헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΙπηιγεν́09́

(에우리피데스, Iphigenia in Aulis, episode)

ἐξῆλθον οἴκων προσκοπουμένη πόσιν, χρόνιον ἀπόντα κἀκλελοιπότα στέγασ. ἐν δακρύοισι δ’ ἡ τάλαινα παῖσ ἐμή, πολλὰσ ἱεῖσα μεταβολὰσ ὀδυρμάτων, θάνατον ἀκούσασ’, ὃν πατὴρ βουλεύεται. μνήμην δ’ ἄρ’ εἶχον πλησίον βεβηκότοσ Ἀγαμέμνονοσ τοῦδ’, ὃσ ἐπὶ τοῖσ αὑτοῦ τέκνοισ ἀνόσια πράσσων αὐτίχ’ εὑρεθήσεται. Λήδασ γένεθλον, ἐν καλῷ σ’ ἔξω δόμων ηὑρ́ηχ’, ἵν’ εἴπω παρθένου χωρὶσ λόγουσ οὓσ οὐκ ἀκούειν τὰσ γαμουμένασ πρέπει. τί δ’ ἔστιν, οὗ σοι καιρὸσ ἀντιλάζυται; ἔκπεμπε παῖδα δωμάτων πατρὸσ μέτα· ὡσ χέρνιβεσ πάρεισιν εὐτρεπισμέναι, προχύται τε βάλλειν πῦρ καθάρσιον χεροῖν, μόσχοι τε, πρὸ γάμων ἃσ θεᾷ πεσεῖν χρεών. Ἀρτέμιδι, μέλανοσ αἵματοσ φυσήματα. τοῖσ ὀνόμασιν μὲν εὖ λέγεισ, τὰ δ’ ἔργα σου οὐκ οἶδ’ ὅπωσ χρή μ’ ὀνομάσασαν εὖ λέγειν. χώρει δέ, θύγατερ, ἐκτόσ ‐ οἶσθα γὰρ πατρὸσ πάντωσ ἃ μέλλει ‐ χὑπὸ τοῖσ πέπλοισ ἄγε λαβοῦσ’ Ὀρέστην, σὸν κασίγνητον, τέκνον. ἰδοὺ πάρεστιν ἥδε πειθαρχοῦσά σοι. τὰ δ’ ἄλλ’ ἐγὼ πρὸ τῆσδε κἀμαυτῆσ φράσω. τέκνον, τί κλαίεισ, οὐδ’ ἔθ’ ἡδέωσ ὁρᾷσ, ἐσ γῆν δ’ ἐρείσασ’ ὄμμα πρόσθ’ ἔχεισ πέπλουσ; φεῦ· τίν’ ἂν λάβοιμι τῶν ἐμῶν ἀρχὴν κακῶν; ἅπασι γὰρ πρώτοισι χρήσασθαι πάρα κἀν ὑστάτοισι κἀν μέσοισι πανταχοῦ. τί δ’ ἔστιν; ὥσ μοι πάντεσ εἰσ ἓν ἥκετε, σύγχυσιν ἔχοντεσ καὶ ταραγμὸν ὀμμάτων. εἴφ’ ἃν ἐρωτήσω σε γενναίωσ, πόσι. οὐδὲν κελευσμοῦ δεῖ σ’· ἐρωτᾶσθαι θέλω. τὴν παῖδα τὴν σὴν τήν τ’ ἐμὴν μέλλεισ κτενεῖν; ἐά· τλήμονά γ’ ἔλεξασ, ὑπονοεῖσ θ’ ἃ μή σε χρή. ἔχ’ ἥσυχοσ. κἀκεῖνό μοι τὸ πρῶτον ἀπόκριναι πάλιν. σὺ δ’, ἤν γ’ ἐρωτᾷσ εἰκότ’, εἰκότ’ ἂν κλύοισ. οὐκ ἄλλ’ ἐρωτῶ, καὶ σὺ μὴ λέγ’ ἄλλα μοι. ὦ πότνια μοῖρα καὶ τύχη δαίμων τ’ ἐμόσ. κἀμόσ γε καὶ τῆσδ’, εἷσ τριῶν δυσδαιμόνων. τίν’ ἠδίκησαι; τοῦτ’ ἐμοῦ πεύθῃ πάρα; ὁ νοῦσ ὅδ’ αὐτὸσ νοῦν ἔχων οὐ τυγχάνει. ἀπωλόμεσθα. προδέδοται τὰ κρυπτά μου. πάντ’ οἶδα, καὶ πεπύσμεθ’ ἃ σὺ μέλλεισ με δρᾶν· αὐτὸ δὲ τὸ σιγᾶν ὁμολογοῦντόσ ἐστί σου καὶ τὸ στενάζειν· πολλὰ μὴ κάμῃσ λέγων. ἰδοὺ σιωπῶ· τὸ γὰρ ἀναίσχυντον τί δεῖ ψευδῆ λέγοντα προσλαβεῖν τῇ συμφορᾷ; ἄκουε δή νυν· ἀνακαλύψω γὰρ λόγουσ, κοὐκέτι παρῳδοῖσ χρησόμεσθ’ αἰνίγμασιν. πρῶτον μέν, ἵνα σοι πρῶτα τοῦτ’ ὀνειδίσω, ἔγημασ ἄκουσάν με κἄλαβεσ βίᾳ, τὸν πρόσθεν ἄνδρα Τάνταλον κατακτανών· βρέφοσ τε τοὐμὸν σῷ προσούδισασ πάλῳ, μαστῶν βιαίωσ τῶν ἐμῶν ἀποσπάσασ. καὶ τὼ Διόσ σε παῖδ’, ἐμὼ δὲ συγγόνω, ἵπποισι μαρμαίροντ’ ἐπεστρατευσάτην· πατὴρ δὲ πρέσβυσ Τυνδάρεώσ σ’ ἐρρύσατο ἱκέτην γενόμενον, τἀμὰ δ’ ἔσχεσ αὖ λέχη. οὗ σοι καταλλαχθεῖσα περὶ σὲ καὶ δόμουσ συμμαρτυρήσεισ ὡσ ἄμεμπτοσ ἦ γυνή, ἔσ τ’ Ἀφροδίτην σωφρονοῦσα καὶ τὸ σὸν μέλαθρον αὔξουσ’, ὥστε σ’ εἰσιόντα τε χαίρειν θύραζέ τ’ ἐξιόντ’ εὐδαιμονεῖν. σπάνιον δὲ θήρευμ’ ἀνδρὶ τοιαύτην λαβεῖν δάμαρτα· φλαύραν δ’ οὐ σπάνισ γυναῖκ’ ἔχειν. τίκτω δ’ ἐπὶ τρισὶ παρθένοισι παῖδά σοι τόνδ’, ὧν μιᾶσ σὺ τλημόνωσ μ’ ἀποστερεῖσ. κἄν τίσ σ’ ἔρηται τίνοσ ἕκατί νιν κτενεῖσ, λέξον, τί φήσεισ; ἢ ’μὲ χρὴ λέγειν τὰ σά; Ἑλένην Μενέλεωσ ἵνα λάβῃ. καλὸν γένοσ , κακῆσ γυναικὸσ μισθὸν ἀποτεῖσαι τέκνα. τἄχθιστα τοῖσι φιλτάτοισ ὠνούμεθα. ἄγ’, εἰ στρατεύσῃ καταλιπών μ’ ἐν δώμασιν, κἀκεῖ γενήσῃ διὰ μακρᾶσ ἀπουσίασ, τίν’ ἐν δόμοισ με καρδίαν ἕξειν δοκεῖσ; ὅταν θρόνουσ τῆσδ’ εἰσίδω πάντασ κενούσ, κενοὺσ δὲ παρθενῶνασ, ἐπὶ δὲ δακρύοισ μόνη κάθωμαι, τήνδε θρηνῳδοῦσ’ ἀεί· Ἀπώλεσέν σ’, ὦ τέκνον, ὁ φυτεύσασ πατήρ, αὐτὸσ κτανών, οὐκ ἄλλοσ οὐδ’ ἄλλῃ χερί, τοιόνδε <νόστον> καταλιπὼν πρὸσ τοὺσ δόμουσ. ἐπεὶ βραχείασ προφάσεωσ ἔδει μόνον, ἐφ’ ᾗ σ’ ἐγὼ καὶ παῖδεσ αἱ λελειμμέναι δεξόμεθα δέξιν ἥν σε δέξασθαι χρεών. μὴ δῆτα πρὸσ θεῶν μήτ’ ἀναγκάσῃσ ἐμὲ κακὴν γενέσθαι περὶ σέ, μήτ’ αὐτὸσ γένῃ. εἰε͂̔ν·

θύσεισ δὲ παῖδ’, ἔνθα τίνασ εὐχὰσ ἐρεῖσ; τί σοι κατεύξῃ τἀγαθόν, σφάζων τέκνον; νόστον πονηρόν, οἴκοθέν γ’ αἰσχρῶσ ἰών; ἀλλ’ ἐμὲ δίκαιον ἀγαθὸν εὔχεσθαί τί σοι; οὔ τἄρ’ ἀσυνέτουσ τοὺσ θεοὺσ ἡγοίμεθ’ ἄν, εἰ τοῖσιν αὐθένταισιν εὖ φρονήσομεν; ἥκων δ’ ἂν Ἄργοσ προσπέσοισ τέκνοισι σοῖσ; ἀλλ’ οὐ θέμισ σοι. τίσ δὲ καὶ προσβλέψεται παίδων σ’, ἵν’ αὐτῶν προσέμενοσ κτάνῃσ τινά; ταῦτ’ ἦλθεσ ἤδη διὰ λόγων, ἢ σκῆπτρά σοι μόνον διαφέρειν καὶ στρατηλατεῖν μέλει; ὃν χρῆν δίκαιον λόγον ἐν Ἀργείοισ λέγειν· Βούλεσθ’, Ἀχαιοί, πλεῖν Φρυγῶν ἐπὶ χθόνα; κλῆρον τίθεσθε παῖδ’ ὅτου θανεῖν χρεών. ἐν ἴσῳ γὰρ ἦν τόδ’, ἀλλὰ μὴ σὲ ἐξαίρετον σφάγιον παρασχεῖν Δαναί̈δαισι παῖδα σήν, ἢ Μενέλεων πρὸ μητρὸσ Ἑρμιόνην κτανεῖν, οὗπερ τὸ πρᾶγμ’ ἦν. νῦν δ’ ἐγὼ μὲν ἡ τὸ σὸν σῴζουσα λέκτρον παιδὸσ ἐστερήσομαι, ἡ δ’ ἐξαμαρτοῦσ’, ὑπότροφον νεάνιδα Σπάρτῃ κομίζουσ’, εὐτυχὴσ γενήσεται. τούτων ἄμειψαί μ’ εἴ τι μὴ καλῶσ λέγω· εἰ δ’ εὖ λέλεκται, νῶι μὴ δή γε κτάνῃσ τὴν σήν τε κἀμὴν παῖδα, καὶ σώφρων ἔσῃ. πιθοῦ. τὸ γάρ τοι τέκνα συνσῴζειν καλόν, Ἀγάμεμνον· οὐδεὶσ πρὸσ τάδ’ ἀντερεῖ βροτῶν. εἰ μὲν τὸν Ὀρφέωσ εἶχον, ὦ πάτερ, λόγον, πείθειν ἐπᾴδουσ’, ὥσθ’ ὁμαρτεῖν μοι πέτρασ, κηλεῖν τε τοῖσ λόγοισιν οὓσ ἐβουλόμην, ἐνταῦθ’ ἂν ἦλθον·

νῦν δέ, τἀπ’ ἐμοῦ σοφά, δάκρυα παρέξω· ταῦτα γὰρ δυναίμεθ’ ἄν. ἱκετηρίαν δὲ γόνασιν ἐξάπτω σέθεν τὸ σῶμα τοὐμόν, ὅπερ ἔτικτεν ἥδε σοι, μή μ’ ἀπολέσῃσ ἀώρον· ἡδὺ γὰρ τὸ φῶσ βλέπειν· τὰ δ’ ὑπὸ γῆσ μή μ’ ἰδεῖν ἀναγκάσῃσ. πρώτη σ’ ἐκάλεσα πατέρα καὶ σὺ παῖδ’ ἐμέ· πρώτη δὲ γόνασι σοῖσι σῶμα δοῦσ’ ἐμὸν φίλασ χάριτασ ἔδωκα κἀντεδεξάμην. λόγοσ δ’ ὁ μὲν σὸσ ἦν ὅδ’· Ἆρά σ’, ὦ τέκνον, εὐδαίμον’ ἀνδρὸσ ἐν δόμοισιν ὄψομαι, ζῶσάν τε καὶ θάλλουσαν ἀξίωσ ἐμοῦ; οὑμὸσ δ’ ὅδ’ ἦν αὖ περὶ σὸν ἐξαρτωμένησ γένειον, οὗ νῦν ἀντιλάζυμαι χερί· Τί δ’ ἆρ’ ἐγὼ σέ; πρέσβυν ἆρ’ ἐσδέξομαι ἐμῶν φίλαισιν ὑποδοχαῖσ δόμων, πάτερ, πόνων τιθηνοὺσ ἀποδιδοῦσά σοι τροφάσ; τούτων ἐγὼ μὲν τῶν λόγων μνήμην ἔχω, σὺ δ’ ἐπιλέλησαι, καί μ’ ἀποκτεῖναι θέλεισ. μή, πρόσ σε Πέλοποσ καὶ πρὸσ Ἀτρέωσ πατρὸσ καὶ τῆσδε μητρόσ, ἣ πρὶν ὠδίνουσ’ ἐμὲ νῦν δευτέραν ὠδῖνα τήνδε λαμβάνει. τί μοι μέτεστι τῶν Ἀλεξάνδρου γάμων Ἑλένησ τε; πόθεν ἦλθ’ ἐπ’ ὀλέθρῳ τὠμῷ, πάτερ; βλέψον πρὸσ ἡμᾶσ, ὄμμα δὸσ φίλημά τε, ἵν’ ἀλλὰ τοῦτο κατθανοῦσ’ ἔχω σέθεν μνημεῖον, ἢν μὴ τοῖσ ἐμοῖσ πεισθῇσ λόγοισ. ἀδελφέ, μικρὸσ μὲν σύ γ’ ἐπίκουροσ φίλοισ, ὅμωσ δὲ συνδάκρυσον, ἱκέτευσον πατρὸσ τὴν σὴν ἀδελφὴν μὴ θανεῖν· αἴσθημά τοι κἀν νηπίοισ γε τῶν κακῶν ἐγγίγνεται. ἰδοὺ σιωπῶν λίσσεταί σ’ ὅδ’, ὦ πάτερ. ἀλλ’ αἴδεσαί με καὶ κατοίκτιρον βίου. ναί, πρὸσ γενείου σ’ ἀντόμεσθα δύο φίλω· ὃ μὲν νεοσσόσ ἐστιν, ἣ δ’ ηὐξημένη. ἓν συντεμοῦσα πάντα νικήσω λόγον· τὸ φῶσ τόδ’ ἀνθρώποισιν ἥδιστον βλέπειν, τὰ νέρθε δ’ οὐδέν· μαίνεται δ’ ὃσ εὔχεται θανεῖν. κακῶσ ζῆν κρεῖσσον ἢ καλῶσ θανεῖν. ὦ τλῆμον Ἑλένη, διὰ σὲ καὶ τοὺσ σοὺσ γάμουσ ἀγὼν Ἀτρείδαισ καὶ τέκνοισ ἥκει μέγασ. ἐγὼ τά τ’ οἰκτρὰ συνετόσ εἰμι καὶ τὰ μή, φιλῶ τ’ ἐμαυτοῦ τέκνα·

ἐλευθέραν γὰρ δεῖ νιν ὅσον ἐν σοί, τέκνον, κἀμοὶ γενέσθαι, μηδὲ βαρβάροισ ὕπο Ἕλληνασ ὄντασ λέκτρα συλᾶσθαι βίᾳ. μαινοίμην γὰρ ἄν. δεινῶσ δ’ ἔχει μοι ταῦτα τολμῆσαι, γύναι, δεινῶσ δὲ καὶ μή· τοῦτο γὰρ πρᾶξαί με δεῖ. ὁρᾶθ’ ὅσον στράτευμα ναύφρακτον τόδε, χαλκέων θ’ ὅπλων ἄνακτεσ Ἑλλήνων ὅσοι, οἷσ νόστοσ οὐκ ἔστ’ Ἰλίου πύργουσ ἔπι, εἰ μή σε θύσω, μάντισ ὡσ Κάλχασ λέγει, οὐδ’ ἔστι Τροίασ ἐξελεῖν κλεινὸν βάθρον. μέμηνε δ’ Ἀφροδίτη τισ Ἑλλήνων στρατῷ πλεῖν ὡσ τάχιστα βαρβάρων ἐπὶ χθόνα, παῦσαί τε λέκτρων ἁρπαγὰσ Ἑλληνικῶν· οἳ τὰσ ἐν Ἄργει παρθένουσ κτενοῦσί μου ὑμᾶσ τε κἀμέ, θέσφατ’ εἰ λύσω θεᾶσ. οὐ Μενέλεώσ με καταδεδούλωται, τέκνον, οὐδ’ ἐπὶ τὸ κείνου βουλόμενον ἐλήλυθα, ἀλλ’ Ἑλλάσ, ᾗ δεῖ, κἂν θέλω κἂν μὴ θέλω, θῦσαί σε· τούτου δ’ ἥσσονεσ καθέσταμεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Euripides, Iphigenia in Aulis, episode

(에우리피데스, Iphigenia in Aulis, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION