헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΠεαξέ1́05́

(아리스토파네스, Peace, Prologue, anapests)

ἀλλ’ ἄγε Πήγασε χώρει χαίρων, χρυσοχάλινον πάταγον ψαλίων διακινήσασ φαιδροῖσ ὠσίν. ὡσ ἤν τι πεσὼν ἐνθένδε πάθω, τοὐμοῦ θανάτου πέντε τάλανθ’ ἡ πόλισ ἡ Χίων διὰ τὸν σὸν πρωκτὸν ὀφλήσει. τί ποιεῖσ; τί ποιεῖσ; ποῖ παρακλίνεισ τοὺσ μυκτῆρασ; πρὸσ τὰσ λαύρασ. ἱεί σαυτὸν θαρρῶν ἀπὸ γῆσ, κᾆτα δρομαίαν πτέρυγ’ ἐκτείνων ὀρθὸσ χώρει Διὸσ εἰσ αὐλάσ, ἀπὸ μὲν κάκκησ τὴν ῥῖν’ ἀπέχων, ἀπὸ δ’ ἡμερίων σίτων πάντων. ἄνθρωπε τί δρᾷσ, οὗτοσ ὁ χέζων ἐν Πειραιεῖ παρὰ ταῖσ πόρναισ; ἀπολεῖσ μ’ ἀπολεῖσ. οὐ κατορύξεισ κἀπιφορήσεισ τῆσ γῆσ πολλήν, κἀπιφυτεύσεισ ἑρ́πυλλον ἄνω καὶ μύρον ἐπιχεῖσ; οἴμ’ ὡσ δέδοικα, κοὐκέτι σκώπτων λέγω. ὦ μηχανοποιὲ πρόσεχε τὸν νοῦν ὡσ ἐμέ· ἤδη στρέφει τι πνεῦμα περὶ τὸν ὀμφαλόν, κεἰ μὴ φυλάξει, χορτάσω τὸν κάνθαρον. ἀτὰρ ἐγγὺσ εἶναι τῶν θεῶν ἐμοὶ δοκῶ, καὶ δὴ καθορῶ τὴν οἰκίαν τὴν τοῦ Διόσ. τίσ ἐν Διὸσ θύραισιν; οὐκ ἀνοίξετε; πόθεν βροτοῦ με προσέβαλ’; ὦναξ Ἡράκλεισ τουτὶ τί ἐστι τὸ κακόν; ἱπποκάνθαροσ. ὦ βδελυρὲ καὶ τολμηρὲ κἀναίσχυντε σὺ καὶ μιαρὲ καὶ παμμίαρε καὶ μιαρώτατε, πῶσ δεῦρ’ ἀνῆλθεσ ὦ μιαρῶν μιαρώτατε; τί σοί ποτ’ ἔστ’ ὄνομ’; οὐκ ἐρεῖσ; μιαρώτατοσ. ποδαπὸσ τὸ γένοσ δ’ εἶ; φράζε μοι. μιαρώτατοσ. πατὴρ δέ σοι τίσ ἐστ’; ἐμοί; μιαρώτατοσ. οὔτοι μὰ τὴν γῆν ἔσθ’ ὅπωσ οὐκ ἀποθανεῖ, εἰ μὴ κατερεῖσ μοι τοὔνομ’ ὅ τι ποτ’ ἔστι σοι. Τρυγαῖοσ Ἀθμονεύσ, ἀμπελουργὸσ δεξιόσ, οὐ συκοφάντησ οὐδ’ ἐραστὴσ πραγμάτων. ἥκεισ δὲ κατὰ τί; τὰ κρέα ταυτί σοι φέρων. ὦ δειλακρίων πῶσ ἦλθεσ; ὦ γλίσχρων ὁρᾷσ ὡσ οὐκέτ’ εἶναί σοι δοκῶ μιαρώτατοσ; ἴθι νυν κάλεσόν μοι τὸν Δί’. ἰὴ ἰὴ ἰή, ὅτι οὐδὲ μέλλεισ ἐγγὺσ εἶναι τῶν θεῶν· φροῦδοι γὰρ ἐχθέσ εἰσιν ἐξῳκισμένοι. ποῖ γῆσ; ἰδοὺ γῆσ. ἀλλὰ ποῖ; πόρρω πάνυ; ὑπ’ αὐτὸν ἀτεχνῶσ τοὐρανοῦ τὸν κύτταρον. πῶσ οὖν σὺ δῆτ’ ἐνταῦθα κατελείφθησ μόνοσ;

τὰ λοιπὰ τηρῶ σκευάρια τὰ τῶν θεῶν, χυτρίδια καὶ σανίδια κἀμφορείδια. ἐξῳκίσαντο δ’ οἱ θεοὶ τίνοσ οὕνεκα; Ἕλλησιν ὀργισθέντεσ. εἶτ’ ἐνταῦθα μὲν ἵν’ ἦσαν αὐτοὶ τὸν Πόλεμον κατῴκισαν, ὑμᾶσ παραδόντεσ δρᾶν ἀτεχνῶσ ὅ τι βούλεται· αὐτοὶ δ’ ἀνῳκίσανθ’ ὅπωσ ἀνωτάτω, ἵνα μὴ βλέποιεν μαχομένουσ ὑμᾶσ ἔτι μηδ’ ἀντιβολούντων μηδὲν αἰσθανοίατο. τοῦ δ’ οὕνεχ’ ἡμᾶσ ταῦτ’ ἔδρασαν; εἰπέ μοι. ὁτιὴ πολεμεῖν ᾑρεῖσθ’ ἐκείνων πολλάκισ σπονδὰσ ποιούντων· κεἰ μὲν οἱ Λακωνικοὶ ὑπερβάλοιντο μικρόν, ἔλεγον ἂν ταδί· ναὶ τὼ σιὼ νῦν ὡττικίων δωσεῖ δίκαν. εἰ δ’ αὖ τι πράξαιτ’ ἀγαθὸν ἁττικωνικοί κἄλθοιεν οἱ Λάκωνεσ εἰρήνησ πέρι, ἐλέγετ’ ἂν ὑμεῖσ εὐθύσ· ἐξαπατώμεθα νὴ τὴν Ἀθηνᾶν, νὴ Δί’, οὐχὶ πειστέον· ἥξουσι καὖθισ, ἢν ἔχωμεν τὴν Πύλον. ὁ γοῦν χαρακτὴρ ἡμεδαπὸσ τῶν ῥημάτων. ὧν οὕνεκ’ οὐκ οἶδ’ εἴ ποτ’ Εἰρήνην ἔτι τὸ λοιπὸν ὄψεσθ’. ἀλλὰ ποῖ γὰρ οἴχεται; ὁ Πόλεμοσ αὐτὴν ἐνέβαλ’ εἰσ ἄντρον βαθύ. ἐσ ποῖον; ἐσ τουτὶ τὸ κάτω, κἄπειθ’ ὁρᾷσ ὅσουσ ἄνωθεν ἐπεφόρησε τῶν λίθων, ἵνα μὴ λάβητε μηδέποτ’ αὐτήν. εἰπέ μοι, ἡμᾶσ δὲ δὴ τί δρᾶν παρασκευάζεται; οὐκ οἶδα πλὴν ἕν, ὅτι θυείαν ἑσπέρασ ὑπερφυᾶ τὸ μέγεθοσ εἰσηνέγκατο. τί δῆτα ταύτῃ τῇ θυείᾳ χρήσεται; τρίβειν ἐν αὐτῇ τὰσ πόλεισ βουλεύεται. ἀλλ’ εἶμι· καὶ γὰρ ἐξιέναι γνώμην ἐμὴν μέλλει· θορυβεῖ γοῦν ἔνδον. οἴμοι δείλαιοσ. φέρ’ αὐτὸν ἀποδρῶ· καὶ γὰρ ὥσπερ ᾐσθόμην καὐτὸσ θυείασ φθέγμα πολεμιστηρίασ. ἰὼ βροτοὶ βροτοὶ βροτοὶ πολυτλήμονεσ, ὡσ αὐτίκα μάλα τὰσ γνάθουσ ἀλγήσετε. ὦναξ Ἄπολλον τῆσ θυείασ τοῦ πλάτουσ, ὅσον κακόν, καὶ τοῦ Πολέμου τοῦ βλέμματοσ. ἆρ’ οὗτόσ ἐστ’ ἐκεῖνοσ ὃν καὶ φεύγομεν, ὁ δεινόσ, ὁ ταλαύρινοσ, ὁ κατὰ τοῖν σκελοῖν; ἰὼ Πρασιαὶ τρὶσ ἄθλιαι καὶ πεντάκισ καὶ πολλοδεκάκισ, ὡσ ἀπολεῖσθε τήμερον. τουτὶ μὲν ἄνδρεσ οὐδὲν ἡμῖν πρᾶγμά πω· τὸ γὰρ κακὸν τοῦτ’ ἐστὶ τῆσ Λακωνικῆσ. ὦ Μέγαρα Μέγαρ’ ὡσ ἐπιτετρίψεσθ’ αὐτίκα ἁπαξάπαντα καταμεμυττωτευμένα. βαβαὶ βαβαιὰξ ὡσ μεγάλα καὶ δριμέα τοῖσι Μεγαρεῦσιν ἐνέβαλεν τὰ κλαύματα. ἰὼ Σικελία καὶ σὺ δ’ ὡσ ἀπόλλυσαι.

οἱά πόλισ τάλαινα διακναισθήσεται. φέρ’ ἐπιχέω καὶ τὸ μέλι τουτὶ τἀττικόν. οὗτοσ παραινῶ σοι μέλιτι χρῆσθἀτέρῳ. τετρώβολον τοῦτ’ ἐστί· φείδου τἀττικοῦ. παῖ παῖ Κυδοιμέ. τί με καλεῖσ; κλαύσει μακρά. ἕστηκασ ἀργόσ; οὑτοσί σοι κόνδυλοσ. ὡσ δριμύσ. οἴμοι μοι τάλασ ὦ δέσποτα. μῶν τῶν σκορόδων ἐνέβαλεσ ἐσ τὸν κόνδυλον; οἴσεισ ἀλετρίβανον τρέχων; ἀλλ’ ὦ μέλε οὐκ ἔστιν ἡμῖν· ἐχθὲσ εἰσῳκίσμεθα. οὔκουν παρ’ Ἀθηναίων μεταθρέξει ταχὺ <πάνυ>; ἔγωγε νὴ Δί’· εἰ δὲ μή γε, κλαύσομαι. ἄγε δὴ τί δρῶμεν ὦ πόνηρ’ ἀνθρώπια; ὁρᾶτε τὸν κίνδυνον ἡμῖν ὡσ μέγασ· εἴπερ γὰρ ἥξει τὸν ἀλετρίβανον φέρων, τούτῳ ταράξει τὰσ πόλεισ καθήμενοσ. ἀλλ’ ὦ Διόνυσ’ ἀπόλοιτο καὶ μὴ ’λθοι φέρων. οὗτοσ. τί ἔστιν; οὐ φέρεισ; τὸ δεῖνα γὰρ ἀπόλωλ’ Ἀθηναίοισιν ἁλετρίβανοσ, ὁ βυρσοπώλησ, ὃσ ἐκύκα τὴν Ἑλλάδα. εὖ γ’ ὦ πότνια δέσποιν’ Ἀθηναία ποιῶν ἀπόλωλ’ ἐκεῖνοσ κἀν δέοντι τῇ πόλει, ἢ πρίν γε τὸν μυττωτὸν ἡμῖν ἐγχέαι. οὔκουν ἕτερον δῆτ’ ἐκ Λακεδαίμονοσ μέτει ἀνύσασ τι; ταῦτ’ ὦ δέσποθ’. ἧκέ νυν ταχύ. ὦνδρεσ τί πεισόμεσθα; νῦν ἀγὼν μέγασ. ἀλλ’ εἴ τισ ὑμῶν ἐν Σαμοθρᾴκῃ τυγχάνει μεμυημένοσ, νῦν ἐστιν εὔξασθαι καλὸν ἀποστραφῆναι τοῦ μετιόντοσ τὼ πόδε. οἴμοι τάλασ, οἴμοι γε κἄτ’ οἴμοι μάλα. τί ἔστι; μῶν οὐκ αὖ φέρεισ; ἀπόλωλε γὰρ καὶ τοῖσ Λακεδαιμονίοισιν ἁλετρίβανοσ. πῶσ ὦ πανοῦργ’; ἐσ τἀπὶ Θρᾴκησ χωρία χρήσαντεσ ἑτέροισ αὐτὸν εἶτ’ ἀπώλεσαν. εὖ γ’ εὖ γε ποιήσαντεσ ὦ Διοσκόρω. ἴσωσ ἂν εὖ γένοιτο· θαρρεῖτ’ ὦ βροτοί. ἀπόφερε τὰ σκεύη λαβὼν ταυτὶ πάλιν· ἐγὼ δὲ δοίδυκ’ εἰσιὼν ποιήσομαι. νῦν τοῦτ’ ἐκεῖν’ ἥκει τὸ Δάτιδοσ μέλοσ, ὃ δεφόμενόσ ποτ’ ᾖδε τῆσ μεσημβρίασ, ὡσ ἥδομαι καὶ χαίρομαι κεὐφραίνομαι. νῦν ἐστιν ἡμῖν ὦνδρεσ Ἕλληνεσ καλὸν ἀπαλλαγεῖσι πραγμάτων τε καὶ μαχῶν ἐξελκύσαι τὴν πᾶσιν Εἰρήνην φίλην, πρὶν ἕτερον αὖ δοίδυκα κωλῦσαί τινα. ἀλλ’ ὦ γεωργοὶ κἄμποροι καὶ τέκτονεσ καὶ δημιουργοὶ καὶ μέτοικοι καὶ ξένοι καὶ νησιῶται, δεῦρ’ ἴτ’ ὦ πάντεσ λεῴ, ὡσ τάχιστ’ ἄμασ λαβόντεσ καὶ μοχλοὺσ καὶ σχοινία· νῦν γὰρ ἡμῖν ἁρπάσαι πάρεστιν ἀγαθοῦ δαίμονοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Peace, Prologue, anapests

(아리스토파네스, Peace, Prologue, anapests)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION