헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΗεξυβά9́3́

(에우리피데스, Hecuba, episode, lyric)

αἰαῖ, ἰὼ Θρῄκησ λογχοφόρον ἔνο‐ πλον εὐίππον Ἄρει κάτοχον γένοσ. ἰὼ Ἀχαιοί. ‐ ἰὼ Ἀτρεῖδαι. ‐ βοὰν βοὰν ἀυτῶ, βοάν. ὢ ἴτε· μόλετε πρὸσ θεῶν. κλύει τισ ἢ οὐδεὶσ ἀρκέσει; τί μέλλετε; γυναῖκεσ ὤλεσάν με, γυναῖκεσ αἰχμαλωτίδεσ· δεινὰ δεινὰ πεπόνθαμεν. ὤμοι ἐμᾶσ λώβασ. ποῖ τράπωμαι, ποῖ πορευθῶ; ἀμπτάμενοσ οὐράνιον ὑψιπετὲσ ἐσ μέλαθρον, Ωἀρίων ἢ Σείριοσ ἔνθα πυρὸσ φλογέασ ἀφίη‐ σιν ὄσσων αὐγάσ, ἢ τὸν ἐσ Αἴδα μελάγχρωτα πορθμὸν ᾄξω τάλασ; συγγνώσθ’, ὅταν τισ κρείσσον’ ἢ φέρειν κακὰ πάθῃ, ταλαίνησ ἐξαπαλλάξαι ζόησ. κραυγῆσ ἀκούσασ ἦλθον· οὐ γὰρ ἥσυχοσ πέτρασ ὀρείασ παῖσ λέλακ’ ἀνὰ στρατὸν Ἠχὼ διδοῦσα θόρυβον· εἰ δὲ μὴ Φρυγῶν πύργουσ πεσόντασ ᾖσμεν Ἑλλήνων δορί, φόβον παρέσχεν οὐ μέσωσ ὅδε κτύποσ. ὦ φίλτατ’· ᾐσθόμην γάρ, Ἀγάμεμνον, σέθεν φωνῆσ ἀκούσασ· εἰσορᾷσ ἃ πάσχομεν; ἐά· Πολυμῆστορ· ὦ δύστηνε, τίσ σ’ ἀπώλεσεν; τίσ ὄμμ’ ἔθηκε τυφλὸν αἱμάξασ κόρασ, παῖδάσ τε τούσδ’ ἔκτεινεν; ἦ μέγαν χόλον σοὶ καὶ τέκνοισιν εἶχεν ὅστισ ἦν ἄρα. Ἑκάβη με σὺν γυναιξὶν αἰχμαλωτίσιν ἀπώλεσ’ ‐ οὐκ ἀπώλεσ’, ἀλλὰ μειζόνωσ. τί φῄσ; σὺ τοὔργον εἴργασαι τόδ’, ὡσ λέγει; σὺ τόλμαν, Ἑκάβη, τήνδ’ ἔτλησ ἀμήχανον; ὤμοι, τί λέξεισ; ἦ γὰρ ἐγγύσ ἐστί που; σήμηνον, εἰπὲ ποῦ ’σθ’, ἵν’ ἁρπάσασ χεροῖν διασπάσωμαι καὶ καθαιμάξω χρόα. οὗτοσ, τί πάσχεισ; πρὸσ θεῶν σε λίσσομαι, μέθεσ μ’ ἐφεῖναι τῇδε μαργῶσαν χέρα. ἴσχ’· ἐκβαλὼν δὲ καρδίασ τὸ βάρβαρον λέγ’, ὡσ ἀκούσασ σοῦ τε τῆσδέ τ’ ἐν μέρει κρίνω δικαίωσ ἀνθ’ ὅτου πάσχεισ τάδε. λέγοιμ’ ἄν. ἦν τισ Πριαμιδῶν νεώτατοσ, Πολύδωροσ, Ἑκάβησ παῖσ, ὃν ἐκ Τροίασ ἐμοὶ πατὴρ δίδωσι Πρίαμοσ ἐν δόμοισ τρέφειν, ὕποπτοσ ὢν δὴ Τρωικῆσ ἁλώσεωσ. τοῦτον κατέκτειν’· ἀνθ’ ὅτου δ’ ἔκτεινά νιν, ἄκουσον, ὡσ εὖ καὶ σοφῇ προμηθίᾳ. ἔδεισα μὴ σοὶ πολέμιοσ λειφθεὶσ ὁ παῖσ Τροίαν ἀθροίσῃ καὶ ξυνοικίσῃ πάλιν, γνόντεσ δ’ Ἀχαιοὶ ζῶντα Πριαμιδῶν τινα Φρυγῶν ἐσ αἰᾶν αὖθισ ἄρειαν στόλον, κἄπειτα Θρῄκησ πεδία τρίβοιεν τάδε λεηλατοῦντεσ, γείτοσιν δ’ εἰή κακὸν Τρώων, ἐν ᾧπερ νῦν, ἄναξ, ἐκάμνομεν. Ἑκάβη δὲ παιδὸσ γνοῦσα θανάσιμον μόρον λόγῳ με τοιῷδ’ ἤγαγ’, ὡσ κεκρυμμένασ θήκασ φράσουσα Πριαμιδῶν ἐν Ἰλίῳ χρυσοῦ·

μόνον δὲ σὺν τέκνοισί μ’ εἰσάγει δόμουσ, ἵν’ ἄλλοσ μή τισ εἰδείη τάδε. ἵζω δὲ κλίνησ ἐν μέσῳ κάμψασ γόνυ· πολλαὶ δὲ χεῖρεσ, αἳ μὲν ἐξ ἀριστερᾶσ, αἳ δ’ ἔνθεν, ὡσ δὴ παρὰ φίλῳ, Τρώων κόραι θάκουσ ἔχουσαι, κερκίδ’ Ἠδωνῆσ χερὸσ ᾔνουν, ὑπ’ αὐγὰσ τούσδε λεύσσουσαι πέπλουσ· ἄλλαι δὲ κάμακα Θρῃκίαν θεώμεναι γυμνόν μ’ ἔθηκαν διπτύχου στολίσματοσ. ὅσαι δὲ τοκάδεσ ἦσαν, ἐκπαγλούμεναι τέκν’ ἐν χεροῖν ἔπαλλον, ὡσ πρόσω πατρὸσ γένοιντο, διαδοχαῖσ ἀμείβουσαι χερῶν· κᾆτ’ ἐκ γαληνῶν ‐ πῶσ δοκεῖσ; ‐ προσφθεγμάτων εὐθὺσ λαβοῦσαι φάσγαν’ ἐκ πέπλων ποθὲν κεντοῦσι παῖδασ, αἳ δὲ πολεμίων δίκην ξυναρπάσασαι τὰσ ἐμὰσ εἶχον χέρασ καὶ κῶλα· παισὶ δ’ ἀρκέσαι χρῄζων ἐμοῖσ, εἰ μὲν πρόσωπον ἐξανισταίην ἐμόν, κόμησ κατεῖχον, εἰ δὲ κινοίην χέρασ, πλήθει γυναικῶν οὐδὲν ἤνυον τάλασ. τὸ λοίσθιον δέ, πῆμα πήματοσ πλέον, ἐξειργάσαντο δείν’· ἐμῶν γὰρ ὀμμάτων, πόρπασ λαβοῦσαι, τὰσ ταλαιπώρουσ κόρασ κεντοῦσιν, αἱμάσσουσιν· εἶτ’ ἀνὰ στέγασ φυγάδεσ ἔβησαν· ἐκ δὲ πηδήσασ ἐγὼ θὴρ ὣσ διώκω τὰσ μιαιφόνουσ κύνασ, ἅπαντ’ ἐρευνῶν τοῖχον ὡσ κυνηγέτησ βάλλων ἀράσσων. τοιάδε σπεύδων χάριν πέπονθα τὴν σὴν πολέμιόν τε σὸν κτανών, Ἀγάμεμνον. ὡσ δὲ μὴ μακροὺσ τείνω λόγουσ, εἴ τισ γυναῖκασ τῶν πρὶν εἴρηκεν κακῶσ ἢ νῦν λέγων ἔστιν τισ ἢ μέλλει λέγειν, ἅπαντα ταῦτα συντεμὼν ἐγὼ φράσω· γένοσ γὰρ οὔτε πόντοσ οὔτε γῆ τρέφει τοιόνδ’· ὁ δ’ αἰεὶ ξυντυχὼν ἐπίσταται. μηδὲν θρασύνου μηδὲ τοῖσ σαυτοῦ κακοῖσ τὸ θῆλυ συνθεὶσ ὧδε πᾶν μέμψῃ γένοσ. πολλαὶ γὰρ ἡμῶν, αἳ μέν εἰσ’ ἐπίφθονοι, αἳ δ’ εἰσ ἀριθμὸν τῶν κακῶν πεφύκαμεν. Ἀγάμεμνον, ἀνθρώποισιν οὐκ ἐχρῆν ποτε τῶν πραγμάτων τὴν γλῶσσαν ἰσχύειν πλέον·

ἀλλ’, εἴτε χρήστ’ ἔδρασε, χρήστ’ ἔδει λέγειν, εἴτ’ αὖ πονηρά, τοὺσ λόγουσ εἶναι σαθρούσ, καὶ μὴ δύνασθαι τἄδικ’ εὖ λέγειν ποτέ. σοφοὶ μὲν οὖν εἰσ’ οἱ τάδ’ ἠκριβωκότεσ, ἀλλ’ οὐ δύνανται διὰ τέλουσ εἶναι σοφοί, κακῶσ δ’ ἀπώλοντ’· οὔτισ ἐξήλυξέ πω. καί μοι τὸ μὲν σὸν ὧδε φροιμίοισ ἔχει·

πρὸσ τόνδε δ’ εἶμι καὶ λόγοισ ἀμείψομαι· ὃσ φῂσ Ἀχαιῶν πόνον ἀπαλλάσσων διπλοῦν Ἀγαμέμνονόσ θ’ ἕκατι παῖδ’ ἐμὸν κτανεῖν. ἀλλ’, ὦ κάκιστε, πρῶτον οὔποτ’ ἂν φίλον τὸ βάρβαρον γένοιτ’ ἂν Ἕλλησιν γένοσ οὐδ’ ἂν δύναιτο. τίνα δὲ καὶ σπεύδων χάριν πρόθυμοσ ἦσθα; πότερα κηδεύσων τινὰ ἢ συγγενὴσ ὤν, ἢ τίν’ αἰτίαν ἔχων; ἢ σῆσ ἔμελλον γῆσ τεμεῖν βλαστήματα πλεύσαντεσ αὖθισ; τίνα δοκεῖσ πείσειν τάδε; ὁ χρυσόσ, εἰ βούλοιο τἀληθῆ λέγειν, ἔκτεινε τὸν ἐμὸν παῖδα, καὶ κέρδη τὰ σά. ἐπεὶ δίδαξον τοῦτο· πῶσ, ὅτ’ εὐτύχει Τροία, πέριξ δὲ πύργοσ εἶχ’ ἔτι πτόλιν, ἔζη τε Πρίαμοσ Ἕκτορόσ τ’ ἤνθει δόρυ, τί δ’ οὐ τότ’, εἴπερ τῷδ’ ἐβουλήθησ χάριν θέσθαι, τρέφων τὸν παῖδα κἀν δόμοισ ἔχων ἔκτεινασ ἢ ζῶντ’ ἦλθεσ Ἀργείοισ ἄγων; ἀλλ’ ἡνίχ’ ἡμεῖσ οὐκέτ’ ἐσμὲν ἐν φάει ‐ καπνῷ δ’ ἐσήμην’ ἄστυ ‐ πολεμίων ὕπο, ξένον κατέκτασ σὴν μολόντ’ ἐφ’ ἑστίαν. πρὸσ τοῖσδε νῦν ἄκουσον, ὡσ φανῇσ κακόσ.

χρῆν σ’, εἴπερ ἦσθα τοῖσ Ἀχαιοῖσιν φίλοσ, τὸν χρυσὸν ὃν φῂσ οὐ σὸν ἀλλὰ τοῦδ’ ἔχειν δοῦναι φέροντα πενομένοισ τε καὶ χρόνον πολὺν πατρῴασ γῆσ ἀπεξενωμένοισ· σὺ δ’ οὐδὲ νῦν πω σῆσ ἀπαλλάξαι χερὸσ τολμᾷσ, ἔχων δὲ καρτερεῖσ ἔτ’ ἐν δόμοισ. καὶ μὴν τρέφων μὲν ὥσ σε παῖδ’ ἐχρῆν τρέφειν σώσασ τε τὸν ἐμόν, εἶχεσ ἂν καλὸν κλέοσ· ἐν τοῖσ κακοῖσ γὰρ ἁγαθοὶ σαφέστατοι φίλοι· τὰ χρηστὰ δ’ αὔθ’ ἕκαστ’ ἔχει φίλουσ. εἰ δ’ ἐσπάνιζεσ χρημάτων, ὃ δ’ εὐτύχει, θησαυρὸσ ἄν σοι παῖσ ὑπῆρχ’ οὑμὸσ μέγασ· νῦν δ’ οὔτ’ ἐκεῖνον ἄνδρ’ ἔχεισ σαυτῷ φίλον, χρυσοῦ τ’ ὄνησισ οἴχεται παῖδέσ τε σοί, αὐτόσ τε πράσσεισ ὧδε. σοὶ δ’ ἐγὼ λέγω, Ἀγάμεμνον, εἰ τῷδ’ ἀρκέσεισ, κακὸσ φανῇ· οὔτ’ εὐσεβῆ γὰρ οὔτε πιστὸν οἷσ ἐχρῆν, οὐχ ὅσιον, οὐ δίκαιον εὖ δράσεισ ξένον· αὐτὸν δὲ χαίρειν τοῖσ κακοῖσ σὲ φήσομεν τοιοῦτον ὄντα . . . δεσπότασ δ’ οὐ λοιδορῶ. φεῦ φεῦ· βροτοῖσιν ὡσ τὰ χρηστὰ πράγματα χρηστῶν ἀφορμὰσ ἐνδίδωσ’ ἀεὶ λόγων. ἀχθεινὰ μέν μοι τἀλλότρια κρίνειν κακά, ὅμωσ δ’ ἀνάγκη· καὶ γὰρ αἰσχύνην φέρει, πρᾶγμ’ ἐσ χέρασ λαβόντ’ ἀπώσασθαι τόδε. ἐμοὶ δ’, ἵν’ εἰδῇσ, οὔτ’ ἐμὴν δοκεῖσ χάριν οὔτ’ οὖν Ἀχαιῶν ἄνδρ’ ἀποκτεῖναι ξένον, ἀλλ’ ὡσ ἔχῃσ τὸν χρυσὸν ἐν δόμοισι σοῖσ. λέγεισ δὲ σαυτῷ πρόσφορ’ ἐν κακοῖσιν ὤν. τάχ’ οὖν παρ’ ὑμῖν ῥᾴδιον ξενοκτονεῖν· ἡμῖν δέ γ’ αἰσχρὸν τοῖσιν Ἕλλησιν τόδε. πῶσ οὖν σε κρίνασ μὴ ἀδικεῖν φύγω ψόγον; οὐκ ἂν δυναίμην. ἀλλ’ ἐπεὶ τὰ μὴ καλὰ πράσσειν ἐτόλμασ, τλῆθι καὶ τὰ μὴ φίλα. οἴμοι, γυναικόσ, ὡσ ἐοίχ’, ἡσσώμενοσ δούλησ ὑφέξω τοῖσ κακίοσιν δίκην.

οὔκουν δικαίωσ, εἴπερ εἰργάσω κακά; οἴμοι τέκνων τῶνδ’ ὀμμάτων τ’ ἐμῶν, τάλασ. ἀλγεῖσ· τί δ’; ἦ ’μὲ παιδὸσ οὐκ ἀλγεῖν δοκεῖσ; χαίρεισ ὑβρίζουσ’ εἰσ ἔμ’, ὦ πανοῦργε σύ; οὐ γάρ με χαίρειν χρή σε τιμωρουμένην; ἀλλ’ οὐ τάχ’, ἡνίκ’ ἄν σε ποντία νοτὶσ ‐ μῶν ναυστολήσῃ γῆσ ὁρ́ουσ Ἑλληνίδοσ; κρύψῃ μὲν οὖν πεσοῦσαν ἐκ καρχησίων. πρὸσ τοῦ βιαίων τυγχάνουσαν ἁλμάτων; αὐτὴ πρὸσ ἱστὸν ναὸσ ἀμβήσῃ ποδί. ὑποπτέροισ νώτοισιν ἢ ποίῳ τρόπῳ; κύων γενήσῃ πύρσ’ ἔχουσα δέργματα. πῶσ δ’ οἶσθα μορφῆσ τῆσ ἐμῆσ μετάστασιν; ὁ Θρῃξὶ μάντισ εἶπε Διόνυσοσ τάδε. σοὶ δ’ οὐκ ἔχρησεν οὐδὲν ὧν ἔχεισ κακῶν; οὐ γάρ ποτ’ ἂν σύ μ’ εἷλεσ ὧδε σὺν δόλῳ. θανοῦσα δ’ ἢ ζῶσ’ ἐνθάδ’ ἐκπλήσω βίον; θανοῦσα· τύμβῳ δ’ ὄνομα σῷ κεκλήσεται ‐ μορφῆσ ἐπῳδόν, ἢ τί, τῆσ ἐμῆσ ἐρεῖσ; κυνὸσ ταλαίνησ σῆμα, ναυτίλοισ τέκμαρ. οὐδὲν μέλει μοι σοῦ γέ μοι δόντοσ δίκην. καὶ σήν γ’ ἀνάγκη παῖδα Κασάνδραν θανεῖν. ἀπέπτυσ’· αὐτῷ ταῦτα σοὶ δίδωμ’ ἔχειν. κτενεῖ νιν ἡ τοῦδ’ ἄλοχοσ, οἰκουρὸσ πικρά. μήπω μανείη Τυνδαρὶσ τοσόνδε παῖσ. καὐτόν γε τοῦτον, πέλεκυν ἐξάρασ’ ἄνω. οὗτοσ σύ, μαίνῃ καὶ κακῶν ἐρᾷσ τυχεῖν; κτεῖν’, ὡσ ἐν Ἄργει φόνια λουτρά σ’ ἀμμένει. οὐχ ἕλξετ’ αὐτόν, δμῶεσ, ἐκποδὼν βίᾳ; ἀλγεῖσ ἀκούων; οὐκ ἐφέξετε στόμα; ἐγκλῄετ’· εἴρηται γάρ. οὐχ ὅσον τάχοσ νήσων ἐρήμων αὐτὸν ἐκβαλεῖτέ που, ἐπείπερ οὕτω καὶ λίαν θρασυστομεῖ; Ἑκάβη, σὺ δ’, ὦ τάλαινα, διπτύχουσ νεκροὺσ στείχουσα θάπτε· δεσποτῶν δ’ ὑμᾶσ χρεὼν σκηναῖσ πελάζειν, Τρῳάδεσ· καὶ γὰρ πνοὰσ πρὸσ οἶκον ἤδη τάσδε πομπίμουσ ὁρῶ. εὖ δ’ ἐσ πάτραν πλεύσαιμεν, εὖ δὲ τἀν δόμοισ ἔχοντ’ ἴδοιμεν τῶνδ’ ἀφειμένοι πόνων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Euripides, Hecuba, episode, lyric

(에우리피데스, Hecuba, episode, lyric)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION