Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 7 167:

οὔτε γὰρ ἔχουσιν ἕτερα ἐφ’ οἷσ χαίρουσιν, τό τε μηδέτερον πολλοῖσ λυπηρὸν διὰ τὴν φύσιν. ἀεὶ γὰρ πονεῖ τὸ ζῷον, ὥσπερ καὶ οἱ φυσιολόγοι μαρτυροῦσι, τὸ ὁρᾶν, τὸ ἀκούειν φάσκοντεσ εἶναι λυπηρόν· ἀλλ’ ἤδη συνήθεισ ἐσμέν, ὡσ φασίν. ὁμοίωσ δ’ ἐν μὲν τῇ νεότητι διὰ τὴν αὔξησιν ὥσπερ οἱ οἰνωμένοι διάκεινται, καὶ ἡδὺ ἡ νεότησ.