Aristophanes, Peace, Lyric-Scene

(아리스토파네스, Peace, Lyric-Scene)

ὡσ χαλεπὸν ἐλθεῖν ἦν ἄρ’ εὐθὺ τῶν θεῶν. ἔγωγέ τοι πεπόνηκα κομιδῇ τὼ σκέλει. μικροὶ δ’ ὁρᾶν ἄνωθεν ἦστ’. ἔμοιγέ τοι ἀπὸ τοὐρανοῦ ’φαίνεσθε κακοήθεισ πάνυ, ἐντευθενὶ δὲ πολύ τι κακοηθέστεροι. ὦ δέσποθ’ ἥκεισ; ὡσ ἐγὼ ’πυθόμην τινόσ. τί δ’ ἔπαθεσ; ἤλγουν τὼ σκέλει μακρὰν ὁδὸν διεληλυθώσ. ἴθι νυν κάτειπέ μοι ‐ τὸ τί; ἄλλον τιν’ εἶδεσ ἄνδρα κατὰ τὸν ἀέρα πλανώμενον πλὴν σαυτόν; οὔκ, εἰ μή γέ που ψυχὰσ δύ’ ἢ τρεῖσ διθυραμβοδιδασκάλων. τί δ’ ἔδρων; ξυνελέγοντ’ ἀναβολὰσ ποτώμεναι τὰσ ἐνδιαεριαυερινηχέτουσ τινάσ. οὐκ ἦν ἄρ’ οὐδ’ ἃ λέγουσι, κατὰ τὸν ἀέρα ὡσ ἀστέρεσ γιγνόμεθ’, ὅταν τισ ἀποθάνῃ; μάλιστα. καὶ τίσ ἐστιν ἀστὴρ νῦν ἐκεῖ; Ιὤν ὁ Χῖοσ, ὅσπερ ἐποίησεν πάλαι ἐνθάδε τὸν ἀοῖόν ποθ’· ὡσ δ’ ἦλθ’, εὐθέωσ ἀοῖον αὐτὸν πάντεσ ἐκάλουν ἀστέρα. τίνεσ γάρ εἰσ’ οἱ διατρέχοντεσ ἀστέρεσ, οἳ καόμενοι θέουσιν; ἀπὸ δείπνου τινὲσ τῶν πλουσίων οὗτοι βαδίζουσ’ ἀστέρων, ἰπνοὺσ ἔχοντεσ, ἐν δὲ τοῖσ ἰπνοῖσι πῦρ. ἀλλ’ εἴσαγ’ ὡσ τάχιστα ταυτηνὶ λαβών, καὶ τὴν πύελον κατάκλυζε καὶ θέρμαιν’ ὕδωρ, στόρνυ τ’ ἐμοὶ καὶ τῇδε κουρίδιον λέχοσ. καὶ ταῦτα δράσασ ἧκε δεῦρ’ αὖθισ πάλιν· ἐγὼ δ’ ἀποδώσω τήνδε τῇ βουλῇ τέωσ. πόθεν δ’ ἔλαβεσ ταύτασ; ὁπόθεν; ἐκ τοὐρανοῦ. οὐκ ἂν ἔτι δοίην τῶν θεῶν τριώβολον, εἰ πορνοβοσκοῦσ’ ὥσπερ ἡμεῖσ οἱ βροτοί. οὔκ, ἀλλὰ κἀκεῖ ζῶσιν ἀπὸ τούτων τινέσ. ἄγε νυν ἰώμεν. εἰπέ μοι, δῶ καταφαγεῖν ταύτῃ τι; μηδέν· οὐ γὰρ ἐθελήσει θαγεῖν οὔτ’ ἄρτον οὔτε μᾶζαν, εἰωθυῖ’ ἀεὶ παρὰ τοῖσ θεοῖσιν ἀμβροσίαν λείχειν ἄνω. λείχειν ἄρ’ αὐτῇ κἀνθάδε σκευαστέον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION