Euripides, Phoenissae, episode, lyric 1:

ποθεινὰ δάκρυα παρὰ φίλαισι παρθένοισ λιποῦσ’ ἄπειμι πατρίδοσ ἀποπρὸ γαίασ ἀπαρθένευτ’ ἀλωμένα. φεῦ τὸ χρήσιμον φρενῶν ἐσ πατρόσ γε συμφορὰσ εὐκλεᾶ με θήσει· τάλαιν’ ἐγὼ <σῶν> συγγόνου θ’ ὑβρισμάτων, ὃσ ἐκ δόμων νέκυσ ἄθαπτοσ οἴχεται μέλεοσ, ὅν, εἴ με καὶ θανεῖν, πάτερ, χρεών, σκότια γᾷ καλύψω. πρὸσ ἥλικασ φάνηθι σάσ. ἅλισ ὀδυρμάτων ἐμῶν. σὺ δ’ ἀμφὶ βωμίουσ λιτὰσ ‐ κόρον ἔχουσ’ ἐμῶν κακῶν. ἴθ’ ἀλλὰ Βρόμιοσ ἵνα τε σηκὸσ ἄβατοσ ὄρεσι μαινάδων. Καδμείαν ᾧ νεβρίδα στολιδωσαμένα ποτ’ ἐγὼ Σεμέλασ θίασον ἱερὸν ὄρεσιν ἀνεχόρευσα, χάριν ἀχάριτον ἐσ θεοὺσ διδοῦσα;