헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΒαξξηαέ07́15́

(에우리피데스, episode, trochees)

ταῦτα καὶ καθύβρισ’ αὐτόν, ὅτι με δεσμεύειν δοκῶν οὔτ’ ἔθιγεν οὔθ’ ἥψαθ’ ἡμῶν, ἐλπίσιν δ’ ἐβόσκετο. πρὸσ φάτναισ δὲ ταῦρον εὑρών, οὗ καθεῖρξ’ ἡμᾶσ ἄγων, τῷδε περὶ βρόχουσ ἔβαλλε γόνασι καὶ χηλαῖσ ποδῶν, θυμὸν ἐκπνέων, ἱδρῶτα σώματοσ στάζων ἄπο, χείλεσιν διδοὺσ ὀδόντασ· πλησίον δ’ ἐγὼ παρὼν ἥσυχοσ θάσσων ἔλευσσον. ἐν δὲ τῷδε τῷ χρόνῳ ἀνετίναξ’ ἐλθὼν ὁ Βάκχοσ δῶμα καὶ μητρὸσ τάφῳ πῦρ ἀνῆψ’· ὃ δ’ ὡσ ἐσεῖδε, δώματ’ αἴθεσθαι δοκῶν, ᾖσσ’ ἐκεῖσε κᾆτ’ ἐκεῖσε, δμωσὶν Ἀχελῷον φέρειν ἐννέπων, ἅπασ δ’ ἐν ἔργῳ δοῦλοσ ἦν, μάτην πονῶν. διαμεθεὶσ δὲ τόνδε μόχθον, ὡσ ἐμοῦ πεφευγότοσ, ἱέται ξίφοσ κελαινὸν ἁρπάσασ δόμων ἔσω. κᾆθ’ ὁ Βρόμιοσ, ὡσ ἔμοιγε φαίνεται, δόξαν λέγω, φάσμ’ ἐποίησεν κατ’ αὐλήν· ὃ δ’ ἐπὶ τοῦθ’ ὡρμημένοσ ᾖσσε κἀκέντει φαεννὸν <αἰθέρ’>, ὡσ σφάζων ἐμέ. πρὸσ δὲ τοῖσδ’ αὐτῷ τάδ’ ἄλλα Βάκχιοσ λυμαίνεται· δώματ’ ἔρρηξεν χαμᾶζε· συντεθράνωται δ’ ἅπαν πικροτάτουσ ἰδόντι δεσμοὺσ τοὺσ ἐμούσ· κόπου δ’ ὕπο διαμεθεὶσ ξίφοσ παρεῖται· πρὸσ θεὸν γὰρ ὢν ἀνὴρ ἐσ μάχην ἐλθεῖν ἐτόλμησε. ἥσυχοσ δ’ ἐκβὰσ ἐγὼ δωμάτων ἥκω πρὸσ ὑμᾶσ, Πενθέωσ οὐ φροντίσασ. ὡσ δέ μοι δοκεῖ ‐ ψοφεῖ γοῦν ἀρβύλη δόμων ἔσω ‐ ἐσ προνώπι’ αὐτίχ’ ἥξει.

τί ποτ’ ἄρ’ ἐκ τούτων ἐρεῖ; ῥᾳδίωσ γὰρ αὐτὸν οἴσω, κἂν πνέων ἔλθῃ μέγα. πρὸσ σοφοῦ γὰρ ἀνδρὸσ ἀσκεῖν σώφρον’ εὐοργησίαν. πέπονθα δεινά·

διαπέφευγέ μ’ ὁ ξένοσ, ὃσ ἄρτι δεσμοῖσ ἦν κατηναγκασμένοσ. ἐά ἐά· ὅδ’ ἐστὶν ἁνήρ· τί τάδε; πῶσ προνώπιοσ φαίνῃ πρὸσ οἴκοισ τοῖσ ἐμοῖσ, ἔξω βεβώσ; στῆσον πόδ’, ὀργῇ δ’ ὑπόθεσ ἥσυχον πόδα. πόθεν σὺ δεσμὰ διαφυγὼν ἔξω περᾷσ; οὐκ εἶπον‐‐ἢ οὐκ ἤκουσασ‐‐ὅτι λύσει μέ τισ; τίσ; τοὺσ λόγουσ γὰρ ἐσφέρεισ καινοὺσ ἀεί. ὃσ τὴν πολύβοτρυν ἄμπελον φύει βροτοῖσ. ὠνείδισασ δὴ τοῦτο Διονύσῳ καλόν. κλῄειν κελεύω πάντα πύργον ἐν κύκλῳ. τί δ’; οὐχ ὑπερβαίνουσι καὶ τείχη θεοί; σοφὸσ σοφὸσ σύ, πλὴν ἃ δεῖ σ’ εἶναι σοφόν. ἃ δεῖ μάλιστα, ταῦτ’ ἔγωγ’ ἔφυν σοφόσ. κείνου δ’ ἀκούσασ πρῶτα τοὺσ λόγουσ μάθε, ὃσ ἐξ ὄρουσ πάρεστιν ἀγγελῶν τί σοι· ἡμεῖσ δέ σοι μενοῦμεν, οὐ φευξούμεθα. Πενθεῦ κρατύνων τῆσδε Θηβαίασ χθονόσ, ἥκω Κιθαιρῶν’ ἐκλιπών, ἵν’ οὔποτε λευκῆσ χιόνοσ ἀνεῖσαν εὐαγεῖσ βολαί. ἥκεισ δὲ ποίαν προστιθεὶσ σπουδὴν λόγου; βάκχασ ποτνιάδασ εἰσιδών, αἳ τῆσδε γῆσ οἴστροισι λευκὸν κῶλον ἐξηκόντισαν, ἥκω φράσαι σοὶ καὶ πόλει χρῄζων, ἄναξ, ὡσ δεινὰ δρῶσι θαυμάτων τε κρείσσονα. θέλω δ’ ἀκοῦσαι, πότερά σοι παρρησίᾳ φράσω τὰ κεῖθεν ἢ λόγον στειλώμεθα· τὸ γὰρ τάχοσ σου τῶν φρενῶν δέδοικ’, ἄναξ, καὶ τοὐξύθυμον καὶ τὸ βασιλικὸν λίαν. λέγ’, ὡσ ἀθῷοσ ἐξ ἐμοῦ πάντωσ ἔσῃ. τοῖσ γὰρ δικαίοισ οὐχὶ θυμοῦσθαι χρεών. ὅσῳ δ’ ἂν εἴπῃσ δεινότερα βακχῶν πέρι, τοσῷδε μᾶλλον τὸν ὑποθέντα τὰσ τέχνασ γυναιξὶ τόνδε τῇ δίκῃ προσθήσομεν. ἀγελαῖα μὲν βοσκήματ’ ἄρτι πρὸσ λέπασ μόσχων ὑπεξήκριζον, ἡνίχ’ ἥλιοσ ἀκτῖνασ ἐξίησι θερμαίνων χθόνα.

ὁρῶ δὲ θιάσουσ τρεῖσ γυναικείων χορῶν, ὧν ἦρχ’ ἑνὸσ μὲν Αὐτονόη, τοῦ δευτέρου μήτηρ Ἀγαύη σή, τρίτου δ’ Ἰνὼ χοροῦ. ηὗδον δὲ πᾶσαι σώμασιν παρειμέναι, αἳ μὲν πρὸσ ἐλάτησ νῶτ’ ἐρείσασαι φόβην, αἳ δ’ ἐν δρυὸσ φύλλοισι πρὸσ πέδῳ κάρα εἰκῇ βαλοῦσαι σωφρόνωσ, οὐχ ὡσ σὺ φῂσ ᾠνωμένασ κρατῆρι καὶ λωτοῦ ψόφῳ θηρᾶν καθ’ ὕλην Κύπριν ἠρημωμένασ. ἡ σὴ δὲ μήτηρ ὠλόλυξεν ἐν μέσαισ σταθεῖσα βάκχαισ, ἐξ ὕπνου κινεῖν δέμασ, μυκήμαθ’ ὡσ ἤκουσε κεροφόρων βοῶν.

ὥστ’, εἰ παρῆσθα, τὸν θεὸν τὸν νῦν ψέγεισ εὐχαῖσιν ἂν μετῆλθεσ εἰσιδὼν τάδε. αἳ δ’ ἀποβαλοῦσαι θαλερὸν ὀμμάτων ὕπνον ἀνῇξαν ὀρθαί, θαῦμ’ ἰδεῖν εὐκοσμίασ, νέαι παλαιαὶ παρθένοι τ’ ἔτ’ ἄζυγεσ. καὶ πρῶτα μὲν καθεῖσαν εἰσ ὤμουσ κόμασ νεβρίδασ τ’ ἀνεστείλανθ’ ὅσαισιν ἁμμάτων σύνδεσμ’ ἐλέλυτο, καὶ καταστίκτουσ δορὰσ ὄφεσι κατεζώσαντο λιχμῶσιν γένυν. αἳ δ’ ἀγκάλαισι δορκάδ’ ἢ σκύμνουσ λύκων ἀγρίουσ ἔχουσαι λευκὸν ἐδίδοσαν γάλα, ὅσαισ νεοτόκοισ μαστὸσ ἦν σπαργῶν ἔτι βρέφη λιπούσαισ· ἐπὶ δ’ ἔθεντο κισσίνουσ στεφάνουσ δρυόσ τε μίλακόσ τ’ ἀνθεσφόρου. θύρσον δέ τισ λαβοῦσ’ ἔπαισεν ἐσ πέτραν, ὅθεν δροσώδησ ὕδατοσ ἐκπηδᾷ νοτίσ· ἄλλη δὲ νάρθηκ’ ἐσ πέδον καθῆκε γῆσ, καὶ τῇδε κρήνην ἐξανῆκ’ οἴνου θεόσ· ὅσαισ δὲ λευκοῦ πώματοσ πόθοσ παρῆν, ἄκροισι δακτύλοισι διαμῶσαι χθόνα γάλακτοσ ἑσμοὺσ εἶχον· ἐκ δὲ κισσίνων θύρσων γλυκεῖαι μέλιτοσ ἔσταζον ῥοαί. ξυνήλθομεν δὲ βουκόλοι καὶ ποιμένεσ, κοινῶν λόγων δώσοντεσ ἀλλήλοισ ἔριν ὡσ δεινὰ δρῶσι θαυμάτων τ’ ἐπάξια·

καί τισ πλάνησ κατ’ ἄστυ καὶ τρίβων λόγων ἔλεξεν εἰσ ἅπαντασ· Ὦ σεμνὰσ πλάκασ ναίοντεσ ὀρέων, θέλετε θηρασώμεθα Πενθέωσ Ἀγαύην μητέρ’ ἐκ βακχευμάτων χάριν τ’ ἄνακτι θώμεθα; εὖ δ’ ἡμῖν λέγειν ἔδοξε, θάμνων δ’ ἐλλοχίζομεν φόβαισ κρύψαντεσ αὑτούσ· αἳ δὲ τὴν τεταγμένην ὡρ́αν ἐκίνουν θύρσον ἐσ βακχεύματα, Ιἄκχον ἀθρόῳ στόματι τὸν Διὸσ γόνον Βρόμιον καλοῦσαι· πᾶν δὲ συνεβάκχευ’ ὄροσ καὶ θῆρεσ, οὐδὲν δ’ ἦν ἀκίνητον δρόμῳ. κυρεῖ δ’ Ἀγαύη πλησίον θρῴσκουσά μου·

κἀγὼ ’ξεπήδησ’ ὡσ συναρπάσαι θέλων, λόχμην κενώσασ ἔνθ’ ἐκρυπτόμην δέμασ. ἣ δ’ ἀνεβόησεν· Ὦ δρομάδεσ ἐμαὶ κύνεσ, θηρώμεθ’ ἀνδρῶν τῶνδ’ ὕπ’· ἀλλ’ ἕπεσθέ μοι, ἕπεσθε θύρσοισ διὰ χερῶν ὡπλισμέναι. ἡμεῖσ μὲν οὖν φεύγοντεσ ἐξηλύξαμεν βακχῶν σπαραγμόν, αἳ δὲ νεμομέναισ χλόην μόσχοισ ἐπῆλθον χειρὸσ ἀσιδήρου μέτα.

καὶ τὴν μὲν ἂν προσεῖδεσ εὔθηλον πόριν μυκωμένην ἔχουσαν ἐν χεροῖν δίχα, ἄλλαι δὲ δαμάλασ διεφόρουν σπαράγμασιν. εἶδεσ δ’ ἂν ἢ πλεύρ’ ἢ δίχηλον ἔμβασιν ῥιπτόμεν’ ἄνω τε καὶ κάτω· κρεμαστὰ δὲ ἔσταζ’ ὑπ’ ἐλάταισ ἀναπεφυρμέν’ αἵματι. ταῦροι δ’ ὑβρισταὶ κἀσ κέρασ θυμούμενοι τὸ πρόσθεν ἐσφάλλοντο πρὸσ γαῖαν δέμασ, μυριάσι χειρῶν ἀγόμενοι νεανίδων. θᾶσσον δὲ διεφοροῦντο σαρκὸσ ἐνδυτὰ ἢ σὲ ξυνάψαι βλέφαρα βασιλείοισ κόραισ. χωροῦσι δ’ ὥστ’ ὄρνιθεσ ἀρθεῖσαι δρόμῳ πεδίων ὑποτάσεισ, αἳ παρ’ Ἀσωποῦ ῥοαῖσ εὔκαρπον ἐκβάλλουσι Θηβαίων στάχυν· Ὑσιάσ τ’ Ἐρυθράσ θ’, αἳ Κιθαιρῶνοσ λέπασ νέρθεν κατῳκήκασιν, ὥστε πολέμιοι, ἐπεσπεσοῦσαι πάντ’ ἄνω τε καὶ κάτω διέφερον· ἡρ́παζον μὲν ἐκ δόμων τέκνα· ὁπόσα δ’ ἐπ’ ὤμοισ ἔθεσαν, οὐ δεσμῶν ὕπο προσείχετ’ οὐδ’ ἔπιπτεν ἐσ μέλαν πέδον, οὐ χαλκόσ, οὐ σίδηροσ· ἐπὶ δὲ βοστρύχοισ πῦρ ἔφερον, οὐδ’ ἔκαιεν. οἳ δ’ ὀργῆσ ὕπο ἐσ ὅπλ’ ἐχώρουν φερόμενοι βακχῶν ὕπο· οὗπερ τὸ δεινὸν ἦν θέαμ’ ἰδεῖν, ἄναξ. τοῖσ μὲν γὰρ οὐχ ᾕμασσε λογχωτὸν βέλοσ, κεῖναι δὲ θύρσουσ ἐξανιεῖσαι χερῶν ἐτραυμάτιζον κἀπενώτιζον φυγῇ γυναῖκεσ ἄνδρασ, οὐκ ἄνευ θεῶν τινοσ. πάλιν δ’ ἐχώρουν ὅθεν ἐκίνησαν πόδα, κρήνασ ἐπ’ αὐτὰσ ἃσ ἀνῆκ’ αὐταῖσ θεόσ. νίψαντο δ’ αἷμα, σταγόνα δ’ ἐκ παρηίδων γλώσσῃ δράκοντεσ ἐξεφαίδρυνον χροόσ. τὸν δαίμον’ οὖν τόνδ’ ὅστισ ἔστ’, ὦ δέσποτα, δέχου πόλει τῇδ’·

ὡσ τά τ’ ἄλλ’ ἐστὶν μέγασ, κἀκεῖνό φασιν αὐτόν, ὡσ ἐγὼ κλύω, τὴν παυσίλυπον ἄμπελον δοῦναι βροτοῖσ. οἴνου δὲ μηκέτ’ ὄντοσ οὐκ ἔστιν Κύπρισ οὐδ’ ἄλλο τερπνὸν οὐδὲν ἀνθρώποισ ἔτι. ταρβῶ μὲν εἰπεῖν τοὺσ λόγουσ ἐλευθέρουσ πρὸσ τὸν τύραννον, ἀλλ’ ὅμωσ εἰρήσεται·

Διόνυσοσ ἥσσων οὐδενὸσ θεῶν ἔφυ. ἤδη τόδ’ ἐγγὺσ ὥστε πῦρ ὑφάπτεται ὕβρισμα βακχῶν, ψόγοσ ἐσ Ἕλληνασ μέγασ. ἀλλ’ οὐκ ὀκνεῖν δεῖ· στεῖχ’ ἐπ’ Ἠλέκτρασ ἰὼν πύλασ· κέλευε πάντασ ἀσπιδηφόρουσ ἵππων τ’ ἀπαντᾶν ταχυπόδων ἐπεμβάτασ πέλτασ θ’ ὅσοι πάλλουσι καὶ τόξων χερὶ ψάλλουσι νευράσ, ὡσ ἐπιστρατεύσομεν βάκχαισιν· οὐ γὰρ ἀλλ’ ὑπερβάλλει τάδε, εἰ πρὸσ γυναικῶν πεισόμεσθ’ ἃ πάσχομεν. πείθῃ μὲν οὐδέν, τῶν ἐμῶν λόγων κλύων, Πενθεῦ· κακῶσ δὲ πρὸσ σέθεν πάσχων ὅμωσ οὔ φημι χρῆναί σ’ ὅπλ’ ἐπαίρεσθαι θεῷ, ἀλλ’ ἡσυχάζειν· Βρόμιοσ οὐκ ἀνέξεται κινοῦντα βάκχασ <σ’> εὐίων ὀρῶν ἄπο. οὐ μὴ φρενώσεισ μ’, ἀλλὰ δέσμιοσ φυγὼν σῴσῃ τόδ’; ἢ σοὶ πάλιν ἀναστρέψω δίκην; θύοιμ’ ἂν αὐτῷ μᾶλλον ἢ θυμούμενοσ πρὸσ κέντρα λακτίζοιμι θνητὸσ ὢν θεῷ. θύσω, φόνον γε θῆλυν, ὥσπερ ἄξιαι, πολὺν ταράξασ ἐν Κιθαιρῶνοσ πτυχαῖσ. φεύξεσθε πάντεσ· καὶ τόδ’ αἰσχρόν, ἀσπίδασ θύρσοισι βακχῶν ἐκτρέπειν χαλκηλάτουσ ἀπόρῳ γε τῷδε συμπεπλέγμεθα ξένῳ, ὃσ οὔτε πάσχων οὔτε δρῶν σιγήσεται. ὦ τᾶν, ἔτ’ ἔστιν εὖ καταστῆσαι τάδε. τί δρῶντα; δουλεύοντα δουλείαισ ἐμαῖσ; ἐγὼ γυναῖκασ δεῦρ’ ὅπλων ἄξω δίχα. οἴμοι· τόδ’ ἤδη δόλιον ἔσ με μηχανᾷ. ποῖόν τι, σῷσαί σ’ εἰ θέλω τέχναισ ἐμαῖσ; ξυνέθεσθε κοινῇ τάδ’, ἵνα βακχεύητ’ ἀεί. καὶ μὴν ξυνεθέμην‐‐τοῦτό γ’ ἔστι‐‐τῷ θεῷ. ἐκφέρετέ μοι δεῦρ’ ὅπλα, σὺ δὲ παῦσαι λέγων. ἆ.

βούλῃ σφ’ ἐν ὄρεσι συγκαθημένασ ἰδεῖν; μάλιστα, μυρίον γε δοὺσ χρυσοῦ σταθμόν. τί δ’ εἰσ ἔρωτα τοῦδε πέπτωκασ μέγαν; λυπρῶσ νιν εἰσίδοιμ’ ἂν ἐξῳνωμένασ. ὅμωσ δ’ ἴδοισ ἂν ἡδέωσ ἅ σοι πικρά; σάφ’ ἴσθι, σιγῇ γ’ ὑπ’ ἐλάταισ καθήμενοσ. ἀλλ’ ἐξιχνεύσουσίν σε, κἂν ἔλθῃσ λάθρᾳ. ἀλλ’ ἐμφανῶσ· καλῶσ γὰρ ἐξεῖπασ τάδε. ἄγωμεν οὖν σε κἀπιχειρήσεισ ὁδῷ; ἄγ’ ὡσ τάχιστα, τοῦ χρόνου δέ σοι φθονῶ. στεῖλαί νυν ἀμφὶ χρωτὶ βυσσίνουσ πέπλουσ. τί δὴ τόδ’; ἐσ γυναῖκασ ἐξ ἀνδρὸσ τελῶ; μή σε κτάνωσιν, ἢν ἀνὴρ ὀφθῇσ ἐκεῖ. εὖ γ’ εἶπασ αὖ τόδ’· ὥσ τισ εἶ πάλαι σοφόσ. Διόνυσοσ ἡμᾶσ ἐξεμούσωσεν τάδε. πῶσ οὖν γένοιτ’ ἂν ἃ σύ με νουθετεῖσ καλῶσ; ἐγὼ στελῶ σε δωμάτων ἔσω μολών. τίνα στολήν; ἦ θῆλυν; ἀλλ’ αἰδώσ μ’ ἔχει. οὐκέτι θεατὴσ μαινάδων πρόθυμοσ εἶ. στολὴν δὲ τίνα φῂσ ἀμφὶ χρῶτ’ ἐμὸν βαλεῖν; κόμην μὲν ἐπὶ σῷ κρατὶ ταναὸν ἐκτενῶ. τὸ δεύτερον δὲ σχῆμα τοῦ κόσμου τί μοι; πέπλοι ποδήρεισ· ἐπὶ κάρᾳ δ’ ἔσται μίτρα. ἦ καί τι πρὸσ τοῖσδ’ ἄλλο προσθήσεισ ἐμοί; θύρσον γε χειρὶ καὶ νεβροῦ στικτὸν δέρασ. οὐκ ἂν δυναίμην θῆλυν ἐνδῦναι στολήν. ἀλλ’ αἷμα θήσεισ συμβαλὼν βάκχαισ μάχην. ὀρθῶσ· μολεῖν χρὴ πρῶτον εἰσ κατασκοπήν. σοφώτερον γοῦν ἢ κακοῖσ θηρᾶν κακά. καὶ πῶσ δι’ ἄστεωσ εἶμι Καδμείουσ λαθών; ὁδοὺσ ἐρήμουσ ἴμεν· ἐγὼ δ’ ἡγήσομαι. πᾶν κρεῖσσον ὥστε μὴ ’γγελᾶν βάκχασ ἐμοί. ἐλθόντ’ ἐσ οἴκουσ . . . ἃν δοκῇ βουλεύσομαι. ἔξεστι· πάντῃ τό γ’ ἐμὸν εὐτρεπὲσ πάρα. στείχοιμ’ ἄν· ἢ γὰρ ὅπλ’ ἔχων πορεύσομαι ἢ τοῖσι σοῖσι πείσομαι βουλεύμασιν. γυναῖκεσ, ἁνὴρ ἐσ βόλον καθίσταται, ἥξει δὲ βάκχασ, οὗ θανὼν δώσει δίκην. Διόνυσε, νῦν σὸν ἔργον·

οὐ γὰρ εἶ πρόσω· τεισώμεθ’ αὐτόν. πρῶτα δ’ ἔκστησον φρενῶν, ἐνεὶσ ἐλαφρὰν λύσσαν· ὡσ φρονῶν μὲν εὖ οὐ μὴ θελήσῃ θῆλυν ἐνδῦναι στολήν, ἔξω δ’ ἐλαύνων τοῦ φρονεῖν ἐνδύσεται. χρῄζω δέ νιν γέλωτα Θηβαίοισ ὀφλεῖν γυναικόμορφον ἀγόμενον δι’ ἄστεωσ ἐκ τῶν ἀπειλῶν τῶν πρίν, αἷσι δεινὸσ ἦν. ἀλλ’ εἶμι κόσμον ὅνπερ εἰσ Αἵδου λαβὼν ἄπεισι μητρὸσ ἐκ χεροῖν κατασφαγείσ, Πενθεῖ προσάψων· γνώσεται δὲ τὸν Διὸσ Διόνυσον, ὃσ πέφυκεν ἐν τέλει θεόσ, δεινότατοσ, ἀνθρώποισι δ’ ἠπιώτατοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Euripides, episode, trochees

(에우리피데스, episode, trochees)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION