Euripides, Heracles, episode 1:

θαρσεῖτε Νυκτὸσ τήνδ’ ὁρῶντεσ ἔκγονον Λύσσαν, γέροντεσ, κἀμὲ τὴν θεῶν λάτριν Ἶριν· πόλει γὰρ οὐδὲν ἥκομεν βλάβοσ, ἑνὸσ δ’ ἐπ’ ἀνδρὸσ σῶμα συστρατεύομεν, ὅν φασιν εἶναι Ζηνὸσ Ἀλκμήνησ τ’ ἄπο. πρὶν μὲν γὰρ ἄθλουσ ἐκτελευτῆσαι πικρούσ, τὸ χρή νιν ἐξέσῳζεν, οὐδ’ εἰά πατὴρ Ζεύσ νιν κακῶσ δρᾶν οὔτ’ ἔμ’ οὔθ’ Ἥραν ποτέ· ἐπεὶ δὲ μόχθουσ διεπέρασ’ Εὐρυσθέωσ, Ἥρα προσάψαι καινὸν αἷμ’ αὐτῷ θέλει παῖδασ κατακτείναντι, συνθέλω δ’ ἐγώ. ἀλλ’ εἶ’, ἄτεγκτον συλλαβοῦσα καρδίαν, Νυκτὸσ κελαινῆσ ἀνυμέναιε παρθένε, μανίασ τ’ ἐπ’ ἀνδρὶ τῷδε καὶ παιδοκτόνουσ φρενῶν ταραγμοὺσ καὶ ποδῶν σκιρτήματα ἔλαυνε, κίνει, φόνιον ἐξίει κάλων, ὡσ ἂν πορεύσασ δι’ Ἀχερούσιον πόρον τὸν καλλίπαιδα στέφανον αὐθέντῃ φόνῳ γνῷ μὲν τὸν Ἥρασ οἱο͂́σ ἐστ’ αὐτῷ χόλοσ, μάθῃ δὲ τὸν ἐμόν· ἢ θεοὶ μὲν οὐδαμοῦ, τὰ θνητὰ δ’ ἔσται μεγάλα, μὴ δόντοσ δίκην. ἐξ εὐγενοῦσ μὲν πατρὸσ ἔκ τε μητέροσ πέφυκα, Νυκτὸσ Οὐρανοῦ τ’ ἀφ’ αἵματοσ· τιμάσ τ’ ἔχω τάσδ’ οὐκ ἀγασθῆναι φίλοισ οὐδ’ ἥδομαι φοιτῶσ’ ἐπ’ ἀνθρώπων φίλουσ, παραινέσαι δέ, πρὶν σφαλεῖσαν εἰσιδεῖν, Ἥρᾳ θέλω σοί τ’, ἢν πίθησθ’ ἐμοῖσ λόγοισ. ἀνὴρ ὅδ’ οὐκ ἄσημοσ οὔτ’ ἐπὶ χθονὶ οὔτ’ ἐν θεοῖσιν, οὗ σύ μ’ ἐσπέμπεισ δόμουσ· ἄβατον δὲ χώραν καὶ θάλασσαν ἀγρίαν ἐξημερώσασ, θεῶν ἀνέστησεν μόνοσ τιμὰσ πιτνούσασ ἀνοσίων ἀνδρῶν ὕπο· σοί τ’ οὐ παραινῶ μεγάλα βούλεσθαι κακά.