Euripides, The Trojan Women, episode, antistrophe 3 3:

σὲ δ, ὦ φίλ Ἕκτορ, εἶχον ἄνδρ ἀρκοῦντά μοι ξυνέσει γένει πλούτῳ τε κἀνδρείᾳ μέγαν:? ἀκήρατον δέ μ ἐκ πατρὸς λαβὼν δόμων πρῶτος τὸ παρθένειον ἐζεύξω λέχος. καὶ νῦν ὄλωλας μὲν σύ, ναυσθλοῦμαι δ ἐγὼ πρὸς Ἑλλάδ αἰχμάλωτος ἐς δοῦλον ζυγόν. ἆρ οὐκ ἐλάσσω τῶν ἐμῶν ἔχειν κακῶν Πολυξένης ὄλεθρος, ἣν καταστένεις· ἐμοὶ γὰρ οὐδ ὃ πᾶσι λείπεται βροτοῖς ξύνεστιν ἐλπίς, οὐδὲ κλέπτομαι φρένας πράξειν τι κεδνόν: ἡδὺ δ ἐστὶ καὶ δοκεῖν. ἐς ταὐτὸν ἥκεις συμφορᾶς: θρηνοῦσα δὲ τὸ σὸν διδάσκεις μ ἔνθα πημάτων κυρῶ. αὐτὴ μὲν οὔπω ναὸς εἰσέβην σκάφος, γραφῇ δ ἰδοῦσα καὶ κλύους ἐπίσταμαι. ναύταις γὰρ ἢν μὲν μέτριος ᾖ χειμὼν φέρειν, προθυμίαν ἔχουσι σωθῆναι πόνων, ὁ μὲν παρ οἰάχ, ὁ δ ἐπὶ λαίφεσιν βεβώς, ὁ δ ἄντλον εἴργων ναός: ἢν δ ὑπερβάλῃ πολὺς ταραχθεὶς πόντος, ἐνδόντες τύχῃ παρεῖσαν αὑτοὺς κυμάτων δρομήμασιν. οὕτω δὲ κἀγὼ πόλλ ἔχουσα πήματα ἄφθογγός εἰμι καὶ παρεῖς ἐῶ στόμα: νικᾷ γὰρ οὑκ θεῶν με δύστηνος κλύδων. ἀλλ, ὦ φίλη παῖ, τὰς μὲν Ἕκτορος τύχας ἐάσον: οὐ μὴ δάκρυά νιν σώσῃ τὰ σά: τίμα δὲ τὸν παρόντα δεσπότην σέθεν, φίλον διδοῦσα δέλεαρ ἀνδρὶ σῶν τρόπων. κἂν δρᾷς τάδ, ἐς τὸ κοινὸν εὐφρανεῖς φίλους καὶ παῖδα τόνδε παιδὸς ἐκθρέψειας ἂν Τροίᾳ μέγιστον ὠφέλημ, ἵν - εἴ ποτε - ἐκ σοῦ γενόμενοι παῖδες Ἴλιον πάλιν κατοικίσειαν, καὶ πόλις γένοιτ ἔτι. ἀλλ ἐκ λόγου γὰρ ἄλλος ἐκβαίνει λόγος, τίν αὖ δέδορκα τόνδ Ἀχαιϊκὸν λάτριν στείχοντα καινῶν ἄγγελον βουλευμάτων·?