Aristophanes, Peace, Lyric-Scene, strophe 1

εὐδαιμονικῶσ γ’ ὁ πρεσβύτησ, ὅσα γ’ ὧδ’ ἰδεῖν, τὰ νῦν τάδε πράττει. τί δῆτ’ ἐπειδὰν νυμφίον μ’ ὁρᾶτε λαμπρὸν ὄντα; ζηλωτὸσ ἔσει, γέρον, αὖθισ νέοσ ὢν πάλιν, μύρῳ κατάλειπτοσ. οἶμαι. τί δῆθ’ ὅταν ξυνὼν τῶν τιτθίων ἔχωμαι; εὐδαιμονέστεροσ φανεῖ τῶν Καρκίνου στροβίλων. οὔκουν δικαίωσ; ὅστισ εἰσ ὄχημα κανθάρου ’πιβὰσ ἔσωσα τοὺσ Ἕλληνασ, ὥστ’ ἐν τοῖσ ἀγροῖσιν αὐτοὺσ ἅπαντασ ὄντασ ἀσφαλῶσ βινεῖν τε καὶ καθεύδειν.