Aristophanes, Birds, Lyric-Scene, strophe 1 2:

ἀλλ ἀθάνατός εἰμ.? ἀλλ ὅμως ἂν ἀπέθανες. δεινότατα γάρ τοι πεισόμεσθ, ἐμοὶ δοκεῖ, εἰ τῶν μὲν ἄλλων ἄρχομεν, ὑμεῖς δ οἱ θεοὶ ἀκολαστανεῖτε, κοὐδέπω γνώσεσθ ὅτι ἀκροατέον ὑμῖν ἐν μέρει τῶν κρειττόνων. φράσον δέ τοί μοι τὼ πτέρυγε ποῖ ναυστολεῖς· ἐγώ· πρὸς ἀνθρώπους πέτομαι παρὰ τοῦ πατρὸς φράσουσα θύειν τοῖς Ὀλυμπίοις θεοῖς μηλοσφαγεῖν τε βουθύτοις ἐπ ἐσχάραις κνισᾶν τ ἀγυιάς. τί σὺ λέγεις· ποίοις θεοῖς· ποίοισιν· ἡμῖν τοῖς ἐν οὐρανῷ θεοῖς. θεοὶ γὰρ ὑμεῖς· τίς γάρ ἐστ ἄλλος θεός· ὄρνιθες ἀνθρώποισι νῦν εἰσιν θεοί, οἷς θυτέον αὐτούς, ἀλλὰ μὰ Δί οὐ τῷ Διί. ὦ μῶρε μῶρε μὴ θεῶν κίνει φρένας δεινάς, ὅπως μή σου γένος πανώλεθρον Διὸς μακέλλῃ πᾶν ἀναστρέψῃ Δίκη, λιγνὺς δὲ σῶμα καὶ δόμων περιπτυχὰς καταιθαλώσῃ σου Λικυμνίαις βολαῖς. ἄκουσον αὕτη: παῦε τῶν παφλασμάτων: ἔχ ἀτρέμα. φέρ ἴδω, πότερα Λυδὸν ἢ Φρύγα ταυτὶ λέγουσα μορμολύττεσθαι δοκεῖς· ἆρ οἶσθ ὅτι Ζεὺς εἴ με λυπήσει πέρα, μέλαθρα μὲν αὐτοῦ καὶ δόμους Ἀμφίονος καταιθαλώσω πυρφόροισιν αἰετοῖς· πέμψω δὲ πορφυρίωνας ἐς τὸν οὐρανὸν ὄρνις ἐπ αὐτὸν παρδαλᾶς ἐνημμένους πλεῖν ἑξακοσίους τὸν ἀριθμόν. καὶ δή ποτε εἷς Πορφυρίων αὐτῷ παρέσχε πράγματα. σὺ δ εἴ με λυπήσεις τι, τῆς διακόνου πρώτης ἀνατείνας τὼ σκέλει διαμηριῶ τὴν Ἶριν αὐτήν, ὥστε θαυμάζειν ὅπως οὕτω γέρων ὢν στύομαι τριέμβολον. διαρραγείης ὦ μέλ αὐτοῖς ῥήμασιν. οὐκ ἀποσοβήσεις· οὐ ταχέως· εὐρὰξ πατάξ. ἦ μήν σε παύσει τῆς ὕβρεως οὑμὸς πατήρ. οἴμοι τάλας. οὔκουν ἑτέρωσε πετομένη καταιθαλώσεις τῶν νεωτέρων τινά·?