Euripides, choral, strophe 1

Ἀχελῴου θύγατερ, πότνι’ εὐπάρθενε Δίρκα, σὺ γὰρ ἐν σαῖσ ποτε παγαῖσ τὸ Διὸσ βρέφοσ ἔλαβεσ, ὅτε μηρῷ πυρὸσ ἐξ ἀ‐ θανάτου Ζεὺσ ὁ τεκὼν ἡρ́‐ πασέ νιν, τάδ’ ἀναβοάσασ· Ἴθι, Διθύραμβ’, ἐμὰν ἄρ‐ σενα τάνδε βᾶθι νηδύν· ἀναφαίνω σε τόδ’, ὦ Βάκ‐ χιε, Θήβαισ ὀνομάζειν. σὺ δέ μ’, ὦ μάκαιρα Δίρκα, στεφανηφόρουσ ἀπωθῇ θιάσουσ ἔχουσαν ἐν σοί. τί μ’ ἀναίνῃ; τί με φεύγεισ; ἔτι ναὶ τὰν βοτρυώδη Διονύσου χάριν οἴνασ, ἔτι σοι τοῦ Βρομίου μελήσει.