Aristophanes, Thesmophoriazusae, Lyric-Scene, strophe 2 1:

(아리스토파네스, Thesmophoriazusae, Lyric-Scene, strophe 2 1:)

τὸ μὲν ὦ γυναῖκεσ ὀξυθυμεῖσθαι σφόδρα Εὐριπίδῃ, τοιαῦτ’ ἀκουούσασ κακά, οὐ θαυμάσιόν ἐστ’, οὐδ’ ἐπιζεῖν τὴν χολήν. καὐτὴ γὰρ ἔγωγ’, οὕτωσ ὀναίμην τῶν τέκνων, μισῶ τὸν ἄνδρ’ ἐκεῖνον, εἰ μὴ μαίνομαι. ὅμωσ δ’ ἐν ἀλλήλαισι χρὴ δοῦναι λόγον· αὐταὶ γάρ ἐσμεν, κοὐδεμί’ ἔκφοροσ λόγου. τί ταῦτ’ ἔχουσαι ’κεῖνον αἰτιώμεθα βαρέωσ τε φέρομεν, εἰ δύ’ ἡμῶν ἢ τρία κακὰ ξυνειδὼσ εἶπε δρώσασ μυρία; ἐγὼ γὰρ αὐτὴ πρῶτον, ἵνα μἄλλην λέγω, ξύνοιδ’ ἐμαυτῇ πολλὰ <δείν’· > ἐκεῖνο δ’ οὖν δεινότατον, ὅτε νύμφη μὲν ἦν τρεῖσ ἡμέρασ, ὁ δ’ ἀνὴρ παρ’ ἐμοὶ καθηῦδεν· ἦν δέ μοι φίλοσ, ὅσπερ με διεκόρησεν οὖσαν ἑπτέτιν. οὖτοσ πόθῳ μου ’κνυεν ἐλθὼν τὴν θύραν· κᾆτ’ εὐφὺσ ἔγνων· εἶτα καταβαίνω λάθρᾳ. ὁ δ’ ἀνὴρ ἐρωτᾷ ποῖ σὺ καταβαίνεισ; ὅποι; στρόφοσ μ’ ἔχει τὴν γαστέρ ὦνερ κὠδύνη· ἐσ τὸν κοπρῶν’ οὖν ἔρχομαι. βάδιζέ νυν· κᾆθ’ ὁ μὲν ἔτριβε κεδρίδασ ἄννηθον σφάκον· ἐγὼ δὲ καταχέασα τοῦ στροφέωσ ὕδωρ ἐξῆλθον ὡσ τὸν μοιχόν· εἶτ’ ἠρειδόμην παρὰ τὸν Ἀγυιᾶ κύβδ’ ἐχομένη τῆσ δάφνησ. ταῦτ’ οὐδεπώποτ’ εἶφ’, ὁρᾶτ’, Εὐριπίδησ· οὐδ’ ὡσ ὑπὸ τῶν δούλων τε κὠρεωκόμων σποδούμεθ’, ἢν μὴ ’χωμεν ἕτερον, οὐ λέγει· οὐδ’ ὡσ ὅταν μάλισθ’ ὑπό του ληκώμεθα τὴν νύχθ’, ἑώθεν σκόροδα διαμασώμεθα, ἵν’ ὀσφρόμενοσ ἁνὴρ ἀπὸ τείχουσ εἰσιὼν μηδὲν κακὸν δρᾶν ὑποτοπῆται. ταῦθ’, ὁρᾷσ, οὐπώποτ’ εἶπεν. εἰ δὲ Φαίδραν λοιδορεῖ, ἡμῖν τί τοῦτ’ ἔστ’; οὐδ’ ἐκεῖν’ εἴρηκέ πω, ὡσ ἡ γυνὴ δεικνῦσα τἀνδρὶ τοὔγκυκλον ὑπ’ αὐγὰσ οἱο͂́ν ἐστιν, ἐγκεκαλυμμένον τὸν μοιχὸν ἐξέπεμψεν, οὐκ εἴρηκέ πω. ἑτέραν δ’ ἐγᾦδ’ ἣ ’φασκεν ὠδίνειν γυνὴ δέχ’ ἡμέρασ, ἐώσ ἐπρίατο παιδίον· ὁ δ’ ἀνὴρ περιέτρεχ’ ὠκυτόκι’ ὠνούμενοσ· τὸ δ’ εἰσέφερε γραῦσ ἐν χύτρᾳ τὸ παιδίον, ἵνα μὴ βό η, κηρίῳ βεβυσμένον· εἶθ’ ὡσ ἔνευσεν ἡ φέρουσ’, εὐθὺσ βοᾷ, ἄπελθ’ ἄπελθ’, ἤδη γὰρ ὦνέρ μοι δοκῶ τέξειν. τὸ γὰρ ἦτρον τῆσ χύτρασ ἐλάκτισεν· χὠ μὲν γεγηθὼσ ἔτρεχεν, ἡ δ’ ἐξέσπασεν ἐκ τοῦ στόματοσ τοῦ παιδίου, τὸ δ’ ἀνέκραγεν. εἶθ’ ἡ μιαρὰ γραῦσ, ἣ ’φερεν τὸ παιδίον, θεῖ μειδιῶσα πρὸσ τὸν ἄνδρα καὶ λέγει, λέων λέων σοι γέγονεν, αὔτ’ ἔκμαγμα σόν, τά τ’ ἄλλ’ ἁπαξάπαντα καὶ τὸ πόσθιον τῷ σῷ προσόμοιον, στρεβλὸν ὥσπερ κύτταρον. ταῦτ’ οὐ ποιοῦμεν τὰ κακά; νὴ τὴν Ἄρτεμιν ἡμεῖσ γε. κᾆτ’ Εὐριπίδῃ θυμούμεθα, οὐδὲν παθοῦσαι μεῖζον ἢ δεδράκαμεν;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION