Aristophanes, Peace, Lyric-Scene, antistrophe 1

σέ τοι θύρασι χρὴ . . . μένοντα τοίνυν σχίζασ δευρὶ τιθέναι ταχέωσ τά τε πρόσφορα πάντ’ ἐπὶ τούτοισ. οὔκουν δοκῶ σοι μαντικῶσ τὸ φρύγανον τίθεσθαι; πῶσ δ’ οὐχί; τί γάρ σε πέφευγ’ ὅσα χρὴ σοφὸν ἄνδρα; τί δ’ οὐ σὺ φρονεῖσ ὁπόσα χρεών ἐστιν τόν γε σοφῇ δόκιμον φρενὶ πορίμῳ τε τόλμῃ; ἡ σχίζα γοῦν ἐνημμένη τὸν Στιλβίδην πιέζει, καὶ τὴν τράπεζαν οἴσομαι, καὶ παιδὸσ οὐ δεήσει. τίσ οὖν ἂν οὐκ ἐπαινέσειεν ἄνδρα τοιοῦτον, ὅστισ πόλλ’ ἀνατλὰσ ἔσωσε τὴν ἱερὰν πόλιν; ὥστ’ οὐχὶ μὴ παύσῃ ποτ’ ὢν ζηλωτὸσ ἅπασιν.