Euripides, The Trojan Women, choral, strophe 2

ὦ φίλοσ ὦ πόσι μοι, σὺ μὲν φθίμενοσ ἀλαίνεισ ἄθαπτοσ ἄνυδροσ, ἐμὲ δὲ πόντιον σκάφοσ ἀίσσον πτεροῖσι πορεύσει ἱππόβοτον Ἄργοσ, ἵνα τείχεα λάινα Κυκλώπι’ οὐράνια νέμονται. τέκνων δὲ πλῆθοσ ἐν πύλαισ δάκρυσι κατᾴορα στένει· βοᾷ βοᾷ· Μᾶτερ, ὤμοι, μόναν δή μ’ Ἀχαιοὶ κομί‐ ζουσι σέθεν ἀπ’ ὀμμάτων κυανέαν ἐπὶ ναῦν εἰναλίαισι πλάταισ ἢ Σαλαμῖν’ ἱερὰν ἢ δίπορον κορυφὰν Ἴσθμιον, ἔνθα πύλασ Πέλοποσ ἔχουσιν ἕδραι.