Euripides, choral, strophe 1

ἆρ ἐν παννυχίοις χοροῖς θήσω ποτὲ λευκὸν πόδ ἀναβακχεύουσα, δέραν εἰς αἰθέρα δροσερὸν ῥίπτους, ὡς νεβρὸς χλοεραῖς ἐμπαί- ζουσα λείμακος ἡδοναῖς, ἡνίκ ἂν φοβερὰν φύγῃ θήραν ἔξω φυλακᾶς εὐπλέκτων ὑπὲρ ἀρκύων, θωΰσσων δὲ κυναγέτας συντείνῃ δράμημα κυνῶν:? μόχθοις τ ὠκυδρόμοις τ ἀέλ- λαις θρῴσκει πεδίον παραποτάμιον, ἡδομένα βροτῶν ἐρημίαις σκιαρο- κόμοιό τ ἔρνεσιν ὕλας. τί τὸ σοφόν· ἢ τί τὸ κάλλιον παρὰ θεῶν γέρας ἐν βροτοῖς ἢ χεῖρ ὑπὲρ κορυφᾶς τῶν ἐχθρῶν κρείσσω κατέχειν· ὅ τι καλὸν φίλον ἀεί.?