헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΠλυτυσ́05́2́

(아리스토파네스, Plutus, Agon, epirrheme)

φανερὸν μὲν ἔγωγ’ οἶμαι γνῶναι τοῦτ’ εἶναι πᾶσιν ὁμοίωσ, ὅτι τοὺσ χρηστοὺσ τῶν ἀνθρώπων εὖ πράττειν ἐστὶ δίκαιον, τοὺσ δὲ πονηροὺσ καὶ τοὺσ ἀθέουσ τούτων τἀναντία δήπου. τοῦτ’ οὖν ἡμεῖσ ἐπιθυμοῦντεσ μόλισ ηὑρ́ομεν, ὥστε γενέσθαι βούλευμα καλὸν καὶ γενναῖον καὶ χρήσιμον εἰσ ἅπαν ἔργον. ἢν γὰρ ὁ Πλοῦτοσ νυνὶ βλέψῃ καὶ μὴ τυφλὸσ ὢν περινοστῇ, ὡσ τοὺσ ἀγαθοὺσ τῶν ἀνθρώπων βαδιεῖται κοὐκ ἀπολείψει, τοὺσ δὲ πονηροὺσ καὶ τοὺσ ἀθέουσ φευξεῖται· κᾆτα ποιήσει πάντασ χρηστοὺσ καὶ πλουτοῦντασ δήπου τά τε θεῖα σέβοντασ. καίτοι τούτου τοῖσ ἀνθρώποισ τίσ ἂν ἐξεύροι ποτ’ ἄμεινον; οὐδείσ· τούτου μάρτυσ ἐγώ σοι· μηδὲν ταύτην γ’ ἀνερώτα. ὡσ μὲν γὰρ νῦν ἡμῖν ὁ βίοσ τοῖσ ἀνθρώποισ διάκειται, τίσ ἂν οὐχ ἡγοῖτ’ εἶναι μανίαν κακοδαιμονίαν τ’ ἔτι μᾶλλον; πολλοὶ μὲν γὰρ τῶν ἀνθρώπων ὄντεσ πλουτοῦσι πονηροί, ἀδίκωσ αὐτὰ ξυλλεξάμενοι· πολλοὶ δ’ ὄντεσ πάνυ χρηστοὶ πράττουσι κακῶσ καὶ πεινῶσιν μετὰ σοῦ τε τὰ πλεῖστα σύνεισιν. οὔκουν εἶναί φημ’, εἰ παύσει ταύτην βλέψασ ποθ’ ὁ Πλοῦτοσ, ὁδὸν ἥντιν’ ἰὼν τοῖσ ἀνθρώποισ ἀγάθ’ ἄν μείζω πορίσειεν. ἀλλ’ ὦ πάντων ῥᾷστ’ ἀνθρώπων ἀναπεισθέντ’ οὐχ ὑγιαίνειν δύο πρεσβύτα, ξυνθιασώτα τοῦ ληρεῖν καὶ παραπαίειν, εἰ τοῦτο γένοιθ’ ὃ ποθεῖθ’ ὑμεῖσ, οὔ φημ’ ἂν λυσιτελεῖν σφῷν. εἰ γὰρ ὁ Πλοῦτοσ βλέψειε πάλιν διανείμειέν τ’ ἴσον αὑτόν, οὔτε τέχνην ἂν τῶν ἀνθρώπων οὔτ’ ἂν σοφίαν μελετῴη οὐδείσ· ἀμφοῖν δ’ ὑμῖν τούτοιν ἀφανισθέντοιν ἐθελήσει τίσ χαλκεύειν ἢ ναυπηγεῖν ἢ ῥάπτειν ἢ τροχοποιεῖν, ἢ σκυτοτομεῖν ἢ πλινθουργεῖν ἢ πλύνειν ἢ σκυλοδεψεῖν, ἢ γῆσ ἀρότροισ ῥήξασ δάπεδον καρπὸν Δηοῦσ θερίσασθαι, ἢν ἐξῇ ζῆν ἀργοῖσ ὑμῖν πάντων ἀμελοῦσιν; λῆρον ληρεῖσ. ταῦτα γὰρ ἡμῖν πάνθ’ ὅσα νῦν δὴ κατέλεξασ οἱ θεράποντεσ μοχθήσουσιν. πόθεν οὖν ἕξεισ θεράποντασ; ὠνησόμεθ’ ἀργυρίου δήπου. τίσ δ’ ἔσται πρῶτον ὁ πωλῶν, ὅταν ἀργύριον κἀκεῖνοσ ἔχῃ; κερδαίνειν βουλόμενόσ τισ ἔμποροσ ἥκων ἐκ Θετταλίασ παρὰ πλείστων ἀνδραποδιστῶν. ἀλλ’ οὐδ’ ἔσται πρῶτον ἁπάντων οὐδεὶσ οὐδ’ ἀνδραποδιστὴσ κατὰ τὸν λόγον ὃν σὺ λέγεισ δήπου. τίσ γὰρ πλουτῶν ἐθελήσει κινδυνεύων περὶ τῆσ ψυχῆσ τῆσ αὑτοῦ τοῦτο ποιῆσαι; ὥστ’ αὐτὸσ ἀροῦν ἐπαναγκασθεὶσ καὶ σκάπτειν τἄλλα τε μοχθεῖν ὀδυνηρότερον τρίψεισ βίοτον πολὺ τοῦ νῦν. ἐσ κεφαλὴν σοί. ἔτι δ’ οὐχ ἕξεισ οὔτ’ ἐν κλίνῃ καταδαρθεῖν, οὐ γὰρ ἔσονται, οὔτ’ ἐν δάπισιν· τίσ γὰρ ὑφαίνειν ἐθελήσει χρυσίου ὄντοσ; οὔτε μύροισιν μυρίσαι στακτοῖσ ὁπόταν νύμφην ἀγάγησθον. οὔθ’ ἱματίων βαπτῶν δαπάναισ κοσμῆσαι ποικιλομόρφων. καίτοι τί πλέον πλουτεῖν ἐστιν τούτων πάντων ἀποροῦντασ; παρ’ ἐμοῦ δ’ ἔστιν ταῦτ’ εὔπορα πάνθ’ ὑμῖν ὧν δείσθον· ἐγὼ γὰρ τὸν χειροτέχνην ὥσπερ δέσποιν’ ἐπαναγκάζουσα κάθημαι διὰ τὴν χρείαν καὶ τὴν πενίαν ζητεῖν ὁπόθεν βίον ἕξει. σὺ γὰρ ἂν πορίσαι τί δύναι’ ἀγαθὸν φῴδων ἐκ βαλανείου καὶ παιδαρίων ὑποπεινώντων καὶ γραι· δίων κολοσυρτόν; φθειρῶν τ’ ἀριθμὸν καὶ κωνώπων καὶ ψυλλῶν οὐδὲ λέγω σοι ὑπὸ τοῦ πλήθουσ, αἳ βομβοῦσαι περὶ τὴν κεφαλὴν ἀνιῶσιν, ἐπεγείρουσαι καὶ φράζουσαι, πεινήσεισ, ἀλλ’ ἐπανίστω. πρὸσ δέ γε τούτοισ ἀνθ’ ἱματίου μὲν ἔχειν ῥάκοσ· ἀντὶ δὲ κλίνησ στιβάδα σχοίνων κόρεων μεστήν, ἣ τοὺσ εὕδοντασ ἐγείρει· καὶ φορμὸν ἔχειν ἀντὶ τάπητοσ σαπρόν· ἀντὶ δὲ προσκεφαλαίου λίθον ἐυμεγέθη πρὸσ τῇ κεφαλῇ· σιτεῖσθαι δ’ ἀντὶ μὲν ἄρτων μαλάχησ πτόρθουσ, ἀντὶ δὲ μάζησ φυλλεῖ’ ἰσχνῶν ῥαφανίδων, ἀντὶ δὲ θράνουσ στάμνου κεφαλὴν κατεαγότοσ, ἀντὶ δὲ μάκτρασ φιδάκνησ πλευρὰν ἐρρωγυῖαν καὶ ταύτην. ἆρά γε πολλῶν ἀγαθῶν πᾶσιν τοῖσ ἀνθρὠποισ ἀποφαίνω σ’ αἴτιον οὖσαν; σὺ μὲν οὐ τὸν ἐμὸν βίον εἴρηκασ, τὸν τῶν πτωχῶν δ’ ὑπεκρούσω. οὐκοῦν δήπου τῆσ Πτωχείασ Πενίαν φαμὲν εἶναι ἀδελφήν. ὑμεῖσ γ’ οἵπερ καὶ Θρασυβούλῳ Διονύσιον εἶναι ὅμοιον. ἀλλ’ οὐχ οὑμὸσ τοῦτο πέπονθεν βίοσ οὐ μὰ Δί’, οὐδέ γε μέλλει. πτωχοῦ μὲν γὰρ βίοσ, ὃν σὺ λέγεισ, ζῆν ἐστιν μηδὲν ἔχοντα· τοῦ δὲ πένητοσ ζῆν φειδόμενον καὶ τοῖσ ἔργοισ προσ έχοντα, περιγίγνεσθαι δ’ αὐτῷ μηδέν, μὴ μέντοι μηδ’ ἐπιλείπειν. ὡσ μακαρίτην ὦ Δάματερ τὸν βίον αὐτοῦ κατέλεξασ, εἰ φεισάμενοσ καὶ μοχθήσασ καταλείψει μηδὲ ταφῆναι. σκώπτειν πειρᾷ καὶ κωμῳδεῖν τοῦ σπουδάζειν ἀμελήσασ, οὐ γιγνώσκων ὅτι τοῦ Πλούτου παρέχω βελτίονασ ἄνδρασ καὶ τὴν γνώμην καὶ τὴν ἰδέαν. παρὰ τῷ μὲν γὰρ ποδαγρῶντεσ καὶ γαστρώδεισ καὶ παχύκνημοι καὶ πίονέσ εἰσιν ἀσελγῶσ, παρ’ ἐμοὶ δ’ ἰσχνοὶ καὶ σφηκώδεισ καὶ τοῖσ ἐχθροῖσ ἀνιαροί. ἀπὸ τοῦ λιμοῦ γὰρ ἴσωσ αὐτοῖσ τὸ σφηκῶδεσ σὺ πορίζεισ. περὶ σωφροσύνησ ἤδη τοίνυν περανῶ σφῷν κἀναδιδάξω ὅτι κοσμιότησ οἰκεῖ μετ’ ἐμοῦ, τοῦ Πλούτου δ’ ἐστὶι ὑβρίζειν. πάνυ γοῦν κλέπτειν κόσμιόν ἐστιν καὶ τοὺσ τοίχουσ διορύττειν. νὴ τὸν Δί’, εἰ δεῖ λαθεῖν αὐτόν, πῶσ οὐχὶ κόσμιόν ἐστι; σκέψαι τοίνυν ἐν ταῖσ πόλεσιν τοὺσ ῥήτορασ, ὡσ ὁπόταν μὲν ὦσι πένητεσ, περὶ τὸν δῆμον καὶ τὴν πόλιν εἰσὶ δίκαιοι, πλουτήσαντεσ δ’ ἀπὸ τῶν κοινῶν παραχρῆμ’ ἄδικοι γεγένηνται, ἐπιβουλεύουσί τε τῷ πλήθει καὶ τῷ δήμῳ πολεμοῦσιν. ἀλλ’ οὐ ψεύδει τούτων γ’ οὐδέν, καίπερ σφόδρα βάσκανοσ οὖσα. ἀτὰρ οὐχ ἧττόν γ’ οὐδὲν κλαύσει, μηδὲν ταύτῃ γε κομήσῃσ, ὁτιὴ ζητεῖσ τοῦτ’ ἀναπείθειν ἡμᾶσ, ὡσ ἔστιν ἄμεινον Πενία Πλούτου. καὶ σύ γ’ ἐλέγξαι μ’ οὔπω δύνασαι περὶ τούτου, ἀλλὰ φλυαρεῖσ καὶ πτερυγίζεισ. καὶ πῶσ φεύγουσί σ’ ἅπαντεσ; ὅτι βελτίουσ αὐτοὺσ ποιῶ. σκέψασθαι δ’ ἔστι μάλιστα ἀπὸ τῶν παίδων· τοὺσ γὰρ πατέρασ φεύγουσι φρονοῦντασ ἄριστα αὐτοῖσ. οὕτω διαγιγνώσκειν χαλεπὸν πρᾶγμ’ ἐστὶ δίκαιον. τὸν Δία φήσεισ ἆρ’ οὐκ ὀρθῶσ διαγιγνώσκειν τὸ κράτιστον· κἀκεῖνοσ γὰρ τὸν Πλοῦτον ἔχει. ταύτην δ’ ἡμῖν ἀποπέμπει. ἀλλ’ ὦ Κρονικαῖσ λήμαισ ὄντωσ λημῶντεσ τὰσ φρένασ ἄμφω, ὁ Ζεὺσ δήπου πένεται, καὶ τοῦτ’ ἤδη φανερῶσ σε διδάξω. εἰ γὰρ ἐπλούτει, πῶσ ἂν ποιῶν τὸν Ὀλυμπικὸν αὐτὸσ ἀγῶνα ἵνα τοὺσ Ἕλληνασ ἅπαντασ ἀεὶ δι’ ἔτουσ πέμπτου ξυναγείρει, ἀνεκήρυττεν τῶν ἀσκητῶν τοὺσ νικῶντασ στεφανώσασ κοτίνου στεφάνῳ; καίτοι χρυσῷ μᾶλλον ἐχρῆν, εἴπερ ἐπλούτει. οὐκοῦν τούτῳ δήπου δηλοῖ τιμῶν τὸν Πλοῦτον ἐκεῖνοσ· φειδόμενοσ γὰρ καὶ βουλόμενοσ τούτου μηδὲν δαπανᾶσθαι, λήροισ ἀναδῶν τοὺσ νικῶντασ τὸν Πλοῦτον ἐᾷ παρ’ ἑαυτῷ. πολὺ τῆσ Πενίασ πρᾶγμ’ αἴσχιον ζητεῖσ αὐτῷ περιάψαι, εἰ πλούσιοσ ὢν ἀνελεύθερόσ ἐσθ’ οὑτωσὶ καὶ φιλοκερδήσ. ἀλλὰ σέ γ’ ὁ Ζεὺσ ἐξολέσειεν κοτίνου στεφάνῳ στεφανώσασ. τὸ γὰρ ἀντιλέγειν τολμᾶν ὑμᾶσ ὡσ οὐ πάντ’ ἔστ’ ἀγάθ’ ὑμῖν διὰ τὴν Πενίαν. παρὰ τῆσ Ἑκάτησ ἔξεστιν τοῦτο πυθέσθαι, εἴτε τὸ πλουτεῖν εἴτε τὸ πεινῆν βέλτιον. φησὶ γὰρ αὕτη τοὺσ μὲν ἔχοντασ καὶ πλουτοῦντασ δεῖπνον κατὰ μῆν’ ἀποπέμπειν, τοὺσ δὲ πένητασ τῶν ἀνθρώπων ἁρπάζειν πρὶν καταθεῖναι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Plutus, Agon, epirrheme

(아리스토파네스, Plutus, Agon, epirrheme)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION