Euripides, Suppliants, episode

(에우리피데스, Suppliants, episode)

τέχνην μὲν αἰεὶ τήνδ’ ἔχων ὑπηρετεῖσ πόλει τε κἀμοί, διαφέρων κηρύγματα· ἐλθὼν δ’ ὑπέρ τ’ Ἀσωπὸν Ἰσμηνοῦ θ’ ὕδωρ σεμνῷ τυράννῳ φράζε Καδμείων τάδε· Θησεύσ σ’ ἀπαιτεῖ πρὸσ χάριν θάψαι νεκρούσ, συγγείτον’ οἰκῶν γαῖαν, ἀξιῶν τυχεῖν, φίλον τε θέσθαι πάντ’ Ἐρεχθειδῶν λεών. κἂν μὲν θέλωσιν, αἰνέσασ παλίσσυτοσ στεῖχ’· ἢν δ’ ἀπιστῶσ’, οἵδε δεύτεροι λόγοι· Κῶμον δέχεσθαι τὸν ἐμὸν ἀσπιδηφόρον. στρατὸσ δὲ θάσσει κἀξετάζεται παρὼν Καλλίχορον ἀμφὶ σεμνὸν εὐτρεπὴσ ὅδε. καὶ μὴν ἑκοῦσά γ’ ἀσμένη τ’ ἐδέξατο πόλισ πόνον τόνδ’, ὡσ θέλοντά μ’ ᾔσθετο. ἐά· λόγων τίσ ἐμποδὼν ὅδ’ ἔρχεται; Καδμεῖοσ, ὡσ ἐοίκεν οὐ σάφ’ εἰδότι, κῆρυξ. ἐπίσχεσ, ἤν σ’ ἀπαλλάξῃ πόνου μολὼν ὕπαντα τοῖσ ἐμοῖσ βουλεύμασιν. τίσ γῆσ τύραννοσ; πρὸσ τίν’ ἀγγεῖλαί με χρὴ λόγουσ Κρέοντοσ, ὃσ κρατεῖ Κάδμου χθονὸσ Ἐτεοκλέουσ θανόντοσ ἀμφ’ ἑπταστόμουσ πύλασ ἀδελφῇ χειρὶ Πολυνείκουσ ὕπο; πρῶτον μὲν ἤρξω τοῦ λόγου ψευδῶσ, ξένε, ζητῶν τύραννον ἐνθάδ’· οὐ γὰρ ἄρχεται ἑνὸσ πρὸσ ἀνδρόσ, ἀλλ’ ἐλευθέρα πόλισ. δῆμοσ δ’ ἀνάσσει διαδοχαῖσιν ἐν μέρει ἐνιαυσίαισιν, οὐχὶ τῷ πλούτῳ διδοὺσ τὸ πλεῖστον, ἀλλὰ χὡ πένησ ἔχων ἴσον. ἓν μὲν τόδ’ ἡμῖν ὥσπερ ἐν πεσσοῖσ δίδωσ κρεῖσσον· πόλισ γὰρ ἧσ ἐγὼ πάρειμ’ ἄπο ἑνὸσ πρὸσ ἀνδρόσ, οὐκ ὄχλῳ κρατύνεται· οὐδ’ ἔστιν αὐτὴν ὅστισ ἐκχαυνῶν λόγοισ πρὸσ κέρδοσ ἴδιον ἄλλοτ’ ἄλλοσε στρέφει, τὸ δ’ αὐτίχ’ ἡδὺσ καὶ διδοὺσ πολλὴν χάριν, ἐσαῦθισ ἔβλαψ’, εἶτα διαβολαῖσ νέαισ κλέψασ τὰ πρόσθε σφάλματ’ ἐξέδυ δίκησ. ἄλλωσ τε πῶσ ἂν μὴ διορθεύων λόγουσ ὀρθῶσ δύναιτ’ ἂν δῆμοσ εὐθύνειν πόλιν; ὁ γὰρ χρόνοσ μάθησιν ἀντὶ τοῦ τάχουσ κρείσσω δίδωσι. γαπόνοσ δ’ ἀνὴρ πένησ, εἰ καὶ γένοιτο μὴ ἀμαθήσ, ἔργων ὕπο οὐκ ἂν δύναιτο πρὸσ τὰ κοίν’ ἀποβλέπειν. ἦ δὴ νοσῶδεσ τοῦτο τοῖσ ἀμείνοσιν, ὅταν πονηρὸσ ἀξίωμ’ ἀνὴρ ἔχῃ γλώσσῃ κατασχὼν δῆμον, οὐδὲν ὢν τὸ πρίν. κομψόσ γ’ ὁ κῆρυξ καὶ παρεργάτησ λόγων.

ἐπεὶ δ’ ἀγῶνα καὶ σὺ τόνδ’ ἠγωνίσω, ἄκου’· ἅμιλλαν γὰρ σὺ προύθηκασ λόγων. οὐδὲν τυράννου δυσμενέστερον πόλει, ὅπου τὸ μὲν πρώτιστον οὐκ εἰσὶν νόμοι κοινοί, κρατεῖ δ’ εἷσ τὸν νόμον κεκτημένοσ αὐτὸσ παρ’ αὑτῷ· καὶ τόδ’ οὐκέτ’ ἔστ’ ἴσον. γεγραμμένων δὲ τῶν νόμων ὅ τ’ ἀσθενὴσ ὁ πλούσιόσ τε τὴν δίκην ἴσην ἔχει, ἔστιν δ’ ἐνισπεῖν τοῖσιν ἀσθενεστέροισ τὸν εὐτυχοῦντα ταὔθ’, ὅταν κλύῃ κακῶσ, νικᾷ δ’ ὁ μείων τὸν μέγαν δίκαι’ ἔχων. τοὐλεύθερον δ’ ἐκεῖνο· Τίσ θέλει πόλει χρηστόν τι βούλευμ’ ἐσ μέσον φέρειν ἔχων; καὶ ταῦθ’ ὁ χρῄζων λαμπρόσ ἐσθ’, ὁ μὴ θέλων σιγᾷ. τί τούτων ἔστ’ ἰσαίτερον πόλει; καὶ μὴν ὅπου γε δῆμοσ αὐθέντησ χθονόσ, ὑποῦσιν ἀστοῖσ ἥδεται νεανίαισ· ἀνὴρ δὲ βασιλεὺσ ἐχθρὸν ἡγεῖται τόδε, καὶ τοὺσ ἀρίστουσ οὕσ τ’ ἂν ἡγῆται φρονεῖν κτείνει, δεδοικὼσ τῆσ τυραννίδοσ πέρι. πῶσ οὖν ἔτ’ ἂν γένοιτ’ ἂν ἰσχυρὰ πόλισ, ὅταν τισ ὡσ λειμῶνοσ ἠρινοῦ στάχυν τόλμασ ἀφαιρῇ κἀπολωτίζῃ νέουσ; κτᾶσθαι δὲ πλοῦτον καὶ βίον τί δεῖ τέκνοισ ὡσ τῷ τυράννῳ πλείον’ ἐκμοχθῇ βίον; ἢ παρθενεύειν παῖδασ ἐν δόμοισ καλῶσ, τερπνὰσ τυράννοισ ἡδονάσ, ὅταν θέλῃ, δάκρυα δ’ ἑτοιμάζουσι; μὴ ζῴην ἔτι, εἰ τἀμὰ τέκνα πρὸσ βίαν νυμφεύσεται. καὶ ταῦτα μὲν δὴ πρὸσ τὰ σὰ ἐξηκόντισα. ἥκεισ δὲ δὴ τί τῆσδε γῆσ κεχρημένοσ; κλαίων γ’ ἂν ἦλθεσ, εἴ σε μὴ ’πεμψεν πόλισ, περισσὰ φωνῶν· τὸν γὰρ ἄγγελον χρεὼν λέξανθ’ ὅσ’ ἂν τάξῃ τισ ὡσ τάχοσ πάλιν χωρεῖν. τὸ λοιπὸν δ’ εἰσ ἐμὴν πόλιν Κρέων ἧσσον λάλον σου πεμπέτω τιν’ ἄγγελον. φεῦ φεῦ· κακοῖσιν ὡσ ὅταν δαίμων διδῷ καλῶσ, ὑβρίζουσ’ ὡσ ἀεὶ πράξοντεσ εὖ. λέγοιμ’ ἂν ἤδη.

τῶν μὲν ἠγωνισμένων σοὶ μὲν δοκείτω ταῦτ’, ἐμοὶ δὲ τἀντία. ἐγὼ δ’ ἀπαυδῶ πᾶσ τε Καδμεῖοσ λεὼσ Ἄδραστον ἐσ γῆν τήνδε μὴ παριέναι· εἰ δ’ ἔστιν ἐν γῇ, πρὶν θεοῦ δῦναι σέλασ, λύσαντα σεμνὰ στεμμάτων μυστήρια τῆσδ’ ἐξελαύνειν, μηδ’ ἀναιρεῖσθαι νεκροὺσ βίᾳ, προσήκοντ’ οὐδὲν Ἀργείων πόλει. κἂν μὲν πίθῃ μοι, κυμάτων ἄτερ πόλιν σὴν ναυστολήσεισ· εἰ δὲ μή, πολὺσ κλύδων ἡμῖν τε καὶ σοὶ συμμάχοισ τ’ ἔσται δορόσ. σκέψαι δέ, καὶ μὴ τοῖσ ἐμοῖσ θυμούμενοσ λόγοισιν, ὡσ δὴ πόλιν ἐλευθέραν ἔχων, σφριγῶντ’ ἀμείψῃ μῦθον ἐκ βραχιόνων· ἐλπὶσ γάρ ἐστ’ ἄπιστον, ἣ πολλὰσ πόλεισ συνῆψ’, ἄγουσα θυμὸν εἰσ ὑπερβολάσ. ὅταν γὰρ ἔλθῃ πόλεμοσ ἐσ ψῆφον λεώ, οὐδεὶσ ἔθ’ αὑτοῦ θάνατον ἐκλογίζεται, τὸ δυστυχὲσ δὲ τοῦτ’ ἐσ ἄλλον ἐκτρέπει· εἰ δ’ ἦν παρ’ ὄμμα θάνατοσ ἐν ψήφου φορᾷ, οὐκ ἄν ποθ’ Ἑλλὰσ δοριμανὴσ ἀπώλλυτο. καίτοι δυοῖν γε πάντεσ ἄνθρωποι λόγοιν τὸν κρείσσον’ ἴσμεν, καὶ τὰ χρηστὰ καὶ κακά, ὅσῳ τε πολέμου κρεῖσσον εἰρήνη βροτοῖσ· ἣ πρῶτα μὲν Μούσαισι προσφιλεστάτη, Ποιναῖσι δ’ ἐχθρά, τέρπεται δ’ εὐπαιδίᾳ, χαίρει δὲ πλούτῳ. ταῦτ’ ἀφέντεσ οἱ κακοὶ πολέμουσ ἀναιρούμεσθα καὶ τὸν ἥσσονα δουλούμεθ’, ἄνδρεσ ἄνδρα καὶ πόλισ πόλιν. σὺ δ’ ἄνδρασ ἐχθροὺσ καὶ θανόντασ ὠφελεῖσ, θάπτων κομίζων θ’ ὕβρισ οὓσ ἀπώλεσεν;

οὔ τἄρ’ ἔτ’ ὀρθῶσ Καπανέωσ κεραύνιον δέμασ καπνοῦται, κλιμάκων ὀρθοστάτασ ὃσ προσβαλὼν πύλῃσιν ὤμοσεν πόλιν πέρσειν θεοῦ θέλοντοσ ἤν τε μὴ θέλῃ; οὐδ’ ἡρ́πασεν χάρυβδισ οἰωνοσκόπον, τέθριππον ἁρ́μα περιβαλοῦσα χάσματι, ἄλλοι τε κεῖνται πρὸσ πύλαισ λοχαγέται πέτροισ καταξανθέντεσ ὀστέων ῥαφάσ; ἤ νυν φρονεῖν ἄμεινον ἐξαύχει Διόσ, ἢ θεοὺσ δικαίωσ τοὺσ κακοὺσ ἀπολλύναι. φιλεῖν μὲν οὖν χρὴ τοὺσ σοφοὺσ πρῶτον τέκνα, ἔπειτα τοκέασ πατρίδα θ’, ἣν αὔξειν χρεὼν καὶ μὴ κατᾶξαι. σφαλερὸν ἡγεμὼν θρασύσ· νεώσ τε ναύτησ ἥσυχοσ, καιρῷ σοφόσ. καὶ τοῦτ’ ἐμοὶ τἀνδρεῖον, ἡ προμηθία. ἐξαρκέσασ ἦν Ζεὺσ ὁ τιμωρούμενοσ, ὑμᾶσ δ’ ὑβρίζειν οὐκ ἐχρῆν τοιάνδ’ ὕβριν. ὦ παγκάκιστε ‐ σῖγ’, Ἄδραστ’, ἔχε στόμα, καὶ μὴ ’πίπροσθεν τῶν ἐμῶν τοὺσ σοὺσ λόγουσ θῇσ· οὐ γὰρ ἥκει πρὸσ σὲ κηρύσσων ὅδε, ἀλλ’ ὡσ ἔμ’· ἡμᾶσ κἀποκρίνασθαι χρεών. καὶ πρῶτα μέν σε πρὸσ τὰ πρῶτ’ ἀμείψομαι. οὐκ οἶδ’ ἐγὼ Κρέοντα δεσπόζοντ’ ἐμοῦ οὐδὲ σθένοντα μεῖζον, ὥστ’ ἀναγκάσαι δρᾶν τὰσ Ἀθήνασ ταῦτ’· ἄνω γὰρ ἂν ῥέοι τὰ πράγμαθ’ οὕτωσ, εἰ ’πιταξόμεσθα δή. πόλεμον δὲ τοῦτον οὐκ ἐγὼ καθίσταμαι, ὃσ οὐδὲ σὺν τοῖσδ’ ἦλθον ἐσ Κάδμου χθόνα· νεκροὺσ δὲ τοὺσ θανόντασ, οὐ βλάπτων πόλιν οὐδ’ ἀνδροκμῆτασ προσφέρων ἀγωνίασ, θάψαι δικαιῶ, τὸν Πανελλήνων νόμον σῴζων. τί τούτων ἐστὶν οὐ καλῶσ ἔχον; εἰ γάρ τι καὶ πεπόνθατ’ Ἀργείων ὕπο, τεθνᾶσιν, ἠμύνασθε πολεμίουσ καλῶσ, αἰσχρῶσ δ’ ἐκείνοισ, χἡ δίκη διοίχεται. ἐάσατ’ ἤδη γῇ καλυφθῆναι νεκρούσ, ὅθεν δ’ ἕκαστον ἐσ τὸ φῶσ ἀφίκετο, ἐνταῦθ’ ἀπελθεῖν, πνεῦμα μὲν πρὸσ αἰθέρα, τὸ σῶμα δ’ ἐσ γῆν· οὔτι γὰρ κεκτήμεθα ἡμέτερον αὐτὸ πλὴν ἐνοικῆσαι βίον, κἄπειτα τὴν θρέψασαν αὐτὸ δεῖ λαβεῖν. δοκεῖσ κακουργεῖν Ἄργοσ οὐ θάπτων νεκρούσ; ἥκιστα· πάσησ Ἑλλάδοσ κοινὸν τόδε, εἰ τοὺσ θανόντασ νοσφίσασ ὧν χρῆν λαχεῖν ἀτάφουσ τισ ἕξει· δειλίαν γὰρ ἐσφέρει τοῖσ ἀλκίμοισιν οὗτοσ ἢν τεθῇ νόμοσ. κἀμοὶ μὲν ἦλθεσ δείν’ ἀπειλήσων ἔπη, νεκροὺσ δὲ ταρβεῖτ’, εἰ κρυβήσονται χθονί; τί μὴ γένηται; μὴ κατασκάψωσι γῆν ταφέντεσ ὑμῶν; ἢ τέκν’ ἐν μυχῷ χθονὸσ φύσωσιν, ἐξ ὧν εἶσί τισ τιμωρία; σκαιόν γε τἀνάλωμα τῆσ γλώσσησ τόδε, φόβουσ πονηροὺσ καὶ κενοὺσ δεδοικέναι. ἀλλ’, ὦ μάταιοι, γνῶτε τἀνθρώπων κακά·

παλαίσμαθ’ ἡμῶν ὁ βίοσ· εὐτυχοῦσι δὲ οἳ μὲν τάχ’, οἳ δ’ ἐσαῦθισ, οἳ δ’ ἤδη βροτῶν, τρυφᾷ δ’ ὁ δαίμων· πρόσ τε γὰρ τοῦ δυστυχοῦσ, ὡσ εὐτυχήσῃ, τίμιοσ γεραίρεται, ὅ τ’ ὄλβιόσ νιν πνεῦμα δειμαίνων λιπεῖν ὑψηλὸν αἴρει. γνόντασ οὖν χρεὼν τάδε ἀδικουμένουσ τε μέτρια μὴ θυμῷ φέρειν ἀδικεῖν τε τοιαῦθ’ οἱᾶ μὴ βλάψαι πόλιν. πῶσ οὖν ἂν εἰή; τοὺσ ὀλωλότασ νεκροὺσ θάψαι δὸσ ἡμῖν τοῖσ θέλουσιν εὐσεβεῖν. ἢ δῆλα τἀνθένδ’· εἶμι καὶ θάψω βίᾳ. οὐ γάρ ποτ’ εἰσ Ἕλληνασ ἐξοισθήσεται ὡσ εἰσ ἔμ’ ἐλθὼν καὶ πόλιν Πανδίονοσ νόμοσ παλαιὸσ δαιμόνων διεφθάρη. θάρσει· τὸ γάρ τοι τῆσ Δίκησ σῴζων φάοσ πολλοὺσ ὑπεκφύγοισ ἂν ἀνθρώπων ψόγουσ. βούλῃ συνάψω μῦθον ἐν βραχεῖ σέθεν; λέγ’, εἴ τι βούλῃ· καὶ γὰρ οὐ σιγηλὸσ εἶ. οὐκ ἄν ποτ’ ἐκ γῆσ παῖδασ Ἀργείων λάβοισ. κἀμοῦ νυν ἀντάκουσον, εἰ βούλῃ, πάλιν. κλύοιμ’ ἄν· οὐ γὰρ ἀλλὰ δεῖ δοῦναι μέροσ. θάψω νεκροὺσ γῆσ ἐξελὼν Ἀσωπίασ. ἐν ἀσπίσιν σοι πρῶτα κινδυνευτέον. πολλοὺσ ἔτλην δὴ χἁτέρουσ ἄλλουσ πόνουσ. ἦ πᾶσιν οὖν <σ’> ἔφυσεν ἐξαρκεῖν πατήρ; ὅσοι γ’ ὑβρισταί· χρηστὰ δ’ οὐ κολάζομεν. πράσσειν σὺ πόλλ’ εἰώθασ ἥ τε σὴ πόλισ. τοιγὰρ πονοῦσα πολλὰ πόλλ’ εὐδαιμονεῖ. ἔλθ’, ὥσ σε λόγχη σπαρτὸσ ἐν πόλει λάβῃ. τίσ δ’ ἐκ δράκοντοσ θοῦροσ ἂν γένοιτ’ Ἄρησ; γνώσῃ σὺ πάσχων· νῦν δ’ ἔτ’ εἶ νεανίασ. οὔτοι μ’ ἐπαρεῖσ ὥστε θυμῶσαι φρένασ τοῖσ σοῖσι κόμποισ· ἀλλ’ ἀποστέλλου χθονόσ, λόγουσ ματαίουσ οὕσπερ ἠνέγκω λαβών. περαίνομεν γὰρ οὐδέν. ὁρμᾶσθαι χρεὼν πάντ’ ἄνδρ’ ὁπλίτην ἁρμάτων τ’ ἐπεμβάτην, μοναμπύκων τε φάλαρα κινεῖσθαι στόμα ἀφρῷ καταστάζοντα Καδμείαν χθόνα. χωρήσομαι γὰρ ἑπτὰ πρὸσ Κάδμου πύλασ αὐτὸσ σίδηρον ὀξὺν ἐν χεροῖν ἔχων αὐτόσ τε κῆρυξ. σοὶ δὲ προστάσσω μένειν, Ἄδραστε, κἀμοὶ μὴ ἀναμίγνυσθαι τύχασ τὰσ σάσ. ἐγὼ γὰρ δαίμονοσ τοὐμοῦ μέτα στρατηλατήσω καινὸσ ἐν καινῷ δορί. ἓν δεῖ μόνον μοι· τοὺσ θεοὺσ ἔχειν, ὅσοι δίκην σέβονται· ταῦτα γὰρ ξυνόνθ’ ὁμοῦ νίκην δίδωσιν. ἁρετὴ δ’ οὐδὲν λέγει βροτοῖσιν, ἢ μὴ τὸν θεὸν χρῄζοντ’ ἔχῃ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION