헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΠηοενισ́03́1́

(에우리피데스, Phoenissae, episode, lyric)

Φοίνισσαν βοὰν κλύουσ’, ὦ νεάνιδεσ, γηραιὸν πόδ’ ἕλκω, τρομερὰν βάσιν· ἰὼ τέκνον, χρόνῳ σὸν ὄμμα μυρίαισ τ’ ἐν ἁμέραισ προσεῖδον· ἀμφίβαλλε μα‐ στὸν ὠλέναισι ματέροσ, παρηίδων τ’ ὄρεγμα βο‐ στρύχων τε κυανόχρωτα χαί‐ τασ πλόκαμον, δέραν σκιάζων ἁμάν. ἰὼ ἰώ, μόλισ φανεὶσ ἀέλπτα κἀδόκητα ματρὸσ ὠλέναισ. τί φῶ σε; πῶσ ἅπαντα καὶ χερσὶ καὶ λόγοισι πολυέλικτον ἁδονὰν ἐκεῖσε καὶ τὸ δεῦρο περιχορεύουσα τέρψιν παλαιᾶν λάβω χαρμονᾶν; ἰὼ τέκοσ, ἔρημον πατρῷον ἔλιπεσ δόμον φυγὰσ ἀποσταλεὶσ ὁμαίμου λώβᾳ, ἦ ποθεινὸσ φίλοισ, ἦ ποθεινὸσ Θήβαισ. ὅθεν ἐμάν τε λευκόχροα κείρομαι δακρυόεσσ’ ἀνεῖσα πένθει κόμαν, ἄπεπλοσ φαρέων λευκῶν, <ὦ> τέκνον, δυσόρφναια δ’ ἀμφὶ τρύχη τάδε σκότι’ ἀμείβομαι. ὁ δ’ ἐν δόμοισι πρέσβυσ ὀμματοστερὴσ ἀπήνασ ὁμοπτέρου τᾶσ ἀπο‐ ζυγείσασ δόμων πόθον ἀμφιδάκρυτον ἀεὶ κατ‐ έχων ἀνῇξε μὲν ξίφουσ ἐπ’ αὐτόχειρά τε σφαγάν, ὑπὲρ τέραμνά τ’ ἀγχόνασ, στενάζων ἀρὰσ τέκνοισ·

σὺν ἀλαλαῖσι δ’ αἰὲν αἰαγμάτων σκότια κρύπτεται. σὲ δ’, ὦ τέκνον, καὶ γάμοισι δὴ κλύω ζυγέντα παιδοποιὸν ἁδονὰν ξένοισιν ἐν δόμοισ ἔχειν ξένον τε κῆδοσ ἀμφέπειν, ἄλαστα ματρὶ τᾷδε Λα‐ ίῳ τε τῷ παλαιγενεῖ, γάμων ἐπακτὸν ἄταν. ἐγὼ δ’ οὔτε σοι πυρὸσ ἀνῆψα φῶσ νόμιμον ἐν γάμοισ ὡσ πρέπει ματέρι μακαρίᾳ· ἀνυμέναια δ’ Ἰσμηνὸσ ἐκηδεύθη λουτροφόρου χλιδᾶσ, ἀνὰ δὲ Θηβαίαν πόλιν ἐσιγάθη σᾶσ ἔσοδοι νύμφασ. ὄλοιτο, τάδ’ εἴτε σίδαροσ εἴτ’ ἔρισ εἴτε πατὴρ ὁ σὸσ αἴτιοσ, εἴτε τὸ δαιμόνιον κατεκώμασε δώμασιν Οἰδιπόδα· πρὸσ ἐμὲ γὰρ κακῶν ἔμολε τῶνδ’ ἄχη. δεινὸν γυναιξὶν αἱ δι’ ὠδίνων γοναί, καὶ φιλότεκνόν πωσ πᾶν γυναικεῖον γένοσ.

ὡσ δεινὸν ἔχθρα, μῆτερ, οἰκείων φίλων καὶ δυσλύτουσ ἔχουσα τὰσ διαλλαγάσ. μῆτερ, φρονῶν εὖ κοὐ φρονῶν ἀφικόμην ἐχθροὺσ ἐσ ἄνδρασ· ἀλλ’ ἀναγκαίωσ ἔχει πατρίδοσ ἐρᾶν ἅπαντασ· ὃσ δ’ ἄλλωσ λέγει, λόγοισι χαίρει τὸν δὲ νοῦν ἐκεῖσ’ ἔχει. οὕτω δ’ ἐτάρβουν ἐσ φόβον τ’ ἀφικόμην, μή τισ δόλοσ με πρὸσ κασιγνήτου κτάνῃ, ὥστε ξιφήρη χεῖρ’ ἔχων δι’ ἄστεωσ κυκλῶν πρόσωπον ἦλθον. ἓν δέ μ’ ὠφελεῖ, σπονδαί τε καὶ σὴ πίστισ, ἥ μ’ ἐσήγαγε τείχη πατρῷα· πολύδακρυσ δ’ ἀφικόμην, χρόνιοσ ἰδὼν μέλαθρα καὶ βωμοὺσ θεῶν γυμνάσιά θ’ οἷσιν ἐνετράφην Δίρκησ θ’ ὕδωρ· ὧν οὐ δικαίωσ ἀπελαθεὶσ ξένην πόλιν ναίω, δι’ ὄσσων νᾶμ’ ἔχων δακρύρροον. ἀλλ’ ἐκ γὰρ ἄλγουσ ἄλγοσ αὖ σὲ δέρκομαι κάρα ξυρῆκεσ καὶ πέπλουσ μελαγχίμουσ ἔχουσαν, οἴμοι τῶν ἐμῶν ἐγὼ κακῶν. τί γὰρ πατήρ μοι πρέσβυσ ἐν δόμοισι δρᾷ, σκότον δεδορκώσ;

τί δὲ κασίγνηται δύο; ἦ που στένουσι τλήμονεσ φυγὰσ ἐμάσ; κακῶσ θεῶν τισ Οἰδίπου φθείρει γένοσ· οὕτω γὰρ ἤρξατ’, ἄνομα μὲν τεκεῖν ἐμέ, κακῶσ δὲ γῆμαι πατέρα σὸν φῦναί τε σέ. ἀτὰρ τί ταῦτα; δεῖ φέρειν τὰ τῶν θεῶν. ὅπωσ δ’ ἔρωμαι, μή τι σὴν δάκω φρένα, δέδοιχ’, ἃ χρῄζω· διὰ πόθου δ’ ἐλήλυθα. ἀλλ’ ἐξερώτα, μηδὲν ἐνδεὲσ λίπῃσ· ἃ γὰρ σὺ βούλῃ, ταὔτ’ ἐμοί, μῆτερ, φίλα. καὶ δή σ’ ἐρωτῶ πρῶτον ὧν χρῄζω τυχεῖν, τί τὸ στέρεσθαι πατρίδοσ;

ἦ κακὸν μέγα; μέγιστον· ἔργῳ δ’ ἐστὶ μεῖζον ἢ λόγῳ. τίσ ὁ τρόποσ αὐτοῦ; τί φυγάσιν τὸ δυσχερέσ; ἓν μὲν μέγιστον, οὐκ ἔχει παρρησίαν. δούλου τόδ’ εἶπασ, μὴ λέγειν ἅ τισ φρονεῖ. τὰσ τῶν κρατούντων ἀμαθίασ φέρειν χρεών. καὶ τοῦτο λυπρόν, συνασοφεῖν τοῖσ μὴ σοφοῖσ. ἀλλ’ ἐσ τὸ κέρδοσ παρὰ φύσιν δουλευτέον. αἱ δ’ ἐλπίδεσ βόσκουσι φυγάδασ, ὡσ λόγοσ. καλοῖσ βλέπουσαί γ’ ὄμμασιν, μέλλουσι δέ. οὐδ’ ὁ χρόνοσ αὐτὰσ διεσάφησ’ οὔσασ κενάσ; ἔχουσιν Ἀφροδίτην τιν’ ἡδεῖαν κακῶν. πόθεν δ’ ἐβόσκου, πρὶν γάμοισ εὑρεῖν βίον; ποτὲ μὲν ἐπ’ ἦμαρ εἶχον, εἶτ’ οὐκ εἶχον ἄν. φίλοι δὲ πατρὸσ καὶ ξένοι σ’ οὐκ ὠφέλουν; εὖ πρᾶσσε· τὰ φίλων δ’ οὐδέν, ἤν τι δυστυχῇσ. οὐδ’ ηὑγένειά σ’ ἦρεν εἰσ ὕψοσ μέγαν; κακὸν τὸ μὴ ἔχειν· τὸ γένοσ οὐκ ἔβοσκέ με. ἡ πατρίσ, ὡσ ἐοίκε, φίλτατον βροτοῖσ. οὐδ’ ὀνομάσαι δύναι’ ἂν ὡσ ἐστὶν φίλον. πῶσ δ’ ἦλθεσ Ἄργοσ; τίν’ ἐπίνοιαν ἔσχεθεσ; ἔχρησ’ Ἀδράστῳ Λοξίασ χρησμόν τινα. ποῖον; τί τοῦτ’ ἔλεξασ; οὐκ ἔχω μαθεῖν. κάπρῳ λέοντί θ’ ἁρμόσαι παίδων γάμουσ. καὶ σοὶ τί θηρῶν ὀνόματοσ μετῆν, τέκνον; οὐκ οἶδ’· ὁ δαίμων μ’ ἐκάλεσεν πρὸσ τὴν τύχην. σοφὸσ γὰρ ὁ θεόσ· τίνι τρόπῳ δ’ ἔσχεσ λέχοσ; νὺξ ἦν, Ἀδράστου δ’ ἦλθον ἐσ παραστάδασ. κοίτασ ματεύων, ᾗ φυγὰσ πλανώμενοσ; ἦν ταῦτα· κᾆτά γ’ ἦλθεν ἄλλοσ αὖ φυγάσ. τίσ οὗτοσ; ὡσ ἄρ’ ἄθλιοσ κἀκεῖνοσ ἦν. Τυδεύσ, ὃν Οἰνέωσ φασὶν ἐκφῦναι πατρόσ. τί θηρσὶν ὑμᾶσ δῆτ’ Ἄδραστοσ ᾔκασεν; στρωμνῆσ ἐσ ἀλκὴν οὕνεκ’ ἤλθομεν πέρι. ἐνταῦθα Ταλαοῦ παῖσ συνῆκε θέσφατα; κἄδωκέ γ’ ἡμῖν δύο δυοῖν νεάνιδασ. ἆρ’ εὐτυχεῖσ οὖν τοῖσ γάμοισ ἢ δυστυχεῖσ; οὐ μεμπτὸσ ἡμῖν ὁ γάμοσ ἐσ τόδ’ ἡμέρασ. πῶσ δ’ ἐξέπεισασ δεῦρό σοι σπέσθαι στρατόν; δισσοῖσ Ἄδραστοσ ὤμοσεν γαμβροῖσ τόδε, Τυδεῖ τε κἀμοί·

σύγγαμοσ γάρ ἐστ’ ἐμόσ· ἄμφω κατάξειν ἐσ πάτραν, πρόσθεν δ’ ἐμέ. πολλοὶ δὲ Δαναῶν καὶ Μυκηναίων ἄκροι πάρεισι, λυπρὰν χάριν, ἀναγκαίαν δ’, ἐμοὶ διδόντεσ· ἐπὶ γὰρ τὴν ἐμὴν στρατεύομαι πόλιν. θεοὺσ δ’ ἐπώμοσ’ ὡσ ἀκουσίωσ τοῖσ φιλτάτοισ ἑκοῦσιν ἠράμην δόρυ. ἀλλ’ ἐσ σὲ τείνει τῶνδε διάλυσισ κακῶν, μῆτερ, διαλλάξασαν ὁμογενεῖσ φίλουσ παῦσαι πόνων με καὶ σὲ καὶ πᾶσαν πόλιν. πάλαι μὲν οὖν ὑμνηθέν, ἀλλ’ ὅμωσ ἐρῶ· τὰ χρήματ’ ἀνθρώποισι τιμιώτατα, δύναμίν τε πλείστην τῶν ἐν ἀνθρώποισ ἔχει. ἁγὼ μεθήκω δεῦρο μυρίαν ἄγων λόγχην· πένησ γὰρ οὐδὲν εὐγενὴσ ἀνήρ. καὶ μὴν Ἐτεοκλῆσ ἐσ διαλλαγὰσ ὅδε χωρεῖ· σὸν ἔργον, μῆτερ Ιὀκάστη, λέγειν τοιούσδε μύθουσ οἷσ διαλλάξεισ τέκνα. μῆτερ, πάρειμι· τὴν χάριν δὲ σοὶ διδοὺσ ἦλθον. τί χρὴ δρᾶν; ἀρχέτω δέ τισ λόγου· ὡσ ἀμφὶ τείχη καὶ ξυνωρίδασ λόχων τάσσων ἐπέσχον πόλιν, ὅπωσ κλύοιμί σου κοινὰσ βραβείασ, αἷσ ὑπόσπονδον μολεῖν τόνδ’ εἰσεδέξω τειχέων πείσασά με. ἐπίσχεσ· οὔτοι τὸ ταχὺ τὴν δίκην ἔχει, βραδεῖσ δὲ μῦθοι πλεῖστον ἀνύουσιν σοφόν. σχάσον δὲ δεινὸν ὄμμα καὶ θυμοῦ πνοάσ· οὐ γὰρ τὸ λαιμότμητον εἰσορᾷσ κάρα Γοργόνοσ, ἀδελφὸν δ’ εἰσορᾷσ ἥκοντα σόν. σύ τ’ αὖ πρόσωπον πρὸσ κασίγνητον στρέφε, Πολύνεικεσ· ἐσ γὰρ ταὐτὸν ὄμμασιν βλέπων λέξεισ τ’ ἄμεινον τοῦδέ τ’ ἐνδέξῃ λόγουσ. παραινέσαι δὲ σφῷν τι βούλομαι σοφόν· ὅταν φίλοσ τισ ἀνδρὶ θυμωθεὶσ φίλῳ ἐσ ἓν συνελθὼν ὄμματ’ ὄμμασιν διδῷ, ἐφ’ οἷσιν ἥκει, ταῦτα χρὴ μόνον σκοπεῖν, κακῶν δὲ τῶν πρὶν μηδενὸσ μνείαν ἔχειν. λόγοσ μὲν οὖν σὸσ πρόσθε, Πολύνεικεσ τέκνον· σὺ γὰρ στράτευμα Δαναϊδῶν ἥκεισ ἄγων, ἄδικα πεπονθώσ, ὡσ σὺ φῄσ· κριτὴσ δέ τισ θεῶν γένοιτο καὶ διαλλακτὴσ κακῶν. ἁπλοῦσ ὁ μῦθοσ τῆσ ἀληθείασ ἔφυ, κοὐ ποικίλων δεῖ τἄνδιχ’ ἑρμηνευμάτων·

ἔχει γὰρ αὐτὰ καιρόν· ὁ δ’ ἄδικοσ λόγοσ νοσῶν ἐν αὑτῷ φαρμάκων δεῖται σοφῶν. ἐγὼ δὲ πατρὸσ δωμάτων προυσκεψάμην τοὐμόν τε καὶ τοῦδ’, ἐκφυγεῖν χρῄζων ἀρὰσ ἃσ Οἰδίπουσ ἐφθέγξατ’ εἰσ ἡμᾶσ ποτε, ἐξῆλθον ἔξω τῆσδ’ ἑκὼν αὐτὸσ χθονόσ, δοὺσ τῷδ’ ἀνάσσειν πατρίδοσ ἐνιαυτοῦ κύκλον, ὥστ’ αὐτὸσ ἄρχειν αὖθισ ἀνὰ μέροσ λαβὼν καὶ μὴ δι’ ἔχθρασ τῷδε καὶ φθόνου μολὼν κακόν τι δρᾶσαι καὶ παθεῖν, ἃ γίγνεται. ὃ δ’ αἰνέσασ ταῦθ’ ὁρκίουσ τε δοὺσ θεούσ, ἔδρασεν οὐδὲν ὧν ὑπέσχετ’, ἀλλ’ ἔχει τυραννίδ’ αὐτὸσ καὶ δόμων ἐμῶν μέροσ. καὶ νῦν ἕτοιμόσ εἰμι τἀμαυτοῦ λαβὼν στρατὸν μὲν ἔξω τῆσδ’ ἀποστεῖλαι χθονόσ, οἰκεῖν δὲ τὸν ἐμὸν οἶκον ἀνὰ μέροσ λαβὼν καὶ τῷδ’ ἀφεῖναι τὸν ἴσον αὖθισ <αὖ> χρόνον, καὶ μήτε πορθεῖν πατρίδα μήτε προσφέρειν πύργοισι πηκτῶν κλιμάκων προσαμβάσεισ, ἃ μὴ κυρήσασ τῆσ δίκησ πειράσομαι δρᾶν.

μάρτυρασ δὲ τῶνδε δαίμονασ καλῶ, ὡσ πάντα πράσσων σὺν δίκῃ, δίκησ ἄτερ ἀποστεροῦμαι πατρίδοσ ἀνοσιώτατα. ταῦτ’ αὔθ’ ἕκαστα, μῆτερ, οὐχὶ περιπλοκὰσ λόγων ἀθροίσασ εἶπον, ἀλλὰ καὶ σοφοῖσ καὶ τοῖσι φαύλοισ ἔνδιχ’, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖ. ἐμοὶ μέν, εἰ καὶ μὴ καθ’ Ἑλλήνων χθόνα τεθράμμεθ’, ἀλλ’ οὖν ξυνετά μοι δοκεῖσ λέγειν. εἰ πᾶσι ταὐτὸν καλὸν ἔφυ σοφόν θ’ ἅμα, οὐκ ἦν ἂν ἀμφίλεκτοσ ἀνθρώποισ ἔρισ·

νῦν δ’ οὔθ’ ὅμοιον οὐδὲν οὔτ’ ἴσον βροτοῖσ, πλὴν ὀνόμασαι· τὸ δ’ ἔργον οὐκ ἔστιν τόδε. ἐγὼ γὰρ οὐδέν, μῆτερ, ἀποκρύψασ ἐρῶ· ἄστρων ἂν ἔλθοιμ’ ἡλίου πρὸσ ἀντολὰσ καὶ γῆσ ἔνερθεν, δυνατὸσ ὢν δρᾶσαι τάδε, τὴν θεῶν μεγίστην ὥστ’ ἔχειν Τυραννίδα. τοῦτ’ οὖν τὸ χρηστόν, μῆτερ, οὐχὶ βούλομαι ἄλλῳ παρεῖναι μᾶλλον ἢ σῴζειν ἐμοί· ἀνανδρία γάρ, τὸ πλέον ὅστισ ἀπολέσασ τοὔλασσον ἔλαβε. πρὸσ δὲ τοῖσδ’ αἰσχύνομαι, ἐλθόντα σὺν ὅπλοισ τόνδε καὶ πορθοῦντα γῆν τυχεῖν ἃ χρῄζει· ταῖσ γὰρ ἂν Θήβαισ τόδε γένοιτ’ ὄνειδοσ, εἰ Μυκηναίου δορὸσ φόβῳ παρείην σκῆπτρα τἀμὰ τῷδ’ ἔχειν. χρῆν δ’ αὐτὸν οὐχ ὅπλοισι τὰσ διαλλαγάσ, μῆτερ, ποιεῖσθαι· πᾶν γὰρ ἐξαιρεῖ λόγοσ ὃ καὶ σίδηροσ πολεμίων δράσειεν ἄν. ἀλλ’, εἰ μὲν ἄλλωσ τήνδε γῆν οἰκεῖν θέλει, ἔξεστ’· ἐκεῖνο δ’ οὐχ ἑκὼν μεθήσομαι. ἄρχειν παρόν μοι, τῷδε δουλεύσω ποτέ; πρὸσ ταῦτ’ ἴτω μὲν πῦρ, ἴτω δὲ φάσγανα, ζεύγνυσθε δ’ ἵππουσ, πεδία πίμπλαθ’ ἁρμάτων, ὡσ οὐ παρήσω τῷδ’ ἐμὴν τυραννίδα. εἴπερ γὰρ ἀδικεῖν χρή, τυραννίδοσ πέρι κάλλιστον ἀδικεῖν, τἄλλα δ’ εὐσεβεῖν χρεών. οὐκ εὖ λέγειν χρὴ μὴ ’πὶ τοῖσ ἔργοισ καλοῖσ· οὐ γὰρ καλὸν τοῦτ’, ἀλλὰ τῇ δίκῃ πικρόν. ὦ τέκνον, οὐχ ἅπαντα τῷ γήρᾳ κακά, Ἐτεόκλεεσ, πρόσεστιν· ἀλλ’ ἡμπειρία ἔχει τι λέξαι τῶν νέων σοφώτερον. τί τῆσ κακίστησ δαιμόνων ἐφίεσαι Φιλοτιμίασ, παῖ; μὴ σύ γ’· ἄδικοσ ἡ θεόσ· πολλοὺσ δ’ ἐσ οἴκουσ καὶ πόλεισ εὐδαίμονασ ἐσῆλθε κἀξῆλθ’ ἐπ’ ὀλέθρῳ τῶν χρωμένων· ἐφ’ ᾗ σὺ μαίνῃ. κεῖνο κάλλιον, τέκνον, Ἰσότητα τιμᾶν, ἣ φίλουσ ἀεὶ φίλοισ πόλεισ τε πόλεσι συμμάχουσ τε συμμάχοισ συνδεῖ· τὸ γὰρ ἴσον μόνιμον ἀνθρώποισ ἔφυ, τῷ πλέονι δ’ αἰεὶ πολέμιον καθίσταται τοὔλασσον ἐχθρᾶσ θ’ ἡμέρασ κατάρχεται. καὶ γὰρ μέτρ’ ἀνθρώποισι καὶ μέρη σταθμῶν Ἰσότησ ἔταξε κἀριθμὸν διώρισε, νυκτόσ τ’ ἀφεγγὲσ βλέφαρον ἡλίου τε φῶσ ἴσον βαδίζει τὸν ἐνιαύσιον κύκλον, κοὐδέτερον αὐτῶν φθόνον ἔχει νικώμενον. εἶθ’ ἥλιοσ μὲν νύξ τε δουλεύει βροτοῖσ σὺ δ’ οὐκ ἀνέξῃ δωμάτων ἔχων ἴσον καὶ τῷδε νεῖμαι; κᾆτα ποῦ ’στιν ἡ δίκη; τί τὴν τυραννίδ’, ἀδικίαν εὐδαίμονα, τιμᾷσ ὑπέρφευ καὶ μέγ’ ἥγησαι τόδε;

ὁ δ’ ὄλβοσ οὐ βέβαιοσ, ἀλλ’ ἐφήμεροσ. περιβλέπεσθαι τίμιον; κενὸν μὲν οὖν. ἢ πολλὰ μοχθεῖν πόλλ’ ἔχων ἐν δώμασι βούλῃ; τί δ’ ἔστι τὸ πλέον; ὄνομ’ ἔχει μόνον· ἐπεὶ τά γ’ ἀρκοῦνθ’ ἱκανὰ τοῖσ γε σώφροσιν. οὔτοι τὰ χρήματ’ ἴδια κέκτηνται βροτοί, τὰ τῶν θεῶν δ’ ἔχοντεσ ἐπιμελούμεθα· ὅταν δὲ χρῄζωσ’, αὔτ’ ἀφαιροῦνται πάλιν. ἄγ’, ἤν σ’ ἔρωμαι δύο λόγω προθεῖσ’ ἅμα, πότερα τυραννεῖν ἢ πόλιν σῷσαι θέλεισ, ἐρεῖσ τυραννεῖν;

ἢν δὲ νικήσῃ σ’ ὅδε; Ἀργεῖά τ’ ἔγχη δόρυ τὸ Καδμείων ἕλῃ, ὄψῃ δαμασθὲν ἄστυ Θηβαῖον τόδε, ὄψῃ δὲ πολλὰσ αἰχμαλωτίδασ κόρασ βίᾳ πρὸσ ἀνδρῶν πολεμίων πορθουμένασ. ὀδυνηρὸσ ἆρ’ ὁ πλοῦτοσ, ὃν ζητεῖσ ἔχειν, γενήσεται Θήβαισι, φιλότιμοσ δὲ σύ. σοὶ μὲν τάδ’ αὐδῶ.

σοὶ δέ, Πολύνεικεσ, λέγω· ἀμαθεῖσ Ἄδραστοσ χάριτασ ἔσ σ’ ἀνήψατο, ἀσύνετα δ’ ἦλθεσ καὶ σὺ πορθήσων πόλιν. φέρ’, ἢν ἕλῃσ γῆν τήνδ’ ‐ ὃ μὴ τύχοι ποτέ ‐ πρὸσ θεῶν, τρόπαια πῶσ ἀναστήσεισ Διί; πῶσ δ’ αὖ κατάρξῃ θυμάτων, ἑλὼν πάτραν, καὶ σκῦλα γράψεισ πῶσ ἐπ’ Ἰνάχου ῥοαῖσ; Θήβασ πυρώσασ τάσδε Πολυνείκησ θεοῖσ ἀσπίδασ ἔθηκε; μήποτ’, ὦ τέκνον, κλέοσ τοιόνδε σοι γένοιθ’ ὑφ’ Ἑλλήνων λαβεῖν. ἢν δ’ αὖ κρατηθῇσ καὶ τὰ τοῦδ’ ὑπερδράμῃ, πῶσ Ἄργοσ ἥξεισ μυρίουσ λιπὼν νεκρούσ; ἐρεῖ δὲ δή τισ· ὦ κακὰ μνηστεύματα Ἄδραστε προσθείσ, διὰ μιᾶσ νύμφησ γάμον ἀπωλόμεσθα. δύο κακὼ σπεύδεισ, τέκνον, κείνων στέρεσθαι τῶνδέ τ’ ἐν μέσῳ πεσεῖν. μέθετον τὸ λίαν, μέθετον·

ἀμαθία δυοῖν, ἐσ ταὔθ’ ὅταν μόλητον, ἔχθιστον κακόν. ὦ θεοί, γένοισθε τῶνδ’ ἀπότροποι κακῶν καὶ ξύμβασίν τιν’ Οἰδίπου τέκνοισ δότε.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Euripides, Phoenissae, episode, lyric

(에우리피데스, Phoenissae, episode, lyric)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION