Euripides, The Trojan Women, episode, iambic 2:

Τρῶεσ δὲ πρῶτον μέν, τὸ κάλλιστον κλέοσ, ὑπὲρ πάτρασ ἔθνῃσκον· οὓσ δ’ ἕλοι δόρυ, νεκροί γ’ ἐσ οἴκουσ φερόμενοι φίλων ὕπο ἐν γῇ πατρῴᾳ περιβολὰσ εἶχον χθονόσ, χερσὶν περισταλέντεσ ὧν ἐχρῆν ὕπο· ὅσοι δὲ μὴ θάνοιεν ἐν μάχῃ Φρυγῶν, ἀεὶ κατ’ ἦμαρ σὺν δάμαρτι καὶ τέκνοισ ᾤκουν, Ἀχαιοῖσ ὧν ἀπῆσαν ἡδοναί. τὰ δ’ Ἕκτορόσ σοι λύπρ’ ἄκουσον ὡσ ἔχει· δόξασ ἀνὴρ ἄριστοσ οἴχεται θανών, καὶ τοῦτ’ Ἀχαιῶν ἵξισ ἐξεργάζεται· εἰ δ’ ἦσαν οἴκοι, χρηστὸσ ὢν ἐλάνθανεν. Πάρισ δ’ ἔγημε τὴν Διόσ· γήμασ δὲ μή, σιγώμενον τὸ κῆδοσ εἶχεν ἐν δόμοισ. φεύγειν μὲν οὖν χρὴ πόλεμον ὅστισ εὖ φρονεῖ· εἰ δ’ ἐσ τόδ’ ἔλθοι, στέφανοσ οὐκ αἰσχρὸσ πόλει καλῶσ ὀλέσθαι, μὴ καλῶσ δὲ δυσκλεέσ. ὧν οὕνεκ’ οὐ χρή, μῆτερ, οἰκτίρειν σε γῆν, οὐ τἀμὰ λέκτρα· τοὺσ γὰρ ἐχθίστουσ ἐμοὶ καὶ σοὶ γάμοισι τοῖσ ἐμοῖσ διαφθερῶ. ὡσ ἡδέωσ κακοῖσιν οἰκείοισ γελᾷσ, μέλπεισ θ’ ἃ μέλπουσ’ οὐ σαφῆ δείξεισ ἴσωσ. εἰ μή σ’ Ἀπόλλων ἐξεβάκχευεν φρένασ, οὔ τἂν ἀμισθὶ τοὺσ ἐμοὺσ στρατηλάτασ τοιαῖσδε φήμαισ ἐξέπεμπεσ ἂν χθονόσ. ἀτὰρ τὰ σεμνὰ καὶ δοκήμασιν σοφὰ οὐδέν τι κρείσσω τῶν τὸ μηδὲν ἦν ἄρα. ὁ γὰρ μέγιστοσ τῶν Πανελλήνων ἄναξ, Ἀτρέωσ φίλοσ παῖσ, τῆσδ’ ἔρωτ’ ἐξαίρετον μαινάδοσ ὑπέστη· καὶ πένησ μέν εἰμ’ ἐγώ, ἀτὰρ λέχοσ γε τῆσδ’ ἂν οὐκ ἐκτησάμην. καὶ σοὶ μέν ‐ οὐ γὰρ ἀρτίασ ἔχεισ φρένασ ‐ Ἀργεῖ’ ὀνείδη καὶ Φρυγῶν ἐπαινέσεισ ἀνέμοισ φέρεσθαι παραδίδωμ’· ἕπου δέ μοι πρὸσ ναῦσ, καλὸν νύμφευμα τῷ στρατηλάτῃ. σὺ δ’, ἡνίκ’ ἄν σε Λαρτίου χρῄζῃ τόκοσ ἄγειν, ἕπεσθαι· σώφρονοσ δ’ ἔσῃ λάτρισ γυναικόσ, ὥσ φασ’ οἱ μολόντεσ Ἴλιον.