Euripides, The Trojan Women, episode, iambic 1:

βασίλεια, βακχεύουσαν οὐ λήψῃ κόρην, μὴ κοῦφον αἴρῃ βῆμ’ ἐσ Ἀργείων στρατόν; Ἥφαιστε, δᾳδουχεῖσ μὲν ἐν γάμοισ βροτῶν, ἀτὰρ λυγράν γε τήνδ’ ἀναιθύσσεισ φλόγα ἔξω τε μεγάλων ἐλπίδων. οἴμοι, τέκνον, ὡσ οὐχ ὑπ’ αἰχμῆσ <σ’> οὐδ’ ὑπ’ Ἀργείου δορὸσ γάμουσ γαμεῖσθαι τούσδ’ ἐδόξαζόν ποτε. παράδοσ ἐμοὶ φῶσ· οὐ γὰρ ὀρθὰ πυρφορεῖσ μαινὰσ θοάζουσ’, οὐδέ σ’ αἱ τύχαι, τέκνον, ἐσωφρονήκασ’ , ἀλλ’ ἔτ’ ἐν ταὐτῷ μένεισ. ἐσφέρετε πεύκασ, δάκρυά τ’ ἀνταλλάξατε τοῖσ τῆσδε μέλεσι, Τρῳάδεσ, γαμηλίοισ. μῆτερ, πύκαζε κρᾶτ’ ἐμὸν νικηφόρον, καὶ χαῖρε τοῖσ ἐμοῖσι βασιλικοῖσ γάμοισ· καὶ πέμπε, κἂν μὴ τἀμά σοι πρόθυμά γ’ ᾖ, ὤθει βιαίωσ· εἰ γὰρ ἔστι Λοξίασ, Ἑλένησ γαμεῖ με δυσχερέστερον γάμον ὁ τῶν Ἀχαιῶν κλεινὸσ Ἀγαμέμνων ἄναξ. κτενῶ γὰρ αὐτόν, κἀντιπορθήσω δόμουσ ποινὰσ ἀδελφῶν καὶ πατρὸσ λαβοῦσ’ ἐμοῦ . . . ἀλλ’ ἄττ’ ἐάσω· πέλεκυν οὐχ ὑμνήσομεν, ὃσ ἐσ τράχηλον τὸν ἐμὸν εἶσι χἁτέρων· μητροκτόνουσ τ’ ἀγῶνασ, οὓσ οὑμοὶ γάμοι θήσουσιν, οἴκων τ’ Ἀτρέωσ ἀνάστασιν. πόλιν δὲ δείξω τήνδε μακαριωτέραν ἢ τοὺσ Ἀχαιούσ, ἔνθεοσ μέν, ἀλλ’ ὅμωσ τοσόνδε γ’ ἔξω στήσομαι βακχευμάτων· οἳ διὰ μίαν γυναῖκα καὶ μίαν Κύπριν, θηρῶντεσ Ἑλένην, μυρίουσ ἀπώλεσαν. ὁ δὲ στρατηγὸσ ὁ σοφὸσ ἐχθίστων ὕπερ τὰ φίλτατ’ ὤλεσ’, ἡδονὰσ τὰσ οἴκοθεν τέκνων ἀδελφῷ δοὺσ γυναικὸσ οὕνεκα, καὶ ταῦθ’ ἑκούσησ κοὐ βίᾳ λελῃσμένησ. ἐπεὶ δ’ ἐπ’ ἀκτὰσ ἤλυθον Σκαμανδρίουσ, ἔθνῃσκον, οὐ γῆσ ὁρ́ι’ ἀποστερούμενοι οὐδ’ ὑψίπυργον πατρίδ’· οὓσ δ’ Ἄρησ ἕλοι, οὐ παῖδασ εἶδον, οὐ δάμαρτοσ ἐν χεροῖν πέπλοισ συνεστάλησαν, ἐν ξένῃ δὲ γῇ κεῖνται. τὰ δ’ οἴκοι τοῖσδ’ ὅμοι’ ἐγίγνετο· χῆραί τ’ ἔθνῃσκον, οἳ δ’ ἄπαιδεσ ἐν δόμοισ ἄλλοισ τέκν’ ἐκθρέψαντεσ· οὐδὲ πρὸσ τάφοισ ἔσθ’ ὅστισ αὐτῶν αἷμα γῇ δωρήσεται. ἦ τοῦδ’ ἐπαίνου τὸ στράτευμ’ ἐπάξιον. ‐ σιγᾶν ἄμεινον τᾀσχρά, μηδὲ μοῦσά μοι γένοιτ’ ἀοιδὸσ ἥτισ ὑμνήσει κακά.