Euripides, Phoenissae, episode, iambic

(에우리피데스, Phoenissae, episode, iambic)

πολλῶν κακῶν κατῆρξεν Οἰδίπου δόμοισ τόδ’ ἦμαρ· εἰή δ’ εὐτυχέστεροσ βίοσ. οἴκτων μὲν ἤδη λήγεθ’, ὡσ ὡρ́α τάφου μνήμην τίθεσθαι· τόνδε δ’, Οἰδίπου, λόγον ἄκουσον· ἀρχὰσ τῆσδε γῆσ ἔδωκέ μοι Ἐτεοκλέησ παῖσ σόσ, γάμων φερνὰσ διδοὺσ Αἵμονι κόρησ τε λέκτρον Ἀντιγόνησ σέθεν. οὐκ οὖν σ’ ἐάσω τήνδε γῆν οἰκεῖν ἔτι· σαφῶσ γὰρ εἶπε Τειρεσίασ οὐ μή ποτε σοῦ τήνδε γῆν οἰκοῦντοσ εὖ πράξειν πόλιν. ἀλλ’ ἐκκομίζου. καὶ τάδ’ οὐχ ὕβρει λέγω οὐδ’ ἐχθρὸσ ὢν σόσ, διὰ δὲ τοὺσ ἀλάστορασ τοὺσ σοὺσ δεδοικὼσ μή τι γῆ πάθῃ κακόν. ὦ μοῖρ’, ἀπ’ ἀρχῆσ ὥσ μ’ ἔφυσασ ἄθλιον καὶ τλήμον’, εἴ τισ ἄλλοσ ἀνθρώπων ἔφυ· ὃν καὶ πρὶν ἐσ φῶσ μητρὸσ ἐκ γονῆσ μολεῖν, ἄγονον Ἀπόλλων Λαί̈ῳ μ’ ἐθέσπισεν φονέα γενέσθαι πατρόσ· ὦ τάλασ ἐγώ. ἐπεὶ δ’ ἐγενόμην, αὖθισ ὁ σπείρασ πατὴρ κτείνει με νομίσασ πολέμιον πεφυκέναι· χρῆν γὰρ θανεῖν νιν ἐξ ἐμοῦ· πέμπει δέ με μαστὸν ποθοῦντα θηρσὶν ἄθλιον βοράν· οὗ σῳζόμεσθα ‐ Ταρτάρου γὰρ ὤφελεν ἐλθεῖν Κιθαιρὼν εἰσ ἄβυσσα χάσματα, ὅσ μ’ οὐ διώλεσ’, ἀλλὰ . . . . . . . . . . . δουλεῦσαί τέ μοι δαίμων ἔδωκε Πόλυβον ἀμφὶ δεσπότην. κτανὼν δ’ ἐμαυτοῦ πατέρ’ ὁ δυσδαίμων ἐγὼ ἐσ μητρὸσ ἦλθον τῆσ ταλαιπώρου λέχοσ, παῖδάσ τ’ ἀδελφοὺσ ἔτεκον, οὓσ ἀπώλεσα, ἀρὰσ παραλαβὼν Λαί̈ου καὶ παισὶ δούσ. οὐ γὰρ τοσοῦτον ἀσύνετοσ πέφυκ’ ἐγὼ ὥστ’ εἰσ ἔμ’ ὄμματ’ ἔσ τ’ ἐμῶν παίδων βίον ἄνευ θεῶν του ταῦτ’ ἐμηχανησάμην. εἰε͂̔ν·

τί δράσω δῆθ’ ὁ δυσδαίμων ἐγώ; τίσ ἡγεμών μοι ποδὸσ ὁμαρτήσει τυφλοῦ; ἥδ’ ἡ θανοῦσα; ζῶσά γ’ ἂν σάφ’ οἶδ’ ὅτι. ἀλλ’ εὔτεκνοσ ξυνωρίσ; ἀλλ’ οὐκ ἔστι μοι. ἀλλ’ ἔτι νεάζων αὐτὸσ εὑρ́οιμ’ ἂν βίον; πόθεν; τί μ’ ἄρδην ὧδ’ ἀποκτείνεισ, Κρέον; ἀποκτενεῖσ γάρ, εἴ με γῆσ ἔξω βαλεῖσ. οὐ μὴν ἑλίξασ γ’ ἀμφὶ σὸν χεῖρασ γόνυ κακὸσ φανοῦμαι· τὸ γὰρ ἐμόν ποτ’ εὐγενὲσ οὐκ ἂν προδοίην, οὐδέ περ πράσσων κακῶσ. σοί τ’ εὖ λέλεκται γόνατα μὴ χρῴζειν ἐμά, ἐγὼ δὲ ναίειν σ’ οὐκ ἐάσαιμ’ ἂν χθόνα.

νεκρῶν δὲ τῶνδε τὸν μὲν ἐσ δόμουσ χρεὼν ἤδη κομίζειν, τόνδε δ’, ὃσ πέρσων πόλιν πατρίδα σὺν ἄλλοισ ἦλθε, Πολυνείκουσ νέκυν ἐκβάλετ’ ἄθαπτον τῆσδ’ ὁρ́ων ἔξω χθονόσ. κηρύξεται δὲ πᾶσι Καδμείοισ τάδε· ὃσ ἂν νεκρὸν τόνδ’ ἢ καταστέφων ἁλῷ ἢ γῇ καλύπτων, θάνατον ἀνταλλάξεται. ἐᾶν δ’ ἄκλαυτον, ἄταφον, οἰωνοῖσ βοράν. σὺ δ’ ἐκλιποῦσα τριπτύχουσ θρήνουσ νεκρῶν κόμιζε σαυτήν, Ἀντιγόνη, δόμων ἔσω καὶ παρθενεύου τὴν ἰοῦσαν ἡμέραν μένουσ’, ἐν ᾗ σε λέκτρον Αἵμονοσ μένει. ὦ πάτερ, ἐν οἱοίσ κείμεθ’ ἄθλιοι κακοῖσ. ὥσ σε στενάζω τῶν τεθνηκότων πλέον· οὐ γὰρ τὸ μέν σοι βαρὺ κακῶν, τὸ δ’ οὐ βαρύ, ἀλλ’ εἰσ ἅπαντα δυστυχὴσ ἔφυσ, πάτερ. ἀτὰρ σ’ ἐρωτῶ τὸν νεωστὶ κοίρανον· τί τόνδ’ ὑβρίζεισ πατέρ’ ἀποστέλλων χθονόσ; τί θεσμοποιεῖσ ἐπὶ ταλαιπώρῳ νεκρῷ; Ἐτεοκλέουσ βουλεύματ’, οὐχ ἡμῶν, τάδε. ἄφρονά γε, καὶ σὺ μῶροσ ὃσ ἐπίθου τάδε. πῶσ; τἀντεταλμέν’ οὐ δίκαιον ἐκπονεῖν; οὔκ, ἢν πονηρά γ’ ᾖ κακῶσ τ’ εἰρημένα. τί δ’; οὐ δικαίωσ ὅδε κυσὶν δοθήσεται; οὐκ ἔννομον γὰρ τὴν δίκην πράσσεσθέ νιν. εἴπερ γε πόλεωσ ἐχθρὸσ ἦν οὐκ ἐχθρὸσ ὤν. οὐκοῦν ἔδωκε τῇ τύχῃ τὸν δαίμονα. καὶ τῷ τάφῳ νυν τὴν δίκην παρασχέτω. τί πλημμελήσασ, τὸ μέροσ εἰ μετῆλθε γῆσ; ἄταφοσ ὅδ’ ἁνήρ, ὡσ μάθῃσ, γενήσεται. ἐγώ σφε θάψω, κἂν ἀπεννέπῃ πόλισ. σαυτὴν ἄρ’ ἐγγὺσ τῷδε συνθάψεισ νεκρῷ. ἀλλ’ εὐκλεέσ τοι δύο φίλω κεῖσθαι πέλασ. λάζυσθε τήνδε κἀσ δόμουσ κομίζετε. οὐ δῆτ’, ἐπεὶ τοῦδ’ οὐ μεθήσομαι νεκροῦ. ἔκριν’ ὁ δαίμων, παρθέν’, οὐχ ἃ σοὶ δοκεῖ. κἀκεῖνο κέκριται, μὴ ἐφυβρίζεσθαι νεκρούσ. ὡσ οὔτισ ἀμφὶ τῷδ’ ὑγρὰν θήσει κόνιν. ναὶ πρόσ σε τῆσδε μητρὸσ Ιὀκάστησ, Κρέον. μάταια μοχθεῖσ· οὐ γὰρ ἂν τύχοισ τάδε. σὺ δ’ ἀλλὰ νεκρῷ λουτρὰ περιβαλεῖν μ’ ἐά. ἓν τοῦτ’ ἂν εἰή τῶν ἀπορρήτων πόλει. ἀλλ’ ἀμφὶ τραύματ’ ἄγρια τελαμῶνασ βαλεῖν. οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ σὺ τόνδε τιμήσεισ νέκυν. ὦ φίλτατ’, ἀλλὰ στόμα γε σὸν προσπτύξομαι. οὐ μὴ ἐσ γάμουσ σοὺσ συμφορὰν κτήσῃ γόοισ.

ἦ γὰρ γαμοῦμαι ζῶσα παιδὶ σῷ ποτε; πολλή σ’ ἀνάγκη· ποῖ γὰρ ἐκφεύξῃ λέχοσ; νὺξ ἆρ’ ἐκείνη Δαναί̈δων μ’ ἕξει μίαν. εἶδεσ τὸ τόλμημ’ οἱο͂ν ἐξωνείδισεν; ἴστω σίδηροσ ὁρ́κιόν τέ μοι ξίφοσ. τί δ’ ἐκπροθυμῇ τῶνδ’ ἀπηλλάχθαι γάμων; συμφεύξομαι τῷδ’ ἀθλιωτάτῳ πατρί. γενναιότησ σοι, μωρία δ’ ἔνεστί τισ. καὶ ξυνθανοῦμαί γ’, ὡσ μάθῃσ περαιτέρω. ἴθ’, οὐ φονεύσεισ παῖδ’ ἐμόν, λίπε χθόνα. ὦ θύγατερ, αἰνῶ μέν σε τῆσ προθυμίασ. ἀλλ’ εἰ γαμοίμην, σὺ δὲ μόνοσ φεύγοισ, πάτερ; μέν’ εὐτυχοῦσα, τἄμ’ ἐγὼ στέρξω κακά. καὶ τίσ σε τυφλὸν ὄντα θεραπεύσει, πάτερ; πεσὼν ὅπου μοι μοῖρα κείσομαι πέδῳ. ὁ δ’ Οἰδίπουσ ποῦ καὶ τὰ κλείν’ αἰνίγματα; ὄλωλ’· ἓν ἦμάρ μ’ ὤλβισ’, ἓν δ’ ἀπώλεσεν. οὔκουν μετασχεῖν κἀμὲ δεῖ τῶν σῶν κακῶν; αἰσχρὰ φυγὴ θυγατρὶ σὺν τυφλῷ πατρί. οὔ, σωφρονούσῃ γ’, ἀλλὰ γενναία, πάτερ. προσάγαγέ νύν με, μητρὸσ ὡσ ψαύσω σέθεν. ἰδού, γεραιᾶσ φιλτάτησ ψαῦσον χερί. ὦ μῆτερ, ὦ ξυνάορ’ ἀθλιωτάτη. οἰκτρὰ πρόκειται, πάντ’ ἔχουσ’ ὁμοῦ κακά. Ἐτεοκλέουσ δὲ πτῶμα Πολυνείκουσ τε ποῦ; τώδ’ ἐκτάδην σοι κεῖσθον ἀλλήλοιν πέλασ. πρόσθεσ τυφλὴν χεῖρ’ ἐπὶ πρόσωπα δυστυχῆ. ἰδού, θανόντων σῶν τέκνων ἅπτου χερί. ὦ φίλα πεσήματ’ ἄθλι’ ἀθλίου πατρόσ. ὦ φίλτατον δῆτ’ ὄνομα Πολυνείκουσ ἐμοί. νῦν χρησμόσ, ὦ παῖ, Λοξίου περαίνεται. ὁ ποῖοσ; ἀλλ’ ἦ πρὸσ κακοῖσ ἐρεῖσ κακά; ἐν ταῖσ Ἀθήναισ κατθανεῖν μ’ ἀλώμενον. ποῦ; τίσ σε πύργοσ Ἀτθίδοσ προσδέξεται; ἱερὸσ Κολωνόσ, δώμαθ’ ἱππίου θεοῦ. ἀλλ’ εἰᾶ, τυφλῷ τῷδ’ ὑπηρέτει πατρί, ἐπεὶ προθυμῇ τῆσδε κοινοῦσθαι φυγῆσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION