Aristophanes, Lysistrata, Agon, prelude

ὦ πόλλ’ ἀναλώσασ ἔπη πρόβουλε τῆσδε <τῆσ> γῆσ, τί τοῖσδε σαυτὸν ἐσ λόγουσ τοῖσ θηρίοισ συνάπτεισ; οὐκ οἶσθα λουτρὸν οἱο͂ν αἵδ’ ἡμᾶσ ἔλουσαν ἄρτι ἐν τοῖσιν ἱματιδίοισ, καὶ ταῦτ’ ἄνευ κονίασ; ἀλλ’ ὦ μέλ’ οὐ χρὴ προσφέρειν τοῖσ πλησίοισιν εἰκῇ τὴν χεῖρ’· ἐὰν δὲ τοῦτο δρᾷσ, κυλοιδιᾶν ἀνάγκη. ἐπεὶ ’θέλω ’γὼ σωφρόνωσ ὥσπερ κόρη καθῆσθαι, λυποῦσα μηδέν’ ἐνθαδί, κινοῦσα μηδὲ κάρφοσ, ἢν μή τισ ὥσπερ σφηκιὰν βλίττῃ με κἀρεθίζῃ.