Euripides, The Trojan Women, episode

(에우리피데스, The Trojan Women, episode)

ὦ καλλιφεγγὲσ ἡλίου σέλασ τόδε, ἐν ᾧ δάμαρτα τὴν ἐμὴν χειρώσομαι Ἑλένην· ὁ γὰρ δὴ πολλὰ μοχθήσασ ἐγὼ Μενέλαόσ εἰμι καὶ στράτευμ’ Ἀχαιϊκόν. ἦλθον δὲ Τροίαν οὐχ ὅσον δοκοῦσί με γυναικὸσ οὕνεκ’, ἀλλ’ ἐπ’ ἄνδρ’ ὃσ ἐξ ἐμῶν δόμων δάμαρτα ξεναπάτησ ἐλῄσατο. κεῖνοσ μὲν οὖν δέδωκε σὺν θεοῖσ δίκην αὐτόσ τε καὶ γῆ δορὶ πεσοῦσ’ Ἑλληνικῷ. ἥκω δὲ τὴν τάλαιναν ‐ οὐ γὰρ ἡδέωσ ὄνομα δάμαρτοσ ἥ ποτ’ ἦν ἐμὴ λέγω ‐ ἄξων· δόμοισ γὰρ τοῖσδ’ ἐν αἰχμαλωτικοῖσ κατηρίθμηται Τρῳάδων ἄλλων μέτα. οἵπερ γὰρ αὐτὴν ἐξεμόχθησαν δορί, κτανεῖν ἐμοί νιν ἔδοσαν, εἴτε μὴ κτανὼν θέλοιμ’ ἄγεσθαι πάλιν ἐσ Ἀργείαν χθόνα. ἐμοὶ δ’ ἔδοξε τὸν μὲν ἐν Τροίᾳ μόρον Ἑλένησ ἐᾶσαι, ναυπόρῳ δ’ ἄγειν πλάτῃ Ἑλληνίδ’ ἐσ γῆν κᾆτ’ ἐκεῖ δοῦναι κτανεῖν, ποινὰσ ὅσοισ τεθνᾶσ’ ἐν Ἰλίῳ φίλοι. ἀλλ’ εἰᾶ χωρεῖτ’ ἐσ δόμουσ, ὀπάονεσ, κομίζετ’ αὐτὴν τῆσ μιαιφονωτάτησ κόμησ ἐπισπάσαντεσ· οὔριοι δ’ ὅταν πνοαὶ μόλωσι, πέμψομέν νιν Ἑλλάδα. ὦ γῆσ ὄχημα κἀπὶ γῆσ ἔχων ἕδραν, ὅστισ ποτ’ εἶ σύ, δυστόπαστοσ εἰδέναι, Ζεύσ, εἴτ’ ἀνάγκη φύσεοσ εἴτε νοῦσ βροτῶν, προσηυξάμην σε· πάντα γὰρ δι’ ἀψόφου βαίνων κελεύθου κατὰ δίκην τὰ θνήτ’ ἄγεισ. τί δ’ ἔστιν; εὐχὰσ ὡσ ἐκαίνισασ θεῶν. αἰνῶ σε, Μενέλα’, εἰ κτενεῖσ δάμαρτα σήν. ὁρᾶν δὲ τήνδε φεῦγε, μή σ’ ἕλῃ πόθῳ. αἱρεῖ γὰρ ἀνδρῶν ὄμματ’, ἐξαιρεῖ πόλεισ, πίμπρησιν οἴκουσ· ὧδ’ ἔχει κηλήματα. ἐγώ νιν οἶδα, καὶ σύ, χοἱ πεπονθότεσ. Μενέλαε, φροίμιον μὲν ἄξιον φόβου τόδ’ ἐστίν· ἐν γὰρ χερσὶ προσπόλων σέθεν βίᾳ πρὸ τῶνδε δωμάτων ἐκπέμπομαι. ἀτὰρ σχεδὸν μὲν οἶδά σοι μισουμένη, ὅμωσ δ’ ἐρέσθαι βούλομαι· γνῶμαι τίνεσ Ἕλλησι καὶ σοὶ τῆσ ἐμῆσ ψυχῆσ πέρι; οὐκ εἰσ ἀκριβὲσ ἦλθεσ, ἀλλ’ ἅπασ στρατὸσ κτανεῖν ἐμοί σ’ ἔδωκεν, ὅνπερ ἠδίκεισ. ἔξεστιν οὖν πρὸσ ταῦτ’ ἀμείψασθαι λόγῳ, ὡσ οὐ δικαίωσ, ἢν θάνω, θανούμεθα; οὐκ ἐσ λόγουσ ἐλήλυθ’, ἀλλά σε κτενῶν. ἄκουσον αὐτῆσ, μὴ θάνῃ τοῦδ’ ἐνδεήσ, Μενέλαε, καὶ δὸσ τοὺσ ἐναντίουσ λόγουσ ἡμῖν κατ’ αὐτῆσ· τῶν γὰρ ἐν Τροίᾳ κακῶν οὐδὲν κάτοισθα. συντεθεὶσ δ’ ὁ πᾶσ λόγοσ κτενεῖ νιν οὕτωσ ὥστε μηδαμοῦ φυγεῖν. σχολῆσ τὸ δῶρον· εἰ δὲ βούλεται λέγειν, ἔξεστι. τῶν σῶν δ’ οὕνεχ’ ‐ ὡσ μάθῃ ‐ λόγων δώσω τόδ’ αὐτῇ· τῆσδε δ’ οὐ δώσω χάριν. ἴσωσ με, κἂν εὖ κἂν κακῶσ δόξω λέγειν, οὐκ ἀνταμείψῃ πολεμίαν ἡγούμενοσ. ἐγὼ δ’, ἅ σ’ οἶμαι διὰ λόγων ἰόντ’ ἐμοῦ κατηγορήσειν, ἀντιθεῖσ’ ἀμείψομαι τοῖσ σοῖσι τἀμὰ καὶ τὰ σ’ αἰτιάματα. πρῶτον μὲν ἀρχὰσ ἔτεκεν ἥδε τῶν κακῶν, Πάριν τεκοῦσα· δεύτερον δ’ ἀπώλεσε Τροίαν τε κἄμ’ ὁ πρέσβυσ οὐ κτανὼν βρέφοσ, δαλοῦ πικρὸν μίμημ’, Ἀλέξανδρόν ποτε. ἐνθένδε τἀπίλοιπ’ ἄκουσον ὡσ ἔχει. ἔκρινε τρισσὸν ζεῦγοσ ὅδε τριῶν θεῶν· καὶ Παλλάδοσ μὲν ἦν Ἀλεξάνδρῳ δόσισ Φρυξὶ στρατηγοῦνθ’ Ἑλλάδ’ ἐξανιστάναι, Ἥρα δ’ ὑπέσχετ’ Ἀσιάδ’ Εὐρώπησ θ’ ὁρ́ουσ τυραννίδ’ ἕξειν, εἴ σφε κρίνειεν Πάρισ· Κύπρισ δὲ τοὐμὸν εἶδοσ ἐκπαγλουμένη δώσειν ὑπέσχετ’, εἰ θεὰσ ὑπερδράμοι κάλλει. τὸν ἔνθεν δ’ ὡσ ἔχει σκέψαι λόγον· νικᾷ Κύπρισ θεάσ, καὶ τοσόνδ’ οὑμοὶ γάμοι ὤνησαν Ἑλλάδ’· οὐ κρατεῖσθ’ ἐκ βαρβάρων, οὔτ’ ἐσ δόρυ σταθέντεσ, οὐ τυραννίδι. ἃ δ’ εὐτύχησεν Ἑλλάσ, ὠλόμην ἐγὼ εὐμορφίᾳ πραθεῖσα, κὠνειδίζομαι ἐξ ὧν ἐχρῆν με στέφανον ἐπὶ κάρᾳ λαβεῖν. οὔπω με φήσεισ αὐτὰ τἀν ποσὶν λέγειν, ὅπωσ ἀφώρμησ’ ἐκ δόμων τῶν σῶν λάθρα. ἦλθ’ οὐχὶ μικρὰν θεὸν ἔχων αὑτοῦ μέτα ὁ τῆσδ’ ἀλάστωρ, εἴτ’ Ἀλέξανδρον θέλεισ ὀνόματι προσφωνεῖν νιν εἴτε καὶ Πάριν· ὅν, ὦ κάκιστε, σοῖσιν ἐν δόμοισ λιπὼν Σπάρτησ ἀπῆρασ νηὶ Κρησίαν χθόνα. εἰε͂̔ν.

οὐ σέ, ἀλλ’ ἐμαυτὴν τοὐπὶ τῷδ’ ἐρήσομαι· τί δὴ φρονοῦσά γ’ ἐκ δόμων ἅμ’ ἑσπόμην ξένῳ, προδοῦσα πατρίδα καὶ δόμουσ ἐμούσ; τὴν θεὸν κόλαζε καὶ Διὸσ κρείσσων γενοῦ, ὃσ τῶν μὲν ἄλλων δαιμόνων ἔχει κράτοσ, κείνησ δὲ δοῦλόσ ἐστι· συγγνώμη δ’ ἐμοί. ἔνθεν δ’ ἔχοισ ἂν εἰσ ἔμ’ εὐπρεπῆ λόγον· ἐπεὶ θανὼν γῆσ ἦλθ’ Ἀλέξανδροσ μυχούσ, χρῆν μ’, ἡνίκ’ οὐκ ἦν θεοπόνητά μου λέχη, λιποῦσαν οἴκουσ ναῦσ ἐπ’ Ἀργείων μολεῖν. ἔσπευδον αὐτὸ τοῦτο· μάρτυρεσ δέ μοι πύργων πυλωροὶ κἀπὸ τειχέων σκοποί, οἳ πολλάκισ μ’ ἐφηῦρον ἐξ ἐπάλξεων πλεκταῖσιν ἐσ γῆν σῶμα κλέπτουσαν τόδε. βίᾳ δ’ ὁ καινόσ μ’ οὗτοσ ἁρπάσασ πόσισ Δηίφοβοσ ἄλοχον εἶχεν ἀκόντων Φρυγῶν. πῶσ οὖν ἔτ’ ἂν θνῄσκοιμ’ ἂν ἐνδίκωσ, πόσι, . . . . . . . πρὸσ σοῦ δικαίωσ, ἣν ὁ μὲν βίᾳ γαμεῖ, τὰ δ’ οἴκοθεν κεῖν’ ἀντὶ νικητηρίων πικρῶσ ἐδούλευσ’; εἰ δὲ τῶν θεῶν κρατεῖν βούλῃ, τὸ χρῄζειν ἀμαθέσ ἐστί σου τόδε. βασίλει’, ἄμυνον σοῖσ τέκνοισι καὶ πάτρᾳ πειθὼ διαφθείρουσα τῆσδ’, ἐπεὶ λέγει καλῶσ κακοῦργοσ οὖσα· δεινὸν οὖν τόδε. ταῖσ θεαῖσι πρῶτα σύμμαχοσ γενήσομαι καὶ τήνδε δείξω μὴ λέγουσαν ἔνδικα. ἐγὼ γὰρ Ἥραν παρθένον τε Παλλάδα οὐκ ἐσ τοσοῦτον ἀμαθίασ ἐλθεῖν δοκῶ, ὥσθ’ ἣ μὲν Ἄργοσ βαρβάροισ ἀπημπόλα, Παλλὰσ δ’ Ἀθήνασ Φρυξὶ δουλεύειν ποτέ, εἰ παιδιαῖσι καὶ χλιδῇ μορφῆσ πέρι ἦλθον πρὸσ Ἴδην. τοῦ γὰρ οὕνεκ’ ἂν θεὰ Ἥρα τοσοῦτον ἔσχ’ ἔρωτα καλλονῆσ; πότερον ἀμείνον’ ὡσ λάβῃ Διὸσ πόσιν; ἢ γάμον Ἀθηνᾶ θεῶν τίνοσ θηρωμένη ‐ ἣ παρθενείαν πατρὸσ ἐξῃτήσατο, φεύγουσα λέκτρα; μὴ ἀμαθεῖσ ποίει θεὰσ τὸ σὸν κακὸν κοσμοῦσα, μὴ οὐ πείσῃσ σοφούσ. Κύπριν δ’ ἔλεξασ ‐ ταῦτα γὰρ γέλωσ πολύσ ‐ ἐλθεῖν ἐμῷ ξὺν παιδὶ Μενέλεω δόμουσ. οὐκ ἂν μένουσ’ ἂν ἥσυχόσ σ’ ἐν οὐρανῷ αὐταῖσ Ἀμύκλαισ ἤγαγεν πρὸσ Ἴλιον; ἦν οὑμὸσ υἱὸσ κάλλοσ ἐκπρεπέστατοσ, ὁ σὸσ δ’ ἰδών νιν νοῦσ ἐποιήθη Κύπρισ·

τὰ μῶρα γὰρ πάντ’ ἐστὶν Ἀφροδίτη βροτοῖσ, καὶ τοὔνομ’ ὀρθῶσ ἀφροσύνησ ἄρχει θεᾶσ. ὃν εἰσιδοῦσα βαρβάροισ ἐσθήμασι χρυσῷ τε λαμπρὸν ἐξεμαργώθησ φρένασ. ἐν μὲν γὰρ Ἄργει μίκρ’ ἔχουσ’ ἀνεστρέφου, Σπάρτησ δ’ ἀπαλλαχθεῖσα τὴν Φρυγῶν πόλιν χρυσῷ ῥέουσαν ἤλπισασ κατακλύσειν δαπάναισιν· οὐδ’ ἦν ἱκανά σοι τὰ Μενέλεω μέλαθρα ταῖσ σαῖσ ἐγκαθυβρίζειν τρυφαῖσ. εἰε͂̔ν· βίᾳ γὰρ παῖδα φῄσ <σ’> ἄγειν ἐμόν· τίσ Σπαρτιατῶν ᾔσθετ’; ἢ ποίαν βοὴν ἀνωλόλυξασ ‐ Κάστοροσ νεανίου τοῦ συζύγου τ’ ἔτ’ ὄντοσ, οὐ κατ’ ἄστρα πω; ἐπεὶ δὲ Τροίαν ἦλθεσ Ἀργεῖοί τέ σου κατ’ ἴχνοσ, ἦν δὲ δοριπετὴσ ἀγωνία, εἰ μὲν τὰ τοῦδε κρείσσον’ ἀγγέλλοιτό σοι, Μενέλαον ᾔνεισ, παῖσ ὅπωσ λυποῖτ’ ἐμὸσ ἔχων ἔρωτοσ ἀνταγωνιστὴν μέγαν· εἰ δ’ εὐτυχοῖεν Τρῶεσ, οὐδὲν ἦν ὅδε. ἐσ τὴν τύχην δ’ ὁρῶσα τοῦτ’ ἤσκεισ, ὅπωσ ἕποι’ ἅμ’ αὐτῇ, τῇ ἀρετῇ δ’ οὐκ ἤθελεσ. κἄπειτα πλεκταῖσ σῶμα σὸν κλέπτειν λέγεισ πύργων καθιεῖσ’, ὡσ μένουσ’ ἀκουσίωσ; ποῦ δῆτ’ ἐλήφθησ ἢ βρόχουσ ἀρτωμένη ἢ φάσγανον θήγουσ’, ἃ γενναία γυνὴ δράσειεν ἂν ποθοῦσα τὸν πάροσ πόσιν; καίτοι σ’ ἐνουθέτουν γε πολλὰ πολλάκισ· Ὦ θύγατερ, ἔξελθ’· οἱ δ’ ἐμοὶ παῖδεσ γάμουσ ἄλλουσ γαμοῦσι, σὲ δ’ ἐπὶ ναῦσ Ἀχαιϊκὰσ πέμψω συνεκκλέψασα· καὶ παῦσον μάχησ Ἕλληνασ ἡμᾶσ τε. ἀλλὰ σοὶ τόδ’ ἦν πικρόν. ἐν τοῖσ Ἀλεξάνδρου γὰρ ὕβριζεσ δόμοισ καὶ προσκυνεῖσθαι βαρβάρων ὕπ’ ἤθελεσ· μεγάλα γὰρ ἦν σοι. ‐ κἀπὶ τοῖσδε σὸν δέμασ ἐξῆλθεσ ἀσκήσασα κἄβλεψασ πόσει τὸν αὐτὸν αἰθέρ’, ὦ κατάπτυστον κάρα· ἣν χρῆν ταπεινὴν ἐν πέπλων ἐρειπίοισ, φρίκῃ τρέμουσαν, κρᾶτ’ ἀπεσκυθισμένην ἐλθεῖν, τὸ σῶφρον τῆσ ἀναιδείασ πλέον ἔχουσαν ἐπὶ τοῖσ πρόσθεν ἡμαρτημένοισ. Μενέλα’, ἵν’ εἰδῇσ οἷ τελευτήσω λόγον, στεφάνωσον Ἑλλάδ’ ἀξίωσ τήνδε κτανὼν σαυτοῦ, νόμον δὲ τόνδε ταῖσ ἄλλαισι θὲσ γυναιξί, θνῄσκειν ἥτισ ἂν προδῷ πόσιν. Μενέλαε, προγόνων τ’ ἀξίωσ δόμων τε σῶν τεῖσαι δάμαρτα κἀφελοῦ, πρὸσ Ἑλλάδοσ, ψόγον τὸ θῆλύ τ’, εὐγενὴσ ἐχθροῖσ φανείσ.

ἐμοὶ σὺ συμπέπτωκασ ἐσ ταὐτὸν λόγου, ἑκουσίωσ τήνδ’ ἐκ δόμων ἐλθεῖν ἐμῶν ξένασ ἐσ εὐνάσ· χἡ Κύπρισ κόμπου χάριν λόγοισ ἐνεῖται. ‐ βαῖνε λευστήρων πέλασ πόνουσ τ’ Ἀχαιῶν ἀπόδοσ ἐν μικρῷ μακροὺσ θανοῦσ’, ἵν’ εἰδῇσ μὴ καταισχύνειν ἐμέ. μή, πρόσ σε γονάτων, τὴν νόσον τὴν τῶν θεῶν προσθεὶσ ἐμοὶ κτάνῃσ με, συγγίγνωσκε δέ. μηδ’ οὓσ ἀπέκτειν’ ἥδε συμμάχουσ προδῷσ· ἐγὼ πρὸ κείνων καὶ τέκνων σε λίσσομαι. παῦσαι, γεραιά· τῆσδε δ’ οὐκ ἐφρόντισα. λέγω δὲ προσπόλοισι πρὸσ πρύμνασ νεῶν τήνδ’ ἐκκομίζειν, ἔνθα ναυστολήσεται. μή νυν νεὼσ σοὶ ταὐτὸν ἐσβήτω σκάφοσ. τί δ’ ἔστι; μεῖζον βρῖθοσ ἢ πάροιθ’ ἔχει; οὐκ ἔστ’ ἐραστὴσ ὅστισ οὐκ ἀεὶ φιλεῖ. ὅπωσ ἂν ἐκβῇ τῶν ἐρωμένων ὁ νοῦσ. ἔσται δ’ ἃ βούλῃ· ναῦν γὰρ οὐκ ἐσβήσεται ἐσ ἥνπερ ἡμεῖσ· καὶ γὰρ οὐ κακῶσ λέγεισ· ἐλθοῦσα δ’ Ἄργοσ ὥσπερ ἀξία κακῶσ κακὴ θανεῖται καὶ γυναιξὶ σωφρονεῖν πάσαισι θήσει. ῥᾴδιον μὲν οὐ τόδε· ὅμωσ δ’ ὁ τῆσδ’ ὄλεθροσ ἐσ φόβον βαλεῖ τὸ μῶρον αὐτῶν, κἂν ἔτ’ ὦσ’ ἐχθίονεσ.

상위

Euripides (에우리피데스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION