Aristophanes, Lysistrata, Agon, prelude

ὦ πόλλ ἀναλώσας ἔπη πρόβουλε τῆσδε <τῆς> γῆς, τί τοῖσδε σαυτὸν ἐς λόγους τοῖς θηρίοις συνάπτεις·? οὐκ οἶσθα λουτρὸν οἱο῀ν αἵδ ἡμᾶς ἔλουσαν ἄρτι ἐν τοῖσιν ἱματιδίοις, καὶ ταῦτ ἄνευ κονίας· ἀλλ ὦ μέλ οὐ χρὴ προσφέρειν τοῖς πλησίοισιν εἰκῇ τὴν χεῖρ: ἐὰν δὲ τοῦτο δρᾷς, κυλοιδιᾶν ἀνάγκη. ἐπεὶ θέλω γὼ σωφρόνως ὥσπερ κόρη καθῆσθαι, λυποῦσα μηδέν ἐνθαδί, κινοῦσα μηδὲ κάρφος, ἢν μή τις ὥσπερ σφηκιὰν βλίττῃ με κἀρεθίζῃ.