Aristophanes, Lysistrata, Agon, antepirrheme

(아리스토파네스, Lysistrata, Agon, antepirrheme)

ἀλλ’ ἤνπερ ὅ <τε> γλυκύθυμοσ Ἔρωσ χἠ Κυπρογένει’ Ἀφροδίτη ἵμερον ἡμῶν κατὰ τῶν κόλπων καὶ τῶν μηρῶν καταπνεύσῃ, κᾆτ’ ἐντήξῃ τέτανον τερπνὸν τοῖσ ἀνδράσι καὶ ῥοπαλισμούσ, οἶμαί ποτε Λυσιμάχασ ἡμᾶσ ἐν τοῖσ Ἕλλησι καλεῖσθαι. τί ποιησάσασ; ἢν παύσωμεν πρώτιστον μὲν ξὺν ὅπλοισιν ἀγοράζοντασ καὶ μαινομένουσ. νὴ τὴν Παφίαν Ἀφροδίτην. νῦν μὲν γὰρ δὴ κἀν ταῖσι χύτραισ κἀν τοῖσ λαχάνοισιν ὁμοίωσ περιέρχονται κατὰ τὴν ἀγορὰν ξὺν ὅπλοισ ὥσπερ Κορύβαντεσ. νὴ Δία· χρὴ γὰρ τοὺσ ἀνδρείουσ. καὶ μὴν τό γε πρᾶγμα γέλοιον, ὅταν ἀσπίδ’ ἔχων καὶ Γοργόνα τισ κᾆτ’ ὠνῆται κορακίνουσ. νὴ Δί’ ἐγὼ γοῦν ἄνδρα κομήτην φυλαρχοῦντ’ εἶδον ἐφ’ ἵππου ἐσ τὸν χαλκοῦν ἐμβαλλόμενον πῖλον λέκιθον παρὰ γραόσ· ἕτεροσ δ’ <αὖ> Θρᾷξ πέλτην σείων κἀκόντιον ὥσπερ ὁ Τηρεύσ, ἐδεδίσκετο τὴν ἰσχαδόπωλιν καὶ τὰσ δρυπεπεῖσ κατέπινεν. πῶσ οὖν ὑμεῖσ δυναταὶ παῦσαι τεταραγμένα πράγματα πολλὰ ἐν ταῖσ χώραισ καὶ διαλῦσαι; φαύλωσ πάνυ. πῶσ; ἀπόδειξον. ὥσπερ κλωστῆρ’, ὅταν ἡμῖν ᾖ τεταραγμένοσ, ὧδε λαβοῦσαι, ὑπενεγκοῦσαι τοῖσιν ἀτράκτοισ τὸ μὲν ἐνταυθοῖ τὸ δ’ ἐκεῖσε, οὕτωσ καὶ τὸν πόλεμον τοῦτον διαλύσομεν, ἤν τισ ἐάσῃ, διενεγκοῦσαι διὰ πρεσβειῶν τὸ μὲν ἐνταυθοῖ τὸ δ’ ἐκεῖσε. ἐξ ἐρίων δὴ καὶ κλωστήρων καὶ ἀτράκτων πράγματα δεινὰ παύσειν οἰέσθ’ ὦ ἀνόητοι; κἂν ὑμῖν γ’ εἴ τισ ἐνῆν νοῦσ, ἐκ τῶν ἐρίων τῶν ἡμετέρων ἐπολιτεύεσθ’ ἂν ἅπαντα. πῶσ δή; φέρ’ ἴδω. πρῶτον μὲν ἐχρῆν, ὥσπερ πόκου ἐν βαλανείῳ ἐκπλύναντασ τὴν οἰσπώτην, ἐκ τῆσ πόλεωσ ἐπὶ κλίνησ ἐκραβδίζειν τοὺσ μοχθηροὺσ καὶ τοὺσ τριβόλουσ ἀπολέξαι, καὶ τούσ γε συνισταμένουσ τούτουσ καὶ τοὺσ πιλοῦντασ ἑαυτοὺσ ἐπὶ ταῖσ ἀρχαῖσι διαξῆναι καὶ τὰσ κεφαλὰσ ἀποτῖλαι· εἶτα ξαίνειν ἐσ καλαθίσκον κοινὴν εὔνοιαν, ἅπαντασ καταμιγνύντασ τούσ τε μετοίκουσ κεἴ τισ ξένοσ ἢ φίλοσ ὑμῖν, κεἴ τισ ὀφείλει τῷ δημοσίῳ, καὶ τούτουσ ἐγκαταμεῖξαι· καὶ νὴ Δία τάσ γε πόλεισ, ὁπόσαι τῆσ γῆσ τῆσδ’ εἰσὶν ἄποικοι, διαγιγνώσκειν ὅτι ταῦθ’ ἡμῖν ὥσπερ τὰ κατάγματα κεῖται χωρὶσ ἕκαστον· κᾆτ’ ἀπὸ τούτων πάντων τὸ κάταγμα λαβόντασ δεῦρο ξυνάγειν καὶ συναθροίξειν εἰσ ἕν, κἄπειτα ποιῆσαι τολύπην μεγάλην κᾆτ’ ἐκ ταύτησ τῷ δήμῳ χλαῖναν ὑφῆναι. οὔκουν δεινὸν ταυτὶ ταύτασ ῥαβδίξειν καὶ τολυπεύειν, αἶσ οὐδὲ μετῆν πάνυ τοῦ πολέμου; καὶ μὴν ὦ παγκατάρατε πλεῖν ἤ γε διπλοῦν αὐτὸν φέρομεν, πρώτιστον μέν γε τεκοῦσαι κἀκπέμψασαι παῖδασ ὁπλίτασ. σίγα, μὴ μνησικακήσῃσ. εἶθ’ ἡνίκα χρῆν εὐφρανθῆναι καὶ τῆσ ἥβησ ἀπολαῦσαι, μονοκοιτοῦμεν διὰ τὰσ στρατιάσ. καὶ θἠμέτερον μὲν ἐᾶτε, περὶ τῶν δὲ κορῶν ἐν τοῖσ θαλάμοισ γηρασκουσῶν ἀνιῶμαι. οὔκουν χἄνδρεσ γηράσκουσιν; μὰ Δί’ ἀλλ’ οὐκ εἶπασ ὅμοιον. ὁ μὲν ἥκων γάρ, κἂν ᾖ πολιόσ, ταχὺ παῖδα κόρην γεγάμηκεν· τῆσ δὲ γυναικὸσ σμικρὸσ ὁ καιρόσ, κἂν τούτου μὴ ’πιλάβηται, οὐδεὶσ ἐθέλει γῆμαι ταύτην, ὀττευομένη δὲ κάθηται.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION