ποιέει, δηλοῖ δὲ ἡ ἰήσισ. Τῶν τρεφόντων ἀθρόωσ καὶ ταχέωσ, ταχεῖαι καὶ αἱ διαχωρήσιεσ γίνονται. Τῶν ὀξέων νοσημάτων οὐ πάμπαν ἀσφαλέεσ αἱ προδιαγορεύσιεσ, οὔτε τοῦ θανάτου, οὔτε τῆσ ὑγιείησ. Ὁκόσοισι νέοισιν ἐοῦσιν αἱ κοιλίαι ὑγραί εἰσι, τουτέοισιν ἀπογηράσκουσι ξηραίνονται‧ ὁκόσοισι δὲ νέοισιν ἐοῦσιν αἱ κοιλίαι ξηραί εἰσι, τουτέοισι πρεσβυτέροισι γινομένοισιν ὑγραίνονται. Λιμὸν θώρηξισ λύει. Ἀπὸ πλησμονῆσ ὁκόσα ἂν νοσήματα γένηται, κένωσισ ἰῆται, καὶ ὁκόσα ἀπὸ κενώσιοσ, πλησμονὴ, καὶ τῶν ἄλλων ἡ ὑπεναντίωσισ. Τὰ ὀξέα τῶν νουσημάτων κρίνεται ἐν τεσσαρεσκαίδεκα ἡμέρῃσιν. Τῶν ἑπτὰ ἡ τετάρτη ἐπίδηλοσ‧ ἑτέρησ ἑβδομάδοσ ἡ ὀγδόη ἀρχὴ, θεωρητὴ δὲ ἡ ἑνδεκάτη, αὕτη γάρ ἐστι τετάρτη τῆσ ἑτέρησ ἑβδομάδοσ‧ θεωρητὴ δὲ πάλιν ἡ ἑπτακαιδεκάτη, αὕτη γάρ ἐστι τετάρτη μὲν ἀπὸ τῆσ τεσσαρεσκαιδεκάτησ, ἑβδόμη δὲ ἀπὸ τῆσ ἑνδεκάτησ. Οἱ θερινοὶ τεταρταῖοι τὰ πολλὰ γίνονται βραχέεσ, οἱ δὲ φθινοπωρινοὶ, μακροὶ, καὶ μάλιστα οἱ πρὸσ τὸν χειμῶνα ξυνάπτοντεσ. Πυρετὸν ἐπὶ σπασμῷ βέλτιον γενέσθαι, ἢ σπασμὸν ἐπὶ πυρετῷ. Τοῖσι μὴ κατὰ λόγον κουφίζουσιν οὐ δεῖ πιστεύειν, οὐδὲ φοβέεσθαι λίην τὰ μοχθηρὰ γινόμενα παραλόγωσ‧ τὰ γὰρ πολλὰ τῶν τοιουτέων ἐστὶν ἀβέβαια, καὶ οὐ πάνυ τι διαμένειν, οὐδὲ χρονίζειν εἰώθεν. Τῶν πυρεσσόντων μὴ παντάπασιν ἐπιπολαίωσ, τὸ διαμένειν, καὶ μηδὲν ἐνδιδόναι τὸ σῶμα, ἢ καὶ συντήκεσθαι μᾶλλον τοῦ κατὰ λόγον, μοχθηρόν‧ τὸ μὲν γὰρ μῆκοσ νούσου σημαίνει, τὸ δὲ, ἀσθένειαν. Ἀρχομένων τῶν νούσων, ἤν τι δοκέῃ κινέειν, κίνει‧ ἀκμαζουσῶν δὲ, ἡσυχίην ἔχειν βέλτιόν ἐστιν. Περὶ τὰσ ἀρχὰσ καὶ τὰ τέλη, πάντα ἀσθενέστατα, περὶ δὲ τὰσ ἀκμὰσ, ἰσχυρότατα. Τῷ ἐξ ἀῤῬωστίησ εὐσιτεῦντι, μηδὲν ἐπιδιδόναι τὸ σῶμα, μοχθηρόν. Ὡσ τὰ πολλὰ πάντεσ οἱ φαύλωσ ἔχοντεσ, κατ’ ἀρχὰσ μὲν εὐσιτεῦντεσ, καὶ μηδὲν ἐπιδιδόντεσ, πρὸσ τῷ τέλει πάλιν ἀσιτέουσιν‧ οἱ δὲ κατ’ ἀρχὰσ μὲν ἀσιτεῦντεσ ἰσχυρῶσ, ὕστερον δὲ εὐσιτεῦντεσ, βέλτιον ἀπαλλάσσουσιν. Ἐν πάσῃ νούσῳ τὸ ἐῤῬῶσθαι τὴν διάνοιαν, καὶ εὖ ἔχειν πρὸσ τὰσ προσφορὰσ, ἀγαθόν‧ τὸ δὲ ἐναντίον, κακόν. Ἐν τῇσι νούσοισιν ἧσσον κινδυνεύουσιν, οἷσιν ἂν οἰκείη τῆσ φύσιοσ, καὶ τῆσ ἕξιοσ, καὶ τῆσ ἡλικίησ, καὶ τῆσ ὡρ́ησ ἡ νοῦσοσ ᾖ μᾶλλον, ἢ οἷσιν ἂν μὴ οἰκείη κατά τι τουτέων ᾖ. Ἐν πάσῃσι τῇσι νούσοισι, τὰ περὶ τὸν ὀμφαλὸν καὶ τὸ ἦτρον πάχοσ ἔχειν βέλτιόν ἐστι, τὸ δὲ σφόδρα λεπτὸν καὶ ἐκτετηκὸσ, μοχθηρόν‧ ἐπισφαλὲσ δὲ τὸ τοιοῦτον καὶ πρὸσ τὰσ κάτω καθάρσιασ. Οἱ ὑγιεινῶσ ἔχοντεσ τὰ σώματα, ἐν τῇσι φαρμακείῃσι καθαιρόμενοι ἐκλύονται ταχέωσ, καὶ οἱ πονηρῇ τροφῇ χρεόμενοι. Οἱ εὖ τὰ σώματα ἔχοντεσ, φαρμακεύεσθαι ἐργώδεεσ. Τὸ σμικρῷ χεῖρον καὶ πόμα καὶ σιτίον, ἥδιον δὲ, τῶν βελτιόνων μὲν, ἀηδεστέρων δὲ, μᾶλλον αἱρετέον. Οἱ πρεσβῦται τῶν νέων τὰ μὲν πολλὰ νοσέουσιν ἧσσον‧ ὅσα δ’ ἂν αὐτέοισι χρόνια νοσήματα γένηται, τὰ πολλὰ ξυναποθνήσκει. Βράγχοι καὶ κόρυζαι τοῖσι σφόδρα πρεσβύτῃσιν οὐ πεπαίνονται. Οἱ ἐκλυόμενοι πολλάκισ καὶ ἰσχυρῶσ, ἄνευ φανερῆσ προφάσιοσ, ἐξαπίνησ τελευτῶσιν. Λύειν ἀποπληξίην ἰσχυρὴν μὲν ἀδύνατον, ἀσθενέα δὲ, οὐ Ῥηί̈διον. Τῶν ἀπαγχομένων καὶ καταλυομένων, μηδέπω δὲ τεθνηκότων, οὐκ ἀναφέρουσιν, οἷσιν ἂν ἀφρὸσ ᾖ περὶ τὸ στόμα. Οἱ παχέεσ σφόδρα κατὰ φύσιν, ταχυθάνατοι γίνονται μᾶλλον τῶν ἰσχνῶν. Τῶν ἐπιληπτικῶν τοῖσι νέοισιν ἀπαλλαγὴν αἱ μεταβολαὶ μάλιστα τῆσ ἡλικίησ, καὶ τῶν χωρίων, καὶ τῶν βίων ποιέουσιν. Δύο πόνων ἅμα γινομένων μὴ κατὰ τὸν αὐτὸν τόπον, ὁ σφοδρότεροσ ἀμαυροι τὸν ἕτερον. Περὶ τὰσ γενέσιασ τοῦ πύου οἱ πόνοι καὶ οἱ πυρετοὶ ξυμβαίνουσι μᾶλλον, ἢ γενομένου. Ἐν πάσῃ κινήσει τοῦ σώματοσ, ὁκόταν ἄρχηται πονέειν, τὸ διαναπαύειν εὐθὺσ, ἄκοπον. Οἱ εἰθισμένοι τοὺσ ξυνήθεασ πόνουσ φέρειν, κἢν ὦσιν ἀσθενέεσ ἢ γέροντεσ, τῶν ἀξυνηθέων ἰσχυρῶν τε καὶ νέων ᾷον φέρουσιν. Τὰ ἐκ πολλοῦ χρόνου ξυνήθεα, κἂν ᾖ χείρω τῶν ἀξυνηθέων, ἧσσον ἐνοχλεῖν εἰώθεν‧ δεῖ δὲ καὶ ἐσ τὰ ἀξυνήθεα μεταβάλλειν Τὸ κατὰ πολὺ καὶ ἐξαπίνησ κενοῦν, ἢ πληροῦν, ἢ θερμαίνειν, ἢ ψύχειν, ἢ ἄλλωσ ὁκωσοῦν τὸ σῶμα κινέειν, σφαλερὸν, καὶ πᾶν τὸ πολὺ τῇ φύσει πολέμιον‧ τὸ δὲ κατ’ ὀλίγον, ἀσφαλὲσ, καὶ ἄλλωσ, ἤν τισ ἐξ ἑτέρου ἐφ’ ἕτερον μεταβαίνῃ. Πάντα κατὰ λόγον ποιέοντι, μὴ γινομένων τῶν κατὰ λόγον, μὴ μεταβαίνειν ἐφ’ ἕτερον, μένοντοσ τοῦ δόξαντοσ ἐξ ἀρχῆσ. Ὁκόσοι τὰσ κοιλίασ ὑγρὰσ ἔχουσιν, νέοι μὲν ἐόντεσ, βέλτιον ἀπαλλάσσουσι τῶν ξηρὰσ ἐχόντων, ἐσ δὲ τὸ γῆρασ χεῖρον ἀπαλλάσσουσιν‧ ξηραίνονται γὰρ ὡσ ἐπὶ τὸ πουλὺ ἀπογηράσκουσιν. Μεγέθει δὲ σώματοσ, ἐννεάσαι μὲν, ἐλευθέριον καὶ οὐκ ἀηδέσ‧ ἐγγηρᾶσαι δὲ, δύσχρηστον καὶ χεῖρον τῶν ἐλασσόνων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION