Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 9 44:

(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 9 44:)

καὶ ζῆν δὲ βούλεται ἑαυτὸν καὶ σῴζεσθαι, καὶ μάλιστα τοῦτο ᾧ φρονεῖ. ἀγαθὸν γὰρ τῷ σπουδαίῳ τὸ εἶναι, ἕκαστοσ δ’ ἑαυτῷ βούλεται τἀγαθά, γενόμενοσ δ’ ἄλλοσ αἱρεῖται οὐδεὶσ πάντ’ ἔχειν ἐκεῖνο τὸ γενόμενον ἔχει γὰρ καὶ νῦν ὁ θεὸσ τἀγαθόν ἀλλ’ ὢν ὅ τι ποτ’ ἐστίν·