Euripides, The Trojan Women, episode, iambic

βασίλεια, βακχεύουσαν οὐ λήψῃ κόρην, μὴ κοῦφον αἴρῃ βῆμ’ ἐσ Ἀργείων στρατόν; Ἥφαιστε, δᾳδουχεῖσ μὲν ἐν γάμοισ βροτῶν, ἀτὰρ λυγράν γε τήνδ’ ἀναιθύσσεισ φλόγα ἔξω τε μεγάλων ἐλπίδων. οἴμοι, τέκνον, ὡσ οὐχ ὑπ’ αἰχμῆσ <σ’> οὐδ’ ὑπ’ Ἀργείου δορὸσ γάμουσ γαμεῖσθαι τούσδ’ ἐδόξαζόν ποτε. παράδοσ ἐμοὶ φῶσ· οὐ γὰρ ὀρθὰ πυρφορεῖσ μαινὰσ θοάζουσ’, οὐδέ σ’ αἱ τύχαι, τέκνον, ἐσωφρονήκασ’ , ἀλλ’ ἔτ’ ἐν ταὐτῷ μένεισ. ἐσφέρετε πεύκασ, δάκρυά τ’ ἀνταλλάξατε τοῖσ τῆσδε μέλεσι, Τρῳάδεσ, γαμηλίοισ. μῆτερ, πύκαζε κρᾶτ’ ἐμὸν νικηφόρον, καὶ χαῖρε τοῖσ ἐμοῖσι βασιλικοῖσ γάμοισ· καὶ πέμπε, κἂν μὴ τἀμά σοι πρόθυμά γ’ ᾖ, ὤθει βιαίωσ· εἰ γὰρ ἔστι Λοξίασ, Ἑλένησ γαμεῖ με δυσχερέστερον γάμον ὁ τῶν Ἀχαιῶν κλεινὸσ Ἀγαμέμνων ἄναξ. κτενῶ γὰρ αὐτόν, κἀντιπορθήσω δόμουσ ποινὰσ ἀδελφῶν καὶ πατρὸσ λαβοῦσ’ ἐμοῦ . . . ἀλλ’ ἄττ’ ἐάσω· πέλεκυν οὐχ ὑμνήσομεν, ὃσ ἐσ τράχηλον τὸν ἐμὸν εἶσι χἁτέρων· μητροκτόνουσ τ’ ἀγῶνασ, οὓσ οὑμοὶ γάμοι θήσουσιν, οἴκων τ’ Ἀτρέωσ ἀνάστασιν. πόλιν δὲ δείξω τήνδε μακαριωτέραν ἢ τοὺσ Ἀχαιούσ, ἔνθεοσ μέν, ἀλλ’ ὅμωσ τοσόνδε γ’ ἔξω στήσομαι βακχευμάτων· οἳ διὰ μίαν γυναῖκα καὶ μίαν Κύπριν, θηρῶντεσ Ἑλένην, μυρίουσ ἀπώλεσαν. ὁ δὲ στρατηγὸσ ὁ σοφὸσ ἐχθίστων ὕπερ τὰ φίλτατ’ ὤλεσ’, ἡδονὰσ τὰσ οἴκοθεν τέκνων ἀδελφῷ δοὺσ γυναικὸσ οὕνεκα, καὶ ταῦθ’ ἑκούσησ κοὐ βίᾳ λελῃσμένησ. ἐπεὶ δ’ ἐπ’ ἀκτὰσ ἤλυθον Σκαμανδρίουσ, ἔθνῃσκον, οὐ γῆσ ὁρ́ι’ ἀποστερούμενοι οὐδ’ ὑψίπυργον πατρίδ’· οὓσ δ’ Ἄρησ ἕλοι, οὐ παῖδασ εἶδον, οὐ δάμαρτοσ ἐν χεροῖν πέπλοισ συνεστάλησαν, ἐν ξένῃ δὲ γῇ κεῖνται. τὰ δ’ οἴκοι τοῖσδ’ ὅμοι’ ἐγίγνετο· χῆραί τ’ ἔθνῃσκον, οἳ δ’ ἄπαιδεσ ἐν δόμοισ ἄλλοισ τέκν’ ἐκθρέψαντεσ· οὐδὲ πρὸσ τάφοισ ἔσθ’ ὅστισ αὐτῶν αἷμα γῇ δωρήσεται. ἦ τοῦδ’ ἐπαίνου τὸ στράτευμ’ ἐπάξιον. ‐ σιγᾶν ἄμεινον τᾀσχρά, μηδὲ μοῦσά μοι γένοιτ’ ἀοιδὸσ ἥτισ ὑμνήσει κακά. Τρῶεσ δὲ πρῶτον μέν, τὸ κάλλιστον κλέοσ, ὑπὲρ πάτρασ ἔθνῃσκον·

οὓσ δ’ ἕλοι δόρυ, νεκροί γ’ ἐσ οἴκουσ φερόμενοι φίλων ὕπο ἐν γῇ πατρῴᾳ περιβολὰσ εἶχον χθονόσ, χερσὶν περισταλέντεσ ὧν ἐχρῆν ὕπο· ὅσοι δὲ μὴ θάνοιεν ἐν μάχῃ Φρυγῶν, ἀεὶ κατ’ ἦμαρ σὺν δάμαρτι καὶ τέκνοισ ᾤκουν, Ἀχαιοῖσ ὧν ἀπῆσαν ἡδοναί. τὰ δ’ Ἕκτορόσ σοι λύπρ’ ἄκουσον ὡσ ἔχει· δόξασ ἀνὴρ ἄριστοσ οἴχεται θανών, καὶ τοῦτ’ Ἀχαιῶν ἵξισ ἐξεργάζεται· εἰ δ’ ἦσαν οἴκοι, χρηστὸσ ὢν ἐλάνθανεν. Πάρισ δ’ ἔγημε τὴν Διόσ· γήμασ δὲ μή, σιγώμενον τὸ κῆδοσ εἶχεν ἐν δόμοισ. φεύγειν μὲν οὖν χρὴ πόλεμον ὅστισ εὖ φρονεῖ· εἰ δ’ ἐσ τόδ’ ἔλθοι, στέφανοσ οὐκ αἰσχρὸσ πόλει καλῶσ ὀλέσθαι, μὴ καλῶσ δὲ δυσκλεέσ. ὧν οὕνεκ’ οὐ χρή, μῆτερ, οἰκτίρειν σε γῆν, οὐ τἀμὰ λέκτρα· τοὺσ γὰρ ἐχθίστουσ ἐμοὶ καὶ σοὶ γάμοισι τοῖσ ἐμοῖσ διαφθερῶ. ὡσ ἡδέωσ κακοῖσιν οἰκείοισ γελᾷσ, μέλπεισ θ’ ἃ μέλπουσ’ οὐ σαφῆ δείξεισ ἴσωσ. εἰ μή σ’ Ἀπόλλων ἐξεβάκχευεν φρένασ, οὔ τἂν ἀμισθὶ τοὺσ ἐμοὺσ στρατηλάτασ τοιαῖσδε φήμαισ ἐξέπεμπεσ ἂν χθονόσ. ἀτὰρ τὰ σεμνὰ καὶ δοκήμασιν σοφὰ οὐδέν τι κρείσσω τῶν τὸ μηδὲν ἦν ἄρα. ὁ γὰρ μέγιστοσ τῶν Πανελλήνων ἄναξ, Ἀτρέωσ φίλοσ παῖσ, τῆσδ’ ἔρωτ’ ἐξαίρετον μαινάδοσ ὑπέστη· καὶ πένησ μέν εἰμ’ ἐγώ, ἀτὰρ λέχοσ γε τῆσδ’ ἂν οὐκ ἐκτησάμην. καὶ σοὶ μέν ‐ οὐ γὰρ ἀρτίασ ἔχεισ φρένασ ‐ Ἀργεῖ’ ὀνείδη καὶ Φρυγῶν ἐπαινέσεισ ἀνέμοισ φέρεσθαι παραδίδωμ’· ἕπου δέ μοι πρὸσ ναῦσ, καλὸν νύμφευμα τῷ στρατηλάτῃ. σὺ δ’, ἡνίκ’ ἄν σε Λαρτίου χρῄζῃ τόκοσ ἄγειν, ἕπεσθαι· σώφρονοσ δ’ ἔσῃ λάτρισ γυναικόσ, ὥσ φασ’ οἱ μολόντεσ Ἴλιον. ἦ δεινὸσ ὁ λάτρισ.

τί ποτ’ ἔχουσι τοὔνομα κήρυκεσ, ἓν ἀπέχθημα πάγκοινον βροτοῖσ, οἱ περὶ τυράννουσ καὶ πόλεισ ὑπηρέται; σὺ τὴν ἐμὴν φῂσ μητέρ’ εἰσ Ὀδυσσέωσ ἥξειν μέλαθρα; ποῦ δ’ Ἀπόλλωνοσ λόγοι, οἵ φασιν αὐτὴν εἰσ ἔμ’ ἡρμηνευμένοι αὐτοῦ θανεῖσθαι; . . . τἄλλα δ’ οὐκ ὀνειδιῶ. δύστηνοσ, οὐκ οἶδ’ οἱᾶ́ νιν μένει παθεῖν· ὡσ χρυσὸσ αὐτῷ τἀμὰ καὶ Φρυγῶν κακὰ δόξει ποτ’ εἶναι. δέκα γὰρ ἐκπλήσασ ἔτη πρὸσ τοῖσιν ἐνθάδ’, ἵξεται μόνοσ πάτραν . . . . . . . οὗ δὴ στενὸν δίαυλον ᾤκισται πέτρασ δεινὴ Χάρυβδισ, ὠμοβρώσ τ’ ὀρειβάτησ Κύκλωψ, Λιγυστίσ θ’ ἡ συῶν μορφώτρια Κίρκη, θαλάσσησ θ’ ἁλμυρᾶσ ναυάγια, λωτοῦ τ’ ἔρωτεσ, Ἡλίου θ’ ἁγναὶ βόεσ, αἳ σάρκα φωνήεσσαν ἥσουσίν ποτε, πικρὰν Ὀδυσσεῖ γῆρυν. ὡσ δὲ συντέμω, ζῶν εἶσ’ ἐσ Αἵδου κἀκφυγὼν λίμνησ ὕδωρ κάκ’ ἐν δόμοισι μυρί’ εὑρήσει μολών.