헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΙπηιγεν́03́2́

(에우리피데스, Iphigenia in Aulis, episode, dialogue)

οἵδ’ αὖ διάφοροι τῶν πάροσ λελεγμένων μύθων, καλῶσ δ’ ἔχουσι, φείδεσθαι τέκνων. αἰαῖ, φίλουσ ἄρ’ οὐχὶ κεκτήμην τάλασ. εἰ τοὺσ φίλουσ γε μὴ θέλεισ ἀπολλύναι. δείξεισ δὲ ποῦ μοι πατρὸσ ἐκ ταὐτοῦ γεγώσ; συνσωφρονεῖν σοι βούλομ’, ἀλλ’ οὐ συννοσεῖν. ἐσ κοινὸν ἀλγεῖν τοῖσ φίλοισι χρὴ φίλουσ. εὖ δρῶν παρακάλει μ’, ἀλλὰ μὴ λυπῶν ἐμέ. οὐκ ἄρα δοκεῖ σοι τάδε πονεῖν σὺν Ἑλλάδι; Ἑλλὰσ δὲ σὺν σοὶ κατὰ θεὸν νοσεῖ τινα. σκήπτρῳ νυν αὔχει, σὸν κασίγνητον προδούσ. ἐγὼ δ’ ἐπ’ ἄλλασ εἶμι μηχανάσ τινασ φίλουσ τ’ ἐπ’ ἄλλουσ ‐ ὦ Πανελλήνων ἄναξ, Ἀγάμεμνον, ἥκω παῖδά σοι τὴν σὴν ἄγων, ἣν Ἰφιγένειαν ὠνόμαζεσ ἐν δόμοισ. μήτηρ δ’ ὁμαρτεῖ, σῆσ Κλυταιμήστρασ δέμασ, καὶ παῖσ Ὀρέστησ, ὥσ τι τερφθείησ ἰδών, χρόνον παλαιὸν δωμάτων ἔκδημοσ ὤν. ἀλλ’ ὡσ μακρὰν ἔτεινον, εὔρυτον παρὰ κρήνην ἀναψύχουσι θηλύπουν βάσιν, αὐταί τε πῶλοί τ’· ἐσ δὲ λειμώνων χλόην καθεῖμεν αὐτάσ, ὡσ βορᾶσ γευσαίατο. ἐγὼ δὲ πρόδρομοσ σῆσ παρασκευῆσ χάριν ἥκω· πέπυσται γὰρ στρατόσ ‐ ταχεῖα γὰρ διῇξε φήμη ‐ παῖδα σὴν ἀφιγμένην. πᾶσ δ’ ἐσ θένα ὅμιλοσ ἔρχεται δρόμῳ, σὴν παῖδ’ ὅπωσ ἴδωσιν· οἱ δ’ εὐδαίμονεσ ἐν πᾶσι κλεινοὶ καὶ περίβλεπτοι βροτοῖσ. λέγουσι δ’· Ὑμέναιόσ τισ ἢ τί πράσσεται; ἢ πόθον ἔχων θυγατρὸσ Ἀγαμέμνων ἄναξ ἐκόμισε παῖδα; τῶν δ’ ἂν ἤκουσασ τάδε· Ἀρτέμιδι προτελίζουσι τὴν νεάνιδα, Αὐλίδοσ ἀνάσσῃ. τίσ νιν ἄξεταί ποτε; ἀλλ’ εἰᾶ, τἀπὶ τοισίδ’ ἐξάρχου κανᾶ, στεφανοῦσθε κρᾶτα καὶ σύ, Μενέλεωσ ἄναξ, ὑμέναιον εὐτρέπιζε καὶ κατὰ στέγασ λωτὸσ βοάσθω καὶ ποδῶν ἔστω κτύποσ· φῶσ γὰρ τόδ’ ἥκει μακάριον τῇ παρθένῳ. ἐπῄνεσ’, ἀλλὰ στεῖχε δωμάτων ἔσω·

τὰ δ’ ἄλλ’ ἰούσησ τῆσ τύχησ ἔσται καλῶσ. οἴμοι, τί φῶ δύστηνοσ; ἄρξωμαι πόθεν; ἐσ οἷ’ ἀνάγκησ ζεύγματ’ ἐμπεπτώκαμεν. ὑπῆλθε δαίμων, ὥστε τῶν σοφισμάτων πολλῷ γενέσθαι τῶν ἐμῶν σοφώτεροσ. ἡ δυσγένεια δ’ ὡσ ἔχει τι χρήσιμον. καὶ γὰρ δακρῦσαι ῥᾳδίωσ αὐτοῖσ ἔχει, ἅπαντά τ’ εἰπεῖν. τῷ δὲ γενναίῳ φύσιν ἄνολβα ταῦτα. προστάτην δὲ τοῦ βίου τὸν ὄγκον ἔχομεν τῷ τ’ ὄχλῳ δουλεύομεν. ἐγὼ γὰρ ἐκβαλεῖν μὲν αἰδοῦμαι δάκρυ, τὸ μὴ δακρῦσαι δ’ αὖθισ αἰδοῦμαι τάλασ, ἐσ τὰσ μεγίστασ συμφορὰσ ἀφιγμένοσ. εἰε͂̔ν· τί φήσω πρὸσ δάμαρτα τὴν ἐμήν; πῶσ δέξομαί νιν; ποῖον ὄμμα συμβαλῶ; καὶ γάρ μ’ ἀπώλεσ’ ἐπὶ κακοῖσ ἅ μοι πάροσ ἐλθοῦσ’ ἄκλητοσ. εἰκότωσ δ’ ἅμ’ ἕσπετο θυγατρὶ νυμφεύσουσα καὶ τὰ φίλτατα δώσουσ’, ἵν’ ἡμᾶσ ὄντασ εὑρήσει κακούσ. τὴν δ’ αὖ τάλαιναν παρθένον ‐ τί παρθένον; Αἵδησ νιν, ὡσ ἐοίκε, νυμφεύσει τάχα ‐ ὡσ ᾤκτισ’· οἶμαι γάρ νιν ἱκετεύσειν τάδε· Ὦ πάτερ, ἀποκτενεῖσ με; τοιούτουσ γάμουσ γήμειασ αὐτὸσ χὥστισ ἐστί σοι φίλοσ. παρὼν δ’ Ὀρέστησ ἐγγὺσ ἀναβοήσεται οὐ συνετὰ συνετῶσ· ἔτι γάρ ἐστι νήπιοσ. αἰαῖ, τὸν Ἑλένησ ὥσ μ’ ἀπώλεσεν γάμον γήμασ ὁ Πριάμου Πάρισ, ὃσ εἴργασται τάδε. κἀγὼ κατῴκτιρ’, ὡσ γυναῖκα δεῖ ξένην ὑπὲρ τυράννων συμφορᾶσ καταστένειν. ἀδελφέ, δόσ μοι δεξιᾶσ τῆσ σῆσ θιγεῖν.

δίδωμι· σὸν γὰρ τὸ κράτοσ, ἄθλιοσ δ’ ἐγώ. Πέλοπα κατόμνυμ’, ὃσ πατὴρ τοὐμοῦ πατρὸσ τοῦ σοῦ τ’ ἐκλήθη, τὸν τεκόντα τ’ Ἀτρέα, ἦ μὴν ἐρεῖν σοι τἀπὸ καρδίασ σαφῶσ καὶ μὴ ’πίτηδεσ μηδέν, ἀλλ’ ὅσον φρονῶ. ἐγώ σ’ ἀπ’ ὄσσων ἐκβαλόντ’ ἰδὼν δάκρυ ᾤκτιρα, καὐτὸσ ἀνταφῆκά σοι πάλιν καὶ τῶν παλαιῶν ἐξαφίσταμαι λόγων, οὐκ ἐσ σὲ δεινόσ· εἰμὶ δ’ οὗπερ εἶ σὺ νῦν· καί σοι παραινῶ μήτ’ ἀποκτείνειν τέκνον μήτ’ ἀνθελέσθαι τοὐμόν. οὐ γὰρ ἔνδικον σὲ μὲν στενάζειν, τἀμὰ δ’ ἡδέωσ ἔχειν, θνῄσκειν τε τοὺσ σούσ, τοὺσ δ’ ἐμοὺσ ὁρᾶν φάοσ. τί βούλομαι γάρ; οὐ γάμουσ ἐξαιρέτουσ ἄλλουσ λάβοιμ’ ἄν, εἰ γάμων ἱμείρομαι; ἀλλ’ ἀπολέσασ ἀδελφόν, ὅν μ’ ἥκιστα χρῆν, Ἑλένην ἕλωμαι, τὸ κακὸν ἀντὶ τἀγαθοῦ; ἄφρων νέοσ τ’ ἦ, πρὶν τὰ πράγματ’ ἐγγύθεν σκοπῶν ἐσεῖδον οἱο͂ν ἦν κτείνειν τέκνα. ἄλλωσ τέ μ’ ἔλεοσ τῆσ ταλαιπώρου κόρησ ἐσῆλθε, συγγένειαν ἐννοουμένῳ, ἣ τῶν ἐμῶν ἕκατι θύεσθαι γάμων μέλλει. τί δ’ Ἑλένησ παρθένῳ τῇ σῇ μέτα; ἴτω στρατεία διαλυθεῖσ’ ἐξ Αὐλίδοσ, σὺ δ’ ὄμμα παῦσαι δακρύοισ τέγγων τὸ σόν, ἀδελφέ, κἀμὲ παρακαλῶν ἐσ δάκρυα. εἰ δέ τι κόρησ σῆσ θεσφάτων μέτεστι σοί, μὴ ’μοὶ μετέστω· σοὶ νέμω τοὐμὸν μέροσ. ἀλλ’ ἐσ μεταβολὰσ ἦλθον ἀπὸ δεινῶν λόγων; εἰκὸσ πέπονθα· τὸν ὁμόθεν πεφυκότα στέργων μετέπεσον. ἀνδρὸσ οὐ κακοῦ τροπαὶ τοιαίδε, χρῆσθαι τοῖσι βελτίστοισ ἀεί. γενναῖ’ ἔλεξασ Ταντάλῳ τε τῷ Διὸσ πρέποντα· προγόνουσ οὐ καταισχύνεισ σέθεν. αἰνῶ σε, Μενέλα’, ὅτι παρὰ γνώμην ἐμὴν ὑπέθηκασ ὀρθῶσ τοὺσ λόγουσ σοῦ τ’ ἀξίωσ.

ταραχὴ δ’ ἀδελφῶν διά τ’ ἔρωτα γίγνεται πλεονεξίαν τε δωμάτων· ἀπέπτυσα τοιάνδε συγγένειαν ἀλλήλοιν πικράν. ἀλλ’ ἥκομεν γὰρ εἰσ ἀναγκαίασ τύχασ, θυγατρὸσ αἱματηρὸν ἐκπρᾶξαι φόνον. πῶσ; τίσ δ’ ἀναγκάσει σε τήν γε σὴν κτανεῖν; ἅπασ Ἀχαιῶν σύλλογοσ στρατεύματοσ. οὔκ, ἤν νιν εἰσ Ἄργοσ γ’ ἀποστείλῃσ πάλιν. λάθοιμι τοῦτ’ ἄν. ἀλλ’ ἐκεῖν’ οὐ λήσομεν. τὸ ποῖον; οὔτοι χρὴ λίαν ταρβεῖν ὄχλον. Κάλχασ ἐρεῖ μαντεύματ’ Ἀργείων στρατῷ. οὔκ, ἢν θάνῃ γε πρόσθε· τοῦτο δ’ εὐμαρέσ. τὸ μαντικὸν πᾶν σπέρμα φιλότιμον κακόν. κοὐδέν γ’ ἄχρηστον, οὐδὲ χρήσιμον παρόν. ἐκεῖνο δ’ οὐ δέδοικασ ὃ ἔμ’ ἐσέρχεται; ὃν μὴ σὺ φράζεισ, πῶσ ὑπολάβοιμ’ ἂν λόγον; τὸ Σισύφειον σπέρμα πάντ’ οἶδεν τάδε. οὐκ ἔστ’ Ὀδυσσεὺσ ὅ τι σὲ κἀμὲ πημανεῖ. ποικίλοσ ἀεὶ πέφυκε τοῦ τ’ ὄχλου μέτα. φιλοτιμίᾳ μὲν ἐνέχεται, δεινῷ κακῷ. οὐκ οὖν δοκεῖσ νιν στάντ’ ἐν Ἀργείοισ μέσοισ λέξειν ἃ Κάλχασ θέσφατ’ ἐξηγήσατο, κἄμ’ ὡσ ὑπέστην θῦμα, κᾆτ’ ἐψευδόμην, Ἀρτέμιδι θύσειν; οὐ ξυναρπάσασ στρατόν, σὲ κἄμ’ ἀποκτείναντασ Ἀργείουσ κόρην σφάξαι κελεύσει; κἂν πρὸσ Ἄργοσ ἐκφύγω, ἐλθόντεσ αὐτοῖσ τείχεσιν Κυκλωπίοισ συναρπάσουσι καὶ κατασκάψουσι γῆν. τοιαῦτα τἀμὰ πήματ’· ὦ τάλασ ἐγώ, ὡσ ἠπόρημαι πρὸσ θεῶν τὰ νῦν τάδε. ἕν μοι φύλαξον, Μενέλεωσ, ἀνὰ στρατὸν ἐλθών, ὅπωσ ἂν μὴ Κλυταιμήστρα τάδε μάθῃ, πρὶν Αἵδῃ παῖδ’ ἐμὴν προσθῶ λαβών, ὡσ ἐπ’ ἐλαχίστοισ δακρύοισ πράσσω κακῶσ. ὑμεῖσ τε σιγήν, ὦ ξέναι, φυλάσσετε.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Euripides, Iphigenia in Aulis, episode, dialogue

(에우리피데스, Iphigenia in Aulis, episode, dialogue)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION