헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΒιρδσ́01́

(아리스토파네스, Birds, Prologue)

ὀρθὴν κελεύεισ, ᾗ τὸ δένδρον φαίνεται; διαρραγείησ· ἥδε δ’ αὖ κρώζει πάλιν. τί ὦ πόνηρ’ ἄνω κάτω πλανύττομεν; ἀπολούμεθ’ ἄλλωσ τὴν ὁδὸν προφορουμένω. τὸ δ’ ἐμὲ κορώνῃ πειθόμενον τὸν ἄθλιον ὁδοῦ περιελθεῖν στάδια πλεῖν ἢ χίλια. τὸ δ’ ἐμὲ κολοιῷ πειθόμενον τὸν δύσμορον ἀποσποδῆσαι τοὺσ ὄνυχασ τῶν δακτύλων. ἀλλ’ οὐδ’ ὅπου γῆσ ἐσμὲν οἶδ’ ἔγωγ’ ἔτι. ἐντευθενὶ τὴν πατρίδ’ ἂν ἐξεύροισ σύ που; οὐδ’ ἂν μὰ Δία γ’ ἐντεῦθεν Ἐξηκεστίδησ. οἴμοι. σὺ μὲν ὦ τᾶν τὴν ὁδὸν ταύτην ἴθι. ἦ δεινὰ νὼ δέδρακεν οὑκ τῶν ὀρνέων, ὁ πινακοπώλησ φιλοκράτησ μελαγχολῶν, ὃσ τώδ’ ἔφασκε νῷν φράσειν τὸν Τηρέα τὸν ἔποφ’ ὃσ ὄρνισ ἐγένετ’ ἐκ τῶν ὀρνέων· κἀπέδοτο τὸν μὲν Θαρρελείδου τουτονὶ κολοιὸν ὀβολοῦ, τηνδεδὶ τριωβόλου. τὼ δ’ οὐκ ἄρ’ ᾔστην οὐδὲν ἄλλο πλὴν δάκνειν. καὶ νῦν τί κέχηνασ; ἔσθ’ ὅποι κατὰ τῶν πετρῶν ἡμᾶσ ἔτ’ ἔξεισ. οὐ γάρ ἐστ’ ἐνταῦθά τισ ὁδόσ. οὐδὲ μὰ Δί’ ἐνταῦθά γ’ ἀτραπὸσ οὐδαμοῦ. οὐδ’ ἡ κορώνη τῆσ ὁδοῦ τι λέγει πέρι; οὐ ταὐτὰ κρώζει μὰ Δία νῦν τε καὶ τότε. τί δὴ λέγει περὶ τῆσ ὁδοῦ; τί δ’ ἄλλο γ’ ἢ βρύκουσ’ ἀπέδεσθαί φησί μου τοὺσ δακτύλουσ; οὐ δεινὸν οὖν δῆτ’ ἐστὶν ἡμᾶσ δεομένουσ ἐσ κόρακασ ἐλθεῖν καὶ παρεσκευασμένουσ ἔπειτα μὴ ’ξευρεῖν δύνασθαι τὴν ὁδόν; ἡμεῖσ γάρ, ὦνδρεσ οἱ παρόντεσ ἐν λόγῳ, νόσον νοσοῦμεν τὴν ἐναντίαν Σάκᾳ· ὁ μὲν γὰρ ὢν οὐκ ἀστὸσ ἐσβιάζεται, ἡμεῖσ δὲ φυλῇ καὶ γένει τιμώμενοι, ἀστοὶ μετ’ ἀστῶν, οὐ σοβοῦντοσ οὐδενὸσ ἀνεπτόμεσθ’ ἐκ τῆσ πατρίδοσ ἀμφοῖν ποδοῖν, αὐτὴν μὲν οὐ μισοῦντ’ ἐκείνην τὴν πόλιν τὸ μὴ οὐ μεγάλην εἶναι φύσει κεὐδαίμονα καὶ πᾶσι κοινὴν ἐναποτεῖσαι χρήματα. οἱ μὲν γὰρ οὖν τέττιγεσ ἕνα μῆν’ ἢ δύο ἐπὶ τῶν κραδῶν ᾄδουσ’, Ἀθηναῖοι δ’ ἀεὶ ἐπὶ τῶν δικῶν ᾄδουσι πάντα τὸν βίον. διὰ ταῦτα τόνδε τὸν βάδον βαδίζομεν, κανοῦν δ’ ἔχοντε καὶ χύτραν καὶ μυρρίνασ πλανώμεθα ζητοῦντε τόπον ἀπράγμονα, ὅποι καθιδρυθέντε διαγενοίμεθ’ ἄν. ὁ δὲ στόλοσ νῷν ἐστι παρὰ τὸν Τηρέα τὸν ἔποπα, παρ’ ἐκείνου πυθέσθαι δεομἐνω, εἴ που τοιαύτην εἶδε πόλιν ᾗ ’πέπτετο. οὗτοσ.

τί ἔστιν; ἡ κορώνη μοι πάλαι ἄνω τι φράζει. χὠ κολοιὸσ οὑτοσὶ ἄνω κέχηνεν ὡσπερεὶ δεικνύσ τί μοι, κοὐκ ἔσθ’ ὅπωσ οὐκ ἔστιν ἐνταῦθ’ ὄρνεα. εἰσόμεθα δ’ αὐτίκ’, ἢν ποιήσωμεν ψόφον. ἀλλ’ οἶσθ’ ὃ δρᾶσον; τῷ σκέλει θένε τὴν πέτραν. σὺ δὲ τῇ κεφαλῇ γ’, ἵν’ ᾖ διπλάσιοσ ὁ ψόφοσ. σὺ δ’ οὖν λίθῳ κόψον λαβών. πάνυ γ’, εἰ δοκεῖ. παῖ παῖ. τί λέγεισ οὗτοσ; τὸν ἔποπα παῖ καλεῖσ; οὐκ ἀντὶ τοῦ παιδόσ <σ’> ἐχρῆν ἐποποῖ καλεῖν; ἐποποῖ. ποιήσεισ ἔτι με κόπτειν αὖθισ αὖ. ἐποποῖ. τίνεσ οὗτοι; τίσ ὁ βοῶν τὸν δεσπότην; Ἄπολλον ἀποτρόπαιε τοῦ χασμήματοσ. οἴμοι τάλασ ὀρνιθοθήρα τουτωί. οὕτωσ τι δεινὸν οὐδὲ κάλλιον λέγειν. ἀπολεῖσθον. ἀλλ’ οὐκ ἐσμὲν ἀνθρώπω. τί δαί; Ὑποδεδιὼσ ἔγωγε Διβυκὸν ὄρνεον. οὐδὲν λέγεισ. καὶ μὴν ἐροῦ τὰ πρὸσ ποδῶν. ὁδὶ δὲ δὴ τίσ ἐστιν ὄρνισ; οὐκ ἐρεῖσ; Ἐπικεχοδὼσ ἔγωγε Φασιανικόσ. ἀτὰρ σὺ τί θηρίον ποτ’ εἶ πρὸσ τῶν θεῶν; ὄρνισ ἔγωγε δοῦλοσ. ἡττήθησ τινὸσ ἀλεκτρυόνοσ; οὐκ ἀλλ’ ὅτε περ ὁ δεσπότησ ἔποψ ἐγένετο, τότε γενέσθαι μ’ ηὔξατο ὄρνιν, ἵν’ ἀκόλουθον διάκονόν τ’ ἔχῃ. δεῖται γὰρ ὄρνισ καὶ διακόνου τινόσ; οὗτόσ γ’, ἅτ’ οἶμαι πρότερον ἄνθρωπόσ ποτ’ ὤν, τοτὲ μὲν ἐρᾷ φαγεῖν ἀφύασ Φαληρικάσ· τρέχω ’π’ ἀφύασ λαβὼν ἐγὼ τὸ τρύβλιον. ἔτνουσ δ’ ἐπιθυμεῖ, δεῖ τορύνησ καὶ χύτρασ· τρέχω ’πὶ τορύνην. τροχίλοσ ὄρνισ οὑτοσί. οἶσθ’ οὖν ὃ δρᾶσον ὦ τροχίλε; τὸν δεσπότην ἡμῖν κάλεσον. ἀλλ’ ἀρτίωσ νὴ τὸν Δία εὕδει καταφαγὼν μύρτα καὶ σέρφουσ τινάσ. ὅμωσ ἐπέγειρον αὐτόν. οἶδα μὲν σαφῶσ ὅτι ἀχθέσεται, σφῷν δ’ αὐτὸν οὕνεκ’ ἐπεγερῶ. κακῶσ σύ γ’ ἀπόλοι’, ὥσ μ’ ἀπέκτεινασ δέει. οἴμοι κακοδαίμων χὠ κολοιόσ μοἴχεται ὑπὸ τοῦ δέουσ. ὦ δειλότατον σὺ θηρίον, δείσασ ἀφῆκασ τὸν κολοιόν; εἰπέ μοι, σὺ δὲ τὴν κορώνην οὐκ ἀφῆκασ καταπεσών; μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγε.

ποῦ γάρ ἐστ’; ἀπέπτετο. οὐκ ἆρ’ ἀφῆκασ; ὦγάθ’ ὡσ ἀνδρεῖοσ εἶ. ἄνοιγε τὴν ὕλην, ἵν’ ἐξέλθω ποτέ. ὦ Ἡράκλεισ τουτὶ τί ποτ’ ἐστὶ τὸ θηρίον; τίσ ἡ πτέρωσισ; τίσ ὁ τρόποσ τῆσ τριλοφίασ; τίνεσ εἰσί μ’ οἱ ζητοῦντεσ; οἱ δώδεκα θεοὶ εἴξασιν ἐπιτρῖψαί σε. μῶν με σκώπτετον ὁρῶντε τὴν πτέρωσιν; ἦν γὰρ ὦ ξένοι ἄνθρωποσ. οὐ σοῦ καταγελῶμεν. ἀλλὰ τοῦ; τὸ ῥάμφοσ ἡμῖν σου γέλοιον φαίνεται. τοιαῦτα μέντοι Σοφοκλέησ λυμαίνεται ἐν ταῖσ τραγῳδίαισιν ἐμὲ τὸν Τηρέα. Τηρεὺσ γὰρ εἶ σύ; πότερον ὄρνισ ἢ ταὧσ; ὄρνισ ἔγωγε. κᾆτά σοι ποῦ τὰ πτερά; ἐξερρύηκε. πότερον ὑπὸ νόσου τινόσ; οὔκ, ἀλλὰ τὸν χειμῶνα πάντα τὤρνεα πτερορρυεῖ τε καὖθισ ἕτερα φύομεν. ἀλλ’ εἴπατόν μοι σφὼ τίν’ ἐστόν; νώ; βροτώ. ποδαπὼ τὸ γένοσ; ὅθεν αἱ τριήρεισ αἱ καλαί. μῶν ἡλιαστά; μἀλλὰ θατέρου τρόπου, ἀπηλιαστά. σπείρεται γὰρ τοῦτ’ ἐκεῖ τὸ σπέρμ’; ὀλίγον ζητῶν ἂν ἐξ ἀγροῦ λάβοισ. πράγουσ δὲ δὴ τοῦ δεομένω δεῦρ’ ἤλθετον; σοὶ ξυγγενέσθαι βουλομένω. τίνοσ πέρι; ὅτι πρῶτα μὲν ἦσθ’ ἄνθρωποσ ὥσπερ νὼ ποτέ, κἀργύριον ὠφείλησασ ὥσπερ νὼ ποτέ, κοὐκ ἀποδιδοὺσ ἔχαιρεσ ὥσπερ νὼ ποτέ· εἶτ’ αὖθισ ὀρνίθων μεταλλάξασ φύσιν καὶ γῆν ἐπέπτου καὶ θάλατταν ἐν κύκλῳ, καὶ πάνθ’ ὅσαπερ ἄνθρωποσ ὅσα τ’ ὄρνισ φρονεῖσ· ταῦτ οὖν ἱκέται νὼ πρὸσ σὲ δεῦρ’ ἀφίγμεθα, εἴ τινα πόλιν φράσειασ ἡμῖν εὐέρον ὥσπερ σισύραν ἐγκατακλινῆναι μαλθακήν. ἔμειτα μείζω τῶν Κραναῶν ζητεῖσ πόλιν; μείζω μὲν οὐδέν, προσφορωτέραν δὲ νῷν. ἀριστοκρατεῖσθαι δῆλοσ εἶ ζητῶν.

ἐγώ; ἥκιστα· καὶ <γὰρ> τὸν Σκελίου βδελύττομαι. ποίαν τιν’ οὖν ἥδιστ’ ἂν οἰκοῖτ’ ἂν πόλιν; ὅπου τὰ μέγιστα πράγματ’ εἰή τοιάδε· ἐπὶ τὴν θύραν μου πρῴ τισ ἐλθὼν τῶν φίλων λέγοι ταδί· πρὸσ τοῦ Διὸσ τοὐλυμπίου ὅπωσ παρέσει μοι καὶ σὺ καὶ τὰ παιδία λουσάμενα πρῴ· μέλλω γὰρ ἑστιᾶν γάμουσ· καὶ μηδαμῶσ ἄλλωσ ποιήσῃσ· εἰ δὲ μή, μή μοι τότε γ’ ἔλθῃσ, ὅταν ἐγὼ πράττω κακῶσ. νὴ Δία ταλαιπώρων γε πραγμάτων ἐρᾷσ. τί δαὶ σύ; τοιούτων ἐρῶ κἀγώ. τίνων; ὅπου ξυναντῶν μοι ταδί τισ μέμψεται ὥσπερ ἀδικηθεὶσ παιδὸσ ὡραίου πατήρ· καλῶσ γέ μου τὸν υἱὸν ὦ Στιλβωνίδη εὑρὼν ἀπιόντ’ ἀπὸ γυμνασίου λελουμένον οὐκ ἔκυσασ, οὐ προσεῖπασ, οὐ προσηγάγου, οὐκ ὠρχιπέδισασ, ὢν ἐμοὶ πατρικὸσ φίλοσ. ὦ δειλακρίων σὺ τῶν κακῶν οἱών ἐρᾷσ. ἀτὰρ ἔστι γ’ ὁποίαν λέγετον εὐδαίμων πόλισ παρὰ τὴν ἐρυθρὰν θάλατταν. οἴμοι μηδαμῶσ ἡμῖν παρὰ τὴν θάλατταν, ἵν’ ἀνακύψεται κλητῆρ’ ἄγουσ’ ἑώθεν ἡ Σαλαμινία. Ἑλληνικὴν δὲ πόλιν ἔχεισ ἡμῖν φράσαι; τί οὐ τὸν Ἠλεῖον Λέπρεον οἰκίζετον ἐλθόνθ’; ὁτιὴ νὴ τοὺσ θεοὺσ ὅσ’ οὐκ ἰδὼν βδελύττομαι τὸν Λέπρεον ἀπὸ Μελανθίου. ἀλλ’ εἰσὶν ἕτεροι τῆσ Λοκρίδοσ Ὀπούντιοι, ἵνα χρὴ κατοικεῖν. ἀλλ’ ἔγωγ’ Ὀπούντιοσ οὐκ ἂν γενοίμην ἐπὶ ταλάντῳ χρυσίου. οὗτοσ δὲ δὴ τίσ ἔσθ’ ὁ μετ’ ὀρνίθων βίοσ; σὺ γὰρ οἶσθ’ ἀκριβῶσ. οὐκ ἄχαρισ ἐσ τὴν τριβήν· οὗ πρῶτα μὲν δεῖ ζῆν ἄνευ βαλλαντίου. πολλήν γ’ ἀφεῖλεσ τοῦ βίου κιβδηλίαν. νεμόμεσθα δ’ ἐν κήποισ τὰ λευκὰ σήσαμα καὶ μύρτα καὶ μήκωνα καὶ σισύμβρια. ὑμεῖσ μὲν ἆρα ζῆτε νυμφίων βίον. φεῦ φεῦ· ἦ μέγ’ ἐνορῶ βούλευμ’ ἐν ὀρνίθων γένει, καὶ δύναμιν ἣ γένοιτ’ ἄν, εἰ πίθοισθέ μοι. τί σοι πιθώμεσθ’;

ὅ τι πίθησθε; πρῶτα μὲν μὴ περιπέτεσθε πανταχῇ κεχηνότεσ· ὡσ τοῦτ’ ἄτιμον τοὔργον ἐστίν. αὐτίκα ἐκεῖ παρ’ ἡμῖν τοὺσ πετομένουσ ἢν ἔρῃ, τίσ ὄρνισ οὗτοσ; ὁ Τελέασ ἐρεῖ ταδί· ἅνθρωποσ ὄρνισ ἀστάθμητοσ πετόμενοσ, ἀτέκμαρτοσ, οὐδὲν οὐδέποτ’ ἐν ταὐτῷ μένων. νὴ τὸν Διόνυσον εὖ γε μωμᾷ ταυταγί. τί ἂν οὖν ποιοῖμεν; οἰκίσατε μίαν πόλιν. ποίαν δ’ ἂν οἰκίσαιμεν ὄρνιθεσ πόλιν; ἄληθεσ; ὦ σκαιότατον εἰρηκὼσ ἔποσ, βλέψον κάτω. καὶ δὴ βλέπω. βλέπε νῦν ἄνω. βλέπω. περίαγε τὸν τράχηλον. νὴ Δία ἀπολαύσομαί τί γ’, εἰ διαστραφήσομαι. εἶδέσ τι; τὰσ νεφέλασ γε καὶ τὸν οὐρανόν. οὐχ οὗτοσ οὖν δήπου ’στὶν ὀρνίθων πόλοσ; πόλοσ; τίνα τρόπον; ὥσπερ <ἂν> εἴποι τισ τόποσ. ὅτι δὲ πολεῖται τοῦτο καὶ διέρχεται ἅπαντα διὰ τούτου, καλεῖται νῦν πόλοσ. ἢν δ’ οἰκίσητε τοῦτο καὶ φάρξηθ’ ἅπαξ, ἐκ τοῦ πόλου τούτου κεκλήσεται πόλισ. ὥστ’ ἄρξετ’ ἀνθρώπων μὲν ὥσπερ παρνόπων, τοὺσ δ’ αὖ θεοὺσ ἀπολεῖτε λιμῷ Μηλίῳ. πῶσ; ἐν μέσῳ δήπουθεν ἀήρ ἐστι γῆσ. εἶθ’ ὥσπερ ἡμεῖσ, ἢν ἰέναι βουλώμεθα Πυθώδε, Βοιωτοὺσ δίοδον αἰτούμεθα, οὕτωσ, ὅταν θύσωσιν ἄνθρωποι θεοῖσ, ἢν μὴ φόρον φέρωσιν οἱ ὑμῖν οἱ θεοί, διὰ τῆσ πόλεωσ τῆσ ἀλλοτρίασ καὶ τοῦ χάουσ τῶν μηρίων τὴν κνῖσαν οὐ διαφρήσετε. ἰοὺ ἰού· μὰ γῆν μὰ παγίδασ μὰ νεφέλασ μὰ δίκτυα, μὴ ’γὼ νόημα κομψότερον ἤκουσά πω· ὥστ’ ἂν κατοικίζοιμι μετὰ σοῦ τὴν πόλιν, εἰ ξυνδοκοίη τοῖσιν ἄλλοισ ὀρνέοισ. τίσ ἂν οὖν τὸ πρᾶγμ’ αὐτοῖσ διηγήσαιτο; σύ. ἐγὼ γὰρ αὐτοὺσ βαρβάρουσ ὄντασ πρὸ τοῦ ἐδίδαξα τὴν φωνήν, ξυνὼν πολὺν χρόνον. πῶσ δῆτ’ ἂν αὐτοὺσ ξυγκαλέσειασ; ῥᾳδίωσ. δευρὶ γὰρ ἐσβὰσ αὐτίκα μάλ’ ἐσ τὴν λόχμην, ἔπειτ’ ἀνεγείρασ τὴν ἐμὴν ἀηδόνα, καλοῦμεν αὐτούσ· οἱ δὲ νῷν τοῦ φθέγματοσ ἐάνπερ ἐπακούσωσι θεύσονται δρόμῳ. ὦ φίλτατ’ ὀρνίθων σὺ μή νυν ἕσταθι· ἀλλ’ ἀντιβολῶ σ’ ἄγ’ ὡσ τάχιστ’ ἐσ τὴν λόχμην ἔσβαινε κἀνέγειρε τὴν ἀηδόνα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Birds, Prologue

(아리스토파네스, Birds, Prologue)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION