Hesiod, Works and Days, Book WD 49:

ἦμος δὴ λήγει μένος ὀξέος ἠελίοιο καύματος ἰδαλίμου, μετοπωρινὸν ὀμβρήσαντος Ζηνὸς ἐρισθενέος, μετὰ δὲ τρέπεται βρότεος χρὼς πολλὸν ἐλαφρότερος:? δὴ γὰρ τότε Σείριος ἀστὴρ βαιὸν ὑπὲρ κεφαλῆς κηριτρεφέων ἀνθρώπων ἔρχεται ἠμάτιος, πλεῖον δέ τε νυκτὸς ἐπαυρεῖ: τῆμος ἀδηκτοτάτη πέλεται τμηθεῖσα σιδήρῳ ὕλη, φύλλα δ ἔραζε χέει, πτόρθοιό τε λήγει: τῆμος ἄρ ὑλοτομεῖν μεμνημένος ὡρ´ια ἔργα. ὄλμον μὲν τριπόδην τάμνειν, ὕπερον δὲ τρίπηχυν, ἄξονα δ ἑπταπόδην: μάλα γάρ νύ τοι ἄρμενον οὕτω: εἰ δέ κεν ὀκταπόδην, ἀπὸ καὶ σφῦράν κε τάμοιο. τρισπίθαμον δ ἄψιν τάμνειν δεκαδώρῳ ἀμάξῃ. πόλλ ἐπικαμπύλα κᾶλα: φέρειν δὲ γύην, ὅτ ἂν εὑρ´ῃς, ἐς οἶκον, κατ ὄρος διζήμενος ἢ κατ ἄρουραν, πρίνινον: ὃς γὰρ βουσὶν ἀροῦν ὀχυρώτατός ἐστιν, εὖτ ἂν Ἀθηναίης δμῷος ἐν ἐλύματι πήξας γόμφοισιν πελάσας προσαρήρεται ἱστοβοῆι. δοιὰ δὲ θέσθαι ἄροτρα, πονησάμενος κατὰ οἶκον, αὐτόγυον καὶ πηκτόν, ἐπεὶ πολὺ λώιον οὕτω: εἴ χ ἕτερον ἄξαις, ἕτερόν κ ἐπὶ βουσὶ βάλοιο. δάφνης δ ἢ πτελέης ἀκιώτατοι ἱστοβοῆες, δρυὸς ἔλυμα, γύης πρίνου: βόε δ ἐνναετήρω ἄρσενε κεκτῆσθαι, τῶν γὰρ σθένος οὐκ ἀλαπαδνόν, ἥβης μέτρον ἔχοντε: τὼ ἐργάζεσθαι ἀρίστω. οὐκ ἂν τώ γ ἐρίσαντε ἐν αὔλακι κὰμ μὲν ἄροτρον ἄξειαν, τὸ δὲ ἔργον ἐτώσιον αὖθι λίποιεν. τοῖς δ ἅμα τεσσαρακονταετὴς αἰζηὸς ἕποιτο ἄρτον δειπνήσας τετράτρυφον, ὀκτάβλωμον, ὃς ἔργου μελετῶν ἰθεῖάν κ αὔλακ ἐλαύνοι, μηκέτι παπταίνων μεθ ὁμήλικας, ἀλλ ἐπὶ ἔργῳ θυμὸν ἔχων: τοῦ δ οὔτι νεώτερος ἄλλος ἀμείνων σπέρματα δάσσασθαι καὶ ἐπισπορίην ἀλέασθαι. κουρότερος γὰρ ἀνὴρ μεθ ὁμήλικας ἐπτοίηται.?