헬라어 문장 검색 - ΔεμαδέΟντηεΤώ1́

(데마데스, On the Twelve Years, Ὑπὲρ τῆσ δωδεκαετίας)

τῆσ μὲν τῶν κινδυνευόντων σωτηρίασ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ τῆσ τιμωρίασ ὑμεῖσ παρὰ τῶν νόμων τὴν ἐξουσίαν εἰλήφατε· οὔτε δ’ ἰατρὸσ ἐμπείρωσ δύναται θεραπεῦσαι τοὺσ κάμνοντασ, ἂν μὴ τὴν αἰτίαν τοῦ νοσήματοσ κατανοήσῃ, οὔτε δικαστὴσ ὁσίαν θεῖναι τὴν ψῆφον, ἐὰν μὴ τοῖσ τῆσ κρίσεωσ δικαίοισ σαφῶσ ᾖ παρηκολουθηκώσ. ἐμπεσὼν δ’ αὐτὸσ εἰσ μέσην τὴν τῶν ῥητόρων δυσμένειαν, ὥσπερ τῆσ παρὰ θεῶν, οὕτω τῆσ παρ’ ὑμῶν δέομαι τυχεῖν βοηθείασ.

διαβάλλουσι γάρ μου τὸν βίον, οἰόμενοι τὸν λόγον ἄπιστον καταστήσειν. ἐγὼ δ’ ἀποθανὼν μὲν ἢ ζῶν οὐδέν εἰμι· τί γὰρ Ἀθηναίοισ, εἰ παρανάλωμα Δημάδησ; δακρύσει δέ μου τὴν ἀπώλειαν οὐχ ὁ στρατιώτησ ‐ πῶσ γὰρ; ὃν αὔξει μὲν πόλεμοσ, εἰρήνη δ’ οὐ τρέφει ‐ ἀλλ’ ὁ τὴν χώραν γεωργῶν καὶ ὁ τὴν θάλατταν πλέων καὶ πᾶσ ὁ τὸν ἡσύχιον βίον ἠγαπηκώσ, ᾧ τὴν Ἀττικὴν ἐτείχισα, τοὺσ ὁρ́ουσ τῆσ χώρασ περιβαλὼν οὐ λίθοισ ἀλλὰ τῇ τῆσ πόλεωσ ἀσφαλείᾳ. δεινὸν δέ τι συμβαίνει πολλοῖσ τῶν κρινόντων, ὦ ἄνδρεσ δικασταί.

ὥσπερ γὰρ ἡ τῶν ὀφθαλμῶν νόσοσ τὴν ὁρ́ασιν συγχέασα κωλύει τὰ ἐμποδὼν κείμενα θεωρεῖν, οὕτωσ ἄδικοσ παρεισδύνων λόγοσ εἰσ τὰσ τῶν δικαστῶν γνώμασ οὐκ ἐᾷ δι’ ὀργὴν συνορᾶν τὴν ἀλήθειαν. διὸ καὶ δεῖ συνορᾶν ὑμᾶσ εὐλαβῶσ ἐπὶ τῶν κινδυνευόντων μᾶλλον ἢ τῶν ἐγκαλούντων· οἱ μὲν γὰρ αὐτόθεν ἔχουσιν ἐκ τῆσ πρωτολογίασ ὁποῖον αὐτοὶ βούλονται τὸν δικαστήν, οἱ δ’ ἀναγκάζονται πρὸσ ὠργισμένουσ κριτὰσ τὴν διάνοιαν ἀντιτάσσεσθαι. ἐὰν μὲν οὖν φαίνωμαι τοῖσ ἐγκαλουμένοισ ἔνοχοσ, καταψηφίσασθε, μὴ φείσησθε·

οὐ παραιτοῦμαι· ἂν δ’ εὑρίσκωμαι τῶν ἐγκεκλημένων κεχωρισμένοσ τῷ δικαίῳ, τοῖσ νόμοισ, τῷ συμφέροντι, μὴ πρόησθέ με τῇ τῶν κατηγόρων ὠμότητι. εἰ δὲ πάντωσ ἀποθανὼν συμβαλοῦμαί τι πρὸσ τὴν κοινὴν σωτηρίαν, ὡσ οὗτοι λέγουσιν, ἑτοίμωσ ἔχω τελευτᾶν· κτήσασθαι γὰρ ἰδίῳ θανάτῳ δημοσίαν εὔνοιαν καλόν, ἐὰν ἡ χρεία τῆσ πατρίδοσ, ἀλλὰ μὴ ὁ τούτων λόγοσ τὸ ζῆν ἀφαιρήσηται. δότε δή μοι πρὸσ θεῶν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δότε διαλεχθῆναι ὡσ προαιροῦμαι πρὸσ ὑμᾶσ περὶ τῶν δικαίων.

δοκῶ μὲν γὰρ δύναμιν εἶναί μοι καὶ τοῖσ ἄλλοισ βοηθεῖν· ἐν δὲ τούτοισ ἐμποδίζει μου τὸν λόγον ὁ φόβοσ. ἄλλωσ δ’ οὐ τὸν ἔλεγχον τοῦ πράγματοσ δέδοικα, ἀλλὰ τὴν τῶν ἀντιδίκων διαβολὴν μόνον, ἥτισ οὐ κρίνει τοὺσ ἀδικοῦντασ, ἀλλὰ φύεται τοῖσ δοκοῦσι λέγειν ἢ πράττειν. ἡ παρ’ ὑμῖν ἐλπὶσ δὲ δικαία·

οὐ μικρὰ <γάρ> ἐστι τῷ κινδυνεύοντι ῥοπὴ πρὸσ σωτηρίαν ἡ τῶν ἀκουόντων βούλησισ ταττομένη μετὰ τοῦ δικαίου. ἐὰν ταύτησ κατατύχω, πάσασ ἀπολύσομαι τὰσ διαβολάσ· ἄνευ δὲ ταύτησ οὔθ’ ὁ λόγοσ οὔθ’ οἱ νόμοι οὔθ’ ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια σῶσαι δύνανται τὸν ἀδίκωσ κρινόμενον. οὐκ ἀγνοεῖτε δὲ ὅτι πολλοὶ πολλάκισ ἤδη τῶν ἐγκαλούντων ἀπὸ μὲν τῆσ κατηγορίασ ἔδοξαν δίκαια λέγειν, παρατεθείσησ δὲ τῆσ ἀπολογίασ εὑρέθησαν αὐτοὶ συκοφαντοῦντεσ· ὃ δὴ καὶ νῦν πέπεισμαι τούτοισ παρακολουθήσειν ὑμῶν ἀκούειν προαιρουμένων μετ’ εὐνοίασ. ἐπεὶ δὲ καὶ τῆσ ἄλλησ μου πολιτείασ κατηγορεῖν ἐπεχείρησαν, βραχέα βούλομαι περὶ αὐτῆσ εἰπεῖν, ἔπειθ’ οὕτωσ ἐπὶ τὴν λοιπὴν δικαιολογίαν ἀπελθεῖν, ἵνα μὴ λάθωσιν ὑμᾶσ παρακρουσάμενοι.

γεγονὼσ γάρ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, Δημέου πατρόσ, ὡσ καὶ ὑμῶν οἱ πρεσβύτεροι γινώσκουσι, τὸν μὲν ἄλλον χρόνον οὕτωσ ἔζων ὡσ ἐδυνάμην, οὔτε κοινῇ τὸν δῆμον ἀδικῶν οὔτ’ ἰδίᾳ λυπῶν οὐδένα τῶν ἐν τῇ πόλει, πειρώμενοσ δ’ ἀεὶ τοῖσ ἰδίοισ πόνοισ τὴν ἀσθένειαν τοῦ βίου διορθοῦσθαι. ἡ πενία δ’ ἴσωσ δύσχρηστον μὲν ἔχει τι καὶ χαλεπόν, κεχώρισται δ’ αἰσχύνησ, ὡσ ἄν, οἶμαι, τῆσ ἀπορίασ ἐπὶ πολλῶν οὐ τρόπου κακίαν ἀλλὰ τύχησ ἀγνωμοσύνην ἐλεγχούσησ.

προσελθὼν δὲ τοῖσ κοινοῖσ, οὐκ εἰσ δίκασ καὶ τὴν ἀπὸ τῆσ λογογραφίασ ἐργασίαν ἔθηκα τὸν πόνον, ἀλλ’ εἰσ τὴν ἀπὸ τοῦ βήματοσ παρρησίαν ἣ τοῖσ μὲν λέγουσιν ἐπισφαλῆ παρέχεται τὸν βίον, τοῖσ δ’ εὐλαβουμένοισ μεγίστην δίδωσιν ἀφορμὴν πρὸσ κατόρθωσιν· οὐ γὰρ ἐν τῇ τοῦ λέγοντοσ χάριτι δεῖ συνεκπίπτειν τὴν τῆσ πατρίδοσ σωτηρίαν. χιλίων ταφὴ Ἀθηναίων μαρτυρεῖ μοι, κηδευθεῖσα ταῖσ τῶν ἐναντίων χερσίν, ἃσ ἀντὶ πολεμίων φιλίασ ἐποίησα τοῖσ ἀποθανοῦσιν.

ἐνταῦθα ἐπιστὰσ τοῖσ πράγμασιν ἔγραψα τὴν εἰρήνην· ὁμολογῶ. ἔγραψα καὶ Φιλίππῳ τιμάσ· οὐκ ἀρνοῦμαι. δισχιλίουσ γὰρ αἰχμαλώτουσ ἄνευ λύτρων καὶ χίλια πολιτῶν σώματα χωρὶσ κήρυκοσ καὶ τὸν Ὠρωπὸν ἄνευ πρεσβείασ λαβὼν ὑμῖν ταῦτ’ ἔγραψα. ἐπείληπτο δὲ τῆσ γραφούσησ χειρὸσ οὐχ ἡ δωροδοκία τῶν Μακεδόνων, ὡσ οὗτοι πλαττόμενοι λέγουσιν, ἀλλ’ ὁ καιρὸσ καὶ ἡ χρεία καὶ τὸ τῆσ πατρίδοσ συμφέρον καὶ ἡ τοῦ βασιλέωσ φιλανθρωπία.

ἐλθὼν γὰρ ἐπὶ τὸν κίνδυνον ἐχθρὸσ τῶν ἀγώνων φίλοσ ἐχωρίσθη, τὸ τῶν νενικηκότων ἆθλον τοῖσ σφαλεῖσι προσθείσ. πάλιν τοίνυν ἧκε τῇ πόλει καιρὸσ ἕτεροσ, ἵνα τοὺσ μεταξὺ κινδύνουσ ἑκὼν ἐπιλάθωμαι·

καὶ πάντεσ μὲν οἱ τὴν Ἑλλάδα κατοικοῦντεσ τὸν Ἀλέξανδρον ἐπὶ τὴν ἡγεμονίαν ἀνεβίβαζον, καὶ τοῖσ ψηφίσμασιν ἀναπλάττοντεσ φρόνημα μεῖζον τοῦ δέοντοσ ἀνδρὶ νέῳ καὶ φιλοδόξῳ περιέθηκαν· λοιποὶ δ’ ἦμεν ἡμεῖσ καὶ Λακεδαιμόνιοι, πρόβλημα τῆσ σωτηρίασ ἔχοντεσ, οὐ χρημάτων πλῆθοσ, οὐχ ὅπλων παρασκευάσ, οὐχὶ πεζῶν σύνταξιν, ἀλλ’ ἐπιθυμίαν μεγάλην, δύναμιν δ’ ἀσθενῆ καὶ ταπεινήν. ὧν μὲν γὰρ ἐσύλησε τὴν ἰσχὺν ὁ περὶ Λεῦκτρα κίνδυνοσ, ὁ δὲ πρότερον ἀπείρατοσ ὢν πολεμίασ σάλπιγγοσ Εὐρώτασ Βοιωτοὺσ ἐν τῇ Λακωνικῇ στρατοπεδεύοντασ εἶδεν ἀπέκειρε γὰρ τὴν ἀκμὴν τῆσ Σπάρτησ ὁ Θηβαῖοσ, καὶ τοὺσ ὁρ́ουσ τῆσ Λακωνικῆσ τεθειμένουσ, τὴν ἀκμὴν τῶν νέων, συνέκλεισε ταῖσ τέφραισ.

τὰσ δ’ ἡμετέρασ παρασκευὰσ ἀνάλωσεν ὁ πόλεμοσ, καὶ τὴν ἐλπίδα τῶν ζώντων συνέτριψεν ἡ συμφορὰ τῶν ἀποθανόντων. Θηβαῖοι δὲ μέγιστον εἶχον δεσμὸν τὴν τῶν Μακεδόνων φρουράν, ὑφ’ ἧσ οὐ μόνον τὰσ χεῖρασ συνεδέθησαν, ἀλλὰ καὶ τὴν παρρησίαν ἀφῄρηντο·

τῷ γὰρ Ἐπαμινώνδου σώματι συνέθαψε τὴν δύναμιν τῶν Θηβαίων ὁ καιρόσ. ἤκμαζον δὲ τοῖσ σύμπασιν οἱ Μακεδόνεσ, οὓσ ἤδη ταῖσ ἐλπίσιν ἐπὶ τὰ σκῆπτρα καὶ τοὺσ Περσῶνθησαυροὺσ ἡ τύχη διεβίβαζεν. ἐνταῦθ’ ὁμοίωσ Δημοσθένησ μὲν ἐκύρωσε πόλεμον, καλὴν μὲν τοῖσ ὀνόμασιν, οὐ σωτήριον δὲ τοῖσ ἔργοισ συμβουλίαν εἰσηγησάμενοσ τοῖσ πολίταισ·

ὡσ δὲ πλησίον ἔστη τῆσ Ἀττικῆσ ὁ πολέμιοσ,ἡ χώρα δὲ εἰσ τὴν πόλιν κατεκλείετο, καὶ τὸ περιμάχητον καὶ θαυμαζόμενον ὑπὸ πάντων ἄστυ βοῶν καὶ προβάτων ὥσπερ ἔπαυλισ καὶ τῶν βοσκημάτων ἐπληροῦτο, βοηθείασ δ’ οὐδαμόθεν ἦν ἐλπίσ, ἔγραψα τὴν εἰρήνην. ὁμολογῶ, καί φημι καλῶσ καὶ συμφερόντωσ πεπραχέναι τοῦτο·

κρεῖττον γὰρ ἐπερχόμενον ἐκκλῖναι τὸ νέφοσ ἢ φερομένῳ συναπενεχθῆναι τῷ ῥεύματι. ἀξιῶ δ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὴν ἐκ τῶν πραγμάτων λύπην ἐμοὶ παρ’ ὑμῶν μηδεμίαν ἀπογεννῆσαι δυσμένειαν. οὐ γὰρ ἐγὼ κρατῶ τῆσ τύχησ, ἀλλ’ ἡ τύχη τοῦ βίου, δι’ ἣν κινδυνεύει. δεῖ δὲ τὸν σύμβουλον, καθάπερ τὸν ἰατρόν, οὐ τῆσ νόσου τὴν αἰτίαν ἔχειν, ἀλλὰ τῆσ θεραπείασ τὴν χάριν ἀπολαμβάνειν. καταχωρίσαντεσ οὖν τὰ συμβάντα διὰ τὰσ ἔξωθεν αἰτίασ, ψιλῶσ ἐπὶ τῶν πραγμάτων γυμνὴν θεωρήσατέ μου τὴν πολιτείαν.

μετὰ ταῦτα τοίνυν τῇ πόλει τρίτοσ ἐπήγετο κίνδυνοσ πάντων χαλεπώτατοσ, οὐκέτι πεμφθεὶσ ὑπὸ τῆσ τύχησ, ἀλλ’ ὑπὸ τῶν τότε ῥητόρων ἐπαχθείσ. καί μοι τῶν πεπραγμένων ἀναμνήσθητε, ἡνίκα Δημοσθένησ καὶ Λυκοῦργοσ τῷ μὲν λόγῳ παραταττόμενοι τοὺσ Μακεδόνασ ἐνίκων ἐν Τριβαλλοῖσ, μόνον δ’ οὐχ ὁρατὸν ἐπὶ τοῦ βήματοσ νεκρὸν τὸν Ἀλέξανδρον προέθηκαν, ἐν τῷ δήμῳ δ’ ἀλείψαντεσ λόγοισ εὐπρεπέσι Θηβαίων τοὺσ παρόντασ φυγάδων θυμοὺσ ἐπ’ ἐλπίδι τῆσ ἐλευθερίασ ἠκόνησαν, ἐμὲ δὲ στυγνὸν καὶ περίλυπον ἔφασκον εἶναι, μὴ συνευδοκοῦντα ἔχει τι πικρὸν ὁ τῆσ ἀληθείασ λόγοσ, ἐπειδάν τισ ἀκράτῳ παρρησίᾳ χρώμενοσ μεγάλων ἀγαθῶν προσδοκίαν ἀφαιρῆται·

τὰ δὲ προσηνῆ κἂν ᾖ ψευδῆ πείθει τοὺσ ἀκούοντασ.

προσδόκιμοσ ἦν εἰσ τὴν Ἀττικὴν ὁ κίνδυνοσ.

μετὰ βραχὺ δὲ καὶ αἱ τῶν Μακεδόνων ἐπιδορατίδεσ ἥπτοντ’ ἤδη τῆσ Ἀττικῆσ, καὶ γειτνιώσησ τῆσ συμφορᾶσ καὶ τῆσ Ἑλλάδοσ κατεπτηχυίασ, ἔδει καταψᾶν καὶ τιθασεύειν τὴν ὀργὴν τοῦ βασιλέωσ ἠρεθισμένην κατὰ τοῦ δήμου.

οὐχ ἡ δόσισ τῶν χρημάτων λυπεῖ, ἀλλ’ ἡ πρᾶξισ τοῦ λαμβάνοντοσ, ἐὰν ᾖ κατὰ τοῦ συμφέροντοσ.

ταῦτα λέγων τὸν τοῦ πολέμου πυρσὸν αἴρει, καὶ ὁ πολέμιοσ ἐπὶ τῶν πυλῶν στρατοπεδεύει.

αἵματι τὸν πόλεμον διέκρινεν.

οὐ γὰρ ἵνα λάβω χρυσίον, ὡσ αὐτοὶ πλαττόμενοι λέγουσιν, ἀλλ’ ἵνα τόδε.

σύμμαχον εἶχεν ὑποψίαν.

ὄφελον καὶ Θηβαίουσ ἔχειν Δημάδην·

ἔτι γὰρ ἂν ἦσαν αἱ Θῆβαι πόλισ· νῦν δ’ εἰσιν οἰκόπεδον πόλεωσ καὶ λείψανα κακῶν ταῖσ τῶν ἐχθρῶν χερσὶν εἰσ ἔδαφοσ ἀχθεῖσαι. πολέμιον αἷμα καὶ Μακεδονικὸν πῦρ εἰσ τὴν Ἀττικὴν ὑποδέχεσθαι ἦν οὐ καλόν, οὐδὲ σιωπᾶν καὶ καρτερεῖν ὁρῶντα καταδυομένην ὥσπερ ναῦν τὴν πόλιν.

ἀλλ’ οἱ δείλαιοι σύμβουλοι ἐξαγαγόντεσ εἰσ τὴν Βοιωτίαν τὴν ἀκμὴν τῆσ πόλεωσ εἰσήγαγον εἰσ πολυάνδριον.

εἰρήνην δεῖ καὶ οὐ λόγον ἀντιτάττειν τῇ τῶν Μακεδόνων φάλαγγι·

ἄπρακτοσ γὰρ ἡ σπουδὴ τοῦ λόγου τῶν ἐλάττονα τῆσ βουλήσεωσ ἐχόντων τὴν δύναμιν. πραύνεται γὰρ ὁ τῶν ἠδικημένων θυμόσ, ἐπειδὰν ὁ τὴν αἰτίαν ἔχων μὴ φιλονικῇ, κριτὴν δὲ ποιῇ τῆσ εἰσ αὑτὸν φιλανθρωπίασ τὸν ἀδικούμενον.

τοὺσ πρέσβεισ εἰσ φρέαρ κατέχωσαν, εὐγενῶσ μὲν τοῖσ θυμοῖσ παραστάντεσ, οὐκ εὐσεβῶσ δὲ τῇ τιμωρίᾳ χρησάμενοι.

ἐπόνει τοῖσ κακοῖσ ἡ Σπάρτη.

ὁ Δημοσθένησ ὁ πικρὸσ συκοφάντησ διαστρέφων τὸ πρᾶγμα τῇ δεινότητι τῶν ῥημάτων διέβαλεν.

ἐγίνωσκον ἀκριβῶσ τὸν μὲν τῶν πολιτευομένων βίον εὐκίνητον ὄντα, τὸ δὲ μέλλον ἀόρατον, ποικίλασ δὲ τὰσ τῆσ τύχησ μεταβολάσ, ἀκρίτουσ δὲ τοὺσ τὴν Ἑλλάδα κατέχοντασ καιρούσ·

ὃν οὖν καθ’ ἑτέρων ἤμελλον τίθεσθαι νόμον. οὐκ ἐγὼ ταῦτα συνεβούλευον, ἀλλ’ ἡ πατρίσ, ὁ καιρόσ, τὰ πράγματα διὰ τῆσ ἐμῆσ φωνῆσ ἠξίου ταῦτα πράττειν·

οὐ δίκαιον οὖν τὸν σύμβουλον καιρῶν εὐθύνασ ὑπέχειν καὶ ὧν ἐν τῇ τύχῃ τὸ τέλοσ. αὐτοχειρὶ σφαγεὶσ τὸν βίον ἐξέλιπεν.

αἱ θυγατέρεσ Ἐρεχθέωσ τῷ καλῷ τῆσ ἀρετῆσ τὸ θῆλυ τῆσ ψυχῆσ ἐνίκησαν, καὶ τὸ τῆσ φύσεωσ ἀσθενὲσ ἔπανδρον ἐποίησεν ἡ πρὸσ τὸ θρέψαν ἔδαφοσ φιλοστοργία.

πρεσβῦται φιλοψυχοῦσιν ἐπὶ δυσμαῖσ τοῦ βίου.

πολεμίῳ πυρὶ τὴν Ἑλλάδα περιέλαμψεν.

λόγοσ κενῶσ μὲν ἐξενεχθεὶσ θήγει τὰ ξίφη, δεξιῶσ δὲ τεθεὶσ καὶ τὰσ ἠκονημένασ λόγχασ ἀπαμβλύνει·

οἰκονομία δ’ ἀνύει πλέον ἢ βία. ἐπίστευσεν ὁ βάρβαροσ τὸν λόγον, οὐ τὸν νοῦν ἠρεύνησεν·

ἔκρινε γὰρ τοῖσ ὠσὶ πρὸσ ἡδονὴν τὴν ἐπαγγελίαν, οὐ πρὸσ ἀλήθειαν. τὰ δ’ οὐκ ἦν λόγοσ, ἀλλ’ ἔργα εὐθέωσ ἠκολούθει. βίᾳ μὲν οὐδὲ τῶν ἐλαχίστων δύναται κρατεῖν ἄνθρωποσ, ἐπινοίᾳ δὲ καὶ μεθόδῳ ὑπέζευξε μὲν ἀρότρῳ βοῦν πρὸσ τὴν ἐργασίαν τῆσ χώρασ, ἐχαλίνωσε δὲ τὸν ἵππον, ἐλέφαντι δὲ παρέστησεν ἐπιβάτην καὶ ξύλῳ τὴν ἀμέτρητον θάλασσαν διεπέρασεν.

τούτων δὲ πάντων ἀρχιτέκτων καὶ δημιουργόσ ἐστιν ὁ νοῦσ, ᾧ δεῖ καθηγεμόνι χρωμένουσ μὴ πάντα ζητεῖν πρὸσ τὰσ ἰδίασ ὀξύτητασ, ἀλλὰ πρὸσ τὰσ τῶν πραγμάτων φύσεισ καὶ μεταπτώσεισ. οὕτω κἀγὼ καθάπερ τι φοβερὸν θηρίον κεχαρισμένοισ λόγοισ τιθασεύσασ τὸν Ἀλέξανδρον ἐποίησα χειροήθη πρὸσ τὸ μέλλον. ἄρρενα λόγον καὶ τοῦ τῶν Ἀθηναίων ὀνόματοσ ἀξίαν παρρησίαν.

μισῶ τοὺσ δημαγωγούσ, ὅτι ταράττουσι τὸν δῆμον καὶ τὸ κτῆμα τῆσ ἐμῆσ πολιτείασ τὴν εἰρήνην ψηφίσματι πολέμου παραθραύουσιν.

οἱ πρόγονοι τὴν πόλιν ἐκλιπόντεσ πόλιν ἔσχον τὴν θάλατταν·

ἡ δ’ ἀπὸ τῆσ ναυμαχίασ ἧττα καὶ τὴν πεζὴν δύναμιν συνέτριψεν. ἐλευθερία ὠτακουστὴν οὐκ εὐλαβεῖται.

ὀλισθηραὶ δὲ καὶ συνεχεῖσ αἱ παρὰ τῶν πραγμάτων γινόμεναι μεταβολαί.

ψηφίσματι γὰρ εὐνοίασ ὁ τῆσ ἀθανασίασ ἀφίδρυται βωμόσ.

ἐπιστήσεισ αὐτοῖσ κήρυκα τὸν χρόνον φθεγγόμενον.

Ἀλέξανδροσ ὁ τὰσ ἐλπίδασ συνάπτων πρὸσ τὴν τῆσ οἰκουμένησ ἡγεμονίαν.

ὁ Δημοσθένησ ἀνθρωπάριον ἐκ συλλαβῶν καὶ γλώσσησ συγκείμενον.

ἐκεῖνοι γὰρ οἱ λόγοι τὴν ὀργὴν τοῦ βασιλέωσ ὥσπερ ὕπνῳ κατεκοίμησαν.

ἔτι γὰρ ἤκμαζον αἱ δυνάμεισ τῆσ πόλεωσ καὶ τῆσ Ἑλλάδοσ τὸ φρόνημα, καὶ συνέρρει ἡ τύχη τῷ δήμῳ·

νῦν δ’ ἐξωστράκισται μὲν πᾶν τὸ χρήσιμον ἐκ τῶν πραγμάτων, ἐξῄρηται δὲ τὰ νεῦρα τῶν πόλεων, εἰσ ἄνεσιν δὲ καὶ τρυφὴν νενεύκασιν οἱ βίοι, τὰ δὲ τῆσ ὁμονοίασ οὐκέτι μένει, νόθαι δὲ γεγόνασιν αἱ τῶν φίλων ἐλπίδεσ. ὁ δὲ πόλεμοσ ὥσπερ νέφοσ ἐκ παντὸσ τόπου τῆσ Εὐρώπησ ἐπήρτητο, καὶ συνέκλειέ μου τὴν ἐπὶ τῆσ ἐκκλησίασ παρρησίαν, καὶ τὴν μετ’ ἐλευθερίασ καὶ δόξησ φωνὴν ἀφῄρει.

ἐκ τῶν πραγμάτων σκοπεῖτε τὴν ἀλήθειαν, καὶ μὴ ψευδεῖσ αἰτίασ ὁμολογουμένων ἔργων προκρίνητε.

διὰ τῶν πραγμάτων πολέμιον πῦρ προαγορεύει.

αὕτη ἡ Ἀλεξάνδρου ἐπιστολὴ συνέτριβέ μου τὴν διάνοιαν· αὕτη πόλεμον ἐν τύπῳ γραμμάτων περιέχουσα μονονοὺκ ἐπιλαβομένη μου τῆσ χειρὸσ ἐξήγειρεν· αὕτη πορευομένη διὰ τῶν λογισμῶν τὴν ἡσυχίαν ἄγειν οὐκ ἐπέτρεψεν· ἐν πύλαισ γὰρ ὁ κίνδυνοσ. ἡ δ’ ἐμὴ πολιτεία καὶ ὁ τότε θόρυβοσ συνεπέστησε τὴν πόλιν, καὶ διεκώλυσεν ὥσπερ κῦμα πανταχόθεν ἐπικλύσαι τὴν Ἀττικήν, καὶ τὴν ἐν Βοιωτίᾳ παρασκευὴν ἔτρεψεν εἰσ Πέρσασ.

οὐ τὴν αὐτὴν ἔχει φαντασίαν ἐφεστηκὼσ καὶ διαλλαγεὶσ ὁ τοῦ πολέμου φόβοσ ὥσπερ γνόφοσ.

διὸ καί πάντων δοκεῖ χαλεπώτατον, ἐν εἰρήνῃ λόγον ὑποσχεῖν τῶν ἐν πολέμῳ πεπολιτευμένων·

κρίνει γὰρ ἕκαστοσ πρὸσ τὴν παροῦσαν ἡσυχίαν, οὐ πρὸσ τὸν παρελθόντα κίνδυνον. ὅταν δέ τισ ἀνέλῃ τῶν πραγμάτων τὸν καιρόν, ἀνταναιρεῖται καὶ τὸ δίκαιον τῆσ πράξεωσ. ἕκαστον τῶν ἀδικημάτων ἰδίασ ἔχει τὰσ οἰκονομίασ·

ἃ μὲν γάρ ἐστι δεόμενα τῆσ <ἐξ> Ἀρείου πάγου βουλῆσ, ἃ δὲ τῶν ἐλαττόνων δικαστηρίων, ἃ δὲ τῆσ ἡλιαίασ· πάντα δὲ ταῦτα διώρισται τοῖσ ὀνόμασι, τοῖσ πράγμασι, τοῖσ χρόνοισ, τοῖσ ἐπιτιμίοισ, ταῖσ ἀγωγαῖσ καὶ τῷ πλήθει τῶν δικαζόντων. ἀδίκουσ οἱ συκοφάνται μου ποιοῦνται τὰσ διώξεισ·

οὐ γὰρ βουλεύσεωσ ἐγκαλοῦσιν, οἷσ ἀνώμοτοσ ἡ κακία· τοῖσ δὲ δικασταῖσ ἔνορκοσ ἡ κρίσισ. ἄδικοσ κρίσισ ἀδίκου τιμωρίασ ὀνόματι μόνον διαφέρει.

ὑποβρύχιον ὤσειν μ’ ὑπολαμβάνουσιν.

οὐ δίκαιόν ἐστι τὴν τοῦ κινδυνεύοντοσ σωτηρίαν ἐφόδιον γενέσθαι συκοφαντίασ τοῖσ πάντα τολμᾶν προῃρημένοισ, οὐδὲ τὴν ἐκ τῶν λόγων κατηγορίαν ἰσχυροτέραν ἡγεῖσθαι τῆσ ἐκ τῶν πραγμάτων ἀπολογίασ.

ἑτερόφθαλμοσ γέγονεν ἡ Ἑλλὰσ τῆσ τῶν Θηβαίων ἀναιρεθείσησ πόλεωσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Demades, On the Twelve Years, Ὑπὲρ τῆσ δωδεκαετίας

(데마데스, On the Twelve Years, Ὑπὲρ τῆσ δωδεκαετίας)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION