헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΤηεΤρος́7́

(에우리피데스, The Trojan Women, episode)

ὦ καλλιφεγγὲσ ἡλίου σέλασ τόδε, ἐν ᾧ δάμαρτα τὴν ἐμὴν χειρώσομαι Ἑλένην· ὁ γὰρ δὴ πολλὰ μοχθήσασ ἐγὼ Μενέλαόσ εἰμι καὶ στράτευμ’ Ἀχαιϊκόν. ἦλθον δὲ Τροίαν οὐχ ὅσον δοκοῦσί με γυναικὸσ οὕνεκ’, ἀλλ’ ἐπ’ ἄνδρ’ ὃσ ἐξ ἐμῶν δόμων δάμαρτα ξεναπάτησ ἐλῄσατο. κεῖνοσ μὲν οὖν δέδωκε σὺν θεοῖσ δίκην αὐτόσ τε καὶ γῆ δορὶ πεσοῦσ’ Ἑλληνικῷ. ἥκω δὲ τὴν τάλαιναν ‐ οὐ γὰρ ἡδέωσ ὄνομα δάμαρτοσ ἥ ποτ’ ἦν ἐμὴ λέγω ‐ ἄξων· δόμοισ γὰρ τοῖσδ’ ἐν αἰχμαλωτικοῖσ κατηρίθμηται Τρῳάδων ἄλλων μέτα. οἵπερ γὰρ αὐτὴν ἐξεμόχθησαν δορί, κτανεῖν ἐμοί νιν ἔδοσαν, εἴτε μὴ κτανὼν θέλοιμ’ ἄγεσθαι πάλιν ἐσ Ἀργείαν χθόνα. ἐμοὶ δ’ ἔδοξε τὸν μὲν ἐν Τροίᾳ μόρον Ἑλένησ ἐᾶσαι, ναυπόρῳ δ’ ἄγειν πλάτῃ Ἑλληνίδ’ ἐσ γῆν κᾆτ’ ἐκεῖ δοῦναι κτανεῖν, ποινὰσ ὅσοισ τεθνᾶσ’ ἐν Ἰλίῳ φίλοι. ἀλλ’ εἰᾶ χωρεῖτ’ ἐσ δόμουσ, ὀπάονεσ, κομίζετ’ αὐτὴν τῆσ μιαιφονωτάτησ κόμησ ἐπισπάσαντεσ· οὔριοι δ’ ὅταν πνοαὶ μόλωσι, πέμψομέν νιν Ἑλλάδα. ὦ γῆσ ὄχημα κἀπὶ γῆσ ἔχων ἕδραν, ὅστισ ποτ’ εἶ σύ, δυστόπαστοσ εἰδέναι, Ζεύσ, εἴτ’ ἀνάγκη φύσεοσ εἴτε νοῦσ βροτῶν, προσηυξάμην σε· πάντα γὰρ δι’ ἀψόφου βαίνων κελεύθου κατὰ δίκην τὰ θνήτ’ ἄγεισ. τί δ’ ἔστιν; εὐχὰσ ὡσ ἐκαίνισασ θεῶν. αἰνῶ σε, Μενέλα’, εἰ κτενεῖσ δάμαρτα σήν. ὁρᾶν δὲ τήνδε φεῦγε, μή σ’ ἕλῃ πόθῳ. αἱρεῖ γὰρ ἀνδρῶν ὄμματ’, ἐξαιρεῖ πόλεισ, πίμπρησιν οἴκουσ· ὧδ’ ἔχει κηλήματα. ἐγώ νιν οἶδα, καὶ σύ, χοἱ πεπονθότεσ. Μενέλαε, φροίμιον μὲν ἄξιον φόβου τόδ’ ἐστίν· ἐν γὰρ χερσὶ προσπόλων σέθεν βίᾳ πρὸ τῶνδε δωμάτων ἐκπέμπομαι. ἀτὰρ σχεδὸν μὲν οἶδά σοι μισουμένη, ὅμωσ δ’ ἐρέσθαι βούλομαι· γνῶμαι τίνεσ Ἕλλησι καὶ σοὶ τῆσ ἐμῆσ ψυχῆσ πέρι; οὐκ εἰσ ἀκριβὲσ ἦλθεσ, ἀλλ’ ἅπασ στρατὸσ κτανεῖν ἐμοί σ’ ἔδωκεν, ὅνπερ ἠδίκεισ. ἔξεστιν οὖν πρὸσ ταῦτ’ ἀμείψασθαι λόγῳ, ὡσ οὐ δικαίωσ, ἢν θάνω, θανούμεθα; οὐκ ἐσ λόγουσ ἐλήλυθ’, ἀλλά σε κτενῶν. ἄκουσον αὐτῆσ, μὴ θάνῃ τοῦδ’ ἐνδεήσ, Μενέλαε, καὶ δὸσ τοὺσ ἐναντίουσ λόγουσ ἡμῖν κατ’ αὐτῆσ· τῶν γὰρ ἐν Τροίᾳ κακῶν οὐδὲν κάτοισθα. συντεθεὶσ δ’ ὁ πᾶσ λόγοσ κτενεῖ νιν οὕτωσ ὥστε μηδαμοῦ φυγεῖν. σχολῆσ τὸ δῶρον· εἰ δὲ βούλεται λέγειν, ἔξεστι. τῶν σῶν δ’ οὕνεχ’ ‐ ὡσ μάθῃ ‐ λόγων δώσω τόδ’ αὐτῇ· τῆσδε δ’ οὐ δώσω χάριν. ἴσωσ με, κἂν εὖ κἂν κακῶσ δόξω λέγειν, οὐκ ἀνταμείψῃ πολεμίαν ἡγούμενοσ. ἐγὼ δ’, ἅ σ’ οἶμαι διὰ λόγων ἰόντ’ ἐμοῦ κατηγορήσειν, ἀντιθεῖσ’ ἀμείψομαι τοῖσ σοῖσι τἀμὰ καὶ τὰ σ’ αἰτιάματα. πρῶτον μὲν ἀρχὰσ ἔτεκεν ἥδε τῶν κακῶν, Πάριν τεκοῦσα· δεύτερον δ’ ἀπώλεσε Τροίαν τε κἄμ’ ὁ πρέσβυσ οὐ κτανὼν βρέφοσ, δαλοῦ πικρὸν μίμημ’, Ἀλέξανδρόν ποτε. ἐνθένδε τἀπίλοιπ’ ἄκουσον ὡσ ἔχει. ἔκρινε τρισσὸν ζεῦγοσ ὅδε τριῶν θεῶν· καὶ Παλλάδοσ μὲν ἦν Ἀλεξάνδρῳ δόσισ Φρυξὶ στρατηγοῦνθ’ Ἑλλάδ’ ἐξανιστάναι, Ἥρα δ’ ὑπέσχετ’ Ἀσιάδ’ Εὐρώπησ θ’ ὁρ́ουσ τυραννίδ’ ἕξειν, εἴ σφε κρίνειεν Πάρισ· Κύπρισ δὲ τοὐμὸν εἶδοσ ἐκπαγλουμένη δώσειν ὑπέσχετ’, εἰ θεὰσ ὑπερδράμοι κάλλει. τὸν ἔνθεν δ’ ὡσ ἔχει σκέψαι λόγον· νικᾷ Κύπρισ θεάσ, καὶ τοσόνδ’ οὑμοὶ γάμοι ὤνησαν Ἑλλάδ’· οὐ κρατεῖσθ’ ἐκ βαρβάρων, οὔτ’ ἐσ δόρυ σταθέντεσ, οὐ τυραννίδι. ἃ δ’ εὐτύχησεν Ἑλλάσ, ὠλόμην ἐγὼ εὐμορφίᾳ πραθεῖσα, κὠνειδίζομαι ἐξ ὧν ἐχρῆν με στέφανον ἐπὶ κάρᾳ λαβεῖν. οὔπω με φήσεισ αὐτὰ τἀν ποσὶν λέγειν, ὅπωσ ἀφώρμησ’ ἐκ δόμων τῶν σῶν λάθρα. ἦλθ’ οὐχὶ μικρὰν θεὸν ἔχων αὑτοῦ μέτα ὁ τῆσδ’ ἀλάστωρ, εἴτ’ Ἀλέξανδρον θέλεισ ὀνόματι προσφωνεῖν νιν εἴτε καὶ Πάριν· ὅν, ὦ κάκιστε, σοῖσιν ἐν δόμοισ λιπὼν Σπάρτησ ἀπῆρασ νηὶ Κρησίαν χθόνα. εἰε͂̔ν.

οὐ σέ, ἀλλ’ ἐμαυτὴν τοὐπὶ τῷδ’ ἐρήσομαι· τί δὴ φρονοῦσά γ’ ἐκ δόμων ἅμ’ ἑσπόμην ξένῳ, προδοῦσα πατρίδα καὶ δόμουσ ἐμούσ; τὴν θεὸν κόλαζε καὶ Διὸσ κρείσσων γενοῦ, ὃσ τῶν μὲν ἄλλων δαιμόνων ἔχει κράτοσ, κείνησ δὲ δοῦλόσ ἐστι· συγγνώμη δ’ ἐμοί. ἔνθεν δ’ ἔχοισ ἂν εἰσ ἔμ’ εὐπρεπῆ λόγον· ἐπεὶ θανὼν γῆσ ἦλθ’ Ἀλέξανδροσ μυχούσ, χρῆν μ’, ἡνίκ’ οὐκ ἦν θεοπόνητά μου λέχη, λιποῦσαν οἴκουσ ναῦσ ἐπ’ Ἀργείων μολεῖν. ἔσπευδον αὐτὸ τοῦτο· μάρτυρεσ δέ μοι πύργων πυλωροὶ κἀπὸ τειχέων σκοποί, οἳ πολλάκισ μ’ ἐφηῦρον ἐξ ἐπάλξεων πλεκταῖσιν ἐσ γῆν σῶμα κλέπτουσαν τόδε. βίᾳ δ’ ὁ καινόσ μ’ οὗτοσ ἁρπάσασ πόσισ Δηίφοβοσ ἄλοχον εἶχεν ἀκόντων Φρυγῶν. πῶσ οὖν ἔτ’ ἂν θνῄσκοιμ’ ἂν ἐνδίκωσ, πόσι, . . . . . . . πρὸσ σοῦ δικαίωσ, ἣν ὁ μὲν βίᾳ γαμεῖ, τὰ δ’ οἴκοθεν κεῖν’ ἀντὶ νικητηρίων πικρῶσ ἐδούλευσ’; εἰ δὲ τῶν θεῶν κρατεῖν βούλῃ, τὸ χρῄζειν ἀμαθέσ ἐστί σου τόδε. βασίλει’, ἄμυνον σοῖσ τέκνοισι καὶ πάτρᾳ πειθὼ διαφθείρουσα τῆσδ’, ἐπεὶ λέγει καλῶσ κακοῦργοσ οὖσα· δεινὸν οὖν τόδε. ταῖσ θεαῖσι πρῶτα σύμμαχοσ γενήσομαι καὶ τήνδε δείξω μὴ λέγουσαν ἔνδικα. ἐγὼ γὰρ Ἥραν παρθένον τε Παλλάδα οὐκ ἐσ τοσοῦτον ἀμαθίασ ἐλθεῖν δοκῶ, ὥσθ’ ἣ μὲν Ἄργοσ βαρβάροισ ἀπημπόλα, Παλλὰσ δ’ Ἀθήνασ Φρυξὶ δουλεύειν ποτέ, εἰ παιδιαῖσι καὶ χλιδῇ μορφῆσ πέρι ἦλθον πρὸσ Ἴδην. τοῦ γὰρ οὕνεκ’ ἂν θεὰ Ἥρα τοσοῦτον ἔσχ’ ἔρωτα καλλονῆσ; πότερον ἀμείνον’ ὡσ λάβῃ Διὸσ πόσιν; ἢ γάμον Ἀθηνᾶ θεῶν τίνοσ θηρωμένη ‐ ἣ παρθενείαν πατρὸσ ἐξῃτήσατο, φεύγουσα λέκτρα; μὴ ἀμαθεῖσ ποίει θεὰσ τὸ σὸν κακὸν κοσμοῦσα, μὴ οὐ πείσῃσ σοφούσ. Κύπριν δ’ ἔλεξασ ‐ ταῦτα γὰρ γέλωσ πολύσ ‐ ἐλθεῖν ἐμῷ ξὺν παιδὶ Μενέλεω δόμουσ. οὐκ ἂν μένουσ’ ἂν ἥσυχόσ σ’ ἐν οὐρανῷ αὐταῖσ Ἀμύκλαισ ἤγαγεν πρὸσ Ἴλιον; ἦν οὑμὸσ υἱὸσ κάλλοσ ἐκπρεπέστατοσ, ὁ σὸσ δ’ ἰδών νιν νοῦσ ἐποιήθη Κύπρισ·

τὰ μῶρα γὰρ πάντ’ ἐστὶν Ἀφροδίτη βροτοῖσ, καὶ τοὔνομ’ ὀρθῶσ ἀφροσύνησ ἄρχει θεᾶσ. ὃν εἰσιδοῦσα βαρβάροισ ἐσθήμασι χρυσῷ τε λαμπρὸν ἐξεμαργώθησ φρένασ. ἐν μὲν γὰρ Ἄργει μίκρ’ ἔχουσ’ ἀνεστρέφου, Σπάρτησ δ’ ἀπαλλαχθεῖσα τὴν Φρυγῶν πόλιν χρυσῷ ῥέουσαν ἤλπισασ κατακλύσειν δαπάναισιν· οὐδ’ ἦν ἱκανά σοι τὰ Μενέλεω μέλαθρα ταῖσ σαῖσ ἐγκαθυβρίζειν τρυφαῖσ. εἰε͂̔ν· βίᾳ γὰρ παῖδα φῄσ <σ’> ἄγειν ἐμόν· τίσ Σπαρτιατῶν ᾔσθετ’; ἢ ποίαν βοὴν ἀνωλόλυξασ ‐ Κάστοροσ νεανίου τοῦ συζύγου τ’ ἔτ’ ὄντοσ, οὐ κατ’ ἄστρα πω; ἐπεὶ δὲ Τροίαν ἦλθεσ Ἀργεῖοί τέ σου κατ’ ἴχνοσ, ἦν δὲ δοριπετὴσ ἀγωνία, εἰ μὲν τὰ τοῦδε κρείσσον’ ἀγγέλλοιτό σοι, Μενέλαον ᾔνεισ, παῖσ ὅπωσ λυποῖτ’ ἐμὸσ ἔχων ἔρωτοσ ἀνταγωνιστὴν μέγαν· εἰ δ’ εὐτυχοῖεν Τρῶεσ, οὐδὲν ἦν ὅδε. ἐσ τὴν τύχην δ’ ὁρῶσα τοῦτ’ ἤσκεισ, ὅπωσ ἕποι’ ἅμ’ αὐτῇ, τῇ ἀρετῇ δ’ οὐκ ἤθελεσ. κἄπειτα πλεκταῖσ σῶμα σὸν κλέπτειν λέγεισ πύργων καθιεῖσ’, ὡσ μένουσ’ ἀκουσίωσ; ποῦ δῆτ’ ἐλήφθησ ἢ βρόχουσ ἀρτωμένη ἢ φάσγανον θήγουσ’, ἃ γενναία γυνὴ δράσειεν ἂν ποθοῦσα τὸν πάροσ πόσιν; καίτοι σ’ ἐνουθέτουν γε πολλὰ πολλάκισ· Ὦ θύγατερ, ἔξελθ’· οἱ δ’ ἐμοὶ παῖδεσ γάμουσ ἄλλουσ γαμοῦσι, σὲ δ’ ἐπὶ ναῦσ Ἀχαιϊκὰσ πέμψω συνεκκλέψασα· καὶ παῦσον μάχησ Ἕλληνασ ἡμᾶσ τε. ἀλλὰ σοὶ τόδ’ ἦν πικρόν. ἐν τοῖσ Ἀλεξάνδρου γὰρ ὕβριζεσ δόμοισ καὶ προσκυνεῖσθαι βαρβάρων ὕπ’ ἤθελεσ· μεγάλα γὰρ ἦν σοι. ‐ κἀπὶ τοῖσδε σὸν δέμασ ἐξῆλθεσ ἀσκήσασα κἄβλεψασ πόσει τὸν αὐτὸν αἰθέρ’, ὦ κατάπτυστον κάρα· ἣν χρῆν ταπεινὴν ἐν πέπλων ἐρειπίοισ, φρίκῃ τρέμουσαν, κρᾶτ’ ἀπεσκυθισμένην ἐλθεῖν, τὸ σῶφρον τῆσ ἀναιδείασ πλέον ἔχουσαν ἐπὶ τοῖσ πρόσθεν ἡμαρτημένοισ. Μενέλα’, ἵν’ εἰδῇσ οἷ τελευτήσω λόγον, στεφάνωσον Ἑλλάδ’ ἀξίωσ τήνδε κτανὼν σαυτοῦ, νόμον δὲ τόνδε ταῖσ ἄλλαισι θὲσ γυναιξί, θνῄσκειν ἥτισ ἂν προδῷ πόσιν. Μενέλαε, προγόνων τ’ ἀξίωσ δόμων τε σῶν τεῖσαι δάμαρτα κἀφελοῦ, πρὸσ Ἑλλάδοσ, ψόγον τὸ θῆλύ τ’, εὐγενὴσ ἐχθροῖσ φανείσ.

ἐμοὶ σὺ συμπέπτωκασ ἐσ ταὐτὸν λόγου, ἑκουσίωσ τήνδ’ ἐκ δόμων ἐλθεῖν ἐμῶν ξένασ ἐσ εὐνάσ· χἡ Κύπρισ κόμπου χάριν λόγοισ ἐνεῖται. ‐ βαῖνε λευστήρων πέλασ πόνουσ τ’ Ἀχαιῶν ἀπόδοσ ἐν μικρῷ μακροὺσ θανοῦσ’, ἵν’ εἰδῇσ μὴ καταισχύνειν ἐμέ. μή, πρόσ σε γονάτων, τὴν νόσον τὴν τῶν θεῶν προσθεὶσ ἐμοὶ κτάνῃσ με, συγγίγνωσκε δέ. μηδ’ οὓσ ἀπέκτειν’ ἥδε συμμάχουσ προδῷσ· ἐγὼ πρὸ κείνων καὶ τέκνων σε λίσσομαι. παῦσαι, γεραιά· τῆσδε δ’ οὐκ ἐφρόντισα. λέγω δὲ προσπόλοισι πρὸσ πρύμνασ νεῶν τήνδ’ ἐκκομίζειν, ἔνθα ναυστολήσεται. μή νυν νεὼσ σοὶ ταὐτὸν ἐσβήτω σκάφοσ. τί δ’ ἔστι; μεῖζον βρῖθοσ ἢ πάροιθ’ ἔχει; οὐκ ἔστ’ ἐραστὴσ ὅστισ οὐκ ἀεὶ φιλεῖ. ὅπωσ ἂν ἐκβῇ τῶν ἐρωμένων ὁ νοῦσ. ἔσται δ’ ἃ βούλῃ· ναῦν γὰρ οὐκ ἐσβήσεται ἐσ ἥνπερ ἡμεῖσ· καὶ γὰρ οὐ κακῶσ λέγεισ· ἐλθοῦσα δ’ Ἄργοσ ὥσπερ ἀξία κακῶσ κακὴ θανεῖται καὶ γυναιξὶ σωφρονεῖν πάσαισι θήσει. ῥᾴδιον μὲν οὐ τόδε· ὅμωσ δ’ ὁ τῆσδ’ ὄλεθροσ ἐσ φόβον βαλεῖ τὸ μῶρον αὐτῶν, κἂν ἔτ’ ὦσ’ ἐχθίονεσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Euripides, The Trojan Women, episode

(에우리피데스, The Trojan Women, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION