Aristophanes, Frogs, Prologue 1:

Εἴπω τι τῶν εἰωθότων ὦ δέσποτα, ἐφ οἷς ἀεὶ γελῶσιν οἱ θεώμενοι·? νὴ τὸν Δί ὅ τι Βούλει γε, πλὴν πιέζομαι, τοῦτο δὲ φύλαξαι: πάνυ γάρ ἐστ ἤδη χολή. μηδ ἕτερον ἀστεῖόν τι· πλήν γ ὡς θλίβομαι. τί δαί· τὸ πάνυ γέλοιον εἴπω· νὴ Δία θαρρῶν γε: μόνον ἐκεῖν ὅπως μὴ ρεῖς, τὸ τί· μεταβαλλόμενος τἀνάφορον ὅτι χεζητιᾷς. μηδ ὅτι τοσοῦτον ἄχθος ἐπ ἐμαυτῷ φέρων, εἰ μὴ καθαιρήσει τις, ἀποπαρδήσομαι· μὴ δῆθ, ἱκετεύω, πλήν γ ὅταν μέλλω ξεμεῖν. τί δῆτ ἔδει με ταῦτα τὰ σκεύη φέρειν, εἴπερ ποιήσω μηδὲν ὧνπερ Φρύνιχος εἰώθε ποιεῖν καὶ Λύκις κἀμειψίας· μή νυν ποιήσῃς: ὡς ἐγὼ θεώμενος, ὅταν τι τούτων τῶν σοφισμάτων ἴδω, πλεῖν ἢ νιαυτῷ πρεσβύτερος ἀπέρχομαι. ὢ τρισκακοδαίμων ἄρ ὁ τράχηλος οὑτοσί, ὅτι θλίβεται μέν, τὸ δὲ γέλοιον οὐκ ἐρεῖ. εἶτ οὐχ ὕβρις ταῦτ ἐστὶ καὶ πολλὴ τρυφή, ὅτ ἐγὼ μὲν ὢν Διόνυσος υἱὸς Σταμνίου αὐτὸς βαδίζω καὶ πονῶ, τοῦτον δ ὀχῶ, ἵνα μὴ ταλαιπωροῖτο μηδ ἄχθος φέροι· οὐ γὰρ φέρω γώ· πῶς φέρεις γὰρ ὅς γ ὀχεῖ· φέρων γε ταυτί. τίνα τρόπον· Βαρέως πάνυ. οὔκουν τὸ Βάρος τοῦθ ὃ σὺ φέρεις ὄνος φέρει· οὐ δῆθ ὅ γ ἔχω γὼ καὶ φέρω μὰ τὸν Δί οὔ. πῶς γὰρ φέρεις, ὅς γ αὐτὸς ὑφ ἑτέρου φέρει· οὐκ οἶδ: ὁ δ ὦμος οὑτοσὶ πιέζεται. σὺ δ οὖν ἐπειδὴ τὸν ὄνον οὐ φῄς ς ὠφελεῖν, ἐν τῷ μέρει σὺ τὸν ὄνον ἀράμενος φέρε. οἴμοι κακοδαίμων: τί γὰρ ἐγὼ οὐκ ἐναυμάχουν· ἦ τἄν σε κωκύειν ἂν ἐκέλευον μακρά. κατάβα πανοῦργε. καὶ γὰρ ἐγγὺς τῆς θύρας ἤδη βαδίζων εἰμὶ τῆσδ, οἷ πρῶτά με ἔδει τραπέσθαι. παιδίον, παῖ, ἠμί, παῖ.?